Morgunblaðið - 15.11.1995, Side 30

30 MIÐVIKUDAGUR 15. NÓVEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
*' tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR JÓNASSON,
Álftamýri 4,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum 13. nóvember.
Svava Jónsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma
SVANFRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
fré Hellissandi,
andaðist aðfaranótt 14. nóvember.
Friðjón Jónsson, Bylgja Halldórsdóttir,
Þyri Jónsdóttir, Haukur Sigurðsson,
Sigurður Jónsson, Metta Guðmundsdóttir,
Kristján Jónsson, Arnheiður Matthíasdóttir,
Baldur Jónsson, Albína Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar og bróðir,
GESTUR SIGURÐUR ÍSLEIFSSON,
er lést 7. nóvember, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 16. nóvember kl. 13.30.
Börn og systkini.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BJÖRN ÁSMUNDSSON,
lést-rBorgarspítalanum 4. nóvember sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Fannlaug Ingimundardóttir,
Sveinn Björnsson, Ingibjörg M. Gunnlaugsdóttir,
Ragnar Björnsson, Þurfður E. Steinarsdóttir
og barnabörn.
t
Okkar ástkæra dóttir, systir, barnabarn
og frænka,
FANNEY HALLDÓRSDÓTTIR,
Tjarnarlundi 15E,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju
17. nóvember kl. 13.30.
Ólfna Jónsdóttir, Halldór M. Rafnsson,
Ómar, Elfar, Torfi Rafn og Unnur
Halldórsbörn,
Jón Helgason, Snjólaug Þorsteinsdóttir,
Rafn M. Magnússon, Fanney Jónsdóttir
og aðrir aðstandendur.
t
Hinum fjölmörgu, ættingjum og vinum, °
sem sýndu okkur hlýhug og stuðning
við fráfall ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
GÚSTAFS KJARTANSSONAR
bónda,
Brimnesi,
Árskógsströnd,
sem lést þann 23. október sl., sendum
við hjartans þakkir.
Guð blessi ykkur öll.
Karólína B. Gunnarsdóttir,
Kjartan Gústafsson,
Gunnar Gústafsson, Laufey Sveinsdóttir,
Emelía Gústafsdóttir, Sigurður Ananfasson,
Rúnar Gústafsson, Laufey Guðjónsdóttír,
Arnar Gústafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
SIGRÚN
HELGADÓTTIR
+ Sigrún Helga-
dóttir fæddist að
Stóru Reykjum í
Hraungerðishreppi
6. apríl 1906. Hún
lést 4. nóvember síð-
astliðinn á Landspít-
alanum. Foreldrar
hennar voru Olafía
Kristrún Magnús-
dóttir og Helgi Jóns-
son. Sigrún var önn-
ur í röðinni af þrem-
ur alsystkinum, þau
eru nú látin. Leiðir
foreldranna skildu
og þeir giftust aftur.
Sammæðra voru fimm systkini
og eru tvær systur á lífi, Rósa,
búsett í Reykjavík, og Rúna,
búsett í Philadelphia í Banda-
ríkjunum. Samfeðra voru 3
systkini og eru syst-
ur hennar tvær á
lífi, Fjóla, búsett í
Reykjavík og
Helga, sem býr á
Selfossi. Hinn 8.
feb. 1930 giftist Sig-
rún Bjarna Gunnari
Sæmundssyni,
fæddur 8. júlí 1906,
dó 16. des. 1981.
Þau eignuðust 2
börn, Bjarna Ellert,
kona hans er Þóra
Jakobsdóttir, börn
þeirra voru þrjú, og
Sigrúnu Ástu, mað-
ur hennar er Guðjón Jónsson,
börn þeirra eru þijú og barna-
barnabörnin voru orðin fimm.
Útför Sigrúnar var gerð 13.
nóvember síðastliðinn.
ÉG HÉLT alltaf og vonaði að amma
yrði a.m.k. 100 ára en það er ekki
gaman að lifa þegar maður þjáist
og eftir á að hyggja var hún örugg-
lega búin að fá nóg af þessu sjúkra-
húslífi. Nú þarf hún ekki að þjást
meir og er komin til afa míns,
Bjama Sæmundssonar, sem dó fyr-
ir 14 árum. Ég sakna þeirra og
hefði viljað hafa þau lengur í lífi
mínu en dauðinn er hluti af lífinu
og lífið heldur áfram, eftir sitja
minningarnar og þær styrkja mann
á sorgarstund. Ég man lítið eftir
mínum yngri árum en það litla sem
ég man eru stundirnar sem ég og
systir mín vorum hjá afa og ömmu
í pössun. Þar fengum við að teikna,
lærðum að pijóna og horfðum á
ömmu sauma. Og viti menn, áhuga-
mál mín í dag eru pijóna- og sauma-
skapur og teikning. Amma var allt-
af að pijóna og ég fylgdist með því
af aðdáun hvernig hún fór að því
að klára heila lopapeysu á einum
degi. Það kom því í hlut afa að
fara með okkur systurnar niður að
Tjörn til að gefa öndunum. Hann
fræddi okkur um nöfn þeirra allra
og svo var komið við bákaríinu á
leiðinni heim og keyptir snúðar með
kaffinu og amma bætti súkkulaði
á snúðana. Það var alltaf gaman
hjá ömmu og afa enda alltaf nóg
um að vera því þau gerðu allt til
þess að okkur myndi ekki leiðast.
Amma hefur örugglega orðið
mjög einmana eftir að afi dó en hún
hélt áfram að pijóna og fór að ferð-
ast og taka þátt í félagsstarfi aldr-
aðra. Þegar við systkinin vorum
yngri kom amma oft til að vera hjá
okkur þegar pabbi og mamma fóru
til útlanda og þá fannst okkur
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
ÍIÍTEL LÖFTLEIBIH
amma ekki eins skemmtileg enda
frekar ströng og „gamaldags" að
okkar mati.
Hún var alla mína tíð mjög
heilsuhraust og hana munaði ekk-
ert um að fá sér smágöngutúr frá
Ásvallagötunni og út á Nes, sér-
staklega eftir að við fengum okkur
hund, hana Perlu. Hún var í alveg
sérstöku uppáhaldi hjá ömmu og
hrifningin var gagnkvæm, á síðustu
5 árum gat amma ekki fengið að
sjá Perlu nema þegar hún var nógu
hress til að koma í heimsókn til
okkar og það þótti henni mjög sárt.
Amma var alltaf svo hress og
kát og með húmorinn í góðu lagi
alveg til hins síðasta. Hún var mjög
áhugasöm um allt sem ég var að
gera og fylgdist vel með skólagöngu
minni. Eftir að ég fiutti utan til að
læra var hún alltaf að spyija um
mig og þegar ég var á landinu
spurði hún mig hvenær ég færi og
það voru sárar kveðjustundir því
við vissum aldrei hvort við myndum
sjást aftur.
Það eru nú fimm ár síðan amma
veiktist fyrst og þá var hún næstum
heilt ár á Borgarspítalánum áður
en hún fluttist á Grund. Amma var
allt önnur eftir sjúkrahúsvistina og
náði sér aldrei. Þessi fjögur ár sem
hún var á Grund komu betri og
verri tímar og tíminn var vel nýttur
þegar hún var ekki rúmliggjandi,
þá var hún sípijónandi og vildi varla
leggja þá frá sér til að fara að sofa.
Það eru líka rúm fjögur ár síðan
ég flutti út til Þýskalands og því
sá ég ömmu ekki nema tvisvar til
þrisvar á ári. í sumar sá ég hve
henni hafði hrakað og hún virtist
sjálf vera búin að fá nóg, því hún
fastaði og það varð engu komið
ofan i hana. Hana grunaði eflaust
hvert stefndi og fór stöðugt með
eftirfarandi bæn:
Vertu Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn
svo ailri synd ég hafni.
Ég bið Guð að varðveita ömmu
mína og afa.
Sigrún.
Kynni mín af ömmu hófust fyrir
rúmum þrjátíu árum. Barnung dótt-
ir Sigrúnar Helgadóttur og Bjarna
•Gunnars Sæmundssonar hafði fætt
son. Sigrún og Bjarni áttu eftir að
hafa mikið af uppeldi drengsins að
segja. Ungi drengurinn gat ekki
sagt „Sigrún amma“, heldur sagði
hann „Súra amma“. Upp frá þessu
gekk Sigrún amma undir nafninu
t
Elskulegur sonur minn,
HAFÞÓR L. FERDINANDSSON,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 17. nóvember
kl. 13.30.
Bára Lýðsdóttir.
„Súra“. Súra amma gætti mín dag-
langt fyrstu árin í lífi mínu á með-
an foreldrar mínir unnu langan
vinnudag. Ég minnist samveru-
stundanna með Súru ömmu með
miklu þakklæti og hlýju. Súra
amma hafði alltaf tíma. Það voru
raulaðar vísur, sagðar sögur og
bakaðar kökur. Jafnframt heimils-
störfum tók amma að sér kjólasaum
og pijónaði lopapeysur. Ég aðstoð-
aði ömmu við saumaskapinn og
saman fengum við okkur hressingu
á eftir.
Árin liðu og barnabörnum fjölg-
aði. Þrátt fyrir það nutum við öll
óskiptrar athygli ömmu. Á heimili
hennar og afa að Bræðraborgarstíg
og síðar Ásvallagötu átti ég ávallt
athvarf. Súra amma og Bjarni afi
voru ekki rík á veraldiega vísu. En
ráðdeild og nýtni voru þeim í blóð
borin og hagur barnanna gekk
framar þeirra eigin. Þau spurðu
mig reglulega hvort að mig vantaði
ekki eitthvað og gaukuðu að mér
aurum við og við.
Eftir andlát Bjarna afa tók við
nýr kafli í lífi ömmu. Hún gerði
víðreist og skoðaði heiminn. Fyrir
rúmum tíu árum fjölgaði barna-
börnum ömmu um eitt.
Hundurinn Perla kom í fyölskyld-
una og fékk engu minni hlýju og
athygli en hin barnabörnin. Amma
tók slíku ástfóstri við hundinn, að
hún sá til þess að hundurinn fengi
nokkra klukkutíma í gönguferðir á
viku. Þessi væntumþykja var gagn-
kvæm. Hundurinn gladdist mest
yfir að hitta Súru ömmu af öllum
í fjölskyldunni. Þegar amma var
orðin léleg til heilsunnar nægði að
segja nafn hundsins og þá ijómaði
amma af gleði.
Undanfarin ár dvaldi amma
ýmist á elliheimili eða sjúkrahúsum.
Hún kvartaði lítið og bar þjáningar
sínar í hljóði. Það eru aðeins nokkr-
ir mánuðir síðan að amma stikaði
um gangana á Elliheimilinu Grund
og gerði grín að „gamla fólkinu".
Þetta er minning mín um ömmu
sem gaf mér tíma, umhyggju og
hlýjar minningar sem ég bý að um
alla framtíð. Eg er þakklátur fyrir
þessar minningar og bið góðan Guð
að varðveita Súru ömmu.
Jón.
Mig langar að minnast hennar
elsku ömmu minnar á Braggó
(Bræðraborgarstíg 47, síðar Ás-
vallagötu 35) með örfáum orðum.
Ég fæddist heima hjá ömmu og afa
Bjarna á Braggó og á mínum upp-
vaxtarárum kom ég mikið til þeirra.
Það var alltaf margt um manninn
hjá ömmu enda var hún mikil
saumakona, nánast kjólameistari,
og einnig var hún frábær pijóna-
kona og hefur handavinna hennar
verið send víða um heim til ætt-
ingja og vina. Samt gaf hún amma
sér alltaf tíma fyrir okkur krakkana
og sagði oft á mínum yngri árum
að ég væri eins og öskutunna, því
ég var mjög lystugur. T.d. minnist
ég þess þegar hún bakaði heilan
haug af pönnsum, sem var oft, ög
sagði ég þá þegar ég var langt
kominn með diskinn að pönnsurnar
væru vondar. Útivist og ferðalög
voru afa og ömmu mikil ánægja
og ferðuðust þau mikið bæði innan-
lands og seinna líka erlendis og
fylgdist amma vel með nútímanum
meðan heilsan leyfði.
Ég vil með þessum kveðjuorðum
þakka allt sem hún yndislega amma
mín gerði fyrir mig og íjölskyldu
mína. Guð blessi þig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakká.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig biessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Gunnar Bjarnason.