Morgunblaðið - 28.01.1996, Blaðsíða 22

22 SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Vinkilbeygja
Árið 1982 má segja að fyrirtæki
Davids hafi sveigt glannalega inn
á nýja braut. Þá fékk hann umboð
fyrir franskar snyrtivörur að nafni
Clarins. Síðan hefur hvert frægt
merkið af öðru safnast á hendur
Davids og fyrirtækis hans. 1986
kom Chanel, 1992 kom Escada og
1993 Christian Dior. Á síðasta ári
Calvin Klein. Sókn þessara erlendu
risa gefa til kynna að fyrirtæki
Davids hafi staðið sína pligt. Hver
er galdurinn að ná árangri með
frekar dýra vöru á íslandi?
„Það er ekki auðvelt,“ svarar
David strax og hugsar sig svo
aðeins um: „Ég hafði dálitla
reynslu með snyrtivörur frá árun-
um hjá Rolf. Þegar ég fékk svo
tækifærið sjálfur þá setti ég fyrir-
tækinu strax þá meginreglu sem
aldrei hefur verið hvikað frá, að
vörurnar mættu aldrei vera dýrari
á íslandi heldur en í útlöndum. Það
eru ekki meira en 10 til 15 ár síð-
an að sjá mátti íslendinga hamstr-
andi alls konar vörur erlendis af
því að þær voru svo dýrar heima.
Þetta hefur breyst en það var eng-
inn á þeim línum þegar ég byrjaði
á þessu.
En þetta hvorki var eða er auð-
velt. Við þurfum að kaupa vöruna
frá verksmiðju erlendis. Síðan
borgum við frakt, sem að vísu
hefur lækkað síðustu árin, síðan
kemur vörugjald og loks hærri
virðisaukaskattur heldur en geng-
ur og gerist víða um lönd. Við
allan þennan kostnað bætist
kostnaður vegna þjónustu, kynn-
inga, kennslu, auglýsinga og fleira
og fleira. Við þessar kringum-
stæður er ljóst að okkur hefur
alltaf verið vandi á höndum. En
íslendingar eru kröfuharðir þótt
fámennir séu. Þeir vilja góða vöru
á góðu verði og eru fljótir að átta
sig á hvar þeir fá mest fyrir pen-
ingana.
I fyrstu fékk ég Clarins til að
taka þátt í þessu, styrkja okkur
til að geta boðið þau verð sem
myndu duga. Þeir sýndu málinu
skilning, en þegar frá leið urðum
við að standa einir og þá var ekki
annað úrræði en að skera niður
af álagningunni.“
Markaðsrannsóknarsvæðið
ísland
Miðað við knappt svigrúm til
verðlækkanna á ýmsum gæðavör-
um, hefur það oft vakið furðu neyt-
enda hversu gífurlega einstök fyr-
irtæki auglýsa vörur sínar. David
segist alltaf hafa auglýst mikið,
en staðið straum af því sjálfur.
Hins vegar sé því ekki að leyna,
að geysilegt fjármagn virðist
stundum vera í umferð. David seg-
ir:
„Mörg erlend stórfyrirtæki eru
búin að átta sig á því að íslenski
markaðurinn er stórmerkilegur
þótt smár sé. Þess vegna nota þau
Island til markaðsrannsókna ef við
getum orðað það svo. Þau koma
með nýja vöru og setja kannski
100.000 dollara eða meira í að
auglýsa hana og markaðssetja
hana á íslandi. Það eru smápening-
ar í þeirra augum.
Þeir vita að hér eru kröfuharðir
og útsjónarsamir neytendur, fólk
með háan lifistandard sem vill
góða vöru en ekki uppsprengd
verð. Þeir prófa sig áfram á Is-
landi. Ef varan og verð ganga á
íslandi, þá er allt sett á fulla ferð
í öðrum löndum. Þessi stóru alþjóð-
legu fyrirtæki hugsa á svo stórum
skala að svona könnun á íslandi
er lítið og hagnýtt skólabókar-
dæmi.“
Geturðu nefnt dæmi um þetta?
„Veistu það, ég má það ekki.
Ekki spyrja mig að því, en trúðu
því, það er mikið um þetta.“
Hliðarspor . . .
David Pitt hugar ekki aðeins að
heildverslun sinni, hann hefur tek-
ið ýmis „hliðarspor" eins og hann
kallar það. Hann tínir eitt og ann-
að til, en það markverðasta í pakk-
anum er þó án nokkurs vafa fyrir-
tækið „Axel hugbúnaður ehf“ sem
David hefur stofnað með tengda-
DAVID L. Pitt, Davíð Kristján Pitt Og Frank Ó. Pitt. Morgunblaðið/Svemr Vilhelmsson.
FARLÐ AÐ SJÁST
TIL LANDS
msxapnmmmuúF
Á SUNNUDEGI
►David L.C. Pitt er stofnandi og aðaleigandi heild-
verslunarinnar David Pitt ehf. Fyrirtækið er bráðum
tvítugt og á það nokkuð sérstæða sögu, auk þess sem
saga eigandans, Davids Pitt, er enn sérkennilegri.
Lengst af hefur fyrirtækið sérhæft sig að mestu í
snyrtivörum og síðustu árin hefur hvert heimsþekkt
merkið af öðru rekið á fjöru Davids Pitt. Og hann
hefur leyft sér ýmis athyglisverð hliðarspor eins og
hann greinir frá í viðtali við Morgunblaðið
eftir Guðmund Guðjónsson
DAVID Pitt er næstum
eins fjölþjóðlegur og
hægt er að hugsa sér.
Eitt af þjóðarbrotunum
í honum er íslenskt og það er það
þjóðarbrot sem hann ákvað, sór og
sárt við lagði, aðeins níu ára gam-
all, að rækta, eftir að hafa brotið
tönn í áflogum við skólafélaga á
enskri heimavist. Tönnin brotnaði
er hann stóð til varnar móður sinni
hálfíslenskri, og heimalandi hennar
í norðri sem hann hafði þó aldrei
augum litið, hvað þá að hann vissi
um hvað slagsmálin snérust. Síðar
frétti hann að tönninni hefði hann
fómað vegna nýhafíns þorskastríðs
íslands og Englands. Pimm árum
síðar; nýtt þorskastríð og önnur
tönn.
Hann er fæddur á Englandi 15.
febrúar 1946. Móðir hans Anna
Dúfa Storr og faðir hans Frank
W.C. Pitt, enskur lögfræðingur
sem kom hingað til lands á stríðs-
árunum er hann var sjóliðsforingi
í sjóher hennar hátignar Breta-
drottningar. Afí Davids var Franc-
is Pitt, mikill ævintýramaður sem
tók sér margt og skrítið fyrir hend-
ur. Það sem dýpst risti var járn-
brautargerð yfir þvera Kólombíu,
en það var einmitt þá sem hann
hitti konuefni sitt, Önnu Christínu
Oviedo. Anna Dúfa var hins vegar
hálfíslensk, dóttir Elínar Sigurðar-
dóttur frá Laxamýri og Ludwigs
Storr, merks dansks athafnamanns
sem er þekktastur hér á landi fyr-
ir að hafa verið aðalræðismaður
Danmerkur á íslandi, en auk þess
rak hann hér glerslípun- og speg-
lagerð á Klapparstíg.
David er því fjölþjóðlegur. Hann
er að hluta íslendingur, að hluta
Dani, að hluta Kólombíumaður og
að hluta Englendingur. í hjartanu
er þjóðemið þó aðeins eitt.
Staðið við ákvörðunina
Rauiiar ákvað David meira en
að rækta íslenska þjóðarbrotið í
sér er hann brást við stríðni skóla-
félaga á heimavistinni ensku forð-
um. Hann ákvað í raun að flytjast
til Islands í fyllingu tímans og það
gerði hann. 16 ára gerði hann
fyrstu tilraunina, kom þá og dvaldi
við nám í Eiðaskóla í þrjá. mánuði.
Það gekk illa, en hann bilaði ekki
í ásetningi sínum og þann 29. sept-
ember 1965 kom hann aftur og
þá alkominn.
David segir að stríðni sé mjög
rík meðal Breta og sérstaklega
verði þeir fyrir barðinu á henni sem
eru „pínu öðm vísi“ eins og hann
orðar það og þess vegna varð hann
skotspónn í skóla með sína suð-
rænu/norrænu blöndu. „Það var
hart að verða fyrir þessu, en það
herti mig og miðað við hvernig
ræst hefur úr mínu lífi þá er ég
glaður og þakklátur,“ segir hann
og staldrar síðan aðeins við annan
vendipunkt. Þegar hann hitti eigin-
konuefni sitt, Svölu Lárusdóttur,
nýkominn til landsins.
„Svala og móðir hennar Kristín
tóku mig fyrir. Svala var þá flug-
freyja, en fór síðan í kennaranám.
Saman kenndu þær mér málið og
stóðu við hlið mína er ég fór í Versl-
unarskólann, í ársnámskeið þar í
ýmsum fögum. Með þeirra hjálp
komst ég fljótt inn í hugsunarhátt-
inn hér á landi. Eftir námskeiðin
ætlaði ég síðan í viðskiptafræði.
Þegar ég kom til landsins hafði
ég byijað í Speglabúðinni hjá afa
mínum Ludwig og ætlaði að nema
glerskurð. En hugurinn _fór að
stefna á viðskiptasviðin. Áður en
ég gat sest á skólabekk í HÍ bauðst
mér hins vegar vinna hjá Rolf Jo-
hansen. Ég ákvað að slá til, vinna
hjá honum í eitt sumar og læra
þar eins mikið og hægt væri. Það
er skemmst frá að segja, að eitt
sumar breyttist í tíu ár og þau ár
voru skólinn sem bjó mig undir
eigin fyrirtækisrekstur."
Stökkpallurinn Mastermind
David segir að Rolf hafi verið
sá besti húsbóndi sem hægt hefði
verið að hugsa sér. Það unnu að-
eins 3-4 hjá fyrirtækinu og David
tók víða til hendi í fyrirtækinu.
Segir hann virðingu og traust hafa
verið það sem fyrirtækið byggðist
á og alla tíð hefði Rolf sagt við
sig: „David, þegar þú vilt og ert
tilbúinn að hætta og stofna þitt
eigið fyrirtæki, þá skaltu gera
það.“ David ber einnig Þorsteini
Kristinssyni framkvæmdastjóra
hjá Rolf vel söguna.
Og árið 1976 kom vendipunkt-
urinn sem David Pitt hafði beðið
eftir. Hann ákvað að flytja inn
nýtt og vinsælt spil, Mastermind.
„Það seldist meira en nokkurt ann-
að spil. Við seldum að mig minnir
19.600 stykki og þá hugsaði ég
með mér, ég hlýt að geta byrjað
núna. 1. júní 1977 stofnaði ég því
fyrirtæki mitt og keypti um leið
Speglabúðina af afa.
Það var fjárhagslega þungt, ég
borgaði búðina fullu verði á einu
ári, hann gaf ekkert eftir, sá gamli.
Ástæðan fyrir því að ég keypti
búðina var að hún átti að sjá mér
og fjölskyldunni fyrir daglegu lifi-
brauði á meðan ég byggði upp
heildverslunina,“ segir David og
heldur áfram:
„Ég var að flytja inn hitt og
þetta, m.a. ljósmyndavörur frá II-
ford sem þóttu og þykja í fremstu
röð. Ég var einnig að byggja í
Hafnarfirði og reka Speglabúðina
og þar höfðum við mikið úrval af
gleri og eftirprentunum af lista-
verkum. Þetta var skemmtilegur
tími, mikið að gera og allt á upp-
leið.“