Morgunblaðið - 27.11.1994, Blaðsíða 11

MOHG.UNBLADID
SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER1994 XX
Arnarflugsárin
Yndislegur maður Guðni
„FYRSTU Arnarflugsárin
voru mjög skemmtilegur
tími og ailt lék í lyndi.
Magnús Gunnarsson var
forstjóri. Eftir að hann
hætti, tóku nýir menn við
stjórnvelinum og að því
kom, að mér fannst ég
ekki lengur eiga samleið
með félaginu og stjórnend-
um þess og ákvað því að
hætta,“ segir Arngrímur.
„ÞAÐ VAR yndislegur
tími að vinna fyrir
Guðna í Sunnu. Yndis-
legur maður hann
Guðni, sem gott var að
vinna fyrir,“ segir Arn-
grímur með söknuði í
röddinni. „Hann var
þannig yfirmaður, að
hann treysti starfsmönn-
um sínum svo fullkom-
lega til verka, að ekki
var hægt annað en finna
fyrir vellíðan og öryggi.
I Guðna er ekki til van-
traust á menn. Ef þú
tekur að þér verk, þá er
það þitt mál og þú klárar
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
Með vindinn í fangið
ÞÓTT Arngrímur B. Jóhannsson, stofnandi og eigandi flugfélagsins Atlanta, hafi vindinn í fangið, í eiginlegri merkingu nóvembernepjunnar
í Mosfellsbæ og óeiginlegri merkingu samningastappsins við Félag íslenskra atvinnuflugmanna, er engan bilbug á honum að finna.
Flaug lokaflug með
margar Boeing 707!
það, sem blasir við okkur Þóru nú
að gera, er að meta það gjörsam-
lega kalt og yfirvegað hvort við
ætlum að starfa hér áfram. Við
höfum verið alltof eftirgefanleg,
það vitum við bæði.
Fyrir áramót verðum við Þóra
að vera komin að niðurstöðu um
það hvert framhaldið verður hjá
okkur. Ég er á kafi nú, að skoða
aðra möguleika, það er ekkert
leyndarmál. Það eru þtjú ná-
grannalönd þegar búin að bjóða
okkur velkomin, með allan okkar
rekstur, og eitt þeirra hefur meira
að segja boðið okkur ákveðin
skattafríðindi ef við flytjum starf-
semina þangað. Á þessu stigi ætla
ég ekki að greina frá því um hvaða
lönd er að ræða, en þess verður
væntanlega ekki langt að bíða.“
Gagnger endurskoðun
— Kemur þá til greina, ef þið
flytjið starfsemina úr landi, að þið
hverfið til baka til þess fyrirkomu-
lags sem þið höfðuð á rekstri ykk-
ar áður en þið gerðust aðilar að
kjarasamningum, þ.e.a.s. að þið
farið að nýta ykkur þjónustu
áhafnaleiga, eftir þörfum á ný?
„Ég held að það sé ótímabært
með öllu, að vera að spá í það
hvernig framtíðarfyrirkomulagi á
rekstri félagsins verður háttað. En
auðvitað liggur í augum uppi, að
„ÉG VAR mikið í feijuflugi fyrir
Boeing Military þessi ár 1985 til
1987 og flaug Boeing 707 víðs
vegar úr heiminum, sem flytjast
áttu til niðurrifs, yfir til Arizona,"
segir Arngrímur.
- Og hvað? Varstu að fljúga
einhveiju járnarusli, sem var í
sinni síðustu flugferð?
„Já, ég flaug nokkrum sinnum
vélum, þar sem gefið var út eitt
skírteini, fyrir eitt flug, lokaflug-
ið,“ segir Arngrímur og brosir að
skelfingarsvip blaðamanns.
- Hvernig tilfinning var það
eiginlega?
„Það var fín tilfinning! Stórfín
fyrir mig, en að vísu ekki fyrir
Þóru,“ segir Arngrímur og brosir
enn.
- Hvarflaði aldrei að þér sá
möguleiki, að flugferðinni kynni
einfaldlega að \júka í miðjum klíð-
um?
„Nei, ég þekki 707. Ég þekki
hana út og inn. En það var vissu-
lega hálfskrýtið, þegar það gerð-
ist, að ég kom með vél til Ariz-
ona, að vélin frá því í næsta flugi
á undan lá kannski sundurbútuð
á hvolfi, eins og dauður hvalur
úti í móa. Partar á henni á víð og
dreif í kringum hana og búið að
fjarlægja allt nýtilegt af henni.
Ég átti mjög ánægjuleg sam-
skipti við þessar vélar,“ segir Arn-
grímur, eins og hann sé að tala
um góðvini sína, „því það stóðst
alltaf, ef ég sagðist ætla að koma
með vél á ákveðnum degi, þá stóð-
um við, ég og vélin, við þann ásetn-
ing í sameiningu. Þeir sem áttu
að taka á móti vélunum til niður-
rifs, voru farnir að ganga út frá
því sem gefnu að tímaplön stæð-
ust og lóku gjarnan á móti okkur
á vellinum, þegar lent var úr
hinstu flugferðinni."
allt starfsskipulag og rekstur verð-
ur tekið til gagngerrar endurskoð-
unar, þegar og ef til þess kemur,
að við flytjum starfsemina í nýtt
umhverfi.
Það verða alls konar ákvarðanir,
sem við okkur blasa, ef við ákveð-
um flutninga. Eigum við til dæmis
að flytja alla starfsemina úr landi
eða eigum við að flytja hluta henn-
ar? Ég hallast á þessari stundu að
seinni kostinum og tel að við eigum
að hafa móðurfyrirtækið staðsett á
íslandi.
Ég vil reka þessa skrifstofu
áfram hér í Mosfellsbænum og
þeim ágætu samböndum, sem við
höfum á margan hátt hér, vil ég
viðhalda. Mér er til dæmis mjög
óljúft að fara úr því umhverfi, sem
við höfum hér, að því er varðar
samstarf og samvinnu við Loft-
ferðaeftirlitið og ráðuneytið.
Hvort sem við flytjum hluta
starfseminnar eða alla starfsemina,
ef við á annað borð flytjum, þá vil
ég ógjarnan ijúfa þau góðu tengsl
sem við höfum við ísland."
Óvinveitt rekstrarumhverfi
— Er rekstrarumhverfið hér á
landi óvinsamlegt alþjóðlegum
flugrekstri eins og þínum?
„Já, það er rekstri sem okkar
óvinsamlegt á margan hátt, ekki
hvað síst vinnulöggjöfin frá 1938,
það. Hann stendur þétt
við bakið á þér og styður
þig, ef þú þarft á aðstoð
að halda. Hann er alveg
eins og klettur að þessu
leytinu."
sem virkar bara hér á landi. Með-
an við gátum notað gamla kerfið,
að ráða starfsfólk til verkefna eft-
ir því sem verkefni gáfust og þá
í gegnum áhafnaleigur, þá var
reksturinn hjá okkur svo óumræði-
lega liprari og sveigjanlegri, þann-
ig að hægt var að bregðast við
með litlum sem engum fyrirvara,
þegar falast var eftir þjónustu
okkar. Á því byggðist velgengni
okkar ekki hvað síst.
Það voru flestir okkar starfs-
menn mjög ánægðir með þann
háttinn, sem við höfðum á starfs-
mannamálum hér, líklega um 80%,
en svo var það lítill hópur starfs-
manna hjá okkur, sem beitti sér
fyrir því að samningar sem þeir,
sem nú hafa verið gerðir við stétt-
arfélög, voru gerðir.
Ég viðurkenni það fúslega, að
ég var aldrei spenntur fyrir slíkum
samningum, því ég sá í hendi mér
hversu þrengri athafnastakk þeir
mýndu sníða félaginu og starfsem-
inni, eins og nú er komið á daginn.
Við höfum eiginlega alltaf getað
haft fólkið í vinnu, þar til í fyrra
og hitteðfyrra, að seglin drógust
saman og svo aftur nú i vetur.
. Starfsemi sem okkar verður, ef
vel á að vera, að geta virkað eins
og harmonikka, þanist út og dreg-
ist saman með skömmum fyrir-
vara.
Ég má þó til með að segja það,
því hér bölva allir hinu opinbera,
sem virðist vera gömul lenska. En
við hjá Atlanta höfum átt því láni
að fagna, að þeir sem stýrt hafa
samgönguráðuneytinu, bæði ráð-
herrar og ráðuneytisstjórar, svo
og starfsmenn Loftferðaeftirlits-
ins, hafa allir verið fagmenn, sem
hafa einfaldlega lagt blákalt mat
á stöðuna hveiju sinni, og mótað
afstöðu sína og afgreiðslu á mál-
efnum okkar út frá þvi.
Þessi staðreynd er í raun og
veru undirstaða þess, að við erum
til í dag. Auðvitað höfum við tek-
ist á við þessa menn, eins og geng-
ur, en niðurstaðan, sem fengist
hefur hveiju sinni, hefur verið
málefnaleg, sem er geýsilega mik-
ilvægt.“
— Hvað sérðu framundan' í
starfsemi Atlanta?
Gamalkunnugt svar Arngríms
kemur viðstöðulaust: „Agnes, ég
hef sagt það við þig og aðra áður.
Ég ræði stundum nútíðina og for-
tíðina, en aldrei framtíðina! Við
klárum írlandsverkefnið nú fyrir
jól, höldum áfram með Þýska-
landsverkefnið og síðan eru nokk-
ur verkefni á borðinu til skoðunar,
samningagerðar og ákvörðunar,
án þess að ég ætli nokkuð að segja
efnislega um þau.“
Hvar verður 10 ára afmælið
haldið?
— Það er ekki nema eitt og
hálft ár í 10 ára afmæli Atlanta.
Heldur þú að á þeim merku tíma-
mótum afmælisbarnsins veitir þú
afmælisviðtal hér á landi eða úr
nýjum höfuðstöðvum Atlanta, ein-
hvers staðar úti í heimi?
— Ljúfmannlegt bros, þögn í
nokkrar sekúndur, segir svo: „Ja,
það getur meira en verið, að viðtal
verði veitt hér, í þessum vinalegu
húsakynnum, því það eru alveg
eins líkur á því að einhver rekstur
félagsins verði áfram hér á landi.
Meiri líkur eru þó á því, í mínum
huga, að reksturinn verði orðinn
klofinn, þegar barnið verður 10
ára.“
— Þrátt fyrir allt og allt, er
samt skenuntilegt að standa í
þessu?
„Já, já. Þetta er litríkt og til-
breytingarikt líf. Ég er sáttur —
ég er hamingjusamur,“ segir Arn-
grímur B. Jóhannsson, flugkappi
með meiru