Morgunblaðið - 17.12.1996, Blaðsíða 58
58 ÞRIÐJUDAGUR 17. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Elín Birgitta
Þorsteinsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 4. maí 1980.
Hún lést af slysför-
um í Vestmannaeyj-
um hinn 7. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Hildur Páls-
dóttir, húsmóðir f.
30. ágúst 1957 í
Reykjavík, og Þor-
steinn Ólafs, við-
skiptafræðingur, f.
11. maí 1957 í
Reykjavík. Hildur
og Þorsteinn slitu
samvistum þegar Elín Birgitta
var á öðru ári. Hildur er gift
Aðalsteini Sigurþórssyni, bygg-
ingatæknifræðingi, f. 21.11.
1960 í Reykjavík, og eru börn
þeirra: Páll, f. 1989, og Ágúst
f. 1991. Þorsteinn er kvæntur
Láru Kristjánsdóttur, húsmóð-
ur, f. 9. febrúar 1961 í Ólafsvík,
og eru börn þeirra: Þór Stein-
ar, f. 1985, Björg Magnea, f.
1988, og Kristján Már, f. 1993.
Foreldrar Hildar Pálsdóttur
eru Páll Guðmundsson, fv. verk-
stjóri, f. 23. ágúst 1922 á
Elín mín, elsku stúlkan mín, mig
langar til að minnast þín með eftir-
farandi erindum úr eftirmælum sem
góður vinur minn lánaði mér, en þau
voru ort í minningu sonar hans sem
lést á unga aldri:
Það syrtir svo oft af sorgarhríð,
þótt sólin oss ljómi í heiði,
þá hjartnanna vorblóm hrein og blíð
oss hyljast und köldu leiði
og sárast oss finnst um sumartíð
að sjá þeirra lokið skeiði.
En blómgunarárin urðu fá
og æskan þín fljót að líða,
en líf þitt var geisli Guði frá,
það gefur mér þrek að stríða.
Ég veit að þú áttir honum hjá
þíns háleita þroska að bíða.
Ó, blessaðu, Drottinn, blómin mín,
sem búa mér enn við hjarta
fyrst einu þú lyftir upp til þín
í eilífðarsali bjarta
og ieyf þú mér svo þá lífíð dvín
í ljósinu þar að skarta.
(Höf. ók.)
Elín mín, blómgunarárin þín urðu
fá, en alls staðar þar sem þú komst
geislaði allt af þínu fallega brosi.
Hvað getur maður sagt þegar svona
ung og falleg stúlka með lífið fram-
undan er numin á brott fyrirvara-
laust? Vegir Guðs eru órannsakan-
legir.
Elsku Elín mín, við biðjum góðan
Guð að gefa þér styrk og ég veit
að amma og afi og aðrir hafa tekið
vel á móti þér. Þau, eins og allir
aðrir, voru svo góð við þig og þú
svo blíð og veittir okkur gleði og von.
Elsku Elín mín, það er sárt að
sjá á bak þér, en við munum ætíð
minnast ljúfu og fallegu stundanna
sem við áttum saman. Fyrir þær
þökkum við, en þú munt alltaf vera
í hjarta okkar því þú varst okkur
svo mikils virði.
Friður Guðs sé með þér að eilífu,
elsku stúlkan mín.
Pabbi og Lára.
Elsku Elín systir.
Okkur þótti svo vænt um þig, þú
varst stóra systir, svo blíð og góð
við okkur. Þú leyfðir okkur að fara
með þér í sund eða í bæinn þó að
þú værir að fara með vinum þínum,
við vorum ekkert fyrir. Þó að þú
sért dáin og farin til Guðs verður
þú alltaf í hjörtum okkar og við vit-
um að þú vakir yfír okkur. Jólin
verða tómleg án þín, en við munum
biðja Guð um styrk.
Þú varst besta systir í heimi, en
núna ert þú besti engillinn okkar.
Þór Steinar, Björg Magnea
og Kristján Már.
ísafirði, og Svein-
björg Krisljánsdótt-
ir, húsmóðir, f. 22.
mars 1927 á
ísafirði. Foreldrar
Þorsteins Ólafs eru
Magnea J. Þor-
steinsdóttir, sjúkr-
aliði, f. 6. apríl 1932
og Runólfur Már
Ólafs, skrifstofu-
maður, f. 2. október
1929 í Reykjavík, d.
31. maí 1973. Stjúp-
faðir Þorsteins og
seinni eiginmaður
Magneu er Þór
Vignir Steingríms-
son, vélfræðingur, f. 29. febrúar
1933 í Reykjavík. Elín Birgitta
ólst upp í Reykjavík, fyrst í
Vesturbænum og síðar í Graf-
arvogi. Árið 1992 fluttist hún
til Danmerkur ásamt móður
sinni og fósturföður og bjó þar
í rúm tvö ár þar til hún flutti
heim aftur fyrir tveimur og
hálfu ári síðan. Elín Birgitta
lauk grunnskólaprófi frá Folda-
skóla síðastliðið vor.
Útför Elinar Birgittu fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Sú harmafregn að ung frænka
og vinkona, Elín Birgitta Þorsteins-
dóttir, aðeins 16 ára gömul, hafi
kvatt þennan heim kemur róti á
hugi okkar ástvina hennar. Upp
koma í hugann minningabrot allt
frá því við sáum hana nýfædda, og
var annað okkar reyndar viðstatt
fæðingu hennar.
Elín vakti strax athygli okkar
fyrir það hve gott og meðfærilegt
barn hún var og frá henni stafaði
ró og mildi. Elín varð snemma vin-
kona okkar í besta skilningi þess
orðs og gerði sér alltaf ferð til
Hafnarfjarðar þegar færi gafst til
að heimsækja okkur. Við ásamt
í.iörgum vina hennar og pennavina
fengum að njóta tryggðar hennar
og hlýju.
Fermingardagur Elínar Birgittu,
bjartur og fagur, er okkur minnis-
stæður og þá sérstaklega hve inni-
lega hún gekkst við fermingarheiti
sínu. Síðar sendi Elín okkur mynd
af sér sem tekin var þennan dag.
Okkur fannst það sem hún skrifaði
aftan á myndina lýsa vel afstöðu
hennar til Guðs þar sem hún bað
hann að vera með okkur um leið
og hún þakkaði okkur fyrir velvild
í sinn garð. Kveðja sem þessi segir
svo mikið um afstöðu ungrar mann-
eskju til lífsins og víst munu þessi
orð hennar og öll samskipti við
hana ætíð minna okkur á elskulega
stúlku. Undir þessi orð taka amma
Björg og afi Páll á Seltjarnarnesi
sem minnast yndislegs barnabarns.
Við viljum kveðja Elínu með orð-
um sem Jesú sagði:
„Ég lifi og þér munuð lifa.“ (Jóh.
14,19). Og ennfremur sagði hann
„Sá sem trúir á mig mun lifa þótt
hann deyi.“ (Jóh. 11,25).
Magnús og Laura.
Elín Birgitta kom inn í fjölskyldu
okkar þegar Lára kynntist Steina,
föður hennar, þá þriggja ára falleg
hnáta sem með árunum varð enn
fallegri. Við fylgdumst með Elínu
dafna og þroskast, þó að stundum
liði langt á milli samverustunda.
En þegar við hittumst þá fannst
manni alltaf sem stutt væri síðan
síðast, því að Elín var svo opin og
innileg.
Að Elín skuli ekki lengur vera
með okkur er erfitt að skilja og
sætta sig við. En við verðum að
trúa því að sumum er ekki ætluð
löng jarðvist í þessu lífi, en þeirra
bíður örugglega mikilvægt starf á
æðri stað.
Hví fólnar jurtin fríða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar bamið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað nið’r í gröf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin bezta lífsins gjöf?
Það frið’ og firri harmi
þá foreldra sem hér
sér barm’ á grafar barmi,
er bamið dáið er;
og fyrirheit vors Herra
þeim hjartans græði sár,
það heit, að hann mun þerra
á himnum öll vor tár.
Já, sefíst sorg og tregi,
þér saknendur við gröf
því týnd er yður eigi
hin yndislega gjöf;
Hún hvarf frá synd og heimi
til himins - fagnið því, -
svo hana Guð þar geymi
og gefi fegr’ á ný.
(Bjöm Halld.)
Elsku Steini, Lára og börn, Hild-
ur, Alli og synir, við biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur í þessari miklu
sorg en minningin um yndislega
dóttur og systur mun lifa.
Fjölskyldan í Ólafsvík.
Það féllu þung orð af munni
míns trausta vinar, Þorsteins Ól-
afs, þegar hann tjáði mér að frum-
burður hans og fyrrum sambýlis-
konu Hildar Pálsdóttur, hún Elín,
væri dáin - hefði dáið aðfaranótt
laugardagsins 7. desember sl. Mig
setti hljóðan og yfír mig færðist
fylgifiskur slíkra tíðinda, heiftar-
leg þyngsli sem yfirgnæfðu allt
annað.
Sársaukinn og sorgin sem fylgja
slíkum tíðindum eru þungbær og sér
í lagi þegar í hlut á óharðnaður
unglingur sem er rétt í þann veginn
að kynnast lífmu og tilverunni af
eigin raun. Ég kynntist Elínu
skömmu eftir að vinátta tókst með
okkur Þorsteini og reglulegar heim-
sóknir á Njarðargötuna gerðu það
að verkum að ég fylgdist álengdar
með Elínu en hún óx úr grasi. Fyrir
mér var hún mannvænleg stúlka,
brosmild og í stóru bláu augunum
sérstakur ljómi og útgeislun. Þannig
mun minningin um hana lifa áfram.
Það er fátt að segja á stundu sem
þessari, en alla mína samúð og hlýju
fá Þorsteinn, Hildur og fjölskyldur
þeirra. Megi Guð almáttugur vaka
yfír ykkur og styrkja ykkur á þess-
ari sorgarstundu.
Guðmundur Helgi Þorsteinsson
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
í dag kveð ég kæra vinkonu,
Elínu Birgittu Þorsteinsdóttur. Elín
var 16 ára stelpa sem kom á þjóðhá-
tíð í Eyjum í ágúst síðastliðnum.
Elín heillaðist af eyjunni og fluttist
hingað skömmu seinna í Héðins-
höfða, sem er húsið sem ég bý í.
Bjó ég á efri hæðinni en hún á
neðri hæðinni ásamt Vilberg og
Bjameyju. Varð strax mikill sam-
gangur á milli og hittumst við nær
daglega og gátum spjallað um allt
milli himins og jarðar.
Elín hafði mikla persónutöfra.
Hún var mjög brosmild og það var
gott og gaman að tala við hana.
Síðasta skiptið sem ég hitti Elínu
var hún svo ánægð, en ég var ekk-
ert allt of hress vegna umferðar-
óhapps sem ég hafði lent í fyrr um
kvöldið. Þá kom Elín út og tók utan
um mig og sagði eins og henni einni
var lagið: „Ásdís mín, þú mátt sko
alveg koma til mín á eftir ef þér
líður illa og lúlla hjá mér.“ Þetta
var klukkan korter í eitt aðfaranótt
laugardags 7. desember. Rúmlega
tveim tímum seinna erum við að
reyna að bjarga henni, en árangurs-
laust.
Seinna um nóttina fengum við,
nokkrir vinir þínir, að fara til þín á
sjúkrahúsið þar sem þú lást svo
faHeg í rúminu, eins og þú værir
sofandi og fengum að sjá þig og
kveðja í síðasta sinn.
Dauðinn er hlutur sem maður
lærir að sætta sig við með tíman-
um, en mér finnst andlát þitt ósann-
gjarnt og ótímabært, en einhvers
staðar stendur: „Þeir sem guðirnir
elska deyja ungir.“
Ég á eftir að sakna þess að gera
ekki „kíkt niður“ á Elínu og félaga
til að spjalla um daginn og veginn,
en ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast Elínu og fyrir síðustu
vikuna sem við áttum saman.
Ég vil votta foreldrum hennar,
systkinum og öðrum ættingjum sem
eiga um sárt að binda, mína dýpstu
samúð, einnig þeim sem voru svo
heppnir að fá að kynnast Elínu og
hennar góðu sál. Bið ég góðan Guð
að styrkja okkur í sorginni.
Elsku Elín mín, ég á eftir að
sakna þín svo mikið, en ég veit að
við hittumst aftur. Takk fyrir að
leyfa mér að kynnast þér og vera
vinur þinn. Þú átt vissan stað í
hjarta mínu.
Þegar mér líður illa
leita ég til baka
til þess tíma
þegar þú varst hér
og minningar um
hláturinn, fallega brosið
og hlýjuna þína
ýta öllum sársauka burt.
(Lóa)
Guð geymi þig, Elín Birgitta.
Þín vinkona,
Ásdís Haralds,
Vestmannaeyjum.
Skrítið hvað allt getur runnið
saman og búið til eitt tóm, tómið
sem fyllir mig þegar ég hugsa um
Elínu. Það verður allt svo óraun-
verulegt. Maður hugsar alltaf að
svona geti ekki komið fyrir þá sem
maður þekkir.
Elín var einstök persóna, hún
hafði miklu fleiri kosti en galla.
Hún var mjög ófeimin, og glaðlynd
svo um munaði. Ég og Elín skrifuð-
umst á frá því að hún var tíu ára
gömul og ég níu ára. Það sem mér
finnst sérstakt er að við skrifuð-
umst á þótt við byggjum báðar í
Reykjavík. Þegar Élín var 12 ára
flutti hún til Danmerkur, þar sem
hún undi sér vel. Ég á alveg heila
glás af bréfum frá henni sem hún
skrifaði mér þegar hún bjó þar. Hún
hafði mikla frásagnargáfu og sum
bréfín sem hún skrifaði mér voru
mjög skrautleg og ætíð mjög löng.
Elín var og mun ávallt verða of-
arlega í huga mínum, og það er
mjög gott á svona stundu að geta
lesið yfir bréfin hennar. Ég trúi að
hún sé á góðum stað núna og fylg-
ist vel með öllu sem er að gearst
eins og hún var vön að gera.
Ég vil votta móður hennar, föður
og öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Sara Hrund.
í augum unglingsins eru grunn-
skólalok ávallt merkur áfangi. Tíu
ára skólaganga að baki, viðkomandi
hefur tekið út sinn þroska að
stærstum hluta, bundist vináttu við
skólafélagana. Þegar svo prófum
lýkur að vori síðasta skólaárs og
hver og einn einstaklingur fínnur
sinn farveg inn í framtíðina þá fer
ekki hjá því að blendnar hugsanir
leiti á. Hugsunin um að hópurinn
dreifíst og sjáist kannski ekki meir
er jafnan ofarlega í huga. Það þyk-
ir því ærin ástæða til að kveðjast
með virktum. Slík kveðjustund hjá
tíundabekkingum Foldaskóla sl. vor
var ferð til Vestmannaeyja. í þess-
ari skemmtilegu ferð var Elín Birg-
itta sem við kveðjum í dag með
sorg í hjarta.
Elín Birgitta eins og við hér köll-
uðum hana, kom hér að skólanum
í fyrrahaust. Það fór ekki framhjá
okkur að þar fór tápmikil stúlka
með góða hæfíleika til náms. Aðlög-
unarhæfni hennar við þá sem hér
voru fyrir var með miklum ágætum
og glaðlyndi hennar við brugðið.
Hún hélt tryggð við gamla skólann
sinn á þann hátt að heimsækja
okkur við og við.
ELIN BIRGITTA
ÞORSTEINSDÓTTIR
Fréttin um ótímabæran dauða
hennar var okkur í Foldaskóla
þungbær sem og öðrum.
Við vottum aðstandendum Elínar
Birgittu okkar dýpstu samúð.
10. S.P.,
Sigurður Pétursson.
Það er ekki lýsanlegt hvernig
okkur líður núna, Elín okkar. Við
reynum að vera sterkar og hugsa
um allar góðu stundirnar sem við
áttum saman. Við munum sérstak-
lega eftir þeim stundum er við sát-
um þijár saman heima í stofu og
spjölluðum um allt milli himins og
jarðar.
Nú ertu þú farin á annan stað
og vonumst við til að þér líði vel
þar. Mest fínnst okkur leiðinlegt
að hafa þekkt þig í svona stuttan
tíma, við hefðum viljað hafa hann
miklu lengri og geta sagt þér frá
öllu sem við höfðum ekki tækifæri
til að segja þér. Við munum sakna
þess að heyra ekki í þér og sjá þitt
fallega bros. Það er svo mikið tóm
í hjarta okkar eftir að þú fórst og
sárt að hugsa til þess að við munum
ekki framar eiga okkar skemmti-
legu stundir. Það er svo skrítið að
nú erum við bara tvær en ekki þijár
eins og við vorum. Og vildum við
óska þess að þú værir hér enn hjá
okkur, talandi, hlæjandi og knús-
andi.
Þú komst eins og sólargeisi inn
í líf okkar og svo kom þetta hræði-
lega slys fyrir og við eigum líkleg-
ast aldrei eftir að sjá þitt fallega
andlit aftur.
Við eigum eftir að sakna þín,
Elín Birgitta, og vonum við að við
sjáumst aftur á ný einhvern tíma
eftir þetta líf. Elín var kát, bros-
mild og falleg stúlka sem átti allt
lífið framundan, en minningin lifir
i huga okkar og hana eigum við
alltaf og munum aldrei gleyma
henni. Én söknuðurinn er sár og
við biðjum Guð að gefa foreldrum,
ættingjum og vinum þínum styrk.
Hvíl í friði. Megi Guð vaka yfir
þér. Blessuð sé minning þín.
Þínar bestu vinkonur til eilífðar,
Tinna og Bjarney.
Á útskriftardegi í Foldaskóla í
Grafarvogi síðastliðið vor mátti
greina óræða eftirvæntingu og
spennu hjá nemendum gagnvart
hinu ókomna. Að baki voru dagar
grunnskólans en framundan fram-
haldsnám eða önnur viðfangsefni í
lífínu. Kveðjustundin var blandin
söknuði, dulitlum kvíða og tilhlökk-
un. Á meðal nemenda 10. bekkjar
var Elín Birgitta Þorsteinsdóttir sem
nú er kvödd eftir skamma vist í
þessu jarðlífí aðeins 16 ára að aldri.
Elín Birgitta virtist á þeirri
stundu tilbúin til þess að sigla lífs-
fleyi sínu á lygnari sjó en hún hafði
gert á umbrotasömu tímabili ungl-
ingsára. Fyrirheit voru gefin og í
síðasta samtali hennar við skóla-
stjórann var sammælst um að tán-
ingurinn myndi fljótlega heimsækja
gamla skólann sinn sem „dama“
og rifja upp gömul uppátæki og
bernskubrek.
Á haustmánuðum bárust fréttir
af Elínu Birgittu á nýjum slóðum
og við blöstu þroskavænleg verkefni
sem vísuðu veginn til manndóms
og fullorðinsára. En örlögin grípa
inn í og lífsvefurinn rofnar á óvæg-
inn hátt. Eftir sitjum við hnípin og
spyijum: hvers vegna?
Það er erfitt að vera ungmenni
á íslandi í dag. Mörg börn fá ekki
að vera börn nema í allt of skamm-
an tíma. Jafnskjótt og fyrstu eðli-
legu merki gelgjuskeiðsins koma
fram gerir þjóðfélagið með beinum
eða óbeinum hætti kröfur til þess
að börnin hristi af sér bernskuna
og taki upp hætti hinna fullorðnu.
Álagið verður mikið og margir
standast það ekki. Elín Birgitta var
tilfínninganæm stúlka og gerði sér
grein fyrir því tvöfalda hlutverki
sem hún hafði tekið að sér á mörk-
um bernsku og manndóms. í sjálf-
stæðisbaráttu sinni leitaði hún
svara við spurningum lífsins. Hún
vissi mikið um lífið en átti þó svo
margt ólært.