Morgunblaðið - 29.05.1994, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 29. MAÍ1994 27
SIGRÍÐUR SIG URSTEINS-
DÓTTIR OG GUNNAR ÓLAFSSON
+ Gunnar Ólafsson var fædd-
ur 30. desember 1910 í
Stykkishólmi. Hann lést 26.
febrúar 1988. Hann var sonur
hjónanna Ólafs Magnúss Sig-
urðssonar og Kristínar Sigurð-
ardóttur. Gunnar var yngra
barn þeirra hjóna, en systir
Gunnars, Indiana, sem var
fimm árum eldri, lést árið 1938.
Gunnar var alinn upp í for-
eldrahúsum í Stykkishólmi.
Faðir hans var húsgagnasmið-
ur. Gunnar byrjaði mjög ungur
að árum að aðstoða föður sinn
á verkstæðinu við snúninga,
viðgerðir og fleira er laut að
trésmiðavinnu. Árið 1926 flutt-
ist Gunnar með foreldrum sín-
um til Reykjavíkur, þá 16 ára
gamall. Fyrstu árin í Reykjavík
vann Gunnar áfram með föður
sínum við smíðar og viðgerðir.
Árið 1938 hóf Gunnar síðan
störf hjá Steindórsprenti, þar
sem hann vann allt til ársins
1970. Þá varð hann að láta af
störfum vegna þeirra veikinda
er þjáðu hann allt til hinstu
stundar. Sigríður Sigursteins-
dóttir var fædd í Vestmanna-
eyjum 15. október 1915. Hún
lést 21. maí 1994. Hún var dótt-
ir hjónanna Sigursteins Þor-
steinssonar og Ingibjargar
Guðrúnar Vigfúsdóttur. Sigríð-
ur var elsta barn þeirra hjóna
en börnin voru fjögur, auk Sig-
ríðar Alexander, f. 22. maí
1917, og tvíburabræður, Þor-
steinn og Vigfús, f. 1. nóvember
1918, en þeir dóu skömmu eftir
fæðingu. Faðir Sigríðar var
skósmiður í Vestmannaeyjum
og bjó hann þar lengst af í
Sólheimum með fjölskyldunni
eða til ársins 1925, en þá flutti
fjölskyldan í land og settist að
í Djúpadal í Hvolhreppi, Rang-
árvallasýslu. Þar vann Sigur-
steinn við skósmíðar og hóf síð-
ar verslunarrekstur á sama
stað. Sigríður undi sér ekki í
sveitinni. Hún þráði mannlífið
í þéttbýlinu og í rauninni Iang-
aði hana alltaf aftur „heim til“
Eyja eins og hún komst stund-
um sjálf að orði. Þegar hún var
16 ára fór hún til Reykjavíkur
og dvaldi í nokkra mánuði hjá
vinafólki í borginni. Á þessum
tíma kynntust þau Sigríður og
Gunnar í gegnum sameiginlega
kunningja. Ári síðar þegar Sig-
ríður var 17 ára réði hún sig í
vist í Reykjavík. Útför Sigríðar
verður gerð frá Fossvogskirkju
30. maí.
VIÐ andlát Sigríðar Sigursteins-
dóttur, ekkju Gunnars Olafssonar
er lést fyrir rúmum sex árum, vil
ég í þessum línum minnast þessara
ágætu hjóna, tengdaforeldra
minna, og votta þeim þannig
óskipta virðingu mína og þakklæti
fyrir allt. Kynni mín af þeim hjónum
og heimili þeirra hófust með kynn-
um okkar Sigursteins, næstyngsta
syni þeirra, þá er við bæði vorum
námsmenn í Menntaskólanum í
Reykjavík.
Árið 1933 fluttu þau Gunnar og
Sigríður með foreldrum Gunnars
að Óðinsgötu 14 sem þá var ný-
byggt hús. Þar bjuggu þau alla tíð
síðan með foreldrum hans og eign-
uðust þar sex börn sem öll hafa
komist til manns. Bömin em: Birg-
ir, blikksmiður í Reykjavík, f. 8.
mars 1936, kvæntur Margréti Guð-
mundsdóttur, d. 23. desember
1988, b. Guðbjörn Helgi f. 1973;
Sigrún Edda, húsmóðir í Garðabæ,
f. 24. apríl 1938, gift Siguijóni
Ragnarssyni, b. Sigríður f. 1968,
Guðlaugur f. 1969 ojg Guðrún
Ragna f. 1976; Kristín Olafía, hús-
móðir í Hafnarfirði, f. 28. ágúst
1946, gift Björgvini Guðmundssyni,
b. Helen f. 1966; Gunnar, bólstrari
á Akranesi, f. 12.júlí 1950, kvæntur
Kristínu Unni Sigurðardóttur, b.
Lilja Kristfn f. 1971' !ojl > GUnnar
Már f. 1979; Sigur-
steinn, tannlæknir í
Reykjavík, f. 15. júli
1953, kvæntur Sigur-
björgu Sigurgeirsdótt-
ur; og Ólafur, bifreið-
arstjóri í Garðabæ, f.
22. febrúar 1960.
Bamabamabörn Sig-
ríðar og Gunnars em
nú þrjú: Björgvin,
Kristín Júlía og Ragn-
ar.
Sigríður var alla tíð
hraust og sterk kona.
Þennan fagra vordag,
hinn 21. maí sl., var
fréttin um skyndilegt andlát hennar
því nokkuð óvænt. Það duldist þó
fæstum er þekktu tengdamóður
mína náið að hún sjálf var tilbúin
þess að kallið kæmi. Ég vil sérstak-
lega tileinka henni þessa tilvitnun
í erindi úr kvæðinu, „í dauðans
höll“ eftir borgarskáldið, Tómas
Guðmundsson, sem var eitt af henn-
ar uppáhaldsskáldum:
Og dagurinn leið í djúpið vestur,
og Dauðinn kom inn til þín.
Þú lokaðir augunum - andartak
sem ofbirta glepti þér sýn.
Og um varir þér þrá fyrir brosi þeirra,
sem bíða í myrkrinu og þrá
daginn, - og sólina allt í einu
í austrinu rísa sjl
Og Dauðinn þig leiddi í hðll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnígandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti, hver bæn þín var orðin
að blómum við fótskör hans.
Tengdamóðir mín var glaðvær
og falleg kona sem lagði mikið upp
úr glæsilegum klæðaburði, tígulleik
hvers konar og fagurlega skreyttu
heimili. Hún átti sér stóra drauma
og oft voru draumar hennar stærri
en efni gáfu tækifæri til. Hún var
örlát og gjafmild og þótti einstak-
lega stórtæk í þeim efnum. Hún
var stórlynd, ákveðin og harðgerð
kona sem var gædd góðum gáfum,
hlýju og samkennd. Þau hjónin,
Gunnar og Sigríður, voru í raun
afar ólík. Gunnar var hæglátur
maður og hógvær. Hannn var lista-
maður í eðli sínu, viðkvæmur og
fíngerður og hafði næmt auga fyrir
listrænni fegurð. Hvar sem hann
fór, hvort heldur á gömlum sem
nýjum slóðum, var ávallt sem gests-
auga væri á ferð. Svo næmur var
hann á bæði það stóra og smáa í
umhverfí sínu. Hann fann fljótlega
þessum listrænu eiginleikum sínum
farveg í ljósmyndun og listmálun.
Eftir hann liggja hundruð ef ekki
þúsund fágætra ljósmynda og tals-
vert af málverkum sem hvort
tveggja bera vott um einstaka hæfí-
leika hans.
Þannig voru þau hjónin heillandi
andstæður sem unnu hvort öðru af
heilum hug. Hvort á sína vísu voru
þau eftirminnilegir persónuleikar
er hafa gert mig sem naut margvís-
legra samvista við þau á síðastliðn-
um 20 árum ríkari í anda. Á hveiju
sem gekk, í blíðu sem stríðu, er
óhjákvæmilega fylgdu veikindum
Gunnars, héldu þau börnum sínum
gott og traust heimili. Þegar Gunn-
ar missti heilsuna í byijun sjöunda
áratugarins fór Sigríður út og vann
fyrir heimilinu allt til ársins 1985,
þá er hún varð sjötug. Hún vann
sem smurbrauðsdama, fyrst á
Smurbrauðsstofunni Birninum og
síðustu 10 árin á Hressingarskálan-
um. Þannig studdu þau hvort ann-
að. Þessi ár einkenndust af seiglu,
stolti og ótrúlegu úthaldi hjá Sigríði.
Börnin þeirra öll fæddust á Óð-
insgötu 14 og ólust þar upp við
ástríki og skilning foreldra sinna,
föðurafa og föðurömmu. Heimilið á
Óðinsgötu 14 hefur verið sögusvið
þessarar fjölskyldu í 61 ár. Á tímum
hraða, breytinga og hverfulleika
verður sá stöðugleiki sem í því felst
að teljast nokkuð sérstakur. Við
hvert fótmál í þessu húsi, í sér-
hveiju handbragði og í hveijum
kima er saga fjölskyldunnar skráð.
Hvarvetna má fínna ummerki frá
þeim tíma er húsið var fullt af
strákapörum og stelpulátum,
bernskuárum bamanna þegar
„Goðahverfíð" var fullt af fjömgum
krökkum sem alltaf vora velkomnir
inn á heimili þeirra hjóna. Hvert
sem litið er má fínna eitthvað sem
minnir á, eitthvað sem segir löngu
liðna sögu, sögu sem oftast vekur
hlátur því gleðskapur, gamansemi
og rík kímnigáfa er eitt af einkenn-
um Óðinsgötufjölskyldunnar. Þann-
ig hafa tengdabörn og bamabörn
fengið lifandi hlutdeild í sögu henn-
ar þar sem leikmyndin hefur staðið
uppi í öll þessi ár, vel varðveitt og
ríkulega fyllt með hundraðum ljós-
mynda úr safni Gunnars.
Við andlát Sigríðar kveðjum við
ekki aðeins áskæra móður, tengda-
móður, ömmu og langömmu heldur
stendur íjölskyldan á tímamótum,
þar sem leikmynd þessarar sögu á
Óðinsgötu 14 verður nú tekin nið-
ur. Bamabömin þekktu ömmu og
afa og þekkja betur sögu pabba og
mömmu vegna þess að þau era svo
lánsöm að hafa fengið hlutdeild í
þessari sögu og því umhverfí sem
sagan er sprottin úr. Svo er þeim
hjónum fyrir að þakka sem varð-
veitt hafa stöðugleikann öll þessi
ár. Bamabarnabörnin verða að láta
sér nægja sögu án leikmyndar.
Gunnar og Sigríður áttu það
sameiginlegt að vera mjög dul.
Þannig vora þau bæði lítið gefín
fyrir að láta tilfinningar sínar í ljósi
en voru félagslynd með afbrigðum,
kunnu að njóta lífsins og létu sig
ekki vanta ef gleðskapur var ann-
ars vegar, enda vora þau vinmörg
og oft var gestkvæmt og margt um
manninn á Óðinsgötunni. En vinirn-
ir týndu tölunni eins og gengur
eftir því sem árin liðu. Börn,
tengdaböm og barnaböm tóku
smám saman við hlutverki vina og
félaga og kom þá vel í ljós hve þau
bæði áttu gott með að skilja breytta
tíma og umgangast og blanda geði
við nýja kynslóð.
Þegar Gunnar lést fyrir rúmum
sex áram gátum við sem stóðum
Sigríði næst fundið að Sigríður
breyttist. Hluti af lífsgleði hennar
hvarf. Hún naut hverrar stundar
fyrir sig, á ferðalögum utanlands
sem innan, á fjölskyldusamkomum
og hátíðum. En þess á milli mátti
fínna söknuð hennar og tómleika.
Þessi lokaerindi úr kvæði Snorra
Hjartarsonar, Þjóðlag, sem fjöl-
skyldan hefur sungið svo oft á fjöl-
skylduskemmtunum sfnum lýsa ef
til vill því sem kann að hafa bærst
í bijósti tengdamóður minnar hin
síðustu ár:
Hrekkur lokað hlið mitt?
Það hringja klukkur, blóð mitt
leitar þín í leiðslu,
það loga stjörnur tvær
við bijóst mín, bláar stjömur;
ég brosi og kyssi þær.
Vakir vakir þrá mín
og von mín og trú min
bak við þrár og þrautir
og þokuslunginn veg,
bak við óð og ástir , i ;. .
ástin, þú og ég. i
Það er sárt. Ég ætla ekki í þessum
kveðjuorðum mínum að rekja ættir
Sigríðar eða lýsa lífshlaupi hennar,
það gera sjálfasgt aðrir, sem ’Srí'
þess era færari.
Kynni okkar Sigríðar hófust árið
1975 þegar ég kom aftur til starfa
á Hressingarskálanum eftir nokk-
urt hlé. Hún stóð í eldhúsinu og var
að smyija brauð, en það var hennar
hlutverk að sjá um smurbrauð stað-
arins. Hún sagði fátt í fyrstu, en
fljótlega gaf hún sig á tal við mig
svo að í ljós kom að þarna var eng-
in venjuleg k.ona á ferð. Lífsviðhorf
hennar var fádæma heilbrigt. Hún
var fljót að sjá kosti og galla sam-
ferðamanna sinna og lá ekki á skoifo
unum sínum.
Það var gott að vinna með Sig-
ríði, hún var úrræðagóð og verklag-
in. Henni tókst oftar en ekki að
gera erfiðustu vinnudaga létta með
glensi sínu og hnyttnum tilsvöram.
Þessi kynni okkar, sem hófust í eld-
húsinu á Hressó, eða Skálanum,
eins og hún sagði oftast, urðu að
traustri vináttu, sem aldrei bar
skugga á. Ég veit að henni vinkonu
minni væri engin þökk að því að
ég skrifaði um hana langa lofræðu,
þó það væri mun auðveldara en að
lýsa kostum hennar í fáum orðum.
I stuttu máli: Hún var ein af þessum
fágætu persónum, sem vildi öllurr^
hjálpa og sá eitthvað gott í öllum
mönnum, glaðvær og orðheppin, en
umfram allt traustur vinur vina
sinna.
Ég lýk því þessum fátæklegu
kveðjuorðum mínum með því að
senda börnum hennar, tengdabörn-
um og barnabörnum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Ég veit að í
þeirra hugum er tómt rúm, sem
enginn getur fyllt.
Þig, kæra vinkona, kveð ég með
sárum söknuði og þökk fyrir allt.
Blessun Guðs fylgi þér.
Gyða Svavarsdóttir.
t
Elskulegur sambýlismaður minn og bróðir okkar,
JÓN ODDSSON
frá Fagradal í Sogamýri,
verður jarðsunginn fró Fossvogskapellu mánudaginn 30. maí kl.
13.30.
Björg Jóhannsdóttir,
Sigurður Oddsson,
Hólmfríður Oddsdóttir,
Halldóra Oddsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRÓLFUR FREYR GUÐJÓNSSON
húsasmiður,
Langholtsvegi 132,
Reykjavik,
lést í Borgarspítalanum 23. maí.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni
mónudaginn 30. maí kl. 13.30.
Regína Erlingsdóttir,
Sverrir Þórólfsson, Laufey Kristjónsdóttir,
Guðrún Gyða Þórólfsdóttir, Loftur Bjarnason,
Kristín Erla Þórólfsdóttir, Gylfi Guðmundsson,
Guðlaug Þórólfsdóttir, Sigfús Cassata,
Auður Þórólfsdóttir, Ingi Steinn Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hafí þau einlægar þakkir mínar
fyrir allt. Blessuð sé minning þeirra
hjóna, Sigríðar og Gunnars.
Sigurbjörg Sigurgeirsdóttir.
Eftir fremur erfíðan vetur er
vorið loks komið, hægt en öragg-
lega. Öll náttúran vaknar til lífsins
á ný. Bjarkarlaufín springa út hvert
af öðra og jörðin fær smám saman
vorgrænan lit nýgræðingsins.
Þannig er hin eilífa hringrás árs-
tíðanna á móðir jörð.
Einn þessara fögru vordaga
kvaddi jarðlíf sitt á sjötugasta og
níunda aldursári ekkjan Sigríður
Sigursteinsdóttir til heimilis á Óð-
insgötu 14 hér íborg. Eiginmaður
hennar Gunnar Ólafsson er látinn
fyrir nokkrum árum. Kynni okkar
við þau Gunnar og Sigríði hófust
með því að Sigurbjörg, dóttir Ingi-
bjargar, og Sigursteinn, sonur
þeirra hjóna, stofnuðu til hjúskapar.
Nú á kveðjustund minnumst við
þess að í þeim kynnum bar hvergi
skugga á. Við minnumst margra
góðra stunda sem við áttum saman
hér heima og ekki síður er við dvöld-
umst ásamt Sigríði í mánaðartíma
á suðrænum slóðum vorið 1989.
Þá kom best í ljós hve hún var rík
af glaðværð, æðraleysi og hjarta-
hlýju.
Fyrir öll þau kynni er okkur ljúft
og skylt að færa fram hugheilar
þakkir.
Megi Sigríður njóta handleiðslu
Hins Æðsta á þroskabraut nýrra
tilverasviða.
Ingibjörg og Sigmar.
í þessum orðum felst, að ég á
ekki eftir að hringja dyrabjöllunni
á Óðinsgötunni, bíða þess að hún
Sigríður komi til dyra og heyra
hana segja: „Æ, sæl elskan", eða
eiga við hana glaðlegt símtal. -
+
Eiskulegur eiginmaður minn, faðir
okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURJÓN SVEINSSON,
frá Sveinsstöðum,
Miðvangi 55,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju,
miðvikudaginn 1. júní, kl. 13.30.
Anna Marfa Benediktsdóttir,
Sveinn Sigurjónsson, Kristín Kristbjörnsdóttir,
Ólöf Sigurjónsdóttir, Guðmundur Jónasson,
Béra Sigurjónsdóttir, Benedikt Ketilbjarnarson,
Hólmfriður Sigurjónsdóttir, Halldór Harðarson,
Unnur T. Sigurjónsdóttir, Friðrik Hafberg,
Anna Lísa Sigurjónsdóttir, Hreiöar Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.