Morgunblaðið - 01.08.1996, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 1. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HEBA
HILMARSDÓTTIR
+ Heba Hilmars-
■ dóttir fæddist í
Siglufirði 11. sept-
ember 1945. Hún
lést á heimili Guð-
laugar systur
sinnar, að morgni
25. júlí síðastliðins.
Heba var dóttir
Marheiðar Viggós-
dóttur frá Siglu-
firði, f. 6. ágúst
1926 og Hilmars
Rósmundssonar frá
Siglufirði, f. 16.
október 1925. Mar-
heiður giftist hinn
25. apríl 1953 Guðmundi Sævin
Bjarnasyni frá Ökrum í Fljótum,
f. 18. október 1928, og gekk
hann Hebu í föður stað. Þau
bjuggu sín fyrstu búskaparár á
Ókrum, síðan í Siglufirði í 13
ár, en hafa búið í Hafnarfirði
frá 1971.
Systur Hebu eru þær Ásdís
Guðmundsdóttir, f. 13. septem-
ber 1953, gift Birgi Sigmunds-
syni, Bjarney Guðmundsdóttir,
f. 22. maí 1955, gift Bjarna Guð-
jónssyni, og Guðlaug Guð-
mundsdóttir, f. 18. október
1958, gift Jóni Alfreðssyni. Eru
þau öll búsett í Hafnarfirði.
Hinn 25. nóvember 1967 gift-
ist Heba Guðmundi Björnssyni
vélvirkjameistara frá Siglufirði,
f. 1. júní 1944. Þau bjuggu í
Siglufirði til ársins 1986, að þau
fluttu í Kópavog, en
síðustu 5 árin hafa
þau búið á Hvols-
velli, þar sem þau
hafa bæði starfað
hjá Sláturfélagi
Suðurlands. Börn
þeirra Hebu og Guð-
mundar eru: Guð-
mundur Sævin Guð-
mundsson, f. 19.
október 1966,
kvæntur Gunnhildi
H. Axelsdóttur, og
eiga þau tvær dætur,
Rebekku og Helgu
Birnu. Halla Birna
Guðmundsdóttir, f. 17. apríl
1969, sambýlismaður hennar er
Lárus Ingi Magnússon og eiga
þau einn son, Aron Gauta. Rakel
Sif Guðmundsdóttir, f. 14. sept-
ember 1973, unnusti hennar er
Atli Þorgeirsson. Eru þau öll
búsett í Hafnarfirði.
Auk húsmóðurstarfa vann
Heba einkum við afgreiðslustörf
og á Sjúkrahúsi Siglufjarðar
þegar hún bjó þar. Eftir að Heba
flutti suður vann hún m.a. við
skrifstofustörf, eftir að stundað
nám í ritaraskóla Mímis veturinn
1988-1989 og lokið þaðan prófi.
Síðustu árin á Hvolsvelli vann
hún hjá Sláturfélagi Suðurlands.
Útför Hebu fer fram í dag frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði og
hefst afhöfnin kl. 13.30. Jarðsett
verður í Hafnarfirði.
Elsku mamma, á jólunum síðustu
þegar öll fjölskyldan var samankom-
in heima hjá Gumma, var það ekki
-«4il í huga okkar að við ættum eftir
að þurfa að kveðja þig á nýju ári.
Þú hefur alltaf skipað svo stóran
sess í lífi okkar að það er erfitt að
hugsa sér að það haldi áfram án
þín. Það vantar svo mikið þegar þú
ert ekki hérna hjá okkur. Þú varst
okkur svo miklu meira en bara
mamma, þú varst vinur okkar og
fyrirmynd. Þú gafst okkur góð ráð
þegar eitthvað stóð til, eða þegar
eitthvað dundi á og eru þau ráð
okkar veganesti í dag, ráð sem við
eigum svo eftir að miðla til barn-
anna okkar í framtíðinni.
Hetjulegri baráttu þinni er lokið
og hvernig sem á það er litið, stend-
ur þú uppi sem sigurvegari. Þegar
_við hugsum til baka til þessara síð-
ustu mánaða, frá þvi að í ljós kom
að þú gekkst með þennan illvíga
sjúkdóm, kemur upp í huga okkar,
hversu hugrökk og sterk þú varst.
Þú lést aldrei bugast heldur stapp-
aðir í okkur stálinu, komst okkur
til að hlæja, jafnvel á erfiðustu tím-
um. Það varst þú sem komst okkur
til að brosa í gegnum tárin. Við finn-
um til stolts, stolts yfir því að hafa
átt þig fyrir móður, stolts yfir því
að hafa þekkt jafngóða manneskju
og þú varst.
Um stræti rölti ég
og hugsa um horfinn veg,
á kinnar mínar heit falla tár.
Allt sem áður var eru nú minningar
því aldrei aftur koma þau ár.
Ég hugar kveðju sendi mamma mín
þig man ég alla stund
og guð ég bið um að gæta þín
uns geng ég á þinn fund.
(Gylfi Ægisson)
Erfiðir tímar söknuðar og sorgar
eru framundan, en við vitum að
erfíðleikarnir eru ekki óyfirstígan-
iegir, það hefur þú kennt okkur.
JÓNMÝRDAL
+ Jón Mýrdal, or-
gelleikari og
tónmenntakennari,
fæddist á Mýrum í
Álftaveri 15. októ-
ber 1926. Hann lést
á heimili sínu í
Hafnarfirði 25. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
í Rósmann Mýrdal
og Þuríður Jóns-
dóttir. Hann ólst
upp á Leiðvelli í
Meðallandi hjá
ömmu sinni Þuríði
Oddsdóttur og Þor-
steini Guðmundssyni
Skaftafelli.
Eiginkona Jóns, Sigríður
SigTurðardóttir, lifir mann sinn.
, IJtför Jóns fór fram frá Kap-
ellunni í Hafnarfirði 2. júlí.
Nú ertu farinn, elsku afi minn.
Þó ég hafí vitað að heilsa þín væri
ekki góð og að kallið gæti komið
hvenær sem var þá var ég samt
ekki tilbúin að kveðja þig alveg
strax.
-Vr Ekki hefði ég getað átt betri afa
en þig þó ekki værir þú blóðskyldur
mér. Alltaf varstu mér
góður. Sennilega eru
mínar fyrstu minning-
ar um þig frá því við
vorum í Þórshamri.
Mikið gastu stungið
mig með skegginu þínu
í framan þegar þú
varst að taka mig upp
og kyssa mig og
kjassa. Þannig var það
líka í vor þegar við
komum suður og við
vorum að halda heim
og þú kvaddir eins og
alltaf með kossi og
klappi á bakið, þá
stakk skeggið mig í framan.
Elsku afi, ég vona að þar sem
þú ert getir þú setið við að spila á
píanó eins og þitt var líf og yndi
og hver veit kannski líka stjórnað
englakór. En nú er komið að kveðju-
stund. Ég þakka fyrir allar stund-
imar sem þú hefur verið með mér
og mínum. Guð blessi þig, elsku afí.
Elsku amma, ég veit hve sárt þú
munt sakna afa. Megi Guð styrkja
þig á erfiðum stundum.
Þitt bamabam,
Herborg Ármannsdóttir.
Við erum heldur ekki ein, því við
munum mæta framtíðinni með
pabba, sem hefur staðið sig eins og
hetja á þessum erfiða tíma. Minn-
ingin um þig verður ljósið í myrkr-
inu.
Elsku mamma, við kveðjum þig
með þakklæti fyrir þann tíma sem
við áttum með þér.
Guðmundur Sævin, Halla
Birna og Rakel Sif.
Heba systir. Heba og Bósi. Þessi
tvö hugtök hafa verið okkur systr-
unum svo töm alla tíð, að nú þegar
Heba hefur kvatt okkur að sinni,
svo alltof fljótt og fyrirvaralítið, sit-
ur tómið eftir. Stórt skarð er höggv-
ið í tilveru fjölskyldunnar, skarð sem
hefði átt að vera svo langt undan.
Hebu höfum við systurnar átt, þekkt
og elskað alla okkar ævi. Þau Bósi,
Guðmundur Björnsson, bytjuðu að
vera saman 1966 og allt frá þeim
tíma hafa þau verið ótjúfanleg heild
í okkar huga - Heba og Bósi. Bósi
varð ekki bara kærastinn og síðan
maðurinn hennar Hebu, hann varð
líka stóri bróðir okkar systranna og
hefur staðist þá þrekraun með prýði
alla tíð. Heba var stóra systir.
Æskuminningar okkar systranna
leiftra fram. Þegar Heba fór að
vinna heima í Siglufirði, þá ungling-
ur, nutum við litlu systur góðs af,
því oftar en ekki á útborgunardegi,
kom Heba færandi hendi. Um tví-
tugt var Heba þerna á Brúarfossi
um tíma. Þess tíma minnumst við
systur sem samfelldra jóla. Þá eign-
uðumst við okkar fyrstu Barbie
dúkkur og fallegri föt en nokkru
sinni.
Heba var góð við okkur sem börn,
en sem unglingar eignuðumst við
okkar besta trúnaðarvin, vin sem
allt var hægt að segja og aldrei
brást. Ósjaldan voru Hebu, fyrstri
allra, sögð stærstu leyndarmálin.
Heba og Bósi giftu sig og stofnuðu
heimili í Siglufirði 1967 og þar
bjuggu þau áfram þegar foreldrar
okkar fluttu í Hafnarijörð 1971,
með okkur yngri systumar.
Þrátt fyrir aukna ijarlægð var
Heba áfram vinurinn besti. Það hef-
ur líklega verið 1973, að Bidda fékk
að heimsækja Hebu í nokkra daga.
Sú heimsókn stóð í 2 ár. Þannig var
Heba. Guðlaug og Ásdís áttu báðar
eftir að flytjast til Sigluflarðar um
árabil, þar átti Heba sinn þátt.
Bósi var framan af búskap þeirra
Hebu á sjó og því lítið heima. Hún
varð því strax í upphafi að taka
meginábyrgð á uppeldi barna þeirra
og árangur þess hefur fyrir alln-
okkru komið í ljós, þijú vel gerð
börn sem bera Hebu fagurt vitni.
Þau sakna nú móður, en ekki síður
síns besta vinar og félaga. Sem
óharðnaður unglingur varð Heba
fyrir því að ofreyna sig í baki og
þau veikindi hijáðu hana alla tíð.
Enginn veit allt um þær þjáningar
sem hún mátti líða, því ekki var
kvartað meir en þörf var á. Þessi
bakmeiðsli hindruðu Hebu hvað
vinnu varðar. M.a. hafði hún mikla
ánægju af starfi sínu á Sjúkrahúsi
Sigluljarðar og hefði vafalítið lært
til starfa á þeim vettvangi, ef heils-
an hefði leyft. Þrátt fyrir að heilsan
væri ekki alltaf sem best, var dugn-
aðurinn ómældur. Hún saumaði föt
á sig og börnin og var ómissandi
ef veislu skyldi halda, hjá ijölskyldu
eða vinum.
Síðustu 5 árin hafa þau Heba og
Guðmundur búið á Hvolsvelli, en
þangað fluttu þau þegar Sláturfélag
Suðurlands flutti rekstur sinn úr
Reykjavík. Guðmundur hafði starf-
að hjá SS í Reykjavík frá því 1986,
þegar þau fluttu suður, og á Hvols-
velli hóf Heba þar einnig störf.
Á Hvolsvelli áttu þau góð ár og
Hebu leið þar vel. Þau eignuðust
jeppa og höfðu bæði mikla ánægju
af ferðum um fjöll og firnindi. Þá
keyptu þau hús, sem með ómældri
vinnu beggja ásamt aðstoð góðra
vina, var orðið að fallegu og per-
sónulegu heimili þeirra. Á Hvols-
velli rættust margir draumar.
Einmitt þá, þegar framtíðin brosti
við þeim Hebu og Bósa, kom reiðar-
slagið í febrúar sl., hún greindist
með krabbamein á alvarlegu stigi.
Undanfarna mánuði hefur best
komið í ljós hvílíkan innri styrk
Heba hafði að geyma. Veikindum
sínum tók hún með æðruleysi og
raunsæi og nýtti tímann, sem hún
vissi að yrði ekki mjög langur, til
að undirbúa fjölskyldu sína undir
það sem ekki yrði umflúið.
Undanfarna mánuði gat Heba að
mestu verið heima, bæði á Hvols-
velli og einnig átti hún sitt annað
heimili hjá Guðlaugu og Jóni, sem
við hin fáum aldrei fullþakkað. Guð-
laug hefur verið stoð og stytta allr-
ar fjölskyldunnar á þessum erfiða
tíma.
Undir það síðasta kom best í ljós
hve ríkur kærleikur var milli þeirra
Hebu og Bósa. Hann vék vart frá
rúmi hennar, hvorki dag né nótt,
og sýndi slíka ást og umhyggju, að
betur varð ekki gert.
Síðasta sjúkrahússlega Hebu stóð
aðeins rúma viku og varð þá ljóst
hvert stefndi. Hennar hinsta ósk var
að fá að fara heim, heim til Guðlaug-
ar. Á þriðjudegi var Heba flutt heim
til Guðlaugar og varð hún sátt og
ánægð þegar þangað var komið. Á
fimmtudegi sofnaði hún svefninum
langa, á ljúfan og átakalausan hátt.
Hjá hcnni voru þau Bósi og Guð-
laug. Á kveðjustundinni er okkur
systrunum hugleikið, hve alla tíð
var alveg sérstaklega kært milli
Hebu og móður okkar. Þær voru
ekki bara mæðgur, heldur eitthvað
miklu meira. Við vitum með vissu
að Hebu var þessi kærleikur þeirra
sérstaklega hugleikinn síðustu vikur
og mánuði, þegar vitað var að hveiju
dró. Þess skal ekki síður minnst,
hve góður faðir pabbi okkar reynd-
ist Hebu alla tíð. Hún var á margan
hátt, í jákvæðasta skilningi, hans
uppáhaldsdóttir.
Við vitum að Heba á góða heim-
komu og erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast henni. Við biðjum
guð að vernda og styrkja Bósa og
börnin, mömmu og pabba og okkur
hin, sem eftir stöndum.
Systur og mágar.
Þegar ég sting niður penna til
að minnast vinkonu minnar, er svo
ótal margt sem kemur upp í hug-
ann, en engin leið að festa allt á
blað í stuttri minningargrein.
Við Heba höfum þekkst í nær-
fellt tvo tugi ára. Þegar þau hjón
fluttu héðan frá Siglufirði árið
1986, ásamt fjölskyldu sinni, hélt
ég jafnvel að sambandið kynni að
rofna, eða alla vega togna á því.
Það var öðru nær. Við komu þeirra
suður var Guðmundur, eiginmaður
Hebu, ráðinn til Sláturfélags Suður-
lands, sem þá starfaði við Skúla-
götu í Reykjavík. Heba lét draum
sinn um aukna menntun rætast og
settist í ritaraskóla, útskrifaðist
þaðan og starfaði sem slík, allt þar
til þau hjónin fluttu á Hvolsvöll
árið 1991, en þar vann Heba hjá
Sláturfélagi Suðurlands.
Á Hvolsvelli undu þau hjón hag
sínum vel. Þau keyptu þar hús sem
þau voru búin að standsetja af mikl-
um myndarbrag og var því nær
lokið nú á liðnum vetri. Heba kunni
vel við sig á Hvolsvelli, bæði stað-
inn, fólkið og allt umhverfið.
í febrúar sl. fékk Heba að vita
að hún gengi með alvarlegan sjúk-
dóm, sem vart yrði læknaður, en í
besta falli haldið niðri. Þegar við
mágkona hennar heimsóttum þau
hjón á Hvolsvöll, þá talaði Heba
hispurslaust um sjúkdóminn og vissi
vel hvert stefndi. Það hvarflaði ekki
að henni að gefast upp.
Við áttum góðar stundir með
þeim hjónum eftir þessa heimsókn,
m.a. 15,- 16. júní sl., á ættarmóti
í Árnesi, Gnúpveijahreppi og aftur
á heimili þeirra 11. júlí, þegar af-
rakstur ættarmótsins var sýndur í
myndum. Föstudaginn 12. júlí sl.
var Heba óvenju hress og vildi fara
þá þegar um kvöldið til Hafnar-
fjarðar, þar sem þau hjónin áttu
öruggt skjól hjá Guðlaugu systur
hennar og eiginmanni hennar, Jóni
Alfreðssyni. Fyrir lá að Heba átti
að mæta á Landspítalann þann 15.
júlí til rannsókna og eftirlits. Það
varð úr, að farið var frá Hvolsvelli
um kvöldið. Það er kannski tákn-
rænt, að þegar farið var frá húsinu
þeirra var komin úrhellis rigning.
Var þetta fyrirboði þess sem varð.
Staðurinn sem henni var svo kær,
grét þegar hún yfirgaf hann í síð-
asta sinn. Kæra vina, nú að leiðar-
lokum er mér efst í huga traust
vinátta liðinna ára. Annað er það
sem gott er að minnast, en það var
hreinskiptni þín og heiðarleiki, þú
sagðir ávallt eins og hugur þinn
stóð til í hveiju máli. Ollum ættingj-
um Hebu sendi ég og sambýliskona
mín okkar bestu samúðarkveðjur.
Sérstakar kveðjur til aldraðrar móð-
ur, stjúpföður, barna, tengdabarna,
barnabarna, systra og eiginmanns.
Ég bið ykkur að sækja huggun og
styrk í fagrar og góðar minningar
um fölskvalausa ást og vináttu í
gegnum árin. Þannig mun elskaðrar
móður, tengdamóður og eiginkonu
best verða minnst.
Heba mín, hvíl þú í friðarfaðmi
með hjartans þökkum fyrir trausta
vináttu í öllum okkar samskiptum.
Beðið er fyrir þér og öllum sem þér
voru kærir.^
Olafur Jóhannsson.
Í dag er til moldar borin elskuleg
mágkona og svilkona okkar, Heba
Hilmarsdóttir.
Við viljum með fáum orðum
þakka henni samfylgdina á liðnum
árum sem voru samt of fá, við hefð-
um viljað njóta samvista við hana
miklu íengur. Stórt skarð er höggv-
ið í fjölskyldu okkar sem seint eða
réttara sagt aldrei verður fyllt.
Minningarnar eru margar og þær
munu lifa í hjörtum okkar. Heba
var sérlega gestrisin kona og var
ætíð notalegt að heimsækja hana
og Bósa. Þótt ekki væri von á gest-
um var töfrað fram veisluborð á
svipstundu og enginn fór þaðan
svangur. Jafnvel eftir að Heba
veiktist, og var hún oft sárþjáð, sá
hún um að gestunum sínum liði vel.
Heba var mjög hlý kona og bar
hún hag fjölskyldu sinnar mjög fyr-
ir brjósti, hun var stolt af börnum
sínum þrem og ekki síður af tengda-
börnum og litlu barnabörnunum.
Börnunum okkar var hún alltaf
góð og gaf sér tíma til að spjalla
við þau um Iífið og tilveruna þegar
þau gengu í gegnum miserfið ungl-
ingsár og fyrir það viljum við
þakka.
Styrkur Hebu kom best í Ijós
eftir að hún greindist með banvæn-
an sjúkdóm fyrir tæpum sex mán-
uðum. Var það mikið áfall fyrir
okkur öll, en Heba var ákveðin í
að beijast við þennan illvíga gest.
Styrkur hennar og kraftur var ótrú-
legur og stóðum við hana að því
að vera í því hlutverki sem við hefð-
um frekar átt að vera í, hún hugg-
aði okkur og alla sína fjölskyldu.
Elsku Bósi, Gummi, Halla og
Rakel, harmur ykkar og missir er
mikill. Við biðjum skapara okkar á
himnum að gefa ykkur styrk og
kraft í sorg ykkar.
Við, sem þessar línur ritum, trú-
um því að algóður Guð muni minn-
ast Hebu í upprisunni á hinum efsta
degi og mun hún þá lifa við þær
aðstæður sem Opinberunarbókin,
21. kafli, lýsir, en þar segir: „Og
hann mun þerra hvert tár af augum
þeirra og dauðinn mun ekki framar
til vera, hvorki harmur né vein né
kvöl er framar til hið fyrra er farið.“
Elsku Heba, við þökkum allar
samverustundirnar, minningin um
góða konu lifir.
Helga, Tryggvi, Erla, Kristján.
Hún Heba mágkona mín er farin
í það ferðalag sem okkur er öllum
búið aðeins á 51. aldursári. Það eru
ekki nema nokkrir mánuðir síðan
ég frétti að hún væri mikið veik,
en vonaði að hún gæti þó átt lengri
tíma með fólkinu sínu. En tími
hennar hér hjá okkur var útrunninn
allt of fljótt, hennar hefur beðið
annað hlutverk á öðrum stað. Inni-
legar samúðarkveðjur sendi ég
bróður mínum, börnum og öðrum
ástvinum. Guð gefi ykkur öllum
styrk og þrek.
„Þó ég sé látinn harmið mig
ekki með tárum; hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég