Morgunblaðið - 29.05.1994, Blaðsíða 26

26 SUNNUDAGUR 29. MAÍ 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þórólfur Freyr
Guðjónsson var
fæddur í Reykjavík
8. júní 1921. Hann
lést þar í borg 23.
þessa mánaðar. Þó-
rólfur Freyr var
sonur hjónanna
Guðjóns Þóróifsson-
ar, sem lengi var
verkstjóri hjá
"Ííveldúlfi hf., og
konu hans Guðlaug-
ar Pálsdóttur. Hann
var yngri af tveim-
ur börnum þeirra
hjóna. Systir hans
er Guðný, f. 27. febrúar 1916,
gift Sveinbimi Erlingssyni vél-
sljóra, og fósturbróðir Jóhann-
es Jóhannesson, f. 18. desember
1918, giftur Þórdísi Gunnlaugs-
dóttur. Eftirlifandi kona Þór-
ólfs Freys er Regína Magdalena
Erlingsdóttir, f. 30. september
1923, og eru böm þeirra fimm:
Sverrir, flugstjóri, kvæntur
Laufeyju Kristjónsdóttur, Guð-
•rún Gyða, sjúkraliði, gift Lofti
Bjaraasyni, Kristín Erla, fata-
hönnuður, gift Gylfa Guð-
mundssyni, Guðlaug, sjúkraliði,
gift Sigfúsi Cassada og Auður,
kennari, gift Inga Steini Gunn-
arssyni. Afkomendur þeirra
Þórólfs Freys og Regínu era
orðnir tuttugu og einn í þrem
ættliðum. Utför hans fer fram
frá Dómkirkjunni í Reykjavík
á morgun, mánudag.
FREYR, eins og hann var venjulega
nefndur, lagði alla starfsævi sína
stund á trésmíðar, lengst af húsa-
smíðar, og hafði sveinspróf í þeirri
grein, en síðustu ellefu starfsárin
stundaði hann smíðar og viðhalds-
störf hjá Flugleiðum, eða allt þar
til starfsþrekið þraut af völdum
þess sjúkleika sem ágerðist jafnt
og þétt síðustu átta æviárin og dró
hann til dauða. Starfa sinna hjá
Flugleiðum minntist hann af mikilli
hlýju, ekki síst í garð þeirra sem
hann átti þar samleið með og batt
við einlæga vináttu sem var gagn-
kvæm og entist honum til æviloka.
Störf hans þar, svo sem einnig öll
Steris störf önnur, báru vott um
næman smekk, natni og vand-
virkni. Þá ber og heimili þeirra
hjóna látlausum hagleik, næmri og
tildurslausri smekkvísi þeirra
beggja órækt vitni.
Freyr var ljúfur maður í um-
gengni, hlýr í viðmóti og laus við
alla áreitni eða ágengni. Hann var
hógvær maður og dagfarsprúður,
áreiðanlegur í viðskiptum og ein-
staklega góður heimilisfaðir. Þótt
þar á heimili væri aldrei auður í
garði,- komu þau hjón þó sínum
myndarlega barnahópi vel til manns
svo sem dæmin sanna, enda hafa
bömin og afkomendurnir allir gold-
ið fósturlaunin með þeirri alúð, ást-
úð’ug umhyggju að til fyrirmyndar
er, ekki síst í hinum langvarandi
og þungu veikindum.
Það var Frey mikið gæfuspor
þegar hann bast Regínu systur
minni tryggðaböndum er bæði vom
vart af unglingsaldri.
Oft vill svo fara, er
unglingar fella hugi
saman, að hnútarnir
rakna og allt fer úr
böndunum með aukn-
um þroska og við nán-
ari kynni. Svo fór ekki
hjá Frey og Regínu. í
hálfrar aldar sambúð
þeirra eru engir blá-
þræðir né hnökrar,
böndin hafa orðið því
traustari sem lengra
leið. Á það reyndi ekki
síst í hinum langvinnu
veikindum Freys. Þá
var Regína honum sú stoð og stytta
sem aldrei brast. Síðustu vikurnar
má heita að hún hafi varla vikið frá
sjúkrabeði hans.
Við sem áttum því láni að fagna
að njóta hlýju og drenglundar Freys
um langan aldur, eigum nú vinar
að sakna. Þó hlýtur söknuður okkar
og eftirsjá að blandast þakklæti
yfir því að nú skuli honum þjáning-
ar þessa lífs að baki í líknarfaðmi
svefnsins langa.
Farðu vel, bróðir og vinur.
Gissur Ó. Erlingsson.
Fyrstu geislar morgunsólarinnar
baða Kársnesið ljóma sínum og
kirkjan á Borgarholtinu lýsir sem
eldhnöttur. Fréttin berst um elsku-
legan tengdaföður minn sem var
að kveðja eftir erfitt stríð við óljós-
an sjúkdóm til margra ára. Á slíkum
degi er við hans hæfí að kveðja.
Með Frey, eins og hann var ávallt
kallaður, er genginn góður og
mætur maður sem mikil eftirsjá er
að. Á tæplega þijátíu ára samferða-
tíma í ljölskyldunni á ég aðeins ljúf-
ar minningar um hann. Virðing og
væntumþykja var gagnkvæm. Dag-
farsprúður maður, glettinn, traust-
ur og bóngóður með afbrigðum.
Samskipti okkar voru alltaf hin
bestu frá fyrstu stundu er ég var
kynnt fyrir tengdafjölskyldu minni
tilvonandi því bæði hann og Regína
Erlingsdóttir kona hans tóku mér
opnum örmum, eins og þau vissu-
lega tóku öðrum tengdabörnum sín-
um á svipuðum tíma.
Freyr var alinn upp hjá foreldrum
sínum ásamt eldri systur sinni og
fósturbróður sínum á þeim tímum
þegar nægjusemi og góð meðferð
á því sem fólk hafði handa á milli
þótti sjálfsögð, og alla tíð síðan
fylgdi honum. Hann nam húsa-
smíði, og lengst af starfaði hann
hjá Herði Þorgeirssyni húsasmíða-
meistara, en síðustu ellefu ár starfs-
ferils síns vann hann á Trésmíða-
verkstæði Flugleiða á Reykjavíkur-
flugvelli, þar sem hann eignaðist
afar góða vini og samstarfsmenn
og var metinn að verðleikum. I
starfí var hann eftirsóttur sökum
þess hve mikla natni hann sýndi í
hverju því verk smáu sem stóru sem
hann tók sér fyrir hendur, þar nutu
sín hæfileikar fagurkerans og lista-
mannsins, þó oft væru launin sem
hann þáði fyrir vinnu sína aðeins í
formi ánægju yfír að gera eitthvað
sem öðrum kom vel.
Á heimili þeirra hjóna var ávallt
gott að koma og gestum fagnað.
Ættingja- og vinahópurinn var stór
og því oft mjög gestkvæmt og glatt
á hjalla. Minnisstæðar eru góðar
stundir er hann vann hér í húsinu
í Haukanesinu þegar við Sverrir
vorum nýflutt í húsið okkar og
mikið var óklárað. Þá komu þau
hjónin hér um nær hveija helgi um
átta mánaða skeið og var unnið frá
morgni til kvölds án eftirtölu. Oft
var þó brugðið út af vananum og
tekið á stökk út í garð í leik með
barnabörnunum, í boltaleik eða snú-
snú. Og þá var gaman. Dætrum
mínum var hann ekki aðeins afi
heldur líka vinur sem gott var að
leita til. Þar er hans sárt saknað.
Að kynnast góðu fólki er íjársjóð-
ur sem aldrei, aldrei glatast. Ég
þakka fyrir mig.
Laufey Kristjónsdóttir.
Kveðja
Nú morgnar ekki lengur í lífí
vinar míns og svila, Þórólfs Freys
Guðjónssonar, í þessum heimi.
Hann hafði átt við mikið heilsuleysi
að stríða á allra síðustu árum og
því má segja að andlátsfregn hans
hafi ekki komið á óvart. Engu að
síður er alltaf sárt að sjá á bak
gömlum og góðum vini, en von
okkar og huggun felst í því að nú
hvílir hann í traustum og hlýjum
faðmi þess skapara sem gaf honum
lífíð.
Vinskapur okkar Freys hafði
staðið frá því að við vorum litlir
strákar á Bragagötunni. Þó að fjöl-
skylda hans byggi þar reyndar ekki
lengi rofnuðu aldrei þau tengsl sem
þá mynduðust. Síðar urðu ýmis at-
vik til þess að styrkja vináttu okkar
enn frekar en ella. Við kynntumst
t.d. konunum okkar um svipað leyti,
þeim systrum Soffíu og Regínu
Erlingsdætrum. Við trúlofuðumst
meira að segja sama daginn - í
ágúst 1941. Svo fæddust börnin og
það var mikill samgangur á milli
heimilanna. Ófáar voru ökuferðirn-
ar sem við fórum í saman á björtum
sumardögum á árum áður og einn-
ig við hjónin eftir að börnin voru
öll flogin úr hreiðrinu. Þá var gjam-
an ekið um kunnuglegar slóðir til
að riija upp liðna daga.
Við Freyr tengdumst á fleiri svið-
um en ég hef áður nefnt þar sem
við völdum okkur sama starfsvett-
vang, húsasmíðina. Atvikin höguðu
þvi til að eftir að ég var orðinn
meistari í greininni komst hann á
samning hjá mér en við störfuðum
þó lítið saman eftir að hann varð
sjálfur fullgildur í greininni. Freyr
þótti mjög laghentur smiður, sann-
kallaður listasmiður, og fór orð af
vandvirkni hans og snyrtimennsku
á því sviði.
Um Frey get ég sagt að hann
var afar trygglyndur að eðlisfari,
oftast léttur í lund, ljúfur og þægi-
legur í viðmóti. Hann var ótrúlega
minnugur á liðna atburði og nöfn
fólks. En núna þegar hann er fall-
inn frá verða margar þær auðnu-
stundir sem við Soffía áttum með
þeim hjónum og börnum þeirra afar
verðmætar og kærar í endurminn-
ingunni. Á meira en hálfrar aldar
vegferð féll aldri skuggi á vináttu
okkar og það lýsir þvi vel hve traust
hún var.
Á kveðjustund erum við Soffía
mjög þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast Frey og eiga hann að
vini og samferðamanni í jafnlangan
tíma og raunin varð. Reg'nu og
börnum þeirra fimm, sem nú sjá á
eftir góðum eiginmanni og föður,
vottum við dýpstu samúð okkar.
Guð blessi minningu góðs vinar.
Ingvi E. Valdimarsson.
Á tímamótum sem þessum koma
fram í huga manns ótal minningar.
Fyrsta minning mín um afa er sú
að ég sit hjá honun og er að skoða
hendur hans. Þær voru svo stórar
og sterkar samanborið við mínar.
Eg hugsaði með mér að hann hlyti
að geta allt, hann var svo sterkur,
eins og börn hugsa gjarnan um
feður sína. Afí var nefnilega mín
föðurímynd.
Margar góðar minningar á ég
úr boðum og heimsóknum okkar
barnabarnanna til afa og ömmu á
Langó, en mér eru kærastar þær
stundir sem ég átti ein með þeim.
Til dæmis þegar ég var að skottast
í kringum afa þegar hann var að
smíða úti í bílskúr. Hann lánaði
mér stundum verkfæri og kenndi
mér að umgangast þau. Eða þá
þegar ég fór með afa og ömmu til
Englands. Afi hafði svo gaman af
því að ferðast.
Afi var svolítill grallari, hann
hafði lúmskt gaman af vitleysunni
sem börn taka upp á. En hann leið-
beindi mér og sinnti vel því hlut-
verki sem afar hafa. Hapn skamm-
aði mig aldrei og kannski þess
vegna reyndi ég enn betur að gera
eins og til var ætlast. Mig langaði
svo að gera afa til geðs, og það var
auðvelt því hann gerði litlar kröfur
til manns aðrar en þær að vera
góður við ömmu. Minningamar em
margar og flestar frá þeim ámm
sem ég bjó hjá þeim.
Þegar ég kvaddi afa, hélt ég í
hönd hans og þá riíjaðist upp fyrsta
minning mín um hann. Mér fannst
ég aftur verða ósköp lítil afastelpa.
Ég vona að við getum stutt
ömmu í sorg hennar og missi eins
mikið og hún studdi og styrkti afa
í veikindum hans.
Chien Tai.
Til afa
Líkt og rótföst angan er
ímynd þín í hjarta mér.
Minning þína þar ég geymi,
þinni mynd úr huga mér
aldrei gleymi, öðru gleymi - ekki þér.
(Arthur Symons)
Sandra Sif.
Ég fel í forsjá þína
Guð faðir sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll böm þín svo sofi rótt.
(M. Joch.)
Elsku afi.
Við vitum að lífíð og dauðinn eru
systkini eins og við, og að allt sem
hefur líf mun einhvem tíma deyja.
En við trúum því að allt sem deyr
fæðist um leið til nýs lífs í öðrum
og fallegri heimi, heimi sem leiðir
okkur saman á ný.
Og þótt við söknum þín nú, þá
minnumst við þess sem við höfum
lært um stöllumar óaðskiljanlegu,
sorgina og gleðina, og að við syrgj-
um ekki nema af því að við glödd-
umst áður. Við áttum, því söknum
við.
Með þessa vitneskju í huga hljót-
um við fyrst og fremst að finna til
þakklætis í hjarta. Þakklætis fyrir
stundirnar sem við áttum áður og
minningamar sem við eigum nú.
Elsku amma. Við biðjum Guð um
að gefa þér styrk á erfiðri skilnaðar-
stundu.
Guð geymi þig, elsku afí.
Soiya og Sólrún Sverrisdætur.
Afi minn, vinur og nafni hefur
nú hvatt eftir margra ára heilsu-
leysi og baráttu við veikindi sem
að lokum leiddu hann til dauða. Þó
svo að maður gerði sér grein fyrir
því í hvað stefndi voru það einkenni-
legar tilfinningar sem fóru um
mann, þega kallið að lokum kom.
Samvera okkar frá því að hann-
bar mig til skírnar, til síðustu sam-
tala okkar við rúmstokkinn á Borg-
arspítalanum, þar sem hann dvald-
ist síðustu mánuði ævi sinnar, erti
hugann með söknuði til þeirra tíma
sem við afí áttum saman frá því
að ég var barn.
Afi var mikill handverksmaður á
nánast hvað sem var. Hann var
trésmiður og bar miklar tilfínningar
til viðarins sem lék í höndum hans.
Ég minnist oft þeirra tíma, þegar
afí gjarnan tók mig með sér niður
á trésmíðaverkstæði Flugleiða þar
sem hann starfaði. Þar aðstoðaði
hann mig við að smíða leikföng um
leið og hann sinnti eigin verkefnum.
Húsgögn sem fáir hefðu talið end-
umýtanleg urðu sem ný eftir að
t
Faöir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANNES JÚLÍUSSON,
matsveinn,
áðurtil heimilis
að Gnoðavogi 16,
sem lést í Landspítalanum þann 18.
maí, verður jarðsunginn frá Fossvogs-
kapellu, mánudaginn 30. maí, kl. 10.30.
Skúli G. Jóhannesson, Guðrún Sigurðardóttir,
Þorvaldur Þór Maríuson, Sigrfður Ólafsdóttir,
Helena S. Jóhannesdóttir, Smári Þór Svansson,
Heimir Már Maríuson, Berglind Þráinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÞOROLFUR FREYR
GUÐJÓNSSON
hann hafði handleikið þau og oft
eyddi hann miklum tíma í að end-
urnýja illa leikna hluti sem honum
fannst þess virði.
Frímerkjum hafði hann safnað á
sínum yngri árum og þó svo að
hann hafi lítið sinnt söfnuninni svo
ég muni, þá handlék hann oft safn
sitt sem var talsvert að stærð, dáð-
ist að fallegum merkjum og talaði
um að einhverntímann mundi hann
selja safnið í útlöndum og þau
amma færu í heimsreisu. Heims-
reisan var hans draumur fram á
síðustu stundu, á ferðalögum naut
hann sín best hvort sem það var
innanlands eða utan.
Áður en afí fór að tapa heilsu,
sá maður hann sjaldan öðruvísi en
við einhveija iðju. Hann eyddi mikl-
um tíma í bílskúrnum þar sem hann
dundaði í bílnum eða föndraði með
tré enda hafði hann sína hluti á
hreinu, allt viðhald var afgreitt áður
en það varð að vandamáli. Hann
hafði alla tíð ákaflega góða tilfínn-
ingu fyrir list og fegurð. Ég hafði
þó litla trú á að þeirra hæfíleika
nyti enn við, þar til fyrir síðustu jól
að hann kom heim með litlar silki-
málaðar myndir sem hann hafði
gert í föndrinu niðri á Dalbraut.
Afí hafði greinilega fundið sér
mýkra form þar sem viðurinn var
ekki viðráðanlegur lengur. Litasam-
setning og form voru þannig valin
að ég hélt í fyrstu að afi hefði keypt
þær af fagfólki þar til hann sagði
mér stoltur að hann hefði málað
þær sjálfur og þetta væru jólakort.
Það boðaði ávallt vorkomu hjá
okkur krökkunum þega afi end-
urnýjaði sandinn í sandkassanum
og sumarið var komið þegar afí
gerði sláttuvélina tilbúna til sláttar.
Svona mældum við krakkamir tím-
ann í gegnum verkin hans afa. Afi
hafði mikið dálæti á börnum og
þegar þau voru annarsvegar var
oft eins og hann gleymdi stað og
stund. Ég minnist sérstaklega við-
bragða hans þegar ég heimsótti
hann á Borgarspítalann með
tveggja ára dóttur minni. Þá var
eins og hann ljómaði allur þrátt
fyrir allar sínar þjáningar, ham-
ingju-svipurinn leyndi sér ekki í
gegnum brosið og hlýja augnaráðið
hans afa sendi mann' aftur í tím-
ann, þegar hann gjarnan laumaði
að manni sælgæti eða aurum sem
glöddu bamsins hjarta.
í hvert skipti sem fjölskyldan
stækkaði gladdist afí mjög. Þegar
síðasta langafabamið fæddist ósk-
aði ég honum til hamingju og
minntist á það um leið hversu stór
fjölskylda hans væri orðin. Afi
þakkaði fyrir, við fórum lítillega
yfír stærð fjölskyldunnar og skyndi-
lega var eins og hann fylltist lífs-
orku þegar hann ræddi stoltur um
fjölskylduna, börnin, barnabörnin
og börnin þeirra.
Fram á síðustu stundu var afi
mikill húmoristi og þó fámáll væri
nú síðustu árin komu ávallt frá
honum hnitmiðaðar setningar sem
fengu mann til að brosa eða hlæja.
Aldrei heyrði ég hann minnast á
veikindi sín og eftir á að hyggja
held ég að maður hafi ekki gert sér
almennilega grein fyrir hversu al-
varleg þau voru, vegna þess hversu
vel hann bar sig.
Við afi vorum alla tíð nánir, hann
gaf mér nafn sitt, með honum sleit
ég barnsskónum þegar ég bjó hjá
honum og ömmu fyrstu fjögur ár
ævi minnar og svo aftur eftir að
ég fluttist til afa og ömmu hans
síðustu mánuði heima á Langholts-
vegi.
Ég vil þakka fólkinu sem annað-
ist afa sl. þrjá mánuði á Borgarspít-
alanum fyrir hlýjar tilfinningar í
hans garð, sem hann minntist svo
oft á. Ömmu mína styrki ég í sorg
hennar um leið og ég þakka henni
hversu vel hún hugsaði um afa í
veikindum hans, allt fram á síðustu
stundu.
Þegar dauðinn aðskilur vini,
verða straumar minninganna sterk-
ir. Áður ómerkilegir smáviðburðir
verða að ómetanlegum atburðum
sem sitja sterkt í minningunni um
ókomin ár og fortíðin glæðist lífí
þess sem á hana hafði áhrif.
Þórólfur Freyr Einarsson.