Morgunblaðið - 07.02.1995, Blaðsíða 8

8 ÞRIÐJUDAGUR 7. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
FRÉTTIR
r~\ ' . -segir I greinai
^ 1 KIS E fsl rs, . lerð fy'KískJaia
Skýrsla Ríkisendurskoðunar um störf Jakobs Frímanns Magnússonar lögö fram
Öllum grunsemdum eytt
segir í greinargerð utanríkisráöuneytis. Athugasemdir einkum geröar viö meö- j
.......og bókhalds sem var á ábyrgð Helga Ágústssonar sendiherra.
f GrtA\Jh\0
Þú þarft ekkert að segja Kobbi minn. Ég finn það svo greinilega að það er ekki mikið
sem kusk á hvítflibbanum.
145 leituðu slysadeildar vegna bitsára
Hundar eða menn
höfðu bitið tvo
af hverjum þremur
BÖRN undir 12 ára aldri voru tæp-
lega 40% þeirra sem leituðu til
slysadeildar Borgarspítalans vegna
dýrabita á 12 mánaða tímabili frá
ágúst 1991 til júlí 1992. Mun fleiri
karlar en konur leituðu lækninga
vegna bitsára en þó höfðu fleiri
konur en karlar verið bitnar af kött-
um og voru flestar kvennanna yfir
fertugu.
Alls leituðu 145 manns til slysa-
deildar vegna bitsára á tímabilinu,
22 hlutu klíníska sýkingu og 3
þurftu að leggjast inn á sjúkra’nús,
2 þeirra vegna kattarbits. Langal-
gengasti áverkinn var hundsbit —
66 höfðu verið bitnir af hundum —
en mannsbit var næstalgengast og
þetta ár komu 34 á slysadeild sem
bitnir höfðu verið af meðborgurum
sínum. í hópi þeirra sem annars
konar bit hlutu var m.a. maður sem
bitinn hafði verið af piranha-fískum.
Eigendur hunda oftast bitnir
Þessar upplýsingar er að fínna í
nýjasta töjublaði .Læknablaðsins,
þar sem gerð er grein fyrir niður-
stöðum rannsóknar sem Kristján
Oddsson, Guðrún Stefánsdóttir,
Brynjólfur Mogensen og Sigurður
Guðmundsson unnu á vegum Borg-
arspítala og læknadeildar Háskóla
Islands.
82 karlar og 63 konur leituðu til
slysadeildar sökum bitsára en alls
leituðu á þeim tíma sem rannsóknin
tók til 40.413 manns, þannig að
bitsár eru um 0,4% þeirra áverka
sem þar er gert að.
66 höfðu orðið fyrir hundsbiti,
eða 46% þeirra sem bitnir höfðu
verið. 36 voru yngri en tvítugir. 40
af þessum 66, eða 60%, voru eig-
endur hundsins sem beit eða þekktu
hann vel.. í 41 skipti hafði hundinum
verið ögrað.
Eins og fyrr sagði voru 34 bitnir
af manni, 26 karlar og átta konur.
79% voru undir þrítugu. í 14 tilvik-
um var sá bitni undir áhrifum
áfengis.
Með bit eftir piranha-fisk
Kattabit varð 29 manns, 12 körl-
um og 17 konum, tilefni til að leita
á slysadeild á tímabilinu. 9 kvenn-
anna voru yfir fertugu.
Tæplega 40% þeirra 145 sem
leituðu læknisaðstoðar á slysadeild
vegna hvers kyns bitsára voru yngri
en 12 ára.
Önnur bit en hunds-, kattar- og
mannsbit voru 16 eða 11% heildar-
fjöldans. Tveir höfðu verið bitnir
af rottu, 5 af hestum, 3 af kanín-
um, 2 höfðu bit eftir hamstur, 1
eftir naggrís, annar eftir mink og
einn kom til iæknis þar sem mann-
ætufiskur af piranha-gerð hafði bit-
ið þann.
í 19 þeirra 23 tilvika þar sem
sýking komst í sár var um vægar
sýkingar að ræða. Þrír þurftu inn-
lagnar við, tveir eftir kattarbit sem
fylgdi ígerð í húð og einn eftir
mannsbit með beinsýkingu í hand-
legg. Þá þurfti einn að koma marg-
sinnis á göngudeild án innlagnar
vegna kattarbits.
I greinargerð þeirri sem birtist í
Læknablaðinu kemur fram að varn-
ir gegn stífkrampa hafi verið veitt-
ar í um þriðjungi þeirra tilvika þar
sem ástæða hefði verið til slíks og
er hvatt til að vörnum gegn stíf-
krampa sé haldið á lofti við með-
ferð bitsára en líklega hirði fæstir
íslendingar um að viðhalda ónæmi
við stífkrampa, sem 6 ára börn séu
bólusett við en ætla megi að á um
10 ára fresti þurfi að endurbólu-
setja til að viðhalda mótefnum.
Þá kemur fram að bitsár séu
ekki mikið vandamál hérlendis
miðað við önnur lönd, einkum séu
hundsbit fátíðari enda hundahald
ekki jafnútbreitt og víða annars
staðar, t.a.m. í Bandaríkjunum.
Markvörður í nær aldarfjórðung
Utilegnrnar og
skíðaferðimar
bíða betri tíma
Kolbrún Jóhannsdóttir
KOLBRÚN Jó-
hannsdóttir verður
37 ára í vor og er
elsti leikmaðurinn í 1.
deild kvenna í handknatt-
leik en um helgina sýndi
hún enn einu sinni að ald-
ur er oft afstæður í íþrótt-
um. Stóísk ró einkenndi
þessa síungu íþróttakonu
{ einum mest spennandi
kvennaleik sem um getur
og yfirvegun hennar og
útsjónarsemi höfðu mikið
að segja þegar mest lá við.
Er þetta alltaf jafn
gaman?
„Já. Þetta er mjög góð-
ur félagsskapur og ég
væri ekki í þessu nema
ég hefði gaman af því.
Ég hef eignast góða vini
á ferlinum og við stelp-
urnar í Fram höldum góðu sam-
bandi á milli æfinga og leikja.
Hins vegar verður að segjast
eins og er að það fer rosalega
mikill tími í æfingar og leiki og
þegar ég vinn allan daginn eins
og ég hef gert undanfarin tvö
ár gefst lítill tími fyrir annað en
vinnuna, handboltann og heimil-
ið. Aðstæður voru aðrar og betri
þegar ég vann aðeins hálfan
daginn en fjölskyldan hefur stað-
ið vel við bakið á mér og gert
mér þetta mögulegt."
Heldurðu að þú hafir misst
af einhverju vegna handboltans?
„Nei, það held ég ekki. Vissu-
lega hef ég fórnað öllu fyrir
handboltann en það hefur verið
þess virði.“
Hvað hefur helst breyst síðan
þú bytjaðir í boltanum fyrir nær
aldarfjórðungi?
„Þetta er allt öðru vísi núna
og verður erfiðara með aldrinum.
Æfíngarnar eru lengri en áður,
tímarnir fleiri og álagið hefur
aukist en mér hefur fundist
erfíðast að vinna fullan vinnudag
með þessu öllu saman. Þetta var
miklu auðveldara þegar ég vann
aðeins hálfan daginn.“
Hefur þér aldrei dottið í hug
að hætta?
„Jú, en annað hefur ráðið
ferðinni. Síðast sú staðreynd að
Fram fékk loks eigið íþróttahús
á síðasta ári og mig langaði til
að kynnast því að spila í eigin
húsi.“
Hefurðu alltaf leikið í marki?
„Já. Þegar ég byij-
aði að keppa voru ekk-
ert sérstakir mark-
menn í félaginu, ég
var talin góð og höfð
þar. Samt er tilfellið
að mér finnst skemmtilegra að
spila úti og hef stundum fengið
að gera það.“
Er erfiðara fyrir stelpur en
stráka að halda lengi áfram í
íþróttum?
„Það getur verið en ég held
að það fari fýrst og fremst eftir
fjölskyldunni. Fyrir konuna
skiptir öllu að fjölskyldan styðji
vel við bakið og sé á sömu nót-
um. Húsmóðirin þarf að sjá um
heimilið en strákamir geta
kannski frekar leyft sér að skjót-
ast á æfingu. Samt held ég að
þetta sé að breytast því stelpurn-
ar eru farnar að endast betur í
►Kolbrún Jóhannsdóttir hefur
verið í sviðsljósi íslensks
kvennahandknattleiks í nær
aldarfjórðung og verið einn
besti markvörður landsins um
árabil. Hún byijaði að æfa
íþróttina hjá Fram í Reykjavík
þegar hún var í barnaskóla og
15 ára gömul, árið 1973, hóf
hún að leika með meistara-
flokki og er enn að. Kolbrún
hefur alla tíð leikið í marki og
á tæplega 600 meistaraflokks-
leiki að baki en á ferlinum hef-
ur hún 13 sinnum orðið íslands-
meistari og fagnaði 10. bikar-
meistaratitlinum um helgina.
Kolbrún, sem hefur unnið í
Seðlabanka íslands í nær 18 ár,
er gift Guðmundi Kolbeinssyni,
sem m.a. er liðsstjóri meistara-
flokks kvenna hjá Fram, og
eiga þau tvö börn; Kolbein 16
ára og Önnu Kristínu, sem er
níu ára.
þessu og það er af hinu góða
vegna þess að reynslan kemur
með aldrinum og hún hefur mik-
ið að segja.“
Hver er framtíð kvennahand-
boltans?
„Ég held að hún sé mjög björt.
Kristján Halldórsson landsliðs-
þjálfari er að byggja upp ungar
stelpur sem er af hinu góða en
það er mikilvægt að halda upp-
byggingarstarfinu áfram. Það
hefur verið algengt að við höfum
fengið landsleiki og talað hefur
verið um að gera stóra hluti en
síðan hefur þetta dottið niður á
milli. Það má ekki
gerast og aðalatriðið
er að vinna með Iang-
tímamarkmið í huga.“
Hvað með önnur
áhugamál?
„Það gefst nú frekar lítill tími
í annað en handboltann. Ég var
mikið á skíðum sem unglingur
og finnst það gaman en ég get
ekki leyft mér að fara á skíði
daginn sem ég er að keppa eða
daginn áður. Ég hef ekkert
komist á skíði í vetur, fór aldrei
í fyrra en einu sinni eða tvisvar
fyrir tveimur árum. Þá finnst
okkur gaman að ferðast, fara í
útilegur og vera í sumarbústað
móður minnar í Skorradal en
við gerum of lítið af því og í
raun og veru verður annað að
sitja á hakanum handboltans
vegna.“
Góöur
félags-
skapur