Morgunblaðið - 09.04.1997, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 9. APRÍL 1997
MIIVINIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HULDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Hulda Guð-
mundsdóttir
fæddist á ísafirði 3.
nóvember 1913. Hún
Iést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð
26. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
Árnason, f. 1883, d.
1986, og Una
Magnúsdóttir, f.
1895, d. 1975. Systk-
_ini Huldu eru Magn-
ús, flugstjóri, hans
kona Agnete Sim-
son, Margrét, hjúkr-
unarkona, hennar maður Loftur
Júlíusson, skipstjóri, látinn,
Gunnlaugur, póstfulltrúi, hans
kona Jónína Nielsen, lyúkrunar-
kona, Guðríður, bankafulltrúi,
hennar maður Einar Gunnar
Einarsson, lögfræðingur, látinn,
þau skildu.
Hulda giftist 3. júní 1939, eftir-
lifandi eiginmanni sinum, Hjálm-
ari Guðmundssyni, skipstjóra, f.
14. janúar 1914, og eignuðust
þau þijú börn sem eru 1) Gunn-
laugur, f. 1938, starfsmaður
Farsælu lífshlaupi tengdamóður
minnar er lokið. Síðastliðin þrjú ár
höfðu veikindi hennar verið að áger-
ast og andlát hennar kom því að-
standendum ekki á óvart. Söknuður
fjölskyldunnar eftir missi hjartfólg-
ins ástvinar er þó mikill, ástvinar
sem ávallt var hægt að treysta á
og ávallt bar hag fjölskyldu sinnar
ofar eigin hagsmunum. Hulda fædd-
ist og ólst upp á ísafirði og var elst
fímm systkina. Hún minntist æsku-
ára sinna á ísafirði ávallt með hlýju
Vg þar var lagður grunnur að þeim
lífsgildum sem hún hélt í heiðri alla
ævi. Hún fluttist ung til Reykjavíkur
og hóf skömmu síðar nám í hjúkrun
og lauk því árið 1938. Hulda gekk
að eiga Hjálmar Guðmundsson skip-
stjóra árið 1939 og bjuggu þau
lengst af í Reykjavík en síðar í Kópa-
vogi. Vafalaust hefur hún oft átt
andvökunætur fyrstu búskaparár
þeirra, er hún var ein heima með
ungan son þeirra en eiginmaðurinn
í siglingum yfír Atlantshafíð á við-
sjárverðum tímum seinni heimsstyij-
aldarinnar. Stríðinu lauk og fjöl-
skyldan stækkaði því Hjálmari og
Huldu fæddist annar sonur og síðar
dóttir. Hjálmar hætti sjómennsku,
-hóf vinnu í landi og þau komu sér
upp nýju heimili á Kjartansgötu 1 í
Reykjavík þar sem börnin ólust upp
og þaðan sem Hulda átti sínar bestu
minningar. Þarna kynntist ég henni
fyrst er ég fór að venja komur mín-
ar þangað tii að hitta Sjöfn dóttur
þeirra. Hún lagði metnað sinn í að
búa fjölskyldu sinni gott heimili og
bar það ætíð vott snyrtimennsku
hennar og reglusemi. Hún ríkti þar
á sinn Ijúfa hátt, var sættirinn þeg-
ar í odda skarst og huggarinn þeg-
ar á móti blés og nutu þess bæði
börn hennar og barnabörn. Hulda
starfaði sem hjúkrunarkona á Land-
spítalanum um eins árs skeið árið
1938 en helgaði sig síðan uppeldi
. barna sinna næstu 20 árin. Hún
starfaði síðan á Vífílsstaðaspítala
frá árinu 1958 til 1984 að hún
hætti störfum 70 ára að aldri. Það
ævistarf sem hún valdi sér, að hlúa
að og hjúkra sjúkum var ! samræmi
Sérfræðingar
í blómaskrcvtingum
v ió <>II tækifæri
IB
blómaverkstæði
INNA«.

Gerplu í Kópavogi,
hans kona er Guðný
Andrésdóttir, f.
1939, starfsm. Rolf
Johansen og co. Þau
eiga tvö börn og tvö
barnabörn. 2) Gylfi,
f. 1944, dáinn
1994,prentari, hans
kona er Vera Snæ-
hólm, f. 1946,
þroskaþjálfi. Þau
eiga tvær dætur og
tvö bamabörn, einn-
ig eignuðust þau son
sem þau misstu
nokkurra daga
gamlan. 3) Sjöfn, f. 1946, hennar
maður er Sigurjón Arnlaugsson,
tannlæknir. Þau eiga tvö börn.
Hulda fluttist til Reykjavíkur
16 ára gömul, hóf seinna nám í
hjúkrun og iauk því árið 1938.
Þá vann hún um tíma á Landspít-
alanum en helgaði sig síðan
heimili sínu og börnum þar til
hún hóf störf á Vífilsstaðaspítala
1958 þar sem hún starfaði til
ársjns 1984.
Útför Huldu hefur farið fram
í kyrrþey.
við þá eðlisþætti í fari hennar að
geta gefið öðrum af sjálfri sér án
þess að krefjast nokkurs á móti.
Starfíð veitti henni augljóslega
mikla lífsfyllingu og hún lagði sig
alla fram í því. Það kom yfir hana
ákveðin reisn þegar hún var komin
í búninginn sinn sem hún reyndar
hugsaði alla tíð um sjálf og gætti
þess að væri ávallt bæði stífaður
og hreinn. Einnig minnist ég þess
sérstaklega að alltaf virtist mér hún
koma ánægð heim að vinnu lok-
inni. Við Sjöfn bjuggum í mörg ár
á neðri hæð í húsi tengdaforeldra
minna og voru samskipti okkar því
óhjákvæmilega mjög náin á þeim
tíma. Slíkt sambýli gæti auðvitað
falið ! sér ýmsar hættur, en aldrei
bar þar þó skugga á. Börnin okkar
urðu því þannig þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að alast upp í stórfjöl-
skyldu þar sem afi og amma voru
alltaf við höndina enda leituðu þau
óspart þangað. Síðustu tvö æviár
sín dvaldi tengdamóðir mi'n á hjúkr-
unarheimilinu Sunnuhlíð í Kópavogi
þar sem hún naut þeirrar umhyggju
o g aðhlynningar sem hún hafði áður
veitt öðrum. Ég kveð hana með
söknuði og þökk fyrir svo ótal margt
er hún gaf mér og bið að Guð gefi
Hjálmari tengdaföður mínum styrk
í sorg hans.
Sigurjón Arnlaugsson.
Móðuramma mín, Hulda Gunn-
laug Guðmundsdóttir, er látin. Það
er undarlegt til þess að hugsa, að
þessi kona sem átt hefur svo stóran
þátt í lífi mínu skuli vera farin og
komi aldrei aftur. Ég var ekki nema
þriggja vikna gömul þegar amma
byijaði að gæta mín á meðan
mamma var í vinnunni. Ég var afar
lítið ungbarn og þótti ömmu ég lítil
og viðkvæm. En hún leysti það starf
af hendi með sömu ástúð og um-
hyggju og hún sýndi afa, börnum
sínum, barnabörnum og öðrum þeim
sem henni þótti vænt um.
Ótal margar minningar þustu um
huga minn þessa síðustu daga sem
ég átti með ömmu minni. Margar
litlar minningar sem virðast í fyrstu
hversdagslegar en eru í raun svo
dýrmætar. A uppvaxtarárum mínum
bjó ég ásamt foreldrum mínum í
kjallaranum hjá ömmu og afa á
Fögrubrekkunni. Samgangurinn á
milli hæða var mikill og oft mátti
vart á milli sjá, hvort við Sjonni
bróðir ættum heima á efri hæðinni
eða þeirri neðri. Stundum þótti
mömmu nóg komið og bað okkur
um að gefa ömmu og afa næði til
að vera ein. Ekki þurfti að líða meira
en klukkustund frá því við sáumst
síðast þar til afi bankaði á hurðina
hjá okkur og spurði „er fólk í straffí
hér?“. Þegar ég hugsa til baka þá
hafði amma ótrúlega mikla þolin-
mæði gagnvart mér. Ég var eins og
húsbóndahollur hundur, elti hana
eins og skuggi hvert sem hún fór.
Ég fann það þó ávallt að ég var
velkomin. Ég sat yfír henni á meðan
hún straujaði föt, eldaði matinn,
þvoði á henni bakið í baðinu og
fylgdist með með þegar mamma
setti í hana rúllur. Síðan settist ég
hjá henni á meðan hún lét hárið
þorna í þurrku. Ég hafði sérstaklega
gaman af því að fylgjast með því
þegar hún tók sig til fyrir vinnuna.
Hún straujaði og sti'faði hjúkrunar-
sloppana sína, setti næluna sína og
hjúkrunarúrið upp. Ég fékk meira
að segja að koma með þegar afí
keyrði hana í vinnuna á Vífilsstöð-
um. Eitt þótti mér þó allra mest
varið í. Það var þegar ég fékk að
sofa á milli hennar og afa í rúminu
þeirra. Oft lá ég vakandi á milli
þeirra og tímdi ekki að fara að sofa,
mér þótti svo gott að vera hjá þeim.
Amma var alltaf einstaklega
myndarleg húsmóðir. Það var alltaf
hreint hjá henni og ég man varla
FRIÐRIK
SIGTR YGGSSON
+ Friðrik Sig-
trj'ggsson fædd-
ist í Kumblavík á
Langanesi 18. febr-
úar 1919. Hann lést
30. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigtryggur Heiga-
son og Guðbjörg
Friðriksdóttir. Frið-
rik var þriðji í röð-
inni af sex systkin-
um. Alsystkini hans
voru: Kristrún,
Helga, Olgeir, Val-
gerður og Sigtrygg-
ur. Hálfsystir Frið-
riks var Svava Jóhannsdóttir og
uppeldissystir hans var Aðal-
heiður. Eftirlifandi systur Frið-
riks eru Kristrún, Helga, Svava
og Aðalheiður.
Árið 1946 fluttist Friðrik til
Keflavíkur. Árið 1960 kvæntist
hann Birnu Jóns-
dóttur, f. 7. septem-
ber 1924, d. 30. maí
1996, og eignuðust
þau þrjú börn. Þau
eru: Birgir, f. 18.
nóvember 1952,
kvæntur Hildi Mar-
íu Herbertsdóttur
og eiga þau fjórar
dætur; Guðbjörg, f.
2. nóvember 1956,
gift Hólmkeli Gunn-
arssyni og eiga þau
tvö börn; Sigtrygg-
ur, f. 29. október
1959 og á hann eina
dóttur.
Friðrik var sjómaður og vann
alla tíð við þau störf sem tengd-
ust sjósókn.
Útför Friðriks fer fram frá
Keflavikurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.00.
Skóhmirðustíg 12,
a horni Bcrgstaðastrætis,
smii 551 ‘>090
Elsku afí Fíi,
' Nú ert þú farinn héðan til betri
staðar. Við erum vissar um að þú
ert umvafinn kærleik og fegurð þar
sem þú ert nú, fyrir öll þín góðu
verk. Það er einstakt hve mjög þú
lést þér umhugað um velferð þinna
nánustu en í skuggann féll alltaf
hvernig þér sjálfum leið.
Elskulegi afí okkar. Þú kvaddir
þessa jarðvist á svo yndislegan hátt
þegar þú varst að huga að leiðinu
hennar ömmu á páskadagsmorgun.
Við vitum að á engan annan hátt
hefðir þú frekar viljað fara héðan.
Nú eruð þið amma saman á ný. Við
munum hve sár þinn söknuður var
eftir henni. Við trúum því að allt
eftir ullarsokkum eða vettlingum
sem amma ekki pijónaði. Þegar
mamma og bræður hennar voru
börn, pijónaði amma seint á kvöldin
í frístundum sínum eftir að hafa
sinnt heimili og börnum allan dag-
inn. Amma gerði oft grin og sagði
að við barnabörnin hefðum á henni
matarást. Þetta var ekki að ástæðu-
lausu því þau voru ófá skiptin sem
ég borðaði hjá henni. Amma átti
alltaf nóg til af öllu. Hún var dugleg
við að baka og ef ekki voru til kök-
ur voru bakaðar pönnukökur. Oft
gekk illa hjá henni að safna í bunka
af pönnukökum, því ég sat við hlið-
ina á eldavélinni og borðaði þær jafn-
óðum.
Myndarskapur og umhyggja
ömmu birtust ekki síst í starfí henn-
ar sem hjúkrunarkona. Hún var virt
af samstarfsfólki sínu og sjúklingum
þótti vænt um hana. Það kom oft
fyrir að sjúklingar báðu sérstaklega
um að amma sinnti þeim. Nokkrir
þeirra ortu meira að segja ljóð til
hennar. En amma var hógvær kona
og ekki mikið fyrir það að bera þessa
velgengni sína á torg. Ég leit mikið
upp til ömmu og lengi vel ætlaði ég
að verða hjúkrunarkona eins og
hún. Hún sagði mér oft frá því þeg-
ar hún var ung og fylgdist með
hjúkrunarnemunum á Landspítalan-
um ganga um spítalalóðina. Hún var
alveg viss um að þetta var það sem
hana langaði til að gera. Ég er þess
fullviss að hún hefði ekki getað fund-
ið starf sem hentaði henni betur.
Hún var hjúkrunarkona af Guðs náð.
Við systkinin bjuggum ásamt for-
eldrum okkar í Bandaríkjunum í
nokkur ár. Amma og afí komu
nokkrum sinnum í heimsókn og urðu
þá einatt fagnaðarfundir. Þess á
milli töluðum við oft saman síma og
pakkarnir frá íslandi með blöðum,
sælgæti og slíku voru ófáir. Verst
þótti mér að missa af fjölskyiduveisl-
unni sem amma töfraði ávallt fram
á jólunum. Þær eru hefð sem móðir
mín hefur haldið við síðan amma
veiktist og ég mun vonandi taka
við. Ungur frændi minn hafði af því
miklar áhyggjur um síðustu jól hver
ætti að búa til aspargussúpuna
hennar langömmu þegar Sjöfn
frænka gæti ekki lengur gert hana.
Þegar ég varð eldri varð amma
mín ekki bara amma heldur líka vin-
kona. Hún hafði þann hæfileika að
láta kynslóðabilið hverfa og hafði
gaman af því að segja mér frá lífs-
reynslu sinni. Hún gerði oft grín og
bað mig um að segja sér kjaftasög-
ur, hún myndi hvort sem er gleyma
þeim og gæti því ekki kjaftað frá.
Þessar stundir með ömmu minni eru
mér ómetanlegar.
hafi sinn tilgang og að þú hafír
mikið að starfa og undirbúa þar sem
þú ert nú.
Minningin um góðvild þína og lítil-
læti mun alltaf lifa með okkur. Við
þökkum þér fyrir allt það sem við
höfum lært af þér.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér.
Vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(H. Pétursson.)
Þínar sonardætur,
María Rut og Anna María.
Elsku afí minn. Nú ertu kominn
í himnaríki, í himnaríki þar sem ég
veit að þér líður svo vel. Ég mun
aldrei gleyma hvernig þú fórst frá
okkur. Það var svo fallegt hvernig
þú kvaddir. Það var páskadagsmorg-
unn og sólin skein svo þjart, þú hef-
ur sennilega vaknað eldsnemma við
þessa indælu sól og klætt þig í þitt
fínasta til þess að fara að hlúa að
gröf ömmu minnar. Þennan morgun
svaf ég svo vel, skyndilega var ég
vakin til þess að koma fram að tala
við prestinn. I rauninni áttaði ég
mig ekkert á hvað hafði gerst. En
síðan þegar ég steig mín fyrstu skref
inn í stofuna sá ég að allir voru
ekki eins og þeir eru vanir að vera,
allir voru svo leiðir. Ég settist niður
hjá hinum. Ég mun aldrei gleyma
því þegar presturinn sagði við mig:
„Afí þinn dó í morgun, hann kvaddi
við gröf ömmu þinnar." Tárin runnu
niður kinnarnar og þau ætluðu aldr-
Fyrir nokkrum árum greindist
amma með alzheimer. Þegar litið er
til baka voru mörg teikn á lofti um
að eitthvað bjátaði á hjá ömmu löngu
áður en sú greining fékkst. Sjúk-
dómurinn varð samt smátt og smátt
augljósari. Sárt þótti mér að sjá að
amma mín, sem alltaf hafði.verið
svo myndarleg húsmóðir, átfi orðið
erfitt með að sinna heimilinu. Hún
átti jafnvel erfítt með að taka á
móti gestum því hún treysti sér ekki
til að taka til kaffi og leggja á borð.
Þetta var tímabil sem var mjög erf-
itt fyrir ömmu. Hún gerði sér grein
fyrir því að hún var veik en gerði
samt sitt besta til að láta sem ekk-
ert væri. Afí stóð við hlið hennar
eins og klettur og reyndi að hjálpa
henni eins og hann gat. Það kom
þó að því að erfítt var að hafa ömmu
heima allan daginn. Hún fékk dag-
vistun á Hlíðarbæ þar sem hún var
í tvö ár. Að lokum fór svo að amma
fluttist á Sunnuhlíð í Kópavogi þar
sem hún dvaldist síðustu tvö ár ævi
sinnar. Kunnum við fjölskyldan
starfsfólkinu á Hlíðarbæ og Sunnu-
hlíð bestu þakkir fyrir ástúðlega
umönnun. Alzheimer sjúkdómurinn
náði smám saman yfírhöndinni á
meðan amma var á Sunnuhlíð. Sjúk-
dómurinn varð þess valdandi að hún
fjarlægðist okkur hægt og rólega. í
raun er hægt að lýsa þessu ferli sem
langri kveðjustund. Þessari kveðju-
stund lauk miðvikudaginn 26. mars.
Mér þótti vænt um að geta verið
hjá ömmu minni síðustu stundir
hennar þar til yfir lauk. Þó var svo
margt sem mig hefði langað að segja
henni en gat það ekki. Mér þykja
þessi orð mín sem ég hef skrifað
hér helst til fátækleg. Það eru ein-
faldlega ekki til nógu sterk orð til
að lýsa því hversu mjög ég elskaði
ömmu mína og dáðist að henni. Ég
ætla samt að reyna að koma þakk-
læti mínu í orð. Elsku amma mín,
takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig. Takk fyrir að hafa elskað mig.
Takk fyrir að hafa verið amma mín.
Vort líf er svo rikt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú.
Þó ævin sem elding þjóti,
Guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Ingibjörg.
ei að stoppa, því þetta var svo sárt
að heyra. Elsku afí minn, þú veist
að það var sárt að heyra sannleikann
því aðeins eru tíu mánuðir síðan
amma yfírgaf okkur. Afí minn, mér
fínnst ég hafa misst svo mikið, en
núna veit ég að þér líður betur því
núna ertu ekki einmana, nú ertu í
faðmi ömmu en það var það sem
þú hafðir óskað mest. Nú ertu farinn
frá mér en þó þú sért farinn þá veit
ég vel að þú fórst eins og þú vildir
fara. En auðvitað hittumst við aftur
því auðvitað er líf eftir dauðann.
Elsku besti afi minn, ég vil þakka
þér allar þær stundir sem við áttum
saman, líka þær stundir sem ég átti
með henni elsku ömmu minni sem
mér þótti líka svo vænt um. Ég mun
geyma þessar minningar í hjarta
mínu til æviloka, þar til ég hitti
ykkur á ný. Góði guð, viltu geyma
þau og varðveita.
Nú hljómi lofsöngslag
frá lífsins hörpu’ í dag,
því rósin lífsins rauða
er risin upp af dauða.
Vor lofgjörð iinni eigi
á lífsins sigurdegi.
Burt synd og hjartasorg!
Ég sé guðs friðarborg
og lífsins lindir streyma,
þar lífið sjálft á heima.
Því linnir lof mitt eigi
á lífsins sigurdegi.
(Bj. Jónsson.)
Þitt barnabarn,
Ásta Kristín Hólmkelsdóttir.