Morgunblaðið - 21.03.1997, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 21.03.1997, Blaðsíða 41
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MARZ 1997 41^ MINNINGAR RANNVEIG JÓNA ELÍASDÓTTIR + Rannveig Jóna Elíasdóttir fæddist á Akranesi 17. september 1925. Hún lést á Sjúkrahúsi Akra- ness 12. mars síð- astliðinn. Hún var dóttir Klöru Sig- urðardóttur og El- íasar Níelssonar. Rannveig Jóna giftist 1954 eftir- iifandi eiginmanni sinum Haraldi V. Magnússyni frá Flateyri, eignuð- ust þau fjóra syni, einnig átti hún eina dóttur. 1) Erla, f. 1942, d. 1943. 2) Hinrik, f. 1944, giftur Fjólu Bjarnadóttur og eiga þau tvö börn. 3) Svavar, f. 1946, giftur Sólveigu Axelsdóttur, og eiga þau ein son, fyrir átti Svavar tvo syni. 4) Harald- ur, f. 1950, giftur Guðmundu Sig- urðardóttur og eiga þau tvö börn. 5) Gísli, f. 1955, ógiftur og barn- laus. Barnabarna- barn er eitt. Útför Rannveigar fer fram frá Akraneskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14.00. Elsku Jóna er farin frá okkur, eftir hetjulega baráttu við ströng veikindi. Líf okkar sem eftir erum verður tómlegt og söknuðurinn mikill. Eftir standa minningar um samverustundir okkar. Það var fyrir 30 árum að við fluttum á Esjubrautina, þá átti Jóna heima í næsta húsi. Það voru ánægjuleg- ar stundir er við áttum á heimili hennar, margt spjallað og látið sig dreyma um lífið og tilveruna. Eitt sinn ákváðum við að athuga með lóð undir sumarbústað í Borgar- firðinum. Fundum við land þar sem komust tveir bústaðir á, og voru byggð tvö eins hús á sömu lóð- inni. Þannig voru tengslin mikil. Við þurftum alltaf að vera nálægt hvert öðru. Það voru skemmtileg ár er við nutum saman hvort sem var á Skaganum, Stóra-Fjalli eða á ferðalögum um landið. Við geym- um minningar okkar í hjarta okk- ar. Við biðjum góðan Guð að blessa þig og varðveita. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér, þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum er fengu að kynnast þér. (Ingibjörg Sigurðard.) Elsku Halli, börn, tengdabörn og aðrir aðstandendur, við sendum ykkur innilegustu samúðarkveðjur. Dröfn, Elías, Jóhannes. Ég minnist þín um daga og dimmar nætur, mig dreymir þig svo lengi hjartað slær, og þegar húmið hylur allt sem grætur mín hugarrós á leiði þínu grær. Þín kærleiksbros mér aldrei, aldrei gleymast. Þitt allt, þitt bænarmál og hvarms þíns tár. Hvert ráð, hvert orð, hvert armtak þitt skal geymast. Þín ástar minning græðir, græðir lífs míns sál. (Ásmundur Jónsson frá Skúfsstöðum.) Elsku amma Jóna. Það er skrítið að hugsa til þess að þú sért horfin úr þessum heimi, að við eigum aldr- ei aftur eftir að heyra hlátur þinn og njóta kímnigáfunnar sem var alltaf til staðar þegar þú varst nærri. Það lifir sterkt í minning- unni þegar við krakkamir settumst við eldhúsborðið á Esjubrautinni og þú komst færandi hendi með „kaffi og bleytt" og það em skrítin jól sem bíða okkar í framtíðinni án þess að við getum gætt okkur á bestu loftkökum í heimi. Við minnumst þess einnig hvað þú varst ákveðin í öllu sem þú tókst þér fyrir hendur eða komst nálægt og kraftur þinn hafði sannarlega sterk áhrif á okk- ur alla tíð. Þú stóðst alltaf við bak- ið á okkur og hvattir okkur til dáða og það vom alltaf jákvæðir straum- ar og hjartahlýja sem tók á móti okkur þegar við heimsóttum þig. Þegar við fréttum af sjúkdómnum sem heijaði á þig vissum við ekki alveg við hveiju við áttum að bú- ast, því sannast sagna minnumst við þess ekki að þú hafir nokkm sinni verið veik. Styrkur þinn kom einnig svo sterkt fram þegar þú barðist við þennan hræðilega sjúk- dóm og dáumst við að þér fyrir það. Þrátt fyrir erfiðar meðferðir sem reyndu mikið á þinn litla lík- ama, var alltaf stutt í grínið og þó við vissum af meininu hvarflaði ekki að okkur að þú værir í þann mund að kveðja okkur. Þér fannst þú þurfa að vera svo sterk fyrir okkur hin og það var aðdáunarvert að fylgjast með baráttu þinni en það veitir okkur hugarró að þján- ingum þínum sé lokið, því við vitum að þér líður vel þar sem þú ert núna og að þú ert í góðum félags- skap. Við vitum líka að þú verður áfram með okkur þó við sjáum þig ekki lengur og við biðjum kærlega að heilsa öllum hinum englunum. Við söknum þín, elsku amma. Rannveig og Ásgeir. Okkur langar til að minnast hennar Jónu með fáum orðum og um leið að þakka fyrir sérstaklega góð kynni. Kynni okkar af Jónu og Halla hófust fyrir u.þ.b. 7 árum þegar við fluttum á hæðina fyrir neðan þau í Hjarðarholtinu. Sam- skiptin okkar á milli hafa alla tíð verið sérstaklega ánægjuleg og skemmtileg. Talsverður samgang- ur er á milli hæða og oft litið inn, spjallað saman, drukkið kaffi og til hátíðabrigða fengum við okkur stundum „duggunarlítið“ sérrítár eins og Halli orðar það. Jóna og Halli voru mjög sam- rýnd hjón og eru í huga okkar nánast sem ein heild þannig að erfitt er að tala um annað þeirra án þess að nefna hitt. Þau höfðu sérstaklega gaman af að ferðast og þá ekki síst til landa eins og Kanaríeyja og dvelja þar á meðan svartasta skammdegið var hér. Þar nutu þau þess að vera í sólinni og hitanum og gátu þá farið út að dansa þegar þau langaði til. Þegar þau komu heim komu þau alltaf með pakka handa Marinó þrátt fyrir að við segðum þeim í hvert sinn að það væri nú óþarfi. Þau sögðu að þau færu nú ekki að skilja hann útundan, þau hefðu keypt svona handa hinum ömmu- og afastrákunum líka. „Ekta“ Jóna og Halli, þau tóku Marinó eins og einu af sínum barnabörnum. Þau voru sérstaklega barngóð enda sótti Marinó það oft fast að fara til þeirra. Þar gekk hann beint í körfuna þar sem dótið er geymt’*”* og oftar en ekki fékk hann annað þeirra með sér að skápnum þar sem hann vissi að rúsínur eða annað góðgæti var að finna. Jóna og Halli töluðu oft um hve heppin þau væru að hafa góða heilsu og hve mikilvægt það væri og þakkarvert. Fyrir tæpu ári greindist Jóna með krabbamein, þrátt fyrir það hélt hún áfram að vera jákvæð og var ákveðin í að beijast og halda heilsu - en því miður var það ekki nóg. Sá sem öllu ræður hefur nú ákveðið annað hlutverk fyrir Jónu sem hún án efa mun rækja með sama jákvæða hugarfarinu og einkennt hefur 11$*- hennar hingað til. Við vonum að góður Guð gefi Halla og öðrum eftirlifandi ástvinum hennar þann styrk sem þarf til að bera þennan ótímabæra missi. Við sendum þeim innilegar samúðarkveðjur. Guðrún, Guðmundur, Marinó Rafn og Ragnheiður Eva. STEINAR PÁLSSON + Steinar Pálsson fæddist í Hlíð í Gnúpveijahreppi 8. janúar 1910. Hann lést á heim- ili sínu hinn 8. mars síðastlið- inn og fór útför hans fram frá Skálhoitskirkju 15. mars. Ekki man ég hvemig hann hljómaði, brandarinn sem Steinar sagði mér og Jóhanni Briem eitt- hvert sumarið sem við vorum í girðingarvinnu fram í Skipdal, en man samt að við Jóhann litum hvor á annan og þótti hann heldur klénn. Samt hlógum við dijúgt. Ekki yfír brandaranum, heldur því hvað hann hló innilega sjálfur. Ég hef fáa hitt sem hafa haft jafn smitandi hlátur og Steinar. Þau voru ófá skiptin, sem hann breytti ofurhversdagslegu borðhaldi í dá- litla gleðisamkomu, með því að kasta sér aftur í stólnum, slá sér á lær og hlæja hátt og innilega yfir einhveiju sem hann sjálfur eða einhver annar hafði sagt. Það var hlátur sem enginn gat staðist. Já, Steinar var gleðimaður og skapmaður sem átti það til að verða fjúkandi reiður, en sú reiði breyttist oft í dillandi hlátur þegar hún rann af honum. Langlundar- geð og fýlu átti hann ekki til. En umfram allt var hann dagfarsprúð- ur maður sem hafði ekki of mörg orð um tilfinningar sínar en staf- aði engu að síður frá sér trausti og hlýju. Þannig voru þau ófá böm- in sem komu að Hlíð og dunduðu sér tímunum saman kringum hann, án þess hann virtis nokkuð sækj- ast eftir því, hvað þá hann væri að amast við þeim. Þau voru ein- faldlega velkomin. Hún var stór fjölskyldan um Steinar í Hlíð, því fyrir utan Kötu, Palla, Tryggva og Ellu, hina eigin- legu fjölskyldu, var allur sá fjöldi fólks sem kom að Hlíð sem börn, eins og ég og bræður mínir og varð síðar kaupamenn og kaupa- konur sumar eftir sumar, já, í rauninni hálfólst þar upp. Og virð- ingarstiginn sem maður kleif frá því að vera liðléttingur, yfir í kálfameistara og kúarektor og endaði loks í efsta þrepinu sem fullgildur kaupamaður, þar sem vorin lyktuðu af mold og hráolíu, þegar maður sat dögum saman á traktor í flagvinnu. Það var Stein- ar sem kenndi mér að hnýta pela- stikk, þann mikla galdrahnút sem heldur örugglega þótt átökin séu mikil en er samt auðvelt að leysa, þegar ég hafði einu sinni sem oft- ar kolfest traktor í blautu flagi. Og það var Steinar sem tók á móti mér með eftirminnilegustum hætti sumarið sem ég var 16 ára og kom af sjúkrahúsi í bænum. Ég hafði velt yfír mig traktor og það var nánast kraftaverk að ég skildi lifa það af. Ég vissi að fólk- ið í Hlíð var mjög slegið yfir því og hafði haft miklar áhyggjur af því hvernig mér reiddi af. Þegar ég kom inn í austurbæinn, sat Steinar við borðstofuborðið og eftir að við höfðum heilsast og hann spurt hvernig ég hefði það, sagði hann: „Nú ætti að skíra þig upp“ „Nú,“ spurði ég, „og hvað þá?“ „Jú,“ sagði hann „þú ættir að heita Ófeigur í staðinn fyrir Ólafur," kastaði sér aftur í stóln- um skellti sér á lær og skellihló. Það var feginleiki og hlýja í þess- ari kímni sem snart mig djúpt. Það fór ekkert milli mála að i augum Steinars tilheyrði ég þeirri stóru fjölskyldu fólks sem ólst til hálfs upp í Hlíð og leit á Hlíðar- heimilið sem sitt annað æskuheim- ili. En Steinar var líka virtur af sveitungum sínum sem fólu hon- um margskyns trúnaðarstörf og það þótti fengur að honum í glaðra manna hópi, vegna þess hve skemmtilegur hann var. Hann hafði gaman af að syngja, þó svona hversdagslega yrði maður lítið var við það, nema þá helst í mjöltum, þá söng hann gjarnan sálma. Einkum meðan hann var að strefta. Hærra minn Guð til þín hærra til þín. Enda þótt öll sé kross upphefðin mín. (M. Joch.) Var stef sem hljómaði oft í fjós- inu. Svo heyrðist stundum glamur og það var bölvað í hálfu hljóði. Þá vissi maður að kýrin hafði sparkað fötunni um koll. Það varð hlé á sálmasöngnum um hríð með- an Steinar stótti haft og hefti kúna, settist aftur á bekkinn og hélt síðan áfram að strefta og syngja þar sem frá var horfið. Steinar var meðlimur í kirkjukórn- um við Stóra-Núpskirkju árum, gott ef ekki áratugum, saman og gegndi einnig lengi stöðu með- hjálpara. Það er mikil eftirsjá að Steinari í Hlíð og verður tómlegt að koma þar næst, þó svo að maður viti að Kata sem og Tryggvi og Anna taki jafn innilega á.móti manni og alltaf áður. Og alveg áreiðanlega verða rifjaðar upp sögur sem tengj- ast Steinari og þótt auðvitað ráði þá einkum söknuður og tregi ríkj- um, er ég líka viss um að það verð- ur líka kímt og hlegið dijúgt og það er þannig sem maður vill minn- ast Steinars. með gleði. Ólafur Sveinsson. Mig langar að kveðja hann Steina, tengdaföður minn, með nokkrum orðum, en hann lést á heimili sínu að morgni 8. mars eftir baráttu við veikindi í nokkrar vikur. Hann var 87 ára og er það talsvert hár aldur en Steinar bar aldurinn svo vel að manni fannst alltaf að þama færi mun yngri maður. Hann var líka svo ungur í anda og það var ekki erfitt að ímynda sér að þau Steinar og Kata yrðu alltaf í austurbænum, héldu þar heimili sitt og tækju á móti gestum af reisn eins og ævin- lega. Reyndar veit ég að Kata heldur uppi merkinu ótrauð. Það lýsir Steinari vel að eftir að þau voru orðin ein í heimili hjálpaði hann til við húsverkin eins og hann hefði vanist því frá blautu bams- beini og lét sig heldur ekki muna um að elda eina og eina máltíð. Nú þegar hann er allur streyma minningarnar fram. Þær eru allar á sama veg, ljúfmennskan og glaðbeittur vilji til að sinna bú- störfum alltaf í fyrirrúmi. Steinar var höfðingi heim að sækja, fé- lagslyndur mjög og hafði yndi af að hitta fólk og njóta samskipta við aðra á mannamótum. Við Steinar kynntumst fyrst þegar ég kom að Hlíð ráðin til ýmissa verka án þess að kunna nokkuð til þeirra. En það var gott að læra hjá þeim hjónum og við Steinar náðum vel saman í sameiginlegum áhuga á skepnunum. Það var skemmtileg reynsla að ganga með honum til kinda, hann benti mér á líklega felustaði ánna þegar þær voru að bera, því þær gengu frjáls- ar á vorin, og við eltumst við lömb- in til að merkja þau. Hann var svo lifandi í sálinni og á fjall fór hann fjölda ferða, í síðustu ferðunum var hann aldursforsetinn og trúað gæti ég að Neisti hans hefði verið það líka. Það voru erfið spor fyrir Steinar þegar fella þurfti þann gæðing. Steinar gegndi mörgum trúnað- arstörfum í sveit sinni, var m.a. hreppstjóri í fjölda ára og sóknar- nefndarformaður, söng í kirkju- kómum og var trúr sinni kirkju. Hann var líka fræðimaður af lí%r og sál og áhugamaður um íslenskt mál og ritaði margar greinar um þessi og fleiri hugðarefni sín, þar á meðal afréttinn. Megum við sem eftir lifum vera honum þakklát, því þá er þekking hans ekki glöt- uð. Aldrei lét hann sér þó detta í hug að predika yfir manni eða reyna að koma skoðunum sínum á framfæri með látum. Hógværð og lítillæti voru honum svo rótgróin og hann var mannasættir. Þessa síðustu mánuði, sem heilsu hans fór hrakandi, kom enn í ljós hans létta og góða lund, og glettnin hélst í augunum fram undir það síðasta. Mig langar að þakka öllum, sem gerðu þadV mögulegt, að uppfylla síðustu ósk Steinars, sem var að deyja heima í Hlíð. Minn Guð, sem varst og ert mér allt og alla blessar þúsundfalt, þú skilur hjartað, veilt og valt, og mannsins mörgu sár. Þú ber þinn kross og bætir allt og brosir gegnum tár. (Sbj.E.) Blessuð sé minning hans. Anna María Flygenring. + Heittelskaður sonur, faðir, bróðir, unnusti og sonarsonur, JÓN ÓLAFUR ÁRNASON, sem lést hinn 16. mars í New Jersey, verður jarðsunginn frá Garðakirkju á Álftanesi laugar- daginn 22. mars kl. 13. Þeir sem vildu minnast hans látið líknarstofna- nir njóta þess. Guðrún Halldórsdóttir, Árni Sigurðsson, Martha Sif Jónsdóttir, Martha Árnadóttir, Arnar Þór Árnason, Sigurður Halldór Árnason, Kolbrún Dóra Kristinsdóttir, Sigurður Jónsson, Martha Árnadóttir og aðrir vandamenn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.