Morgunblaðið - 03.02.1996, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
4
BÓEL JÓNHEIÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Bóel Jónheiður
Guðmundsdótt-
ir á Raufarfelli í
Austur-Eyjafjöllum
í Rangárvallasýslu
fæddist að Vorsa-
bæ, Austur-Land-
eyjum, Rangár-
vallasýslu, 20. nóv-
ember 1942. Hún
lést á Landspítalan-
um að morgni 27.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Júlíus Jónsson, f. 6.
janúar 1904, d. 16.
janúar 1989, og Jónína Þórunn
Jónsdóttir, f. 18. september
1911, d. 10. janúar 1995. Bóel
ólst upp í Vorsabæ ásamt systk-
inum sínum. Þau eru í aldurs-
röð: 1) Jón Þ., f. 6. apríl 1939,
maki Erna Arfells. 2) Guðrún
I., f. 4. ágúst 1940, maki Ólafur
Guðmundsson. 3) Ásgerður
Sjöfn, f. 30. júlí 1948, maki
Helgi Jónsson, en hann er lát-
inn. 4) Erlendur S., f. 14. júlí
1949, maki Ásta Guðmunds-
dóttir. 5) Björgvin, f. 31. júlí
1951, d. 19. mars 1955. 6) Jar-
þrúður K., f. 12. febrúar 1953,
maki Helgi Gunnarsson. 7)
Björgvin H., f. 27_. júní 1959,
maki Kristjana M. Óskarsdóttir.
Bóel kynntist Ólafi Guðjóni
Tryggvasyni á Raufarfelli í
Austur-Eyjafjöllum, f. 5. júní
1940, árið 1959 og trúlofuðust
þau árið eftir. Foreldrar Ólafs
voru Tryggvi Þorbjörnsson, f.
6. ágúst 1909, d. 22. maí 1969,
og María Guðjónsdóttir, f. 18.
febrúar 1909, d. 24.
október 1986. Bóel
og Ólafur byrjuðu
að búa í vesturbæn-
um að Raufarfelli í
Austur-Eyjafjöllum
árið 1961. Bóel og
Ólafur giftust 20.
júní 1965. Arið 1969
fluttust Ólafur og
Bóel að Raufarfelli
og bjó Bóel þar
ásamt fjölskyldu
sinni þar til hún
lést. Bóel stundaði
almenn landbún-
aðarstörf alla sína
ævi ásamt húsmóðurstörfum.
Börn Bóelar og Ólafs urðu
átta: 1) Guðný Þórunn, f. 11.
mars 1962, maki Jón Sigurðs-
son. 2) Tryggvi Kristinn, f. 23.
maí 1963, maki Sigrún Heið-
mundsdóttir, synir þeirra Hlyn-
ur og Hilmar. 3) Þorbjörg Sig-
rún, f. 4. maí 1964, dætur henn-
ar Eva Dís og Elva Ýr. 4) Ást-
þór Ingi, f. 15. apríl 1965, maki
Anna Kristín Birgisdóttir, dótt-
ir þeirra Bóel Hörn. 5) Anna
Björk, f. 10. nóvember 1968,
maki Kristinn Stefánsson, börn
þeirra Birgitta Hrund og Ólaf-
ur Þór. 6) Jón Pálmi, f. 21. júlí
1970, dóttir hans Tinna Björt.
7) Rósa íris, f. 2. júní 1973,
maki Róbert Már Jónsson, börn
þeirra María Rut og Baldur
Rafn. 8) Katrín Jóna, f. 14. nóv-
ember 1978.
Útför Bóelar fer fram frá
Eyvindarhólakirkju, Austur-
Eyjafjöllum, í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir.
Þá líðuF sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
í dag er kvödd frá Eyvindar-
hólakirkju systir okkar Bóel Jón-
heiður eða Lilla, eins og við systk-
inin og fleiri kölluðum hana, eftir
harða baráttu við illvígan sjúkdóm
sem greindist fyrir rúmu ári. Hún
barðist við sjúkdóminn með mikl-
um dugnaði og kjarki og þó að
hún og allir aðrir vissu hvernig
þeirri baráttu myndi lykta var hún
ætíð glöð og jákvæð og lét aldrei
á því bera hversu veik hún var og
sagði er hún var spurð um heils-
una að sér liði ágætlega. Það var
ekki hennar eðli að kvart.a. Hún
hafði meiri áhyggjur af öðrum en
ALFHEIÐUR
MARGRÉT
JÓHANNSDÓTTIR
+ Álfheiður Mar-
grét Jóhanns-
dóttir fæddist á
Kirkjubóli við Fá-
skrúðsfjörð 31. jan-
úar 1926. Hún and-
aðist á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 24.
janúar síðastliðinn
eftir erfið veikindi.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jóhann
Árnason búfræð-
ingur og Jónína
Benediktsdóttir
húsmóðir. Álfheið-
ur var þriðja í röð
fimm systkina, Jóhönnu Maríu,
f. 16.9. 1920, Sigríðar, f. 8.3.
1923, Ármanns, f. 1.8. 1928, og
Ásdísar, f. 10.1. 1933., d. 21.10.
1959. Með fjölskyldu sinni flutt-
ist Álfheiður frá Fáskrúðsfirði
MARGAR af mínum björtustu
bernskuminningum eru þær sem
tengjast Friðarstöðum. Þar var
hún amma mín yndisleg, frænd-
systkinin og leikfélagarnir Jonna
og Diddi, Sæmundur með sinn
glaða hlátur og hlýja faðm og sið-
ast en ekki síst hún Álfheiður,
fallega og góða móðursystir mín.
Það var fastur liður í tilverunni
öll mín bemskuár að dvelja á
hveiju sumri í lengri eða skemmri
tíma hjá þessu heiðursfólki. Alltaf
til Hveragerðis árið
1945. Álfheiður
giftist Sæmundi
Jónssyni, garð-
yrkjubónda á Frið-
arstöðum 1957, og
ráku þau garð-
yrkjustöð og bú að
Friðarstöðum alla
sína búskapartíð.
Sæmundur lést fyr-
ir rétt tæpu ári.
Börn Álfheiðar og
Sæmundar eru Jón-
ína, kennari við
Fósturskóla Is-
lands, f. 18.11 1956,
og Diðrik Jóhann, garðyrkju-
fræðingur og bóndi á Friðar-
stöðum, f. 22.8. 1961.
Útför Álfheiðar fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
var mér fagnað jafninnilega og
látin finna hvað ég var hjartanlega
velkomin. Það var góður og
skemmtilegur skóli að dveljast á
Friðarstöðum við leik og störf. Þar
kynntist ég fjölbreyttum búskap
þar sem allir hjálpuðust að.
Við Álfheiður vorum góðir félag-
ar þrátt fyrir aldursmuninn og oft
fannst mér hún vera eins og álf-
kona úr þjóðsögu, næstum
ósnertanleg. Stundum fór hún,
•náttúrubarnið, með okkur krakk-
MINIMIIMGAR
sjálfri sér og -var alltaf tilbúin að
hjálpa okkur ef hún hélt að við
þyrftum einhvers við og það þó
hún væri veik sjálf. Það er sárt
til þess að hugsa að okkar kæra
systir í blóma lífsins er kölluð
burt þegar mikið starf er að baki
og mætti ætla að léttari ár væru
framundan. En það er erfitt að
sætta sig við slíkan dóm, en því
ræður enginn mannlegur máttur.
Við minnumst hennar í leik og
starfi á bemskuheimili okkar í
Vorsabæ, þar gekk hún að öllum
bústörfum og kom þar fljótt í ljós
mikill áhugi hennar á sveitabú-
skap, umönnun dýra og velferð
þeirra og var natin við að hlúa að
þeim veikum. Hún hafði gaman
af að fara á hestbak og átti af-
burða skeiðhest sem hún hafði
mikið yndi af eins og við systkinin
öll og þegar hún flutti að heiman,
skildi hún hestinn eftir og sýnir
það umhyggju hennar gagnvart
systkinum sínum og að hún hugs-
aði meira um aðra en sjálfa sig.
Þess má geta að hún snéri og rak-
aði saman heyi með hestahey-
vinnuvélum 12-13 ára. Á þessum
árum þurfti hún að ganga í skól-
ann 6 km á dag, ein í misjöfnum
veðrum og myrkri, þetta þætti
ekki bjóðandi börnum í dag sem
betur fer. Aldrei minnumst við
þess að hún hafi óttast neitt í
þessu sambandi eða öðru.
Vorið 1961 flutti hún að Rauða-
felli í Austur-Eyjafjallahreppi og
hóf þar búskap með Ólafi
Tryggvasyni frá Raufarfelli í sömu
sveit. Það kom fljótt í ljós hversu
samhent og áhugasöm um búskap
þau voru því þau byggðu upp öll
útihúsin með hjálp nágranna
sinna. Þau bjuggu þar til ársins
1969 er þau fluttu að Raufarfelli
ásamt fimm börnum sínum og þar
fæddust þrjú yngstu börn þeirra
og einnig var í heimili hjá þeim
María móðir Óla og aðstoðaði hún
þau eftir mætti og reyndist Lilla
henni vel og dvaldi hún hjá þeim
til dauðadags.
Þar héldu þau áfram uppbygg-
ingarstarfí sínu og byggðu upp
öll húsin á jörðinni á tiltölulega
skömmum tíma. Þau höfðu mikinn
áhuga á nautgriparækt og komu
sér upp afburðagóðum kúastofni
ana í fjallgöngur, sagði okkur nöfn-
in á fjöllunum og kenndi okkur að
þekkja fuglana og blómin. Hún var
mjög lipur alla tíð og hljóp upp
hlíðamar eins og fjallageit.
Þegar Álfheiður vissi að ég var
væntanleg sá hún alltaf til þess
að eitthvað væri á borðum sem
mér þótti sérstaklega gott. Hún
hafði gott minni og kunni að segja
skemmtilega frá. Hún sá auðveld-
lega spaugilegu hliðamar á tilver-
unni sem oft gáfu henni tilefni til
að kasta fram stöku. Hún lét ekki
mikið bera á þeim hæfileika sínum
enda hógvær í öllu fasi.
Álfheiður var hneigð fyrir tónlist
og var klassísk tónlist hennar uppá-
hald. Hún hafði háa og bjarta söng-
rödd og oft sungum við frænkurn-
ar saman, „Kattardúettinn".
Álfheiður frænka mín var alveg
einstök. Af innsæi og hjartahlýju
rétti hún fram gjafír sínar eftir
þörfum hvers og eins, bæði til
manna og málleysingja. Hún
brosti til blómanna og talaði við
þau án orða. Allt það líf sem hún
annaðist, óx, dafnaði og Ijómaði
eins og það hefði verið snortið
með töfrasprota álfkonunnar.
Elsku Jonna og Diddi. Innilegar
samúðarkveðjur frá okkur öllum.
Jóhanna Björnsdóttir.
Álfheiður Jóhannsdóttir á
Friðarstöðum lést 24. janúar sl.
og langar mig að kveðja þessa
sómakonu með nokkrum línum og
þakka henni samfylgdina. Hún var
gift Sæmundi Jónssyni föðurbróð-
ur mínum sem lést á síðasta ári.
Þau eignuðust tvö börn, Jónínu
og Diðrik.
sem hefur skilað þeim einu af af-
urðahæstu búum landsins. Síðustu
árin hafa dóttir þeirra og tengda-
sonur verið í félagsbúi með þeim.
Árið 1993 réðust þau hjónin
ásamt ábúendum sex annarrajarða
í að leita eftir heitu vatni og var
það mikið áhugamál Lillu. Árið
1994 hófst borun eftir heitu vatni
og var heitt vatn komið í íbúðarhús-
in fyrir jól sama ár. Hún var mjög
ánægð með þá framkvæmd.
Lilla og Óli voru mjög samhent
og sammála og ekki vitum við
annað en hjónaband þeirra hafi
verið reist á traustum grunni enda
reyndust Óli og börn þeirra henni
afburðavel og léttu undir með
henni eins og kostur var í veikind-
um hennar.
Megi góður Guð gefa Óla og
öllum afkomendum þeirra allan
þann styrk, sem hann hefur yfir
að ráða til að létta þeim lífið á
ný og í komandi framtíð. Megi
minningin um okkar kæru systur
búa um sig í hjarta þeirra og okk-
ar og veita hugarró.
Við systkinin kveðjum þig, Lilla,
með söknuði og sárum trega og
þökkum þér samfylgdina. Með
tímanum hverfur sársaukinn en
minningin um þig mun vara að
eilífu í huga okkar.
Þú barst með þér sólskin og svalandi blæ,
það sáu víst flestir er komu á þinn bæ.
Þó harmandi væru og hryggir í lund
þá hressti og nærði þín samverustund.
Með ástkærri þökk fyrir umliðna tíð,
örugga vináttu og orðin þín blíð,
við kveðjum þig vina sem fórst okkur frá
og framar á jarðríki megum ei sjá.
(Agúst Jónsson.)
Blessuð sé minning þín.
Jón, Guðrún, Sjöfn,
Erlendur, Jarþrúður
og Björgvin.
Hún amma er dáin. Þetta hljóm-
ar undarlega og ótrúlegt að við
skulum ekki geta oftar sest í fang
hennar né tekið utan um háls
hennar. Það var alltaf gaman að
koma til ömmu því hún var alltaf
tilbúin að gera allt sem hún gat
til að láta okkur líða vel. Við vitum
að amma verður hjá okkur áfram
og gætir okkar eins og hún var
Ég var heimagangur á heimili
hennar frá barnsaldri enda vorum
við Jónína dóttir hennar miklar
frænkur og vinkonur. Hversu
þaulsetin sem ég var hjá þeim
voru alltaf sömu hlýju og góðu
móttökurnar. Og það er mér sterk
æskuminning þegar setið var í eld-
húsinu á Friðarstöðum, spjallað
um lífið og tilveruna, hlegið og
gert að gamni sínu.
Eftir því sem árin liðu og ég
þóttist verða veraldarvanari, ferð-
aðist víðar og kynntist fleira fólki
kunni ég betur og betur að meta
Álfheiði. Hún var svo hrein í hugs-
un og skoðunum. Hún var alltaf
hún sjálf og hún þurfti aldrei að
taka upp takta annars fólks.
Ég fann það þegar við Álfheiður
höfðum náð vináttu hvor annarr-
ar, að ég sóttist eftir samveru við
hana. Mest var gaman að vera
með henni í rólegheitum og helst
einni því þá naut hún sín best. Þá
var gaman að vera gestur Álfheið-
ar. Hún hafði svo heilbrigð og
falleg áhugamál og umtalsefni.
Hún kunni býsnin öll af vísum sem
hún fór með, skemmtikvæði og
tækifærisvísur. Oftar en ekki söng
hún vísurnar fyrir mig.
Álfheiður var dugleg að gera
sér hversdaginn skemmtilegan og
hún sá oft broslegu hliðina á líð-
andi stund. Hún lét sér ekki nægja
að segja frá og brosa af þessum
atvikum heldur átti hún það til
að fleygja fram skondnum vísum
um þau. Álfheiður sagði mér oft
dæmisögur héðan og þaðan úr
heiminum sem eru mér minnis-
stæðar. Þessar sögur voru um alls-
konar dyggðir, iðjusemi, sannsögli
og fleira. Þá var ósjaldan talað
vön að gera þegar við vorum hjá
henni. Við vitum líka að við mun-
um hitta ömmu aftur og þá getum
við hlaupið til hennar og faðmað
hana eins og við vorum vön að
gera. Elsku amma, við kveðjum
þig í bili og við vitum að þú sefur
í hendi Guðs. Og á kvöldin þegar
við förum að sofa viljum við eiga
þessa bæn með þér:
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll bömin þín svo sofi rótt.
(M. Joch.)
Góði Guð, gættu ömmu okkar
og vaktu einnig yfir afa og gættu
hans. Við vitum að seinna vöknum
við saman hjá Jesú á himninum
og þá getum við glaðst saman.
Barnabörn.
Ég hitti Bóel síðast fyrir um
hálfum mánuði, en hún hafði þá
átt í veikindum sínum í rúmt ár.
Það var mikið áfall fyrir hana og
fjölskylduna er hún veiktist, en
þrátt fyrir allt virtist hún taka
fréttunum af meiri ró en aðrir.
En þjáningum Bóelar er nú lokið
og það verður tómlegt að koma
heim að Raufarfelli í framtíðinni,
nú þegar hennar nýtur ekki lengur
við.
Strax á unga aldri var ég tíður
gestur á heimilinu og var því oft
nefnd heimalningurinn af þeim
hjónum, Bóel og Óla. Og það var
alveg sama hvenær sólarhringsins
ég kom að Raufarfelli, það var
alltaf tekið vel á móti mér, og iðu-
lega sá hún til þess að mér væri
boðið upp á kaffi og meðlæti. Það
gerðist ekki sjaldan að ég, Rósa
og Bóel sátum í eldhúsinu yfir
kaffíbolla og spjölluðum saman á
léttu nótunum. Það fylgdi henni
alltaf einhver jákvæðni og það ein-
kenndi hana reyndar allt til dauða-
dags, þrátt fyrir erfiðleikana í kjöl-
far veikinda hennar.
Um leið og ég þakka Bóel allar
samverustundirnar langar mig að
senda íjölskyldu hennar innileg-
ustu samúðarkveðjur mínar.
Kristbjörg.
um bækur því Álfheiður var víðles-
in og hafði gaman af að kiyfja til
mergjar þá bók sem hún var að
lesa hveiju sinni.
Á heimili sínu að Friðarstöðum
hlúði hún að öllu sem lifandi var.
Það fannst mér líf og yndi Álfheið-
ar. Hún var mikil rætunar- og
blómakona og í höndum hennar
varð hver sproti að fallegu blómi.
Það var gaman að vera með Álf-
heiði úti í grænni náttúrunni, hún
þekkti hveija jurt, gerði skil á
náttúrufyrirbrigðum og kunni að
segja frá liðnum atburðum sem
tengdust stöðunum. Þannig fannst
mér umhverfið lifna við og fá allt
aðra mynd eftir gönguferð með
henni. Mér er minnisstæður lítill
göngutúr sem við fórum fyrir fáum
árurn í fallegu veðri að vori. Þá
bað Álfheið ur mig að koma með
sér upp að Hamri til að sá birki-
fræjum, sem hún hafði sjálf safnað
og geymt. Þessi ferð er mér kær
og hún fínnst mér lýsa Álfheiði
svo_ vel.
Álfheiður vildi sinna öllu sem
lifir og hún vildi koma öllu til lífs
svo það fengi að njóta sín og
dafna. Heimilisdýrin hændust að
henni og meira að segja dekstraði
hún við mýsnar. Velferð þess sem
lifir jafnt í hinu stóra sem hinu
smáa var hennar yndi, atriði sem
við hin látum okkur í léttu rúmi
liggja. .
Kæra Álfheiður, að leiðarlokum
vil ég þakka þér áratugalanga
samveru.
Elsku Jónína og Diðrik. Við
Gylfi og dætur sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur. Guð blessi
ykkur og gefí.ykkur styrk.
Anna María Ogmundsdóttir.
i
i
4
I
«
I
4
I
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4