Morgunblaðið - 22.03.1996, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 22. MARZ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BJÖRG ÚLFUR
RÚNAR ÓLAFSSON
+ Björgúlfur Rún-
ar Ólafsson
fæddist í Reykjavík
21. júní 1969. Hann
andaðist 12. mars
síðastliðinn í Land-
spítalanum í
Reykjavík. Foreldr-
ar hans eru Ólafur
Rúnar Björgúlfs-
son, f. 19.6. 1948,
og Halldóra Elín-
> borg Ingólfsdóttir,
f. 5.2. 1951, d. 12.9.
1992. Systkini
Björgúlfs Rúnars
Ólafssonar eru: El-
ísabet Björg Ólafsdóttir, f.
1967, Erna Björk Jónsdóttir,
f. 1976, Inga
Helga Jónsdóttir,
f. 1977, Guðbjörg
María Jónsdóttir,
f. 1980 og Ingólf-
ur Kári Ölafsson,
f. 1983.
Björgúlfur
kvæntist Maríu
Jónsdóttur þann
22.10. 1994 og
eiga þau eina
dóttur, Halldóru
Elínborgu, sem er
fædd. 4.6. 1994.
Útför Björgúlfs
fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
j
Okkur langar að minnast
frænda okkar, Björgúlfs Rúnars
Ólafssonar, sem lést langt um ald-
ur fram aðeins 26 ára. Ekki vitum
við hvers vegna Guð tók þig til
sín svo snemma en Drottinn fer
sínar eigin leiðir sem okkur er
ekki alltaf kleift að skilja. Okkur
verður orða vant þegar lífsins
dyrum er lokað svo miklu fyrr en
við vildum. Við sem eftir stöndum
getum ekki annað gert en snúið
bökum saman, treyst vináttubönd-
in og horft móti framtíðinni þótt
söknuðurinn yfirgnæfi allt annað
um sinn. Beggi, eins og við kölluð-
um hann, hafði lag á að gera lífið
bjartara í kringum sig. Lífsgleði
hans og hressileiki var einstakur.
Sumt fólk er svo lánsamt að það
getur ávallt glatt aðra þó lífið
fari ekki alltaf mjúkum höndum
um það sjálft. Það verða þung
spor og hjörtu full saknaðar nú
þegar við fylgjum Begga síðasta
spölinn á þessari jörð. Við reynum
í sorg okkar að hugga okkur við
að nú er hann kominn í Guðsríki
umvafinn kærleika og ástúð móð-
ur sinnar og annarra ástvina
sinna. Að lokum biðjum við góðan
Guð að blessa hann og allt sem
honum var kærast hér á jörð.
Megi minningin um þig, elsku
Beggi minn, lýsa okkur leiðina
áfram og styrkja okkur um ókom-
in ár.
Blessuð sé minning hans.
Margrét Björgólfsdóttir og fjölsk.
Mig langar að minnast elskulegs
bróðursonar míns, Björgúlfs Rún-
ars Ólafssonar, en hann lést 12.
mars. Hann var sonur Halldóru
Elínborgar Ingólfsdóttur, en hún
er látin, og bróður míns, Ólafs
Rúnars Björgúlfssonar. Björgúlf-
ur, eða Beggi eins og við kölluðum
hann, var næstelsta barn þeirra.
Eiginkona hans er María Jónsdótt-
ir og eiga þau yndislega litla
stúlku, sem þau skírðu eftir ömmi
sinni, Halldóru Elínborgu.
Það er erfitt og sárt að sætta
sig við að þú skulir vera farinn frá
okkur, svona ungur maður í blóma
lífsins, sem áttir. alla framtíðina
fyrir þér. Elsku Beggi minn, við
vonuðum alltaf að þér myndi batna
og við trúðum því og því ýttum
við alltaf hinni hugsuninni í burtu.
Hvað þú ert búinn að vera dugleg-
ur í veikindunum, þú varst hetja.
Alltaf þegar ég spurði þig hvernig
þér liði var svarið ávallt: „Mér líð-
ur bara vel.“ Aldrei heyrði ég þig
kvarta, þú varst alltaf kátur og
hress, hvernig sem þér leið.
Elsku Beggi minn. Þér hlýtur
að vera ætlað eitthvað mikilvægt
starf hjá Guði fyrst hann tók þig
svona ungan frá okkur. Við mun-
um ætíð sakna þín. Guð veri með
þér þar sem þú ert núna og ég
veit að þú ert á góðum stað hjá
Guði. Megi almáttugur Guð styrkja
ykkur, elsku Mæja mín og Hall-
dóra, Diddi og Kolla og ykkur
systkinin, Elísabet, Erna, Inga,
GuðbjöVg og Ingólfur Kári. Elsku
mamma mín, ég bið Guð að styrkja
þig og okkur alla aðstandendur
hans. Elsku Beggi minn, hafðu
þökk fyrir allt og allt. Guð geymi
þig-
Þín frænka,
Sigrún Björgúlfsdóttir.
Nú er hinni löngu þrautagöngu
hans Begga lokið. Því miður lauk
henni ekki með sigri eins og ég
bað og vonaði. Nú tekur við erfið-
ur tími hjá þér, elsku Maja, en ég
er viss um að með hjálp og styrk
vina og fjölskyldu kemstu heil í
gegnum það. Svo skildi hann svo
mikið eftir sig, dýrðlega dóttur og
fullt af góðum minningum sem þú
getur sótt styrk í.
Eg á ykkur svo mikið að þakka,
þið veittuð mér húsaskjól, vináttu
og ógrynnin öll af þolinmæði, þið
hjálpuðuð mér að koma fótunum
uindir mig og ekki síst voruð þið
sérlega lagin við að laða fram bros
og hlátur. Ég mun minnast hans
Begga sem „ljónsins okkar“, ægi-
lega stríðinn grallari sem í flestum
tilvikum gat séð spaugilega hlið á
öllu og smitaði út frá sér; það var
ekki hægt annað en að þykja vænt
um hann.
Mér finnst erfitt að skilja hvers
vegna hann var hrifinn úr faðmi
fjölskyldunnar, svo ungur að árum.
En ég trúi því að hann sé nú í
betri heimi, þar sem allt er eins
og það á að vera.
Elsku Maja, mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja >
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn siðsta blund.
(V. Briem.)
Kristrún.
+ Ester Þor-
steinsdóttir
fæddist á Blikalóni
á Melrakkasléttu
17. febrúar 1922.
Hún lést 15. mars
síðastliðinn. Ester
var dóttir Þorsteins
Magnússonar
bónda á Blikalóni
og Jóhönnu Guð-
rúnar Hálfdánar-
dóttur. Ester ólst
upp hjá móður
sinni tii sex ára ald-
urs, lengst af á
Grenjaðarstað. Fór
þá til föður síns á Blikaióni þar
sem hún var til sextán ára ald-
urs. Systkini Esterar: Bergljót
Sigurðardóttir, Torfi Sigurðs-
son, látinn, Magnús, Sigmar,
Eirikur og Grétar Þorsteins-
Fyrstu kynni mín af Ester voru
þegar ég kynntist dóttur hennar
en um það leyti var fjölskyldan
að flytja til borgarinnar frá Þing-
eyri þar sem hún hafði átt heima
í 15 ár en tengdafaðir minn hafði
verið héraðslæknir í Dýrafirði.
Með okkur Ester tókst strax
góð vinátta. Tengdamamma var
ákaflega góð húsmóðir og hafði
lag á að gera heimili sitt hlýlegt
og vistlegt. Á Þingeyri höfðu þau
hjónin rekið myndarlegt menning-
árheimili og ekki vildi tengdam-
amma hafa það öðruvísi á Sunnu-
synir og Sigríður
og Ingibjörg Þor-
steinsdætur.
Ester giftist
Þorgeiri Jónssyni
lækni árið 1943 og
eignuðust þau þrjú
börn, Maríu, gift
Jóni Atla Kristj-
ánssyni, Guðrúnu,
í sambúð með Erl-
ingi Hjálmarssyni,
og Jón Aðalstein, í
sambúð með Láru
Thors.
Ester gekk í
Húsmæðraskólann
á Laugum og lauk þaðan prófi
1941. Þá fór hún til Reykjavík-
ur og vann á saumastofu.
Útför Esterar verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
brautinni í Kópavogi. Hún var
læknisfrú og vildi ekki að upp á
sig stæði við að standa við hlið
eiginmanns síns, eins og hún hafði
gert á Þingeyri þar sem hún m.a.
rak sjúkraskýliö með öðrum heim-
ilisverkum.
Við hjónin komum oft á Sunnu-
braut og nutum þar ávallt veg-
legra veitinga enda var Ester
ákaflega myndarleg húsmóðir og
var í mínum huga fulltrúi hinna
gömlu gilda, húsmóðurinnar sem
sá um heimilið og börnin. Ester
var að eðlisfari glaðlynd og hjarta-
hlý kona sem sagði skemmtilega
frá enda skyld Þórbergi Þórðar-
syni. Hún var ákaflega myndarleg
kona og hafði unun af því að búa
sig upp á og klæða sig fallega,
enda hafði hún sérstaklega næmt
auga fyrir fallegum hlutum.
Tengdapabbi sagði mér oft frá því
að hún hefði verið ein fallegasta
stúlkan á Húsavík og hann hefði
verið ákaflega stoltur af því að
þessi stúlka sem gat valið úr
strákum skyldi verða konan hans.
Tengdamamma átti við lang-
varandi veikindi að stríða. Með
þeirri þekkingu sem er í dag á
geðsjúkdómum er erfitt að gera
sér í hug hvernig þetta var áður
en nútímalyf og lækning var
möguleg. Ester bar sinn sjúkdóm
af æðruleysi og ótrúlegum styrk.
Þegar henni leið betur vildi hún
lifa lífinu og vera góð við alla,
enda var það einn af hennar eðlis-
þáttum að vilja gefa öllum allt.
Sterkur dráttur í hennar fari var
að hún var alla tíð sérstaklega
góð við þá sem minna máttu sín
og ávann sér virðingu fyrir það.
Veikindi Esterar ágerðust hin
síðari ár og dvaldi hún langdvölum
á Borgarspítalanum. Þar naut hún
frábærrar umönnunar starfsfólks
geðdeildarinnar sem fjölskyldan
vill færa hinar bestu þakkir fyrir.
Ég minnist Esterar tengdamóð-
ur minnar sem sterks persónu-
leika, hjartahlýrrar konu, sem allt-
af vildi gefa og gleðja aðra. Dugn-
aðurinn var hennar aðalsmerki og
sterkur vilji til að standa sig. Hún
var í mínum huga stórkostleg
hetja þegar það er skoðað hvað á
hana var lagt.
Jón Atli Kristjánsson.
ESTER
ÞORSTEINSDÓTTIR
EYRÚN
G UÐMUNDSDÓTTIR
Eyrún Guð-
niundsdóttir
fæddist á Stokkseyri
25. mars 1898. Hún
andaðist á Hjúkrun-
ar- og dvalarheimil-
inu Eir 12. mars
1996. Eyrún var
dóttir hjónanna
Guðmundar Sæ-
mundssonar, f. 7.
júlí 1896 í Hróars-
holti, d. 23. janúar
1953, kennara á
Stokkseyri, og Ey-
rúnar Eiríksdóttur,
f. lO.júlí 1870 í Fell-
skoti, d. 3. desember 1965.
Hjónin eignuðust 10 börn. Auk
Eyrúnar komust 6 þeirra til
fullorðinsára, Kristján Oskar,
Guðrún Lilja, Guðmunda Lauf-
ey, Guðlaug Ágústa, Eiríkur
Aðalsteinn og Sigurþór, en
Lilja, Sæmundur og Ástgeir
Eymundur létust á barnsaldri.
Eyrún giftist Jóni Þorsteinssyni
íþróttakennara 8. nóvember
1924. Einkabarn þeirra er Guð-
Látin er í Reykjavík Eyrún Guð-
mundsdóttir. Þegar maður hennar,
Jón Þorsteinsson íþróttakennari,
dó fyrir nokkrum árum, skrifuðum
við um hann fáeinar linur. Þær
eiga ekki síður við um hana, svo
samhent voru þau. Það er sjónar-
sviptir að þeim hjónum gengnum.
Éyrún var skörungur mikill,
bæði í orði og verki. Saman fóru
ákveðni og dugnaður, sem eftir var
tekið. Minnisstæðastur margra
góðra eiginleika var sennilegast
hreinskilnin. Eyrún gerði sér far
um að hlýða á og taka tillit til sjón-
armiða annarra, en fór ekki dult
með eigin skoðanir á mönnum og
málefnum. Hún lét efnisrök ráða
niðurstöðum sínum, virti einskis
hugtakið heilagar kýr og þessi við-
horf hennar leiddu iðulega til hinna
skemmtilegustu samræðna. Hún
var líka fróð um marga hluti, kunni
vel sögu lands og þjóðar og fór
gjarnan með kvæði og gamanmál.
Áratugum saman héldu Eyrún
og Jón glæsilegt og rausnarlegt
heimili, lengstum á Lindargötu 7
og seinna í Hamrahlíð 27 í Reykja-
vík. Það var gaman og gott að
sækja þau hjón heim og oft margt
um manninn. Móttökurnar voru
alltaf góðar og það fór ekki milli
mála, að þar bjuggu vinir, sem
maður átti að jafnt í blíðu sem
stríðu. Festa Eyrúnar og trúnaður
komu glögglega fram á langvar-
andi veikindatímabili Jóns, þegar
hún var hjá honum allar stundir.
Þau áttu mikið og gott listasafn
og hafa gefið verulegan hluta þess
til ríkis og borgar, svo að nú geta
landsmenn allir notið.
Við yottum syni Eyrúnar, Guð-
mundi fyrrum hæstaréttardómara,
sem og konu hans Fríðu, öðrum
ættingjum, tengdafólki og vinum
innilegustu samúð okkar. Við mun-
um sakna Eyrúnar og ávallt minn-
ast hennar með sérstökum hlýhug
og þakklæti.
Guðrún Árnadóttir og
Alfreð Guðmundsson.
Látin er í hárri elli amma mín,
Eyrún Guðmundsdóttir. Það
hljómar ef til vill eins og öfug-
mæli að segja um konu er fæddist
á síðustu öld að hún hafi aldrei
orðið gömul. Þetta má þó til sanns
vegar færa því þótt líkamainn
hrörnaði var andinn lengst af sá
sami.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að kynnast og verða sam-
ferða slíkri konu sem amma var.
Ömmu sem lifði eftir því lögmáli
að sælla sé að gefa en þiggja,
ömmu sem fram á það síðasta
hugsaði fyrst og fremst um vel-
ferð fjölskyldu sinnar, barna-
mundur, f. 10.
febrúar 1925, fv.
hæstaréttardóm-
ari. Hann kvæntist
Fríðu Halldórs-
dóttur, dóttur
hjónanna Elísabet-
ar Þorgrímsdóttur
og Halldórs Guð-
mundssonar skip-
stjóra. Synir þeirra
eru Jón, f. 19. maí
1954, kvæntur
Kristínu Björk
Gunnarsdóttur og
eru börn þeirra
Þóra Elísabet,
Guðmundur Ingvi og Gunnar
Kristinn; Halldór, f. 6. júlí 1955,
kvæntur Valrós Sigurbjörns-
dóttur og eru börn þeirra Eg-
ill, Edda og Fríða; Arni, f. 11.
ágúst 1963, kvæntur Guðrúnu
Hannesardóttur og eiga þau
dótturina Eyrúnu Fríðu, og Ein-
ar Rúnar, f. 7. ágúst 1967.
Útför Eyrúnar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
barna, langömmubarna og vina.
Við sonarsynirnir nutum góðs
af umhyggju ömmu og áttum
margar góðar stundir á Lindar-
götunni þar sem við höfðum heilt
íþróttahús til afnota og ömmu sem
beið okkar uppi á lofti með óþrjót-
andi malt, súkkulaðikex og ekki
síst ýmis þau heilræði sem vel
hafa dugað á lífsleiðinni.
Það var ekki amalegt að fá að
kynnast þeim heimi sem Lindar-
gatan var á þessum árum og stutt
var í uppsprettu ýmissa freistinga.
Gosdrykkjaverksmiðjan Sanitas
var í næsta húsi og sælgætisgerð-
in Freyja aðeins innar í götunni.
Af framleiðslu þessara verksmiðja
átti amma ætíð nóg. En handan
götunnar beið svo menningin,
sjálft Þjóðleikhúsið. Amma kynnti
mér leiklistina. Fór með okkur
bræður á leiksýningar um leið og
við höfðum aldur til. Fyrst á
barnasýningar en svo á fullorðins-
sýningarnar.
Ekkert jafnaðist á við sjálfa
Lindargötu 7, iðandi af mannlífi
frá morgni til kvölds. Starfsfólk
hússins hafði nóg að starfa en
þrátt fyrir það alltaf tilbúið að
hafa okkur strákana í kringum
sig. Öllu þessu stjórnaði afi af
miklum krafti. Þáttur ömmu í
starfseminni var ekki síður mikil-
vægur. Gestrisni hennar var al-
kunn. Hún hafði árum saman
fastagesti sem þótti ómissandi að
fá sér hressingu eftir æfingar hjá
afa eða gufubað. Var þá mikið
spjallað og púlsinn tekinn á þjóð-
lífinu.
Heimili afa og ömmu var sann-
kallað menningarheimili. Bæði
voru þau unnendur íþrótta, lista,
tónlistar og bókmennta en einkum
var það myndlistin sem átti hug
þeirra. Alþekk er vinátta þeirra
við Jóhannes S. Kjarval sem bjó
og starfaði í húsi þeirra um árabil.
Amma var ekki mikið fyrir að
flíka sínum tilfinningum. Tók því
sem að höndum bar af yfirvegun
og ró. Hennar gæfa, sem og ann-
arra af hennar kynslóð, var að
hafa báða fætur á jörðinni.
Eftir að afi dó hélt lífið áfram
eins og áður og þrátt fyruir veik-
indi hin síðustu ár svndi þessi aldna
kona fádæma styrk og lífskraft.
Og nú er síðasti fulltrúi alda-
mótakynslóðarinnar í þessari fjöl-
skyldu allur. Langafar og
langömmur horfin. Allt þetta fólk
skilur eftir stórt skarð í huga þeirra
sem voru svo heppnir að kynnast
því. Þess er sárt saknað. Við, af-
komendurnir, eigum þeim mikið
að þakka. Blessuð sé minning Ey-
rúnar Guðmundsdóttur.
Jón Guðmundsson.