Morgunblaðið - 02.02.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 1996 43
KRISTÍN
SIGTR YGGSDÓTTIR
+ Kristín Sig-
tryggsdóttir
fæddist að Auð-
bjargarstöðum í
Kelduhverfi 11.
október 1904. Hún
lést á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 26. nóv-
ember síðastliðinn
91 árs að aldri. For-
eldrar hennar voru
Hólmfríður Sigur-
geirsdóttir og Sig-
tryggur Jósefsson.
Eignuðuste þau
þrjú börn. Sigmar
sem er látinn, Kristínu og Guð-
rúnu Jóhönnu. Hólmfríður
missti mann sinn frá börnun-
um kornungum. Síðar á ævinni
giftist hún aftur Sigurði Jóns-
syni, áður eignaðist hún dótt-
urina Halldóru Halldórsdótt-
ur. Hólmfríður og Sigurður
eignuðust tvo syni, Tryggva
og Jóhann Dalberg. Þeir eru
báðir látnir.
Kristín giftist Guðmundi
Rósant Trjámannssyni Ijós-
myndara 27. febrúar 1927. Þau
bjuggu allan sinn búskap á
Akureyri. Kristín og Guð-
mundur eignuðust
fimm börn. Þau
eru Sigtryggur, f.
21.6. 1927, kvænt-
ur Jórunni
Thorlacíus. Rósa,
f. 2.7. 1929. Hún
lést í Kanada 7.3.
1995. Hún var gift
Robert Morson.
Hólmfríður f. 7.2.
1931, gift Gylfa
Hinrikssyni.
Hanna Bryndís, f.
28.3.1934, og Lilja,
f. 20.12. 1941, gift
Birni Jóhannes-
syni. Aður eignaðist Kristín
dótturina Olgu Þórarinsdótt-
ur, f. 11.1. 1924, d. 30.7. 1967,
hennar maður var Björn Dúa-
son. Einnig ólu Kristín og Guð-
mundur upp son Rósu dóttur
sinnar, Guðmund Ólafsson, f.
14.4. 1948. Kona hans er Inge-
gerd Narby. Afkomendur
Kristínar og Guðmundar eru
orðnir fjölmargir.
Útför Kristínar fór fram frá
Akureyrarkirkju 5. desember
að undanfarinni minningarat-
höfn frá Vídalínskirkju í
Garðabæ 1. desember 1995.
MIG langar til að setja nokkur síð-
búin kveðju- og þakkarorð til
tengdamóður minnar, fyrir ailt sem
hún var mér frá okkar fyrstu kynn-
um. Þó sárt sé að sjá á bak þeim
sem verið hafa manni mikið þá
gleðjumst við öll sem að henni
stöndum að hún er nú frelsuð úr
fjötrum þrauta og elli. Seinustu
árin voru henni erfið, heilsan þrot-
in og sérstaklega var henni þung-
bært að missa sjónina.
Yfir Kristínu var ailtaf mikil
reisn. Hún var falleg kona og heim-
ili hennar bar vitni um smekk
hennar og rausnarskap. Þótt hún
hefði ekki alltaf mikið milli hand-
anna, einkum fyrr á árum t.d. þeg-
ar börnin voru ung, var til þess
tekið hve þau voru alltaf vel og
fallega klædd. Allt var unnið af
henni sjálfri enda lék allt í höndum
hennar. Kom sér líka vel myndar-
skapur og hæfileiki hennar til að
stjórna, þar sem Guðmundur átti
við erfiða fötlun að stríða sem var
málleysið. Veikindi ollu því í æsku
hans, svo eðlilega kom meira til
hennar kasta en ella hefði orðið.
Um tíma þegar börnin voru ung
varð Guðmundur að fara á hæli
um skeið vegna veikinda sem
margir urðu fyrir á þeim árum, en
þau stóðu þetta allt af sér. Guð-
mundur vann lengi við iðn sína í
þjónustu annarra en rak svo ljós-
myndastofu sjálfstætt um árabil
og starfaði hún með honum þar
meðan heilsa hans og aldur leyfði.
Kristín annaðist eiginmann sinn til
hinstu stundar heima. En heilsu
hennar fór allt of fljótt hrakandi
eftir lát hans. Kristín var svo lán-
söm að vera lengst af ævi sinnar
hraust, enda þurfti hún á því að
halda. Eftir lát hans varð hún að
yfirgefa heimili sitt allt of snemma
og var það henni mjög þungbært.
Henni var sjálfstæðið í blóð borið,
var tamara að styðja við aðra en
láta styðja sig.
Kristín dvaldist á Kristnesspít-
ala um árabil við góða umönnun,
en börnin hennar voru öll flutt
suður yfir heiðar. í fríum tókum
við hana heim á Byggðaveginn,
heimili hennar eins lengi og stætt
var heilsu hennar vegna. Tvö síð-
ustu árin dvaldi hún á Elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund og erum
við hennar nánustu þakklát fyrir
hlýju og góða umönnun starfsfólks
þar.
Kristín var búin að sjá á bak
tveim dætra sinna, Olgu og Rósu.
Olga var elst eins og fyrr segir.
Hún var alin upp hjá afabróður
sínum, Páli Kristjánssyni, og konu
hans á Húsavík. Það var ætíð mjög
kært með þeim mæðgum. Rósa
lést á síðasta ári. Guðmund mann
sinn missti hún 1980 og þijá bræð-
ur sína með stuttu millibili. Trúi
ég að heimkoma hennar á æðra
svið hafi verið góð.
Þegar ég minnist tengdamóður
minnar er mér efst í huga þakk-
læti fyrir allan þann stuðning sem
hún veitti mér á samferð okkar.
Hún var ekki aðeins tengdamóðir
mín, hún var líka vinur minn.
Guð blessi hana og minningu
hennar.
Jórunn Thorlacíus.
Er ég minnist kærrar vinkonu
minnar er mér þakklæti efst í
huga. Ég var ung þegar ég hitti
Kristínu í fyrsta skipti. Hún -var
þá í heimsókn hjá Jóni bróður mín-
um ásamt Guðmundi manni sínum
og Sidda frumburði sínum, en
Guðmundur var mágur Jóns. Enn
er mér minnisstætt hversu smekk-
lega Siddi var þá klæddur, finnst
mér það táknrænt um þá smek-
kvísi og snyrtimennsku er alla tíð
einkenndi hana. Frá fyrstu hafa
kynni okkar verið mér sérlega
ánægjurík og gefandi.
Kristín bjó alla ævi á Akureyri.
í gegnum tíðina hef ég oft þurft
að fara þangað og alltaf var henn-
ar stóra heimili opið mér og minni
fjölskyldu. Gestrisni hennar var
einstök. Framkoma hennar ein-
kenndist af hlýhug og velvild. Það
var gott að eiga hana að. Fyrir
það vil ég þakka.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi.
Hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér,
þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum sem fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Blessuð sé minning Kristínar
Sigtryggsdóttur.
Lovísa Björnsdóttir.
Friðrikka
Millý Miiller
var fædd í Skóg-
arkoti í Þingvalla-
sveit 8. nóvember
árið 1907. Hún
lést á heimili sínu,
Austurbrún 6, 13.
desember síðast-
liðinn.
Útförin fór
fram 21. desem-
ber síðastliðinn.
MIG langar til að
minnast elskulegrar
konu, sem í huga mér
var alltaf ein af móðursystrum
mínum. Millý, eins og hún var
kölluð í daglegu tali, fæddist í
Skógarkoti í Þingvallasveit 8. nóv-
ember 1907. Hún var yngra barn
Ragnhildar Ólafsdóttur, sem ættuð
var úr Laugardal, og Max William
Miiller, er var af norsk-ítölsku
bergi brotinn, listamaður, sem lét
eftir sig mörg merk listaverk. Millý
fékk þó aldrei að vaxa upp við list
hans og hæfileika, því hann lést
áður en hún leit dagsins ljós, en
listræna hæfileika hlaut hún í arf,
þess ber merki öll hennar fagra
handavinna, sem bæði
prýddi heimili hennar
og sýningar. Bróður
átti Millý, Viktor, sem
var tæplega þrem árum
eldri, en hann lést um
fermingaraldur.
Ung fór Millý í fóstur
til afa míns og ömmu,
þeirra Jóns Benedikts-
sonar og Marínar Gísla-
dóttur, og ólst upp með
móður minni, Sólveigu,
systrunum Sigur-
björgu, Sigurrósu og
Helgu til sex ára ald-
urs. Með Millý og móð-
ur hennar voru ávallt miklir kær-
leikar og studdi Millý móður sína
af mikilli ósérplægni, þegar hún
barðist við illvígan sjúkdóm, áður
en yfir lauk, þannig var Millý.
Við fjölskyldu Jóns og Marínar,
hélt hún ávallt mikilli tryggð og
var sem ein af systrahópnum, m.a.
fór hún um miðjan fjórða áratuginn
til Svíþjóðar, til þess að vera hjá
Sigurbjörgu, sem þangað giftist
lækninum Isak Unháll, yfirlækni á
Hultafors Sanatorium þar í landi.
Dætrum þeirra hjóna reyndist
Millý sem náinn vinur og frænka
og þannig var hún einnig okkur
hinum í fjölskyldunni. Gæði henn-
ar, gjafmildi og elska mun okkur
aldrei úr minni líða og aldrei verða
fullþakkað.
Éftir heimkomuna frá Svíþjóð
starfaði Millý lengst af við af-
greiðslustörf og sinnti þeim, eins
og öllu, sem hún tók að sér, með
stakri prýði og lipurð. Framkoma
hennar var afar fáguð og glæsileiki
hennar sem ungrar konu leynir sér
ekki á myndum frá þeim tíma.
Síðustu árin bjó Millý í háhýsi
við Austurbrún. Þar eignaðist hún
nýja vini, var fljót að aðlaga sig
breyttum aðstæðum og taka þátt
í félagsstarfi aldraðra og allslags
uppákomum, sem á boðstólum
voru. Og nú er Millý farin af þess-
um heimi. Hress og glöð bauð hún
nágrönnum sínum í Austurbrún
góða nótt. Þeir tóku eftir því næsta
morgun, að hún hafði ekki sótt
Morgunblaðið sitt. Þegar að var
gáð, hafði hún ekki gengið til náða,
hún hvíldi á gólfinu stutt frá sófan-
um sínum, fallega klædd eins og
ávallt og var sofnuð svefninum
langa, sátt við alla menn.
Eg, sem þetta rita, og sonur
minn, Örvar, viljum láta f ljós þakk-
læti okkar fyrir allt, sem Millý var
okkur, þakka fyrir samverustund-
irnar mörgu, fyrir hlýjuna og kær-
leikann og fyrir þann trygga vin,
sem við áttum í henni. Blessuð sé
minning góðrar konu.
Marín Sjöfn Geirsdóttir.
FRIÐRIKKA MILLÝ
MÚLLER
BRYNJÓLFUR
EIRÍKSSON
+ Brynjólfur Eiríksson fædd-
ist í Sperðiahlíð í Arnarfirði
4. október 1913. Hann lést á
Landspítalanum 8. janúar síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Áskirkju 16. janúar.
HANN afi minn, Brynjólfur Eiríks-
son, er látinn.
Hann afi kom með ömmu Fríðu
í heimsókn að kvöldi 7. janúar, í
tíu ára afmæli dóttur okkar. Enginn
hefði trúað því, er hann kvaddi
okkur það kvöld, að maður stæði
með tár í augum við dánarbeð hans
snemma morguninn eftir.
Þau orð sem koma upp í hugann
er ég minnist afa míns eru orðin
tillitssemi, skilningur og ástríki og
vafalaust munu þeir er voru hjá
okkur þetta kvöld geyma minning-
una um samskipti hans og tæplega
tveggja ára sonar okkar, Éiríks
Arnar, stuttu áður en þau amma
héldu heim í Hvassaleitið.
Fram til tíu ára aldurs kom ég
á hveiju sumri vestur til hans og
ömmu Fríðu. Jafnvel þegar ég, líkt
og margir aðrir, var að koma mér
í vandræði, t.d. með prakkarastrik-
um niðri á litlu bryggjunni á Bíldu-
dal, mætti ég ástúð og skilningi hjá
afa þegar hann leiddi mér fyrir sjón-
ir hvað væri rétt og hvað rangt.
Margs er að minnast frá heim-
sóknum mínum til Bíldudals. Ég
man hvernig það var að vakna í
svefnherberginu þeirra ömmu og
afa í Birkihlíð. Þar undi ég löngum
við að fletta dönsku blöðunum
hennar ömmu, hlusta á mávagargið
úr fjörunni fyrir neðan húsið, eða
horfa yfir spegilfagran fjörðinn og
fylgjast með bátunum. Ég var held-
ur ekki hár í loftinu þegar ég var
farinn að biðja afa um að koma út
í garð að „rota fisk“, en stór steinn
var í garðinum við hliðina á húsinu,
þar sem harðfiskurinn var barinn.
Ég man ennþá, rúmum þrjátíu árum
síðar, hvernig fiskflyksurnar flugu
í allar áttir, er sleggjan marði rikl-
inginn góða. Á sama hátt má ég
enn í dag ekki finna ammoníakslykt
án þess að sjá fyrir mér afa við
kælivélarnar í frystihúsinu á Bíldu-
dal, þar sem hann vann við vél-
gæslu um langt skeið.
Ég mun hafa átt það til að sitja
úti á tröppum í Birkihlíð og bjóða
öllum þeim sem framhjá gengu í
kaffi til afa og ömmu. Þetta hef
ég trúlega gert vegna þess að mér,
Reykjavíkurbarninu, þótti merki-
legt að amma og afi þekktu alla,
og allir þekktu þau. Mörgum góðum
vinum þeirra kynntist ég í þessum
sumarheimsóknum. Hvort sem ég
nefni Stjána og Ingu, er bjuggu
framar í þorpinu, eða Árna og Auð-
björgu, er bjuggu hinum megin við
litlu þorpsgötuna, þá er þetta fólks,
ásamt svo mörgu öðru, samofið
þeim ljúfu endurminningum sem
bundnar eru þessum hluta bernsk-
unnar.
Árið 1971 fluttu afi og amma til
Reykjavíkur, í þann mund er við
bræðurnir, níu og tíu ára gamlir,
eignuðumst lítinn bróður. Þá var
það enn sem fyrr hann afi Binni,
sem skildi drenginn sem var að
reyna að vera stóri bróðir, en var
óöruggur vegna þeirra breytinga
sem voru í vændum. Ég minnist
þess einnig er mér, 11 eða 12 ára
gömlum, áskotnaðist gamall og lú-
inn ferðaplötuspilari. Seint mun
gleymast hve vonbrigðin urðu sár
þegar í ljós kom að gripurinn virt-
ist ónýtur. Afi Binni hlýtur að hafa
tekið eftir þessu, því hann bað um
að fá að líta aðeins á hann. Nokkr-
um dögum síðar kom hann með
spilarann til baka, spegilfægðan og
það sem meira var, í fullkomnu lagi.
Mörg eru árin liðin síðan tengsl
þessi mynduðust á milli okkar afa.
Ég hef gengið í gegnum langskóla-
nám, fyrst menntaskólann og síðan
háskóla, bæði heima á íslandi og
erlendis. Allan þann tíma hefur það
verið mér sönn ánægja að ræða
málin við afa Binna, ýmist sem jafn-
ingi eða lærlingur. Gildir það jafnt
um tæknileg mál, pólitík eða jafn-
vel ýmis svið heimspekinnar. Þó við
höfum á stundum ekki verið alveg
sammála, hann afi minn og ég, þá
var það ætíð jafn mikil unun að
rökræða við hann. Ef einhvern tím-
ann hefur verið til lýsandi dæmi sem
sýnir að ekki þurfi langskólamennt-
un til að standa jafnfætis, ef ekki
framar flestum öðrum, þá var það
hann Brynjólfur afi minn.
Hér sit ég nú, í annarri heims-
álfu, að leggja síðustu hönd á þess-
ar minningar mínar og það eina sem
brýst um í huganum er sú spurn-
ing, hvernig lífið verði án þess
manns sem hefur verið fyrirmynd
mín fram að þessu. Guð blessi þig,
afi minn.
Brynjar.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærs
föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
KARLS KRISTJÁNS
KARLSSONAR
stórkaupmanns.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkr-
unarheimilinu Eir og oddfellowfélaga.
Ingvar Jónadab Karlsson,
Guðrún Soffía Karlsdóttir,
Hildur Halldóra Karlsdóttir,
tengdabörn, bernabörn
og barnabarnabarn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóð-
ur, ömmu og langömmu,
FREYJU GEIRDAL,
Austurgötu 18,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á hjúkrunarheimilinu Víðihlíð
í Grindavík.
Gísli Sigurðsson,
Svanur Geirdal, Una Guömundsdóttir,
Sigurður Geirdal, Ólafía Ragnarsdóttir,
Örn Geirdal, Þórhalla Stefánsdóttir,
Eygló Geirdal, Georg V. Hannah,
Ægir Geirdal, Lilja Jónsdóttir,
Jóhann Geirdal, Hulda Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.