Morgunblaðið - 01.08.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 1. ÁGÚST 1996 43
+ Þórarinn
Sveinsson
fæddist í Sandvík í
Norðfjarðarhreppi
26. október 1918.
Hann Iést í Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað 25.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Oddný
Halldórsdóttir, f.
5.9. 1892, d. 15.2.
1976, frá Heiðarseli
á Héraði, og Sveinn
Guðmundsson, f.
21.9. 1883, d. 21.9.
1932, frá Háu Kotey í Meðal-
landi. Systkini Þórarins: Guð-
rún Rósa Margrét, f. 27.10.
1909, d. 4.10. 1984, Guðmund-
ur, f. 12.3.1910, d. 27.11. 1994,
Guðbjörg Halldóra, f. 5.2. 1916,
d. 14.2. 1992, Árni Halldór, f.
20.3. 1920, d. 22.4. 1920. Krist-
björg, f. 29.7. 1922, Sveinn
Halldór, f. 8.7. 1932.
Þórarinn giftist Huldu Svan-
laugu Bjarnadóttur frá Höfn í
Hornafirði 6. mars 1948 og
eignuðust þau fjögur börn. 1)
Guðlaug, f. 12.2. 1947, vist-
manneskja á Skálatúnsheimil-
inu í Mosfellsbæ. 2) Sveinlaug
Oddný, f. 15.2. 1949, hársnyrtir
í Neskaupstað. Eiginmaður
hennar er Omar Sævar Hreins-
son, pípulagninga-
meistari. Frá fyrra
hjónabandi á hún
soninn Þórarin Óm-
arsson, rafvirkja. 3)
Hólmsteinn Bjarni,
f. 23.5.1960, d. 27.3.
1978. 4) Hallbjörg,
f. 4.4. 1963, garð-
yrkjufræðingur í
Reykjavík. Sambýl-
ismaður hennar er
Tómas Reynir Jón-
asson, bifvélavirki
og eiga þau tvær
dætur, Unni og
Huldu.
Fram til ársins 1954 var Þór-
arinn til sjós. Árið 1941 öðlað-
ist hann skipstjóraréttindi eftir
að hafa sótt námskeið á Nes-
kaupstað. Árið 1947 útskrifað-
ist hann frá Stýrimannaskólan-
um í Reykjavík og var síðast á
Agli rauða sem bátsmaður og
afleysingastýrimaður. Þórar-
inn var síðan verksljóri í Hrað-
frystihúsi SÚN til ársins 1973
og skrifstofumaður hjá Síldar-
vinnslunni hf. til ársins 1991
er hann lét af störfum sökum
heilsubrests. Árið 1991 var Þór-
arinn heiðraður af Sjómanna-
dagsráði Neskaupstaðar.
Utför Þórarins fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.00.
ÞORARINN
SVEINSSON
Ég skynja í hjarta mér
skínandi rós
sem skartar í litskrúði sínu
þín ást getur aðeins veitt
líf sitt og ljós
því lífsblómi fegursta mínu.
Þú villist ei framar
ó, vinurinn minn
nú veistu af heimkynni þínu.
Þá ratarðu leiðina
í ranninn þinn inn
í rósina í hjartanu mínu.
(Lára Halla Snæfells.)
Elsku pabbi, afi og tengdapabbi!
Okkur langar að kveðja þig með
þessum fáu orðum sem gætu verið
svo miklu fleiri. Við þökkum þér
allar yndislegu stundirnar, hlýjuria
og kærleikann sem þú gafst okk-
ur. Allar frásagnir þínar af sjó-
mennsku, samskiptum þínum við
dýrin og allt sem þú fræddir okkur
um, munum við varðveita í fallegri
minningu um þig. Hafðu ástar-
þakkir fyrir allt. Minning þín mun
ætíð lifa í hjörtum okkar. Við biðj-
um algóðan Guð að leiða þig inn
í ljós kærleikans og vernda þig.
Dætur, tengdasynir
og barnabörn.
Ég kynntist Þórarni ekki mikið
persónulega, en tildrög þeirra
kynna voru þau að sonur minn
Tómas Reynir varð svo lánsamur
að kynnast yndislegri stúlku, Hall-
björgu, dóttur þeirra hjóna Þórar-
ins og Huldu, og eiga þau saman
tvær efnilegar dætur sem nú eru
9 og 2 ára gamlar. Fljótlega eftir
að þau hófu sambúð fluttu þau
austur með dóttur sína Unni, þá
aðeins mánaðar gamla, og bjuggu
þar næstu fimm árin undir sama
þaki. Þar var vistin þeim góð, enda
sannast það best á því að síðan
þau fluttu aftur til Reykjavíkur
hafa þau kosið að eyða öllum sínum
sumarfríum þar fyrir austan.
Á þessu tímabili, á skemmtileg-
um ferðalögum mínum um landið,
varð ég þess aðnjótandi að fá að
dvelja oftar en einu sinni, í nokkra
daga á þvi myndarlega heimili
þeirra hjóna á Blómsturvöllum 8 á
Neskaupstað. Þar var manni tekið
opnum örmum af sannri hjarta-
hlýju. Elskulegheitin og glaðværð-
in voru ótæmandi og glettnin úr
augum Þórarins fór ekki framhjá
neinum, þótt hann kæmi mér fyrir
sjónir sem hlédrægur og einkar
hógvær maður. Þau hjónin voru
samtaka í því að láta öllum líða
sem best á heimili þeirra og er ég
þeim hjartanlega þakklát fyrir.
Ég tel það vera mikið lán fyrir
son minn og hans fjölskyldu að
hafa fengið tækifæri til að kynn-
ast, og dvelja með manni sem bú-
inn var þeim kostum sem Þórarinn
hafði. Og ekki var kona hans síðri.
Sérstaklega naut þó nafna mín
þess hversu mikið hann hafði að
gefa og býr hún örugglega að því
alla ævi. Þetta varð hennar annað
heimili. Þarna tók hún fyrstu skref-
in og var sólargeislinn á heimilinu.
Undanfarin sumur hefur hún verið
fljót að fljúga í faðminn á afa sín-
um og ömmu að skóla loknum. Þar
sem amman var útivinnandi en
hann heima, kom það í hlut afans
að líta til me'ð litla geislanum sín-
um. Síðustu sumurin, eftir að
heilsu Þórarins hrakaði, má þó
segja að þau hafi litið hvort eftir
öðru. Unnur litla var mikil afa-
stelpa og tengdust þau óijúfanleg-
um böndum.
Mig langar til að rifja upp smá
atvik sem gerðist á heimili mínu
áramótin ’91. Þá var Unnur nýlega
orðin 5 ára gömul og flutt til
Reykjavíkur fyrir nokkru síðan.
Svaf hún þá hjá mér á nýársnótt
og um morguninn er við fórum á
fætur, var það eitt fyrsta sem hún
sagði; „ég þyrfti nú að tala við
hann afa minn“. Þegar ég kem til
hennar, er sú litla búin að bjarga
sér sjálf með símanúmerið og sat
makindalega í símastólnum í
hrókasamræðum við afa sinn, og
komst ég ekki hjá því að heyra til
hennar og fann ég þá greinilega
hversu sterkum böndum hún hafði
bundist afa sínum og ömmu fyrir
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
austan. Það er ómetanlegt fyrir
litlu stúlkuna og skulu afanum
færðar sérstakar þakkir fyrir allt
það sem hann gerði fyrir hana.
Söknuðurinn er mikill. Hjart-
kæra nafna mín, en minningin um
góðan afa mun geymast um ókom-
in ár.
Elsku Halla mín, ég votta þér
og þinni fjölskyldu mína dýpstu
samúð og megi góður Guð gefa
ykkur styrk.
Tíminn læknar, tíminn græðir,
tár í kyrrþey mýkir lund.
Lífsins innstu leyniþræðir,
leiða huggun á þinn fund.
(Brynjólfur Ingvarsson.)
Unnur Tómasdóttir.
Elskulegur móðurbróðir minn
kvaddi þetta jarðlíf aðfaranótt 25.
júlí sl. þegar fjörðurinn okkar skart-
aði sínu fegursta, sólin að koma
uþp og tignarleg fjöilin spegluðust
á sléttum haffletinum. Það var í
hans anda að velja slíka nótt kyrrð-
ar og friðar.
Frændi minn, Tóti Sveins, eins
og hann var jafnan kallaður, hafði
ekki gengið heill skógar í nokkur
ár, en auðnaðist með aðstoð sinna
nánustu að dvelja heima á Blómst-
urvöllum þar til fyrir hálfum mán-
uði að hann fékk áfall sem leiddi
hann til dauða.
Tveggja ára að aldri fluttist Tóti
frá Sandvík að Nesi í Norðfirði með
foreldrum sínum og systkinum. Á
sumrum var hann sem barn og ungl-
ingur í sveit, fyrst að Seli í Sandvík
hjá móðurforeldrum sínum og síðar
á Stuðlum á Suðurbæjum hjá bræðr-
unum Helga og Vilhjálmi. Þar fór
hann fyrst í útróðra með þeim bræð-
rum aðeins eilefu ára að aldri. Sjó-
mennskan var honum ávallt hugleik-
in og einnig búskapurinn.
Fimmtán ára að aldri missir hann
föður sinn skyndilega og kemur þá
í hans hlut að halda heimili með
móður sinni og systkinum að
Blómstui’völlum. Þá var yngsti
bróðir hans, Sveinn, rétt tveggja
mánaða. Alla tíð bar frændi minn
mikla umhyggju fyrir móður sinni
og systkinum. Árið 1944 kom und-
irrituð í fóstur til móðurömmu
sinnar, þá þriggja ára að aldri, og
tók hann á sig þær föðurlegu skyld-
ur sem því fylgdu. Þegar þau hjón
stofnuðu heimili, byggðu þau sitt
hús við bernskuheimilið og urðu
þessi tvö heimili sem eitt.
Sautján ára fór Tóti fyrst á vetr-
arvertíð til Hornaíjarðar og stund-
aði þaðan sjósókn á Voninni, Drífu
og fleiri bátum næstu vertíðir. Tví-
tugur að aldri fer hann á vertíð til
Vestmannaeyja og er þar á bátnum
Hansínu þegar hann sðkk á leið
heim úr róðri og var áhöfninni
bjargað á elleftu stundu. Næstu
vetrarvertíðir stundaði hann sjó-
sókn frá Keflavík á Ingólfi Arnar-
syni. Tvö sumur stundaði hann síld-
veiðar frá Hrísey og lendir þá aftur
í lífsháska, er bátur sem hann var
á sökk. Á stríðsárunum var hann á
Sæfinni NK og sigldi á vetrum með
fisk til Bretlands, oft við erfiðar
aðstæður. Að loknu nánri í Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík fer
hann fljótlega á Egil rauða sem var
þá nýkominn til bæjarins og var á
honum þar til skömmu áður en
hann fórst, fyrst sem bátsmaður
og síðar sem afleysingastýrimaður.
Árið 1946 kyrintist frændi minn
eftirlifandi eiginkonu sinni, Huldu
Svanlaugu Bjarnadóttur frá Höfn í
Hornafirði. Hún varð gæfan í lífi
hans og kom hún með mikla gleði
inn í líf okkar ailra. Þau hjón voru
afar samstillt og samband þeirra
kærleiksríkt alla tíð. Hulda varð
ömmu minni sem besta dóttir og
annaðist hana af mikilli natni. Sitt
fyrsta barn eignuðust þau árið 1947
og er það Guðlaug sem dvelur á
Skálatúnsheimilinu. Það voru
frænda mínum þung spor þegar
hann fór með hana suður, sjö ára
gamla, til að skiljast við hana þar.
Frændi minn bar ekki tilfinningar
sínar á torg frekar en títt er um
þessa kynslóð, en glöggt mátti
skynja hans innri baráttu. Sveinlaug
Oddný fæddist 1949 og hefur hún
verið foreldrum sínum mikil stoð og
stytta. Eftir að pabbi hennar varð
heilsulaus hefur aldrei liðið sá dagur
að hún hafi ekki heimsótt hann og
miðlað honum af kærleika sínum og
umburðarlyndi. Sævar, eiginmaður
Sveinlaugar, hefur einnig til margra
ára farið á hveijum morgni og feng-
ið sér kaffisopa með tengdaföður
sínum. Árið 1960 eignuðust Tóti og
Hulda soninn Hólmstein Bjarna og
árið 1963 dótturina, Hallbjörgu. Á
þessum árum var sem frændi minn
fæddist til nýs lífs. En eigi má sköp-
um renna. Vorið 1978 varð það
hörmulega slys að Hólmsteinn, þá
18 ára, fórst í snjóflóði ásamt besta
vini sínum, Sævari Ágeirssyni í
Tungu. Þá syrgði ekki einungis
mannfólkið, heldur náttúran öll. Eft-
ir þennan atburð fannst mér frændi
minn aldrei verða samur. Hallbjörg
var alltaf mikil pabbastelpa og eftir
að þau Tómas stofnuðu heimili sitt
í Reykjavík hafa þau farið austur í
öllum fríum. Þeir bræður, Sveinn
og Tóti, hafa ávallt verið mjög nán-
ir og eftir að Sveinn fluttist aftur
austur með ljölskyldu sína, hafa
þeir átt margar góðar stundir sam-
an.
Alla tíð átti Tóti trillur og naut
þess að sigla um fjörðinn, renna
fyrir fisk og skreppa í land á fögr-
um stöðum. Amma mín hafði alltaf
haft kindur og hænsni og eftir að
Tóti hætti til sjós, jók hann við
bústofninn og hafði kindur á meðan
leyft var. Tóti var hlédrægur og
talaði ekki af sér, en ávallt var stutt
í glensið. Hann var mikið snyrti-
menni og hugsaði vel um eigur sín-
ar og var með fyrstu mönnum í
Neskaupstað til að rækta tré í
kringum heimili sifct ásamt konu
sinni og naut hann þess að fylgjast
með þeim vaxa. Hann tók bernsku-
heimili sitt og klæddi það allt að
innan sem utan. Þar skyldi öll flöl-
skyldan eiga skjól.
Blómstui-vallaheimilið stóð ávallt
opið fyrir gestum svo lengi sem ég
man eftir mér og gilti einu hve
margir þurftu á húsaskjóli að halda.
Þannig hefur það ævinlega verið
og mun verða á meðan Hulda er
húsfreyja þar. Gestagangur hefur
aldrei flokkast undir „gestaánauð“
á því heimili og er tekið opnum
örmum á móti öllum ættingjum og
vinum sem þar knýja dyra. Öllum
finnst okkur, sem ólust á Blómstur-
völlum, ómetanlegt að geta komið
þangað á sumrin.
Elsta son minn fæddi ég á Norð-
firði og var mér dýrmætt að fá að
vera undir handaijaðri ömmu
minnar og þeirra Huldu og Tóta. Á
meðan fyrrverandi eiginmaður
minn var í námi og á síld á sumr-
um, fór ég hvert sumar austur á
Norðijörð og dvaldi þar, fyrst með
elsta son minn og síðar einnig með
þann næstelsta, í fimm sumur sam-
fleytt. Ævinlega var ég velkomin
með allt sem mér fylgdi. Þetta var
aðstoð þeirra hjóna við nýstofnaða
fjölskyldu og þá sömu aðstoð hafa
þau veitt dætrum sínum og þeirra
íjölskyldum.
Barnabörn frænda míns veittu
honum ómælda gleði, fyrst nafni
hans, Þórarinn, sonur Sveinlaugar
sem var mikið uppáhald afa síns
og síðar Unnur litla, dóttir Hall-
bjargar sem hefur dvalið með afa
sínum og ömmu síðastliðin fjögur
sumur. Hún var vorboðinn í lífi afa
síns og voru þau afar náin. Hulda
litla, systir Unnar, var afa sínum
einnig mikil gleði, en kynni þeirra
urðu allt of stutt.
Ég og synir mínir þökkum
frænda okkar alia hans umhyggju
og biðjum honum Guðsblessunar á
blómum skrýddum völlum nýrra
heimkynna.
Við vottum Huldu okkar og öllum
aðstandendum frænda míns dýpstu
samúð og biðjum Guð að blessa.þau
í sorginni. ^
Ingunn Stefánsdóttir.
ANDRÉS KRISTINN
HANSSON
+ Andrés Krist-
inn Hansson
fæddist í Fitjakoti
á Kjalarnesi 15.
apríl 1908. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 'll. júlí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 12.
júlí.
Starfsdagur minn
var nokkuð langur í
þágu Reykjavíkur og
að sjálfsögðu margt
sem er mér hugstætt þegar litið
er yfir vegferðina. Þó mun eitt
minnisstæðara en allfc annað. Það
eru fyrstu starfsdagarnir í þjón-
ustu borgarinnar, sem upphaflega
var stofnað til fyrir milligöngu
Bjarna Benediktssonar, sem þá var
borgarstjóri í Reykjavík, og svo
undarlegt sem það kann að virðast
í dag þá var mér falið það verk-
efni fyrsta starfsdag minn að taka
á móti mold úr nýju íbúðarhverfi,
sem átti að byggjast þar sem nú
heita Túnin, þ.e. Sigtún, Miðtún,
Samtún o.s.frv. Þetta
var einhvern af fyrstu
dögum aprílmánaðar
árið 1943 og upphaf
tækninnar að setja
svip sinn á athafnalíf-
ið, komnir bílar í stað
hestvagna og meira
að segja komnar vél-
gröfur til sögunnar til
að grafa fyrir hús-
grunnum. Jarðveginn
átti allan að nota til
þess að fylla upp í
Rauðarárvíkina, sem
þá var, þar sem marg-
ir muna nú eftir Skúlatorgi,. sem
var endapunktur á þáverandi
Hringbraut, sem átti að vera enda-
mörk byggðarinnar í Reykjavík,
og þótti við hæfi að næði frá Sels-
vör í vestri að Skúlagötu við norð-
urströndina.
Það var kalsamt að standa þarna
og bíða eftir fyllingarefninu, því
það blés nöprum vindi af Faxafló-
anum og ég vanbúinn til að mæta
gustinum, en bflarnir komu með
jöfnu millibili og ég reyndi að
standa mig, því þá voru bílarnir
ekki komnir með lyftibúnað, heldur
varð að nota búnað eins og venja
var við hestvagnana og síðan afl
og þrek eigin átaks að lyfta bílpall-
inum og fá hlassið til að renna af,
sem þó gekk nrisjafnlega. Sjaldnast
urðu ökumennirnir til þess að veita
mér aðstoð við þetta erfiði. Þó voru
undantekningar og minnisstæðast-
ur er mér þó einn maður, sem aldr-
ei lét það ógert. Hann var lítið eitt
eldri en ég og hét Andrés Kristinn.
Myndarlegur maður og snöggur í
öllum sínum athöfnum. Okkar sam-
skipti áttu eftir að vara æ síðan
og ég hef alla tíð talið mér það
mikið lán að hafa kynnst honum
og notið samskipta við hann, enda
átti hann flestum öðrum mönnum
fremur eftir að styðja mig og
styrkja í löngu starfi mínu hjá
Reykjavíkurborg. Um það væri
hægt að skrá langa sögu. Nú hefur
hann kvatt og hjá mér er farið að
halla undan fæti. Þannig fer tlminn
með okkur öll.
Kynni nrin af fjölskyldu Andrés-
ar voru öll á einn veg og ég taldi
alla hans íjölskyldu með bestu
samferðamönnum á lífsleið minni.
Nú votta ég þeim samúð mína við
fráfall þessa góða drengs og mun
halda áfram að hugsa hlýtt til
þeirra sem góðra vina minna.
Hafliði Jónsson,
fyrrv. garðyrkjustjóri.