Morgunblaðið - 08.05.1994, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 8. MAÍ1994 31
MIIMNINGAR
AÐALHEIÐUR
BJARNFREÐSDÓTTIR
+ Aðalheiður
Bjarnfreðsdótt-
ir, fyrrverandi al-
þingfismaður og
formaður Starfs-
mannafélagsins
Sóknar, var fædd á
Efri-Steinsmýri í
Meðallandi í Vest-
ur-Skaftafellssýslu
8. ágúst 1921. Hún
lést á Vífilsstaða-
spitala 26. apríl
1994, 72 ára að
aldri. Minningarat-
höfn um Aðalheiði
fór fram í Hall-
grímskirkju í gær, en jarðarför
hennar fer fram frá Stórólfs-
hvolskirkju í dag.
ÞAÐ er ekki oft á lífsleiðinni sem
maður nýtur þeirra forréttinda að
kynnast eins einstakri konu og
Aðalheiði Bjarnfreðsdóttur og
þeim mun erfiðara er að kveðja.
Heiða var „hvunndagshetja“.
Hún var baráttukona sem ekkert
aumt mátti sjá og aldrei þoldi að
hallað væri á þá sem minna mega
sín.
Hún var verkalýðssinni og hug-
sjónin endurspeglaðist í öllu sem
hún sagði og gerði og hún var
óhrædd við að stökkva til varnar
þeim sem þess þurftu með, hvar
sem var og hvenær sem var.
Á einum eftirmiðdegi talaði hún
sig beint inn í hjörtu íslenskra
kvenna og varð ímynd alþýðukon-
unnar sem þorði og gat. En á
þessum degi varð hún líka lands-
þekkt og líf hennar gjörbreyttist.
Að sumu leyti fannst henni þetta
óþægilegt en hún mat líka mikils
að hafa tækifæri til að koma sínum
hugðarefnum á framfæri við al-
þjóð og þá einkum konur.
Þegar ég hóf afskipti af verka-
lýðsmálum var ég að ýmsu leyti
ólík þeim konum sem þá unnu
mest að þeim málum. Það hefði
orðið mér mun erfiðara en raun
varð á, ef ég hefði ekki átt Heiðu
að. Ef á mig var hallað, snerist
hún mér tafarlaust til varnar og
talaði máli mínu. Sá stuðningur
var mér ómetanlegur, því á hana
var alltaf hlustað og það var eink-
ar gott að vita af henni sér við hlið.
Það ríkti einlæg vinátt milli
okkar Heiðu þó að við hittumst
ekki oft síðustu árin og aldurs-
munurinn væri all nokkur. Við
skiptumst aðallega á kveðjum í
gegnum ættingja og vini en fyrir
örfáum vikum skrifaði hún mér
bréf á tölvu. Hún var að æfa sig
á tölvuna, því að sjálfsögðu var
ekki of seint að læra meira.
Þetta bréf yljaði mér mjög um
hjartaræturnar, því ég vissi að hún
var mikið veik og ég var ákaflega
stolt af því að vera í hópi þeirra,
sem hún „þorði“, eins og hún orð-
aði það sjálf, að æfa sig á að skrifa
bréf á tölvuna.
Við kynntumst fyrir 33 árum
eða þegar ég var 12 ára gömul
og hún gerðist póstur í Vestur-
bænum. Hún stendur mér enn
skýrt fyrir hugskotssjónum þar
sem hún kom gangandi þungum
og ákveðnum skrefum með níð-
þunga pósttösku í byl og vonsku
veðri enda var þá óþekkt að konur
bæru út póst um háyetur. Þetta
var ákaflega. etfitt verij «g það
hofðu margir í hverfínu áhyggjur.
af henni í verstu veðrunurt ehda
eignaðist hún þar fljótt margá viiý.
Mér fannst mikið til henpár
koma og dáðist að líkamlegum
styrk hennar enda var taskan
þungog svæðið mjög stórt. Seinan
áttaði ég mig á því að líkamlgga
var hún mjög heilsuveil og hafði
verið lengi- eri styrkurinn var þyí
meiri á ahðlega sviðinu..
Heiða var mjög sterkur pet-
sónuleiki. Hún var
óvenju vel greind og
vel lesin kona með
ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefn-
um. Hún hafði margar
hliðar eins og flestir
og gat verið nokkuð
hranaleg við einstaka
fólk en því ljúfari og
betri við aðra.
Ég og fjölskylda
mín vorum lánsöm að
vera í hópi þeirra sem
nutu einlægrar vin-
áttu hennar og um-
hyggju og hún talaði
aldrei til nema af hlýleika og ljúf-
mennsku.
Afí minn og amma voru á
heimilinu en þau voru bæði ættuð
austan úr Skaftafellssýslu og það-
an var Heiða. Þegar hún var að
bera út póstinn gaf hún sér oft
tíma til að setjast inn, fá sér kaffi-
sopa og spjalla við ömmu og afa
um heimahagana og fólkið sem
þau þekktu sameiginlega. Við okk-
ur hin ræddi hún um heima og
geima og gerði engan greinarmun
á börnum og fullorðnum. Þetta
kunni ég vel að meta enda vön
því heima hjá mér að við mig
væri talað eins og fullorðið fólk
en það skorti oft hjá öðrum.
Því lengur sem ég þekkti Heiðu
því meira fannst mér til um hana
og mér fannst alltaf ákaflega gott
að hitta hana. Það‘ var alveg sama
hvar við vorum staddar hún ljóm-
aði af gleði, breiddi út faðminn,
faðmaði mig þétt og innilega að
sér og kyssti mig fast á kinnina.
Síðan spurði hún eftir allri fjöl-
skyldunni og síðast en ekki síst
að hveiju ég væri að starfa þá
stundina. Það kom alltaf í ljós að
hún hafði fylgst vel með mér og
tók þannig þátt í því sem ég var
að gera, sem ég mat mikils.
Það eru fáir sem ég hef kynnst
sem hafa hlegið eins innilega og
Heiða. Fyrir nokkuð mörgum
árum keypti ég mér nokkrar jarð-
arbeijaplöntur og hugðist rækta
jarðarber. Ég hef ekki mjög græna
fingur og það fór ekki betur en
svo að kassinn gleymdist með öllu
saman uppi á svölum allt sumarið.
Árið eftir fór eins en á þriðja árinu
var kassinn fullur af grænum
plöntum og fannst mér mikið til
um úthald plantnanna sem ég
hafði ekki svo mikið sem vökvað
allan tímann. Þetta var þó ekki
raunin því þegar betur var að gáð
þá átti ég fullan kassa af birkip-
löntum en fræin höfðu fokið í fijó-
an jaðveg í kassanum eftir að
jarðarbeijaplöntumar voru allar.
Heiða hló innilega að þessum
tilburðum mínum en henni fannst
afraksturinn góður. Hún hafði
mikla ánægju af tijárækt og endir-
inn varð sá að hún og Guðsteinn
eignuðust kassann og gróðursettu
plönturnar af mikilli natni við sum-
arbústaðinn þeirra og skírðu Ingu-
lund mér til heiðurs. Þannig fékk
ég umbun fyrir kæruleysið.
Heiða skilur víða eftir sig skarð,
sem erfitt verður að fylla. Hún var
góður vinur, kvenréttindakona,
baráttukona fyrir bættum kjörum
verkafólks og talsmaður þeirra
sem minna mega sín. Hún talaði
beint frá hjartanu þannig að allir
skildu.
Ég læt öðrum eftir að rekja
æviferil hennar og ættir en ég
þakka af alhug samfylgdina við
þessa einstöku konu. Ég og móðir
mín sendum Guðsteini, börnum
hennar, barnaþörnum og systkin-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ingibjörg R. Guðmundsdóttir.
ÞegarAðalheiður Bjarnfreðsdóttir
var komin á eftirlaun flutti hún
ásamt manni sínum Guðsteini Þor-
steinssyni að Kirkjuhvoli í Hvol-
hreppi. Fljótlega eftir að þau fluttu
austur kom Aðalheiður á fund í
ITC-deildinni Stjörnu í Rangár-
þingi.
Flestir sem ganga í ITC-sam-
tökin fara á nokkra fundi áður en
þeir ganga í deildir, en svo var
ekki með Aðalheiði. Hún sagði á
fyrsta fundi: „Mér líkar það sem
þið eruð að gera — ég verð með.“
Það var ekki nein hálfvelgja í
hennar fari. Hún talaði blaðalaust
í þeim verkefnum sem henni var
úthlutað og við hlýddum á og það
hefði mátt heyra saumnál detta.
Eitt af þeim verkefnum sem aðilar
í ITC-samtökunum glíma við er
svokallaður „ísbrjótur" — sjálf-
skynningarræða. í fyrravetur var
komið að því að Aðalheiður flytti
„ísbijótinn“. Við biðum allar
spenntar, vitandi að nú kærti inni-
haldsrík ræða. En þegar komið var
að því að fundurinn hæfíst kom
eiginmaður Aðalheiður bar kveðju
og sagði að hún hefði ekki komist
nema niður í gang. Okkur setti
hljóðar. Fyrst Aðalheiður komst
ekki hlaut eitthvað verulegt að
vera að. Enda kom á daginn að
lungun voru hætt að sinna sínu
hlutverki nema með hjálp súrefnis-
tækja.
Það var mikil eftirsjón að Aðal-
heiði úr deildinni okkar. Þó hún
hefði ekki heilsu til að vera með
okkur lengur en raun bar vitni þá
er hún okkur öllum sterkur eftir-
minnilegur persónuleiki sem við
bánim virðingu fyrir.
Á síðasta fundi Stjörnu minntist
deildarforseti Jórunn Eggertsdótt-
ir Aðalheiðar.
í virðingu og þökk stóðum við
allar upp og minntumst hetjunnar
sem var ekki lengur á meðal okkar.
Við óskum Aðalheiði fararheilla.
Við komum seinna og hver veit
nema við sláum upp fundi og þá
væri gaman að fá að heyra „ís-
brjótinn".
Félagar í ITC Stjörnu,
Rangárþingi.
GUÐLAUGUR SVAN-
UR KRISTINSSON
HANNA KRISTIN
HARALDSDÓTTIR
+ Hanna Kristín
Haraldsdóttir
var fædd á Borgum
við Akureyri 20.
maí 1939 og lést á
heimili sínu á Akur-
eyri 25. apríl 1994.
Foreldrar hennar
voru hjónin Anna
Guðný Jensdóttir
frá Akureyri og
Haraldur Jónsson
úr Aðaldal. Systkin-
in voru þijú: Geir,
Hulda og Hanna,
sem var yngst.
Hanna giftist eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Ei-
ríki Eyfjörð Jónssyni, hinn 25.
október 1958. Dóttirin, Anna,
fæddist 7. september 1980. Út-
för Hönnu fór fram frá Akur-
eyrarkirkju 2. maí.
HANNA vinkona mín og samstarfs-
kona ólst upp á Akureyri, gekk í
Barnaskóla Ákureyrar og síðan í
Gagnfræðaskóla Akureyrar.
Snemma hóf Hanna að vinna við
verslun. Hún vann við fatasaum hjá
Heklu og afgreiðslustörf m.a. hjá
Bernhard Laxdal, Gullsmiðum Sig-
tryggi og Pétri og Akurliljunni.
Verslunarstörf voru hennar líf og
yndi og má segja að hún hafi verið
fædd afgreiðsludama. Eflaust
munu margar konur hér á Akur-
eyri taka undir það. Draumur
Hönnu var að setja á stofn eigin
verslun. Sá draumur rættist þegar
hún opnaði verslunina Sjö-sjö í
Brekkugötu.
í maí 1992 opnaði hún í annað
sinn kvenfataverslun, „Hjá Hönnu“.
Haldin var tískusýning kvöldið fyrir
opnun og var þar troðfullt hús
kvenna sem glöddust með Hönnu
við þessi tímamót.
Kynni mín og Hönnu
hófust þegar ég flutti
f Skálagerði 1. Helst
sá kunningsskapur þó
ég flytti úr götunni.
Samstarf hófum við
í september í fyrra. Ég
var reynslulaus hvað
viðkom verslunar-
rekstri og var það mik-
ii lífsreynsla að fara
með Hönnu í fyrstu
innkaupaferðina til
Amsterdam. Hún gekk
af öryggi milli heild-
sala, heilsaði í austur
og vestur brosandi og
hress. Margir þekktu hana og vor-
um við boðnar velkomnar víða.
í þessari ferð varð ég vör við að
Hanna gekk ekki heil til skógar,
þó ekki léti á neinu bera. Mánuði
seinna kom úrskurðurinn, krabba-
meinið sem hún virtist hafa sigrast
á fjórum árum áður var aftur kom-
ið af stað. Bjartsýn og ákveðin
ætlaði hún líka að sigra í þetta sinn.
Þegar svo andlátsfregnin kom trúði
ég varla að þetta væri satt.
Ég hafði kvatt hana viku áður, v
því ég var að fara utan. Ræddum
við komandi sumar, hvemig best
væri að haga innkaupunum, hvað
hún hlakkaði til að fara að vinna.
Auðvitað grunaði mig að þessi plön
okkar gengju ef til vill ekki upp.
En ég gat ekki annað en hrifíst
með bjartsýni hennar.
Þegar ég lít yfír þessa mánuði
sem hún barðist við sjúkdóminn
dáist ég að kraftinum og ákveðn-
inni sem bjó í henni. Um páskana
var einkadóttirin Anna fermd og
Hanna hlífði sér hvergi til þess að
gera þennan dag eftirminnilegan.
Elsku Eiríkur og Anna. Guð gefi
ykkur styrk. Megi góðu minning-
arnar lifa.
Helga S. Guðmundsdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SVEINBJÖRN GUÐLAUGSSON,
Hrafnistu, Reykjavík,
lést 6. maí.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t

Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
er auðsýndu okkur samúð, hlýhug og
vináttu við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
SIGURÐAR ÓLAFSSONAR
vélstjóra,
Hjarðarhaga 13,
Reykjavík.
Guðrún Á. Ingvarsdóttir,
Ólafur Sigurðsson, Hjördís Smith,
Sigrún Sigurðardóttir, Brynjólfur Gfslason,
Ásgeir Sigurðsson, Arndts Gísladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+ Guðlaugur Svanur Kristins-
son var fæddur 27. febrúar
1968 og dáum 10. apríl 1994.
Útför hans fór, fram frá Fá-
skrúðsfjaröárkirkju 16. apríl.
MEÐ fáum orðum vil ,ég minnaát
Gulla sem var mér kær, og votta
a,ðstandendum mína dýpstu samúð.
Guíli var alltaf rólgur og gott að
tala við hann um öll heimsins mál,
inndæll og skilningsríkur. Hann
hafði orðið fyrir mikilli lífsreynsiu,
sem þjakaði hann alla tíð. Guð gaf
þennan myndarlega dreng og Guð
tók hann. ’ í . .
Við skiljum ekki hvers vegná
hann fékk ekki að vera lengur hjá
okkur. Kallið kemur oft mjög
óvænt. Við .skiljum ekki alitaf vegi
JGjjiðs, enda oft sagt að þeir sem
Guð,elskar deyi ungir.
■ Sælir þeir, et sárt tíi finha .
sinnar ahdang ntktór hér, • ' : ■
þeir fá bætur þrauta sinna, .
þeirra himnaríkið er.
Sælir þeir, er sýta og gráta
..sorgin beisk þó leggist á.
Guð mun hugga, Guð mun láta
gróa.sár og þoma bri
. . (VÆriem)
Jóhanna Ragnarsdóttir.
LEGSTEINAR
MOSAIKH.F.
Hamarshöfda 4 — sími 681360