Morgunblaðið - 21.03.1997, Blaðsíða 38

MORGUNBLAÐIÐ
38 FÖSTUDAGUR 21. MARZ 1997______________________
MINNINGAR
ELÍAS ÖRN
KRISTJÁNSSON
+ Elías Örn Krist-
jánsson, báts-
maður á Ægi, fædd-
ist í Reykjavík hinn
1. ágúst 1966. Hann
lést af slysförum
við skyldustörf
hinn 5. mars síðast-
liðinn. Móðir hans
var Betzy Kristín
Elíasdóttir, f. 11.6.
1945, dáin 20.10.
-7„ 1987, og faðir hans
er Krislján Frið-
jónsson, fæddur
2.9. 1943, verk-
fræðingur sem
starfar í Svíþjóð. Móðir Betzýj-
ar var Randí Þórarinsdóttir,
hjúkrunarkona, fædd á Seyðis-
firði 23.7. 1911, látin 17.11.
1986. Faðir hennar Elías Krist-
jánsson var birgðasljóri Pósts
og síma, fæddur 3.12. 1905, lát-
inn 11.7. 1980. Bróðir Betzýjar
er Þorgeir Örn Elíasson, f. 2.2.
1938. Systkini Elíasar eru:
Randí Þórunn Kristjánsdóttir,
f. 13.2. 1965, hjúkrunarfræð-
ing^ur. Hún er gift Hilmari
‘ Magnússyni lögfræðingi, og
Guðbjörg Kristín Haraldsdótt-
ir, f. 8.9. 1983. Faðir hennar
er Haraldur Örn Haraldsson
skipasmiður. Fóstra hennar er
Sigurlaug Garðarsdóttir. Sam-
feðra systkini eru: Berit Gunn-
hild Krisljánsdóttir, f. 7.11.
1978, móðir Hólmfríður Jak-
obsdóttir, Jón Gunnar Krist-
jánsson, f. 10.5. 1981, og Sylvía
Ann Kristjánsdóttir, f. 7.8.
1986, en móðir þeirra er Krist-
<f jana Friðjónsson. Þegar Betzy
veiktist af þeim sjúkdómi sem
dró hana til dauða og fram til
þess að Elías og Randý fluttu
að heiman bjuggu þau hjá Har-
aldi sem veitti þeim heimili.
Foreldrar Kristjáns, föður El-
íasar, voru Berit
Gunnhild Sigurðs-
son, fædd í Noregi
hjúkrunarkona, f.
25.3. 1901 og Frið-
jón Sigurðsson,
sýsluskrifari á
Hólmavík, f. 8.2.
1897. Sambýliskona
Elíasar er Kristín
Geirþrúður Gísla-
dóttir, fædd 14.8.
1970. Börn þeirra
eru Guðjón Arnar
Elíasson, fæddur
18.1.1994, og Krist-
jana Dögg Elías-
dóttir, f. 20.4. 1995. Foreldrar
Kristínar eru Gísli Jón Gísla-
son, fæddur 26.3. 1936 á
ísafirði, búsettur á Hellissandi
og Þorgerður Elín Halldórs-
dóttir, f. 26.3. 1943 á Hellis-
sandi, búsett í Reykjavík. Systk-
ini hennar eru Halldór og Elín
Jóna, búsett í Reykjavík.
Elías Örn vann hjá Pósti og
síma við línulagnir að sumri til
1981-84. Hann hóf afleysinga-
störf þjá Landhelgisgæslunni
árið 1985 með skólagöngu.
Hann var við nám í Iðnskólan-
um með tölvutækni sérsvið sem.
Um 1986-87 hóf hann síðan
fullt starf hjá Landhelgisgæsl-
unni. Þar sótti hann námskeið
m.a. i köfun og fékk fullgind-
ingu sem kafari og vann sem
slíkur á skipum Gæslunnar.
Hann varð síðan bátsmaður í
afleysingum um 1994 og sem
fastur starfsmaður í þeirri
stöðu og sem kafari. Hann
gegndi starfi á varðskipunum
Oðni og Tý þar til 1990 er hann
hóf störf á Ægi.
Útför Elíasar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Ég hugsa til þín hrygg í lund
þú hjartans vinur kær.
Við áttum marga ögurstund
því er þín minning tær.
Margir vilja spyrja og spá
og spreytt hafa sig nóg,
nú ert þú vinur fallinn frá
og fengið hefur ró.
' ¥
'4'
M varst svo hlýr og vildir gott
og væn og góð þín lund, .
birta og ylur bar þess vott
og ber hann alla stund.
Eilífðin er öllum trú
þar allir hitta sína
og samúð mína sendi nú
er syrgja brottfór þína.
(Jóna Gísladóttir.)
Elsku Elías, með þessum orðum
kveð ég þig með söknuði og trega.
Ég bið að þú finnir frið og ljósið
fái að skína.
Unnusta og börn.
^ Þegar brotnar bylgjan þunga,
brimið heyrist yfir flðll,
þegar hendir sorg við sjóinn,
syrgir, tregar þjóðin öll,
vertu ljós og leiðarstjama,
iægðu storm og boðaföll,
líknargjafinn þjáðra þjóða,
þegar lokast sundin öll.
Þessar ljóðlínur Jóns Magnússon-
ar segja hug okkar hjá Landhelgis-
gæslunni, vegna hins sorglega at-
burðar, þegar Elías Örn Kristjáns-
son, bátsmann á varðskipinu Ægi,
tók út af skipinu og fórst við skyldu-
störf sín, við að bjarga skipi og
áhöfn m.s. Víkartinds út af Þjórsár-
ósum hinn 5. mars síðastliðinn.
Elías var traustur hlekkur í röð-
um starfsmanna Landhelgisgæsl-
unnar og hafði starfað þar frá 18
ára aldri, eða í tíu ár. Á þessum
1 árum stundaði hann tölvunám í tvö
ár. Starfsferil sinn byijaði Elías hjá
Landhelgisgæslunni sem messi á
varðskipinu ÆGI árið 1985, varð
síðan viðvaningur og síðar háseti.
Elías byijaði að leysa af sem báts-
maður á Ægi 1993 og var síðan
með fasta stöðu sem bátsmaður frá
apríl 1995. Samhliða starfí sínu hjá
Landhelgisgæslunni lagði Elías
stund á tölvunarfræði og var orðinn
mjög vel að sér á því sviði. Líkam-
legu atgervi Elíasar var viðbrugðið
og var hann talinn þar fremstur
meðal jafningja. í desember 1992
varð Elías kafari á vegum Land-
helgisgæslunnar og var hann mjög
fær á því sviði. Elías var frekar
dulur, en frama hans innan Land-
helgisgæslunnar mátti rekja til þess
hve vel honum var treyst af yfir-
mönnum sínum að taka að sér
ábyrgðarmeiri störf. Hann leysti öll
sín verk vel af hendi og er hans
sárt saknað af samstarfsmönnum
sínum.
Það er mikill missir þegar ungur
maður í blóma lífsins fellur frá á
svo sviplegan hátt. Björgunarstörf
eru alltaf áhættusöm og við þau
störf hætta björgunarmenn oft lífi
sínu. Þegar Elías tók út af varðskip-
inu Ægi var hann að undirbúa
björgun á skipi og áhöfn í nauðum.
Hann lagði sig allan fram og galt
fyrir það með lífi sínu.
Fyrir hönd Landhelgisgæslunnar
og starfsmanna hennar færi ég
konu Elíasar, Kristínu Gísladóttur,
og börnum þeirra, Guðjóni Arnari
og Kristjönu Dögg, svo og öðrum
aðstandendum, okkar innilegustu
samúðarkveðjur og bið hinn hæsta
höfuðsmið himins og jarðar að veita
þeim styrk í sorg þeirra.
Hafsteinn Hafsteinsson.
Kveðja frá systur
og móðurbróður
Með þessum ljóðlínum viljum við
minnast þín, kæri bróðir og frændi.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Randí Þórunn, Þorgeir Örn.
Þegar kveðja á hinstu kveðju
ungan mann, sem framtíðin blasir
við, verður orðs vant. í öllu orð-
skrúðinu finnast varla nýtileg orð,
en mig langar til að grípa til þess-
ara fallegu ljóðlína Tómasar Guð-
mundssonar.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu á eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófa lyki
um Iífsins perlu í gullnu augnabliki.
Á kveðjustund leitar hugurinn
víða í tíma og rúmi. Minningar lifna
og dægurmál hljóðna. í dag er til
moldar borinn frændi minn, Elías
Örn Kristjánsson, hann var sonur
Kristjáns Friðjónssonar móðurbróð-
ur míns og Betzýjar Elíasdóttur.
Hann var annað barn foreldra
sinna, en fyrir áttu þau dótturina
Randí sem þá var eins og hálfs
árs. Elías var heilbrigður, fallegur
drengur með blik í augum, hann
var alnafni móðurafa síns og auga-
steinn.
Við Betzý urðum góðar vinkonur
þrátt fyrir aldursmuninn og fylgdist
ég vel með ungu fjölskyldunni sem
bjó í íbúðinni við hliðina. Þegar
Elfas var eins árs fluttist litla fjöl-
skyldan í annan heimshluta alla
leið til Los Angeles þar sem Krist-
ján stundaði nám næstu árin. Eftir
heimkomuna settist fjölskyldan að
í Háaleitishverfinu og þá fékk ég
oft að gæta systkinanna. Seinna
átti ég því láni að fagna að Betzý
tók að sér að passa nýfæddan son
minn, þá voru systkinin Elías og
Randí orðin sex og sjö ára gömul
og tóku þau þátt í pössuninni af
alhug. Það var yndislegt að sjá
hvað þau voru stolt af litla frænda
sínum. Vegna dvalar minnar erlend-
is liðu mörg ár án þess að við hitt-
umst. Foreldrar Elíasar slitu sam-
vistir, en áfram bjuggu systkinin
hjá móður sinni eða allt þar til hún
lést langt fyrir aldur fram aðeins
fjörutíu og tveggja ára gömul.
Elías var einstaklega svipfallegur
og góður drengur og nú var hann
orðinn að ungum hamingjusömum
manni sem var búinn að finna sinn
lífsförunaut, Kristínu Gísladóttur.
Saman voru þau að byggja upp
framtíð og hlúa að litlu börnunum
sínum þegar þetta hörmulega slys
varð. Litlu börnin, Guðjón Arnar,
sem er nýorðinn þriggja ára, og
Kristjana Dögg, tæplega tveggja
ára, sjá nú á eftir föður sínum og
Kristín á eftir ástvini sínum.
Missir okkar sem elskuðum Elías
er mikill, en sárastur er söknuður
Kristinar og litlu systkinanna. Ég
vona að Guð og góðar minningar
sefi sáran söknuð.
Svana Friðriksdóttir.
Enginn veit með vissu hvar hann
endar sinn ævidag og hefur okkur
félögunum lærst að fyrirgefa al-
mættinu þegar það hefur hrifsað
óvænt til sín fólk er við þekktum.
En ósjálfrátt verður fyrirgefningin
erfið þegar höggvið er jafnnærri
manni og raun varð á þegar starfs-
félagi og vinur til lengri tíma, Elías
Örn Kristjánsson, bátsmaður á
varðskipinu Ægi, var kallaður í
burt frá okkur. Sjáum við þar á
eftir góðum félaga og fyrirmyndar
starfskrafti, en við verðum að vera
í góðri trú um að hann hafi verið
kallaður til æðri starfa og að síðar
munu leiðir okkar liggja saman á
ný-
Elli bjó yfir miklum persónuleika,
sem gerir hann eftirminnilegan og
munu sagnir um hugdettur hans
og persónu lifa lengi á meðal okk-
ar. Sem samstarfsmanni verður
Ella lýst best þannig að hann var
fljótur að tileinka sér nýjungar og
tækni og nota sér það til hagræð-
ingar í starfi. Vinsæll var hann á
meðal starfsbræðra sinna enda
þægilegur í umgengni og hæglátur.
Sýndi hann ávallt öllum umburðar-
lyndi, þó sér í lagi þeim er stigu
nýir á skipsfjöl og áttu þeir þar
hauk í homi.
Elli var með duglegri og þrek-
meiri mönnum sem við höfum
kynnst um ævina og átti hann það
til að spretta framúr við fyrsta ræs
á morgnana og taka 30 armbeygjur
áður en í morgunmatinn var komið.
Einnig fékk hann sér oft sund-
sprett í sjónum þegar legið var inn
á fjörðum og synti þá gjarnan rúm-
an kílómetra og fór svo á hlaupa-
brettið á eftir, því honum var mjög
í mun að halda sér í góðu formi,
þar sem hann starfaði einnig sem
atvinnukafari á varðskipunum.
Eftir að Elli kynntist Kristínu
sambýliskonu sinni urðu greinilega
miklar breytingar á lífi hans og
eftir að börnin þeirra litu dagsins
ljós varð drengurinn að ábyrgum
manni og geislaði af honum lífsgleð-
in. Við félagamir áttum margar
góðar stundir saman og munum vð
sárt sakna þessa góða drengs sem
hann var.
Við kveðjum Ella með söknuði í
hjarta og vottum við ijölskyldu hans
okkar dýpstu samúð, megi Guð
leiða þau yfir þá þrautabraut sem
framundan er, inn á betri tíma.
Thorben J. Lund, Gunnar
Örn Arnarson og Steinar
D. Ómarsson.
Mig langar með örfáum orðum,
að kveðja æskuvin minn.
Við kynntumst þegar við vorum
átta ára og bjuggum báðir á Háa-
leitisbrautinni og hefur sá vinskap-
ur haldist síðan. Það er erfitt að
trúa að þú skulir vera farinn. Það
er svo stutt síðan ég heimsótti þig,
ekki datt mér í hug þá að það yrði
síðasta heimsóknin. Ég sakna þín,
kæri vinur.
Elsku Kristín, Kristjana, Guðjón
Arnar, systkini og aðrir ættingjar.
Við Hanna vottum ykkur okkar
dýpstu samúð, megi Guð gefa ykk-
ur styrk í sorginni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Egill Egilsson.
Ungur maður er fallinn í valinn
í þeirri baráttu sem sjómenn heyja
fyrir lífi þessarar þjóðar. Elías Örn
Kristjánsson, bátsmaður á varð-
skipinu Ægi, féll fyrir borð er áhöfn
varðskipsins gerði hetjulega tilraun
til að bjarga Víkartindi, sem
strandað hafði við Þjórsárósa hinn
5. marz síðastliðinn. Aðstæður voru
mjög erfiðar, en sem fyrr drógu
starfsmenn Landhelgisgæzlunnar
ekki af sér. Enginn ræður við nátt-
úruöflin. En í baráttunni við þau
og afleiðingar þeirra hefur Land-
helgisgæzlan reynst dijúgur liðs-
maður.
Við undirritaðir höi'um starfað
að því undanfarin ár að líta eftir
neyðarskýlum Slysavarnafélags ís-
lands á Hornströndum. Stundum
hefur verið talað um „Hornstranda-
nefnd“ í þessum efnum. Nefndin
hefur notið einstaks velvilja Land-
helgisgæzlunnar og starfsmanna
hennar í þessu starfi. Áhafnir varð-
skipanna hafa ekki talið eftir sér
óþægindin við aðstoðina. Við höf-
um verið fluttir í land við erfiðar
aðstæður, en aldrei hefur verið teflt
í tvísýnu.
Einn þeirra fjölmörgu sem líð- •
sinnt hafa okkur síðasta spölinn frá
varðskipi tl lands er Elías Örn
Kristjánsson bátsmaður. Við minn-
umst hans, ungs manns er bauð
af sér góðan þokka, ávallt reiðubú-
inn, hvort heldur að koma í land
eða bíða á gúmmíbátnum fram á
víkunum ef það átti betur við. Á
engan er hallað þótt við með sanni
segjum að öl! hans framganga
sýndi efnilegan, traustan og raun-
góðan ungan mann. Sama hvað
þurfti að gera, alltaf brást Elías,
Elli eins og hann var nefndur um
borð, við af ljúfmennsku og þolin-
mæði. Það kunna landkrabbar að
meta.
Við þökkum að leiðarlokum og
vottum eftirlifandi konu, Kristínu
Geirþrúði Gísladóttur, og börnum
þeirra okkar innilegustu samúð,
sem og öðrum aðstandendum. Jafn-
framt sendum við starfsfélögum
og Landhelgisgæzlunni kveðjur, en
þeir hafa misst góðan starfsmann
og félaga.
Missir konu og barna er þó mest-
ur, en minning um ljúfan og góðan
dreng lýsir.
Ólafur Helgi Kjartansson,
Jósef Vernharðsson,
Magnús Ólafs Hansson.
Mig langar að minnast mágs
míns, Elíasar, með fáeinum orðum.
Hann lést á sviplegan hátt hinn
5. mars sl. við björgunarstörf suður
af landinu.
Þegar mér barst sú fregn að
hans væri saknað kvöldið sem mik-
il björgunarafrek áttu sér stað, var
sem eitthvað brysti. Ég hafði hitt
Elías helgina áður eftir langvarandi
útiveru á Atlantshafinu við veð-
urathuganir, en hann ætlaði svo
að klára þennan túr til að gera
verið með fjölskyldu sinni þar sem
langt frí var framundan. Það var
svo margt sem átti að gera, sem
hafði setið á hakanum uppá síð-
kastið. Aldrei virtist vera nægur
tími til að gera allt. Engan óraði
þá fyrir því að þetta yrði hans
hinsta för.
Fljótlega varð ljóst að Elías væri
farinn úr þessum heimi á stað þar
sem vel væri tekið á móti honum
af móður hans og afa og ömmu,
sem áttu svo mikinn þátt í uppeldi
hans og Randí, konu minnar.
Er ég var að kynnast Randí,
voru aðstæður á heimilinu erfiðar,
þar sem móðir þeirra háði erfiða
baráttu, við illvígan sjúkdóm, sem
lagði hana að lokum að velli langt
um aldur fram. Systkinin tvö stóðu
þétt saman á þessum tíma enda í
fá hús að venda. Ég skildi það vel
að hann vildi hafa Randí út af fyr-
ir sig, en ekki leið á löngu þar til
við Elías náðum vel saman. Þeir
komu nefnilega fljótlega í ljós kost-
irnir sem einkenndu Elías vel. Hann
var hlédrægur og kannski örlítið
feiminn við fyrstu viðkynningu.
Hann vildi allt fyrir vini sína gera
og var hörkuduglegur. Þá tók ég
strax eftir því, sem mér fannst þá
einkennilegt, að allt vildi hann gera
fyrir stóru systur sína, smáa sem
stóra hluti, og alltaf tilbúinn að
rétta hjálparhönd. Þannig man ég
ávallt eftir Elíasi.
Svo kynntist hann Kristínu, og
eftir skammar samvistir voru kom-
in tvö yndisleg börn, sem voru gim-
steinar pabba síns. Hamingjan og
framtíðin brosti svo sannarlega við
fjölskyldunni í Vindási.
En svo er skyndilega allt þetta
tekið án þess að við fáum nokkurn
tímann fullnægjandi skýringar. En
Elíasi hefur verið ætlað æðra og
meira hlutverk. Þó söknuðurinn sé
nú sár mun minningin um hann lifa.
Fjölskyldu Elíasar sendi ég inni-
legustu kveðjur og megi Guð
styrkja ykkur í framtíðinni.
Hilmar Magnússon.