Morgunblaðið - 10.12.1995, Side 34

34 SUNNUDAGUR 10. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GEIRÞRUÐUR SIGURLINA
FRIÐRIKSDÓTTIR OG GUNN-
LA UGUR PÉTUR KRISTJÁNSSON
+ Geirþrúður S. Friðriksdótt-
ir var fædd að Látrum í
Aðalvík 5. október 1926. Gunn-
laugur P. Kristjánsson var
fæddur á Flateyri 13. janúar
1923. Þau létust í snjóflóðinu á
Flateyri 26. október síðastlið-
inn.
Útför þeirra fór fram frá
ísafjarðarkirkju 4. nóvember.
Sorgin má heita náðargjðf
því sá einn getur syrgt sem
elskað hefur og sá einn hefur
mikið misst sem mikið hefur átt.
Dáinn; - Þegar fregn þá fékk,
mér fannst ég elding sleginn.
Á eftir ég lengi í leiðslu gekk,
sem lamaður, niðurdreginn.
Að langt yrði skeið þitt, ég var að vona
á velli lífsins, en það fór svona.
(Gretar Fells)
Ég vil minnast elskulegrar syst-
ur minnar Geirþrúðar S. Friðriks-
dóttur og mágs míns Gunnlaugs
P. Kristjánssonar er fórust í snjó-
flóðinu á Flateyri.
Þau voru saman kölluð á brott
úr þessu jarðlífí til æðra lífs, þang-
að sem ég veit að vel hefur verið
tekið á móti þeim af foreldrum og
fjölskyldu. En við sem eftir lifum
verðum að lifa áfram á lífsins
braut, þó fátækari en við vorum.
Lífíð hafði lagt á okkur saman
mörg þung sporin, sem bundu
okkur sterkum tryggða- og vin-
áttuböndum, er gáfu okkur marg-
ar samveru- og gleðistundir hér
heima og erlendis. Því vil ég nú,
elsku systir og mágur, minnast
þeirra og þakka ykkur fyrir þær
allar.
Þegar við áttum öll saman
heima á Flateyri með bömunum
okkar, var það gæfustund að geta
fylgst með þeim vaxa úr grasi og
verða að mætum þegnum í þjóðfé-
laginu. Við gátum skotist í kaffí-
sopa hvor til annarrar og rætt
málin, fundið saman lausn á öllu
er viðkom dagsins önnum og einn-
ig stutt hvor aðra í gegnum súrt
og sætt.
Þegar árin færðust yfir og ég
hafði fært mig um set þá fóram
við að fara fjögur saman í sum-
arbústaða- eða beijaferðir hér
heima, til Kanada eða eitthvað
annað út í náttúrana. Þá var nú
glatt á hjalla og margt rabbað,
spaugað og hlegið. Einnig þegar
skroppið var yfír heiði í heimsókn
til að taka í spil, þó ekki væri
nema í klukkutíma, en oftast var
það þó lengri tími, jafnvel heilu
helgamar. En eftirminnilegust er
þó ferðin er við fóram til Aðalvík-
ur í sumar, þá fóram við á æsku-
stöðvamar og rifjuðum upp gaml-
ar minningar, það var svo gaman.
Síðustu stundimar er við áttum
saman var þegar þú komst á
Sjúkrahúsið á Isafírði í október í
smá aðgerð og fékkst að vera hjá
okkur allan daginn. Það vora dá-
samlegar stundir. En elsku systir
og mágur, þegar ég kvaddi ykkur
þann 19. október síðastliðinn átti
ég alls ekki von á því að það yrði
í síðasta sinn er við sæjumst hér
á jörð, en aldrei veit maður hvenær
maður kveður í síðasta sinn. Því
er það svo mikilvægt að kveðjast
í hvert eitt sinn við brottför. Þú
stakkst í lófa minn litlu umslagi
um leið og vð kvöddumst, innihald
þess yljar mér um hjartarætumar
í dag, ég mun varðveita það í fram-
tíðinni sem djásn þitt til mín.
Hinn 25. október um kvöldið
áttum við samtal saman í síma
og slógum við þá á létta strengi
eins og endranær, en að morgni
voram við vakin upp við sorgar-
fregn, einu sinni enn, sýnt fram á
að guð einn ræður og gefur okkur
styrk til að taka því sem að hönd-
um ber.
í Spámanninum segir: „Þótt
hönd hans sé þung og hörð, er
henni stjómað af mildi hins óséða,
og bikarinn sem hann færir ykk-
ur, brennir varirnar, en er þó gerð-
ur úr leimum, sem guð hefur
vætt með helgum táram sínum.“
Um leið og við kveðjum elsku-
lega systur mína og mág minn,
þá biðja systkini okkar fyrir kveðj-
ur og þakklæti fyrir allt. Við biðj-
um góðan guð að geyma þau og
gefa þeim allt það besta og feg-
ursta sem hann á. Megi ljósið hans
yfír okkur skína.
Elsku frænkur og fjölskyldur
ykkar, Guð styðji ykkur og styrki
og veri með ykkur. Við biðjum
einnig fyrir öllum er misstu ástvini
sína í snjóflóðinu og öðram Flat-
eyringum. Guð blessi ykkur öll.
Jóhanna og Högni,
Hlíf, ísafirði.
GESTUR H.
FANNDAL
+ Gestur Helgi
Fanndal, kaup-
maður á Siglufirði,
fæddist í Haga-
nesvík i F(jótum í
Skagafirði 10. júlí
1911. Hann lést á
Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 2. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Siglufjarðarkirkju
9. desember.
KYNNI mín af Gesti
Fanndal era orðin
löng, enda töldu
æviárin hans á níunda tuginn þeg-
ar hann lést. Því fór þó ijarri að
Elli kerling hefði náð á honum
tökum, lífsþróttur og lifandi áhugi
á málefnum líðandi stundar ein-
kenndu hann til hins síðasta.
Gestur var heilsteyptur maður
og sýndi það jafnt í starfí sínu
sem kaupmaður á Siglufírði alla
FOSSVOGl
'onaum
Útfararslofa Kirkjugardanna Fossvogi
Simi 551 1266
sína starfsævi og í
fjölskyldunni, þar sem
ég kynntist honum
sem stjúpa, þegar ég
flutti til móður minnar
á unglingsárum. Þrátt
fyrir mikið og eril-
samt starf var hann
alltaf með hugann við
að búa vel að fjöl-
skyldunni og lét okkur
systkinin finna það,
hve annt honum var
um að við fengjum
sem bestar aðstæður
til að njóta okkar í líf-
inu. Hann var okkar
trausti bakhjarl með móður minni
og hefur mér orðið það æ ljósara
eftir því sem árin hafa liðið,
hversu mikilvægt það var og ekki
eins sjálfsagt og mér fannst það
þá.
Seinna tengdust ný bönd þegar
bamabömin komu til sögunnar og
kynntust því, að Gestur afí var
alveg sérstakur, hann átti þessar
undrahirslur fullar af sælgæti og
hann fann miklu fleiri tilefni en
afmæli og jól til að koma með
spennandi pakka. Og ekki fannst
bömunum það amalegt að fá að
standa við píanóið og syngja af
hjartans lyst við undirleik Gests
afa.
Minnisstæðir era líka lautartúr-
ar inn í Fljót, í Stífluhólana eða
að Barði, þar naut Gestur sín
sannarlega sem höfuð stórfjöl-
skyldunnar, þegar búið var að
breiða út veisluföngin í fallegri
laut.
Að lokum vil ég fyrir hönd okk-
ar hjónanna og bama okkar þakka
Gesti trausta og góða samfylgd
og bið móður minni, bræðram og
öðrum nánum vandamönnum allr-
ar blessunar.
Erla Þórðardóttir.
Hann elsku afí hefur lokið hlut-
verki sínu hér hjá okkur og er
farinn á góðan stað. Hann var sá
besti afí sem nokkur gat átt, eins
og klettur var hann, alltaf til stað-
ar, alltaf í búðinni sinni, eitthvað
að sýsla. Hann var fróður maður,
alltaf með eitthvert merkilegt rit
eða pésa við höndina. Eftir því sem
ég varð eldri, stakk hann að mér
ýmsu skrítnu og skemmtilegu,
fyrst vora það föndursíður og
teiknimyndasögur úr dönsku blöð-
unum sem hann las ævinlega, svo
fóru það að verða smásögur og
ýmis skemmtilegur fróðleikur í
sambandi við menntun mína og
áhugamál.
Það var alltaf svo gaman að
tala við hann afa, hann vissi svo
margt og hafði svo sterkar skoð-
anir á öllu, og svo skemmtilegar
tilgátur um allt milli himins og
jarðar. Það er falleg minning sem
kemur upp í huga mér nú þegar
afí hefur kvatt. Ég var sennilega
fjögurra eða fimm ára í pössun
hjá afa og ömmu, ég var lasin og
mér leiddist. Ég sat um stund við
stofugluggann og reyndi að skrifa
niður öll númerin á bflunum sem
keyrðu fram hjá. Svo fór ég upp
á loft til afa á kontórinn og lagð-
ist á beddann sem þar var, afí fór
að segja mér frá hinu og þessu á
meðan hann gerði bókhaldið. Þar
var svo friðsælt og hlýtt og góð
„afalykt“ í loftinu. Augnlokin á
lítilli stelpu þyngdust og þegar ég
vaknaði var afí enn á sínum stað
en hann hafði breitt ofan á mig
stóra íslenska fánann sem hann
flaggaði við öll tækifæri.
Eg man hvemig allt var í ragl-
ingslegri röð og reglu, eins og allt-
af er á ekta kontóram. Alltaf átti
afí eitthvað gott í litla sælkera-
munna, súkkulaði og ýmislegt
góðgæti. Elsku afi minn, þú varst
einstakur og ógleymanlegur.
Þakka þér fyrir allar góðu stund-
imar, súkkulaðið og skemmtilegu
samtölin.
Þín afastelpa,
Perla.
GUÐLAUG
VILHJÁLMSDÓTTIR
+ Guðlaug Vil-
hjálmsdóttir
var fædd í Meiri-
tungu, Rangár-
vallasýslu, 7. febr-
úar 1903. Hún and-
aðist í Reykjavík
21. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
Guðlaugar voru
hjónin Vigdís Gísla-
dóttir, ættuð af
Suðurnesjum, fædd
3. apríl 1878, og
Vilhjálmur Þor-
steinsson, frá Beru-
stöðum, Rangár-
vallasýslu, fæddur 18. desem-
ber 1870. Systkini Guðlaugar
voru þessi: Ketill, f. 27. sept.
ÓÐUM fækkar móðursystkinum
mínum frá Meiritungu, en þau
vora fímmtán. Eftir era á lífí syst-
umar Fanney, Ásta og Eva.
Þegar ég man fyrst eftir mér
þá var það í Meiritungu, hjá afa
og ömmu, en þar hafði ég nokkra
dvöl sumarið 1930. Mér er enn í
minni heimilisfólkið á Meiritungu-
bæjunum, en þar var þá þríbýli.
Ég hef oft hugsað um það síðan,
hvað þetta vora samhentar fjöl-
skyldur og þessi fjölmörgu böm,
sem þama ólust upp í sátt og sam-
lyndi. Þá átti ungt fólk ekki kost
á langri skólagöngu, fljótt farið
að létta undir með foreldram sínum
með vinnu, farið til verstöðva, eða
annað, strax og aldur og þrek
leyfðu. Þá var vinnan og góð sam-
skipti við annað fólk sú þroska-
og menntabraut, sem fólk gekk til
undirbúnings fyrir framtíðina og
lífið. Þessi „braut“ reyndist vel og
vandamálin vora leyst með at-
gjörvi, drenglyndi og dáð.
Guðlaug var af þessum eldri
skóla. Hún var bráðvel gefín til
munns og handa, dugleg og skyn-
söm. Hún fór ung úr foreldrahús-
1899, dó ungur;
Guðrún, f. 13. febr.
1901; Ketill, f. 15.
febr. 1905; Þor-
steinn, f. 20. júlí
1906; Vilborg, f. 24.
nóv. 1907; Vilhjálm-
ur, f. 24. nóv. 1907,
dó ungur; Gunnar,
f. 13. júlí 1909; Þór-
arinn, f. 20. des.
1910; Fanney, f. 28.
apríl 1914; Karl, f.
11. sept. 1916, Ásta,
f. 8. okt. 1918; og
Eva, fædd 23. mars
1920.
Útför Guðlaugar Vilhjálms-
dóttur fór fram í kyrrþey, að
ósk hinnar látnu, 1. desember.
um, til Reykjavíkur, lærði sauma-
skap og gerði þá atvinnugrein að
ævistarfí sínu. Lengst af vann hún
hjá Vinnufatagerð íslands. Hún
tók mikinn þátt í félagsstarfí Iðju,
félags verksmiðjufólks, um margra
ára skeið. Hún var ávallt málsvari
þeirra er minna máttu sín í þjóðfé-
laginu. Var stefnuföst og ákveðin
í skoðunum sínum. Lengst af
bjuggu þær saman systumar Guð-
laug og Fanney, fyrst lengi á
Snorrabraut 52 og svo hin síðari
ár í Bólstaðarhlíð 50. Til þeirra
systra hefur ávallt verið gott að
koma. Nutum við systkinin þess
svo sannarlega oft. Fyrir það og
svo margt annað þökkum við í
dag. Einhvem veginn var það svo,
að sjaldan var önnur systirin nefnd,
nema hin þá líka.
Fanney eignaðist soninn Vil-
hjálm. Ég veit að hann hefur verið
Guðlaugu jafn kær og hann væri
hennar sonur.
Minningin um Guðlaugu frænku
mína er mér mjög kær. Hún var
góð frænka. Blessuð sé minning
hennar.
Hörður Valdimarsson.
HÓLMFRÍÐUR
JÓNASDÓTTIR
+ Hólmfríður Jónasdóttir
fæddist 12. september 1903.
Hún lést á Dvalarheimili aldr-
aðra á Sauðárkróki 18. nóvem-
ber síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Sauðárkróks-
kirkju 25. nóvember.
TENGDAMÓÐIR mín, Hólmfríður
Jónasdóttir frá Hofdölum, er látin,
92 ára að aldri. Þótt andlát hennar
kæmi mér ekki á óvart, var þó sem
strengur brysti f bijósti mér. Minn-
ingarnar hrönnuðust upp. Frá því
fyrir tæpum 40 áram er ég kom
fyrst á heimili hennar og manns
hennar Guðmundar Jósafatssonar
hefur hún verið mér kær. Hvemig
hún tók mér, aðfluttum strák-
piakknum, sem farinn var að draga
sig eftir yngri dóttur hennar.
Hennar hlýja og Ijúfa viðmót ásamt
dulinni kimni færði öllum þeim sem
hún umgekkst aukna lífsfyllingu.
Við Margrét hófum okkar bú-
skap í einu herbergi í húsi þeirra
hjóna á Ægisstíg 10 hér á Sauðár-
króki, og aldrei heyrðist æðraorð
eða styggðaryrði þó að þau þyrftu
að þrengja að sér. Þegar barna-
bömin komu minnkaði umhyggjan
ekki, þvert á móti. Fyrir alla þá
ástúð og þann kærleik sem hún
veitti þeim verður aldrei að fullu
þakkað. Hveiju barni er það mikil
gæfa að alast upp við slíkar að-
stæður og munu bömin okkar búa
að því ævilangt.
Fljótlega eftir að þau hjón fluttu
úr sveitinni til Sauðárkróks fór
Hólmfríður að hafa afskipti af
verkalýðsmálum. Þar sem annars
staðar reyndist hún góður liðsmað-
ur. Hún gekk í Verkakvennafélag-
ið Ölduna og var þar í forystu í
áratugi, þar af formaður í tæp 20
ár með hléum, og sat á J>ví tíma-
bili á fjölmörgum ASI-þingum.
Þegar hún hætti störfum fyrir
verkakvennafélagið Iaunuðu þær
henni dygga forystu með því að
gera hana að heiðursfélaga. Einnig
starfaði hún lengi í Kvenfélagi
Sauðárkróks og var heiðursfélagi
þess. Þó að Hólmfríður væri ljúf
manneskja, hafði hún fastmótaðar
skoðanir og var órög að fylgja
þeim eftir, og setti þær fram á
þann hátt að eftir var tekið. Skáld-
mælt var Hólmfríður í besta lagi,
var síyrkjandi. Ófáar vora þær
stökumar sem hún kastaði fram,
aðeins til að létta lund þeirra sem
hún umgekkst hveiju sinni.
Hnyttnar vora þær og hittu beint
í mark. Þá orti hún mikið af ljóðum
og gaf út eina ljóðabók.
Iðulega kom hún fram á
skemmtunum og las þá gjarnan
upp ljóð, þá samdi hún einnig texta
við dægurlög sem komið hafa út
á hljómplötum.
Þau hjón vora alla tíð mjög sam-
hent, en mann sinn missti hún af
afleiðingum slyss 14. janúar 1974.
Harmaði hún hann n\jög, en þá sem
endranær sýndi hún styrk og æðra-
leysi. Er ég þess fullviss að nú
þegar þegar þau era saman á ný,
leiðist þau aftur hlið við hlið. Megi
það verða öllum þeim sem næstir
standa merkri sæmdarkonu nokk-
ur huggun.
Með djúpri virðingu og innilegu
þakklæti fyrir allt og allt.
Stefán Guðmundsson.