Morgunblaðið - 02.12.1994, Page 39

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 1994 39
SIGURDÍS
SÆMUNDSDÓTTIR
+ Sigurdís Sæ-
mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
I. nóvember 1925.
Hún andaðist 25.
nóvember síðastlið-
inn í Landspítalan-
um. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sæmundur Sigur-
finnur Kristjáns-
son, fisksali í
Reykjavík, f. 25.
maí 1900 í Reykja-
vík, d. 15. apríl
1940, og Þorgerður
Valgerður Sveins-
dóttir, f. 4. júlí 1904 í Tröð í
Álftafirði, d. 31. ágúst 1978.
Sigurdís útskrifaðist frá
Kvennaskóla Reykjavíkur árið
1944. Starfaði um tíma í
Laugavegs apóteki, en var
lengst af heimavinnandi hús-
móðir. Hinn 2. nóvember 1946
giftist hún eftirlifandi eigin-
manni, Jóel Kr. Sigurðssyni,
f. 5. nóvember 1924, múrara-
meistara, síðar verkstjóra í
Álverinu í Straumsvík. Þeim
varð fimm barna auðið. Þau
eru: 1) Sæþór, f.
10. desember 1946,
sjómaður, d. 19.
maí 1974. Hann
átti þrjú börn:
Önnu Dóru, frisi
og Gunnar. 2)
Dóra, f. 29. maí
1951, íþróttakenn-
ari, maki Olafur
Guðmundsson
framkvæmda-
sljóri, þau eiga tvö
börn, Sæþór og
Sigurdísi. 3)
Snorri, f. 27. maí
1956, starfsmanna-
stjóri. Hann á þijú börn með
Ásgerði I. Magnúsdóttur, tölv-
unarfræðingi. Þau eru: Sigurð-
ur Þór, Ragnar Tryggvi og
Ingibjörg Edda. 4) Jóel, f. 3.
október 1957, trésmiður, sam-
býliskona Guðrún Brynjólfs-
dóttir, skrifstofumaður. 5)
Gerður, f. 27. júlí 1963, við-
skiptafræðingur, maki Davíð
Björnsson rekstrarhagfræð-
ingur, þau eiga einn son, Matt-
hías. Utför Sigurdísar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag.
ELSKULEG vinkona mín hefur
kvatt þennan heim. Það kom eng-
um á óvart sem til þekktu og henn-
ar löngu sjúkdómssögu.
Við Dídi, en svo var Sigurdís
ávallt nefnd, kynntumst þegar við
hófum nám við Kvennaskólann í
Reykjavík árið 1940. Báðar áttum
við heima við Hringbraut og fórum
að fylgjast að í skólann. Fljótlega
urðum við óaðskiljanlegar vinkon-
ur, þótt skapgerð okkar væri ólík.
Ég man hve ég dáðist að þessari
vinkonu minni fyrir glæsileik og
fijálslega framkomu, en sjálf var
ég feimin og hlédræg. Þrátt fyrir
ólíkar leiðir í lífinu hélst náin vin-
átta okkar alla tíð og varð báðum
dýrmæt gjöf,
Dídí var einbirni og átti góða
foreldra. Sæmund, föður sinn,
missti hún þegar hún var 14 ára
og var það mikið áfall fyrir þær
mæðgur. Þorgerður, móðir hennar,
bjó við kröpp kjör, en sá sér og
dóttur sinni farborða með vinnu
og með því að leigja út frá sér.
Hún lét sér annt um einkadótturina
og kappkostaði að mennta hana.
Heimili þeirra mæðgna var hlýlegt
þótt lítið væri og einstaklega
snyrtilegt. Við Dídí kynntumst fjöl-
skyldum hvor annarrar náið. Þor-
gerður, móðir hennar, var glæsileg
og vönduð kona. Bæði móður- og
föðurfólk Dídíar var elskulegt og
heiðvirt fólk. Miklir kærleikar voru
með Dídí og Ingibjörgu, móður-
systur hennar, og þær mæðgur
voru heimagangar á heimili hennap
og Jóhannesar, manns hennar. Á
þeirra heimili dvaldi Sveinn, faðir
Ingibjargar og Þorgerðar, og
minnist ég hans sem einstaks ljúf-
mennis. Alltaf var vel á móti mér
tekið, hvort sem var á heimili eða
í sumarbústað Boggu og Jóhannes-
ar. Samband Dídíar við foreldra
mína var mjög kært og sýndi hún
móður minni alla tíð mikla vin-
semd.
Dídí hafði hlotið í vöggugjöf
fegurð, fjölhæfar gáfur og einstak-
lega heilsteyptan persónuleika. Að
loknu prófi frá Kvennaskólanum
vann hún á skrifstofu í Laugavegs
Apóteki. Það var sama hvað hún
tók sér fyrir hendur, allt fórst henni
vel úr hendi. Dídí var mjög list-
ræn, hún saumaði út og teiknaði.
Hún var mikill náttúruunnandi og
með „Farfuglum" ferðaðist hún um
landið. í þessum félagsskap kynnt-
ist Dídí fólki sem hún átti mikla
samleið með. Eftir að hún giftist
Jóel Sigurðssyni og fór að eiga
börnin varð heimilið starfsvett-
vangur hennar. Hún gaf sér þó
alltaf tíma til að sinna ýmsum
hugðarefnum. Hjónin virtu og
studdu hvort annað og voru sam-
hent um að búa sér og börnum
sínum gott heimili. Dídí og Jóel
voru góðir foreldrar, sem allt vildu
fyrir börn sín gera. Dídí hafði ein-
stakt lag á börnum og fórst uppeld-
ið vel úr hendi. Það var engin logn-
molla í kringum þau hjónin, bæði
höfðu skemmtilega frásagnargáfu
og var alltaf ánægjulegt að vera
í félagsskap þeirra. Dídí eignaðist
marga góða vini á lífsleiðinni. Hún
var glaðvær og félagslynd og átti
mjög gott með að umgangast fólk.
Um fermingaraldur fór að bera
á þeim sjúkdómi, liðagigtinni, sem
átti eftir að fylgja vinkonu minni
það sem eftir var ævinnar. Sjúk-
dómurinn ágerðist með árunum og
hafa síðustu 30 árin oft verið henni
mjög erfið. Skapgerð hennar kom
best í ljós í þessu langa sjúkdóms-
stríði. Hún bar sig alltaf vel, þótt
hún væri sárþjáð. Hún var stolt
og vildi ekki láta vorkenna sér.
Dídí þurfti oft að dvelja á sjúkra-
húsum. Þar eignaðist hún vini
meðal starfsfólks og sjúklinga.
Hún hafði sterka réttlætiskennd,
þörf fyrir að gefa af sér og láta
gott af sér leiða. Dídí hélt sam-
bandi við samsjúklinga með heim-
sóknum, símhringingum og oft tók
hún þessa vini sína í bíltúra út
fyrir bæinn.
Skóli lífsins getur verið strang-
ur, í þeim skóla stóð Dídí sig vel.
Hún var fylgin sér, naut lífsins
hvenær sem færi gafst og tókst á
við erfiðleikana eftir bestu getu.
Lífsskoðanir okkar fóru einkar vel
saman, vinkona mín var víðsýn og
þroskuð kona og saman deildum
við gleði og sorg. Erfitt verður að
hugsa sér lífið án hennar. Sam-
bandið milli heimila okkar var gott
og minnast börn okkar hjóna Dí-
díar með söknuði og þakka henni
allar góðar stundir.
Heimilið var Dídí griðastaður
og afar kært. Henni féll alltaf
þungt að þurfa að dvelja á sjúkra-
húsum. Kjarkur og sálarstyrkur
hennar var undraverður, það kom
best í ljós þegar syrti að í lífi henn-
ar. Hún varð að sætta sig við
skerta starfsgetu og var það erfitt
fyrir jafn afkastamikla manneskju
og hún var. Síðustu fimm vikurnar
dvfildi Dídí á sínu fallega heimili
á Sunnuflöt og átti þar góðan tíma
með eiginmanni, börnum og barna-
börnum. Kærleiksrík eiginkona,
móðir og amma er kvödd. Við hjón-
in, börn okkar og faðir minn vott-
um þeim okkar dýpstu samúð.
Á skilnaðarstund er mér efst í
MINNINGAR
huga þakklæti fyrir dýrmæta vin-
áttu.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið
(Jónas Hallgrímsson)
Elsku vinkona, vertu Guði falin.
Guðlaug Ágústa
Hannesdóttir.
Það er alltaf erfitt að sætta sig
við að náinn ættingi og vinur falli
frá. Við kveðjum ömmu Dídí eins
og hún var alltaf kölluð á heimili
okkar með söknuði, virðingu,
þakklæti og ást. Á svona stundu
er óhjákvæmilegt að minningar lið-
inna ára leiti á hugann og rifjast
þá upp allar þær góðu stundir sem
við áttum saman bæði heima hjá
Dídí og afa Jóel og heima hjá okk-
ur á Túngötunni. Á aðfangadag
jóla ár hvert mættum við öll heima
hjá afa og ömmu á Sunnuflöt til
að borða jólasteikina og eiga góða
og hátíðlega kvöldstund. Það kom
einhvern veginn aldrei til greina
að þessu kvöldi væri varið öðru-
vísi. Gestrisni hennar og góðvild
hefðu komið í veg fyrir að okkur'
dytti annað í hug. Það er víst að
hún hefði aldrei tekið í mál að
breyta hefðinni. Hún hafði ákveðn-
ar skoðanir á ákveðnum hlutum
og málefnum og var föst fyrir þeg-
ar hún vissi að hún hafði á réttú
að standa. Hún var alltaf tilbúin
að hlusta og nálgast hlutina frá
öðru sjónarhorni ef svo bar undir.
Við fórum oft saman í ferðalag
bæði hér heima og erlendis. Á slík-
um ferðalögum hafði hún alltaf
ofan af fyrir yngstu meðlimunum
með sögum og söng sem okkur
grunaði oft að væri frumsamið
efni á staðnum. Alltaf var amma
Dídí í góðu skapi og hrókur alls
fagnaðar við hvaða tækifæri sem
gafst. Alltaf var hún tilbúin að
hjálpa þegar hún átti þess kost,
hugga litlu ungana þegar þeim
fannst þeir eiga bágt. Hún var
hjartahlý, átti erfitt með að horfa
upp á bágindi annarra og gerði
það sem hún gat til að greiða götu
þeirra sem minna máttu sín.
Hún átti við erfiðan sjúkdóm að
stríða um langa hríð en aldrei
heyrði maður hana kvarta og tók
hún lífinu með jafnaðargeði sem
aðeins er gefið fólki með einstakt
og sterkt skapferli. Þrátt fyrir
mótlætið var hún alltaf söm við
sig og tók því sem að höndum bar
með einstöku jafnaðargeði og
æðruleysi. Undanfarnar viku voru
skemmtilegar hjá ömmu, hún, afi
og börnin voru mikið saman, henni
leið vel og fóru þau meðal annars
að versla í nýju IKEA-versluninni
þar sem hún naut sín virkilega vel.
Við kveðjum með þakklæti og
biðjum Guð að geyma þig.
Fjölskyldan Túngötu 17.
Landbúnaður
skapar
verðmæti
fyrir tæpa
20 milljarða
króna
áári.
iSUNSKUR
LANDKUNAÐUR
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka, og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Jólatilboð
á
hreinlætistækjum
Opið til
kl. 14
á laugardag
SALERNI.
Við bjóðum þér vönduð
salerni af ýmsum gerð-
um ásamt ýmsum áhöld-
um á baðherbergið. Sér-
lega hagstætt verð.
Verðfrá kr. 9.760 m/setu.
STÁLVASKAR.
Vandaðir stálvaskar í
ýmsum stærðum og gerðum.
Verðdæmi:
2ja hólfa frá kr. 3.735.
1 /2 hólf. Verð frá
kr. 11.785.
BLÖNDUNARTÆKI.
Ótrúlegt úrval af blöndunar-
tækjum. Stílhrein og falleg.
Eldhústæki frá kr. 2.536.
Sturtutæki frá kr. 2.040.
Hitast. sturtutæki frá
kr. 5.217.
I
STURTUKLEFAR.
Sturtuklefar sem ganga
hvar sem er. Af öllum
stærðum og gerðum.
Heili klefi m/blt., 80 cm,
frá kr. 25.908.
Sturtuhorn, 80 cm,
frá kr. 9.042.
Ofangreint er aðeins lítill hluti úrvalsins.
Lítið inn - Vandið valið
VATNSVIRKINN HF.
ÁRMÚLI 21 - PÓSTHÓLF 8620 - 128 REYKJAVÍK
SÍMAR: VERSLUN 686455, SKRIFSTOFA 685966