Morgunblaðið - 24.07.1993, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. JÚLÍ 1993
Hjónaminning
Soffía Margrét Páls-
dóttir ogJóhann
Sigurður Jóhannsson
Soffía
Fædd 10. febrúar 1917
Dáin 29. maí 1990
Jóhann
Fæddur 9. september 1906
Dáinn 13. júlí 1993
Með örfáum orðum langar mig
að minnast hinna mætu hjóna, Soff-
íu Margrétar Pálsdóttur frá Vík i
Héðinsfirði og Jóhanns Sigurðar
Jóhannssonar, sem ætíð var kenndur
við Siglunes. Ég á Soffíu og Jóa
mikið að þakka í gegnum árin. Með-
an ég átti heima á Siglufirði var
heimili þeirra mitt annað heimili, og
eftir að ég fluttist frá Siglufirði og
foreldrar mínir voru látnir, eyddi ég
sumarfríinu mínu ætíð hjá Soffíu og
Jóa, alltaf jafn velkomin. Sem ungl-
ingur fór ég í sveit til Héðinsfjarðar
til móðursystkina minna, Helgu Val-
gerðar Erlendsdóttur og Haraldar.
Soffía var dóttir Helgu og Páls Þor-
steinssonar bónda, en hann fórst í
snjóflóði er Soffía var á þriðja ári
og Páll Ásgrímur bróðir hennar rétt
ófæddur. Þegar ég kom í Vík var
Soffía ung og ógift. Ég minnist þess
er ég sá hana fyrst á hestbaki hvað
hún bar sig vel á hestinum. Soffía
var ávallt svo traust og sterk og
allt sem hún gerði svo sérlega vel
og fallega unnið. Hún var vel gefin
og hafði gaman af lestri góðra bóka.
En hún hafði sínar ákveðnu skoðan-
ir á mönnum og málefnum sem erf-
itt var að hagga. Með okkur Soffíu
tókst ævilöng vinátta sem aldrei féll
skuggi á. Ég tók ekki aðeins ást-
fóstri við þetta frændfólk mitt í Vík,
heldur varð Héðinsfjörður í mínum
augum og huga einn dásamlegasti
staður á jörðu. Við Soffía gerðum
okkur margt til gamans, skruppum
á hestbak, drógum fyrir silung í
Horninu. En minnisstæðast verður
mér er við rerum til fískjar að fá í
soðið, ég bundin við þóftuna vegna
t
Ástkœr eiginkona mín, móftir, tengdamóftir, amma og langamma,
PETRÍNA R. GUÐMUNDSDÓTTIR,
Samtúni 20,
Reykjavfk,
andaðist á heimili sínu fimmtudaginn 22. júlí.
Björgvin V. Færseth,
Jóhann R. Símonarson, Heiga Þ. Gunnarsdóttir,
barnabörn, tengdabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför systur minnar,
GUÐRÚNAR GUNNARSDÓTTUR,
Höfða,
Akranesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalarheimilisins Höfða.
Jóhannes Gunnarsson, Steinunn Þorsteinsdóttir.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er sýndu okkur samúð,
hlýhug og vinsemd við andlát og útför eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
VIKTORÍU KRISTÍNAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Björk,
Sandvíkurhreppi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Sjúkrahúss Suðurlands.
Guð blessi ykkur.
Jón Gíslason, börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og útför okkar elskulega föður, tengdaföður, afa
og langafa,
SKAPTA ÁSKELSSONAR,
Reynivöllum 8,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks lyfjadeildar FSA,
Þóreyjar Bergsdóttur hjúkrunarfræðings og Heimahjúkrunar.
Hallgri'mur Skaptason, Heba Ásgrímsdóttir,
Brynjar Ingi Skaptason, Sigrún Sveinbjörnsdóttir
og fjölskyldur.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð
við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞURÍÐAR
SÆMUNDSDÓTTUR
frá Túni,
Stokkseyri.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
þess hvað mig svimaði er ég kom
nálægt vatni, hún dró fiskinn sem
ég gerði að. Það var alltaf eitthvað
skemmtilegt að gerast. Svo kom að
því að hún hitti sinn lífsförunaut,
Jóhann Sigurð Jóhannsson frá Siglu-
nesi, mannkostamann. Jóhann missti
móður sína tólf ára að aldri og var
fyrst hjá afa sínum og ömmu, Bald-
vini og Marsibil, en síðar hjá Magn-
úsi móðurbróður og konu hans Anto-
níu. Jóhann stundaði sjó með móður-
bræðrum sínum, Magnúsi og Guð-
mundi, vor og haust, en vann við
sfldarstörf yfír sumarið á Siglufírði.
Átjánda desember 1942 ganga þau
Minning
Þorbjörg Olafsdótt-
ir frá Mælifellsá
Fædd 12. janúar 1906
Dáin 17. júlí 1993
Nú er hún elsku Þorbjörg amma
mín og nafna dáin.
Hún fæddist hinn 12. janúar
1906 á Starrastöðum, Lýtings-
staðahreppi í Skagafírði elst þriggja
barna hjónanna Margrétar Eyjólfs-
dóttur og Ólafs Sveinssonar stór-
bónda. Amma þótti snemma hinn
besti kvenkostur sem sannaðist er
hún, einungis sextán ára, tók við
húsfreyjuhlutverkinu á Starrastöð-
um, sem þá voru eitt mesta stórbýli
í Skagafírði, eftir fráfall móður
sinnar. Þætti það sennilega flestum
ungum og lífsglöðum stúlkum erfítt
hlutskipti í dag, enda tíðarandinn
annar. Oftsinnis sagði amma mér
það, að sín mesta gæfa í lífinu hefði
verið að fá að kynnast honum afa,
Birni Hjálmarssyni. Þau giftu sig í
Mælifellskirkju í Skagafirði á gaml-
ársdag árið 1936. Bömin urðu þijú:
Margeir, bóndi á Mælifellsá, fæddur
1938, Rósa, húsfreyja á Hvíteymm,
fædd 1941, og Anna Steingerður,
kaupmaður á Akranesi, fædd 1946.
Ómmu þótt alla tíð sérlega vænt
um heimahagana í Skagafirðinum
og vildi hvergi annars staðar vera.
Hún var óvenju ljóðelsk og gat allt
þar til undir það síðasta þulið hvert
kvæðið á fætur öðru. Mér þykja því
eftirfarandi ljóðlínur Hallgríms
Jónssonar frá Ljárskógum lýsa lífs-
hlaupi hennar betur en orð mín.
Undir Dalanna sól við minn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för,
undir Dalanna sól hef ég lifað mín ljóð,
ég hef leitað og fundið mín svör,
undir Dalanna sól hef ég gæfuna gist,
stundum grátið, en oftast í fögnuði kysst.
Undir Dalanna sól á ég bú mitt og ból
og minn bikar, minn arin, minn svefnstað
og skjól.
Það er svo skrítið, að þegar ein-
hvem sem að manni þykir svo óend-
anlega vænt um, kveður okkur end-
anlega, þá streyma minningamar
fram. Ég gæti talið endalaust upp.
Ég var svo heppin að fá að búa í
nokkurra metra fjarlægð við ömmu
og afa á Mælifellsá fyrstu 5 ár ævi
minnar. Hversu oft hef ég ekki
brosað að minningunni um litla
stelpu sem afí og amma pössuðu,
á meðan að mamma var að kenna
á daginn. Lífíð var leikur einn, og
eftir margar og langar salíbunur á
snjóþotunni var ekkert betra en að
fara inn í „gamla bæ“ til ömmu sem
alltaf virtist geta töfrað fram
ijómapönnuköku og kakó. Fylgja
henni svo inn í stofu og hlusta á
hana fara með vísur eða segja sög-
una um það þegar hún slökkti eld
í sæng gestkomandi stráks, með
innihaldinu úr koppnum hans afa.
Ég gat hlustað endalaust á þessa
sögu og hafði alltaf jafn gaman af.
Á meðan sat amma og spann á
rokkinn sinn eða pijónaði sokka og
vettlinga á þurftarfrek bamaböm-
in.
Auðvitað fannst mér litla vemd-
aða veröldin mín fullkomin, ég
miklu þægari og betri en aðrar litl-
ar stúlkur, og amma og afí best
af öllum ömmum og öfum sem til
vom. Með auknum þroska breytist
lífssýnin, og maður kemst að því
að það er ekki alltaf jafn gaman
og gott að vera til. Eitt hefur þó
aldrei breyst. í huga mínum sem
fullorðinnar manneskju skipa afí ög
amma enn sama sess og í barnssál-
inni, þau verða alltaf þau bestu.
Sumarið 1977 er mér ofarlega í
huga. Mamma og ég vorum nýflutt-
ar til Reykjavíkur og um haustið
skyldi stúlkan hefja skólagöngu.
Amma og afi höfðu dvalist á Heilsu-
hælinu í Hveragerði um vorið, og
í júní átti ég að fara með þeim
norður og vera hjá pabba og Helgu
í nokkrar vikur. Mér fannst ég ótrú-
lega mikil manneskja og fær í flest-
an sjó, en eitthvað hefur mér þótt
öruggara að sofa inni í stofu hjá
afa úti í „gamla bæ“, þar sem
amma hitaði iðulega upp rúmið
mitt með gamla græna hitapokan-
um, en að hætta á að þurfa að
vera ein í herbergi úti í „nýja húsi“,
því það fór reyndar á þá leið, að
ég var mest hjá þeim þetta sumar.
Þetta voru yndislegar stundir.
I ágústlok þetta ár brugðu þau
amma og afi búi og fluttu út á
Sauðárkrók. Ég þykist vita að fyrir
jafn mikla búkonu og ömmu voru
þetta erfið spor, en aldrei heyrði
ég hana kvarta, enda annáluð fyrir
skynsemi og góðar gáfur. Hún
amma hafði óvenju heilbrigða lífs-
sýn, sem við nútímafólkið mættum
oft taka okkur til fyrirmyndar. Það
Soffía og Jóhann í hjónaband og
hefja búskap á Siglufirði.
Á heimili þeirra var ætíð mikill
gestagangur, enda bæði gestrisin
og hlýleg heim að sækja. Jóhann var
einn þeirra manna sem var bæði
atorkumaður og ósérhlífinn, enda
eftirsóttur til vinnu. Eftir að Helga
móðir Soffíu brá búi í Héðinsfirði,
flutti hún til ungu hjónanna og var
hjá þeim til æviloka. Eins og allar
konur á Siglufirði fór Soffía í síldar-
söltun og var feikilega dugleg og
metnaðargjörn. Aðalsmerki síldar-
stúlkunnar var að skara framúr og
það gerði Soffíá. Soffía og Jóhann
eignuðust fímm syni. Sá fyrsti fó í
fæðingu og var það þungbær sorg
hinum ungu hjónum. En þau létu
ekki bugast og áttu eftir að eignast
flóra syni sem allir eru vel af guði
gerðir og dugnaðarmenn. Þeirra
elstur er Páll Þorsteinn mjólkurfræð-
ingur, búsettur á Akureyri. Helgi
skipstjóri, búsettur í Hafnarfirði.
Már skrifstofumaður, búsettur í
Reykjavík. Oddur Guðmundur
verkamaður, búsettur á Siglufírði.
Ég kom til Jóa rétt áður en hann
dó. Þegar ég kvaddi hann var hann
svo hress og kátur. Nú er hann kom-
inn til Soffíu sinnar og megi þeim
farnast vel á nýjum leiðum. Guð
blessi minningu þeirra. Ég sendi
sonum, tengdadætrum og barna-
bömum samúðarkveðjur.
Guðlaug Magnúsdóttir.
endurspeglast best í atviki sem kom
upp í huga minn morguninn sem
ég frétti af andláti hennar.
Nútímabarnið ég, fjögura ára,
smituð af bíladellu pabba og stóra-
bróður, taldi upp 5 til 10 bílategund-
ir fyrir ömmu og tíundaði auðvitað
kosti og galla hverrar og einnar af
mikilli „kunnáttu". Sú gamla gaf
nú lítið fyrir svona nútímadrasl,
heldur leiddi mig við hönd sér út í
gömlu fjárhúsin á Mælifellsá og
nefndi nöfn allra kindanna sem þar
voru inni og sagði; „Þetta er það
sem skiptir máli, nafna mín. Lif-
andi verur sem fínna til og enga
björg geta sér veitt, en ekki dauðir
hlutir sem þú ert tilbúin að henda
um leið og þér býðst eitthvað nýrra
og betra.“ Ég skildi ekki boðskapinn
þá, en ég skil hann nú, og er þess
fullviss að amma kvaddi okkur öll
sátt við Guð og samtímamenn.
Elsku afi. Eg er svo stolt og
ánægð yfir að hafa fengið að kynn-
ast og bera nafn jafn viturrar og
góðrar konu og amma var. Ég veit
samt, að þó að amma væri búin að
vera jafn lasburða og hún var hin
síðustu ár, þá er alltaf jafn erfítt
að kveðja þá sem að maður elskar
jafnmikið og þú elskaðir ömmu.
Hins vegar veit ég líka að hún er
hvíldinni fegin, því að það samræm-
ist ekki lífsstíl jafn mikillar baráttu-
og dugnaðarkonu og hennar að
vera upp á aðra komin líkt og hún
var hin síðustu ár.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verö.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir)
Guð blessi elsku ömmu mína.
Þorbjörg Margeirsdóttir.