Morgunblaðið - 16.03.1993, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. MARZ 1993
37
Hjónaminning
Valgerður Bjarna-
dóttir og Sigur-
grímur Grímsson
Mig langar að segja nokkur orð
um ömmu mína og afa minn, Val-
gerði Bjarnadóttur og Sigurgrím
Grímsson. Sigurgrímur var fædd-
ur hinn 22. júlí 1912, dáinn 16.
ágúst 1992. Valgerður fæddist 3.
ágúst 1914, dáin 8. mars 1993.
Það var mikið áfall fyrir mig
þegar móðir mín hringdi í mig eld-
snemma sunnudagsmorguninn 16.
ágúst á síðasta ári og tilkynnti
mér að elsku afí minn væri dáinn.
Þó að hann væri búinn að beijast
fyrir lífi sínu í rúmlega eitt ár,
gat ég ekki sætt mig við að hann
væri farinn og kæmi aldrei aftur.
Þetta var einn af verstu dögum
sem ég hef upplifað, vegna þess
að mér þótti svo vænt um hann
afa. Ég var og er svo innantóm
eftir að hann dó, að ekkert á eftir
að geta bætt eða lagað það.
Aður en afi dó og á meðan hann
var veikur, reif amma sig upp úr
veikindum sínum svo að hann
þyrfti ekki að hafa áhyggjur af
henni. Þetta voru þau alltaf vön
að gera. Ef annað þeirra varð
mjög veikt, þóttist hitt vera hraust
svo að sjúklingurinn hefði engar
áhyggjur.
Við amma ætluðum aldrei að
sætta okkur við að afi væri veik-
ur. Ég vildi ekki hlusta á þá stað-
reynd að hann myndi ekki lifa
þessi veikindi af. Eftir að afi minn
dó og við höfðum fylgt honum til
grafar varð amma mín fárveik.
Hún var búin að vera svo dugleg
og sterk síðasta árið hans og við
útför hans, en núna var hann far-
inn og þá missti hún alla löngun
til lífsins. Það eina sem ömmu
langaði var að fara til afa. Það
var alveg sama hvað maður gerði
eða sagði, hún einfaldlega gat
ekki hugsað sér að lifa án hans.
Síðasta mánuðinn sem hún var
heima var ég svo heppin að fá að
annast hana. Það var svo gott að
vera hjá henni og ég á eftir að
minnast þess að kannski voru síð-
ustu dagar hennar ekki eins slæm-
ir og ef hún hefði verið á spítala.
Þegar móðir mín hringdi í mig að
morgni 8. mars bjóst ég alls ekki
við þessum fréttum þó að ég hefði
vitað að hún gæti farið hvenær
sem væri. Þetta var mikið áfall.
Ég hefði helst viljað hafa ömmu
og afa miklu lengur hjá mér, en
nú eru þau laus við allar þjáningar
og líður vel.
í nokkur ár bjuggum við
mamma og bróðir minn á Hjalla-
vegi 12, hjá ömmu og afa, og
voru það bestu og eftirminnileg-
ustu árin í lífi mínu. Það var alltaf
svo ánægjulegt og gott að koma
til ömmu og afa vegna þess að
þau voru alltaf svo ánægð að fá
mann. Það var allt svo gott hjá
ömmu og afa og mér leið alltaf
svo vel hjá þeim. Þau voru alveg
eins og ömmur og afar eiga að
vera, að mínu mati voru þau full-
komin. Ég vildi að þau hefðu aldr-
ei orðið veik og að þau hefðu ekki
þurft að fara vegna þess hve mik-
ið ég sakna þeirra. Þau voru alltaf
svo góð við mig og nú get ég aldr-
ei aftur faðmað þau að mér, vegna
þess að þau eru farin. Ég mun
aldrei aftur fínna ástúð þeirra og
hlýju öðruvísi en í minningunni.
Ég samhryggist öllum þeim sem
þótti vænt um þau, því ég veit að
missirinn er mikill.
Dótturdóttir þeirra
Erika Erna.
Hún Vala frænka mín er dáin,
78 ára gömul. Það er ótrúlegt að
hún sé ekki lengur meðal okkar
þó að hún sjálf hafi aldrei reiknað
með svo háum aldri. Mér er í
barnsminni að hún sagði: „Ég mun
aldrei verða fimmtug.“ En við
fögnuðum með henni 50 árunum
og mörgum öðrum afmælisdögum,
sem betur fer. Enginn lét sig vanta
í afmælið hennar Völu frænku og
hún gleymdi heldur aldrei afmæl-
um okkar hinna, var svo ótrúlega
gjafmild, minnug og trygg við fjöl-
skyldu og vini.
En þegar ég nú kalla fram
minningar um afmæli og jólaboð
er eins og það hafi alltaf verið
veisla hjá Völu og Grími. Það var
alla tíð gestkvæmt á heimili þeirra
hjóna, því hennar verður ekki
minnst án þess að hann sé með í
þeirri minningu. Hún giftist Sigur-
Minning
Karl J. Magnússon
Fæddur 24. mars 1935
Dáinn 9. mars 1993
Hann Karl faðir minn er látinn.
Andlát hans var sem reiðarslag
fyrir okkur öll. Hann var aðeins
57 ára. Söknuður okkar er mjög
sár.
Hann var hæglátur maður og
þægilegur í umgengni, dulur og
tilfinninganæmur — ekki maður
margra orða. Hann var mjög list-
rænn maður og handlaginn. Allt
sem hann gerði virtist leika í hönd-
um hans. Hann Iímdi saman mód-
el og saumaði út fallegar myndir.
Hann meira að segja saumaði einu
sinni á mig buxur úr afgangsefni
án þess að hafa nokkurt snið til
að fara eftir. Stærstu útsaumuðu
myndina gaf hann móður okkar
þegar hún varð fimmtug. Það var
mynd af ástföngnu pari við sólar-
lag á strönd; táknrænt fyrir þeirra
samband. -
Móðir mín og faðir kynntust
mjög ung og samband þeirra var
einstakt. Ef hægt er að tala um
sanna ást, þá var þetta sönn ást.
Oft voru miklir erfiðleikar, en allt-
af stóðu þau saman og sigruðust
á þeim. Ekkert fékk aðskilið þau
nema dauðinn.
Mig langar til að ljúka þessum
skrifum mínum með því að þakka
föður mínum fyrir þá ást og um-
hyggju sem hann veitti mér.
Sæunn Elfa Karlsdóttir.
grími Grímssyni, verkstjóra hjá
Vörugeymslum SÍS við Geirsgötu,
hin 25. júlí 1936, og voru þau
óaðskiljanleg þar til hann lést hinn
16. ágúst 1992, 80 ára gamall.
Hann fæddist 22. júlí 1912.
Síðustu árin voru þau til heimil-
is hjá elstu dóttur sinni Ernu og
hennar manni Árna Ólafssyni og
nutu þau umönnunar þeirra sem
og barna sinna Bjama og Ingi-
bjargar og fjölskyldna þeirra.
Þrátt fyrir fjarlægð við sum barna-
börnin voru tengslin sterk við þau
öll og aldrei leið þeim betur en
þegar þau höfðu alla sína afkom-
endur í kringum sig.
Þau hjónin voru líka mann-
blendin og félagslynd og hversu
glæsileg voru þau ekki þegar þau
voru komin í skartklæðin: Hann í
kjólfötin og hún í skautbúninginn
á leið til mannfagnaðar með félög-
um og vinum frá SÍS eða Frímúr-
urum. Grímur var auk þess í
Karlakór Iðnaðarmanna á sínum
yngri árum og Vala starfaði mikið
í Kvenfélagi Framsóknarflokksins.
Þau hjónin voru ennfremur virkir
þátttakendur í Fríkirkjusöfnuðin-
um í Reykjavík og verður útför
hennar frá Fríkirkjunni í dag. Við
sem eftir erum þökkum henni allan
ksé'rleika, gleði og góðar gjafir.
Blessuð sé minning hennar.
F.h. foreldra minna, barna og
fjölskyldna þeirra,
Guðrún Valdemars.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaíii-
hlaðborð íallegir
síilir og mjög
góð þjónusta.
Ipplýsingar
ísúiia22322
FLUGLEIÐIR
H4TEL LOFTLEIBIR
Eyrnatappar
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
í dag þriðjudaginn 16. mars
verður til moldar borin frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík Valgerður
Bjarnadóttir. Valgerður var dóttir
hjónanna Bjarna Ámundasonar og
Magneu Ingibjargar Magnúsdótt-
ur. Hún var elst 7 systkina, en
þau voru Ragnar sem lést af slys-
förum 1948, Benía Magnea,
Magnea Benía, Guðmundur, Erna
og Magnús Pétur sem lést 1968,
tvö létust á fyrsta ári, Benía og
Ema, eftirlifandi eru nú Magnea
Benía og Guðmundur. Valgerður
giftist Sigurgrími Grímssyni verk-
stjóra. Hann lést eftir erfiða sjúk-
dómslegu á síðastliðnu ári. Þau
eignuðust þijú börn: Ernu, Bjarna
og Ingibjörgu.
Við fráfall Völu frænku var mér
brugðið, þó svo að hún væri búin
að beijast undanfarin ár við veik-
indi sín og við endalokum hefði
mátt búast, kemur svona frétt allt-
af jafn óvænt. Eitt er víst að minn-
ingin um Völu á eftir að lifa lengi,
dugnaður hennar og sköpunar-
gleði var svo mikil að orð fór af,
hún var mikil hannyrðakona og
hafði mikið dálæti á íslenska bún-
ingnum, það var glæsileg kona á
HÁRKÚR
Áhrifaríkur hárkúr með
Biotíni
fyrir hár,
húð og
neglur.
Vítamín,
stein-
efni,
amínó-
sýrur,
protein.
Hugsaðu vel um hárið!
BÍÓ-SELEN UMB. SÍMI 76610
REIKNAÐU
MEÐ FACIT
ferð þegar hún skartaði íslenska
búningnum. Hún lét sig ekki vanta
þegar fjölskyldan kom saman ef
hún átti þess nokkurs kost, en það
var meira af vilja en mætti seinni
árin þar sem hún átti erfitt með
að komast milli húsa sökum veik-
inda sinna. Hún var kannski í
nokkra daga að jafna sig en aldr-
ei varð maður var við að hún kvart-
aði, að hennar mati var fórnin
þess virði svo vænt þótti henni um
fjölskyldu sína. Hún gerði allt sem
í hennar valdi var til að fjölskyldu-
böndin héldust, það var henni
kappsmál að fá frændfólkið til sín.
Ég man það þegar boðin voru hjá
þeim hjónum á Hjallaveginum var
oft gaman að hitta frændfólkið,
kannski voru þetta einu tímamir
sem maður hitti frændfólkið, þar
var oft glatt á hjalla og ég er viss
um það að ef þessi mannamót
hefðu ekki verið haldin þá hefði
maður farið á mis við mikið. Mér
er kannski tíðrætt um fjölskyldu-
boð en það er líka vegna þess að
maður á eftir að sakna þess að
fá ekki Völu frænku til sín þegar
við komum saman næst.
Nú þegar Valgerður er farin
yfír móðuna miklu verður tómlegt
á Mímisveginum, en það er hugg-
un í harmi að við vitum að nú
hefur hún fengið hvfld. Fjölskylda
mín, þess sem skrifar þessar fáu
línur, þakkar þau elskulegu og
nánu kynni sem við áttum af þeim
hjónum Valgerði og Siguijóni, við
sendum einnig börnum þeirra og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum guð að blessa
þau á þessari saknaðarstund.
Stefán Ólafur Guðmundsson.
Wterkurog
k-J hagkvæmur
auglýsingamióill!