Morgunblaðið - 29.05.1993, Blaðsíða 30

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MAÍ 1993
30
Minning
Brynjólfur Bjarkan
Fæddur 12. mars 1944
Dáinn 17. maí 1993
„Deyr fé, deyja frændur.“ Enginn
má sköpum renna og er það mál að
sönnu, því að enginn veit sína ævina
fyrr en öll er. Þegar maður á besta
aldri er kallaður úr önn dagsins til
hinna óþekktu starfa, þá má ætla
að eitthvað búi að baki sem við skynj-
um ekki.
Enginn skilur lífsins leiðir
lögmál tímans hulið er.
Vonin ein, hún birtu breiðir
birtu lífs á móti þér.
O.E.
Að kvöldi hins 17. maí sl. rann á
enda æviskeið Brynjólfs Bjarkan með
sviplegum hætti og öllum að óvörum,
er hann lenti í umferðarslysi. Hér
verður ekki farið út í ætt og uppruna
Binna eða æviskeið hans, heldur
verða þetta örfáar línur sem þakkar-
og kveðjuorð fyrir góð kynni og þjón-
ustu sem hann lét okkur í té. Fyrstu
kynni okkar voru fyrir u.þ.b. 15
árum, en það atvikaðist með þeim
hætti að Binni tengdist fjölskyldunni
er hann hóf sambúð með Halldóru
Gunnarsdóttur frænku.
Sambúð þeirra bar góðan ávöxt
því að þeim varð þriggja bama auð-
ið, sem sakna nú sárt föður síns.
Auk þess gekk hann tveimur börnum
Halldóru frá fyrra hjónabandi í föður
stað.
Binni var viðskiptafræðingur að
mennt og starfaði á því sviði sem
bókhaldari og endurskoðandi. I all-
mörg ár annaðist hann og sá um
reikningshald og uppgjör fyrir fyrir-
tæki okkar. Þetta leiddi til mikils
samgangs milli heimilanna sem var
öllum til mikillar ánægju.
Þar sem Binni fór var eftir honum
tekið vegna virðuleika á velli og í
fasi, því hann var ei hálfur í neinu,
sama hvort um gleði, sorg eða hin
daglegu störf var að ræða. Maður
vissi ávallt hvar maður hafði hann.
Binni var góður ferðafélagi og okkur
eru í fersku minni útilegur sem fjöl-
.skyldumar fóm í saman. Hann var
mikill veiðimaður og alltaf tilbúinn
til að hjálpa þeim sem ekki kunnu
að bera sig rétt að við veiðamar. í
þessu sem öðm hafði hann sérlega
gott lag á að leiðbeina. Þá var Binni
víðlesinn og sögufróður enda með
afburða minni.
Til þess að gera langa sögu stutta
þá em hér bomar fram þakkir fyrir
góð kynni og allt sem okkur fór á
milli. Við emm forsjóninni þakklát
fyrir að leiðir okkar lágu saman. Við
söknum hans sárt og munum geyma
í hugskoti okkar ljúfar minningar
um góðan dreng.
Dóra frænku, börnum og öðmm
aðstandendum fæmm við samúð-
arkvejður og biðjum hinn hæsta höf-
uðsmið að varðveita ykkur og blessa
í framtíðinni. í hljóðri þökk fylgir
hugur okkar kærum vini til nýrra
heimkynna.
Ásdís og Jónas,
Blómsturvöllum.
Það er erfitt fyrir mig að skilja
og sætta mig við tilgang æðri mátt-
ar þegar hann á sekúndubroti tekur
í burtu góðan vin sem verið hefur
mér samferða í lífi og starfi undan-
farin þrjátíu ár. í dagsins önn, þegar
sólin er sem hæst á lofti, þrek og
þróttur í hámarki, og svo mörgum
verkum ólokið er sú staðreynd í óra-
fjarlægð að dauðinn geti kvatt á dyr
fyrirvaralaust. Við sem eftir lifum
getum aðeins beðið um styrk og þrótt
til þess að skilja gjörðir hans sem
öllu ræður. Með þessum hugleiðing-
um sest ég niður og rita minningar-
grein um vin minn og samstarfsfé-
laga, Brynjólf Bjarkan, sem lést af
slysförum 17. maí sl.
Brynjólfur Bjarkan, eða Binni eins
og hann jafnan var nefndur dagsdag-
lega, fæddist á Akureyri 12. mars
1944. Foreldrar hans vom María
Brynjólfsdóttir sem lifir son sinn og
Skúli Bjarkan skjalaþýðandi sem er
látinn.
María og Skúli eignuðust tvö börn,
Binna og Böðvar. Þau slitu samvistir
og er seinni maður Maríu, Jón Ólafs-
son, fyrrverandi deildarstjóri hjá Rík-
isendurskoðun, og ólst Binni upp hjá
þeim. Hálfbróðir Binna er Guðmund-
ur arkitekt, búsettur í Noregi. Auk
þess eignaðist Binni annan hálfbróð-
ur, Hrólf, sem faðir hans átti með
seinni konu sinni. Binni ólst upp á
Akureyri til fimmtán ára aldurs og
fluttist þá til Reykjavíkur með móður
sinni og stjúpföður, tók landspróf og
settist í Menntaskólann í Reykjavík.
Kynni okkar Binna og vinskapur
hófst er við urðum sessunautar í
§órða bekk í MR haustið 1961, og
allt frá þeim tíma hefur aldrei bmgð-
ið skugga á vinskap okkar.
Þegar hugurinn reikar til baka er
ótal margs að minnast frá hinum
áhyggjulausu menntaskólaámm
okkar sem ekki verður tíundað í þess-
ari stuttu minningargrein. Á þessum
ámm komu strax í ljós yfirburða
námshæfileikar Binna sem nýttust
honum til dauðadags og var hann
aldrei spar á að miðla mér af sínum
þekkingarbmnni.
Stúdentsprófi lukum við saman
vorið 1964, og Binni að sjálfsögðu
með ágætiseinkunn.
Eftir stúdentspróf lá leið okkar
saman í viðskiptadeild Háskóla ís-
lands þar sem við iukum báðir emb-
ættisprófi í viðskiptafræði vorið
1970. Að loknu prófi hóf Binni störf
sem forstöðumaður upplýsingadeild-
ar Verslunarráðs íslands og starfaði
þar frá árinu 1970-72. Aðstoðarmað-
ur rafmagnsveitustjóra ríkisins var
hann frá því í október 1972 til júní
1973. Frá þeim tíma starfaði Binni
hjá fyrirtækjum mínum til dauða-
dags.
Með ámnum styrktist vinátta okk-
ar stöðugt, það var sem einhver
ósýnileg taug væri á milli okkar,
mér fannst stundum sem nóg væri
að við litum hvor á annan, þá skildum
við hugsanir hvor annars. Orð vora
óþörf. Yfirburða hæfileikar Binna við
úrlausnir á hinum margvíslegustu
verkefnum komu vel í Ijós við flest
þau verk er vanda þurfti sérstaklega
til, og var það á þeim stundum sem
við í starfí náðum sem nánustu sam-
bandi einkum og sér í lagi þegar við
vomm tveir einir saman í Bröttugöt-
unni á kvöldin og um helgar. Þessar
stundir líða mér aldrei úr minni.
Trygglyndi og heiðarleiki Binna í
minn garð og umhyggja hans fyrir
velferð fyrirtækja minna verður aldr-
ei fullþakkað.
Binni mat góðar bókmenntir og
var nánast alæta á allan fróðleik.
Seinni árin vora tónverk gömlu
meistaranna honum einnig hugstæð.
Öll sú mikla þekking á hinum marg-
víslegustu málefnum sem Binni hafði
aflað sér var með ólíkindum. Það
virtist vera sama um hvað var spurt,
svörin átti Binni. Þekking hans var
aldrei yfirborðskennd heldur virtist
sem hann hefði kafað til botns í sér-
hveijum hlut, brotið hann til mergjar
og með þá þekkingu til hliðsjónar
myndaði hann sér skoðanir á yfírveg-
aðan hátt. Sú tilhugsun að öll sú
mikla þekking sem Binni bjó yfír
skuli ekki lengur nýtast okkur er
þungbær.
Binni var að eðlisfari hlédrægur
maður, orðvar með afbrigðum, um-
talsgóður og algerlega laus við öfund
í annarra garð. Öll sýndarmennska
var honum mjög á móti skapi. Sá
sérstæði eiginleiki Binna að láta aldr-
ei bera á yfírburða hæfíleikum sínum
gerði það að verkum að hann gat
auðveldlega umgengist alla sem jafn-
ingja sína. Binni var öllum þeim sem
kynntust honum eftirminnilegur per-
sónuleiki.
Sambýliskona Binna var Halldóra
Gunnarsdóttir og eignuðust þau sam-
an þijú böm, Brynjar 14 ára, Jón
13 ára og Maríu 10 ára. Binni bar
mikla umhyggju fyrir ijölskyldu sinni
sem lýsir sér best í því nána sam-
bandi sem hann átti við börnin sín
þijú og er missir þeirra mikill.
Binni minn, nú þegar komið er að
leiðarlokum vil ég þakka þér fyrir
allar þær góðu stundir sem við áttum
saman og vináttu þína sem ég gat
ætíð reitt mig á. Það verður aldrei
fyllt það skarð sem nú hefur verið
höggvið í Bröttugötunni, en minning-
in um góðan dreng mun ávallt lifa
með mér og samstarfsfélögum þínum
sem eftir lifa.
María og Jón, Dóra, Brynjar,
Nonni og María Iitla. Megi hönd
Guðs styðja ykkur nú þegar sorgin
er sem mest.
Hvíl þú í friði kæri vinur.
Herluf Clausen.
í dag munum við fylgja til hinstu
hvílu ástkæmm vini og félaga, Brynj-
ólfí Bjarkan. Ég kynntist Binna, eins
og hann var alltaf kallaður, árið
1973 og vomm við alltaf góðir vinir.
Það var honum og konu hans, Dóm,
að þakka að ég kynntist eiginkonu
minni, henni Ebbu.
Það er svo margt sem er minnis-
stætt, en upp úr stendur hversu
traustur vinur Binni var.
Binni var einstaklega vel gefínn.
Hann las mjög mikið sér til fróðleiks
og gamans. Og ef Binni gerði eitt-
hvað var það af lífí og sál, hvort sem
það var brids, laxveiði, skák eða júdó.
Hann lifði lífínu til hins ýtrasta.
Það er mikil sorg að kveðja svona
vin, en þó enn meiri fyrir börnin
Brynjar, Jón, Maríu og konu hans
Dóru og dóttur hennar Guðrúnu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Með þakklæti í huga fyrir góðar
stundir sem við áttum saman kveðj-
um við Brynjólf Bjarkan. Eiginkonu
hans og börnum sendum við samúð-
arkveðjur.
Sigurður Sigurbjarnason,
Ebba Kristinsdóttir.
Nú er hann farinn frá okkur hann
Brynjólfur Bjarkan stjúpfaðir minn.
Hann var ávallt boðinn og búinn til
að hjálpa og aðstoða vini og ætt-
injga. Ég mun minnast hans með
söknuði og trega. Við áttum margar
góðar stundir saman eins og veiði-
ferðirnar og ferðalögin sem vom
mjög skemmtileg.
En svona er það. Dauðinn gerir
ekki boð á undan sér og hann fór
frá okkur í blóma lífsins yfír móðuna
miklu. Ég samhryggist móður minni
og systkinum, svo og öllum hans
ættingjum. Þetta er mikill harmur
þegar Binni er skyndilega numinn á
brott langt fyrir aldur fram. Blessuð
sé minning hans og Guð blessi þig,
elsku Binni minn. Lífíð verður tóm-
legt þegar þú ert ekki lengur á meðal
okkar.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég ekki fæ breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Þinn stjúpsonur
Þorsteinn Matthíasson.
Kveðja frá bekkjarbræðrum
í MR
I endurminningunni fínnst mér
ekki langt síðan við kvöddum
Menntaskólann í Reykjavík vorið
1964 með hvítar húfur á kolli. Meðal
okkar var Brynjólfur Bjarkan sem
lést í umferðarslysi 17. maí sl. Við
D-bekkingar hörmum nú fráfall
Binna, eins og hann var venjulega
kallaður í okkar hópi. Hann var
skarpgreindur, afbragðs námsmað-
ur, jafnvígur á allar greinar, þótt
einkum væri hann þekktur fyrir góða
tungumálakunnáttu. Stúdentsprófíð
bar þessu glöggt vitni. Dugnaðarinn
var mikill, jafnvel tekinn karfatúr á
togara í jólafríi í vályndum vetrarveð-
rum. Binni lét ekki fara mikið fýrir
sér enda enginn hávaðamaður og lét
fremur verkin tala. Hann tók með
jafnaðargeði því sem að höndum
bar, „allt í lagi“ sagði hann gjarnan,
og ætíð var prúðmennska og dreng-
lyndi í fyrirrúmi. Það er gott að eiga
slíkar minningar um horfínn félaga.
Aðstandendum vottum við innileg-
ustu samúð.
Ólafur R. Dýrmundsson.
Minning
Guðrún Jónsdóttir
Hún elsku amma mín lést að
morgni 24. maí síðastliðins á
sjúkrahúsinu í Stykkishólmi eftir
langvarandi veikindi, áttatíu og níu
ára að aldri. En hún hafði dvalist
á dvalarheimili aldraðra í Stykkis-
hólmi frá árinu 1978 ásamt afa
mínum Þorsteini Sigurðssyni fyrr-
um bónda á Vörðufelli, sem lést
árið 1981. Guðrún var fædd 23.
apríl 1904 á Hólalandi í Borgarfirði
eystra. Foreldrar hennar voru Jón
Jónsson og Guðný Jónsdóttir og var
hún tíunda barn þeirra. Þau áttu
þrettán böm saman, en Guðný átti
eina dóttur fyrir. Jón lést er amma
var aðeins fjögurra ára, og var
henni komið í fóstur að Snotmnesi
í Borgarfirði eystra. Móðir hennar
giftist síðar aftur og eignaðist tvö
böm, en af systkinum ömmu
minnar er í dag Guðni Jónsson einn
á lífi.
Hún ólst upp á Snotrunesi þang-
að til hún nálgaðist tvítugsaldurinn,
en þá fór hún í vist til Seyðisfjarð-
ar. Vann hún síðan mörg störf
meðal annars sem vinnukona og í
físki víðs vegar um land meðal ann-
ars í Mýrdal, Dvergasteini og á
Brekku í Mjóafirði. Var hún síðast
starfandi á Vífilsstöðum um nokk-
urra ára skeið áður en hún flyst
að Vörðufelli árið 1942. Þar kynn-
ist hún afa mínum og giftu þau sig
í júní 1943. Eignuðust þau þijú
böm: Jóhann sem giftur er Eddu
Gísladóttur og búa þau á Reyðar-
firði, Eddu sem gift er Árna J.
Árnasyni og búa þau í Reykjavík
og Elínu sem gift er Hjalta Odds-
syni og búa þau á Vörðufelli.
Á Vörðufelli bjuggu þau farsæl-
lega allt fram til ársins 1978 er þau
fluttust út í Stykkishólm eins og
fyrr var sagt.
Fyrstu bernskuminningar mínar
tengjast ömmu minni og afa á
Vörðufelli. Famar vom ferðir á
hveiju vori til að heimsækja þau
og ég var ekki hár í loftinu er ég
dvaldist fyrst hjá þeim um sumar
án þess að foreldra minna nyti við.
Ég á einungis góðar minningar frá
þeim sumardvölum mínum, en sér-
staklega eftirminnilegar eru ótelj-
andi gönguferðir okkar ömmu sem
ætlaðar hafa verið mér til skemmt-
unar í sveitinni. Sama var hvort
gengið var upp á Vörðufell, niður
í íjöru eða eitthvað þangað sem
hugurinn leitaði í það skiptið alltaf
var amma sá félagi sem hægt var
að leita til. Komin á sjötugsaldur
en hvikaði hvergi hvort sem vaðið
var yfir mýrar eða gengin grýtt
holt, alltaf jafn óþreytandi og dug-
mikil. Þrátt fyrir að hún hafi misst
heyrnina að mestu leyti eftir veik-
indi er hún var nálægt sextugu gat
hún alltaf gefíð sér tíma til að skilja
allt það sem ég spurði hana um og
leysa skilmerkilega úr spurningum
mínum. Dugnaðurinn var slíkur að
hún var fyrst á fótum á morgnana
og búin að kveikja upp í gömlu oliu-
vélinni og farin að taka til morgun-
verð, baka brauð eða gera hvað það
sem gert er á góðum sveitaheimil-
um. Ekki þekkti hún þægindi raf-
magnsins fyrr en fáum árum áður
en þau hjónin fluttust út í Stykkis-
hólm. En það kom ekki að sök, allt-
af var til nóg af öllu. Ekki man ég
til þess að komið hafi verið að tóm-
um kofanum ef gesti bar að garði
og ekki var verið að telja hversu
margir væm á ferðinni, hvort sem
var í mat eða kaffi. Sjaldan lá bet-
ur á henni en þegar fiölskylda henn-
ar var í heimsókn, hvort sem um
var að ræða börn og barnabörn eða
systkini hennar sem hún kynntist
ekki fyrr en á fullorðinsárum sínum,
en þótti þeim mun vænna um. Vom
þau systkini mjög ættrækin og mik-
ið samband þeirra á milli kannski
vegna áðskilnaðarins á æskuámm
sínum.
Mikill náttúruunnandi var hún
amma og þótti vænt um plöntur
og dýr. Sérstakt dálæti hafði hún
á blómum sem hún ræktaði mikið
af. Fannst mér oft skrítið af hveiju
ekki var vel séð að ég léki mér að
þeim þegar mér sýndist svo. Hann-
yrðir áttu einnig sinn fasta stað í
tilvemnni og heklaði hún og pijón-
aði allan ársins hring. Ekki var laust
við að söknuður ríkti þegar að hald-
ið var á haustin aftur til Reykjavík-
ur en þá gafst ömmu kostur á að
safna kröftum fyrir næsta sumar.
En ég beið þess að geta farið aftur
vestur í sveitina til afa og ömmu.
Skömmu eftir að þau fluttust til
Stykkishólms dó afi, en ekki var
viðlit að fá ömmu til að hv.erfa frá
Stykkishólmi. Var hún viss um það
að hún myndi vera börnum sínum
byrði ef hún flyttist á brott, en það
átti ekki við hana jafn sjálfstæð og
hún hafði alltaf verið. Á dvalar-
heimilinu eignaðist hún góða vini
og vann mikið að sínum áhugamál-
um. Einnig lífgaði það upp á tilver-
una að gamlir vinir hennar af Skóg-
arströndinni, Svava og Jakob, er
bjuggu á Bílduhóli fluttust til
Stykkishólms. Reyndust þau henni
mjög vel sem og starfsfólk og vist-
menn á dvalarheimilinu. En sérstök
umhyggja og alúð starfsfólks og
systranna á Sjúkrahúsi Stykkis-
hólms siðustu mánuðina verður
seint fullþökkuð.
Endurminningin merlar æ
í mánasilfri hvað, sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
bliknandi fjarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg;
svipþyrping
sækir þing
í sinnis hljóðri borg.
í æsku fram á lífsins leið
vér lítum, en ei annað neitt,
vonandi að breiða gatan greið
grænum sé blómum skreytt;
en - aftur horfir ellin grá.
Sólarlag
liðinn dag
laugar í gulli þá.
(Grímur Thomsen)
Vertu sæl amma mín og guð
geymi þig.
Árni Jón Árnason.
í dag, laugardaginn 29. maí,
verður Guðrún Jónsdóttir frá
Vörðufelli á Skógarströnd jarð-