Morgunblaðið - 02.02.1996, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 1996 37. 1
una að við heyrðum hrópað: Bjóddu
þeim inn!Síðan sat ammameð okk-
ur og spjallaði ásamt því að forvitn-
ast um hagi vina minna. Hvar býrð
þú, hverra manna ertu, hvað ertu
að gera o.s.frv. voru spurningar
sem dundu á vinum mínum, og all-
ir tóku þeir þessu vel, því þannig
var nú bara amma Kalla, alltaf með
í umræðunum.
Að lokum verð ég að minnast á
það hversu glæsileg kona hún var,
aldrei nokkurn tímann fór hún úr
húsi án þess að taka sig til. í veisl-
um var hún ætíð glæsilegasta kon-
an á staðnum, brosmild, vel klædd
og hrókur alls fagnaðar. Þannig var
amma Kalla.
Með þess um fátæklegu orðum
vil ég kveðja ömmu mína í hinsta
sinn. Henni mun ég aldrei gleyma.
Asgeir Jónsson.
Þegar ég minnist Köllu þá koma
ótal minningar upp í hugann. Þó
ber hæst þá vináttu okkar á milli
sem varað hefur alla tíð. En frá því
ég man fyrst eftir mér, finnst mér
við alltaf hafa verið bestu vinkonur
þó aldursmunur væri u.þ.b. 40 ár,
sem ég að vísu fann aldrei fyrir.
En Kalla giftist ömmubróður mín-
um sem er látinn. Hjá okkur var
alltaf gagnkvæmt traust. Gátum
við endalaust ræðst við. En efst í
huga mér eru eiginleikar Köllu. Ég
nefndi áðan vináttuna. Nú nefni ég
fryKKðina, einlægnina, traustið og
glaðværðina. Því hvernig á annan
hátt má skýra vináttu sem varað
hefur svo lengi? Tryggð hennar er
mér eftirminnileg. Kalla sagði mér
frá fjölskyldum okkar, bæði af sorg
og gleði, og ekki talaði hún illa um
nokkurn mann. Eða eins og hún
orðaði það: „Þú mátt ekki misskilja
mig, Dobba, þetta er ekki illa
meint.“ Og ekki bar hún kala til
nokkurs manns.
Kalla var alltaf með opinn hug-
ann og hlustaði. Hún var sú mann-
eskja sem mér fannst ætti að lifa
okkur öll, en þetta er sagt af eigin-
girni, því síðustu árin var heilsu
hennar farið að hraka og þráði hún
oft hvíldina, þegar henni leið sem
verst.
Kalla var alltaf hrókur alls fagn-
aðar og húmorinn alltaf til staðar,
hlátur hennar og glaðværð verður
okkur lengi í minnum. Hjá mér
verður mikið tómarúm þegar hún
er nú horfin á æðri stað.
Ég kveð þig með þakklæti.
Soffía Kristín.
Það verður erfítt að hugsa sér
heiminn og tilveruna án Köllu, nú
er skarð fyrir skildi. Hún hefur allt-
af verið hér, allt frá því að ég man
eftir mér, verið einn af þessum föstu
punktum í lífi mínu. Þegar ég var
að alast upp leið enginn sunnudag-
ur án Köllu, engin jól án Köllu,
afmæli, fjölskylduboð, veikindi,
gleðidagar. Alltaf var hún til stað-
ar, kvik í hreyfingum, glöð, bros-
andi, trygg, trúföst; kletturinn.
Aldrei heyrði ég styggðaryrði
hrökkva af vörum hennar og oft
hef ég dáðst að þessu sérstæða
lundarfari sem hún bjó yfir. Þetta
ríkidæmi gerir hana nánast eilífa í
mínum augum, minningin um Köllu
mun lifa með mér alla tíð.
Ég og ijölskylda mín minnumst
hennar með djúpri virðingu og við
þökkum henni samfyldina, tryggð
hennar og einlæga vináttu í okkar
garð. Hennar verður sárt saknað.
Far þú í friði.
Þórunn Hafstein.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvirsett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er mðttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta-
skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld í úrvinnslu.
Senda má greinar til blaðsins á netfang
þess Mbl@centrum.is en nánari upplýs-
ingar þar um má lesa á heimaslðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina og hálfa örk
A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Höf-
undar eru beðnir að liafa skfrnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir grcinunum.
KRISTJÁN BOGI
EINARSSON
+ Kristján Bogi
Einarsson
fæddist á Siglu-
firði 1. ágúst
1943. Hann lést á
Borgarspítal-
anum 24. janúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram
frá Dómkirkjunni
1. febrúar.
ÞÓTT KYNNI okkar
við Kristján Boga
Einarsson hafi ekki
spannað nema stutt-
an tíma, tíu ár ef vel er talið, þá
voru það þessi ár, sem voru svo
lengi að líða, þessi löngu, höfgu
og virðulegu ár æskunnar. Við
sátum saman öll árin í barnaskóla
og í miðskóladeild MA, uns Bogi
flutti suður.
Bogi var þybbinn og hláturmild-
ur náungi, sem maður kynntist
fljótt, hárið dökkt og stíft, svolítið
í stíl við Knoll eða Tott, sem voru
líka okkar menn. Heimili Boga,
fyrst í gamla Oddfellow-húsinu og
síðan á Brekkugötu 34, stóð okkur
félögunum alltaf opið. Við lékum
okkur ósjaldan í ævintýraheimum
gosdrykkjaverksmiðjunnar, sem
faðir hans stýrði. Einar Kristjáns-
son framkvæmdastjóri var maður
mildur og átti erfitt með að segja
nei við yngsta son sinn og óláta-
belgina vini hans. Aminningum
lauk venjulega með óverðskulduð-
um trakteringum og við fengum
að bergja á þessum guðaveigum,
sem gosdrykkirnir voru, þegar
hápunktur lífsins og framtíðar-
draumur var að vinna í Lindu eða
í Sana.
Bogi var jafnan í góðu skapi
og örlátur að eðlisfari. Hann var
líka, í hófi, svolítill grallari og latti
okkur ekki dáða. Við nutum þeirra
forréttinda að hafa Örn Snorrason
að kennara. Örn var eins og Bogi,
örlátur og skapgóður að eðlisfari,
en meiri grallari en við allir til
samans. Aldrei voru agavandamál
í tímum hjá Erni, enda hafði hann
sérstaka tíma, sem voru ætlaðir
til að veita okkur og honum sjálf-
um útrás. Þá gekk stundum mikið
á í Barnaskóla Akureyrar. Ein-
hvern veginn er ekki hægt að
minnast vinanna frá þessum
æskuárum án þess að minnast
Arnar.
Við sáum sjaldan Boga eftir að
leiðir skildu í MA. Þó vissum við
af honum. Við vissum að hann
missti föður sinn aðeins tveimur
árum eftir að hann flutti að norð-
an. Alvara lífsins byijaði því
snemma hjá Boga. Það voru bæði
skin og skúrir hjá þessum gamla
vini okkar. Þá sjaldan við hittum
hann, var hann þó undantekn-
ingarlaust glaður og reifur og tal-
aði aldrei um erfiðleika sína. Fyrir
rúmum tveimur árum, þegar ár-
gangurinn 1943 hélt upp á hálfrar
aldar afmæli sitt á Akureyri með
glæsibrag, var Kristján Bogi Ein-
arsson einn af þeim fyrstu sem
boðuðu komu sína. Hann komst
þó ekki af óviðráðanlegum ástæð-
um. Okkur þótti þetta mjög mið-
ur. Þegar veislan stóð sem hæst,
barst árganginum bílfarmur af
rauðum rósum frá Boga.
Þessi sending var honum lík.
Við sem þekktum glaðværð hans,
lífsgleði og örlæti, vissum hins
vegar minna um kjarkinn, æðru-
leysið og heiðríkjuna, sem þessi
vinur okkar bjó yfir og sýndi þeg-
ar hann, á besta aldri, kenndi sjúk-
dómsins og vissi hvert stefndi.
Eiginkonu Boga, Sólveigu Har-
aldsdóttur, og börnunum fjórum
sendum við samúðarkveðjur okkar.
Svanur Eiríksson og
Tómas Ingi Olrich.
Góður vinur okkar,
Kristján Bogi Einars-
son, er látinn aðeins 52
ára að aldri, eftir stutt
en mjög erfið veikindi.
Eftir að hafa fylgst
með baráttu Boga síð-
ustu mánuði, er ekki
hægt annað en að
undrast þvílíkt æðru-
leysi hann sýndi í veik-
indum sínum. Aldrei
var kvartað, heldur
reyndi hann að lifa eins
eðlilegu lífi og kostur
var og að sem minnst
röskun yrði á heimilislífinu. En
Bogi stóð ekki einn. Sólveig kona
hans, börn og tengdabörn gerðu
allt sem í þeirra valdi stóð til þess
að létta honum byrðina og fyrir
það var hann innilega þakklátur.
Barnabörnin voru líka miklir gleði-
gjafar og naut hann þess að hafa
þau nálægt sér, enda var Bogi
mikill fjölskyldumaður. Sollu
studdi hann heilshugar í miklum
og tímafrekum störfum hennar
fyrir stéttarfélag sitt og gerði allt
sem hann gat til þess að hún
gæti sinnt þeim störfum áhyggju-
laus.
Bogi var sannarlega gleðinnar
maður, mikil félagsvera og naut
sín vel í góðum félagsskap. Hann
var gæddur ríkulegri kímnigáfu
og var mikill sögumaður. Ógleym-
anlegar eru stundirnar með þeim
hjónum, þar sem hann fór á kost-
um í frásögnum sínum og einstök
kímnigáfa hans naut sín til fulls.
Allt var þetta græskulaust gaman,
sem engan særði.
Bogi var góðum gáfum gæddur,
las mikið, hafði yndi af tónlist og
málaði fallegar myndir.
Bogi og Solla áttu hjólhýsi á
Flúðum, þar sem þau dvöldu hve-
nær sem tækifæri gafst og áttu
þar sínar ógleymanlegu stundir.
Þar naut Bogi sín til fulls og sóttu
börn þeirra og fjölskyldur mikið
til þeirra.
Síðasta kveðja Boga til okkar
er kort frá Flúðum, sem hann
málaði fyrir síðustu jól, þá mikið
veikur.
En nú er hláturinn hans Boga
hljóðnaður og sögurnar góðu verða
ekki fleiri. Eftir sitjum við hnípin
og eigum erfítt með að skilja að
Bogi skyldi hrifínn á brott svo
fljótt og á svo miskunnarlausan
hátt.
Elsku Solla og fjölskylda. Sam-
úð okkar er ósköp léttvæg á
stundu sem þessari, en vonandi
rennur upp sá tími, að sárasta
sorgin sefast og þið getið glaðst
yfir öllum þeim góðu stundum,
sem Bogi átti með ykkur.
Við vei'ðum ævinlega þakklát
fyrir að hafa kynnst Boga og átt
vináttu hans, vináttu, sem aldrei
bar skugga á.
Unnur og Gunnbjörn.
Kveðja frá félögum í Lions-
klúbb Garðabæjar
Vinur okkar Kristján Bogi hefur
kvatt okkur Lionsfélaga í annað
sinn. A fundi fyrir um ári kvaddi
hann klúbbfélaga sína. Mörgum
eru minnisstæð orð hans er hann
sagði að nú væru þáttaskil í lífi
sínu, hann yrði að velja milli félags-
starfsins og fjölskyldunnar. Hann
veldi fjölskylduna en kveddi félag-
ana með miklum söknuði.
Þetta var Kristján Bogi eins og
ég þekkti hann best.
Eitt af stórverkefnum Lions-
hreyfingarinnar á íslandi er mann-
ræktarverkefnið Lions Quest, sem
kennt er nú í flestum grunnskólum
landsins. Hugsunin á bak við það
verkefni er fjölskyldan og einstakl-
ingurinn innan hennar. Kristján
Bogi valdi fjölskylduna vegna
breyttra aðstæðna hjá henni og
skildum við félagamir viðhorf hans
en klúbburinn varð fátækari á eft-
ir.
Kristján Bogi var um tíu ára
skeið starfandi í klúbbnum og setti
sitt mark á starf hans. Hann tók
virkan þátt í skógræktarverkefni
klúbbsins á reit rétt ofan við Vífíls-
staði, hann sat í skemmtinefnd og
tók ávallt virkan þátt í vinnuverk-
efnum sem á döfínni voru.
Er mér var falið að taka að mér
formennsku í klúbbnum starfsárið
1992-1993 óskaði ég eftir því að
fá að velja mér ritara og gjald-
kera. Kristján Bogi var sá fyrsti
sem ég leitaði til, til ritarastarf-
ans, og tók hann málaleitan minni
vel. Ég varð ekki fyrir vonbrigðum.
Kristján reyndist mér einstakur
félagi. Hann var mjög lipur penni,
fundargerðir hans voru léttar og
skemmtilegar. Við sátum fjölda
funda þar sem við ræddum skipu-
lag klúbbfundanna og á hvern
hátt við gætum gert þá líflega og
skemmtilega. Allar tillögur, hversu
bijálæðislegar sem þær voru, voru
ræddar. Kristján dró ekkert undan.
Hann var kjarkmaður að takast á
við nýjungar, gaf góð ráð og gekk
í verkin án þess að draga af sér.
Skemmtilegur, léttur húmor Krist-
jáns gaf okkur félögunum oft mik-
ið. Þegar við fundum upp á því
eitt sinn að fara með allan klúbb-
inn í heimsókn á Sjúkrahús Kefla-
víkur og hlusta þar á erindi um
breytingaskeið kvenna varð það
lengi vel tilefni léttra skota og at-
hugasemda á formanninn. Og eitt
sinn þegar formaðurinn gleymdi
sjálfur að mæta á boðaðan fund
þá sá Kristján sjálfur um að fara
gegnum dagskrána og taka
ákvarðanir og sagði: Það gerði
ekkert til þótt þú mættir ekki. Ég
kláraði þetta bara. Og glettnin og
hlýjan leyndi sér ekki í andliti hans.
Svona reyndist Kristján mér. Hafí
hann þökk fyrir einstaklega ljúft,
ánægjulegt og skemmtilegt sam-
starf.
Því miður hætti Kristján Bogi í
klúbbnum okkar. Við skildum af-
stöðu hans vegna breyttra fjöl-
skylduhátta. En okkur grunaði
ekki að svo stutt yrði til þess að
hann. kveddi okkur í annað sinn
og nú til lengri farar.
Við Lionsfélagar í Lionsklúbb
Garðabæjar þökkum Kristjáni
Boga óeigingjarnt starf hans í
þágu klúbbsins og Lionshreyfing-
arinnar á íslandi. Kristján var góð-
ur Lionsmaður.
Við vottum eiginkonu hans og
fjölskyldu okkar dýpstu samúð og
þökkum fjölskyldunni allri fyrir að
hafa fengið að njóta samvista og
frístunda hans um langan tíma.
Fyrir hönd félaga í Lionsklúbb
Garðabæjar,
Arthur Knut Farestveit.
Hann Bogi vinur okkar er dáinn.
Það þurfti ekki að koma á óvart
þeim sem fylgst hafa með veikind-
um hans undanfarna mánuði.
Okkur brá aftur á móti illa þegar
Sólveig sagði okkur í ágúst síðast-
liðnum að Bogi væri með krabba-
mein á alvarlegu stigi. Það hefur
verið aðdáunarvert að fylgjast með
þeim hjónum frá því að þessi stað-
reynd var ljós og kom þá vel fram
hversu gott samband þeirra var.
Fyrstu kynni okkar af Sollu og
Boga voru, er þau urðu nágrannar
okkar í Hörpulundinum í Garðabæ
á árunum 1977 og 1978. Við vorum
með krakka á svipuðu reki og vegna
þess varð nokkur samgangur milli
heimilanna sem jókst í sífellu eftir
því sem við kynntumst þeim betur.
Þegar þau fluttust síðar í Goða-
túnið hélst sambandið við þau og
hefur það þróast í góða vináttu með
árunum. Þau voru alla tíð einstak-
lega góð heim að sækja og var
Bogi ætíð hress og kátur, sama
hvað á gekk. Stundum var tekið í
spil, ýmist heima hjá okkur eða
þeim og spiluð vist fram undir morg-
un. Bogi var þá í essinu sínu og var
alltaf til í að taka eitt spil enn.
Við fórum nokkrum sinnum sam-
an í ferðalög og útilegur í gegnum
tíðina. Á síðustu árum eru okkur
sérstaklega minnisstæðar ferðir á
Strandir í dásamlegu miðsumar-
veðri og önnur ferð austur að
Kirkjubæjarklaustri þegar við
horfðum öll saman á sólina koma
upp yfír Öræfajökul frá tjaldbúðum
okkar í Landbrotshólunum.
Nokkur undanfarin ár hafa þau
Solla og Bogi verið með hjólhýsi,
austur á Flúðum og búið sér þar
sannkallaðan sælureit af mikilli
natni. Þær hafa örugglega ekki
verið margar helgamar á sumrin,
sem þau dvöldust ekki þar. Það
hefur verið gaman að heimsækja
þau því þótt hjólhýsið væri ekki stórt
var alltaf nóg pláss fyrir alla gesti
og húsbændumir ekki minna stoltir
af þessum litla bústað sínum en
margur af sínum stóra.
Það var indælt líf að vera gestur
þeirra, sitja í tjaldstól fyrir utan
hjólhýsið og horfa á umhverfið
meðan Bogi annaðist grillið, en þar
var sannur meistari í eldamennsku
á ferð.
Við höfum einungis tæpt hér á
örfáum minningum af mörgum um
vin okkar Boga sem við kveðjum í
dag, en minningin um góðan dreng
mun lifa með okkur áfram.
Kæra Sólveig og börn, megi
góður Guð styrkja ykkur í sorginni.
Erla og Gústaf.
HILDIG UNNUR
GUNNARSDÓTTIR
+ Hildigunnur Gunnarsdóttir
fæddist 21. apríl 1928, að
Helluvaði í Rang. Hún lést 22.
janúar í Reykjavík og fór útför-
in fram frá Dómkirkjunni 1.
febrúar.
MIG LANGAR í fáeinum orðum að
minnast föðursystur minnar, Hildi-
gunnar Gunnarsdóttur frá Helluvaði
á Rangárvöllum.
Stella frænka, eins og hún var
ætíð kölluð á meðal okkar bræðr-
anna í Akurgerði, var á svipuðum
aldri og faðir minn og því var þann-
ig háttað að við strákarnir og böm
þeirra Stellu og Gunnars Siguijóns-
sonar, eiginmanns hennar, vorum á
svipuðu reki. Á okkar yngri árum
og fram yfír fermingu voru mikil
samskipti á milli fjölskyldnanna sem
því miður dró úr aif ýmsum ástæðum
eins og því miður oft vill gerast nú
til dags í hinu stressaða þjóðfélagi
nútímans. Það voru ófá boðin sem
við fórum í til Stellu og Gunnars
og þau aftur til okkar. Við krakkam-
ir áttum mörg sameiginleg áhuga-
mál og það var til dæmis mikið spek-
úlerað í fótboltanum, en Gunnar
maður Stellu hafði verið einn af
máttarstólpum Vals á fyiri ámm.
Við Víkingamir áttum nú erfítt með
allan samanburð við Valsara en
gáfumst samt ekki upp og reyndum
bara enn betur við knöttinn. Síðustu
árin gáfust stundum tækifæri til að
rifja upp gamla tíma og ég veit að
móðir mín og Stella töluðust oft við
í síma og ræddu um hina gömlu,
góðu daga. Stella bjó seinni árin í
Jórufelli í Reykjayík með börnum
sínum Kidda og Ásdísi, en Gunnar
og Anna vom flogin úr hreiðrinu.
Stella bar mikla umhyggju fyrir
bömum sínum og bambörnum og
var sérlega kært með þeim öllum.
Stella mín, megir þú eiga bjart
framundan með þeim sem þér þótti
svo vænt um. Ég veit að hugur þinn
verður hjá okkur öllum. Hvíl þú í
friði.
Þinn frændi,
Gunnar Jónasson.