Morgunblaðið - 28.01.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAPIÐ
MINIMINGAR
SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 1996 33
GUÐLAUG
SVANFRÍÐUR
GUNNLA UGSDÓTTIR
+ Guðlaug Svanfríður Gunn-
laugsdóttir var fædd í
Klaufabrekknakoti í Svarfað-
ardal 1. september 1902. Hún
lést á Dvalarheimilinu Horn-
brekku 19. janúar síðstliðinn á
94. aldursári. Foreldrar hennar
voru Hólmfríður Björnsdóttir
frá Hóli í Svarfaðardal og
Gunnlaugur Jónsson frá
Klaufabrekknakoti. Börn
þeirra Hólmfríðar og Gunn-
laugs voru: Guðlaug Helga, f.
1906, Jón, f. 1908, d. 1986,
Anna Margrét, f. 1911, d. 1942,
Björn Zophonias, f. 1915, Hall-
dór, f. 1920, og Pálína, f. 1923.
Tvö börn dóu í bernsku, stúlka
og drengur.
Árið 1921 flyst Guðlaug með
foreldrum sínum og systkinum
að Skeggjabrekku í Olafsfirði
en þar bjuggu þau í sjö ár,
önnur sjö ár bjuggu þau á
Hornbrekku í sömu sveit. 1935
flytjsat Gunnlaugur og Hólm-
fríður til Dalvíkur og byggja
þar húsið Mela. Meðan fjöl-
skyldan bjó í Skeggjabrekku
kynntist Guðlaug manni sínum
Magnúsi Halldóri Ingimundar-
syni, f. 22. september 1901, d.
14. janúar 1985. Þau giftust
1922.
Börn þeirra: Ingimundur, f.
17. júní 1923, d. 27. nóvember
1924. Gunnlaugur, f. 4. október
1925, giftur Guðlaugu Gunn-
laugsdóttur. Hólmfríður, f. 18.
desember 1926, gift Þorsteini
Björnssyni.
Utför Guðlaugar fór fram
frá Ólafsfjarðarkirkju 27. jan-
úar.
AMMA mín lést í Hornbrekku um
hádegisbil 19. þ.m. þá á 94. aldurs-
ári. Eg var bundin henni sterkum
tilfinningaböndum allt frá því ég
man eftir mér. Ég fæddist á heim-
ili hennar og afa á Kirkjuvegi 6 og
var hjá þeim þar til ég var 26 ára.
Þegar ég var sex ára fluttu þau
úr Kirkjuveginum í nýtt hús á Horn-
brekkuvegi 12 sem afi og amma
byggðu ásamt syni sínum, Gunn-
laugi og Guðlaugu konu hans. Við
fluttum á neðri hæðina vorið 1950
ásamt mömmu og stjúpa mínum,
Þorsteini Bjömssyni, og stuttu
seinna fluttu Gulla og Gulli (Brói)
á efri hæðina með son sinn, Inga
Vigni, sem fæðst hafði 29. mars
það ár.
Fljótt fjölgaði í fjölskyldunni því
Magnús bróðir minn fæddist í októ-
ber sama ár og Björn í júní þremur
árum siðar, báðir í herbergi afa og
ömmu. Á efri hæðinni hafði í júlí
1952 fæðst frænka, Róslaug.
Þarna var því saman komin öll
fjölskyldan, hún var ekki stór, en
virkaði þó býsna stór því samgang-
ur var mikill á milli hæða og það
var ekki bara á hátíðum að við
borðuðum öll í eldhúsinu hjá ömmu.
Árið 1960 bættist svo systir mín,
Eiríksína, í þennan hóp en þá voru
mamma og Steini flutt fyrir nokkru
í sitt hús á Gunnólfsgotu 4, en ég
varð eftir hjá ömmu og afa, enda
ekki annað tekið í mál.
En þrátt fyrir að rýmkaði um
tíma hjá ömmu og afa þá stóð það
ekki lengi, því 1964 eignaðist ég
dóttur mína Ólöfu Ingu og fannst
ömmu það ekkert tiltökumál þó nú
fæddist barn af þriðju kynslóð á
heimili hennar. I millitíðinni fæddist
hjá okkur Haukur dóttursonur
Stjönu, vinkonu ömmu.
Amma var viðstödd fleiri barns-
fæðingar þó ekki væru þær á henn-
ar heimili. Mér er líka í fersku minni
hvað hún aðstoðaði við sauðburð,
bank á glugga að nóttu og kallað
á Laugu hvort hún gæti komið og
aðstoðað. Ekkert var sjálfsagðara
og ekki man ég til þess að hún
þyrfti neina sérstaka hvíld daginn
eftir, þótt hún væri úti hálfa nótt-
ina.
Ekki þurftum við afkomendurnir
heldur að læra prjónaskap, henni
þótti það bara móðgun við sig ef
minnst var á að læra það almenni-
lega. „Ég er enga stund að þessu,
þú þarft nú ekki að vera að bauka
við þetta.“
Stundum fannst mér að hálf sjó-
mannastéttin, bændur og skíða-
menn hlytu að vera í sokkum eða
vettlingum frá henni. Við prjóna-
skapinn sat hún marga klukkutíma
á dag eftir að hún kom í Horn-
brekku, alveg þangað til fyrir þrem-
ur mánuðum að heilsan leyfði það
ekki lengur.
Það losnaði ekki um böndin þótt
ég flytti til Akureyrar eftir að ég
gifti mig og Ólöf Inga hélt áfram
að vera hjá þeim mörg sumur.
Aldrei fannst þeim mín fjölskylda
vera of stór, þótt við værum orðin
fimm, til að vera hjá þeim allar
stórhátíðir og ótal skipti inn á milli.
Við höfum oft talað um það hjónin,
hvernig í ósköpunum þau hafa
nennt að fá allan hópinn svona oft
í heimsókn. Það var engin logn-
molla yfir fjölskyldunni þegar hún
ruddist inn úr dyrunum eftir að
synirnir Magnús og Þórleifur kom-
ust á legg. Nei, hjá ömmu og afa
var fátt bannað og aldrei skammast
og þótt þau ættu fallegt heimili
mátti hlaupa þar og leika sér að vild.
Við geymum öll ljúfar minningar
um að koma fyrir Múlann, sjá Ólafs-
fjörð birtast, keyra beint í Horn-
brekkuveginn í heitar kleinur og
soðið brauð, umvafin þeirri gleði
og hlýju sem ömmu og afa var svo
eðlislæg.
Nóttina fyrir Þorláksmessu, ein
jólin sem að sjálfögðu átti að eyða
á Hornbrekkuveginum, hringdi afi
og sagðist hafa verið að hlusta á
veðurskeytin og sér litist ekki á
blikuna, við skyldum helst drífa
okkur strax af stað. Það þurfti ekki
að segja okkur það tvisvar, börnin
vakin, í skottið var troðið öllu frá
jólapökkum niður í kopp og það
þarf ekki að orðlengja það að við
rétt sluppum fyrir horn. Múlinn var
tepptur fram yfir áramót.
Þegar heilsu afa fór að hraka
það mikið að amma gat ekki lengur
hugsað um hann heima, fór hann
á Dvalarheimilið Hornbrekku. Þar
sýndi amma enn og aftur hversu
dugmikil hún var. Hún eyddi hjá
honum öllum eftirmiðdögum og
meira að segja lét flytja sig á vél-
sleða ef ekki var bílfært. Hún var
svo að sjálfsögðu hjá honum þegar
hann lést 14. janúar 1985. Sjálf fór
hún svo á Hornbrekku árið 1989,
sagðist vera orðin börnum sínum
áhyggjuefni þetta gömul í svona
stórri íbúð, svo best væri að drífa
sig þar sem henni stóð til boða
gott herbergi.
Okkar gistinætur í Ólafsfirði
lögðust af eftir þetta en alltaf var
tilhlökkunarefni að koma í heim-
sókn, í kúmenkaffi, brauðið og
nammið og amma sjálf jafn-
skemmtileg heim að sækja.
Ég hef oft hugsað um hvað kunn-
ingjahópur hennar var breiður. Þeg-
ar ég var krakki komu oft konur í
heimsókn sem mér fannst vera
gamlar miðað við hana, svo og aft-
ur miklu yngri konur. Nú seinni ár
kvartaði hún stundum yfir því að
það væri nú að verða úr sögunni
fyrir sig að rifja upp gamlar minn-
ingar og hafa meðhlægjendur að
þeim, því allir gömlu vinirnir væru
dánir eða horfnir burt í eigin hugar-
heim.
En hún átti ótrúlega margar
yngri vinkonur sem heimsóttu hana
á Hornbrekku og þótti henni mjög
vænt um þær heimsóknir. Það
þurfti heldur engum að leiðast í
félagsskap hennar þar sem hún
hafði þann hæfileika að segja mjög
skemmtilega frá og hlátur hennar
svo léttur og smitandi.
Amma hélt alla tíð einstaklega
góðu sambandi við systkini sín,
maka þeirra og afkomendur og var
það gagnkvæmt. Hélst það góða
samband til hennar hinsta dags, því
ófáar ferðirnar undanfarið, komu
þeir bræðurnir frá Dalvík, Bjöm og
Halldór, til hennar og styttu henni
stundirnar.
Undanfarið ár höfum við séð
hvernig heilsu hennar hefur hrakað
smátt og smátt og þegar svo í októ-
ber að hún vissi að hún yrði end-
alnega að fara úr herberginu sínu
og leggjast á sjúkradeild, var það
kaffikannan en ekki aðrir veraldleg-
ir hlutir sem hún sá mest eftir.
Hún hætti aldeilis ekki að fá
heimsóknir. Það kom ennþá fólk á
öllum aldri að heimsækja hana
Laugu og hringingarnar til mín og
fyrirspurnir um líðan hennar voru
svo margar undanfarið, að það hefði
mátt halda að um unga konu væri
að ræða.
Það er svo einkennilegt þótt
dauðans sé vænst, kemur hann þó
alltaf á óvart. Það rifjast upp svo
margar ljúfar minningar og söknuð-
urinn læðist að. Við barnabörnin
og barnabarnabörnin nutum for-
réttinda að eiga slíka ömmu, sem
var ómetanlegur fjársjóður. Hennar
er nú minnst með ást, virðingu og
þakklæti af okkur öllum sem höfum
notið ástríkis hennar í svo ríkum
mæli.
Eftir 2ja mánaða sjúkdómsstríð
hlaut hún friðsælan og fallegan
dauðdaga, sem er margfalt betri
en vonlítið og þjáningarfullt líf. Mín
sérstöku forréttindi voru þau að
hafa mjúkan vangann hennar
ömmu í lófa mínum þegar andi
hennar hvarf á eilífðarbrautina.
Ég vil þakka starfsfólki Horn-
brekku sem hjúkraði henni af ein-
stakri natni og hlýju. Ég vil einnig
þakka frábært viðmót þeirra við
mig undanfarnar vikur.
Far í friði, amma mín. í huga
mínum geymist mynd af yndislegri
og örlátri konu sem gaf mér svo
mikið.
Anna Freyja.
+ Faðir okkar,
EINAR STEFÁNSSON
frá Bjólu,
andaðist á dvalarheimilinu Lundi 26. janúar. Börnin.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar föður okkar,
GEIRS GESTSSONAR,
Hringbraut 5,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki lyflæknisdeildar
St. Jósefsspítala í Hafnarfirði.
Bjarni Hafsteinn Geirsson,
Svavar Geirsson.
MIKAEL
EINARSSON
+ Mikael Einars-
son fæddist í
Sandgerðisbót
Glerárþorpi 2. sept-
ember 1914. Hann
lést 19. janúar síð-
astliðinn á hjúkrun-
arheimilinu Hlið á
Akureyri. Foreldr-
ar hans voru Guð-
björg Guðmunds-
dóttir og Einar M.
Sigurjónsson. Bróð-
ir hans er Guð-
mundur Einarsson
bóndi að Veðramóti
í Skagafirði. Mikael
kvæntist eftirlifandi konu sinni
Þórlaugu Björnsdóttur 21. jan-
úar 1955. Þau áttu saman tvær
dætur. 1) Guð-
björgu Stellu, hún
er gift Roland Möll-
er, á eina dóttur og
fósturson. 2) Aðal-
heiði Ingu, hún er
gpft Trausta Jó-
hannssyni, þau eiga
4 börn. Stjúpdóttir
Mikaels er Hjördís
Briem, hún er gift
Gunnlaugi Briem
og eiga þau 4 börn.
Barnabörnin eru 10
og barnabarna-
börnin eru 17.
Utförin fer fram
frá Glerárkirkju mánudaginn
29. janúar og hefst athöfnin
klukkan 14.
ELSKU afi minn, þú hefur fengið
hvíldina.
Minningarnar um þig mun ég
geyma í hjarta mínu, því þú varst
mér svo kær. Þegar ég var yngri,
lagði ég oft leið mína til afa og
ömmu.
Eftir að ég fór suður til Reykja-
víkur var afí duglegur að hringja í
mig. Mér fannst svo gott að ræða
málin við afa, því hann var alltaf
tilbúinn að hlusta og leiðbeina mér.
Við ræddum oft um stjómmál og
sjómennsku og varð afa þá oftast
að orði: „Þetta er nú engin sjó-
mennska í dag, eintóm lúxushótel."
Afi átti alltaf sælgæti handa okkur
krökkunum og var hann óspar á
það. Hann var alltaf tilbúinn að
fara upp í búð að sækja mjólk handa
„kálfinum" sínum eins og hann
kallaði mig stundum.
Afi gekk mikið og fór á hverjum
degi í langar gönguferðir, yfirleitt
einn síns liðs. I þessum ferðum hitti
hann marga og kom viða við til að
heilsa upp á fólk og spjalla. Svo
hætti hann alveg þessum göngu-
ferðum eftir að hann fór að finna
til í fætinum og þrekið minnkaði.
Var hann ekki eins ánægður með
lífið og tilveruna eftir það.
Elsku afi minn, hafðu þökk fyrir
allt. Hvíl þú í friði í faðmi foreldra
þinna.
Þinn nafni,
Mikael Jóhann Traustason,
Þýskalandi.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
Rl'KHARÐ ÓTTAR ÞÓRARINSSON,
írabakka 18,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Breiðholtskirkju
miðvikudaginn 31. janúar kl. 13.30.
Kristín Br. Kristmundsdóttir,
Kristmundur Br. Ríkharðsson, Erna Sylvia Árnadóttir,
Kristín Ósk Ríkharðsdóttir, Gunnar Þór Högnason,
María Erla Rikharðsdóttir
og barnabörn.
+
Elskuleg eiginkona mín og systir okkar,
GUÐLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Víðihlíð,
Grindavík,
áður Austurgötu 21,
Keflavfk,
er látin.
Útför hennar fór fram frá Grindavíkurkirkju 26. janúar sl.
Einlægar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Suðurnesja og hjúkrun-
arheimilisins Víðihlíðar fyrir kærleiksríka umönnun og hlýju.
Guð blessi ykkur öll.
Marteinn Helgason
og systur hinnar látnu.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRBJÖRN AUSTFJÖRÐ
JÓNSSON,
Marfubakka 12,
Reykjavík,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 22. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 30. janúar kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim,
sem vildu minnast hans, er bent á Slysavarnafélag íslands.
Guðmunda Árnadóttir,
Birgir Þórbjarnarson, Guðrún Garðarsdóttir,
Guðrún Þórbjarnardóttir, Sigurður Óli Sigurðsson,
Asdís Þórbjarnardóttir, Guðbrandur Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.