Morgunblaðið - 08.06.1993, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚNÍ 1993
41
sínu að hafa, því að skilningurinn
var skarpur og minnið trútt. Hann
var jafnvígur á allar námsgreinar
og var gerhugall, rökvís og fastur
í hugsun, vann af öllum hug að
því, sem hann fékkst við hverju
sinni. Það vinnulag iðkaði hann
ævilangt og það dugði haonum vel.
Aldrei ofmetnaðist hann af námsaf-
rekum sínum, enda allur hroki, sem
Þórarinn Bjömsson kallaði hjarta-
heimsku, honum fjarri. Hann var
alltaf sami góð félaginn, hægur í
fasi, broshýr og glaður í sinni með
gamansemina nærtæka, en var al-
vöragefínn í aðra röndina, þegar við
átti.
Okkur bekkjarsystkinunum var
hann sjálfkjörinn og óumdeildur
leiðtogi í öllum félagsmálum,
„primus inter pares“, án þess að
hann sæktist nokkru sinni eftir því
sjálfur. En það þóttu engin ráð ráð-
in nema Magnús væri með í þeim
ráðum.
Sumarið 1942 hafði Magnús stop-
ular vinnutekjur, vann þó um tíma
við að mála hús Menntaskólans á
Akureyri að utan. Hann innritaðist
í lagadeild Háskóla íslands þá um
sumarið, fullur bjartsýni og öraggri
trú á gæfu sína og hamingju. Hann
bað reykvískan bekkjarbróður okk-
ar, Hilmar Garðars, að útvega sér
einhvers staðar ódýran samastað
næsta vetur og Jónas Jónasson frá
Hriflu lofaði honum stundakennslu
í íslensku við Samvinnuskólann. Svo
lét hann slag standa.
Með aleiguna, 135 krónur, í vas-
anum fór hann suður um haustið,
eiginlega alveg út í óvissuna, vissi
raunar ekki, hvað við tæki. En
gæfan brást honum ekki. Samastað-
urinn reyndist ekki vera af lakara
taginu, heldur heimili öndvegishjón-
anna Ingibjargar Bjömsdóttur og
Þórðar Ólafssonar útgerðarmanns á
Bergstaðastræti 73. Þar fékk hann
herbergi, fullt fæði og þjónustu.
Þegar til kom fékk hann ekkert að
borga. Honum var sagt, að það
væri ekki venja á því heimili að taka
gjald fyrir greiða eða gistingu.
Þennan vetur bjó ég í leiguher-
bergi í húsi við Fjölnisveg, svo að
örskammt var að fara til að heim-
sækja Magnús, enda skrapp ég oft
til hans á kvöldin, því að við höfðum
margt að ræða, rökræða og jafnvel
kappræða. Þá brást sjaldan, að hús-
freyjan vitjaði okkar með mjólk-
ursopa og jólaköku eða einhverja
aðra hressingu af sinni miklu hugul-
semi og umhyggju. Þama fann ég,
hvetju atlæti Magnús átti að fagna
hjá þessu góða fólki, og gestir hans
nutu þess með honum. Þau voru
hvort sem annað, hjónin, í þessu
efni, ekki aðeins gestrisin, heldur
hjartahlýjar og elskulegar mann-
eskjur.
Þarna átti Magnús síðan heimili
upp frá þessu allt til æviloka, því
að þar kom, að yngri dóttirin, Sigríð-
ur, og Magnús felldu hugi saman
og gengu í hjónaband 8. júií 1948.
Magnúsi sóttist vel laganámið og
hann tók það föstum tökum. Hann
lauk því vorið 1949 með því að taka
fjórðu hæstu einkunn, sem þá hafði
verið tekin á sambærilegu embætt-
isprófi í lögræði við Háskóla ís-
lands. Seinna sigldi hann til Kaup-
mannahafnar til framhaldsnáms.
Embættisferili hans varð glæsilegur
eins og námsferillinn, hvort sem
hann skipaði stöðu stjórnarráðsfull-
trúa, prófessors við Háskóla íslands
eða dómara í Hæstarétti. Tvö tíma-
bil var hann forseti Hæstaréttar og
var þá einn af handhöfum valds
forseta íslands í forföllum eða íjar-
vera þjóðhöfðingjans. Honum hafa
verið falin ýmis trúnaðarstörf önn-
ur, sem hann hefir öllum gegnt af
kostgæfni og trúmennsku eins og
hinum vandasömu embættum sínum
og í fullu samræmi við manngildi
sitt og eðliskosti.
Magnús var mikill hamingjumað-
ur, ekki aðeins í embættisstörfum
sínum, heldur einnig í einka- og fjöl-
skyldulífi. Þeim Sigríði auðnaðist
að lifa saman í hjónabandi í hartnær
45 ár og áttu óvenjulegu bamaláni
að fagna, mestu gleði allra foreldra.
Þau eignuðust sjö börn og komu
þeim öllum til manns, eins og kallað
er. Þau eru öll vel menntuð og njóta
velgengni og virðingar í þjóðfélag-
inu eins og foreldrar þeirra. Ásamt
tengdabörnunum og barnabörnun-
um hafa þau hnýtt foreldrum sínum
sannan sigur- og hamingjukrans.
Hjá Sigríði og Magnúsi hefir ver-
ið hreiður þeirra samheldni, sem við
bekkjarsystkinin höfum sýnt af okk-
ur, svo langt sem hún nær. Þau
hafa kallað hópinn saman á heimili
sínu, þegar eitthvað hefur verið I
vændum, svo sem bekkjarhóf af einu
eða öðra tilefni. Magnús hefir
manna mest unnið að því að hnapp-
sitja hjörðina og hann hefir yfírleitt
verið framkvöðull þess, sem gert
hefir verið. Nú verður heldur betur
skarð fýrir skildi.
Á stórum stúdentsafmælum var
Magnús hrókur alls fagnaðar og
glæstur forystumaður. Fyrir tæpu
ári héldum við mikla hatíð til að
minnast þess, að hálf öld var liðin
frá þeim degi er við kvöddum
Menntaskólann á Akureyri með
hvíta kolla á höfði og töldum okkur
flesta vegi færa. Við skólaslitaat-
höfnina í fyrra flutti Magnús ræðu
fyrir hönd þessa glaða hóps og fórst
það sköralega og glæsilega, eins og
vænta mátti. Ekkert okkar grunaði
þá, að hann ætti svo skammt eftir
ólifað. Með fráfalli hans er þriðjung-
ur hópsins hniginn í valinn.
Eftir fagnaðinn á Akureyri hélt
hann í síðustu pílagrímsför sína
heim á bernskuslóðimar, austur í
Halldórsstaði að rekja gömul og
gengin spor á auðum æskustöðvum.
Hann gekk suður og upp heiðina
og lét hlýjan, hvassan vind, ættaðan
sunnan úr óbyggð leika um sig.
Granur minn er sá, að þá hafi hann
fundið, að þar fór ekki aðeins að
honum stormur öræfanna, heldur
einnig súgur örlaganna.
Við Ellen höfum átt þau Magnús
og Sigríði að vinum um hálfrar hald-
ar skeið, ekki aðeins kunningjum,
viðmælendum og viðhlæjendum,
heldur sönnum og traustum vinum,
sem við höfum alltaf hlakkað til að
hitta, okkur hefir þótt gott að hitta
og hollt að blanda geði við. Okkur
hefir alltaf liðið vel í návist þeirra.
Fjarlægðin milli heimila okkar hefir
verið nokkur þröskuldur, en ég
hygg, að við höfum ekki oft komið
svo til Reykjavíkurhéraðs, að við
höfum ekki latið sjá okkur eða í
okkur heyra á Bergstaðastræti 73.
Viðtökumar hafa alltaf verið á sömu
lund, hjartanlegar, einlægar og
elskulegar. Minnisstæð er heimsókn
okkar í sumarbústað þeirra hjóna
við Þingvallavatn fyrir tveimur
árum. Þar voru aðstæður aðrar, en
viðmótið hið sama. Sólin jós heitum
geislum yfir landið og vatnið og
okkur fjögur, þar sem við stóðum á
laufí skrýddum bakkanum og horfð-
um yfir þetta stóra vatn, glitrandi
af gulli og demöntum undir sól að
sjá.
Það er erfitt að taka því að eiga
ekki eftir að hitta Magnús. Söknuð-
urinn eftir þann góða dreng er býsna
sár. En á hinn bóginn er það mikið
þakkarefni að hafa átt hann að vini
og gott er að hugfesta minningarn-
ar, sem glóa og glitra á báram
tímans eins og gull og demantar.
Sverrir Pálsson.
„Og ungmenni nokkurt sagði: Ræddu við
okkur um vináttuna. Og hann svaraði og
sagði: Vinur þinn er þér allt. Hann er akur
sálarinnar, þar sem samúð þinni er sáð og
gleði þín uppskorin. Hann er brauð þitt og
arineldur. Þú kemur til hans svangur í leit
að friði." (Kahlil Gribran).
Þegar við fengum fregnir af því
að Magnús frændi okkar væri látinn
komu minningar úr barnæsku fram
í huga okkar. Öll minnumst við þess
þegar við sátum í kjöltu hans, þar
sem hann „töfraði pening inn í hand-
legg okkar“. Magnús var einstak-
lega barngóður og sýndi hann börn-
um okkar sömu hlýju og hann sýndi
okkur.
Magnús var mikill skíðaáhuga-
maður og oftar en ekki var hann
mættur fyrstur manna I Bláfjöllin
og alltaf var hann tilbúinn að gefa
okkur góð ráð um hvernig bæta
mætti „stílinn". Hann sýndi því
ávallt áhuga hvað við aðhöfðumst
og hvernig okkur vegnaði í lífinu
og alltaf kom hann fram við okkur
sem jafningja. Magnús kom vel fyr-
ir sig orði og var gamansamur.
Ávallt vorum við, systkinin og
fjölskyldur okkar, velkomin til
Magnúsar og Sísíar, hvort sem var
á heimili þeirra á Bergstaðastræti
eða I sumarbústaðinn á Þingvöllum.
Við minnumst Magnúsar með
þakklæti og hlýhug og teljum okkur
hafa verið lánsöm að hafa átt hann
að.
Elsku Sísi, böm, tengdabörn og
barnabörn, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þunp greiðir.
Vort Iíf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðinn breiðir.
(E. Ben.)
Minningin um Magnús mun ætíð
lifa með okkur.
Torfi Helgi, Magnús,
Andrés og Margrét Sif.
Magnús Þ. Torfason, sem verður
borinn til grafar hér í Reykjavík í
dag, kom mikið við sögu Hæstarétt-
ar í rúmlega þijátíu ár.
Minning
Þórunn Pálsdóttir
Fædd 17. mars 1907
Dáin 29. maí 1993
í dag kveðjum við með söknuði
elskulega og trygga félagskonu
okkar, Þórunni Pálsdóttur.
Þórunn gekk til liðs við Hús-
mæðrafélag Reykjavíkur fyrir rúm-
um 50 árum. Hún var ötul félags-
kona og vann heilshugar að eflingu
félagsins frá fyrstu tíð.
Þórunn átti þátt I að koma upp
námskeiðum I matargerð og hann-
yrðum fyrir ungar konur, en á þeim
árum var lítið um slíka fræðslu.
Margar húsmæður búa að þeirri
kennslu enn þann dag í dag. Á
meðan Þórunn hafði heilsu til sótti
hún jafnan félagsfundi og lagði
ávallt gott til allra mála. Hún var'
mikil hannyrðakona og naut hús-
mæðrafélagið góðs af dugnaði
hennar við hannyrðirnar og örlæti
viðfélagið.
Á 50 ára afmæli félagsins var
Þórunn valin heiðursfélagi hús-
mæðrafélagsins.Þau hjón, Þórunn
og Þorgeir, voru höfðingjar heim
að sækja og áttum við í húsmæðra-
félaginu margar gleðistundir á
heimili þeirra hjóna, ekki síst á
seinni árum, er þau voru sest í helg-
an stein í fallegu íbúðinni í Seljahlíð.
í Húsmæðrafélagi Reykjavíkur
er þessarar látnu vinkonu okkar og
félaga minnst með hlýhug og þökk
fyrir samfylgdina og störf í þágu
félagsins.
Eftirlifandi eiginmanni hennar,
Þorgeir, og fjölskyldu hans sendum
við innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Húsmæðrafélags
Reylqavíkur,
Steinunn V. Jónsdóttir.
Það hefur tíðkast, allt frá stofnun
réttarins 1920, að prófessorar við
lagadeild Háskólans tækju sæti sem
svonefndir varadómarar í einstökum
málum eða sem settir dómarar um
skamman tíma eða langan. Magnús
sat fyrst í Hæstarétti 1956 sem
varadómari, skömmu eftir að hann
varð prófessor, og var á fimmtán
áram varadómari í 227 málum.
Hann var settur dómari um skeið á
árinu 1960 og skipaður frá 15. nóv-
ember 1970. Hann var forseti rétt-
arins 1976-1977 og aftur 1985 til
1986. Lausn frá embætti fékk hann
frá ársbyijun 1988.
Magnús var vanur dómstörfum
áður en hann settist í Hæstarétt,
því að hann var fulltrúi Einars Am-
alds borgardómara í Reykjavík á
áranum 1951 til 1954.
í dómstörfum var Magnús vand-
virkur svo að af bar, gjörhugull og
varkár. Sérgrein hans var fjármuna-
réttur, en hann kappkostaði að
kynna sér önnur svið lögfræðinnar
og hafði góð tök á þeim reglum, sem
máli skipta í hvers konar dómsmál-
um. Til dæmis þótti þeim sem þetta
skrifar athyglisvert, þegar við urð-
um starfsbræður 1976, hve vel
Magnús-kunni skil á refsirétti, en
sú grein er um sumt sérstök og kom
lítt við sögu hjá Magnúsi, meðan
hann var dómarafulltrúi og laga-
kennari. Dómsatkvæði Magnúsar
og ræður hans á dómarafundum
mótuðust af því, að hann var maður
velviljaður og réttsýnn. Hann var
vinnusamur og helgaði Hæstarétti
krafta sína lítt skipta, meðan hann
var þar í embætti.
Okkur samstarfsmönnum hans
var það gæfa og gleði, að hann var
góður persónulegur vinur, fróður
um margt og áhugasamur um tón-
list og um landsins gagn og nauð-
synjar. Hann hafði gengið í hjóna-
band meðan hann var enn í Háskól-
anum. Þau hjónin Sigríður Þórðar-
dóttir og Magnús bjuggu á Berg-
staðastræti 73 og ólu þar upp stór-
an og mannvænlegan barnahóp.
Þangað var gott að koma. Magnú-
sátti margt frænda, þar á meðal á
æskuslóðum sínum í Laxárdal í
Þingeyjarsýslu, og fylgdist með
fjölda þeirra. Sá sem þetta skrifar
var þremenningur við Magnús og
naut oft þekkingar hans á fólki í
Skútustaðaætt og á öðram norðan
heiða.
Núverandi og fyrrverandi dómar-
ar og aðrir starfsmenn Hæstaréttar
minnast Magnúsar með miklum hlý-
hug á útfarardegi hans og biðja
konu hans og allri fjölskyldu bless-
unar.
Þór Vilhjálmsson.
Fleiri greinnr um Magnús Þ.
Torfason bíða birtingar og munu
birtast næstu daga.
Ástkær móðir okkar,
JÓHANNA EYSTEINSDÓTTIR,
lést í Hátúni 10-B laugardaginn 5. júní.
Eysteinn Jónsson,
Birgir Jónsson,
Nanna Jónsdóttir.
Systir okkar,
MAGNÝ GUÐRÚN BÁRÐARDÓTTIR,
Buðulæk 2,
Reykjavík,
lést laugardaginn 5. júní sl.
Jón H. Bárðarson, Salóme B. Bárðardóttir,
Sigurður Ó. Bárðarson, Þorsteinn Sigurðsson.
+
Móðir mín og tengdamóðir,
GUÐLAUG SIGURÐARDÓTTIR,
fyrrv. bankastarfsmaður
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund 7. júní.
Sveinn Áki Lúðviksson, Sigrún Jörundsdóttir.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
AXEL MAGNÚSSON,
Mýrargötu 8,
Neskaupstað,
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu, Neskaupstað, laugardaginn
5. júní.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helga Axelsdóttir, Kristján Maríasson,
Jóhanna Axelsdóttir, ísak Valdimarsson,
Halldóra Axelsdóttir, Þráinn Rósmundsson,
Emma Axelsdóttir, Davíð Lúðvíksson.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
CLARA LAMBERTSEN,
Kirkjuvegi 28,
Vestmannaeyjum,
lést í Sjúkrahúsi Véstmannaeyja
6. júní sl.
Jóhann Guðmundsson, Guðbjörg Kristjánsdóttir,
Steinn Guðmundsson, Guðbjörg S. Petersen,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.