Morgunblaðið - 05.04.1997, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 5. APRÍL 1997 39
ný og lyft þér upp á hæsta tind
hamingjunnar þar sem heimurinn
er þinn í óræðu tímaleysi vímunn-
ar“. Þanniger alkóhólisminn. Blekk-
ingin sem fylgir þessum banvæna
sjúkdómi er með öllu óskiljanleg,
nema þeim sem hafa lent í klóm
hans. Alltof margir hafa tekið þátt
í þessum lævísa leik Bakkusar og
látið lífið úr sjúkdómnum alkóhól-
isma. Amar var einn þeirra þúsunda
manna sem stóðust ekki það álag
sem fylgir því að ná sér frá vímuefn-
um. Hann gafst upp aðfaranótt 27.
mars síðastliðinn.
Ég og fjölskylda mín viljum votta
foreldrum hans, systkinum og að-
standendum öllum okkar dýpstu
samúð. Við erum þess fullviss að
þið standið ekki ein í ykkar miklu
sorg. Ég undirritaður kýs að enda
þessi orð um Arnar Karl Bragason
með eftirfarandi bæn:
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það,
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því,
sem ég get breytt,
og vit til að greina þar á milli.
Vertu sæll, vinur.
Magnús Traustason.
Það er erfltt að setjast niður og
skrifa kveðjuorð til þín, Arnar, eins
besta og sannasta vinar míns.
Dauði þinn var svo skyndilegur og
hræðilega sár og það er svo margs
að minnast og margs að sakna.
Þegar ég hugsa til baka og rifja
upp fyrstu kynni okkar er það fyrst
og fremst sauðburður, heyskapur
og útivera í sveitinni á Melum sem
kemur upp í huga mér. Við kynnt-
umst fyrst fyrir alvöru sumarið
1992. Ég var í heimsókn hjá afa
og ömmu í sveitinni og þú varst
vinnumaður hjá Sigga. Við vorum
ung, ég fjórtán og þú á fimmtánda
ári og urðum strax hrifin hvort af
öðru. Við vorum mikið saman þetta
sumar í sveitasælunni. Ég man að
við laumuðumst stundum á bak við
haughús og kysstumst þar þegar
Heiðrún og Hörður voru hvergi
nálægt. Við tókum svo bæði nætur-
vakt í fjárhúsunum svo að hinir
gætu sofið en aðallega til þess að
við gætum verið saman. Þá
„gleymdum" við oft kindunum og
lögðumst í heyið í hlöðunni og
töluðum og hlógum. Það endaði þó
eiginlega alltaf á því að þú kaffærð-
ir mig í heyi eða kitlaðir mig til
óbóta og við enduðum saman skelli-
hlæjandi í heyinu. Við vorum ham-
ingjusamir unglingar og litum
björtum augum á framtíðina.
En svo kom að því að ég þurfti
að fara heim um haustið. Við kvödd-
umst innilega og lofuðum hvort
öðru að vera alltaf vinir og halda
sambandi með símhringingum eða
bréfaskriftum. Við stóðum bæði við
það loforð og hringdum alltaf öðru
hvoru í hvort annað. Ég fór þó
stundum að finna fyrir depurð og
einhverri vanlíðan í rödd þinni og
frétti að þú værir farinn að umgang-
ast hann Bakkus ansi mikið. Það
fannst mér sárt að heyra en vonaði
þó að þú myndir reyna að ýta hon-
um aðeins frá þér því ég þoldi hann
ekki og allar hans slæmu hliðar.
Þú passaðir þig þó alltaf á því að
vera án hans þegar við hittumst og
ég mat það mikils við þig.
Það var svo árið 1995 að afí og
amma hættu búskap á Melum og
pabbi, mamma og við systkinin
fluttumst þangað og tókum við
þeirra búskap í eitt ár. Ég var þó
fyrir sunnan í skóla um veturinn.
Ég man svo að pabbi hringdi í mig
í apríl 1995 og var að tala um að
fá strák í sveit um sumarið. Ég
greip það á lofti strax og benti
honum á þig, Arnar. Hann hringdi
svo í þig og þú þáðir það strax að
koma og vera hjá okkur um sumar-
ið. Þú varst þá nýkominn úr með-
ferð, hafðir losað þig við Bakkus
og félaga hans og ieist nú bjartari
augum á lífið. Eg varð yfir mig
ánægð þegar ég frétti að þú ætlað-
ir að koma og einnig yfir því að
þér liði betur og værir orðinn edrú.
Ég beið spennt eftir sumrinu.
KRISTRUN
ÍSLEIFSDÓTTIR
+ Kristrún ísleifs-
dóttir fæddist á
Tindum í Stranda-
sýslu 25. júní 1909.
Hún lést á St.
Fransiskusspítala í
Stykkishólmi 27.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru ísleifur Jóns-
son og Kristborg
Guðbrandsdóttir.
Eftirlifandi eig-
inmaður Kristrúnar
er Eyjólfur B.
arfirði, Ólafur
læknir, eiginkona
Anna Margrét
Eiríksdóttir grunn-
skólakennari, og
Níels skipatækni-
fræðingur, eigin-
kona Rakel Kristín
Káradóttir sjúkra-
liði. Barnabörn
þeirra eru níu og
barnabarnabörnin
fjögur. Kristrún bjó
í Stykkishólmi frá
1920 og var lengst
af heimavinnandi
húsmóðir.
Útförin fer fram frá Stykkis-
hólmskirkju í dag og hefst at-
Synir þeirra eru:
Birgir vélvirki, eiginkona Anna
Ragnheiður Guðnadóttir,
starfsstúlka á Sólvangi í Hafn-
Nú er kallið þitt komið. Þreytt-
ur líkaminn búinn að fá þá hvíld
sem hann þarfnaðist fyrir svo
löngu síðan. Þú varst búin að vera
mikið veik núna síðustu daga. Það
er nú samt einhvern veginn þann-
ig að andlátsfréttir koma manni
alltaf að óvörum. En amma mín,
veistu að í hjarta mínu þá gleðst
ég með þér nú. Ég veit það að
núna líður þér vel, sálin laus úr
þeim fjötrum sem hún var komin
í hér í þessu lífi. Nú blasir framtíð-
in við þér á ný.
Margs er að minnast á tímamót-
um sem þessum. Ég á þér og afa
svo mikið að þakka. Sem barn var
ég svo heppin að fá að vera í
Hólminum hjá ykkur á hvetju
sumri. Þótt heimsóknirnar til ykk-
ar hafi orðið styttri eftir því sem
árin hafa liðið þá er það alltaf
þannig að þegar ég er á leiðinni
vestur og það byrjar að sjást í
Stykkishólm þá skýtur upp sömu
hugsuninni, ég er komin heim. Það
hefur nú ábyggilega ekki alltaf
verið auðvelt fyrir þig að hafa
mig hjá þér. Þú áttir við þín veik-
indi að stríða og svo varstu bara
ekkert fyrir stelpur. Þú áttir
strákana þína þrjá, eins og þú
kallaðir þá alltaf, og kunnir sjálf-
sagt ekkert með stelpur að fara.
Ef til vill hefur það hjálpað að ég
var svoddan strákur í mér sem
krakki. Það kom ósjaldan fyrir
þegar við vorum á rölti, keriing-
araar tvær, niður í bæ að við
GUÐRÚNINGIBJÖRG
FINNBOGADÓTTIR
höfmn klukkan 14.
mættum fólki sem hafði það á
orði að það vissi sko hver ætti
hann þennan. Þá sneri sú stutt-
hærða sér að þér móðguð á svip
og sagði: Amma, hann eða hún
hélt ég væri strákur.
Já, amma mín, það fór alltaf
vel um mig hjá ykkur afa. Þú of-
dekraðir mig auðvitað og það
fengum við oft að heyra. Ég kom
yfirleitt nokkrum kílóum þyngri
að hausti í bæinn. Hvernig var
annað hægt, alltaf full kista af
kleinum, hjónabandssælum að
ógleymdum þrumaranum. Ég man
hvað mér þótti þetta skrýtið. Hún
amma stoppaði aldrei í myndar-
skapnum, prjónaði á daginn og
svo bakaði hún rúgbrauð á nótt-
unni. Hvenær svaf hún eiginlega?
Já, hún amma var alltaf með
eitthvað í höndunum. Ég gleymi
aldrei pijónavélinni hennar og ull-
arbolunum sem runnu að manni
virtist sjálfkrafa úr henni. Mér var
nú ekkert sérstaklega vel við þá.
Það var fastur liður á hverju
hausti að amma sendi ullarboli á
barnabörnin sín í bæinn. Eitt sím-
tal og bolirnir á leið í bæinn með
rútu. Mig byijaði yfirleitt að klæja
um leið og þeir lögðu af stað. En
ullarbolirnir, sokkarnir og vettl-
ingarnir frá þér yljuðu nú mörgum
litlum kroppum.
Heimili ykkar afa er fallegt og
alltaf svo snyrtilegt. Nú á dögum
væri sjálfsagt sagt að þú hefðir
alið hann afa vel upp. Eftir að þú
Svo kom að því, prófín búin og
ég komin í sveitina. Ég geng inn
og kalla: Halló, ég er komin. Bróð-
ir minn hleypur til mín og segir:
Hæ, og glottir síðan ógurlega. Ég
spyr: Af hveiju glottirðu svona? og
hann svarar: Arnar er hérna og
hann er alltaf að tala um þig, hann
segist vera „ýkt“ hrifinn af þér.
Ég roðna og hlæ vandræðalega en
lit svo upp og sé þig standa bros-
andi fyrir framan mig. Þú segir:
„Hæ sæta, velkomin heim.“ Ég
þakka fyrir brosandi út að eyrum
yfír því að vera titluð „sæta“ og
við göngum saman inn í stofu til
að heilsa upp á pabba og mömmu.
Við byijuðum saman nokkrum
dögum seinna, bróðir minn hafði
engu logið, þú varst „ýkt“ hrifínn
af mér og ég af þér. Þú hreifst mig
strax aftur með brosinu þínu þegar
þú heilsaðir mér. Ég elskaði þig líka
seinna fyrir það hversu brosmildur
þú varst oft og fyndinn. Já, þú gast
verið alveg óumræðilega fyndinn
og komst oft með svo hnyttin til-
svör. Þú varst einn fyndnasti strák-
ur sem ég hafði kynnst og alltaf
svo fullur af lífí og fjöri. Mér gat
einfaldlega ekki leiðst í návist þinni.
Ég mat einnig alltaf við þig hrein-
skilni þína, þú særðir mig stundum
með henni en það var oftast vegna
þess að ég vissi að þú varst að segja
sannleikann en ég vildi bara ekki
viðurkenna það fyrir sjálfri mér.
Stundum örlaði þó á þessari
gömlu vanlíðan sem ég hafði áður
fundið fyrir. Þú áttir í mikilli innri
baráttu við Bakkus og vildir ekki
lúta í lægra haldi en hann er slæg-
ur. Hann lofar því að nú verði þetta
í lagi, hann segir að það sé í lagi
að prófa einu sinni enn, hann býð-
ur sælu og hamingju ef þú bara
tekur við honum aftur. Arnar, þú
hlustaðir ekki í fyrstu en blekking-
in sem fylgir sjúkdómnum alkóhól-
isma heltekur marga og varst þú
aðeins einn af milljónum manna
sem standast ekki álagið og leita
aftur á vit vímunnar. Þú fórst þó
strax aftur í meðferð en náðir því
miður ekki miklum tíma í edrú-
mennsku eftir þá meðferð. Bakkus
sleppir ekki svo auðveldlega þeim
sem hann hefur eitt sinn klófest.
Við hættum saman í lok sumars-
ins en urðum mjög góðir vinir og
höfum verið það síðan. Þú bjóst svo
um tíma hér í bænum í haust og
þá heimsóttum við hvort annað. Við
fórum saman 1 bíó, pöntuðum pizzu
og bara spjölluðum um allt milli
himins og jarðar. Ég er í dag mjög
þakklát fyrir allar þær stundir sem
við áttum saman. Þær eru flestar
svo yndislegar i endurminningunni.
Þú fluttir svo aftur norður en
varst alltaf í sambandi við mig og
þótti mér alltaf vænt um að heyra
í þér. Ég heyrði þó að þér leið
stundum illa og vissi að þú áttir í
nokkrum erfiðleikum við að glíma
við lifíð. Þú reyndir þó alltaf að
vera hress og gleyma vandamálun-
um en það tókst ekki alltaf. Þú
hafðir háð mikla og harða baráttu
áður gegn vímuefnunum og sigrað
en nú var svo komið að baráttan
var of erfíð eins og hjá svo mörgum
öðrum. Þú kaust að fara aðfara-
nótt 27. mars síðastliðinn.
Elsku Arnar minn. Ég elskaði
þig eitt sinn svo heitt og ástarsam-
band okkar var mjög gott meðan
á því stóð. Við hættum saman en
ég hætti þó aldrei að elska þig.
Astin breyttist auðvitað, hún
breyttist úr ást ungrar stúlku til
kærastans síns í ást þessarar sömu
stúlku í garð góðs vinar og fyrrum
kærasta. Mér mun alltaf þykja
óumræðilega vænt um þig og mun
geyma góðan stað í hjarta mínu
fyrir þig. Ég bið góðan Guð um
að gæta þín vel og líta til með þér
þar sem þú ert nú.
Elsku Bragi, Lulla, Kári, Sveinn
Ingi og Kolbrún. Ég votta ykkur
alla mína dýpstu samúð og bið Guð
um að vera með ykkur í ykkar
miklu sorg.
Vemdarenglar, ég bið ykkur um
að passa vel einn besta vin minn.
Arnar, þú varst einstakur.
Þín vinkona að eilífu,
Þóra Huld.
+ Guðrún Ingibjörg Finn-
bogadóttir fæddist í
Reykjavík 8. október 1914.
Hún lést á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 25. mars síðastliðinn og
fór útför hennar fram frá
Fossvogskirkju 3. apríl.
Mig langar með þessum fáu lín-
um að kveðja hana Gunnu í Mel-
gerðinu eða tengdaömmu eins og
ég nefndi hana alltaf. Gunna var
mjög góð kona og mikil mann-
eskja. Ogleymanlegt er mér er ég
kom í fyrsta sinn til hennar og
Rósa í Melgerðið með Gunnari
eiginmanni mínum. Þar var vel
tekið á móti mér og allt frá þeim
degi vorum við miklar vinkonur.
Áttum oft góðar og skemmtilegar
stundir saman við eldhúsborðið
yfir kaffibolla. Alltaf þegar farið
var til Reykjavíkur varð að koma
við hjá Gunnu og Rósa. Og þá
vantaði ekki kræsingarnar því
Gunna var mikill listakokkur og
hvergi fékk ég betri kleinur en
hjá henni. Nú síðari ár, eftir að
hún veiktist tók Rósi við því hlut-
verki að sinna eldamennsku og
bakstri og hefur staðið sig með
miklum sóma.
Fjölskyldan var henni mikils
virði og leið Gunnu aldrei betur
en þegar allir ungarnir hennar,
eins og hún kallaði börnin, tengda-
börnin og barnabörnin í fiölskyld-
unni voru í kringum hana. Alltaf
kom hún til okkar þegar voru af-
mæli og önnur tilefni og samfagn-
aði með okkur. Eftir að hún veikt-
ist gleymdi hún ekki þessum dög-
um því hún hringdi, sama hversu
lasin hún var.
Með trega og söknuði kveð ég
þessa góðu konu og bið góðan
Guð að blessa hana fyrir það vega-
nesti sem hún gaf mér, eigin-
manni mínum og syni. Að því
búum við um ókomna tíð.
Dáðrik gæðakona í dagsins önnum,
dýrust var þín gleði í fórn og móðurást.
Þú varst ein af ættjarðar óskadætrum
sönnum,
er aldrei köllun sinni í lífi og starfi brást.
(Ingibjörg. Sig.)
Kæri Rósi, missir þinn er mik-
ill en minningin um einstaka
eiginkonu, mömmu, ömmu,
langömmu og tengdaömmu lifir
með okkur öllum. Guð styrki þig
í sorginni.
María Hafsteinsdóttir.
varðst svona lasin hefur hann
haldið öllu svo vel til. Það er varla
til eins mikið snyrtimenni og hann
afi. Maður skyldi halda að hann
væri með afþurrkunarklútinn í . _
höndum allan daginn. Svona vildir
þú hafa hlutina, allt í röð og reglu
eins og þú sjálf skildir við þá.
Elsku amma mín, það er nú svo
ótal margt sem lifir í minningunni
sem betur fer. Saman áttum við
margar stundir. Nú skilja leiðir
okkar að sinni. Þegar ég sagði við
barnabarnabarnið þitt, hann Birgi
Rafn, að nú væri amma langa
farin af spítalanum upp í himnar-
ann þá sagði hann við mig:
„Mamma, hún amma langa er
komin heim.“ Víst er það rétt m
þótt heimkynnin séu önnur en þau
sem við sem eftir sitjum þekkjum.
Amma mín, hafðu þökk fyrir allt
og allt, guð geymi þig.
Þín,
Kristrún.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Hvíl þú í friði.
Margrét, Anna Hlín ^
og Thelma.
Elsku amma mín.
Það er margt sem kemur upp
í huga minn núna á kveðjustund.
Þið afi tókuð alltaf vel á móti
okkur systkinunum þegar við
heimsóttum ykkur til Stykkis-
hólms. Afi var á Baldri og þú
varst heima og hugsaðir aldeilis
vel um okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fýrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku amma, ég veit þú hefur
það gott á nýjum stað, kærar þakk-
ir fyrir skemmtilegar og góðar
samverustundir.
Þín,
Sólveig.
Frágangur
afmælis-
ogminning-
argreina
Mikil áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin,
vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt,
að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í texta-
meðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Þá er enn fremur
unnt að senda greinamar í
sfmbréfi (5691115) og í tölvu-
pósti (MBL@CENTRUM.IS).
Auðveldust er móttaka svo-
kallaðra ASCII skráa sem í
daglegu tali eru nefndar
DOS-textaskrár. Þá eru rit-
vinnslukerfín Word og Word-
Perfect einnig nokkuð auð-
veld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakl-
ing birtist ein uppistöðugrein
af hæfilegri lengd, en aðrar
greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og
hæfílega línulengd, - eða
2200 slög (um 25 dálksenti-
metra í blaðinu). Tilvitnanir í
sálma eða (jóð takmarkast við
eitt til þijú erindi. Greinarhöf-
undar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
O
*
<