Morgunblaðið - 27.11.1994, Blaðsíða 28

28 SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 1994 28
lltargniiÞIftfetfe
STOFNAÐ 1913
ÚTGEFANDI
FRAMKVÆMDASTJÓRI
RITSTJÓRAR
Árvakur hf., Reykjavík.
Haraldur Sveinsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
SJUKRAHUS
SAMEINUÐ
FORMLEGA var gengið frá
sameiningu Borgarspít-
ala og St. Jósefsspítala sl.
fimmtudag með undirritun
samnings ríkis, Reykjavíkur-
borgar og Sjálfseignarstofn-
unar St. Jósefsspítala. Sam-
einingin kemur til fram-
kvæmda 1. janúar 1996 og
verður nýi spítalinn borgar-
stofnun og ber nafnið Sjúkra-
hús Reykjavíkur. Bráða-
birgðastjórn fyrir spítalana
tekur til starfa þegar um
næstu áramót.
Sameining sjúkrahúsanna í
Reykjavík hefur verið til um-
ræðu og athugunar um nokk-
urra ára skeið. Skiptar skoð-
anir hafa verið um það, hvaða
leið væri bezt í þeim efnum.
Morgunblaðið fjallaði um
þetta í forystugrein 21. des-
ember 1991 ogþar segir m.a.:
„Á undanförnum misserum
hefur mjög verið rætt um
sameiningu sjúkrahúsa í
Reykjavík. Nánast allir þeir
ráðherrar, sem komið hafa
að þessum málum, sama í
hvaða flokki þ'eir hafa verið,
hafa verið sammála um að
forsenda fyrir sparnaði í
rekstri sjúkrahúsa í Reykja-
vík væri sú, að reka tvo há-
tæknispítala hér en ekki þrjá.
í þessum umræðum hefur
mest verið fjallað um samein-
ingu Borgarspítala og Landa-
kotsspítala. Erlent ráðgjafar-
fyrirtæki, sem starfaði fyrir
ríkisspítala, var á öðru máli.
Niðurstaða þess var sú, að
reka ætti Landakot áfram
sem litla sjálfstæða einingu
en sameina Borgarspítala og
Landspítala. Röksemd hinna
erlendu ráðgjafa var sú, að
við þyrftum ekki á tveimur
hátæknispítölum að halda.
Einn mundi duga okkur en
samkeppni á milli tveggja
slíkra sjúkrahúsa um starfs-
menn og tækjabúnað yrði til
þess að auka kostnað óhóf-
lega mikið.
Lítið hefur verið rætt um
tillögu hinna erlendu ráðgjafa
en áherzla verið lögð á að ná
samkomulagi um sameiningu
Borgarspítala og Landakots-
spítala."
Ágreiningur var um sam-
einingarmálið við starfsmenn
Landakotsspítala, sem var
sjálfseignarstofnun, og vegna
samnings við St. Jósefssystur
á sínum tíma gat ekki orðið
af sameiningu fyrr en að
nokkrum árum liðnum.
Rekstri Landakots var svo
breytt í áföngum og m.a. var
slysadeild hans flutt til Borg-
arspítala að hluta og til Land-
spítala að hluta.
Sameing spítalanna
tveggja er talin veita svigrúm
til hagræðingar á næstu árum
og að reka þá innan ramma
fjárlaga. Reksturinn verður í
stærri og hagkvæmari eining-
um og hægt að fjölga rúmum
fyrir aldraða. I Landakoti
verður ýmis valþjónusta, þar
sem sjúklingar eru kallaðir
inn af biðlistum, og svonefnd
ferilþjónusta, þ.e. aðgerðir án
innlagnar, svo og öldrunar-
lækninga- og hjúkrunardeild-
ir. Á Borgarspítala verður
hins vegar lögð áherzla á
bráða- og slysaþjónustu, auk
almennrar spítalaþjónustu.
Samningur ríkis og borgar
um sameininguna leysir jafn-
framt 350 milljón króna fjár-
hagsvanda, sem Borgarspít-
alinn hefur átt við að stríða.
Um helmingur þeirrar fjár-
hæðar kemur úr ríkissjóði, en
hinn helmingurinn með
sparnaði í rekstrinum 1995.
Enn er ósamið um meðferð á
lífeyrisskuldbindingum vegna
starfsemi Borgarspítalans, en
stefnt er að því að ljúka því
máli fyrir febrúarlok á næsta
ári.
Samningurinn nú þýðir, að
St. Jósefsspítali í Landakoti
verður lagður niður sem sjálf-
stæð sjúkrastofnun og verður
hluti af Sjúkrahúsi Reykja-
víkur eftir rúmt ár. Þar með
lýkur formlega því heilla-
dijúga líknarstarfi sem St.
Jósefssystur hófu með stofn-
un ’spítalans árið 1902. Reyk-
víkingar og aðrir landsmenn
hafa notið þar líknar og hjálp-
ræðis mann fram af manni
og sem nunnunum og öðru
starfsliði verður seint full-
þakkað.
Morgunblaðið var því mjög
hlynnt, að Landakotsspítali
yrði rekinn, sem sjálfstæður
spítali, sem frá gamalli tíð
byggði á öðru rekstrarformi
en hinir spítalarnir tveir í
Reykjavík. Forsenda fyrir þvi
var hins vegar sú samstaða,
áhugi og metnaður, sem til
staðar var fyrir u.þ.b. tveimur
áratugum, þegar nunnurnar
drógu sig í hlé. Þær forsendur
sýnast ekki hafa verið fyrir
hendi hin síðari ár.
degi, hverri klukkustund, hverri
mínútu. Það eru allir önnum kafnir
að uppgötva ástina. Einkum þá ást
sem aðrir hafa löngu uppgötvað.
Ástin er ekkért nýnæmi. Hún er
ekkert sérstæðari eða ferskari en
margþvæld verk Tjekovs. Eða Ibs-
ens. Samt er hún alltaf ný.
Hún ör ástin. Ávallt viðkvæm,
stundum tregablandin einsog
Steinn lýsir henni:
Frá vitund minni
til vara þinna
er veglaust haf.
Steinn er ekki að tala um vitund,
né varir né veglaust haf sem hann
minnist einnig á í Dimmum hlátri.
Hann er að tala um söknuðinn -
án þess þó að nefna hann. Þannig
dulbýr hann viðkvæmni sína og
ofnæmi.
1 1 nostromo
JL Vr\J »Conrads segir undir lok-
in, Hún hafði ekki áhuga á að upp-
hefja sig frekar en blóm, en hún
vildi láta hrósa sér einsog blóm.
107 ÁSTIN. ÞESSI fögn-
I «uður vorsins; þessi hrísl-
andi gleði; þessi óbærilega vitneskja
og dýrlega kvöl: að treysta sér ekki
til að lifa án annarrar manneskju.
Án hennar þetta sólarlausa vor, án
tilhlökkunar.
Þetta veglausa haf.
M
(meira næsta sunnudag)
104.:
KUND-
»era segir
menn eigi að gera
uppgötvun í skáldsög-
unni, annars sé hún
einskis virði. Mér þyk-
ir þetta heldur ein-
kennileg yfirlýsing. Ég held menn
séu alltaf að uppgötva eitthvað á
hvetjum degi, bæði í skáldverkum
og annars staðar, þótt ekkert sé
nýtt undir sólinni.
Sérhver hugsun er uppgötvun.
Gömul hugsun, tengd nýrri reynslu,
getur verið uppgötvun.
Kundera segist að mig minnir
fyrirlíta Horovits og Tjekov, og ég
held Tsjækovski líka. List þeirra sé
gervilist, eða hermilist.
Hvemig er hægt að nota orð ein-
sog fyrirlíta um slíka menn? Það
er hægt að láta verk þeirra lönd
og leið, það er allt og sumt.
Þetta minnir á yfirlýsingu for-
stjóra Iceland Seafood í viðtali í
DV á sinum tíma, en þar segir
hann - og því er slegið upp á for-
síðu einsog það skipti einhveiju
máli: Les ekki Laxness..." Hveijum
kemur það eiginlega við nema for-
stjóranum? Ekki Halldóri Laxness,
eða skyldi honum ekki vera sama!
En forstjórinn átti að selja fisk.
Hann átti ekki að selja Halldór
Laxness, guði sé lof(!) Og hann
kann sig betur en Kundera. Hann
segist ekki fyrirlíta Laxness, hann
segist einfaldlega ekki lesa hann.
Það er honum sjálfum fyrir verstu,
það er alltogsumt. Og svo er hitt,
hann hefði kannski getað selt meiri
fisk, ef hann hefði lesið Laxness!
HELGI
spjall
Þá hefði hann kannski
sannfært einhvem um
að lífíð sé saltfiskur(!)
Við þurfum á því
að halda.
in^ F0R
lUtl.dómafullt
fólk er einsog landluktar þjóðir.
Lítilla sæva og lítilla sanda. Samt
er Kundera mikilla sanda. Og Tékk-
aslóvakía er merkileg umgjörð um
tiltektir Sveiks. Og næsta nágrenni
um andrúm Kafka og Rilkes, Ma-
hlers og Zweigs. Svo stefndi Stalín
heijum sínum vestur á bóginn.
Fyrirlitning Kundera hlýtur að
koma í veg fyrir hann geti notið
margs sem er upplifun, ný reynsla.
Ávinningur. Tjekov er aðvísu orðinn
dálítið slitinn rétt einsog Ibsen og
Strindberg, þóað Agnar Þórðarson
segist meta hann öllum öðrum rit-
höfundum fremur. Einusinni var
hann nýr og ferskur og a.m.k. eng-
in ástæða til að fyrirlíta hann vegna
þess að efni verka hans hefur úr-
elzt. í þeim er mikill endumýjunar-
kraftur í höndum frumlegra leik-
stjóra, það sáum við í Þjóðleikhús-
inu í fyrra. Manneskjan er ávallt
söm við sig, hvaðsem öðru líður.
Og enginn lék á hljóðfæri einsog
Horovits. Hann spilaði á píanó ein-
sog vatn rennur í landslagi. Vart
er unnt að komast nær fullkomnun.
Slíkt er uppgötvun útaf fyrir sig.
Ný upplifun, ný reynsla. Og hvað
skyldi Kundera t.a.m. hafa uppgöt-
vað í óbærilegum léttleika tilver-
unnar? Ástina? Hana þekkja víst
allir. Hún er uppgötvuð á hveijum
REYKJAVÍKURBRÉF
UM ÞESSA HELGI
kynnir Jóhanna Sig-
urðardóttir, alþingis-
maður, hina nýju
stjómmálahreyfingu
sína í fyrsta sinn.
Þingmaðurinn hefur
búið við mikla vel-
gengni í skoðanakönnunum að undanfömu
og sumir þeirra, sem fylgjast með fram-
vindú stjómmálanna, hafa jafnvel verið
þeirrar skoðunar, að Jóhanna Sigurðar-
dóttir gæti orðið farvegur fyrir uppstokkun
á vinstri væng stjórnmálanna. Þannig seg-
ir Svanfríður Jónasdóttir, fyrmm varafor-
maður Alþýðubandalagsins, sem gengið
hefur til liðs við Jóhönnu, í samtali við
Morgunblaðið í dag, laugardag, að „sú
geijun, sem sé í gangi í kringum Jóhönnu
sé sterkasti vísirinn að því uppróti, sem
eigi eftir að verða á næstunni".
Staða Jóhönnu Sigurðardóttur í skoð-
anakönnunum kann að breytast á næstu
vikum og mánuðum, þegar í ljós er komið
hver málefnagrundvöllur hinnar nýju
stjórnmálahreyfingar er og hvaða fólk hún
hefur fengið til liðs við sig. Gmndvallarfor-
senda fyrir því, að hægt sé að hleypa af
stað nýjum stjórnmálasamtökum er auðvit-
að sú, að þau skapi sér í upphafi málefna-
lega sérstöðu, að þau hafi eitthvað nýtt
fram að færa í þjóðmálaumræðum sam-
tímans. Tilraunir til þess að skapa nýtt
. stjórnmálaafl, sem ætti sér einhveija fram-
tíð hafa alltaf á undanförnum áratugum
runnið út í sandinn vegna þess, að þessar
grundvallarforsendur hafa ekki verið fyrir
hendi. Dæmin um þetta eru ótalmörg.
Þegar Jóhanna Sigurðardóttur bauð sig
fram til formennsku á flokksþingi Alþýðu-
flokksins fyrir u.þ.b. hálfu ári átti hún í
miklum erfiðleikum með að útskýra þann
málefnaágreining, sem væri fyrir hendi á
milli hennar og formanns Alþýðuflokksins,
sem hún efndi til átaka við. Segja má, að
henni hafi tekizt betur að fóta sig á mál-
efnalegri sérstöðu í ræðu, sem hún flutti
í umræðum á Alþingi í októberbyijun um
stefnuræðu forsætisráðherra. Þá réðst hún
m.a. harkalega gegn hinum svonefndu
„sægreifum", þ.e. gegn kvótakerfinu, sem
hefur afhent útgerðarmönnum endur-
gjaldslausan aðgang að takmarkaðri auð-
lind þjóðarinnar allrar. Nú bregður svo
við, að einn af helztu talsmönnum kvóta-
kerfisins og „sægreifi“ í krafti umtals-
verðrar eignaraðildar að Granda hf., Ág-
úst Einarsson, prófessor, hefur sagt sig
úr Alþýðuflokknum og gengið til liðs við
Jóhönnu. Hver verður stefna hinnar nýju
stjómmálahreyfingar í þessu grundvallar-
máli? Verður hún önnur í Reykjaneskjör-
dæmi en í Reykjavíkurkjördæmi? Jóhanna
Sigurðardóttir mun standa frammi fyrir
spurningum af þessu tagi á næstu vikum
og mánuðum.
Þá er augljóst að málefnalegur árangur
hennar sjálfrar, sem ráðherra í ríkisstjórn
íslands samfleytt frá vorinu 1987 fram á
mitt ár 1993, kemur til umræðu. Þar
munu menn ekki sízt beina athygli sinni
að skuldasöfnun heimilanna, sem vekur
vaxandi áhyggjur jafnt í verkalýðshreyf-
ingu, sem í öllum stjórnmálaflokkum.
Fleiri og fleiri sýnast vera að komast á
þá skoðun, að húsbréfakerfið; sem Jóhanna
Sigurðardóttir hafði forgöngu um að koma
á fót, sé undirrót þessarar miklu skulda-
söfnunar. Auðvitað er það rétt, að hluti
þess vanda er sá, að tekjur launþega hafa
í mörgum tilvikum lækkað á undanförnum
árum vegna minnkandi yfirvinnu og at-
vinnuleysis. En jafnframt er það að verða
nokkuð almenn skoðun, að greiðslumatið
hafí verið of fijálslegt og fólk í góðri trú
tekið á sig of miklar skuldbindingar. Ekki
er ólíklegt, að Jóhanna Sigurðardóttir
standi frammi fyrir þeirri gagnrýni á
næstu vikum og mánuðum, að hún beri
meiri ábyrgð en aðrir stjórnmálamenn á
því, hvernig komið er í þessum efnum.
Síðast en ekki sízt má gera ráð fyrir,
að sú almenna skoðun, sem fyrir hendi er
í öllum stjórnmálaflokkum, eigi eftir að
koma upp á yfirborðið, að Jóhanna Sigurð-
ardóttir sé mjög erfið í samstarfi, svo að
ekki sé meira sagt. Augljóst er að sú er
reynsla fyrrum samheija hennar í Alþýðu-
flokknum og samstarfsmanna í ríkisstjóm-
um og þá ekki sízt núverandi ríkisstjóm
úr röðum sjálfstæðismanna. Þessi skoðun
er einnig útbreidd innan Framsóknar-
flokks, Alþýðubandalags og Kvennalista.
Nú hefur samstarf manna á vettvangi
stjómmálanna ekki alltaf verið til fyrir-
myndar eins og dæmin sanna, bæði nú
og fyrr, hvort sem um er að ræða í þeirri
ríkisstjóm, sem nú situr, eða öðrum ríkis-
stjómum á undanfömum árum. Engu að
síður skiptir máli, hver reynsla forystu-
manna flokkanna er, hver af öðrum, þegar
kemur til stjórnarmyndunar.
Þessi málefni og mörg önnur eiga eftir
að koma til umræðu á næstunni í tengslum
við þá nýju stjórnmálahreyfingu, sem
kynnt verður um þessa helgi. Þá og þá
fyrst kemur í ljós, hvort einhver veigur er
í henni og þeim, sem að henni standa, og
hvort þetta fólk hefur náð að stilla saman
strengi sína með þeim hætti að það eigi
eitthvert erindi inn í íslenzka pólitík.
Kreppa Al-
þýðubanda-
lagsins
ÞEGAR JÓ-
hanna Sigurðar-
dóttir sagði sig úr
Alþýðufiokknum
virtist einungis á
ferðinni enn einn
klofningurinn í þeim flokki á tæpum 60
árum. En það skrýtna er að gerast að svo
virðist sem Jóhanna Sigurðardóttir sé að
kljúfa Alþýðubandalagið jafnvel í ríkara
mæli en Álþýðuflokkinn. Ög af því tilefni
er kannski tímabært að spyija, hvort Al-
þýðubandalagið eigi sér einhvem tilvera-
grandvöll lengur.
Upphaf Alþýðubandalagsins má rekja
aftur til ársins 1930, þegar nokkrir ungir
menn, sem höfðu starfað innan Alþýðu-
flokksins, stofnuðu nýjan stjórnmálaflokk,
Kommúnistaflokk íslands. Ekki fór á milli
mála, að sá flokkur hafði fyrir einhveiju
að beijast. Markmiðið var að byggja upp
nýtt þjóðfélag á íslandi á grundvelli marx-
ismans. Átta árum síðar, eða á árinu 1938,
gengu áhrifamenn úr Alþýðuflokknum
með Héðinn Valdimarsson í broddi fylking-
ar til liðs við Kommúnistaflokkinn og
stofnuðu Sameiningarflokk alþýðu - Sós-
íalistaflokkinh. Enn fór ekki á milli mála,
að það var tilgangur með þeirri flokks-
stofnun. Markmiðið var að byggja upp
sósíalískt þjóðfélag á íslandi.
Eftir stofnun lýðveldisins, fékk Sósíal-
istaflokkurinn nýtt hlutverk, sem var að
verða kjarninn í andstöðu ákveðins hóps
landsmanna við aðild að Atlantshafs-
bandalaginu og dvöl vamarliðsins á ís-
landi. Sósíalistaflokkurinn fékk enn nýja
liðsmenn úr Alþýðuflokknum á árinu 1956,
þegar Hannibal Valdimarsson og félagar
hans stofnuðu Alþýðubandalagið með Sós-
íalistaflokknum en Alþýðubandalagið var
þá kosningabandalag þessara tveggja að-
ila. Alþýðuflokkur, Sósíalistaflokkur og
síðar Álþýðubandalag voru að auki eins
konar pólitískir málsvarar verkalýðshreyf-
ingarinnar í landinu. Hannbal Valdimars-
son var forseti Alþýðusambandsins og
kjarabarátta verkalýðsins var grundvallar-
þáttur í stjómmálastarfi Alþýðubandalags-
ins á þessum tíma og næsta áratuginn á
eftir. Það fór því aldrei á milli mála, að
þessi stjórnmálahreyfing hafði ákveðnu
hlutverki að gegna.
Samstarf þessara aðila liðaðist í sundur
rúmum áratug síðar og Ilannibal og félag-
ar hans fóra sína leið en Alþýðubandalag-
ið var gert að formlegum stjómmálaflokki
og Sósíalistaflokkurinn lagður niður. Hið
endurskipulagða Alþýðubandalag laut enn
forystu sömu manna og höfðu verið í for-
ystusveit Sósíalistaflokksins. Einar heitinn
Olgeirsson var enn áhrifamaður þar en
helztu forystumennirnir voru Magnús heit-
inn Kjartansson og Lúðvík Jósepsson, sem
jarðsettur verður á mánudag og minnzt er
í þessu tölublaði Morgunblaðsins. Andstað-
an við Atlantshafsbandalagið og varnarlið-,
ið skapaði þessum stjórnmálaflokki enn
Laugardagur 26. nóvember
<1-
sérstöðu, þótt hlutverk flokksins sem póli-
tísks málsvara verkalýðshreyfingarinnar
færi stöðugt minnkandi. Ástæðan var sú,
að verkalýðshreyfingin - með sama hætti
má segja og fjölmiðlarnir - var smátt og
smátt að ijúfa tengslin við einstaka stjórn-
málaflokka.
Hugsjónin um uppbyggingu sósíalísks
samfélags á íslandi átti sér ekki lengur
tilveragrandvöll í íslenzkri pólitík, þegar
komið var fram á áttunda áratuginn.
Mönnum var orðið ljóst, að hin svonefnda
„Moggalygi" um þjóðfélög kommúnismans
í Austur-Evrópu og Sovétríkjunum var
sannleikur. En andstaðan við aðild að Atl-
antshafsbandalaginu og dvöl vamarliðsins
var enn svo sterk, að hún ein út af fyrir
sig dugði sem samnefnari fyrir það fólk,
sem skipaði sér í raðir Alþýðubandalags-
manna enda var brottför varnarliðsins á
kjörtímabilinu forsenda fyrir þátttöku
flokksins í þeirri ríkisstjóm, sem Ólafur
Jóhannesson myndaði sumarið 1971.
Áratug síðar hafði mjög dregið úr and-
stöðunni við þátttöku íslendinga í varnar-
samstarfi vestrænna þjóða. Þegar Alþýðu-
bandalagið gekk til samstarfs í ríkisstjórn
Gunnars Thoroddsens var ekki lengur
rætt um brottför varnarliðsins í stjórnar-
sáttmála heldur flugstöð í Keflavík! Og
þegar Alþýðubandalagið tók þátt í ríkis-
stjórn Steingríms Hermannssonar haustið
1988 var ekki minnzt á brottför varnarliðs-
ins.
Fall Sovétríkjanna og lok kalda stríðsins
ráku endahnútinn á þetta sérstaka hlut-
verk Alþýðubandalagsins í íslenzkum
stjómmálum. Þegar Ólafur Ragnar Gríms-
son kynnti útflutningsleiðina svonefndu
fyrir ári var líka orðið ljóst, að sósíalismi
var ekki lengur á stefnuskrá Alþýðubanda-
lagsins.
Hver er þá tilgangurinn með starfsemi
Alþýðubandalagsins? Hann er ekki lengur
sá, að byggja upp sósíalisma á íslandi.
Hann er ekki lengur sá, að reka herinn
úr landi og segja landið úr Atlantshafs-
bandalaginu. Hann er ekki lengur sá, að
vera pólitískur armur verkalýðshreyfingar-
innar. Hver er tilgangurinn?
Er þetta kannski skýringin á þeim fólks-
flótta, sem augljóslega er að verða úr Al-
þýðubandalaginu? Hann er ekki lítill. Fyr-
ir nokkrum áram yfirgáfu nokkrir áber-
andi liðsmenn Alþýðubandalagið og gengu
\ Alþýðuflokkinn. Þar má nefna Þröst
Ólafsson, aðstoðarmann utanríkisráð-
herra, Össur Skarphéðinsson, umhverfis-
ráðherra, Margréti S. Björnsdóttur, að-
stoðarmann viðskiptaráðherra og Valgerði
Gunnarsdóttur, sem nú er varaþingmaður
Alþýðuflokks. Nú hefur Svanfríður Jónas-
dóttur fyrrverandi varaformaður Alþýðu-
bandalagsins yfirgefið flokkinn. Sömuleið-
is áberandi forystumenn í Suðurlandskjör-
dæmi og Norðurlandskjördæmi vestra.
Morgunpósturinn skýrði frá því fyrir
nokkmm dögum, að hreyfing væri á Birt-
ingshópnum í Alþýðubandalaginu. Þar er
að finna ýmsa nána samstarfsmenn Ólafs
Ragnars Grímssonar frá fyrri tíð. Hvers
vegna er allt þetta fólk að yfirgefa Alþýðu-
bandalagið? Er það ekki vegna þess, að
það finnur að þarna er á ferðinni flokkur,
sem hefur ekki lengur hlutverki að gegna
í íslenzkum stjómmálum?
Á Ólafur
Ragnar ekk-
ert svar?
ÞAÐ HEFUR
vakið athygli
manna síðustu
daga, að Ólafur
Ragnar virðist ekki
geta stöðvað þenn-
an flótta úr Alþýðubandalaginu. í samtali
við Morgunblaðið í dag, laugardag, segir
hann m.a.: „Staðreyndin sé engu að síður
sú, að þrátt fyrir að þrír einstaklingar
hafi yfirgefið Alþýðubandalagið og það
vakið athygli fjölmiðla, þá hafi félögum í
Alþýðubandalaginu ijölgað. Til dæmis hafí
tæplega 40 manns gengið í Alþýðubanda-
lagið í Suðurnesjabæ á síðustu vikum án
þess, að eitthvert átak hafi verið í gangi.“
Þetta er ekkert svar og það veit Ólafur
Ragnar sjálfur. Fólk úr forystusveit Al-
þýðubandalagsins hefur verið að yfirgefa
Alþýðubandalagið og það ræður úrslitum.
Og það sem meira er: þetta er fyrst og
fremst fólk, sem hefur stutt Ólaf Ragnar
sjálfan í átökum innan flokksins á undan-
fömum áram. Formaðurinn er að verða
vinalaus í eigin flokki. Kannski á hann sér
ekki pólitíska framtíð á næstu árum nema
með því að fylgja í fótspor fylgismanna
sinna og finna sér nýjan starfsvettvang.
Það vekur athygli, að Halldór Ásgríms-
son, formaður Framsóknarflokksins, ijall-
aði ekkert um þessa þróun á vinstri væng
stjórnmálanna í ræðu sinni við upphaf
flokksþings Framsóknarflokksins í gær,
föstudag. Nú er augljóst, að öll þessi þró-
un hefur mikil áhrif á stöðu Framsóknar-
flokksins. Hefur hann ekkert um hana að
segja?
Morgunblaðið/RAX'
„Hvers vegna er
allt þetta fólk að
yfirgefa Alþýðu-
bandalagið? Er
það ekki vegna
þess, að það finn-
ur að þarna er á
ferðinni flokkur,
sem hefur ekki
lengur hlutverki
að gegna í ís-
lenzkum stjórn-
málum?“
V