Morgunblaðið - 22.03.1996, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 22. MARZ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Ljóska
Ferdinand
Smáfólk
YES, MÁAM, I WALKEP
TO 5CH00L IN THE RAlN
A6AIN..YE5,1 60T
KIND OF WET..
"2T
I40MEW0R.K? DIP
MT HOMEWORK
6ET WET ? ^
^HAHAHAÍ
I6N0RE HER,
MA'AM..5HE'5
HUM0N60U5LV
UJEIRP!
Já, kennari, ég gekk aftur í
skólann í rigningunni... já,
ég blotnaði svolítið ...
Heimaverkefni?
Varð heimaverkefri-
ið mitt blautt?
Leiddu hana hjá þér,
kennari... hún er yf-
irgengilega skrítin!
BREF
TBL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reykjavík • Sími 5691100 • Símbréf 569 1329
• Netfang: Iauga@mbl.is
Margt er óréttlætið
í henni veröld
- ekki fara hundaeigendur
varhluta af því
Frá Hafdísi Qskarsdóttur:
ÞAÐ ER fimmtudagsmorgunn.
Dyrabjallan gellur. _ Við dyrnar
standa litli og stóri. Eg þekki þann
litla, ein þriggja ára úr næsta húsi
að heimsækja mína. Þær fagnandi
heilsast og hjálpast við að klæða
kuldaflíkurnar af aðkomusnótinni.
Þann stóra hef ég aldrei séð.
Hann kynnir sig ekki og spyr eilítið
kuldalega: Átt þú þennan hund? Jú,
jú, það passar, þarna er gormurinn,
sem ég hleypti út að pissa og klár-
aði það hlaupandi. Það sem truflaði
var köttur sem skaust milli skugga
í nálægðinni. í þessum ham náði ég
honum ekki og því fór sem fór.
Maðurinn heldur áfram: Hann er
óskráður og ekkert merktur. Jú mik-
ið rétt, óskráður af því að skráning-
argjald er um 8.000 krónur og ég
hafði heyrt því fleygt að nú myndi
styttast í að þetta gjald yrði afnum-
ið. Ef hægt er að spara sér slík út-
gjöld á þessum síðustu og verstu,
hvers vegna ekki þá að gera það?
Ekkert merktur. Það er alfarið mín
eigin sök, ólin týnd og tröllum gefin
og kaupa verður nýja.
Maðurinn kynnti sig nú. Hann
tjáði mér að það kostaði hundaeig-
anda 4.000 krónur ef hundur væri
fangaður af hundagæslumanni, sem
hann og var, annað skipti 6.000 og
þriðja 8.000. Ég þorði ekki að spyija
um hvað myndi gerast í það fjórða.
Þessi heimsókn er tilefni skrifa
minna. Ég fæ ekki skilið hvers vegna
við hundaeigendur erum skikkaðir
til að greiða svokallað hundaleyfis-
gjald þegar engir aðrir eru pliktaðir
til hins sama, t.a.m. katta- og
hrossaeigendur. Fyrir utan það að
þetta gjald skilst mér eigi að dekka
laun viðkomandi eftirlitsmanns og
eina leyfisplötu með númeri á. Á
hvurskonar launum er þá sá hinn
sami eiginlega? Ég hef það á tilfinn-
ingunni að gjaldið sé ekki í neinu
samræmi við þau, miðað við fjölda
hunda í bænum og væri þess vegna
hægt að lækka leyfisgjaldið til muna.
Um hunda í þéttbýli gilda reglur
sem betur fer. Hundaeigendur þurfa
að hafa gæludýr sín í bandi og þrífa
upp úrganginn eftir þau og þykir
það Qg er ekkert nema sjálfsagt.
Laus hundur er nefnilega vargur
hinn mesti, að minnsta kosti í augum
þeirra sem hræðast hann, svo ekki
sé nú talað um hundaskít á víð og
dreif. Málið er að ekki er hún betri
músin sem læðist, komin í kattar-
haminn. Svo miklu meiri er óþrifnað-
urinn og óskundinn sem hlýst af
völdum katta, þegar á heildina er
litið. Gott dæmi um það eru sand-
kassarnir. Sú umræða hefur verið í
deiglunni og þarf ekki að tíunda al-
variegar sýkingar og toxoplasma hér
vegna kattaúrgangs. Það eru ekki
einu staðirnir sem kettirnir notfæra
sér, má til dæmis nefna barnakerrur
og vagna, útigrill og margt fleira.
Fyrirbyggjandi aðgerðir duga
skammt. Það sem verra er að lykt-
inni er vart hægt að eyða, þegar
þeir ná að merkja sér reit, eins og
flestir kannast víð. Þeir eru lagnir
við að smjúga inn um minnstu rifur
á gluggum og ansi margt tjónið
gretur hlotist af því svosem nart í
hálfþiðnaðar steikur, étinn páfa-
gaukur og fyrirsát fyrir öðrum,
skemmdir húsmunir, sem sagt bæði
tilfinningalegt og fjárhagslegt. Það
sem mann hryllir þó fyrst verulega
við, er þegar kettir gera sig heima-
komna í vistarverur kornabarna,
bæði úti í vögnum (flugnanet, það
fælir bara flugur frá) og inni í rúm-
um þeirra. Eitt dæmið heyrði ég frá
konu sem ég hitti fyrir nokkru. Hún
var með reifabarn í vöggu og vakn-
aði upp um miðja nótt við að köttur
gekk yfir hana. Henni var mjög
brugðið og hentist upp til að athuga
barnið. Þarna lá hvítvoðungurinn og
andaði, til allrar hamingju, en sóða-
skapurinn var út um alla sæng þess
og dæld eftir legu hans á henni
miðri. Konan kvartaði undan kettin-
um. Ekkert var hægt að gera, nema
að kötturinn yrði staðinn að verki
þrisvar! Hvað átti þá að gera við
köttinn, mér er spurn? Það var við
engan að sakast og engan hægt að
sekta, af því að engar reglur eru til
varðandi ketti. Svo eru þeir ansi
svæsnir ef þeir komast í vissar teg-
undir af sírenutrjám, þá víma þeir
sig upp með klóri og nagi þar til
tréð er ónýtt. Þeir skemma líka fyr-
ir fólki varðandi blóm- og matjurta-
garða, þvílík plága, svo ekki sé
minnst á fuglalífið sem er á hröðu
undanhaldi. Síðastliðið sumar ein-
kenndist af fjölda jarðarfara, dag
hvern. Það var með ólíkindum hvað
bömin í einu hverfi bæjarins fundu
af dauðum fuglum og ungum.
Eitt ætti jafnt yfir alla að ganga,
ekki bara varðandi leyfisgjöld, held-
ur einnig upphirðu úrgangs. Ég beini
spjótum að hestamönnum. Þeir
koma stundum ríðandi í hverfin og
þar með talið í mitt. Ég hef ekkert
útá það að setja, því það undirstrik-
ar í raun fjarlægðina frá ysi og þysi
borgarinnar. Mér finnst ég njóta
forréttinda að búa pínulítið „útúr“,
sjá fjöll í nálægð úr flestum glúggum
og heyra hófatak á malbikinu. En
hrossaskítur á ekki heima á almenn-
ingsstöðum frekar en hunda- og
kattaskítur. Hvað kattahaldi við-
kemur, tel ég að algjörrar viðhorfs-
breytingar sé þörf. Eg er ekki rétta
manneskjan til að dæma um atferlis-
mun hunda og katta og hlutdræg í
þokkabót. En kettir eru fyrir eigend-
urna, ekki fyrir aðra. Það er hægt
að hafa þá í bandi eins og hunda,
ég veit þess dæmi bæði innan lands
og utan. Vel má vera að þetta gef-
ist misvel, fari eftir tegundum, en
enginn veit fyrr en reynir. Gefum
okkur að kettlingur komi á heimili
og að hann þekki ekkert annað en
þessi híbýli, uppá tugi fermetra , og
að hann fái aldrei að fara fijáls ferða
sinna, nema ólaður. Ef þetta dugar
kettinum ekki, þá má hann vera í
búri úti, mín vegna. Það verða stóru
frændur hans að láta sér lynda í
dýragörðum víða um heim, hvers
vegna skyldi það ekki duga fyrir
hann? Það er kannski vont, - en
það venst.
HAFDÍS ÓSKARSDÓTTIR,
Reykjabyggð 24, Mosfellsbæ.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt í
uppiýsingasafni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu það-
an, hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.