Morgunblaðið - 09.04.1995, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 9. APRÍL1995 41
BRÉF TIL BLAÐSIIMS
Handknattleikur - Ger-
um góðan leik betri
Vonandi tekst IR að
varðveita hið menningar-
lega safn íþróttamynda
Frá Halldórí Jóni Garðarssyni:
MIKIÐ hefur verið fjallað um dóm-
aramál í handknattleik upp á síðkast-
ið. Eftir að úrslitakeppni, þar sem
átta efstu liðin í deildinni eigast við,
var komið á laggirnar, hefur spennan
aukist mjög og ekkert lið sættir sig
við að falla úr keppni um sjálfan
íslandsmeistaratitilinn. Ef eitthvað
fer úrskeiðis hjá liðinu sem tapar,
þá virðist einfaldasta leiðin vera sú
að kenna dómurum um mistökin.
Miklir peningar
Sífellt meiri peningar eru í íþrótt-
um í dag og svo á einnig við um
handboltann. Það má segja að á ís-
landi sé orðin nokkurs konar atvinnu-
mennska í handboltanum, þó svo að
margir trúi því ekki. Leikmenn eru
keyptir erlendis frá, og þá aðallega
frá fyrrum austantjaldslöndunum, og
þjálfarar fá orðið himinhá laun. Is-
lenskir leikmenn, einkum þeir sem
eru í landsliðinu, fá einnig borgað,
svo og margir gamlir jaxlar sem eru
enn í boltanum.
Dómarar ekki í nógu
góðri æfingu
Þjálfarar og leikmenn eru æði oft
röflandi út af dómgæslu, bæði í leikj-
um og í fjölmiðlum eftir leikina.
Gamli góði íþróttaandinn er að
hverfa. Að vísu eru það oft sömu
mennimir sem eru að kvarta og
kveina í leikjum og eftir leiki. En eru
dómarar svona lélegir? Því miður
eiga margir dómarar sem dæma í
fyrstu deildinni ekkert erindi þarna.
Dómarar eru greinilega ekki í eins
góðri æfingu og leikmenn. Það er
mjög mikil pressa á dómurum og það
virðist oft sem þeir séu ekki í nógu
góðu jafnvægi andlega. Margir dóm-
arar virðast ekki halda út heilan leik,
þeir klikka oft á mikilvægum augna-
blikum þegar spennan er í hámarki.
Lág laun dómara
í einum af fréttatíma Stöðvar 2,
ekki alls fyrir löngu, var rætt við þá
Ólaf Schram, formann HSÍ, Viggó
Sigurðsson, þjáfara Stjörnunnar og
Jóhann Inga Gunnarsson, sálfræðing
og fyrrverandi handknattleiksþjálf-
ara til margra ára, um dómaramál.
Þar sagði Olafur meðal annars að
Stjarnan, sem er með topplið bæði í
meistaraflokki karla og kvenna og
með alla flokka í íslandsmóti, væri
aðeins með einn dómara, sem reynd-
ar væri héraðsdómari. A þessu verð-
ur að vera breyting. Það er greini-
legt að það eru mjög fáir sem sækj-
ast eftir að dæma í handknattleik.
En hvað er til ráða? Hvemig er
hægt að gera dómarastarfið eftir-
sóknarvert? Eins og áður kom fram
þá fá bæði þjálfarar og leikmenn
ágætis peningaupphæðir frá sínum
félögum, en það sama verður ekki
sagt um dómara. Samkvæmt mínum
heimildum fá dómarar um 3.000 kr.
fyrir að dæma leik, sem er vægast
sagt mjög lítið. Ef dómarastarfið
væri betur borgað væri það örugg-
lega eftirsóknarverðara og þá væri
hægt að gera meiri kröfur til þeirra.
Eg vona að aðstandendur hand-
boltans muni hugsa sinn gang fyrir
næsta keppnistímabil og gera eitt-
hvað í dómaramálum. Það mun bæði
auka gæði íþróttarinnar og laða að
fleiri áhorfendur.
HALLDÓR JÓN GARÐARSSON,
Glitvangi 13, Hafnarfirði.
Frá Þorsteini Einarssyni:
ÞANN 11. mars síðastliðinn, sem
bar upp á laugardag, var boðið upp
á hátíð í lægðinni milli Kópavogs
og Elliðavogs, þar sem nú kallast
Mjódd en þar hefur íþróttafélag
Reykjavíkur (ÍR) numið land og gert
sér velli. Nú var félagsheimili risið
og skyldi vígja það á 88. afmælisdeg-
inum. Var fjölmenni mætt svo að
heimilið rúmaði hann vart. Aldnir
og ungir voru hýrir á svip við að
færa hið aldna ágæta félag yfir þrep-
skjöld vistlegs heimilis. Alúðlega
samverustund áttum við þarna sam-
an félagar og gestir. Ræður söguleg-
ar og fagnandi voru fluttar. Þrír
sæmdarfélagar heiðraðir. Gjafir
færðar. Heillaóskir frá borginni
flutti borgarstjóri. Prestur las guðs-
orð, blessaði húsið og flutti bæn.
Að lokum vígslufundinum nutu
viðstaddir veitinga. Tilkynnt var að
í kjallarasal væri ljósmyndasýning.
Ég bjóst ekki við miklu þarna niðri,
því að nóg virtist félagið hafa haft
á prjónunum.
Ég hélt niður í salinn meir af
kurteisi en að ég byggist við að sjá
nokkuð markvert. En í vistlegum
íþróttasal gaf að líta. Raðað hafði
verið upp spjöldum milli uppistaðna
og á þau festar ljósmyndir, skjöl og
texti. Mjög góð birta var í salnum
og því naut sýningin sín vel. Því sem
komið var fyrir var raðað eftir aldri,
tímabilum í starfí félagsins og
íþróttagreinum.
Margt bar fyrir augu, sem rifjaði
upp fyrir manni kunna atburði.
Undrun sætti að til væru myndir af
þeim. Af sumum höfðu sést ræksni,
en á sýningaspjoldum voru þær sem
nýjar. Athyglisvert var að sjá hve
snyrtilega var gengið frá myndun-
um. í þetta hefur verið eytt miklum
tíma og sýnilegt að kunnáttumenn
hafa komið að verkinu. Þá hafa
margir og þeir þrautseigir komið í
verk að upplýsa og skrá hvaða ein-
staklinga er að sjá á myndunum eða
af hvaða atburðum þær eru.
Fáir hafa sem Dóra (Halldóra
Guðmundsdóttir í úrvalsflokki ÍR í
leikfimi undir stjórn Björns Jakobs-
sonar 1920-’30) haldið utan um ljós-
myndir, sem hún hefur tekið. Mynd-
ir hennar á sýningunni geyma sögu
frá tíma, þegar myndavél var eigi í
margra eign.
-Við lok skoðunar þessar sýning-
ar vaknar sú spurning: á hún eftir
að tvístrast eða getur félagið fórnað
þessu safni hentugri geymslu?
-Ég hefi lengi haft áhuga á
íþróttasögu. IR-ingar hafa með öflun
og uppsetningu, tilheyrandi textum
veitt til þeirrar söguvarðveislu ómet-
anlegan skerf, sem má ekki sundra.
Ég hefi með öðrum tvívegis (1970
9g 1987) starfað að sögusýningum
ÍSÍ. Þó í þærr eytt vinnu og tíma,
munum og myndum safnað, þá hafa
gögnin sundrast eða lent í óheppileg-
ar geymslur. í húsasamstæðu í
Laugardal sem nefnist íþróttamið-
stöð ÍSÍ hefur ekki fengist sómasam-
legt rými fyrir muni og myndir
íþróttasögunnar.
Vonandi tekst IR að varðveita
þetta menningarlega safn íþrótta-
mynda. Þökk ÍR-ingar fyrir ljós-
myndasýninguna og heill fylgi fé-
lagsheimilinu.
ÞORSTEINN EINARSSON,
Laugarásvegi 47.
Barnaskór frá Bopy
Margar gerðir í st.18-34
Margir litir.
Hvítir stelpuskór
íst. 27-35
Verð kr. t.990
smáskór
Suðurlandsbraut 52,
sími: 683919.
„Þín verslun“— hvar er hún?
Frá Elísabetu Jónsdóttur:
TILEFNI þessa að ég skrifa þessa
grein er óþægilegt og leiðinlegt
atvik er henti mig í Hagabúðinni
fyrir rúmum mánuði. Astæða þess
að ég skrifa ekki um það fyrr en
nú er blað sem kom inn um lúguna
hjá mér ekki alls fyrir löngu og
vakti upp hugsun um þjónustu
verslana. Þetta blað er auglýsinga-
blað ýmissa verslana og heitir „Þín
verslun".
Reyndar er Hagabúðin ekki í
þessu blaði en það er Melabúðin en
þangað hef ég snúið mínum við-
skiptum síðan umrætt atvik gerð-
ist. Umræddan dag ætlaði ég að
kaupa í kvöldmatinn í Hagabúðinni
eins og ég hafði mjög oft gert, bý
reyndar nálægt henni og hef búið
þar í um 14 ár svo að leið mín
hefur legið þangað alloft sem og í
aðrar verslanir í vesturbænum og
vænti þess að starfsmenn og eig-
endur Hagabúðarinnar hafi þekkt
mig í útliti þar sem ég hef stöku
sinnum átt tal við þá. Mínum vörum
var rennt í gegn og tók ég þá upp
hefti mitt frá Islandsbanka og ætl-
aði að borga, afgreiðslumaðurinn
(sem ég held örugglega að sé einn
af eigendum) spyr þá er hann sér
heftið „Ertu með debetkort," ég
segi sem satt var að kortið væri
enn ósótt í banka en ég væri með
vegabréf sem ég hélt að mætti duga
í þetta sinn. Eg var nú ekki að
koma þarna inn í fyrsta skiptið og
tel ég að vegabréf sé að mörgu leyti
eins gott og debetkort. Hann svarar
því neitandi og því næst kallaði
hann yfir á næsta kassa í annan
eiganda sem var þar að afgreiða,
„Hreinn, við tökum örugglega ekki
ávísanir nema með debetkortum“
‘ og þar með var öll athygli annarra
viðskiptavina á mér „Nei, við verð-
um að fylgja settum reglum." Þar
hafði ég það, sem sagt viðskiptavin-
ur sem alloft hafði verslað hjá þeim
þurfti að skila sínum vörum vegna
þess að þeir voru ekki tilbúnir til
að gera undantekningu frá reglunni
og þjóna sínum viðskiptavini með
því að taka við ávísun með vega-
bréf sem skilríki. Ég hefði virkilega
getað skilið mennina ef að þeir
hefðu haft einhveija aðra ástæðu
en debetkortið, en svo var nú aldeil-
is ekki.
Og þá er ég í raun komin að
hvata mínum að skrifum þessum,
blaðinu sem ég fékk í pósti „Þín
verslun", sem vakti mig til umhugs-
unar um hvað væri í raun „Mín
verslun“ og það var alla vega ekki
Hagabúðin og svo er annað sem
að ég hef orðið vitni að í Melabúð-
inni að þeir hafa tekið ávísanir án
debetkorta. Mér var nú reyndar
spurn í eitt skiptið við afgreiðslu-
stúlkuna í Melabúðinni þegar að
hún hafði tekið við ávísun frá stúlku
um tvítugt sem hafði einungis öku-
skírteini sem skilríki, þá varð mér
spurn „takið þið ávísanir án debet-
korta?“ „Já/‘ svaraði stúlkan, „ég
verð að þjóna okkar föstu kúnn-
um.“ Já, þar kom það sem þeir í
Hagabúðinni áttu að gera í mínu
tilfelli „þjóna sínum fasta kúnna“.-*
Mér var það misboðið þennan dag
í Hagabúðinni að ég og mín fjöl-
skylda verslum aldrei oftar í Haga-
búðinni og hef ég snúið mínum við-
skiptum til Melabúðarinnar og líkar
mjög vel við þá þjónustu sem mér
er veitt þar, þeir kunna auðsjáan-
lega að þjóna sínum kúnna, og eiga
vel heima í blaði þessu „Þín versl-
un“.
Ég held að samkeppnin sé það
mikil á milli fyrirtækja og verslana
að þeir verði að gera undantekning-
ar á reglum til þess að geta þjónað
og treyst sínum kúnna á kurteisan
hátt.
ELÍSABET JÓNSDÓTTIR,
Tómasarhaga 17, Reykjavík.
ERUM FLUTT í AUSTURVER
við Háaleitisbraut