Morgunblaðið - 05.10.1993, Blaðsíða 42

Morgunblaðið - 05.10.1993, Blaðsíða 42
42 MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. OKTÓBER 1993 Pétur Ingi Þorgils- son - Minning Fæddur 13. janúar 1973 Dáinn 26. september 1993 Reiðarslag. Fréttin um að dreng- urinn okkar ijúfi, augasteinninn minn, hefði látist um nóttina af slys- förum. Þetta var allt svo ótrúlegt, hann var sólargeisli og gleðigjafi allra sem til hans þekktu. Pétur Ingi var svo innilega ánægður í haust þegar hann fékk inngöngu í Myndlista- og handíða- skóla íslands en þangað hafði hug- ur hans stefnt frá unga aldri. Hann hafði svo mikla hæfileika á því sviði, svo og í músík, en fór þó í mennta- skóla í nokkur ár. Pétur Ingi var ljós yfirlitum og alltaf stutt í brosið hans, ailtaf var hann tilbúinn að hjálpa mér þegar á þurfti að halda. Þegar ég fékk þessa harmafregn kom fyrst í huga minn máltækið: „Þeir sem guðirnir elska deyja ungir.“ Hann var svo góður drengur á allan hátt. Nú þegar þessi ungi vinur er farinn yfir móðuna miklu trúi ég því og vona að hann taki þar fyrst- ur á móti okkur þegar þar að kemur. Við hjónin og Þorgils faðir hans kveðjum nú vininn okkar hinstu kveðju og erum þakklát fyrir að hafa fengið að hafa hann hjá okkur í þessi 20 ár, sem aldrei féll skuggi á. _ Aslaugu ömmu hans, sem ól hann upp, Sólveigu móður hans og öðrum ættingjum sendum við innilegar samúðarkveðjur og biðjum guð að styrkja okkur öll í sorginni. Hvíl í friði, kæri drengur, blessuð veri minning þín. Rakel amma. Pétur frændi minn er dáinn. Þeg- ar mamma sagði mér það vildi ég ekki trúa því. Það var svo óraun- verulegt. Pétur og amma höfðu verið í matarboði hjá okkur kvöldið áður þar sem við áttum skemmtileg- ar stundir saman. Það var alltaf svo gaman að hitta hann því hann gat alltaf komið manni í gott skap. Ég leit alltaf upp til Péturs og var stolt af þvl að vera frænka hans. Hann var svo æðisleg per- sóna, með mikla hæfileika, góð- hjartaður og skemmtilegur. Mér fannst alltaf svo gaman þegar fjöl- skyldan hittist og gerði éitthvað saman. Þá var Pétur hrókur alls fagnaðar. Það sem honum datt ekki í hug. Til dæmis í fermingunni minni, þar sem allir voru svo fínir og formlegir, fékk hann alla með sér til að spila „ömmu gömlu“ en hann breytti spilinu í algjöra þeysi- vitleysu. Eftir smá stund vorum við öll farin að hlaupa um salinn, í sparifötunum og þjónustufólkið horfði á okkur undrandi. Það hafði örugglega ekki séð svona skrítna fermingarveislu áður. Ég mun alltaf minnast Péturs sem besta frænda í heimi. Ég bið góðan Guð að vera hjá fjölskyld- unni og öllum sem þekktu hann. Gunnhildur systir vill þakka Pétri fyrir góðar stundir og geymir minn- inguna um hann í hjarta sínu. Anika Böðvarsdóttir. Ég get ekki líst því hvernig mér leið þegar mér var sagt að Pétur elsku besti frændi minn væri dáinn, bara dáinn og ég sem hafði séð hann „í gær“. Hann var svo ungur og svo spes. Ég hef þekkt hann síðan ég man eftir mér og ég dýrk- aði hann alltaf. Hann var ein af þeim fáu persónum sem eiga engan sinn líka. Hann gat fengið hinar furðulegustu hugmyndir og var mikill hugsjónamaður, honum fannst t.d. að maður ætti að hvíla sig eftir hveija máltið í minnst klukkustund og pæla í því hvernig maturinn meltist. Ég man einu sinni þegar ég var yngri eða svona tíu ára og Pétur var 16 þegar fjölskyldan leigði sum- arbústað í Húsafelli og eina nóttina áttum við að sofa í sama herbergi. Þá vorum við að kjafta um allt mögulegt og þá mest um hið yfir- náttúrulega, anda og svoleiðis sem við bæði trúðum sterkt á. Það var alltaf gaman að hitta, sjá og tala við Pétur frænda og ég á eftir að sakna hans ólýsanlega, ég á ekkert nema góðar minningar um hann sem voru skemmtilegar áður, en eru sorglegar nú. Pétur hélt það væru margir heimar bæði betri og verri en þessi hér. Ég vona svo heitt að hann sé í langbesta heiminum núna að gera allt sem hann langar til. Ég valdi handa honum ljóð úr kvæðasafni Steins Steinarr sem mér finnst fallegt. í gulu sólskini gekk ég um götur og torg og gróandans barkandi angan barst mér að vitum. Sál mín var hljóð og dimm eins og djúpur brunnur, og hönd mín var hvít og tærð. Og ég sem þekkti ekki mismun á hamingju og harmi, horfði með söknuði og trega á eitthvað, sem ekki er til. Ég votta öllum innilega samúð mína því ég veit að allir sem þekktu hann elska hann svo mikið að ég bið einhvern heilagan anda að styrkja móður hans og föður og ömmu okkar sem ól hann upp eins og son sinn og var alltaf svo góð \dð hann. Aslaug Perla Kristjónsdóttir. Þegar mamma sagði mér að Pét- ur frændi minn væri dáinn var sem tíminn stæði kyrr. Síðan braust fram í mér ofsaleg reiði og óbærileg sorg. En lífíð heldur áfram og það sem heldur mér gangandi er það hvað Pétur elskaði lífið og mat það mikils og ég veit að hann hefði vilj- að að við tækjum gleði okkar á ný. Þegar fólk reynir að hughreysta mig segir það mér að hugsa um góðu stundimar, en það er það kostulega við það að ég á eingöngu góðar minningar um Pétur. Það var til dæmis aldrei hægt að rífast við hann því að hann gerði alltaf gott úr öllum hlutum. Aldrei heyrði ég hann tala illa um nokkrun mann mann og leit hann á alla sem jafn- ingja. Það er eiginleiki sem fáum er gefínn. Pétur var góður vinur og mér leið alltaf vel í návist hans. En hann hafði aðdráttarafl á fleiri en mig enda hópuðust vinir að honum úr öllum áttum og allir vildu eiga eitthvað í honum. Það var eins og hann drægi allt það besta fram í fólki. Pétur var ótrúlega hæfíleikaríkur og virtist geta gert allt sem hann langaði til. Hann var frábær tónlist- armaður, gerði yndislegustu myndir sem báru vitni um þolinmæði og vandvirkni og einnig var hann góð- ur í íþróttum og svona mætti lengi telja. Þrátt fyrir að hann ætti marga góða vini og mörg áhugamál, gaf hann sér alltaf tíma til þess að vera með fjölskyldunni. Ég á margar skemmtilegar minningar frá því þegar við vorum saman í fjölskyldu- boðum, afmælum eða útilegum því að þá var alltaf fundið upp á ein- hveiju spennandi og fjörugu að gera. Hinir venjulegustu leikir gátu snúist upp í hreinustu ævintýri þeg- ar Pétur var nálægt. Ég er þakklát fyrir að hafa þekkt hann í þessi tuttugu ár sem hann lifði og mun varðveita minninguna um einstakan frænda og góðan vin í hjarta mínu um alla eilífð. Brynja Böðvarsdóttir. Pétur frændi minn er látinn. Þakklæti, gæska, kímnigáfa og ekki síst hæfíleikar í mynd- og tón- list, allt þetta einkenndi þennan ein- staka persónuleika. Á barnsárum mínum í Lúxemborg var það ávallt hið mesta tilhlökkunarefni að fá Pétur í heimsókn, enda var hann mér alltaf sem stóri bróðir. Frá því að hann var smá polli hafði hann teiknað og málað, og hóf hann nám við Myndlista- og handíðaskóla íslands í haust. Ungur byijaði hann að læra á fiðlu, en snemma fékk hann til tilhneigingu að þurfa að semja tónlist. Síðustu ár var hann búinn að ná ágætis tökum á píanó- og gítarleik. Lögin hans voru orðin óteljandi mörg og sama gildir um málverk og teikni- myndasögur hans. Það er mér mik- ill heiður að hafa fengið að spila með honum. Dáður var hann af flestum sem þekktu hann. Hann var vinamargur og á árunum hans í Menntaskólanum í Reykjavík var Pétur þekktur af skólafélögunvfyr- ir að hafa verið hinn hressasti og skemmtilegasti. Árin hans í þessum heimi voru ekki mörg og þess vegna spyr mað- ur sig af hveiju hann þurfti að fara svona snemma einmitt þegar skort- ur er á fólki eins og Pétri. Ég veit ekki hvort maður á að sturlast af reiði eða deyja úr sorg þegar svona ber til. Pétur var hið mesta ljúf- menni og átti hann auðvelt með að gleðja alla. Ég missti meira en bara frænda, heldur missti ég einnig vin. Kynni mín af Pétri munu ávallt verða mér dýrmæt. Ég er honum þakklátur fýrir allar þær stundir sem við áttum saman. Mér reynist erfítt að sætta mig við það að við áttum enn svo margt ógert saman. Þinn frændi Egill (Mummi). Ég varð harmi slegin þegar móð- ir Péturs hringdi til mín sunnudag- inn 26. september og sagði mér að Pétur frændi hefði látist af slysför- um þá um morguninn. Hún var að undirbúa afmælisveislu þennan 'sama dag fyrir dóttur sína, Elísa- betu, systur Péturs. Það er skammt stórra högga á milli. Fyrir aðeins tæpum tveimur mánuðum bar Pétur móðursystur sína, Aniku systur mína, til grafar. Pétur var mjög sérstakur per- sónuleiki, viðkvæmur og næmur. Þegar hann sökkti sér niður í eitt- hvert af mörgum verkefnum sem hann vann að þá hvarf hann inn í sjálfan sig. Stundum fannst mér hann ekki vera af þessum heimi. Pétur var ótrúlega hugmyndarík- ur og óvenju hæfileikamikill. Hafði t.d. mikla tónlistarhæfíleika. Þótt hann ætti ekki mörg ár að baki hafði hann samið tugi fallegra laga og texta. Pétur og Krissi, vinur hans, áttu t.d. fimm lög á þremur árshátíðarplötum MR sem komu út síðustu tvö til þijú árin. Þeir sömdu fjögur þeirra saman og Pétur eitt þeirra einn. Þeir sömdu líka tónlist- ina við leikritið Drekann sem leik- hópurinn Herrranótt setti upp sl. vetur. Pétur var einnig frábær teiknari. Aðeins 12 ára gömlum var honum fengið það verkefni að myndskreyta hljómplötu sem Melaskóli gaf út til minningar um Magnús Pétursson tónmenntakennara. Þá var Pétur nemandi í Melaskóla. Síðastliðið vor myndskreytti hann Faunu MR og teiknaði rúmlega 20 af nemendum skólans sem þá útskrifðust, alveg frábærlega vel gerðar myndir. Ég samgladdist Pétri innilega þegar hann fékk inngöngu í Mynd- lista- og handíðaskóla íslands núna í haust. Við áttum margar og lang- ar samræður saman um skólann. Ég útskrifaðist sjálf úr þeim skóla fyrir mörgum árum. Pétur var mjög ánægður í skólanum og tók námið alvarlega. Það er sama hvort Pétur hefði lagt fyrir sig tónlistina eða mynd- listina eða hvort tveggja, hann hefði alltaf náð langt. Hvers vegna var góður, hæfileikaríkur, ungur dreng- ur látinn deyja? Hvar er guð? Kannski hvergi, nema ef þetta skyldi flokkast undir græðgi guð- anna, samanber gamla máltækið: Þeir sem guðirnir elska deyja ungir. Tilhneiging er til að setja fólk á stall að því látnu, en Pétur átti engan sinn líka lifandi og látinn. Mér fannst ég alltaf eiga smá- part í Pétri og á mjög erfitt með að kyngja því að hann sé dáinn. Ég vona að Anika systir taki á móti honum. Ef eitthvað þannig er til veit ég að hún tekur á móti hon- um opnum örmum. Gerður Berndsen. Ég vaknaði við það sunnudaginn 26. september að mamma var há- grátandi að tala í símann. Ég þaut fram og fékk þær hræðilegu fréttir að Pétur frændi minn væri dáinn. Ég get ekki lýst reiði minni og sorg yfir því að eiga aldrei eftir að hitta hann aftur. Pétur var aðeins tvítug- ur og á leið út í lífíð, nýbyrjaður í Myndlista- og handíðaskóla Islands þar sem honum gekk mjög vel og var virkilega ánægður, enda mikill listamaður. Pétur var einstök manneskja og öllum þótti vænt um hann sem kynntust honum. Hann talaði aldrei illa um neinn mann og kom öllum í gott skap því hann var svo skemmtilegur og fyndinn og hafði svo einstaklega fijótt ímyndunar- afl. Pétur var einnig mjög hæfí- leikaríkur, bæði á sviði myndlistar og tónlistar og þeir sem þekktu hann voru vissir um að hann ætti eftir að verða eitthvað merkur á öðru, ef ekki báðum sviðum. Við Pétur höfum alltaf umgeng- ist hvort annað mikið bæði í gegn- um fjölskylduna og einnig vegna þess að við áttum sameiginlega vini og kunningja. Við ólumst bæði upp í Vesturbænum og óhjákvæmilega kynntumst við sama fólkinu. Pétur var sú albesta manneskja sem ég hef nokkum tíma kynnst og ég á ofboðslega erfítt með að ímynda mér tilveruna án hans. Ég sakna hans meira en orð fá lýst. Hví var þessi beður búinn barnið kæra, þér svo skjótt? Svar af himni heyrir trúin hljóma gegnum dauðans nótt. Það er kveðjan: „Kom til mín!“ Kristur tók þig heim til sín. Þú ert blessaður hans í höndum, hólpin sál með ljóssins öndum. (B. Halld.) Ragnheiður Margrét Kristjónsdóttir. Elskulegur frændi minn, hann Pétur Ingi, er dáinn. Þessi missir er eins og hnífsstunga í hjartað. Ég Ieit upp til hans og var hann mér eins og stóri bróðir. Afar minnisstætt er mér sumarið 1982 þegar við fjölskyldan bjuggum úti í Lúxemborg og hann og amma okkar voru eins og svo oft áður hjá okkur. Pétur var algjört náttúru- barn sem var alltaf með eitthvað á pijónunum. Ekkert tré var of hátt fyrir hann og margoft reyndi hann að fara á bak á beljunum sem voru í haganum við hliðina á húsinu okkar. Eins atviks vil ég minnast sem er gott dæmi um hve hugmyndarík- ur hann var. Það var þannig að foreldrar mínir létu okkur í umsjá ömmu eitt kvöldið. Við vorum kom- in í háttinn og áttum að fara að sofa. Þá fékk Pétur þá frábæru hugmynd að við færum út í myrkr- ið í eitthvert ævintýri. Við vissum að amma myndi aldrei leyfa okkur slíkt, svo að Pétur setti snældu í kasettutækið og lét okkur systkinin tala inn á hana. Að því loknu spól- aði hann til baka og lét hana spila. Síðan læddumst við öll út á sokka- leistunum. Litlu síðar átti amma erindi inn í herbergið og þá komst upp um okkur. Oft vorum við tvö að velta því fyrir okkur hvernig lífið yrði eftir dauðann. Það sorglega er að hann fékk svar við því allt of snemma. Pétur var hjartahlýjasta mann- eskja sem ég hef kynnst. Margt hefði mátt læra af honum. Ég vona að það sé til eitthvað yfirnáttúru- legt afl sem getur hjálpað vinum og ættingjum Péturs í raunum sín- um. Líka vil ég þakka Pétri fyrir allar þær yndislegu stundir sem við áttum saman. Ég vildi óska þess að þær hefðu orðið fleiri. Tók Pétur það mjög nærri sér þegar móðir mín, Anika Sjöfn Berndsen, lést í ágúst sl. og er ég honum þakklát fyrir þann stuðning sem hann veitti mér og systkinum mínum. Rúna frænka. Látinn er frændi minn, Pétur Ingi Þorgilsson, og vil ég minnast hans hér með fáeinum orðum. Pétur var rosalega barngóður. Hann var þolinmóður, hlýr og sérstaklega næmur. Ég þyrfti sennilega að fylla Morgunblaðið til þess að lýsa þvi hversu hjartahlýr og kærleiksríkur hann var. Alltaf var hann kátur og opinn. Pétur elskaði tónlist og hafði hann unun af því að teikna, en hæfileikana vantaði ekki. Hann var mjög vinsæll og leið fólki vel í ná- vist hans. Þeir sem ekki fengu tæki- færi til að kynnast honum hafa eflaust misst af miklu. Ég mun aldr- ei gleyma þessari yndislegu sál og mun eins og allir sem elskuðu hann sakna hans afar sárt. Þórunn frænka. Ætli það séu ekki átta eða níu ár síðan við hittum Pétur í fyrsta skipti. Hann hafði kynnst Ingimari, elsta syni okkar, á gamlárskvöld, komið með honum heim til okkar á Fálkagötu strax þá um kvöldið og þeir báðir jafn uppnumdir hvor yfír öðrum vegna þess að þeim þætti báðum svo gaman að teikna og mála. Æ síðan var Pétur reglulegur gestur á heimili okkar, þeir félagar sátu iðulega fram á nætur og teikn- uðu, tónlistin á fullu og trufluðu samt ekki neinn. Því það brást aldr- ei að eftir heimsóknir Péturs rann það upp fyirr okkur að hann hafði laðað fram hjá okkur, börnunum okkar og öðrum sem hjá okkur voru staddir eitthvað sem alltof sjaldan kemur fram í samskiptum fólks: Einlægni, gleði og vellíðan. Þannig var þetta líka þegar hann kom til okkar fyrir fáeinum dögum ásamt Ingimari, en þeir félagarnir voru þá nýbúnir að taka á leigu íbúð sem þeir ætluðu að deila í vetur. Þeir voru að hjálpa okkur við að mála gamla pottofna sem verið var að koma fyrir hjá okkur og án þess að nokkur tæki eiginlega eftir hvernig það byijaði voru Pétur og Brynhildur dóttir okkar farin að syngja hástöfum lag um bróður hennar úti á sjó sem varð til á staðn- um. Þannig var Pétur. Hann gat meira að segja fengið laglaust fólk til að syngja með sér og það hástöf- um. Hann hafði þennan einstæða hæfíleika að gera aðra að þátttak- endum í þeirri sköpunargáfu sem honum hafði áskotnast langt um- fram aðra og án þess að þeir fyndu nokkru sinni fyrir þvi. Honum var þetta einfaldlega í blóð borið. Við eigum öll eftir að sakna hans óumræðilega mikið og við gleymum honum aldrei. Við sendum foreldrum hans, ömmu, ættingjum og öllum hans vinum okkar innilegustu samúðar- kveðjur og biðjum að þeim veitist styrkur til að afbera þessa sáru raun. Ingimar, Fríða og börn. Aðfaranótt sunnudagsins 26. september sl. lést af slysförum einn nemenda minna við Myndlista- og handíðaskóla íslands, Pétur Ingi Þorgilsson. Pétur Ingi var einn af mörgum er þreyttu inntökupróf við skólann sl. vor og var í hópi þeirra er hófu þar nám í haust í fornáms- deild. Pétur Ingi var áhugasamur og stundaði nám sitt af alúð. Hógvær framkoma hans gaf fyrirheit um traust og ánægjuleg samskipti á
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.