Morgunblaðið - 30.06.1994, Blaðsíða 30

30 FIMMTUDAGUR 30. JÚNÍ 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
DYRLEIF FRIÐRIKSDOTTIR
Dýrleif Friðriksdóttir
fæddist í Efri-Hólum í
Núpasveit 14. október 1906.
Hún lést á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akurey^i 18. júní síð-
astliðinn og var útför hennar
gerð frá Dómkirkjunni 27. júní.
NÚ ÞEGAR Dýrleif Friðriksdóttir
læknisfrú á Dalvík er fallin frá
langar mig með fátæklegum orðum
að minnast hennar og þakka vin-
áttu hennar og þeirra hjóna, Daní-
els Á. Daníelssonar og Dýrleifar,
við mig. Sú vinátta var fjársjóður,
"%m ég eignaðist óverðskuldað og
fól í sér hvatningu, uppörvun og
óbilandi tryggð.
Við fluttumst frá Kaupmanna-
höfn til Dalvíkur þar sem maðurinn
minn gerðist bæjarverkfræðingur
árið 1970. Ég þekkti ekki marga
á Dalvík en þar sem ég var með
lítil börn og þurfti nokkuð oft að
leita læknis þeirra vegna kynntist
ég Daníel lækni fljótlega. Það leið
ekki langur tími þar til ég komst
að því að hann var ekki aðeins
læknir heldur auk þess bókmennta-
maður, skáld og mannvinur, sem
vissi að maðurinn lifir ekki á brauði
einu saman. Ég kynntist Dýrleifu
v?!*kki fyrr en þónokkru síðar en ég
minnist þess að áður en ég kynnt-
ist henni var þekktur fagurkeri,
arkitekt frá Reykjavík, vinur þeirra
hjóna, staddur á heimili mínu á
Dalvík og þegar hann heyrði að ég
hefði ekki ennþá hitt Dýrleifu sagði
hann að ég ætti mikið eftir, því
hún væri með fallegri konum,
„grísk fegurð“, víðlesin, gáfuð og
skemmtileg.
Ég varð síðan þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast Dýrleifu og
^újóta vináttu hennar alla tíð síðan.
Þegar ég kom í Árgerði fannst mér
eins og ég kæmi í annan heim. Þar
var allt svo hreint, látlaust og upp-
runalegt. Maturinn sem borinn var
á borð var ferskur og nýr, t.d. sil-
ungur úr Svarfaðadalsá, nýjar
kartöflur og nýtt blómkál úr mat-
jurtagarði húsmóðurinnar, allt ná-
kvæmlega mátulega soðið. Uppv-
+ Engelhart Svendsen fædd-
ist á Hesteyri við ísa-
fjarðardjúp 31. júlí 1938. Hann
•*^lést á heimili sinu í Mosfellsbæ
13. júní síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Lágafellskirkju
22. júni.
HINN 13. júni sl. varð bráðkvaddur
á heimili sínu, Dvergholti 10 í Mos-
fellsbæ, Engeihart Svendsen.
Eddi, eins og við kölluðum hann,
var kvæntur Jónínu systur minni,
hennar missir er mikill. Eddi og
Ninna voru ákaflega samhent hjón
sem best má sjá á glæsilegu heim-
ili þeirra. Jafn utan dyra sem innan
er snyrtimennska í hávegum höfð.
Hús sitt byggðu þau sjálf og andlit
heimilis þeirra er fallegur tijágarð-
-ju; sem húsbóndinn hannaði sjálfur
af mikilli smekkvísi.
Engelhart var góður fjölskyldu-
faðir, vinnusamur, mannblendinn,
skemmtilegur og ákaflega greiðvik-
inn. Okkur tengdafólki sínu í Eyjum
- askið þurfti einnig að vanda, þvo
vel, skola og þurrka. Öll handtök
hennar báru merki áralangrar iðju-
semi, vandvirkni í stóru og smáu,
og skyldurækni. Hún talaði óvenju
fallega íslensku, kjarnyrta þin-
geysku, þar sem hvert orð hæfði
hnitmiðað því sem hún var að segja.
Auk þess hafði hún sérstakan
raddblæ, sem gæddi hið þingeyska
tungutak hennar sérstöku lífi. Þó
að hátt í fjögurra áratuga aldurs-
munur væri á okkur fannst mér
það ótrúlegt. Þau hjónin voru miklu
yngri í anda en flestir jafnaldrar
mínir.
Einsog þeim voru bókmenntir,
menning og listir í blóð borin þá
höfðu þau sjálf náð tökum á list-
inni að lifa. Enginn íburður hið
jdra en dýrmætir fjársjóðir hið
innra. Eftir viðdvöl í Árgerði kom
ég ávallt yngri, upplýstari og glað-
ari til baka. Ég mun sakna þess
að heyra ekki rödd Dýrleifar í sí-
manum segja „komdu margblessuð
og sæl, elskan“, þessi hversdags-
legu orð gæddi hún þvílíku lífi að
ekki geta aðrir skilið en þeir sem
hana þekktu vel.
Ég er þakklát fyrir þá vináttu
og tryggð sem hún sýndi mér og
börnum mínum frá því að við
kynntumst henni.
Daníel, bömum þeirra og öllum
aðstandendum votta ég innilega
samúð. Guð blessi minningu Dýr-
leifar.
Hulda Erlingsdóttir.
Þegar líf vinar slokknar er eins
og slitni strengur í bijóstinu og
eitt andartak stendur tíminn kyrr.
Um þessar mundir skartar nátt-
úran sínu fegursta og áður en langt
um líður taka blómin að fölna. Allt
sem vex minnir á hverfulleika lífs-
ins. Þegar þjóðin hafði rétt lokið
við að halda þjóðhátíð á Þingvölium
sofnaði Dýrleif Friðriksdóttir inn í
náðarfaðm almættisins.
Vart er hægt að minnast Dýrleif-
ar án þess að nefna eiginmann
sjndi hann alla tíð mikla vináttu.
Ávallt komu þau hjónin til Eyja ef
eitthvað var um að vera hjá okkur,
hvort sem um var að ræða gleði
eða sorg.
Við hjónin eigum margar góðar
minningar frá liðnum tímum sem
við munum geyma í hugum okkar,
eins og þegar þau komu í sumarbú-
stað er við dvöldumst í, á fallegu
júlíkvöldi með gasgrillið sitt og allt
sem til þurfti og gerði bjarta sumar-
nóttina að ævintýri.
Nú er þessi góði drengur genginn
sinn veg, langt um aldur fram, frá
góðri eiginkonu, fjórum börnum,
tengdasyni og litlu afabörnunum.
Elsku systir mín, í sorginni mun
góður Guð styrkja þig og fjölskyldu
þína. Við Gísli og fjölskylda okkar
þökkum Edda samfylgdina og biðj-
um honum góðrar ferða til nýrra
heimkynna.
Blessuð sé minning Engelharts
Svendsen.
Þórunn Valdimarsdóttir.
hennar, Daníel Daníelsson, svo
samofið var líf þeirra og starf. Hún
ljósmóðirin og hann læknirinn.
Dýrleif og Daníel völdu sér fagran
og friðsælan stað skammt fyrir
utan Dalvík fyrir framtíðarheimili
sitt. Þaðan er útsýnið stórkostlegt
til allra átta. Þau reistu myndarlegt
hús og ólu þar upp börnin sín þrjú,
Guðnýju, Friðrik og Bjarna. Seinna
komu barnabörnin og dvöldu um
lengri eða skemmri tíma hjá ömmu
og afa og nutu ástúðar þeirra.
Ég, sem þessar línur rita, átti
því láni að fagna að kynnast öð-
lingshjónunum, Dýrleifu og Daníel
fyrir hartnær 30 árum. En þá lögð-
um við hjónin land undir fót og
hugðumst skoða landið og heim-
sækja ættingja. Gunnar, eiginmað-
ur minn, var harðákveðinn í að
heimsækja móðursystur sínar sem
voru honum mjög kærar og bjuggu
þær víðs vegar um landið. Dýrleif
var ein af þeim. Við byijuðum á
því að renna í hlaðið í Árgerði.
Komum með barnahópinn okkar
og tjölduðum í garðinum í norð-
lenskri veðráttu eins og hún gerist
best. Móttökur heimilismanna líða
mér seint úr minni. Okkur var tek-
ið opnum örmum og hefur svo ver-
ið æ síðan þegar okkur ber að
garði. Það er okkur ætíð tilhlökkun-
arefni að koma í Árgerði og alltaf
förum við ríkari af fundi þeirra
hjóna.
Dýrleif var heilsteypt mann-
eskja; blátt áfram, hrein og bein,
hlý í viðmóti, gestrisin, ættrækin,
fyndin og skemmtileg. Hún hafði
frásagnartæknina á valdi sínu.
Áheyrendur sína hreif hún með sér
svo þeir gleymdu stað og stundu.
Leiftrandi frásögn krydduð íroníu
og húmor hafði tilætluð áhrif á
viðstadda. Hún átti auðvelt með
að koma auga á spaugilegu hliðarn-
ar á málunum. Hún var vinur lítil-
magnans og dró hans taum. Hún
hafði afdráttarlausar skoðanir á
mönnum og málefnum og var
ómyrk í máli þegar því var að
skipta. Heimili þeirra hjóna var
sannkölluð menningarmiðstöð fólks
Okkur langar í fáum orðum að
minnast okkar kæra nágranna og
vinar Harta, sem svo skyndilega
yfirgaf þessa veröld okkur til mik-
ils harms og jafnframt undrunar.
Sárt er að sjá á eftir svo góðum
manni sem alltaf kom vel fram við
náunga sinn með hlýjum hug og
hjarta. Sælt verður að minnast
Harta í garðinum að vinna eða að
bóna bílana með strákunum sínum.
Yið minnumst þess einnig hér á
árum áður þegar við sáum Harta
ekki nema í fylgd Glóa, hundsins
síns sem var honum svo tryggur.
En nú er góður félagi horfinn á
braut og megi Guð gefa fjölskyld-
unni í Dvergholti 10 styrk á þessum
erfiðu tímum.
Fyrir hönd foreldra okkar sem
eru erlendis og geta því ekki komið
í jarðarförina, viljum við þakka
Harta samfylgdina og um leið votta
eiginkonu hans, Jónínu Valdimars-
dóttur, og ijölskyldu, okkar dýpstu
samúð.
Fjölskyldan Dvergholti 9.
á öllum aldri. Þau nutu þess að
taka á móti gestum, veita þeim
beina, skeggræða mannlífið og ekki
síst um hugðarefni sín, bókmenntir
og kveðskap. Þar voru þau bæði
vel heima. Daníel var snilldarþýð-
andi og réðst ekki á garðinn þar
sem hann var lægstur. Hann þýddi
verk frægra skáldjöfra.
Einhveiju sinni settumst við
hjónin upp hjá þeim í nokkra
ógleymanlega daga. Fórum í beija-
mó. Og þvílík ber! Á stærð við vín-
ber. Daníel ók okkur á „Bláma“
sínum. Við komum beijablá úr
faðmi fjallanna og enduðum hvern
dag með því að borða silung eða
lax sem Daníel hafði veitt, græn-
meti sem Dýrleif hafði ræktað og
svo auðvitað gnægð aðalblábeija.
Fórum til okkar heima hlaðin beij-
um og með digran sjóð minninga
sem hvorki ryð né mölur fær grand-
að.
I Árgerði er tignarlegt útsýni,
stórbrotin fjöll og víðátta til lands
og sjávar. Umgjörðin e_r í samræmi
við lífssýn hjónanna í Árgerði. Þau
skildu mannlífið betur en aðrir.
Aldrei örlaði á fordómum eða
-I- Óli Vestmann Einarsson
' var fæddur í Reykjavík 25.
febrúar 1916. Hann lést í
Reykjavík 19. júní síðastliðinn
og var útför hans gerð frá
Neskirkju 24. júní.
VINUR minn Óli Vestmann Ein-
arsson er látinn.
Við höfðum þekkst í yfir 60 ár,
báðir Vesturbæingar og auðvitað
KR-ingar. Samstarf okkar Óla
hófst fyrir alvöru, þegar við í Nes-
kirkju vorum svo óendanlega lán-
söm að fá hann sem gjaldkerá
sóknarinnar. Hann tók við þeirri
stöðu þegar sæmdarmaðurinn
Þórður Halldórsson lést en hann
hafði verið gjaldkeri sóknarinnar
um árabil.
Óli rækti gjaldkerastarfið með
miklum ágætum, sem og öll önnur
störf sem hann tók að sér, já hann
var eins konar framkvæmdastjóri
sóknamefndar, allt í öllu og drif-
fjöðrin í framkvæmdum við kirkj-
una. Það var leitað til hans ef ein-
hvers þurfti við, Óli var svo já-
kvæður að einstakt var. Hann
hafði sínar ákveðnu skoðanir á
málum, en setti þær fram á þann
hátt, að allir voru sáttir. Samstarf
okkar Óla í sóknarnefnd var ein-
staklega samhent og gott. Nes-
kirkja var okkur báðum kær og
nú við andlát hans minnist ég
míns góða vinar með miklum sökn-
uði, það verður vandfundinn mað-
ur sem rækir þetta vandasama
starf sem Óli.
Óli átti við vanheilsu að stríða
síðustu árin, en aldrei kvartaði
hann. Þegar við töluðum saman
17. júní síðastliðinn var mikil til-
hlökkun að nú eftir helgi fengi
hann frekari bót meina sinna, sem
gerði lífið ennþá dýrðlegra. En
svona er lífið, enginn veit er því
lýkur, en góða heimkomu á Óli
áreiðanlega því svo uppsker mað-
urinn sem hann sáir.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég vin minn Óla Vestmann.
Jóna mín, við Regína sendum þér
og þínum innilegar samúðarkveðj-
ur og þökkum þér vináttu liðinna
ára.
Baldur Jónsson.
Frumkvöðlar menningar og
mennta hinna vinnandi stétta hafa
löngum komið úr röðum prent-
listarmanna. Óli Vestmann Ein-
arsson var sannarlega einn þeirra.
Óli kom til starfa sem kennari í
prentiðn við Iðnskólann í Reykja-
vík árið 1957. Áður hafði hann
unnið að iðn sinni um margra ára
hneykslun í garð annarra. Víðsýni
var þeim í blóð borin og virðing
fyrir öllu sem lifir. Síðustu árin
hefur líkamleg heilsa Dýrleifar og
Daníels ekki alltaf verið upp á það
besta. En svo merkilegt sem það
kann að hljóma var andinn ætíð
hinn sami, óbugandi.
Að vera gestur Dýrleifar og
Daníels var einstaklega gaman.
Þau kunnu líka þá list að laða fram
það besta í fari viðmælenda sinna.
Það er sannkölluð gæfa að hafa
átt þau að vinum.
Lífið er leiksvið og hver og einn
hefur ákveðið hlutverk á hendi. En
það sem gerir leik að góðum leik
er samspil leikaranna. Og samspil
hjónanna í Árgerði var einstaklega
samstillt og skemmtilegt og þannig
hélst það til leiksloka. Nú þegar
Dýrleif er horfin úr jarðlífinu viljum
við Gunnar þakka allar dásamlegu
stundirnar sem við höfum átt með
henni. Við vottum hinum aldna
höfðingja og vini, Daníel, okkar
dýpstu samúð svo og börnum þeirra
og ijölskyldum. Blessuð sé minning
Dýrleifar Friðriksdóttur.
Lillý Guðbjörnsdóttir.
skeið, en hann tók sveinspróf sem
setjari árið 1940. Alla starfsævi
sína, bæði sem iðnaðarmaður og
kennari, leitaðist Óli við að tileinka
sér strauma og stefnur í starfs-
grein sinni og sótti í því skyni
fjölda námskeiða og ráðstefnur
heima og erlendis. Oli var ötull í
starfi sínu fyrir framgangi prent-
listarinnar og að öðrum ólöstuðum
átti hann stærstan hlut í mótun
og skipulagi bókagerðardeildar-
innar við Iðnskólann þar sem
framsækin verkleg kennsla er nú
í höndum kennara sem allir voru
nemendur hans á sínum tíma. Þá
sat Óli í skólanefnd Iðnskólans frá
árinu 1974 til dauðadags.
Hugur Óla var ekki bundinn við
eigin fag eða skólann einvörð-
ungu, hugur hans og kraftar voru
meiri en svo. Félagarnir og sam-
ferðamennirnir nutu hans einnig
og starfaði hann að ýmsum félags-
málum. Við sem fengum að vera
samferða honum innan kennara-
samtakanna viljuni minnast hans
á þeim vettvangi. Óli var strax er
hann hóf störf við Iðnskólann virk-
ur þátttakandi í kennarafélagi
skólans. Það fór að sjálfsögðu
ekki hjá því að hann væri kallaður
til starfa fyrir samtök kennara og
tók hann sæti í stjórn Landssam-
bands framhaidsskólakennara árið
1966. Vettvangur Óla varð sér-
staklega félagsstarf verkmennta-
kennara sem var nýr og vaxandi
hópur. Var Óli stofnandi og fyrsti
fomiaður félags þeirra innan
LSFK Sambands sérskóla árið
1968.
Eftir stofnun Kennarasam-
bands íslands varð Óli einn helsti
talsmaður framhaldsskólakennara
innan sambandsins. Óli sá fljótlega
að ungri stétt verkmenntakennara
í framhaldsskólunum væri mikil
hætta á einangrun. Því var það
að hann ásamt félögum sínum kom
á góðum samböndum við starfsfé-
laga á Norðurlöndunum sem síðan
hefur leitt til mikils og öflugs sam-
starfs norrænna kennara. Fram-
haldsskólakennarar í Kennara-
sambandinu gerðu Óla að heiðurs-
félaga sínum árið 1984.
Kennarasamtökin vilja þakka
Óla Vestmann fyrir óeigingjarnt
starf í þágu kennara og munu
minnast trausts félaga sem alltaf
sýndi áhuga á störfum annarra,
veitti hvatningu og átti hlý orð
þegar við átti. Við viljum votta
eftirlifandi eiginkonu og fjölskyldu
Óia samúð okkar og þakka þeim
fyrir að við fengum einnig að njóta
hans.
Fossvogsbletti 1, fyrirneðan Borgarspítalann, simi 641770.
Skógarplöntur, tré og runnar,
áburður, trjákurl, kraftmold
og lífmoldin ljúfa.
Verið velkomin.
Opið 8-19 - um helgar 9-17

srortiAP
1946
ENGELHART SVENDSEN
OLIVESTMANN
EINARSSON
Ingibergur Eliasson.