Morgunblaðið - 11.10.1996, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 11. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BJARNI
EINARSSON
+ Bjarni Einars-
son var fæddur
í Túni á Eyrar-
bakka 15. júní
1920. Hann lést í
Landspítalanum 2.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
Bjarna voru Einar
Jónsson, f. 1.11.
1887, járnsmiður
og bílstjóri á Eyr-
arbakka, og kona
hans Halldóra
Bjarnadóttir, f.
30.11. 1900 frá
Túni á Eyrar-
bakka. Bjarni átti fjögur systk-
ini, þau eru: Sólborg, látin,
Guðmundur, býr í Neskaup-
stað, Jóna, býr á Mýrum, og
Jón, látinn. Bjarni kvæntist
Guðrúnu Guðmundsdóttur, f.
Elsku afi, nú þegar þú ert farinn
frá okkur er allt breytt. Ekkert
verður eins og það var. Margar
minningar um þig eru vel varðveitt-
ar í huga okkar. Það er erfitt að
trúa því að ég eigi ekki eftir að sjá
þig aftur, mér finnst ég alltaf eiga
von á símhringingu frá þér eða
Eyrarbakkaferð með fjölskyldunni.
Síðastliðin verslunarmannahelgi
var síðasta helgin með þér á Eyrar-
bakka, en alltaf finnst mér við vera
að fara þangað aftur. Ekkert verður
eins á Eyrarbakka án þín. Elsku
afi, ég á eftir að sakna þín sárt.
8. júlí 1920, þau
eignuðust fimm
börn: Halldór, ekk-
ill, hann á tvö börn.
Ingibjörg, hún á tvö
börn. Halldóra,
maki Gunnar Þor-
valdsson, þau eiga
þrjá syni. Guð-
mundur, maki Sig-
urrós Ólafsdóttir,
þau eiga tvö börn.
Ingibergur, maki
Elsa Þ. Dýrfjörð,
þau eiga þijú börn.
Bjarni átti einnig
dótturina Laug-
heiði, hennar maður er Ketill
Tryggvason, þau eru barnlaus.
Barnabarnabörnin eru átta.
Bjarni verður jarðsunginn
frá Eyrarbakkakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Megi guð blessa minningu þína,
elsku afi minn.
Þei, þei og ró.
Þðgn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þöp breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson)
Þín
Bergdís.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
RANNVEIG HJARTARDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, þriðjudag-
inn 8. október.
Ragnheiður Guðráðsdóttir, Þorsteinn Þorsteinsson,
Hulda Guðráðsdóttir, Garðar Sigurðsson,
Gréta Guðráðsdóttir, Sigurjón Agústsson,
Sigríður Guðráðsdóttir, Jónas Blöndal,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartkær eiginmaður minn og faðir okkar,
ÁRNIPÉTURSSON,
Brekkubyggð 4,
Garðabæ,
andaðist aðfaranótt miðvikudagsins
9. október sl.
Lára K. Guðmundsdóttir,
Þórunn Anna Árnadóttir,
Þorsteinn Júlfus Árnason
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÞORVALDUR FRIÐRIKSSON,
Eskifirði,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu Neskaup-
stað mánudaginn 7. október.
Útför fer fram frá Eskifjarðarkirkju laug-
ardaginn 12. október kl. 14.00.
Kristfn Pétursdóttir,
Haukur Þorvaldsson, Björg Svavarsdóttir,
Ellert Borgar Þorvaldssson, Erna Björnsdóttir,
Þórhallur Þorvaldsson, Valgerður Valgeirsdóttir,
Guðmann Þorvaldsson Sólveig Eiriksdóttir,
Friðrik Þorvaldsson, Ragna Hreinsdóttir,
Elínborg Þorvaldsdóttir, Hjálmar Yngvason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þegar ég, rúmlega tvítugur,
fluttist í bæinn ofan af Akranesi,
kynntist ég nýju fólki. „Þá var rúnt-
urinn meldingarpunkturinn, en síð-
an eru liðin mörg ár“ (úr ljóði Lónlí
blúbojs). Á rúntinum þreifst þá
sérstakt samfélag ungs fólks, sem
kom á bílum sínum á Hallærisplan-
ið á kvöldin seinni part viku til
skrafs og ráðagerða. Þarna heyrði
ég fyrst með óttablandinni virðingu
og þakklæti minnst á Bjarna frá
Túni á Eyrarbakka, og þetta var
vegna þess að Bjami hafði stutt
„litlu strákana" fyrstu kílómetrana
út í lífið á akveginum, því að hann
hafði kennt flestum þeirra til bíl-
prófs. í þessu litla samfélagi, þar
sem þegnarnir aðhylltust einkum
þtjá postula, GM, Ford og Chrysl-
er, hlaut bílprófíð að vera helsta
manndómsvígslan, sem þeir tóku á
bláa Dodsinum, R-620. Og þarna
féll festa og eindrægni Bjarna í
fijóan jarðveg. Margir þeirra hafa
ennþá atvinnu af akstri og bílaút-
gerð.
Ég kynntist Bjarna lítillega
nokkmm árum seinna, því þegar
Félag ísl. bifreiðaeigenda stofnsetti
fyrstu bílaþjónustu landsins, var
Bjarni þar kapteinninn í stýrishús-
inu og sinnti þar umsjón og af-
greiðslu af einurð og festu. Og eins
og ökunemarnir forðum var maður
hálf smeykur við karlinn. En það
fór af síðar við nánari kynni, því
að ef einhver fór halloka og átti
bágt, var allt annað uppi á teningn-
um. Þetta fékk ég að reyna.
„Traust er mundin, ör er lundin,
hjartað gott er undir slær“ (Örn
Arnarson). Bjarni vann fleiri störf
hjá FÍB, m.a. við vegaþjónustu,
sem félagið rak á sumrin og gerði
þá út talstöðvarbíla, merkta félag-
inu, með tvo í áhöfn, er sinntu fé-
lagsmönnum og öðrum vegfarend-
um, þegar á bjátaði, lagfærðu smá-
bilanir ogveittu annað liðsinni fólki
í vanda. Á vorin, áður en vegaþjón-
ustan fór í gang, settu Bjarni og
synir hans upp nokkrar fyrstu sýn-
ingar á gömlum bílum hérlendis.
Þess vegna var Bjarni með fyrstu
mönnum, sem mér datt í hug, þeg-
ar við félagarnir, Þorsteinn Bald-
ursson, afréðum á skrifstofu Þor-
steins við Kleppsveginn, að nú
skyldi stofna Fornbílaklúbb ís-
lands. Við hringdum í nokkra karla.
Þetta var að vori til eftir hádegi á
laugardegi. Fyrstur mætti Bjami í
Túni, sem sáð hafði fyrstu fræjun-
um með fyrrnefndum sýningum,
enda stutt hjá honum að fara, því
að hann bjó hinum megin við
Kleppsveginn, nokkru innar. Stuttu
síðar voru komnir sjö eða átta til
viðbótar. Við ákváðum að stofnað-
ur skyldi Fornbílaklúbbur íslands,
sem stofnaður var formlega í
Templarahöllinni seinna um sumar-
ið. Bjarni var aldursforsetinn í þess-
um hópi og var seinna fyrstur gerð-
ur að heiðursfélaga í Fornbíla-
klúbbi Islands.
Bjami starfaði með klúbbnum
til dauðadags og miðlaði þar yngri
mönnum af visku sinni og þekkingu
á bílasögu íslands, enda hafði hann
komið sér upp stórkostlegum heim-
ildabrunni, ljósmynda-, skjala-,
blaða-, bæklinga- og bókasafni um
bíla, sem varpa skýru ljósi á bíla-
sögu landsins. Þetta hafði Bjarni
af festu sinni og einurð flokkað,
raðað í tímaröð og rökrænt sam-
hengi, og skilur þar eftir sig mikinn
fjársjóð heimilda, sem e.t.v. hefðu
að öðrum kosti glatast. Þess er ég
fullviss að komandi kynslóðir munu
þakka Bjarna starf hans á þessu
sviði. Sjálfur vil ég þakka Bjarna
samveruna í þessum táradal og
biðja honum og fólki hans guðs-
blessunar á skilnaðarstundu.
Kristján Jónsson
(Stjáni Meik).
Kveðja frá Fornbílaklúbbi
íslands
Bjarni Einarsson, fyrsti heiðurs-
félagi Fornbílaklúbbs íslands, er
látinn. Með honum er genginn sá
maður sem hvað mestan heiður
átti að stofnun Fornbílaklúbbsins,
sem í dag telst einn sterkasti fé-
lagsskapur landsins. Þegar árið
1967 safnaði Bjarni saman fornbíl-
um á höfuðborgarsvæðinu til sýn-
ingar á Laugardalsvellinum. Með
frumheijastarfi sínu vakti hann
áhuga fjölmargra á mikilvægi varð-
veislu gamalla bíla, sem síðar leiddi
til stofnunar Fornbílaklúbbs ís-
lands árið 1977.
Með stofnfélaganum Bjarna Ein-
arssyni fylgdi ómetanlegur fjár-
sjóður þúsunda ljósmynda af göml-
um bílum sem hann hafði af út-
sjónarsemi safnað áratugum sam-
an. Auk þess átti Bjarni í fórum
sínum fornar bifreiðaskrár og úr-
klippusöfn sem öðru fremur hafa
hjálpað til við varðveislu íslenskrar
bílasögu.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég fyrir hönd félaga minna í
Fornbílaklúbbi íslands þakka
Bjarna Einarssyni fýrir langt og
óeigingjarnt starf hans í þágu forn-
bílahugsjónarinnar.
Orn Sigurðsson,
formaður.
Elsku Bjami afi.
Ég kveð þig með söknuð í bijósti
og sorg í hjarta.
Afi, þú varst alltaf kátur, hress
og hlýr. Þegar síminn hringir á
kvöldin á ég eins von á því að það
sé sagt: Hæ Bergdís, er karlinn
heima, því þú áttir það til að rugla
okkur systmnum saman í síman-
um.
Ég man þegar við vomm litlar
og vomm fyrir austan, á Túni, þá
gafstu okkur oft pening til að
hlaupa í sjoppuna að kaupa okkur
gott eins og þú sagðir alltaf um
nammi.
Ég á eftir að geta brosað þegar
ég hugsa til þess þegar þú varst
ekki með tennurnar uppi í þér og
varst að gretta þig út og suður.
Elsku afi, ég á eftir að sakna
þín og eiga ég og aðrir góðar minn-
ingar um þig sem gleymast ekki
heldur eru geymdar á góðum stað
í hjarta okkar, sem þekktu þig, afi
minn.
Þitt barnabarn,
Hrafnhildur Ingibergsdóttir.
Þegar ég hafði gengið í Fornbíla-
klúbb íslands, ári eftir að hann var
stofnaður 1977, veitti ég fljótlega
eftirtekt manni nokkrum, sem var
rétt í meðallagi á hæð en þéttur á
velli á miðjum aldri, er sjaldan lét
sig vanta þegar klúbbfélagar komu
saman til skemmtunar og fróðleiks.
Ég fékk að vita að maðurinn héti
Bjarni Einarsson og kenndi sig við
Tún á Eyrarbakka, væri einn af
frumkvöðlum klúbbsins og hafsjór
af fróðleik um bíla- og samgöngu-
sögu fyrri tíma. Þá ætti hann ein-
stakt safn ljósmynda af gömlum
bílum. Ég átti svo eftir að kynnast
Bjarna af eigin raun og starfa með
honum á vettvangi klúbbsins, ekki
síst á sviði heimildaöflunar og
myndasöfnunar og hrífast eins og
aðrir af eldmóði hans og ótæmandi
þekkingu.
Saga samgöngutækni og verk-
kunnáttu á sviði ökutækja og vega-
gerðar er ekki löng hér á landi.
Fyrsti bíllinn kom til íslands árið
1904 en bílar tóku ekki að berast
til landsins til neinna muna fyrr
en seint á öðrum áratug aldarinn-
ar. Vegir voru þá nær engir sem
hentuðu slíkum farartækjum og
hægt miðaði lengi við að þoka þeim
áleiðis um landið og aðferðir og
tækni við vegagerð frumstæð. Ein-
ar Jónsson, faðir Bjarna, hreifst
af hinni nýju tækni. Hann hafði
ungur lært járnsmíði hjá Helga
Magnússyni í Reykjavík, en þegar
bílar komu til sögunnar sneri hann
sér alhuga að þeim vettvangi. Hann
var nánast fyrstur manna til að
halda uppi ferðum frá Reykjavík
og austur yfir fjall, þegar árið
1916, og var fyrsti sjálfseignarbíl-
stjóri í Árnessýslu. Þá var Einar
einn fyrsti ökukennari hér á landi.
Síðar réðst hann til Vegagerðar
ríkisins og var bílstjóri og vélamað-
ur við vegagerð árum saman.
Bjarni Einarsson ólst því upp við
lifandi áhuga á vélum og tækni og
12 ára gamall fór hann að vinna
með föður sínum við vegagerð á
Hellisheiði. Leigubílstjóri var hann
orðinn fyrir tvítugt og starfaði sem
slíkur fram undir 1950. Þá stund-
aði Bjarni um hríð akstur stórra
bíla á Keflavíkurflugvelli en eftir
það sneri hann sér að bílaviðgerð-
um og starfaði fyrst hjá Sveini
Egilssyni en síðan hjá Kr. Kristj-
ánssyni. Um miðjan sjöunda ára-
tuginn réðst Bjarni til starfa hjá
Félagi íslenskra bifreiðaeigenda og
kynntust margir bíleigendur hon-
um á þeim vettvangi, bæði í vega-
þjónustu félagsins og í sjálfsþjón-
ustunni á Suðurlandsbraut 10.
Á þessum starfsvettvangi lét
Bjarni Einarsson fyrst til sín taka
á sviði bílasögu, er hann stóð fyrir
því nýmæli sem voru sýningar á
gömlum bílum á þjóðhátíðardaginn
17. júní árin 1967 og 1969, sem
vöktu þá mikla athygli.
Þegar nokkrir áhugamenn um
gamla bíla og sögu þeirra tóku sig
saman um það, árið 1977, að boða
til stofnfundar klúbbs áhugamanna
um gömul ökutæki, var Bjarni í
hópi þeirra. Áhugi reyndist miklu
meiri en frumkvöðlana óraði fyrir
og á stofnfundinum var fullt út úr
dyrum. Eins fór á fyrstu bílasýn-
ingu klúbbsins, sem haldin var í
porti Austurbæjarskólans mánuði
seinna, 17. júní, sem Bjarni átti
mikinn þátt í, aðsókn var gífurleg.
Bjami Einarsson var kjörinn í
fyrstu stjórn Fornbílaklúbbs ís-
lands og sat mörg ár í stjórn hans.
Hann var áhugasamur um allt starf
klúbbsins og fullur metnaðar fyrir
hans hönd. Bjarni var að verðleik-
um kjörinn fyrsti heiðursfélagi
Fornbílaklúbbsins.
Þegar Fornbílaklúbbur íslands
setti sér markmið í upphafi var
eitt þeirra, ekki síst fyrir áhuga
Bjarna, að safna myndum og öðr-
um heimildum um bíla og sam-
göngusögu. Bjarni tók að sér söfn-
un og aðdrætti og á þeim vett-
vangi starfaði ég með honum,
ásamt fleirum. Mér fór eins og
ýmsum öðrum, að ég undraðist eld-
móð hans og dáðist að kappsemi
hans og þrautseigju. Þótti okkur
stundum nóg um og lá við að við
fylgdum honum varla eftir öðru
hveiju. En Bjarni gerði sér vel ljóst
að tíminn er hverfull og að það sem
er alkunnugt að morgni kann að
vera flestum gleymt að kvöldi.
Hann var í kapphlaupi við tímann
eins og allir þeir eru sem safna
minjum og vitneskju um horfna tíð.
Hann hafði á langri starfsævi haft
persónuleg kynni af fjöldamörgum
frumheijum í bíla- og samgöngu-
málum hér á landi og var tekinn
að viða að sér fróðleik áður en
þeir voru allir og þessu starfi hélt
hann áfram allt til síðasta dags.
Það getur nærri að margir aðilar,
einstaklingar, fyrirtæki og stofnan-
ir, eiga Bjarna þakkir að gjalda og
þekkingar hans sér víða stað, í
bókum og öðrum ritsmíðum og
annars staðar þar sem fjallað hefur
verið um bíla- og samgöngusögu.
Hann tengdi saman ökutæki, at-
burði, menn og málefni og varpaði
ljósi á liðinn tíma á þann hátt sem
enginn eftirlifandi getur nú. Við
fráfall Bjarna Einarssonar er slit-
inn strengur til sögu bíla og sam-
gangna allt frá upphafi bíla á ís-
landi.
Bjarni Einarsson var ávallt au-
fúsugestur þar sem fornbílaáhuga-
menn komu saman. Hann var glað-
ur og reifur og menn löðuðust að
honum til að spjalla og fræðast.
Hann var hlýr í viðmóti og lét sér
annt um vini sína og félaga, en var
síður en svo alltaf á sama máli og
þeir, því að hann var stór í lund
og hafði afdráttarlausar skoðanir
og lét sig þá lítt varða hvort aðrir
voru sammála honum. En slíkt
reyndist jafnan „él eitt“ og Bjarni
sáttfús og gladdist innilega þegar
allt féll í Ijúfa löð.
Ég minnist Bjarna Einarssonar
frá Túni með virðingu og þakklæti.
Helgp Magnússon.