Morgunblaðið - 14.09.1996, Blaðsíða 23

BLAÐAMAÐUR mætti uppá-
klæddur á svæðið þar sem
sérleið sex var ekin. „ Start-
ið“ var rétt á milli Fossvogskirkju-
garðs og líkkistuvinnustofu Eyvind-
ar Árnasonar stofnaðrar 1899. Það
var þá allavega stutt að fara, hugs-
aði hann. Ahorfendur voru orðnir
allmargir og urðu þegar rallið hófst,
fleiri en virtist við fyrstu sín því alls
staðar stóð fólk við veginn, fólk sem
hungraði í spennu, vitandi að bílarn-
ir gætu henst út af veginum hvenær
sem væri.
Spennan vex,
hjaðnar
ag vex á ný
Búningar gefa alltaf ákveðin for-
réttindi og athygli og mér leið eins
og alvöru rallara í rauða búningnum
frá Bílabúð Benna. Gallinn var ilm-
andi nýr og það brakaði í honum við
hvert skref. Hjartað fór af stað og
blóðið rann hraðar um æðar þegar
Nissaninn, rallbíllinn minn, nálgað-
ist. Þegar ég skoðaði farkostinn,
hvort ekki væri örugglega allt í fínu
standi og þannig, rak ég augun í sér-
stakar merkingar utan á honum,
fyrir aftan nöfn bílstjóranna. Þetta
voru blóðflokkar þeiiTa, skráðir á
áberandi stað til að hægt yrði að
hafa skjótar hendur ef alvarlegt slys
ætti sér stað. Nú fyrst fraus blóðið í
æðunum og ég vonaði að það þiðnaði
ekki ef eitthvað færi úrskeiðis því ég
veit ekki einu sinni sjálfur hver
blóðflokkur minn er.
Það varð ekki aftur snúið. Ailt um
kring voru menn með heimsenda-
spár, sögðust vonast eftir að sjá
blaðamann aftur á lífi og slíkt en ég
lét það ekki á mig fá. Það var búið að
spenna mig í sætið og festa hjálminn
og ég gat mig hvergi hreyft. Fljót-
lega hjaðnaði þó spennan þegar
Steingrímur Ingason ökumaður
bílsins sagðist hafa átt í einhverjum
erfiðleikum og útskýrði það á fag-
máli; spindillinn í reflexinum hafði
losnað úr öxlinum, eða eitthvað á þá
leið, og hann sagðist ekki þora að
keyra á fullu afli.
Þá verður þetta bara léttur bíltúr,
ég get kannski tínt blóm á leiðinni,
hugsaði undirritaður.
Þrír, tveir, einn og af stað, sagði
konan við rásmarkið. Bíllinn rumdi
eða allavega að sitja í einum slíkum.
Þóroddi Bjarnasyni barst kallið þegar
alþjóðarallið fór fram um síðustu helgi.
en Steingrímur var eitthvað miður
sín út af ástandi bílsins og tapaði
smátíma í startinu en lagði svo af
stað. Blaðamaður, sem ætlaði að
fylgjast vel með öllu á leiðinni, svip-
brigðum ökumanns, bensínmælun-
um og hraðamælinum sérstaklega,
gleymdi öllu um leið og pinninn var
kominn i gólfíð og ein æsilegasta
salibuna, sem hann hafði lent í, upp-
hófst. Bíllinn var síður en svo að nið-
urlotum kominn. Ein beygja, önnur
beygja og ekki slegið af fyrr en um
leið og stýrinu er snúið, rifið í hand-
bremsu og gírstöng á vixl en á ein-
hvern ótrúlegan hátt lenti bíllinn
ekki á áhorfendum. Þá eru beygj-
urnar búnar, fæturnir komnir lang-
leiðina fram í vél og neglurnar á
höndunum grafnar inn í sætisáklæð-
ið. Við tók malbikaður kafli, en fyrst
fór bflinn út af, smávægilega, en svo
allt í botn að endimarki. „ Lélegt,“
sagði Steingrímur, „ Ég hef ekki
keyrt eins illa lengi,“ sagði hann.
Þessi ummæli gáfu færi á að kvíða
næstu ferð sem ég átti að fara í
jeppa Bretanna Geoffreys Tunnards
OH + og Douglas Landys B - ,
Pajero, sem var í fínu lagi.
Hefurðu aldrei
lent Islysi?
„ Nei, ekki nýlega.
Ég hef velt venjuleg-
um bílum en aldrei
þessum, “sagði hann
brosandi og sagði af
reynslu sinni í Paris
Dakar, hinu fræga
ralli, og fleiri afrek-
um enda kom það í
ljós þegar rallinu
lauk og blaðamaður
sat í Toyotunni sinni
tveimur dögum síð-
ar, Corollu 1300, og
hlustaði á fréttir af
rallinu að jeppinn
hafði sigrað örugg-
lega enda varð
þeysireiðin með
honum enn hraðari
en sú fyrri og Bret-
inn fór með gaman-
mál alla leiðina.
Hann gat eins hafa
farið þetta blind-
andi svo létt var
þetta fyrir hann.
Jeppinn valt ekki,
heldur var sem
límdur við lausa-
mölina á veginum,
svo ótrúlega sem
það kanna að
hljóma.
H BLAÐAMAÐUR kominn í sæti
M adstoðarökumanns. Þaö
vard þó lítið gagn að honum
þegar ferðin hófst.
Q Á MIÐRI leið. Fæturnir
komnir langleiðina fram i vél
og neglurnar grafnar í sætis-
áklæðið.
n BRETINN fór með gamanmál
" alla leiðina en keyrði af ör-
yggi-
Q SVONA endadi rallið fyrir
“ Steingrími og Jóhannesi. Bíll
inn orðinn útskeifur að aftan
en blaðamaður víds fjarri.
„ Wha’ a Cracka’,“ sögðu Bretarn-
ir af alkunnri gamansemi hvor við
annan þegar blaðmann bar að. Ég
skipti við Landy sem var greinilega
mjög spenntur og Tunnard hló og
kallaði á eftir honum „ já, mamma,“
og sagði svo, „ hann er alltaf svo
áhyggjufullur. Þetta á að vera alveg
pottþétt, ertu ekki líftryggður ann-
ars?“ sagði hann og skellti upp úr og
ég vonaði að allt væri pottþétt því
það yrði sjálfsagt ekki mikið gagn í
mér þegar bíllinn væri farinn af
stað. “Lagaðu hljóðnemann í hjálm-
inum svo ég geti heyrt þig öskra,,,
bætti hann við. Hann vissi greini-
lega ekki að blaðamaður var
orðinn allsjóaður í
rallakstri.
Límdur
1/ið lausa-
mölina
Morgunblaðið/Gunnlaugur Rögnvaldsson
Með frusið
blófi á
6. sérieið
Það er draumur margra að keyra rallbíl,