Morgunblaðið - 19.09.1993, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. SEPTEMBER 1993
*
Ottar Proppé
- Minning
Tveir strákar með krossband sem
naumast hemur þykkan makkann
— í stuttbuxum og á fullorðinssand-
ölum — standa allt í einu hönd í
hönd á róló þar sem við systurnar,
jafnöldrur þeirra, erum í hávaða-
sömum boltaleik í hópi annarra
bama. Þeir fylgjast áhugasamir
með álengdar, en kurteisi þeirra
bannar þeim að beina athyglinni
að sér, meðan leikurinn stendur sem
hæst. Þetta eru bræðumir Óli og
Óttar, frændur okkar, orðnir svo
stórir allt í einu þetta sumar. Mont-
ið í okkur yfír stóm fallegu frænd-
unum.
Fram að þessu höfðu þeir verið
sjálfsagður hluti af lífínu eins og
væm þeir bræður mínir. En þama
sá ég þá fyrst, og ég fann svo vel,
hve mér þótti undurvænt um þá.
Þeir bjuggu á Víðimelnum, en
við höfðum flust af Hávallagötu í
hús afa og ömmu á Grettisgötu 27.
Foreldrar okkar em á svipuðum
aldri og mikil samskipti á þessum
árum, og laglegu systumar, mæður
okkar, dökkeygar og brúnhærðar,
spássera með okkur niður í bæ. Við
emm í fínum, heimasaumuðum föt-
um.
Ég er í heimsókn á Víðimelnum,
gisti. Við, þeir og ég, öll í röndóttum
flónelsnáttfötum, lögum te á sóirík-
um sunnudagsmorgni, eftir kúnst-
arinnar reglum og vöndum okkur,
fæmm Huldu og Óttari á bakka í
rúmið.
Við eignumst eitt systkin í viðbót
sama árið. Þeir eru með systur sína
í kerru og við með bróður okkar.
Við býttum á börnum, bara að
gamni.
Þau flytjast í Sogamýrina og síð-
an í Silfurtún, systkinin orðin fjögur
og við líka, öll á sömu áranum.
Við verðum fullorðin, eignumst
maka og böm og förum með ljöl-
skyldur okkar út á land til að kenna.
Og margt fleira tökum við okkur
fyrir hendur. Kjarnafjölskyldan á
hug okkar allan. Við sjáumst sjaldn-
ar og söknum samfundanna. I fjar-
lægðinni fínn ég þó alltaf fyrir ná-
lægð þeirra Óla og Óttars líkt og
á róló forðum, finn áhugann, hlýj-
una og væntumþykjuna, skynja
innilegt bræðralagið þeirra í mill-
um.
Upp úr 1980 er ákveðið að af-
' komendur afa og ömmu á Grettis-
götunni, Grettlingarnir, hittist oft-
ar, og fyrsta Grettlingamótið er
haldið á þrettándanum 1984. Síðan
hafa þeir komið saman fjórum sinn-
um. I öll skiptin er Óttar hrókur
alls fagnaðar, við píanóið, með gít-
arinn, á sinn kankvísa og gjöfula
hátt.
Nú er þessi vinur horfínn af
heimi, allt, allt of fljótt. Hans er
sárt saknað.
Björg Atladóttir.
Um síðustu helgi barst mér sú
harmafregn að Óttar Proppé væri
látinn af völdum sjúkdóms þess sem
hann hafði háð hetjulega baráttu
við, einungis 49 ára að aldri. Ég
kynnist Óttari fyrst vorið 1990,
fyrir rúmum þrem árum, er ég tók
við formennsku í hafnarstjórn
Hafnaríjarðar. Óttar gegndi starfi
forstöðumanns viðskiptasviðs hafn-
arinnar og hafði tekið við því í des-
ember 1989. Starfinu fylgdi m.a.
að undirbúa fundi hafnarstjórnar
og því varð samstarf okkar strax
náið. Það einkenndist af eindrægni
og hreinskilni. Óttar hafði gott lag
á því að starfa með hafnarstjóm-
J inni og stuðlaði ávallt að því að
mál væm Ieidd til lykta með sam-
komulagi allra aðila. Það háði hon-
um ekki í þessu starfi og rýrði ekki
traust hans meðal hafnarstjórnar-
manna þó alkunna væri að hann
starfaði innan vébanda stjórnmála-
flokks sem ekki á neinn fulltrúa í
stjórninni. Segir það sína sögu um
mannkosti hans.
Við kynntumst reyndar Óttari
ekki einungis sem samstarfsmanni,
heldur einnig sem félaga á gleði-
stundum, t.d. í tengslum við árs-
fundi Hafnasambands sveitarfélaga
og í vinabæjasamstarfí Hafnar-
fjarðar og Cuxhaven í Þýskalandi,
en það samstarf hefur verið mjög
náið frá því það komst á fyrir fímm
árum. Óttar var lífsglaður maður
og sérlega söngelskur, enda söng
hann í Karlakór Reykjavíkur.
Það mun hafa verið í lok október
á síðastliðnu ári að Óttar heitinn
kenndi þess meins sem nú hefur
leitt hann yfír endimörk þessa lífs.
Þó að við sem með honum störfuð-
um vissum hvers kyns sjúkdómur-
inn var held ég að við höfum tæp-
lega gert okkur fulla grein fyrir því
hversu mikil alvara var á ferðinni
og því kom andlátsfregnin á óvart.
Óttar háði hetjulega baráttu við
sinn sjúkdóm, talaði reyndar fátt
um hann, en sýndi ávallt æðruleysi
og trú á bata. Hann missti aldrei
móðinn og sinnti starfínu af fullum
huga, eins og kraftar leyfðu, allt
þar til undir það síðasta. Hugrekki
hans var mikið og trúi ég því að
það muni marka varanleg spor í
huga þeirra sem hann þekktu. Við
munum geyma minningu um góðan
dreng. Eiginkonu hans og sonum,
ættingjum og vinum færi ég samúð-
arkveðjur mínar og annarra sam-
starfsmanna hans hjá Hafnarfjarð-
arhöfn með þeirri bæn að Guð gefí
þeim styrk á sorgarstund.
Eyjólfur Sæmundsson.
Það var eins og sólin skini ekki
eins skært og áður, það var eins
og það birti ekki alveg. Það vantaði
eitthvað á þegar við hlógum saman
og við sungum ekki með sömu gleði
og áður. Að vísu var „Vornóttin"
sungin með tilfinningu, en það var
eins og strengur hefði brostið.
Já, það dimmdi svo sannarlega
yfír okkur öllum þegar þú greindist
með þennan illvíga sjúkdóm á
haustdögum í fyrra.
Þú, sem alltaf hafðir verið þessi
trausti og áræðni maður, varst nú
ekki nema skugginn af sjálfum þér,
og við sem fylgdumst með baráttu
þinni einskis megnug vorum haldin
stöðugum kvíða og hræðslu um að
það versta gæti gerst.
En margar góðar minningar eig-
um við um þig, Óttar minn, og fáum
mönnum hef ég kynnst, jafn leiftr-
andi greindum og þér, að ég tali
ekki um tónlistargáfur þínar, sem
voru á margan hátt einstakar. Það
var sama hvort var við píanóið
heima í stofu eða með gítarinn í
Þjórsárdalnum, allt kunnirðu og
allt gastu spilað og ég held að þau
hafi verið fá hljóðfærin sem þú
gast ekki spilað á.
Manstu eftir þrítugsafmælinu
mínu, þegar fullmannað var á öll
hljóðfæri nema kontrabassann, þú
tókst hann náttúrulega og spilaðir
á hann þar til blæddi úr fingurgóm-
unum á þér, það var hraustlega að
verki staðið.
Þetta ætluðum við allt að endur-
taka núna tíu ámm seinna og þú
komst blessaður, fársjúkur og
stoppaðir stutt.
Já, það er margs að minnast sem
ástæðulaust er að tíunda hér, og
oft eigum við eftir að hugsa til þín
og ylja okkur við minningar um
góðan félaga.
Gaman hefði verið að fá að hlusta
með þér aftur á „Lacrimosuna" eða
Klarinettukonsertinn hans Mozarts,
eða eitthvað úr óperunum hans
Verdis sem þú hélst svo mikið upp á.
Það er sárt að pabbi skuli ekki
geta fylgt þér, en söknuður hans
er mikill við fráfall þitt og í öllum
hans veikindum var hann alltaf með
hugann við heilsu þína. Það var
falleg sjón að sjá ykkur kveðjast í
síðasta sinn og mun mér seint úr
minni.
Við kveðjum þig, Óttar minn,
með söknuði og þökkum þér fyrir
allt.
Gestur Ásólfsson.
Minningar hrannast upp. Fjöl-
mörg ánægjuleg samskipti koma
fyrir hugskotssjónir. Ég sé hann
fyrir mér mikinn á velli, léttan í
lund, en fastan fyrir ef svo bar
undir. Þungstígan en samt eitthvað
svo létt yfír fasi hans og hreyfing-
um.
Óttar Proppé, forstöðumaður við-
skiptasviðs Hafnarfjarðarhafnar, er
látinn. Góður drengur og traustur
vinur hefur kvatt og farið sína
hinstu ferð. Ég átti þess kost að
vinna náið með honum síðustu fímm
árin í starfí mínu sem bæjar- og
hafnarstjóri í Hafnarfirði. Og ég
mun alla tíð búa að þeim ógleyman-
legu og ánægjulegu samskiptum.
Það var gott að vera með Óttari í
leik og starfi.
Óttar kom til starfa fyrir Hafnar-
fjarðarbæ árið 1988. Hann starfaði
þá sem ritstjóri Þjóðviljans, en hafði
áður víðtæka reynslu af störfum
fyrir sveitarfélög, bæði sem bæjar-
stjóri í Siglufirði og sveitarstjómar-
maður á Dalvík. Ég hafði ákveðnar
áhyggjur, man ég, þegar ákvörðun
var tekin um að leita eftir starfs-
kröftum hans fyrir Hafnarfjarðar-
höfn. Hann var ákveðinn í fasi og
hafði afdráttarlausar skoðanir á
þjóðmálum. Við Hafnarijarðarkratar
vomm því eilítið hugsi, þegar Óttar
kom í kratabæinn til starfa beint
af ritstj órastóli Þjóðviljans. En þess-
ar vangaveltur hurfu eins og dögg
fyrir sólu við fyrstu kynni af Óttari
Proppé og störfum hans. Hann var
einfaldlega þeirrar gerðar og ávann
sér um leið traust samstarfsmanna
sinna með þekkingu sinni og hæfni
og ljúfu og einlægu fasi.
Hafnarfjarðarhöfn á Óttari
Proppé margt að þakka, þótt árin
hafí ekki verið mörg og hefðu átt
að verða svo miklu fleiri. En á þess-
um fímm áram hefur hins vegar
framþróunin og uppbyggingin verið
með fádæmum mikij. Að þeim
trausta gmnni, sem Óttar Proppé
átti svo stóran þátt i að marka, mun
atvinnulíf í Hafnarfírði byggja og
bæjarbúar allir njóta um ókomna tíð.
Ég fann fljótt í samstarfi okkar
að þótt leiðir okkar í stjórnmálum
hefðu legið um ólíka stjórnmála-
flokka, þá fóru skoðanir okkar sam-
an í öllum meginatriðum. Við tók-
umst þó á um einstök mál, ræddum
þau og reifuðum, deildum stundum
hart, en ævinlega komumst við að
niðurstöðu. Það var skemmtilegt
að ræða þjóðmálin við Óttar. Víð-
sýni hans var viðbrugðið. Hann var
óttalaus að reyna nýjar leiðir. Taldi
nauðsynlegt að íslenska þjóðin væri
ekki föst á fornum bás heldur horfði
fram á við til nýrra tíma á sviði
markaðsmála og samskipta við er-
lendar þjóðir. A hinn bóginn taldi
hann nauðsynlegt að gæta að
gmndvallaratriðum sem leiddu til
kjarajöfnunar og réttlátari þjóðfé-
lagsgerðar.
En það var einnig utan vinnunn-
ar, á glöðum og góðum stundum,
sem ég minnist góðra stunda með
Óttari Proppé. Hann var sagnamað-
ur góður og það var stutt í brosið
og dillandi hláturinn.
Festa hans og þroski komu ef til
vill hvað skýrast fram, þegar hin
alvarlegu veikindi komu upp fyrir
tæpu ári. Æðruleysi hans og kraft-
ur í erfiðum veikindum hefur verið
aðdáunarvert. Innst inni vildi maður
trúa því að seigla hans og styrk-
leiki ynni sigur á hinum skæða sjúk-
dómi. En enginn má sköpum renna.
Örlögin urðu ekki umflúin. Og ég
trúi tæpast ennþá þessum kalda og
napra veruleika. En hann er stað-
reynd. Ég mun ekki aftur hitta
Óttar glaðan og reifan að máli og
ræða við hann í alvöru eða glensi
um lífsins gagn og nauðsynjar, um
tíðindi hversdagsins. En minningar
Iifa.
En missir nánustu ættingja er
auðvitað sárastur. Eiginkonu hans,
Guðnýju Ásólfsdóttur og sonum
ásamt öðmm ættingjum og vinum
vil ég senda mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guð gefi dánum ró og þeim líkn
sem lifa.
Guðmundur Árni Stefánsson.
Þrátt fyrir að við hefðum átt að
vita að hverju stefndi og dró kom
fregnin af andláti Óttars Proppé
okkur á óvart og í opna skjöldu.
Bjartsýni hans sjálfs og dugnaður
gaf okkur von um að þessi sterki
og þróttmikli maður kæmi brátt til
heilsu og starfa á ný. Vildum trúa
því með honum og Guðnýju að þess-
um erfíðleikum lyki brátt og allt
yrði eins og og það var. Kannski
vissum við öll betur en vorum samt
ekki tilbúin að játast undir þessa
niðurstöðu sem bar svo brátt að.
Örlögin fínnast okkur grimm nú og
óréttlát. En samt er huggun í okkar
harmi að minning um Ottar er um
þann mann sem fyrir fáum dögum
mætti til starfa á hafnarskrifstof-
unni í Hafnarfirði og leit við á
bæjarkontómum til að spjalla um
pólitíkina og önnur merkileg og
skemmtileg umræðuefni eins og svo
oft áður á liðnum árum.
Þau eru reyndar orðin nokkur
árin sem við höfum átt með Óttari
þótt stundum hafí verið langt á
milli okkar jafnvel landið þvert eins
og þegar hann var bæjarstjóri
heirna á Siglufírði 1982-1986.
I starfi bæjarstjórans nutu kostir
og hæfileikar Óttars sín vel. Hann
var félagsmaður í víðasta og besta
skilningi þess orðs. Félagsmála-
maður sem hefur skýrar og mótað-
ar skoðanir á viðfangsefninu en
jafnframt hæfíleika til að laða menn
til fylgis við þær. En hann gerði
sér vel grein fyrir því hversu langt
er hægj; að komast og í mörgu var
hann það sem kalla mætti pragma-
tískur án þess þó að víkja frá þeim
grundvelli og sannfæringu sem
hann byggði skoðanir sínar og lífs-
viðhorf á. Af þessu var hann góður
bæjarstjóri á Siglufirði og valdist
til forystu í samtökum sveitar-
stjórnarmanna á Norðurlandi. Til
hans var litið þegar ráða þurfti ráð-
um sem miklu þóttu varða. Hann
var það sem kalla má flinkur félags-
málamaður.
Það má og merkilegt kallast að
alla tíð naut Óttar fyllsta trausts
sem starfsmaður og embættismað-
ur bæði á Siglufirði og hér í Hafnar-
firði þótt öllum sem með honum
unnu og hans pólitísku yfirmönnum
væri fullkomlega ljóst hvar hann
stóð í pólitík. Það sýnir enn hversu
hæfileikaríkur maður Óttar var.
Þau verk sem hann vann fyrir
Siglfirðinga og Hafnfirðinga nú
seinustu árin voru unnin af hagleik
jafnt í því smáa og nákvæma í bók-
haldi og í umfjöllun og túlkun laga
og reglugerða. Þau voru unnin af
þeim léttleika og öiyggi að öllum
mátti ljóst vera að þar var kunn-
áttumaður. Þessir sömu eiginleikar
komu sér einnig vel í starfi hans
fyrir Alþýðubandalagið. Það sýndi
sig æði oft í stormasömu innan-
flokkslífi flokksins og á Þjóðviljan-
um hversu hagur maður Öttar var
í þeirri list að fá menn til að samein-
ast um það sem skipti máli, hefja
sig yfír skítinn og smámunasemina-
og líta til þess sem til lengri tíma
sameinar. Þetta gat Óttar vegna
þess að grundvallarskoðanir hans
voru grunnmúraðar, rökstuddar og
heilsteyptar og það sem mestu
máli skipti lausar við þröngsýni og
kreddu. Hann var menntaður maður
með frjálslynt viðhorf sem byggðist
á sósíalisma og sterkri trú á landinu
og þjóðinni og þeim möguleikum
sem hún á ef menn þora og vilja
taka á málunum af einurð og víð-
sýni. Störf hans fyrir Þormóð
ramma á Siglufirði geta fært heim
sönnur á því að þessi nálgun Óttars
á vandamálum líðandi stundar skil-
aði jákvæðum og heilladtjúgum
árangri bæði fyrir fyrirtækið sem
slíkt og íbúa Siglufjarðar.
Þrátt fyrir að þeim sem þetta
skrifar séu ofarlega í huga störf
Óttars Proppé að opinberum málum
og samstarf við hann hér í Hafnar-
fírði þar sem leiðir okkar lágu nú
seinast saman þá er það samt sem
áður vináttu hans sem nú er minnst
og þeirra ánægjulegu stunda sem
við áttum með honum og Guðnýju
á liðnum ámm. Það em góðar minn-
ingar sem ætíð munu létta söknuð-
inn. í vináttu var líka fólgin gleði,
fyndni og stundir frábærrar sam-
ræðulistar þar sem hæfileiki Óttars
til að setja hlutina í óvænt sam-
hengi naut sín vel. Hann var
skemmtilegur og góður félagi sem
setti mark sitt á mannamót og naut
þá náðargáfu söngs og tónlistar.
Stundir með Óttari vom ógleyman-
legar. Þannig viljum við nú minnast
hans og þannig munum við varð-
veita minninguna um hann, þann
góða dreng og vin.
Fjölskyldu Öttars em fluttar ein-
lægar samúðarkveðjur. Við vonum
að tíminn lækni og hjálpi þeim sem
hér eiga sárast um að binda og
geri líf þeirra hamingjuríkt á ný.
Gunnar Rafn Sigurbjörnsson.
Ég var staddur við opnun hafn-
fírskrar listsýningar í Cuxhaven sl.
sunnudag, þegar mér barst fregnin
um andlát vinar míns og samstarfs-
manns, Óttars Proppé. Þetta var
harmafregn. Horfínn var af sjónar-
sviðinu góður drengur og frábær
starfsmaður Hafnarfjarðarbæjar.
Flestir forráðamenn Cuxhaven
könnuðust við Óttar Proppé vegna
starfa hans fyrir Hafnarfjarðar-
höfn, en sem slíkur hafði hann
heimsótt Cuxhaven nokkmm sinn-
um og áunnið sér virðingu og vin-
skap þar eins og reyndar alls staðar.
Kýnni okkar Öttars hófust í
Flensborgarskóla, fyrst sem nem-
endur og síðar kenndum við þar
saman. En veruleg urðu kynni okk-
ar fyrst eftir að hann hóf störf hjá
Hafnarfjarðarbæ sem forstöðumað-
ur viðskiptasviðs Hafnarfjarðar-
hafnar. Hann sinnti því starfi af
einstakri natni og samviskusemi.
Með störfum sínum gjörbreytti
hann allri fjármálastarfsemi Hafn-
arfjarðarhafnar til hins betra og
ávann sér traust allra starfsmanna
bæjarfélagsins.
Það er mikil eftirsjá í Óttari
Proppé sem starfsmanni Hafnar-
fjarðarkaupstaðar og um leið og við
Hafnfirðingar kveðjum frábæran
starfsmann og góðan dreng sendum
við fjölskyldu hans okkar einlæg-
ustu samúðarkveðjur.
Ingvar Viktorsson.
Það er hátíð í bæ, Óttar og Guðný
eru komin í heimsókn. Efnt er til
veislu, ekki aðeins í mat og drykk
heldur og ekki síður er nú andinn
auðgaður með ögrandi samræðu og
lundin mýkt í angurværum söng á
vinafundi. Hlegið og grátið, dansað
og sungið. Atlögur gerðar að ráðn-
ingu lífsgátunnar, málefni stundar-
innar krufin. Svo gaman að vaka,
tala saman, vera saman. Svo gaman
að lifa! Hversu oft, en þó svo allt
of sjaldan. Við áttum eftir að eiga
svo margar góðar stundir saman.
Samfundanna sem áður var beðið
í tilhlökkun og eftirvæntingu er nú
saknað. Og nú, þegar vinur okkar
hefur lotið í lægra haldi, eftir að
hafa barist fyrir lífinu af karl-
mennsku í tæpt ár, þá erum við
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast honum, fengið að njóta
vináttu hans og visku í öll þessi ár.
Haustið 1974 fluttust Ottar og
Guðný með drengina sína unga
hingað til Dalvíkur. Óttar hafði þá
ráðið sig til kennslu við Dalvíkur-
skóla. A Dalvík bjó fjölskyldan til
1980 er þau fluttust á æskuslóðir
Óttars í Hafnarfirði.
Á Dalvíkurárunum var stofnað
til vináttu sem óx af samstarfi og