Morgunblaðið - 07.05.1996, Blaðsíða 46

,46 ÞRIÐJUDAGUR 7. MAÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MARGRET
JÓNSDÓTTIR
+ Margrét Jóns-
dóttir fæddist á
ísafirði 4. júlí 1945.
Hún lést í Land-
spítalanum 28.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Oktavía Mar-
grét Gísladóttir, f.
10.10.1904, d. 31.7.
1987, og Jón Ás-
björn Jóhannsson,
"f. 16.8. 1906, d. 7.9.
1992. Margrét átti
tvær systur: Katr-
ínu Bjarneyju, f.
23.4. 1941, hún er
gift Grétari Þórðarsyni, eiga
þau tvo syni og fjögur barna-
börn, og Jóhönnu, f. 20.4. 1944,
hún er gift Guðjóni
Jónssyni og eiga þau
þrjár dætur og eina
dótturdóttur. Eigin-
maður Margrétar er
Cyril Edward Walt-
er Hoblyn, f. 8.5.
1940, þau áttu tvö
börn: Edvard Örn,
f. 11.8. 1976, og Að-
alheiði, f. 25.1. 1983.
Margrét starfaði um
árabil á sýsluskrif-
stofu Isafjarðar og
síðan hjá Vélbáta-
ábyrgðarfélagi Isa-
fjarðar.
Útför Margrétar fer fram frá
ísafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.
Kveðja og þökk
„Litfríð og ljóshærð og létt undir
brún.“ Þannig var hún Magga syst-
ir okkar. Hún hafði einstaka frá-
sagnargáfu og var ávallt létt í lund
og átti auðvelt með að sjá björtu
hliðarnar á lífinu. Alltaf laðaði hún
fólk að sér með sínu góða geði og
gaf af sér eins og sagt er. Segja
má að hún hafi lifað lífinu horfandi
í sólina til að sjá ekki skuggana.
Það fóru allir ríkari af hennar fundi.
Við þökkum öllum vinum og ætt-
ingum sem stóðu sem klettar við
bak hennar og fjölskyldunnar í erf-
iðum veikindum síðustu vikur og
mánuði.
Sérstakar þakkir færum við
hjúkrunarfólki á deild 11E á Land-
spítalanum. Þar vildi hún vera og
vgr á kveðjustundinni. Elsku
Magga, nú alltof snemma hefur þú
fengið friðinn langþráða.
Þínar systur,
Jóhanna og Katrín.
Það er mikil sorg í hjarta mínu
þegar ég fæ mér fyrsta kaffibolla
morgunsins. Ég horfi út um eld-
húsgluggann minn, náttúran á
fullu í vorverkunum. Svo horfi ég
á símann og hugsa til þín, en núna
get ég ekki lyft upp tólinu, hringt
og heyrt í þér hinum megin á lín-
unni, því þú ert farin elsku, Magga
mín. Ég sest niður og hugsa til
baka yfir þau ár sem ég naut þess
a_ð eiga þig að í lífinu. En ég hef
ekki setið og hugsað lengi þegar
munnvikin lyftast eitt af öðru í
brosi, því minnigarnar sem þú
skildir eftir hjá mér gera sorgina
léttari. Ég væri ekki að hugsa til
þín, elsku Magga, ef ég væri leið
-I—U4-Kra,ssaar
a leiði
I viöarlit og móloojr.
Mismunandi myns'iur, vönduo vinno.
Síml BS3 B939 og BB3 B73B
með hugsunum mínum, því þú
varst léttleikinn holdi klæddur. Ég
dáðist oft að því hvað þú gast tek-
ið ýmsum uppákomum í lífinu á
jákvæðan hátt og séð það besta í
fólkinu í kringum þig. Við áttum
margar góðar stundir saman hjá
þér á ísafirði, á skíðum um páska
eða á sumrin, þá var nú oft gott
að sitja á svölunum hjá þér eða úti
í garði og sleikja sólina. Borða
góðan mat og vaka fram á nótt.
Oft eyddum við sumarfríunum
saman í ýmsum sumarbústöðum
um landið. Þá var setið yfir „góðu“
kaffi og spilum og aldrei langt í
hláturinn, oft svo mikinn að við
vorum hálf skælandi.
Þegar ég horfi á elstu stelpuna
mína minnist ég þess að þú kennd-
ir mér að baða hana og stýrðir mér
inn á rétta braut í meðhöndlun á
unganum. Oft hringdi ég í þig til
að fá góð ráð varðandi uppeldið og
kom þá aldrei að tómum kofunum
hjá þér. Ég vissi svo sem hvert ég
átti að leita því ég hafði svo oft
gegnum árin horft á þig fara nær-
gætnum höndum um Edda og
Heiðu. Ég sé þig fyrir mér þegar
þú komst í síðasta skipti til mín á
Frakkastíginn. Við sátum eins og
oft áður og hresstum okkur á kaffi
og iíkjör og spjölluðum saman og
ég þakka fyrir að vera svo lánsöm
að kynnast þér. Þú tókst við mér
inn í líf þitt eins og þér var einni
lagið, með opnum örmum og fyrir
það verð ég þér ævinlega þakklát.
Líf allra sem kynntust þér er snauð-
ara af gleði og hlátri núna þegar
þú ert ekki lengur hjá okkur, en
við erum rík í minningunni um þig,
því_ þú varst einstök perla.
Ég bið Guð að vera með elsku
Edda og Heiðu og létta þeim sorg-
ina við að missa þig. Ég kveð þig
nú, Magga mín, þangað til við
sjáumst aftur hinum megin, þá
skulum við setjast niður í stóra eld-
húsinu og fá okkur himneskan
kaffibolla saman. Guð blessi þig
elsku vinkona.
Anna Björk, Guðjón og
dætur.
Magga Jóns er dáin. Það var
boðskapurinn, sem okkur barst sól-
fagran, sunnudag á nýbyrjuðu
sumri. Hún hafið barizt við illvígan
sjúkdóm um nokkurt skeið. Krabba-
mein leggur margan að velli langt
um aldur fram. Þrátt fyrir framfar-
ir í læknavísindum og góðan stuðn-
ing margra dugar það ekki alltaf.
Engu að síður kom kallið fyrr
en okkur grunaði. Meðan enn er
von heldur fólk í hana.
Fyrstu kynni okkar af Möggu,
Margréti Jónsdóttur, voru þegar
ungur laganemi hóf störf á sýslu-
skrifstofunni á Isafirði fyrir nærri
tuttugu árum. Við vorum þá mun
yngri en hún sem að vísu var ung,
liðlega þrítug. Alltaf var létt yfir
henni og snerpa til allra verka og
vinsemd í garð samstarfsfólks voru
fyrstu einkennin sem birtust
manni. Starfsfólkið á skrifstofunni
var þá sem endranær prýðisgóður
hópur og margt smátt gert til þess
að létta lundina að loknum erilsöm-
um vinnudögum. Oftar en ekki
átti Magga frumkvæðið. Sérstak-
lega er minnisstæð ferð með gamla
Fagranesinu norður að Hesteyri í
Jökulfjörðum í góðu veðri, þar sem
gamansemi ferðafélaganna réð
ríkjum.
Seinna sama sumar fæddist eldra
bam þeirra Edwards, Edward Öm,
og þeim atburði fylgdi mikil gleði.
Eftir nærri tveggja ára tengsl
vegna sýsluskrifstofunnar urðu
samskipti okkar minni. En 1984,
er við fluttum til ísafjarðar, tókust
kynni að nýju. Ekki sízt varð það
vegna vináttu Melkorku og Aðal-
heiðar, Heiðu, yngra barns þeirra
Margrétar, en þær vinkonur eru
jafnöldmr og Melkorku tók hún
nánast sem eigin dóttur.
Það var okkur sérstakt ánægju-
efni að vita hversu vel þau fylgdust
með því sem okkur fylgdi og stuðn-
ingur þeirra beggja í félagsmála-
brölti var vel þeginn.
Síðustu árin starfaði Magga hjá
Vélbátaábyrgðarfélagi ísfirðinga
og sinnti starfí sínu af mikilli prýði.
Okkur vom það þungar fréttir að
fá þegar veikindi hennar greindust.
Nú er stríði hennar lokið og við
kveðjum góða konu. Jafnframt
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til ættingja og vina.
Sérstaklega biðjum við guð að
blessa Edward eldra og yngra og
Heiðu sem nú eiga um sárt að binda.
Missir ykkar er mikill, en minningin
um einstaka konu, góðan dreng í
bezta skilningi þess orðs, verður
ykkur styrkur í sorg ykkar.
Fjölskyldan Urðarvegi 47,
Isafirði
í Spámanninum eftir Kahlil Gi-
bran, sem var líbanskt kristið skáld,
segir: „Að gefa af eigum sínum er
lítil gjöf. Hin sanna gjöf er að gefa
af sjálfum sér. Því að hvað eru eig-
ur þínar annað en hlutir, sem þú
geymir og gætir af ótta við að
þarfnast þeirra á morgun? Til em
þeir, sem eiga lítið og gefa það allt.
Þetta eru þeir, sem trúa á lífið og
nægtir lífsins, og þeirra sjóður verð-
ur aldrei tómur. Til eru þeir, sem
gleðjast, þegar þeir gefa, og gleðin
er laun þeirra. Og til eru þeir, sem
þjást þegar þeir gefa, og þjáningin
er skím þeirra. Og til em þeir, sem
gefa og þekkja hvorki þjáningu
þess né gleði og eru sér ekki meðvit-
andi um dyggð sína. Þeir gefa eins
og blómið í garðinum, sem andar
ilmi sínum út í loftið. Með verkum
þeirra talar guð til mannanna, og
úr augum þeirra lýsir bros hans
jörðinni.
Svona var Magga. Hún bara gaf
og gaf, geislandi hlý, létt og fynd-
in. Ef hún Magga er ennþá til, veit
ég að Guð gefur henni bæði stolt
og gleði. Því skulum við vera sátt
og bjartsýn, lífsglöð og þakklát;
þakklát fyrir að hafa þekkt, og sum
átt, hana Möggu. Víst er sorgin
djúp og sár hjá þeim sem áttu
Möggu mest, en Guð gefi að sorgin
sé tær og söknuðurinn blíður því
stærri gjöf er ekki hægt að gefa
henni Möggu sé hún enn til. Lát
ekki biturleika sverta hug og hjarta,
eyð ekki tíma í að spyrja spurning-
anna sem engu okkar er ætlað að
svara. Rækta bestu minningarnar
mest. Eða hvað getum við ekki
lært af þessum orðum?
„Kærleikurinn er langlyndur,
hann er góðviljaður; kærleikurinn
öfundar ekki; - hann gleðst ekki
yfir óréttvísinni en samgleðst sann-
leikanum; hann breiðir yfir allt, trú-
ir öllu, vonar allt, umber allt. - En
nú varir trú, von og kærleikur, þetta
þrennt, en þeirra er kærleikurinn
mestur. (I.Kor.13, 4-13.)
Hanna Gréta.
Myndin sem kemur í huga minn
á þessum tímamótum er af því
hvernig sandur rennur á milli fingra
barns og handfylli verður á auga-
bragði að engu. Það eru fimmtán
ár frá því að ég kynntist Margréti.
Hún var sú fyrsta sem ég kynntist
er ég flutti til Isafjarðar fyrir utan
fjölskyldu Jóhanns, eiginmanns
míns. Þó árin séu orðin fimmtán
þá er það ekki langur tími. Tíminn
getur einmitt verið kyndugur og
sumir segja afstæður enda fannst
mér eins' og við hefðum alltaf
þekkst.
Margrét vann hjá Vélbáta-
ábyrgðarfélagi ísafjarðar í Hafnar-
stræti og það var einmitt þar sem
við kynntumst. Fjölskylda mín bjó
í sama húsi, einni hæð fyrir ofan.
Skiljanlega varð allmikill samgang-
ur þar á milli. Áttum við margar
ánægjulegar stundir, ýmist kom
Magga í kaffi upp til mín eða að
smakka baksturinn fyrir jólin. Var
það nokkurs konar innra gæðaeftir-
lit.
Eftir því sem tíminn leið kynnt-
umst við betur og urðum vinkonur.
Því er það sárt og erfitt að þurfa
að kveðja nú enda fannst mér að
hún ætti mörg ár framundan. Þegar
jafn náinn og góður vinur hverfur
á brott finnst glögglega hve stórt
skarð hefur verið höggvið. Þannig
er erfitt að hugsa sér að eiga ekki
eftir að heyra glaðlega rödd hennar
aftur eins og þegar hún stakk upp
á að við tækjum okkur hlé frá störf-
um og ræddum málin yfir kók- eða
kaffisopa. Reyndar var alltaf eins
og við værum samstíga í því að
hringja í hvor aðra, aðeins tilviljun
réð hvor varð á undan til þess.
Magga var alltaf reiðubúin að
rétta fram hjálparhönd og nú undir
það síðasta þegar yngsta barn mitt
var veikt bauðst hún til þess að
gæta hans til þess að létta undir.
Hver önnur? Þeir sem þekktu hana
eru auðvitað ekki undrandi á þess-
ari lýsingu enda er hún sennilega
dæmigerð fyrir hana. Er það nokk-
uð skrýtið að við sem vorum svo
lánsöm að kynnast þessari yndis-
legu konu skulum nú lúta höfði?
Það gerum við að sjálfsögðu af virð-
ingu við minningu hennar.
Ég hef undanfama daga reynt
að gera mér ljóst hvers vegna sam-
verustundirnar með Möggu voru
mér svo mikils virði. Þegar ég reyni
að festa á blað einhveijar skýringar
á því verður það hálf ídaufalegt og
ófullnægjandi finnst mér. Sennilega
verður kostum Möggu aldrei lýst
nægilega vel í svona grein. Ég tel
það hins vegar gæfu mína að hafa
fengið að kynnast henni því að hún
gaf svo mikið.
Elsku vina mín, Margrét, nú verð
ég að kveðja með þessum fáu orð-
um. Það var margt sem þú áttir
ógert eins og þú hafðir lýst svo vel
fyrir mér. Nú verða aðrir að halda
uppi merki þínu. Vita máttu að við
gleymum þér aldrei.
Ég votta eiginmanni og börnum
Margrétar samúð mína. Þau hafa
misst góða eiginkonu og móður og
vin. Guð gefi ykkur styrk í sorg
ykkar.
Helga Sigmundsdóttir
og fjölskylda.
Margt er það og margt er það,
sem minningarnar vekur,
þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson.)
Þegar við fréttum af veikindum
Möggu í lok síðasta árs óraði okkur
ekki fyrir því að hún ætti aðeins
fáeina mánuði eftir ólifaða, hún sem
geislaði af lífi. Hún ætlaði að beij-
ast og hún barðist þar til allt þrek
var búið og dauðinn sigraði lífið.
Það koma ótal minningar upp í
huga okkar skólasystkina frá
ísafirði er eitt okkar er kallað burt
úr þessum heimi. Það var stór hóp-
ur sjö ára barna, sem mættu í „vor-
skólann“ í gamla Barnaskólann á
ísafirði vorið 1952 til sinnar fyrstu
skólagöngu. Við vorum feimin,
bæði við húsið, kennarana og hvert
annað. Fljótlega varð þetta allt
saman eðlilegt og við þroskuðumst
saman í barnaskólanum og áfram
upp í „Gaggó“ haustið 1958. Þessi
ár liðu svo hratt að áður en við
vissum af vorum við elstu krakkarn-
ir í Gaggó. Þetta voru yndisleg
æskuár á ísafirði. Þegar við lítum
til baka þá munum við Möggu,
geislandi af lífi og hrókur alls fagn-
aðar í öllu sem við gerðum saman,
og aldrei fór Magga í fýlu.
Síðan var haldið í skóla lífsins
og hópurinn tvístraðist vítt og breitt
um landið, en ekki slitnaði sam-
bandið alveg. Nú var komið að
fermingarafmæli og öllum stefnt á
ísafjörð og það var' ekki laust við
að við værum jafnfeimin og í vor-
skólanum forðum, er við hittumst
á ísafjarðarflugvelli, en feimnin fór
af við fyrsta bros og er það ekki
síst Möggu að þakka, því alltaf var
stutt í glettnina hjá henni. Aftur
var haldið fermingarafmæli 1992
og nú mætti nær allur árgangur-
inn, enda hafði spurst út hvað hefði
verið gaman í fyrra skiptið og ætl-
aði nú enginn að missa af þessu.
Síðasta ár var merkum áfanga
náð í lífi okkar allra, en þá áttum
við hálfrar aldar afmæli og var tal-
að um að hittast og minnast þess-
ara tímamóta. Á afmælisdegi
Möggu, 4. júlí sl., var stormað,
óundirbúið, til eins skólabróður,
sem einmitt átti sama afmælisdag
og Magga, og þar sest inn í stofu
og minningar liðinna ára rifjaðar
upp. Þá varð Möggu að orði að
svona ættu afmæli að vera. í sama
mánuði var aftur stormað af stað
og þá upp í Stórurð og gróðursettar
tijáplöntur, sem við ætluðum svo
að hlúa að næstu árin. Því miður
komst Magga ekki með í það skipt-
ið, en hún ætlaði að koma með næst.
Þetta næst verður ekki og er nú
stórt skarð höggvið í árganginn
okkar. Minningin um Möggu mun
lifa með okkur og erum við þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
þessari glaðværu og vel gerðu
skólasystur.
Við biðjum góðan guð að styrkja
eiginmann, börn og alla ástvini
Möggu á þessum erfiðu tímum.
Blessuð sé minning hennar.
Skólasystkinin.
Ágætur vinur og samstarfsmað-
ur, Margrét Jónsdóttir, er látin eft-
ir erfið veikindi. Magga, eins og
hún var ávallt kölluð af vinum sín-
um, háði hetjulega baráttu til hinstu
stundar, umvafin fjölskyldu sinni
og vinum.
Ég þekkti Möggu frá barnsaldri.
Hún var bekkjarsystir Auðar systur
minnar og ég var því oft nálægur
þegar þær og vinkonur þeirra komu
saman í Hafnarstrætinu, en mikil
læti fylgdu þeim blessuðum eins og
gengur gerist með unglinga, alla-
vega á þessum árum. Skildu nú
leiðir um sinn, hver fór í sína áttina.
Leiðir okkar lágu síðan saman
að nýju á árinu 1979 þegar hún
hóf störf hjá Vélbátaábyrgðarfélagi
Isfírðinga. Magga reyndist einstak-
lega vel, bæði vinnuveitendum sín-
um og viðskiptavinum, þar sem oft
og tíðum er um erfið og viðkvæm
verkefni að fást, sem eru trygging-
ar á skipum og áhöfnum þeirra.
Samviskusemi hennar var við
brugðið, svo að stundum fannst
mér nóg um. Magga mín bar vel-
ferð mína og fjölskyldu minnar sér-
staklega fyrir bijósti alla tíð, en
sérstaklega sýndi hún sinn innri
mann þegar við hjónin fórum með
Kristínu okkar til Bandaríkjanna í
erfiða aðgerð í upphafi sl. árs. í
þrjá og hálfan mánuð sem við vor-
um ytra vann hún mín störf með
mikilli prýði.
Magga varð fimmtug í fyrrasum-
ar og var ég svo lánsamur að kom-
ast vestur til þeirra Edwards og
samgleðjast þeim. Engan grunaði
þá að glaðværðin sem ávallt ríkti í
kringum Möggu væri á enda og við
tæki erfiður tíma veikinda og erfið-
leika samfara þeim. Edward var
öllum stundum hjá henni og reynd-
ist Möggu sinni einstaklega, sem
og systur hennar og fjölskyldan öll.
Nú að leiðarlokum biðja foreldrar
mínir henni blessunar Guðs og
þakka henni samfylgd og tryggð á
liðnum árum. Ég og fjölskylda mín
vottum Edward og börnunum Edw-
ard Erni og Aðalheiði, systrum
hennar og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúð og biðjum Guð
að geyma Möggu okkar og blessa
minningu hennar.
Hinrik Matthiasson.