Morgunblaðið - 29.05.1993, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MAÍ 1993
31
Guðbjörg Anný Guð-
jónsdóttir, Vorsabæjar-
hjáleigu — Minning
Fædd 17. október 1908
Dáin 12. maí 1993
Það var á fallegu vorkvöldi hins
12. maí og seinasti skóladagurinn
genginn í garð. Þegar heim kom biðu
mín fréttimar um að amma væri
dáin.
Áfallið var mikið og spurningarnar
þutu um hugann eftir því. Af hverju
núna? Af hvetju strax? En eitt er
víst að eitt sinn verða allir menn að
deyja og það er gott að geta stuðst
við þá fullyrðingu.
Ég veit að ömmu líður vel núna,
þreyttur líkami hennar hefur fengið
sína langþráðu hvíld. En amma mun
alltaf lifa í hjarta mínu því að ég á
yndislegar minningar um hana, bæði
sem góða ömmu og vinkonu.
Ég er þakklát fyrir að amma gat
búið hjá okkur síðustu árin sín. Það
var alltaf svo gaman að gera eitt-
hvað fyrir hana því hún sýndi svo
vel þakklæti sitt, enda hefur hún líka
unnið sér til vina á ótal stöðum. Þar
af leiðandi skilur hún eftir sig fullt
af fólki sem elskar hana, en við skilj-
um að það var kominn tími til að
hún fengi að hitta afa aftur.
Hún amma var svo lánsöm að
halda andlegri heilsu fram á sfðasta
dag. Hún fulgdist með leik, starfi
og námi okkar barnanna jafnt sem
hinna fullorðnu. Hún var mjög ætt-
rækin og þegar ég þurfti að vita eitt-
hvað um ættina eða lífið á fyrri dög-
um þá spurði ég hana.
Við systkinin, Björgvin, Guðný og
Aldís, erum stolt og þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast ömmu og
njóta samveru hennar.
Minning hennar mun lifa í hjörtum
okkar um ókomna tíð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma mín, ég þakka þér
fyrir allt sem okkur fór á milli og
það sem þú hefur gefið mér í lífinu.
Þér mun ég aldrei gleyma.
Guð geymi þig.
Guðný Hilmarsdóttir.
í dag fer fram frá Gaulveijabæj-
arkirkju útfór Annýjar Guðjónsdótt-
ur, fyrrum húsfreyju og ljósmóður í
Vorsabæjarhjáleigu, en hún andaðist
á hjúkrunarheimilinu Sólvangi föstu-
daginn 13. maí sl. eftir skamma vist
þar.
Með Annýju er horfinn minnis-
stæður persónuleiki sem öðru fremur
samanstóð af góðvild, trygglyndi og
rausn í samskiptum við sitt sam-
ferðafólk. Hér má ég, sem þessar
línur rita, glöggt til vitna því að hún
var heimiii mínu um margra ára
skeið hollur og traustur vinur í marg-
víslegum samskiptum og líknarstörf-
um. Um leið og sú vinátta og sam-
skipti eru þökkuð við leiðarlok, vil
ég minnast lífshlaups hennar nokkr-
um orðum.
Guðbjörg Anný, en svo hét hún
fullu nafni, var fædd 17. október
1908 að Framnesi í Vestmannaeyj-
um. Foreldrar hennar voru hjónin
Guðjón Pétur Jónsson sjómaður þar
og Nikólína Guðnadóttir. Hjá þeim
ólst Anný upp og naut almennrar
barnaskólafræðslu, en árið 1937 hélt
hún að heiman, hóf nám í Ljósmæð-
raskóla íslands og iauk þaðan prófi
í lok september það sama ár. Nokkru
síðar var hún sett ljósmóðir í Vill-
ingaholthreppsumdæmi til 30. júní
1938. Síðar var hún skipuð ljósmóð-
ir, eða frá 1. júní 1949 í Gaulveija-
bæjarhreppsumdæmi, sem hún
gegndi allt til þess er breyttir þjóðfé-
lagshættir í heilbrigðisþjónustu urðu
til þess að starf ljósmæðra í umdæm-
um næst starfandi sjúkrahúsum voru
lögð af.
Anný rækti ljósmóðurstörfm af
einlægni og trúmennsku og hafði í
starfí sínu öryggi móður og bams
að leiðarljósi. Er mér kunnugt að
læknar sem með henni störfuðu í
stöku tilfellum, báru henni góða sögu
um þekkingu á starfí sínu.
Sumarið 1938 verða veruleg
þáttaskil'í lífí hennar er hún ræður
sig í starf kaupakonu hjá Guðmundi
Guðmundssyni í Vorsabæjarhjáleigu.
Og þannig varð framvinda lífs henn-
ar, að þau Guðmundur fella hugi
saman og ganga í hjónaband 12.
nóvember þetta sama ár. Hér steig
Anný mikið gæfuspor í lífí sínu er
hún batt ástir og tryggð við þvílíkan
öðlingsmann er Guðmundur í Vorsa-
bæjarhjáleigu var í öllu sínu lífí.
Hann var gjöríhugull, orðvar í skoð-
unum og svo athugull um alla hluti
að til betra varð ekki vitnað. Ungu
hjónin voru svo til jafnaldrar. Guð-
mundur hafði allt frá seytján ára
aldri staðið fyrir búi systkina sinna,
en föður sinn misstu þau í blóma lífs-
ins árið 1925 og móður sína tíu árum
síðar.
Rakel Friðbjarnar■
dóttir - Minning
sungin frá Breiðabólsstaðarkirkju.
Guðrún fæddist hinn 23. apríl 1904
á Hólalandi í Borgarfírði eystra,
dóttir hjónanna Jóns Jónssonar,
bónda þar og Guðnýjar Jónsdóttur.
Þegar Guðrún var sex ára gömul
missti hún föður sinn og stóð þá
móðir hennar ein eftir með 13 böm.
Heimilið var þá leyst upp og ólst
Guðrún upp á Snotmnesi þar í sveit.
Árið 1935 fluttist ég til Reykja-
víkur og kynntist mágkonu minni,
sem þá vann á Vífílsstöðum. Guðrún
reyndist mér einstaklega vel og á
ég henni mikið að þakka. Árið 1943
giftist hún Þorsteini Sigurðssyni frá
Vörðufelli á Skógarströnd og flutt-
ist hún þá vestur. Var eldri sonur
minn í sveit hjá þeim hjónum í góðu
yfirlæti í sjö sumur. Það voru gleði-
stundir þegar hjónin á Vörðufelli
voru heimsótt. Þorsteinn var víðles-
inn og skarpgreindur og átti frekar
heima við fræðimennsku en bú-
störf. Guðrún var sístarfandi og
hafði mikinn áhuga á blómarækt.
Oft furðaði ég mig á hversu natin
hún var við blómin og margt skraut-
blómið blómstraði í garðinum á
Vörðufelli. Ekki var mannlegi þátt-
urinn síðri í fari Guðrúnar, sem ég
fékk að kynnast á viðkvæmum
stundum í lífi mínu, og þakka ég
fyrir þá hlýju og umhyggju sem hún
sýndi mér á lífsleiðinni.
Ég sendi Jóhanni, Eddu, Elínu
og fjölskyldum þeirra mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og óska þeim
blessunar í framtíðinni.
Sesselja Sigvaldadóttir.
Fædd 19. ágúst 1918
Dáin 23. maí 1993
Amma er dáin. Með þessum orðum
vorum við vaktar sunnudaginn 23.
maí.
Fyrir hönd bamabama hennar
langar okkur að minnast hennar með
fáeinum orðum.
Ekkert okkar átti von á því að
amma mundi kveðja svo skyndilega.
En dauðinn gerir ekki alltaf boð á
undan sér. Þó að hún hefði verið
heima í viku eftir tíu daga spítala-
vist lét hún á engu bera og var alveg
jafn hress og áður.
Við eigum margar góðar minning-
ar um hana ömmu. Það var alltaf
svo gott að koma heim til hennar
og afa og fá kaffi og uppáhalds kök-
urnar okkar, og að ógleymdum bestu
flatkökum í heimi, Rakelar-flatkök-
um. Það var alltaf visst ævintýri að
fara til ömmu og hjálpa henni að
baka flatkökur.
Amma var gift yndislegum afa,
en síðastliðið haust áttu þau 55 ára
brúðkaupsafmæli, og voru þau alltaf
jafn hamingjusöm.
Okkur fínnst erfitt að trúa því að
elsku amma okkar sé farin svo fljótt.
Við biðjum góðan guð að geyma
hana og veita afa og Pétri og okkum
ölium styrk í sorg okkar.
Heimilið í Vorsabæjarhjáleigu var
fastmótað og traust í bak og fyrir.
Heimilisfólkið margt gegnum ára-
tugina og hafði á sér orð gestrisni
og greiðamennsku. Það þarf því varla
að vefja það mörgum orðum að vandi
hefír fylgt þeirri vegsemd Annýjar
að taka við búsforráðum á þessu
myndarheimili, þó að ekki væri ann-
að en að hún kom frá ólíkum við-
fangsefnum, þeim sem þá voru í
hæstum heiðri á sveitaheimilum. En
Anný reyndist vandanum vaxin og
óx með einlægu samstarfi við bónda
sinn af hveiju viðfangsefni umfangs-
mikils heimilis. Hún var samboðin
manni sínum í hvívetna og lét ekki
sinn hlut eftir liggja í rausn, góðvild
og greiðamennsku.
Annt var Anný jafnan um þá sem
minna máttu sín og eru þar mýmörg
dæmi um, en minnisstæðast samt
þeim, sem til þekktu umhyggja henn-
ar og framkoma við fullorðna konu,
Steinunni að nafni, er lengi var í
Vorsabæjarhjáleigu. Steinunn var
mállaus og heyrnarlaus en vann
heimilinu það er hún mátti. Anný
umgekkst hana sem jafningja og
hlúði að á nærfærinn hátt. Verður
kunnugum það lengi minnisstætt.
En lífíð er fæstum án þyma. Og
þymamir sneiddu ekki hjá Annýju.
Árið 1979 lést eiginmaður hennar
skyndilega og bar þá dökkt ský á
lífsleið hennar. En með trú og skiln-
ingi á framvindu lífsins lifði hún lff-
inu í æðruleysi við yl minninganna
um liðna tíð og einlægu samstarfi
við börn sín, vini og sifjalið þar til
yfír lauk.
Með eiginmanni sínum eignaðist
Anný fímm börn, dreng er lést laust
eftir fæðingu, en þau er upp komust
eru: Guðbjörg, húsfreyja í Vorsabæj-
arhjáleigu, gift Ingimar Ottóssyni,
bónda og hreppstjóra, þau eiga þijú
böm, Guðmund, Sigurbjörgu og
Annýju. Guðbjörg eignaðist son fyrir
hjónaband, Steinar Hólmsteinsson.
Guðrún húsmæðrakennari, gift
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Fyrir hönd bamabarna,
Rakel Óskarsdóttir,
Sædís Sigurbjörnsdóttir.
Rakel Friðbjarnardóttir, Hásteins-
vegi 27, Vestmannaeyjum, lést í
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja að
morgni hins 23. maí sl. Hún hafði
kennt lasleika fyrir skömmu, en virt-
ist á batavegi. Svo varð þó ekki og
nú hefur hún kvatt þennan heim.
Hún lifir þó áfram f minningu ást-
vina og samferðamanna.
Rakel fæddist í Vestmannaeyjum
hinn 19. ágúst 1918, yngst fjögurra
systkina. Foreldrar hennar voru Ingi-
björg Hjálmarsdóttir og Friðbjörn
Þorkelsson. Rakel og bræður hennar
þrír, þeir Óskar, Siguijón og Gísli,
ólust upp hjá móður sinni á Breka-
stíg 33, en foreldrar þeirra systkin-
anna slitu samvistir.
Til þess var tekið með hvílíkum
dugnaði og elju móðir Rakelar ól upp
börn sín og hve samhent hún var,
fjölskyldan á Brekastfgnum. Var
Rakel jafnan í miklu uppáhaldi
bræðra sinna og móður, sannkallaður
sólargeisli, enda kom snemma í ljós
að hún bjó yfir góðum kostum sem
Hilmari Friðrik Guðjónssyni. Þeirra
börn eru: Björgvin, Guðný og Valdís.
Katrín fóstra. Fósturdóttir Elva
Björg. Guðmundur, sveitastjóri á
Raufarhöfn, giftur Guðrúnu Jóns-
dóttur. Börn þeirra eru: Jónas Víðir,
Anný Björk, Sigríður Dögg og Magn-
ús Fannar. Á heimili Annýjar var
einnig á tímabili lítil stúlka, Guðrún
Ægisdóttir að nafni, nú bankastarfs-
maður á Hvolsvelli. Með þeim voru
miklir kærleikar, og þó að dvöl Guð-
rúnar væri ekki samfelld, minnist
hún þessara bernskudaga jafnan með
miklum hlýleik.
Öll eru börnin mannvænlegur hóp-
ur og bera foreldrum sínum fagurt
vitni um traust og gjörvileik, hæfni
og heiðarleika.
Svo skal þá Annýju þakka að leið-
arlokum. Þakkað fyrir gott ná-
grenni, samstarf í félagsmálum, en
fyrst og síðast þökkuð tryggð og
traust vinátta. Við Vilhelmína vott-
um börnum hennar og sifjaliði öllu
einlæga samúð.
Gunnar Sigurðsson
frá Seljatungu.
Fyrir hálfum fjórða áratug henti
mig það lán að ammá mín kom mér
í sveit hjá Anný Guðjónsdóttur og
Guðmundi Guðmundssyni frænda
mínum í Vorsabæjarhjáleigu í Flóa.
Það átti í fyrstu að vera í viku eða
hálfan mánuð, en teygðist úr og urðu
átta sumur fyrir utan skreppur. Frá
þeim tíma er margs að minnast, en
mildi og hlýja Annýjar við rogginn
og stundum dyntóttan strákpatta er
samt það sem upp úr stendur. Þeir
voru fleiri þéttbýliskrakkamir sem
sem nutu þess viðmóts og búa að
ævilangt.
Búshættir í Vorsabæjarhjáleigu
voru með miklum sóma. Guðmundur
var dugnaðarforkur og flest lék í
höndunum á honum, ekki einasta
almenn búverk, heldur ekki síður ef
smíða þurfti skeifu undir hest eða
hreinsa olíuverkið á nýja traktomum.
Þá var þessi ótrúlegi tími glaðbeittra
framfara í sveitum. Afköst jukust
ár frá ári, en voru enn ekki slík að
ástæða þætti til að halda aftur af
nokkrum manni eins og seinna varð.
Á hveiju ári var aukið við túnin eða
húsakostur bættur, oft hvort tveggja.
Anný stýrði heimilinu af stökum
myndarskap. Það var vel í stærra
lagi, böm þeirra hjóna fjögur sem
komust á legg voru þá tápmiklir og
efnilegir unglingar, og svo helltist
yfir fjöldi af bæjarkrökkum þegar
sumraði. Það voru nefnilega fleiri en
hún amma mín sem vissu að ormam-
ir þeirra voru ekki annars staðar í
öruggari höndum en hjá þessari góð-
hjörtuðu ljósmóður frá Vestmanna-
eyjum.
Sjálfsagt hefur heimakrökkunum
fundist að sér þrengt á stundum, en
þau tóku því með ótrúlegri þolin-
síðar áttu eftir að nýtast henni á lífs-
leiðinni.
Ung að ámm kynntist Rakel eft-
irlifandi manni sínum, Knud Ander-
sen frá Sólbakka, og gengu þau í
hjónaband hinn 20. október 1938.
Það hjónaband reyndist farsælt, þar
ríkti ætíð gagnkvæmt traust, virðing
og hlýja. Þau hjónin hófu búskap hjá
móður Rakelar á Brekastígnum og
bjuggu þar fram til ársins 1942, en
þá höfðu þeir bræður Knud og Njáll
byggt saman tvíbýlishús á Hásteins-
vegi 27-29. Við Hásteinsveginn var
síðan heimili þeirra hjóna.
Rakel og Knud eignuðust þijú
börn, Ingibjörgu Jóhönnu 1939, Pét-
ur 1943 og Hafdísi 1949. Þau systk-
inin búa öll í Vestmannaeyjum og
mæði. Seinna hefur maður undrast
hvað þau nenntu að drösla rolling-
unum með sér á íþróttaæfingar úti
við samkomuhús eða hinar og þessar
uppákomur, umfram það sem nokkur
„normal" unglingur getur tekið upp
hjá sjálfum sér. Mér er ekki grun-
laust um að þar hafi Anný átt hlut
að máli.
Miðpunktur heimilisins í Vorsa-
bæjarhjáleigu var án efa eldhúsið
hennar Annýjar. Þar var ótrúlega
gott að sitja í hlýjunni af kokseldavél-
inni eftir votviðrasaman dag og fá
mjólkurkex eða heimabakað vín-
arbrauð. Þar fóru fram umræður um
alla heima og geima þegar systkinin
Guðbjörg, Guðrún, Katrín og Guð-
mundur settust niður eftir gegningar
á kvöldin; íþróttir, innlenda pólitík
og heimsmálin, fréttir úr sveitinni,
tækninýjungar eða síðasta ball. Anný
sagði þá ekki endilega margt, en það
var létt yfir henni þegar hún fylgdist
með hópnum sínum. Svo var enn
þegar ég hitti hana síðast fyrir jólin
og talið barst að börnum hennar,
bamabömum og barnabamabömum
og það var auðfundið að hún taldi
sig hafa verið bærilega gæfusama
um dagana.
Anný í Vorsabæjarhjáleigu verður
jarðsett í dag frá Gaulveijabæj-
arkirkju. Hún kvaddi eins og hver
manneskja hlýtur í raun að óska
sér, á háum aldri með óskerta and-
lega krafta eftir gifturíkan ævidag,
stolt og örugg um böm sín og niðja.
Hafðu bestu þakkir fyrir allt,
fóstra mín, og farðu í guðs friði.
Markús K Möller.
í dag verður til moldar borin
amma okkar, Guðbjörg Anný Guð-
jónsdóttir. Eftir langvarandi veikindi
fékk hún þráða hvíld.
Við systkinin vorum svo heppin
að fá að alast upp með Anný ömmu
og Guðmundi afa í sveitinni. Þar
hafði afí búið frá 1925 og amma
með honum frá 1938. Þegar foreldr-
ar okkar fluttust í sveitina 1970 urðu
samvistirnar við þau enn meiri. Allt
fram á síðustu stund fylgdist hún
grannt með högum okkar, og bar
hag okkar ætíð fyrir bijósti. Við
systkinin viljum með fátæklegum
orðum þakka Anný ömmu samfylgd-
ina og við erum þess viss, að hún
fylgist áfram með okkur þótt hún
sé ekki lengur á meðal okkar.
En minning þín er mjúk og hlý
og mun oss standa nærri.
Með hveiju vori hún vex á ný
og verður ávallt kærri.
(Magnús Ásgeirsson)
Anný amma, hjartans þökk fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur til að
gera okkur að betri manneskjum.
Steinar, Guðmundur, Sigur-
björg, Anný og fjölskyldur.
milli þeirra og foreldranna hefur
jafnan verið mikið og gott samband,
fjölskyldan hefur ætíð staðið þétt
saman. Pétur hefur búið með foreldr-
um sínum og reynst þeim einkar vel.
Eftir margra áratuga kjmni og
sambúð er fjölmargs að minnast. Við
hjónin áttum margar ánægjulegar
stundir með þeim Rakel og Knud.
Ófá voru þau skiptin er við fórum
saman í ferðalög bæði innanlands
og erlendis. Þar kynntumst við
skemmtilegum ferðafélögum og
ferðalögin bundu okkur traustari vin-
áttuböndum. Og ætíð gekk sambúð
okkar á Hásteinsveginum vel. þar
voru árekstrar ekki fyrir hendi og
sameiginleg verkefni leyst í góðu
samkomulagi. Slík kynni og vinátta
eru dýrmæt reynsla sem sannarlega
yljar um hjartarætur.
í dag minnumst við alls þessa og
margs annars frá kynnum okkar af
Rakel Friðbjamardóttur. Hún var
vönduð kona sem bjó sér og sínum
gott heimili. Mannkostir hennar
komu víða fram. Hún var eiginmanni
sínum góður lífsförunautur, ekki síst
nú hin seinni ár eftir að heilsa hans
tók að bila. Við sem þekktum Rakel
og bundumst henni vináttuböndum
vissum vel um mannkosti hennar.
Við fínnum því til söknuðar eftir
margra áratuga ánægjulega sambúð.
Við og fjölskylda okkar vottum
Knud, börnum þeirra hjóna, ættingj-
um og ástvinum dýpstu samúð við
fráfall Rakelar. Minning um góða
samferðakonu lifír meðal okkar.
Blessuð sé sú minning.
Halldóra Úlfarsdóttir,
Njáll Andersen.