Morgunblaðið - 18.11.1994, Síða 34

34 FÖSTUDAGUR 18. NÓVEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
UNNUR
KRISTINSDÓTTIR
+ Unnur Kristins-
dóttir var fædd
á Núpi í Dýrafirði
17. ágxist 1906. Hún
lést á Hjúkrun-
arheimilinu Skjóli
11. nóvember sl., 88
ára að aldri. For-
eldrar hennar voru
hjónin Kristinn
Guðlaugsson, bóndi
á Núpi, og Rakel
Jónasdóttir. Systk-
ini hennar voru:
Unnur, lést sjö ára,
Sigtryggnr, látinn,
Hólmfríður, látin,
Haukur, látinn,
Haraldur, látinn, Valdimar,
bóndi á Núpi, Ólöf og Guðný.
Unnur lauk prófi frá Héraðs-
skólanum á Núpi 1924 og frá
Kvennaskólanum á Blönduósi
1928. Hún giftist Viggó Nath-
anaelssyni árið 1931 og bjuggu
þau á Núpi, þar sem Viggó var
HÖFÐINGLEG kona er horfin
sjónum okkar. Hugurinn reikar
marga áratugi til baka þegar tíu
ára gömul telpa frá ísafirði fór
með djúpbátnum áleiðis að Núpi í
Dýrafirði, en djúpbáturinn var þá
eina samgönguleiðin mestan hluta
árs milli Qarða. Tilgangur ferðar-
innar var að dvelja sumarlangt á
Núpi í Dýrafírði hjá Viggó Nat-
hanaelssyni íþróttakennara og
konu hans, Unni, dóttur Kristins
Guðlaugssonar oddvita og héraðs-
höfðingja á Núpi. Ég átti að gæta
dóttur þeirra Stínu sem var á öðru
ári. Enn þá minnist ég hve þessi
ungu hjón voru glæsileg og hjarta-
hlý og hve heimili þeirra var nota-
legt. Sumarið eftir var þeim fædd
önnur dóttir, Ranna, og enn naut
ég þess að vera hjá þessu indæla
fólki. Fjögur urðu sumurin er ég
var hjá þeim og sá þessar elsku-
legu systur vaxa og dafna í skjóli
góðrar fjölskyldu og á þessum
bamsárum mínum urðu til kær-
leiksrík bönd milli mín og fjöl-
skyldnanna á Núpi, bönd sem
aldrei slitna. Dvöl mín á Núpi leiddi
til þess að þrír yngri bræður mínir
dvöldu mörg sumur í sveitinni á
bæ sem heitir Leiti og var þar
íþróttakennari, en
fluttu til Reykjavík-
ur árið 1939. Þau
eignuðust tvær dæt-
ur, Kristínu Ágústu,
gifta Herði Jóhanns-
syni og eiga þau
einn son, Hörð
Bjöm, og Rakel
Margréti, gifta Sig-
urði Jónssyni og
áttu þau ijögur
börn, Jón Gunnlaug,
sem lést 1982, var
kvæntur Margréti
Jóhannsdóttir og
áttu þau tvö böm,
Viggó Valdimar,
kvæntan Evu Haraldsdóttur og
eiga þau fjögur böra, Unni
Kristínu, gifta Þórði Lámssyni
og eiga þau þrjú böm, Eddu
Björgu, gifta Konráði Sigurðs-
syni og eiga þau tvo syni. Útför
Unnar verður gerð frá Nes-
kirkju í dag.
annálað gæðafólk. Þessi sveitadvöl
okkar systkinanna var okkur mjög
þroskavænleg.
Núpur var höfuðból sveitarinnar
á þessum tíma, þar var héraðsskól-
inn og i raun var þar miðstöð allra
menningarviðburða og samkomur
á sumrin, þangað streymdi fólk
hvaðanæva að. Kynslóðabil var
ekkert. Rakel og Kristinn, foreldr-
ar Unnar, sýndu okkur bömunum
sömu virðingu og þeim sem eldri
voru. Alltaf var 'ég höfð með full-
orðna fólkinu í leik og starfi. Ég
minnist þess að stundum var orðið
nokkuð framorðið þegar i háttinn
var farið eftir hin mörgu héraðs-
mót. Dagamir liðu i glaðværð og
hjartahlýju fólksins. Nálægð nátt-
úrunnar var mikil og það var hreint
ævintýri að fá að reka kýmar fram
Núpsdalinn. Og allt lífíð var svo
einfalt og skemmtilegt i sveitinni.
Þvflík upplifun var það þegar
Viggó kom heim af Ólympíuleikun-
um í Berlín sumarið 1936, það var
nú ekki neinn smávægilegur við-
burður í þá daga, og hvað Unnur
var glæsijeg í nýju leðurkápunni
sem hann færði henni. Ég og litlu
dætur þeirra glöddumst einnig yfir
okkar gjöfum.
INGIBJÖRG J.
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Ingibjörg Jón-
inna Þórarins-
dóttir fæddist á
Hjaltabakka i
Torfalækjarhreppi
hinn 17. október
1903. Hún lést í
Hátúni lOb hinn 7.
nóv. Foreldrar
hennar voru Sigríð-
ur Þorvaldsdóttir,
f. 10. des. 1875 á
Hjaltabakka, og
Þórarinn Jónsson,
bóndi og alþingis-
maður, f. 6. feb.
1870 i Geitagerði í
Skagafirði. Ingibjörg var næ-
stelst ellefu systkina. Systkini
Ingibjargar era: Þorvaldur, f.
1899, kvæntur Ragnheiði
Bryiýólfsdóttur frá Ytri-Ey í
Austur-Húnavatnssýslu, bæði
látin; Aðalheiður, f. 1905, ekkja
eftir Magnús Gunniaugsson
bónda og hreppstjóra á Ytra-
Ósi I Strandasýslu; Brynhildur,
f. 1905, gift Jóni Loftssyni stór-
kaupmanni frá Miðhóli í Skaga-
firði, bæði látin; Skafti, f. 1908,
d. 1936, kvæntur Sigurbjörgu
Sigurðardóttur frá Skuld í
Vestmannaeyjum, nú látin; Sig-
ríður, f. 1910, d. 1956, ógift;
Jón, f. 1911, bjó á Hjaltabakka
með konu sinni Helgu Stefáns-
dóttur, sem nú er lát-
in, búsettur í Reykja-
vík; Hermann, f.
1913, d. 1965, útibús-
stjóri Búnaðarbank-
ans á Blönduósi,
kvæntur Þorgerði
Sæmundsen; Magn-
ús, f. 1915, listmálari
í Reykjavík, kvæntur
Vilborgu Guðbergs-
dóttur; Þóra, f. 1918,
d. 1947, var gift
Kristjáni Snorrasyni,
bifreiðarstjóra á
Blönduósi; Hjalti, f.
1920, prófessor og
forstöðumaður á Landspftalan-
um, kvæntur Ölmu Thorarens-
en lækni. Ingibjörg giftist 26.
okt. 1929 Óskari Jakobssyni, f.
24. sept. 1892, frá Marðanúpi í
Vatnsdal. Fyrstu árin voru þau
í húsmennsku, en tóku síðan á
leigu jörðina Efra-Holt í Ásum.
Þau höfðu skamman tíma búið
að Efra-Holti þegar Óskar fékk
lömunarveiki sem á fáum dög-
um leiddi hann til dauða 28.
ágúst 1935. Eftir andlát hans
vann Ingibjörg ýmis störf í sýsl-
unni, en flutti til Reykjavíkur
1949, þar sem hún vann mest
við afgreiðslustörf. Ingibjörg
og Óskar eignuðust tvo syni:
1) Þórarinn, f. 21. mai 1930,
MINNINGAR
Fjölskylda Viggós á Þingeyri var
mér ekki síður hugleikin. Að koma
í búðina hans Nathanaels var ekki
alveg ónýtt. Venjulega urðu vas-
amir úttroðnir af góðgæti, og inni
á heimili þeirra var mér tekið opn-
um örmum af þeim Björgu, Gústa
og Eddu.
Tveir vetur síðar meir í Héraðs-
skólanum á Núpi og enn undir
handleiðslu Unnar og Viggós
færðu mér ómetanlegan þroska og
jákvæð viðhorf til lífsins.
Ég kveð af djúpri virðingu hana
Unni mína, um leið og ég þakka
góða handleiðslu á bemskuárum
mínum. Elsku Viggó, Stína og
Ranna mín, ég votta ykkur og fjöl-
skyldum innilega samúð mína.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Ása Helgadóttir.
Enginn veit hvað ræður er tekn-
ar eru ákvarðanir, sem valda þátta-
skilum í lífi manneskju, hvort það
er tilviljun ein eða æðri öfl búa að
baki. Framtíð ungrar sveitastúlku
var ráðin þegar föðursystir hennar
bauð henni dvöl á heimili þeirra
hjóna ef hún óskaði að sækja skóla
í höfuðborginni. Þannig kom ég inn
á heimili Unnar og Viggós, og átti
þar sem aðra foreldra í fjóra vetur
og rúmlega það.
Unnur var þriðja yngst í stórum
systkinahópi og bar nafn elstu syst-
ur sinnar sem lést sjö ára gömul.
Strax í æsku vakti Unnur athygli
fyrir glæsileika, skarpa greind og
lífsgleði svo að geislaði af henni.
Hún gekk í Núpsskóla og fór síðan
til náms í húsmæðraskóla á Blöndu-
ósi. Handavinna hennar þaðan var
svo vel gerð og listræn að af bar.
Hún tengdist skólasystrum vináttu-
böndum sem entust alla tíð.
Fyrstu árin þjuggu Unnur og
Viggó á Núpi þar sem hann stund-
aði íþróttakennslu. Hann hafði lært
við íþróttaháskólann í Ollerup 5
Danmörku og ferðast með glímu-
sýningarflokki Armanns heima og
erlendis. Unnur stundaði einnig
kennslu. Gömlu fólki er enn í fersku
minni þegar þessi glæsilega unga
kona kom frá Reykjavík eftir að
hafa lært vikivaka þar og kenndi
þá síðan í Dýrafirði. Ungir jafnt
sem gamlir nutu kennslu hennar
og er óhætt að segja að vikivökun-
um fylgdi sú gleði og menning að
það hafði áhrif til framtíðar.
Á Núpi fæddust dætumar tvær,
Kristín Ágústa og Rakel Margrét.
Leiðin lá til Reykjavíkur. Þau
bjuggu á Hverfisgötu, Marargötu
og síðan í Skipasundi þar til þau
byggðu á Reynimel 63 ásamt systr-
unum þremur, Ólöfu, Guðnýju og
Hólmfríði.
Unnur og Viggó voru höfðingjar
heim að sækja. Heimili þeirra stóð
opið vinum og vandamönnum, sem
dvöldust hjá þeim um lengri eða
skemmri tíma. Þar sannaðist að
þar sem hjartarúm er þar er nóg
húsrúm.
Unnur var ákaflega fróð og vel
lesin. Hún hafði sterka frásagnar-
gáfu og naut þess að fylgjast með
málefnum líðandi stundar, elskaði
góða tónlist og fagrar bókmenntir.
Selma Lagerlöf var henni sérstak-
lega kær. Á efri árum gafst henni
kostur á að heimsækja búgarð
Selmu á Vermalandi. En sterkari
voru böndin sem tengdust átthög-
unum. Núpur og Núpsdalur voru
henni kærir unaðsreitir. Þar sleit
hún bamsskónum og þar höfðu
systkinin hlaupið um í leik og starfi.
Hún sat yfir kvíaám á dalnum með
Valdimar bróður sínum. Þau voru
alla tíð mjög samrýnd.
Síðustu árin dvaldi Unnur á
sjúkradeildinni að Skjóli. Viggó og
dæturnar sáu um að hún væri aldr-
ei ein án ástvina.
Mér er ofarlega í huga þakklæti
til Unnar föðursystur minnar. Hún
kenndi mér að líta á björtu hliðam-
ar í lífinu og bera höfuðið hátt.
Hún hvatti mig til að fylgja áhuga-
málum mínum eftir og leita fram
á við.
Trúin á framhaldslíf, vissan fyrir
að hitta aftur sína nánustu, var
ríkur þáttur í lífi Unnar. Ég trúi
því að nú sé hún í kærum ástvina-
hópi foreldra og systkina og með
Jóni Gunnlaugi dóttursyninum,
sem var kvaddur burt í blóma lífs-
ins.
Elsku Viggó, Ranna, Stína og
fjölskyldur og aðrir ástvinir. Inni-
legustu samúðarkveðjur frá for-
eldrum mínum, systkinum og fjöl-
skyldum okkar.
Ásta Valdimarsdóttir.
Unnur föðursystir mín er farin
yfir móðuna miklu. Þegar hringt
var í mig og mér sagt að Unnur
frænka væri dáin þá hrönnuðust
minningarnar upp.
Ég hef trúlega verið ellefu ára
þegar ég kom fyrst á Reynimelinn
til Unnar og Viggós. Mikið þótti
mér vera fínt hjá þeim, ég hafði
deildarstjóri hjá vamarliðinu,
kvæntur Sjöfn Haraldsdóttur.
Böra þeirra em Kristbjörg og
Hjalti. Sonur Þórarins fyrir
giftingu er Þórarinn Óskar. 2)
Þorvaldur Hannes, f. 30. júní
1933, skólastjóri í Reykjavík,
kvæntur Karen Villýálmsdótt-
ur. Börn þeirra em Ingibjörg,
Marta, Vilþjálmur og Óskar.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Árbæjarkirkju í dag.
HÚN Ingibjörg amma okkar er lát-
in, 91 árs að aldri. Hún hafði í á
tíunda ár búið við líkamlega van-
líðan en var andlega hress og minn-
ug. Allt undir það síðasta fór hún
þó í hjólastólinn á hveijum degi.
Amma og afi hófu búskap sinn eins
og hugur afa stóð til, en hann hafði
lokið námi frá búnaðarskóla. En
búskapurinn varð ekki langur.
Dauðinn knúði dyra og eftir stóð
amma með tvo komunga syni. Með
aðstoð Jóns bróður síns bjó hún til
vors á Efra-Holti við þröngan kost.
Kreppan var í algleymingi og kaup-
félagið Iokaði strax fyrir úttektir
hennar og gekk eftir skuldum, sem
reynt var að grynnka á með upp-
boði um vorið. Að segja sig til sveit-
ar var það síðasta sem amma gat
hugsað sér. Næstu 15 árin var
amma fyrir norðan. Ekki vildu allir
kaupakonu með tvö böm og var þá
neyðarúrræði að eldri sonurinn færi
í vist hjá velviljuðum. Sjálf tók
amma þá vinnu sem gafst og borg-
aði sínar skuldir. Á haustin var oft
unnið í sláturhúsinu á Blönduósi.
Fimm síðustu árin fyrir norðan bjó
amma á Skagaströnd og vann í
fiski. Árið 1949 fluttist amma til
Reykjavíkur á eftir sonum sínum,
sem þangað höfðu haldið til mennta
og starfa.
Þessi erfíðu ár settu mark sitt á
viðhorf hennar og skapgerð. Hún
var stolt og vildi sem minnst þiggja
af öðrum. Hún var skapmikil og
ósveigjanleg í skoðunum sínum og
var ekki laus við beiskju út í lífið.
Mikið vinafólk átti amma hér í
Reykjavík, þar sem var sveitungi
hennar Guðrún Halldórsdóttir, gift
Sigfúsi Magnússyni, skipstjóra er
bjuggu í Hlíðardal, nú Skipholt 66,
en þau eru nú bæði látin. Margar
ánægjustundir átti amma þar eins
og svo margir aðrir.
Amma las mikið þar til veikindin
herjuðu á. Hún var vel hagmælt
og hafði ánægju af félagsstarfi með
„Ljóð og sögu“. Áhugasvið hennar
var íslenskar bókmenntir og ljóð-
list. Hún klæddist peysufötum á
hátíðisdögum, var lengst af með
sítt hár sem hún fléttaði og setti
upp. Varalit og andlitsfarða notaði
hún aldrei. Við minnumst hennar
lítillega frá árunum sem hún bjó
hjá foreldrum okkar við Bragagöt-
una, en lengst af bjó hún við ofan-
verða Hverfisgötu, hjá Jóni Hoff-
mann. Þeim varð vel til vina og
reyndist hann henni mjög vel og
aðstoðaði hana á margan hátt, enda
höfðu þau að mörgu leyti sameigin-
legt heimilishald.
Amma bauð okkur oft í kaffi og
bar hún þá á borð ekki minna en
sjö sortir og fylgdist grannt með
aldrei komið inn í svona fínt hús
eins og hjá þeim og systrunum á
efri hæðinni. Ég man, að þegar við
vorum búin að stoppa um stund tók
Unnur frænka í hönd mína og leiddi
mig inn í ganginn, inn í innsta
herbergið og sagði að þegar ég
kæmi til Reykjavíkur í skóla þá
myndi ég vera í þessu herbergi.
Og það stóðst. Þegar ég, 17 ára
gömul, fór í skóla í Borgarfirði þá
beið mín alltaf herbergið á Reyni-
melnum í helgarfríum. Ekki var
laust við að hún frænka mín væri
áhyggjufull yfir sveitastelpunni
sem komin var til Reykjavíkur,
ekki hafði hún þó orð á því nema
hvað hún spurði alltaf, ef við stelp-
urnar fórum að skemmta okkur á
helgum, hvort ekki væru með okk-
ur strákar sem sæju um að koma
okkur heim. Svo komst ég að því
seinna að hún fór alltaf fram á
nóttunni til að aðgæta hvort skórn-
ir mínir væru ekki komnir heim og
þegar svo var gat hún sofið róleg.
Ég get í dag skilið áhyggjur henn-
ar af stelpukrakkanum sem ekki
rataði einu sinni í Reykjavík þó að
mér fyndist það óþarfaáhyggjur þá.
Unnur frænka sagði mér frá
mörgu sem gerst hafði í sveitinni
okkar og hún rakti fyrir mér ættir
okkar og þeirra sem byggt höfðu
Núp áður en Kristinn afí keypti
jörðina. En því miður gleymdist
margt af þessu og í dag hefði ég
viljað muna allt sem hún frænka
mín þuldi yfir mér.
Unnur frænka var búin að vera
sjúklingur í nokkur ár og bjó síð-
ustu árin ásamt Viggó manni sínum
á Dvalarheimilinu Skjóli. Þegar ég
kom til hennar í heimsókn spurði
hún alltaf um bömin mín og virtist
fylgjast með því sem þau voru að
gera. En nú er hún farin og það
veit ég að hann pabbi minn hefur
tekið vel á móti henni því honum
þótti alltaf mjög vænt um Unni
systur sína.
Elsku Viggó, missir þinn er mik-
ill, þú sem ert búinn. að hugsa svo
vel um Unni frænku í öll þessi ár.
Ég og fjölskylda mín vottum þér,
Rönnu, Stínu og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð.
Margrét Rakel Hauksdóttir.
Föstudaginn 11. nóvember lést
elskuleg amma okkar, Unnur Krist-
insdóttir frá Núpi við Dýrafjörð, á
heimili sínu Skjóli við Kleppsveg í
Reykjavík.
Hugurinn reikar til æskuáranna
því að smakkað væri á þeim öllum.
Hún var mjög vanaföst og má til
dæmis nefna að í mörg ár eftir að
farið var að selja mjólk á hymum,
þá hellti hún mjókinni á flöskumar
gömlu og sagði að hún geymdist
miklu betur þannig.
Þegar á leið fór að bera á ein-
kennum sem mátti rekja til Parkin-
sonsveiki. Amma gerði lítið úr þessu
og vildi ekkert að gera, en svo fór
þó að hún varð að leggjast inn á
öldrunardeildina í Hátúni. Kom hún
á hveijum sunnudegi til foreldra
okkar á meðan hún gat og fylgdist
með afkomendum sínum.
Við minnumst ömmu með hlýhug
og eftirsjá og biðjum fyrir kveðjur
og þakklæti til lækna og starfsfólks
í Hátúni sem önnuðust hana þessi
ár.
Blessuð sé minning hennar.
Ingibjörg og Marta
Þorvaldsdætur.
Elsku amma og langamma.
Þegar við kvöddum þig í stofunni
þinni á öldrunardeildinn í marz árið
1991, daginn áður en við fluttum
til Ástralíu, vissum við öll að það
var í síðasta sinn sem við ættum
eftir að sjást í þessu lífi. Við sendum
þér nú þessar fátæklegu kveðjur á
útfarardegi þínum og þökkum þér
af öllu hjarta fyrir þær hlýju kveðj-
ur, sem við fengum svo oft frá þér,
og vonum að þau fáu póstkort sem
við sendum hafi glatt þig. Guð
geymi þig um alla eilífð, amma mín.
Kristbjörg, Þórarinn Arnar,
Einar Magnús, Helga María
og Sigurður Tómasson.