Morgunblaðið - 14.09.1996, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 14. SEPTEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Heimahlynning Krabbameinsfélagsins
Krabbameinsdeild Landpitalans
Þið veittuð birtu og hlýju inn í baráttu
mömmu minnar,
ÁSGERÐAR ÞÓRU GÚSTAFSDÓTTUR.
Þið eruð á réttri hillu.
Inga Jóna Sturludóttir.
t
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vinarhug vegna andláts
og útfarar bróður okkar,
SIGURFINNS KETILSSONAR
frá Dyrhólum.
Brynheiður Ketilsdóttir,
Ingólfur Ketilsson.
t
Innilegar þakkir færum við öllum, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför móður okkar, tengdamóð-
ur, ömmu og langömmu,
JÓHÖNNU VILHJÁLMSDÓTTUR,
Grænumörk 5,
Selfossi,
Marfa Friðþjófsdóttir, Helgi Helgason,
Vilhjálmur Pálsson, Þórunn Þórhallsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okk-
ur samúð og hlýhug vegna fráfalls
ÞÓRDÍSAR SIGURÐARDÓTTUR
frá Sveinsstöðum,
Dvalarheimili aldraðra,
Borgarnesi.
Jón Heigi Einarsson, Guðbjörg Andrésdóttir,
Sigriður Björk Einarsdóttir,
Helga Ásdis Einarsdóttir, Þórður Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við fráfall
HARÐAR SÆVARS BJARNASONAR
skipstjóra,
og
SVERRIS HALLDÓRS
SIGURÐSSONAR
stýrimanns,
Hnifsdalsvegi 8,
ísafirði.
Guð blessi ykkur öll.
Kolbrún Sverrisdóttir,
Hörður Sævar Harðarson,
Sverrir Guðmundur Harðarson,
Sigrún Gunndis Harðardóttir,
Bjarni Harðarson,
Erla Harðardóttir,
Hörður Albert Harðarson,
Regína Harðardóttir,
Kjartan Sævar Harðarson,
Sigurveig Björg Harðardóttir,
Magnúsfna Laufey Harðardóttir, Jóhann Egilsson,
Gísli Rúnar Harðarson,
Hulda Björk Georgsdóttir,
Kristjana Birna Marthensdóttir,
Simon Andreas Marthensson,
Martha Lilja Marthensdóttir,
Sveinsfna Björg Jónsdóttir,
Sigurgeir Hrólfur Jónsson,
Bjarnþór Haraldur Sverrisson,
Sigrfður Inga Sverrisdóttir,
Guðmundur Bjarni Sverrisson,
Halldór Benedikt Sverrisson,
Hafsteinn Sverrisson,
Vigdfs Erlingsdóttir,
Jakob Jónsson,
Kristfn Kristjánsdóttir,
Rögnvaldur Ólafsson,
Gfsli Samúelsson,
Veigar Guðbjörnsson,
Guðrún Þorkelsdóttir,
Maron Pétursson,
Sigurbjartur Ágúst Þorvaldsson
Þórdfs Mikaelsdóttir,
Árni Sigurðsson,
Margrét Björgvinsdóttir,
barnabörn og systkini hinna látnu.
MAGNUS
ÞORSTEINSSON
+ Magnús Þor-
steinsson frá
Húsavík við Borg-
arfjörð eystri fædd-
ist í Litluvík 17.
mars 1910. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 9.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Þor-
steinn Magnússon
frá Kjólsvík og
Ingibjörg Magnús-
dóttir. Arið 1931
flutti Magnús
ásamt foreldrum
og ellefu systkinum til Húsa-
víkur eystri þar sem hann bjó
til ársins 1953 að hann fluttist
til Borgarfjarðar
eystri.
Hinn 19. ágúst
1962 kvæntist
Magnús Þorbjörgu
Sveinsdóttur, f. 6.6.
1910, d. 2.9. 1986.
Síðustu átta ár hef-
ur Magnús búið í
Reykjavík hjá syst-
urdóttur sinni Ingi-
björgu Ósk Óla-
dóttur og manni
hennar Erni Karls-
syni.
Utför Magnúsar
fer fram frá
Bakkagerðiskirkju í Borgar-
firði eystra í dag og hefst at-
höfnin klúkkan 14.
Með fáeinum orðum langar mig
að skrifa um þær hugsanir sem
koma upp í hugann nú þegar ég
kveð Magga frænda eftir átta ára
samveru.
Ég vissi alltaf af Magga frænda,
hann var elstur af 12 systkinum
og þegar þau í sárri fátækt kaupa
Húsavík gerist hann foringi fjöl-
skyldunnar og frá fátæktinni tókst
þeim að fá 1.400 fjár af fjalli eitt
haustið. Það var sko líf og fjör í
Víkinni þá.
Maggi og Þorbjörg, eiginkona
hans, bjuggu allan sinn búskap á
Borgarfirði eystra og þar kom ég
alltaf við á leiðinni frá Vopnafirði
til Húsavíkur í sveitina til ömmu
og afa. Þegar kona Magga dó árið
1986 fór hann að finna fyrir leið-
indum í einverunni, sérstaklega í
skammdeginu. Fór hann þá að
koma til okkar í höfuðborgina.
Fyrst í mesta skammdeginu og svo
lengdist alltaf tíminn sem hann var
hjá okkur og styttist tíminn fyrir
austan svo að endingu seldi hann
allt sitt og flutti til okkar á „möl-
ina“. En hann virtist kunna því
vel, hann var svo mikil félagsvera
og hjá okkur var oft margt um
manninn.
Þessi ár sem við áttum saman
hér eru mér ómetanleg. Hann vissi
svo mikið, skildi allt og mundi allt
sem hann hafði lesið og heyrt.
Börn og unglingar hændust að
honum því hann hlustaði alltaf með
athygli á það sem þau höfðu að
segja og lét þau finna vel fyrir því
að það væri mikið til í því sem þau
sögðu og gerðu. Bjarni Steinsson
vinur Magga orti eitt sinn eftirfar-
andi erindi um hann og lýsa þau
honum vel.
Hvar sem góður drengur dvelur,
dæmi skapar breytni hans,
eftir spor hann ávallt skilur,
ógleymanleg samtíð manns.
Þannig dómur mætra manna,
Maggi, fellur um þig hér,
að dáðin trygga dygðin sanna
og drengskapurinn fylgi þér.
Fast hlutverk átti Maggi við
húsverkin alveg þar til hann var
orðinn mjög hjartveikur. Hann
þvoði alltaf leirtauið og á föstudag-
seftirmiðdögum ryksugaði hann á
meðan ég þurrkaði af og þá áttum
við það til að fá okkur „hreingern-
ingarsnafs11. Hann var mjög söng-
elskur og mörg eru þau kvæðin sem
við höfum lært af honum. Síðastlið-
inn vetur lögðum við á ráðin, skipu-
lögðum og létum okkur hlakka til
sumarferðar til átthaganna. í
Húsavík eigum við frændsystkin
nú húsið og kirkjuna sem Maggi
og hans systkin byggðu. Við höld-
um þessum byggingum við og reyn-
um að hittast þar hvert sumar. Við
Maggi komumst austur þótt hann
væri orðinn mjög veikur. I Húsavík
áttum við yndislega viku með
frændum og vinum. Það var mess-
að í kirkjunni, veðrið var yndislegt
og nokkur kvöld var Maggi það
hress að við gleymdum okkur við
að hlusta á frásagnir hans og nota-
legt suðið í gasluktinni. Suður kom-
um við aftur eftir viku sjúkrahús-
legu hans í Neskaupstað og átti
hann nokkra daga hér heima en
jarðvist hans lauk svo eftir tveggja
vikna legu á Sjúkrahúsi Reykjavík-
ur.
Elsku Maggi, ég veit að þér líður
vel núna og ert þú örugglega bytj-
aður að miðla af visku þinni.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín frænka,
Inga.
Nú hefur Maggi frændi minn og
vinur lokið vegferð sinni hér en
síðustu mánuðina var hann mikið
veikur. Hann náði því þó að líta
Húsavíkina augum rétt rúmum
mánuði fyrir andlát sitt.
Ég kynntist Magga fyrst sem
barn en þá var hann bóndi í Húsa-
vík eystri. Þangað flutti hann
ásamt foreldrum og systkinum árið
1931 frá Litluvík (næstu vík við
Húsavík). Höfðu þeir þá fest kaup
á jörðinni fjórir elstu bræðurnir þá
á aldrinum 18-21 árs og var Maggi
þeirra elstur, Gunnþór, Anton og
faðir minn Kristinn yngstur, 18
ára, að mér telst til. Þótti þetta
ævintýri þessara eignalausu
drengja meira en lítið vafasamt af
nágrönnum þeirra í Borgarfirði og
enn óglæsilegra hefðu menn séð
kreppuna upp úr 1930 fyrir. Fór
þá dilkurinn úr 21 krónu í sjö krón-
ur, að sögn Magga. Auk þess gerð-
ist það að ofan af fjölskyldunni
fauk íbúðarhúsið fyrir bakkann
ásamt öllu sem í því var. Hefur það
gengið kraftaverki næst að ekki
varð mannskaði en sumir meidd-
ust, þar á meðal Maggi. Einhverjir
hefðu gefist upp við það að missa
aleiguna fyrir bakkann ásamt íbúð-
arhúsinu og reyndar gripahúsum
einnig að hluta. Þetta var um há-
vetur. Um vorið var hafist handa
um byggingu á nýju húsi og um
haustið flutt inn. Hér var ungt og
samhent fólk að verki sem lét ekki
mótlætið buga sig. En Maggi fór
jafnan fyrir þeim bræðrum á meðan
þeir bjuggu félagsbúinu í Húsavík.
Frá Húsavík flyst Maggi ásamt
unnustu sinni, Þorbjörgu Sveins-
dóttur, að Bakkagerði árið 1953
þar sem þau byggðu sér snoturt
hús fljótlega og bjuggu þau þar
síðan. Maggi missti Þorbjörgu konu
sína 1986 og upp úr því fer hann
að vera hjá Ingibjörgu systurdóttur
sinni og fjölskyldu á vetnim og flyst
svo til þeirra Ingu og Össa 1989.
Að leiðarlokum, Maggi minn,
minnist ég margra ánægjulegra
stunda sem við áttum saman, þá
ekki síst í Breiðagerðinu þegar Inga
frænka okkar settist við orgelið eða
með gítarinn og varst þú gjarnan
látinn ráða ferðinni í söngnum því
þá náðist upp rétta hljómfallið. Við
munum hugsa til þín þegar við tök-
um uppáhaldslögin þín saman. Ein-
hveiju sinni sungum við texta sem
þú ekki kunnir en þeir voru ekki
margir. Kvartaðir þú þá mikið und-
an því hvað þú værir orðinn lengi
að læra nýja texta, þetta hlytu að
vera ellimörk, sagðir þú. Ég minn-
ist einnig stundar sem við áttum
hér heima hjá okkur Völu í fyrra-
vetur. Þá varstu óvenju hress þótt
farið væri að halla undan fæti með
heilsuna. Barst þá í tal lífsbaráttan
í Húsavík eins og oft áður. Og hve
óhress þú varst með að saga þess-
ara dreifðu byggða næst Borgar-
firði skuli falla í gleymskunnar dá
að ykkur gengnum, þessum síðustu
ábúendum þar.
Að lokum, vinur, kveðjum við
þig með söknuði og þökk fyrir það
sem þú gafst okkur eftirlifendun-
um.
Sveinn og Vala.
ELSA ÞORÐARDOTTIR
FIORINI-HAMIL TON
+ Elsa Þórðar-
dóttir Fiorini-
Hamilton fæddist í
Reykjavík 3. febr-
úar 1949. Hún lést
í Southampton,
Ontario, Kanada,
28. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar: Ingibjörg
Elíasdóttir, sem
lést um aldur fram
1976 og Þórður
Teitsson. Þau fluttu
til Vancouver 1957,
þá með fjögur börn,
Ola, Elsu, Onnu og
Ingþór, og eignuðust síðan
Helgu og Gunnar Þór og búa
þau öll í Toronto.
Elsa var tvígift. Fyrri maður
hennar var Joseph Fiorini og
eignuðust þau tvær dætur, El-
ísu sem er 22 ára og July Ingu
sem er 21 árs og búa þau í
Toronto. Seinni maður Elsu
var Robert Hamilton sem er
búsettur í Southampton.
Útför Elsu fór fram í Tor-
onto 6. september.
Allt frá því að ég man eftir mér
var Elsa stór þáttur í lífi mínu og
er mér minnisstætt þegar við vor-
um litlar og í leikskóla vestur í bæ
hve hún vildi passa mig vel. Enda
þótt hún væri aðeins tveimur árum
eldri en ég fann hún til mikillar
ábyrgðar og mátti virkilega vor-
kenna þeim sem ætluðu eitthvað
að stugga við mér. Á
hinn bóginn var mér
betra að hlýða henni.
Þegar ég var átta ára
gömul fluttum við,
amma mín og ég, til
Vancouver og dvöldum
við þijú ár á heimili
Ingu og Dússa og öll
mín uppvaxtarár
flakkaði ég á milli ís-
lands og Kanada og
voru þau öll sem mín
eigin fjölskylda. Elsa
var frænka mín, upp-
eldissystir, en þó fyrst
og fremst besti vinur
minn og þótt stundum væri langt
á milli okkar var sambandið mikið
og gátum við ávallt deilt með okk-
ur gleði og sorg.
Elsa var fyrst og fremst fjöl-
skyldumanneskja sem lét sig miklu
varða allt sem við kom sínu fólki,
hélt sín eigin ættarmót og hafði
mikið og gott samband við sína
fjölskyldu og eins og hún sagði svo
oft: „Þegar á allt er litið er það
fjölskyldan sem skiptir mestu
máli.“
í okkar seinasta samtali sagðist
Elsa vera tilbúin að halda á vit
feðra sinna. Hún hafði átt við veik-
indi að stríða í þó nokkuð langan
tíma og vissi að framhjá því yrði
ekki farið.
Ég kveð Elsu með miklum sökn-
uði og þakklæti fyrir allt sem hún
var mér og mínum.
Helga Elís.