Morgunblaðið - 09.04.1997, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 9. APRÍL 1997 39
HARALDUR ÁGÚST
SNORRASON
-I- Haraldur Ágúst
■ Snorrason
fæddist í Reykjavík
30. september 1913.
Hann lést 31. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jórunn Álfsdóttir,
f. 19.8. 1888 á
Vestri-Loftsstöðum
í Gaulverjabæjar-
hreppi (af Bergs-
ætt), og Snorri
Magnússon, f. 4.9.
1884 í Efstabæ í
Garði. Haraldur
missti föður sinn
9.02. 1921 og fór þá til hjón-
anna Páls Jónssonar og Stein-
unnar Einarsdóttur á Vorsa-
bæjarhóli í Gaulveijabæj-
arhreppi og var þar til ferming-
araldurs 1927. Alsystkini Har-
aldar voru þrjú, öll látin, og
hálfsystkini sjö, börn Jórunnar
og Ingimars Kristins Jónsson-
ar. Af þeim lifa nú fjögur: Mar-
grét Eyrún, Kristín Jóna, Karl
Guðmundur og Inga Guðrún.
Haraldur kvæntist 20. nóv.
1937 Jóhönnu Fanneyju Ólafs-
dóttur, f. 1.4. 1917 á Sellátra-
nesi í Rauðasandshreppi (af
Kollsvíkurætt), d. 31.8. 1994.
Þeirra börn eru fjögur: Ólafía
Kristrún, f. 18.3. 1938, Adolf
Steinar, f. 5.8. 1939, Lilja, f.
6.3. 1951, og Fjóla, f. 1.6. 1954.
Þá eignaðist Haraldur einn son
fyrir hjónaband, Pál Gunnar,
f. 3.4. 1935. Barnaböm Harald-
ar eru 16 og barnabarnabörn
15. Þau Haraldur og Jóhanna
bjuggu tæpa tvo áratugi á
Hverfisgötu 90 en fluttu árið
1958 í eigin íbúð í
Gnoðarvogi 28 þar
sem þau áttu heima
til æviloka.
Haraldur vann
lengi við húsgagna-
bólstrun í Stálhús-
gögnum við Skúla-
götu og húsamálun
í hjáverkum. Hann
lauk sveinsprófi í
málaraiðn 1959 og
vann síðan mest við
þá iðngrein þar til
hann fótbrotnaði
illa i vinnuslysi árið
1970 þannig að taka
varð af honum fótinn tveimur
árum síðar. Eftir það vann
hann til eftirlaunaaldurs mest
við baðvörslu í íþróttahúsum
við skóla Reykjavíkur en fékkst
þó alltaf lítillega við húsamálun
meðan þrekið leyfði.
Haraldur var áhugamaður
um íþróttir og þá einkum knatt-
spyrnu. Hann vann sjálfboða-
starf fyrir knattspyrnudeild
Þróttar og Knattspyrnusam-
band íslands og fyrir það var
hann sæmdur gullmerki KSÍ.
Þá spilaði hann brids í tóm-
stundum bæði heima og að
heiman og átti marga spilafé-
laga.
Eftir lát Jóhönnu bjó Harald-
ur einn í íbúð sinni í Gnoðar-
vogi 28, þar til hann var fluttur
í Landspítalann í febrúar á
þessu ári. Þar greindist hann
með illkynja sjúkdóm sem
leiddi hann til dauða.
Haraldur verður jarðsunginn
í Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Jörðin gefur ykkur ávöxt sinn,
og ykkur mun ekkert skorta, ef þið
kunnið að taka á móti gjöfum henn-
ar. Með því að deila rétt gjöfum
jarðarinnar, fáið þið auð og alls-
nægtir. En ef þið deilið ekki af
kærleika og réttsýni, verða sumir
ágjarnir og aðrir svangir.“ (Kahlil
Gibran).
í dag fylgjum við afa okkar til
grafar.
Þegar komið er að þessum tíma-
mótum, leitar hugur okkar til baka.
Margt bærist innra með okkur og
efst er þakklætið fyrir gjafir hans.
Líkt og lesa má í Spámanninum
um ávöxt jarðar má segja um afa
okkar að hann hafi ætíð séð til
þess að okkur skorti ekkert. Með
því að þiggja gjafir hans vorum við
ekki eingöngu ánægðir, afi var ekki
síður glaður að fá tækifæri til þess
að gefa.
Afi var að eðlisfari ekki ræðinn
maður, en hann var samt alltaf til-
búin að svara spurningum okkar.
Hann vílaði ekki fyrir sér að út-
skýra hlutina fýrir okkur og við
vissum að hann hafði sjálfurgaman
af því. Fyrir það erum við þakklátir.
Nú eru kaflaskil í lífi okkar allra,
stundirnar með afa eru liðnar. Við
vitum að nú er hann kominn til
ömmu og amma hefur tekið á móti
honum eins og henni var lagið.
Elsku afi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Páll Ágúst, Jóhann Fannar
og Guðni Birkir.
Með örfáum línum vil ég kveðja
Harald, tengdaföður minn. Kynni
okkar hófust fyrir tæpum þremur
áratugum er við Lilja, dóttir hans,
hófum sambúð. Hann vann þá við
húsamálun og sinnti áhugamálum
sínum, knattspyrnu og brids, í tóm-
stundum og varð ég þess fljótlega
var að þar gekk hann ekki hálfur
til verks. Snemma árs 1970 varð
Haraldur fyrir því óhappi að fót-
brotna við vinnu sína. Brotið hafð-
ist illa við þannig að eftir tveggja
ára stríð varð að taka af honum
fótinn fyrir neðan hné. Þetta hafði
mikil áhrif á Harald og varð m.a.
til þess að hann lagði tómstunda-
mál sín og þá einkum knattspym-
una á hilluna. Þá réðst hann í að
taka bílpróf og eignast bíl. Það
gerði hann til þess að vera sjálf-
bjarga um að komast til og frá
vinnu og alla aðdrætti. Eftir að bíll-
inn kom til ferðaðist Haraldur tölu-
vert og var ætíð ólatur að snúast
fyrir fjölskyldu sína og vini.
Haraldur var ekki margmáll um
æsku sína en þó duldist ekki að
föðurmissirinn og að þurfa að fara
til vandalausra tæplega átta ára
mun hafa orðið honum þungt áfall.
Eftir fermingu árið 1927 varð hann
að vinna fyrir sér sjálfur og standa
á eigin fótum. Það mun að vísu
ekki hafa verið óalgengt á þeim
árum og kynslóð Haraldar, sem nú
er að hverfa af vettvangi, man
tímana tvenna og bjó við aðstæður
sem ungir íslendingar nútíðar ættu
trúlega erfitt með að sætta sig við.
Eitt einkenni Haraldar var hversu
mikla áherslu hann lagði á að skipu-
leggja vel allt það sem hann tók
sér fyrir hendur. Gjafir voru keypt-
ar löngu fyrir tilefni og ferðalög,
s.s. til útlanda, skipulögð af ná-
kvæmni með löngum fyrirvara.
Undirbúningur ferðar var honum
því ekki síður gleðigjafi en ferðin
sjálf.
Aldrei varð ég þess var að bæk-
ur og bókmenntir skipuðu háan
sess hjá Haraldi. Þó var það ein
bók sem hann hafði á mikið eftir-
læti og ráðlagði mér að lesa. Hún
var eftir enskan höfund og fjallaði
um almúgamann sem missti konu
frá ungum syni. Allt lífsstarf
mannsins tók mið af því að sonur
hans hlyti sem best uppeldi og ör-
ugga framtíð. Þau markmið náðust
og sagan endaði vel. Mér er ekki
grunlaust að sárindi Haraldar yfir
föðurmissi hafi að nokkru mótað
afstöðu hans til þessarar bókar.
Viðhorf hans til afkomenda var
einnig hið sama og föðurins í sög-
unni, þeim vildi hann ætíð liðsinna.
Þess naut ég sem tengdasonur
hans og einnig kona mín og börn
okkar, þau Össur, Sóley og Harald-
ur Örn. Fyrir þetta og öll ánægju-
leg samskipti á liðnum árum þökk-
um við að leiðarlokum.
Björn Pálsson.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
í dag er við kveðjum Halla afa
rifjast upp margar góðar minningar
um hann. Það sem ber hæst er hve
gjafmildur hann var. Alltaf var nóg
til, í skúffunni var alltaf eitthvert
góðgæti til og hún var opnuð í hvert
sinn sem komið var í heimsókn. Ef
honum fannst maður ekki borða
nóg þá rétti hann eitthvað svona í
nesti. Er farið var í eldhúsið að fá
sér kaffisopa var nóg af gosi eða ís
í ísskápnum, það gátu allir fengið
eins mikið og þeir vildu. Þetta er
það sem allir muna vel eftir. Enginn
fór svangur úr Gnoðó. Er ég var
stelpa man ég eftir fjölskylduboðun-
um á gamlárskvöld. Þótt húsnæðið
væri ekki stórt þá komust allir fyr-
ir og fór vel um alla. Borðið var
dekkað inni í herbergi, það svignaði
undan kræsingunum eins og alltaf.
Ölinu var raðað á borðið og afi
var með upptakarann og sá til að
allir fengju sína ölflöskuna hver.
Gestgjafahlutverkið átti vel við
hann.
Hann spilaði mikið á spil og lagði
einnig oft kapal og þegar ég legg
kapal er það ævinlega einhver
þeirra sem hann kenndi mér.
Afí var kominn á efri ár er hann
tók bílpróf, og er hann keypti sér
nýjan bíl í annað sinn, fékk hann
mig til að sækja hann í umboðið
og hann vildi endilega að ég væri
nokkra daga á honum. Þvílíkt traust
sem hann sýndi mér, en þannig var
hann. Hann spurði bara hvort væri
ekki gott að keyra bílinn? Er við
bjuggum erlendis og komum heim
í jólaleyfi vildi hann endilega lána
okkur bílinn, hann hefði ekkert við
hann að gera. Aldurinn færðist yfir
afa og þegar við hjónin urðum fer-
tug og hann kominn yfir áttrætt,
lét hann sig ekki vanta í veisluna
og hafði mjög gaman af, talaði fólk
um hve mikið þrek hann hafði og
ánægju af. Það sama átti við er
elsti sonur okkar fermdist. Þá var
hann í smóking af langafa sínum
og í ræðunni þakkaði hann afa sín-
um fyrir lánið á fötunum. Á síðast-
liðnu ári fór heilsu hans að hraka
en það var reglulega ánægjulegt
að hafa hann hjá okkur á aðfanga-
dag sl. Eftir áramót hrakaði heilsu
hans enn meira, eftir að hann
greindist með illkynja sjúkdóm er
leiddi hann til hinstu hvílu á skömm-
um tíma. Að leiðarlokum vil ég og
mín fjölskylda þakka allar samveru-
stundir og vináttu með honum. Nú
vitum við að amma tekur á móti
honum og að hann er hvíldinni feg-
inn.
Hinsta kveðja,
Björk Tryggvadóttir.
Hann afi minn er dáinn, þessi
orð heyrði ég að kvöldi mánudags-
ins 31. mars sl. Upp í hugann flugu
óteljandi minningar af Halla afa
eins og við kölluðum hann. Falleg-
ar minningar sem ég mun aldrei
gieyma. Minningar sem ég mun
varðveita í hjarta mínu til æviloka
af yndislegum afa. Ég bið góðan
Guð að geyma þig, hann veit að
ég var ekki tilbúinn að missa þig.
Þú dvaldir hér skemur en ég vildi.
En ég veit í hjarta mínu, að þér
líður betur núna. Alltaf var maður
velkominn í Gnoðarvoginn til afa
og ömmu, alltaf gat maður fengið
eitthvað gott þar. Ég man svo vel
eftir því þegar maður kom í Gnoðó,
þá lumaði afi alltaf á appelsíni,
kóki eða öðru góðgæti og amma á
kleinum eða rúgbrauði með kæfu.
Ég minnist þess svo vel að afi var
alltaf boðinn og búinn að gera hluti
fyrir mann ef hann gat.
Elsku besti afi minn, þú skilur
eftir stórt skarð í hjörtum barna-
barna þinna sem aldrei verður fyllt.
En við getum huggað okkur við
fallegar minningar af yndislegum
afa. Elsku afi, mig tekur það mjög
sárt að þú sért farinn. Ég hélt að
ég hefði verið undir það búinn að
kallið kæmi eftir veikindi þín, en
eftir öll tárin sem féllu þegar ég
frétti að þú værir dáinn, þá veit ég
að svo var ekki.
Elsku Halli afi, þakka þér fyrir
allt sem þú hefur fyrir mig gert,
þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu og ég mun aldrei gleyma þér.
Guð blessi minningu þína.
Feijan hefur festar losað,
farþegi er einn um borð.
Mér er ljúft af mætti veikum
mæla fáein kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(I.Har.)
Þórir Tryggvason.
Nú kveð ég hann langafa minn
hinstu kveðju. Já, hann Halla afa
eins og við barnabarnabömin köll-
uðum hann alltaf, afann sem alltaf
átti appelsín í gleri í ísskápnum og
eilítið sælgæti í skúffunni sinni við
skrifborðið. Ég minnist þess enn
þegar við fómm upp í Gnoðarvog
til að heimsækja hann, hann var
alltaf með púsluspil í vinnslu, og
nokkur hengd upp á vegg, já, púslu-
spilin hans Haralds, ég hjálpaði
honum með nokkur af þeim og
naut þess út í ystu æsar.
Ég vill þakka afa fyrir lánið á
smókingnum, sem ég fermdist í, og
ég verð að segja það, að það var
heiður að fá að klæðast honum. Svo
kom afi til mín í fermingarveisluna,
þrátt fyrir að heilsan fór versn-
andi, ég man enn þá eftir gleði-
svipnum sem var á honum, þegar
hann sá mig í smókingnum, og svo
sá maður auðveldlega hve mikið
hann naut sín í veislunni.
Þegar ég fór upp á spítala til
þess að sjá hann í síðasta sinn, sá
ég hve illa honum leið og mér leið
skringilega, líkt og ég fyndi að brátt
myndi tilvist hans á jörðinni Ijúka,
svo seinna um daginn frétti ég að
hann væri allur.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(Helgi Sæmundsson).
Ég vil að lokum þakka langafa
fyrir samfylgdina.
Tryggvi Björgvinsson.
Við sem ólumst upp í Knatt-
spyrnufélaginu Þrótti á fyrstu ára-
tugum þess, sjáum nú á bak einum
af máttarstólpum félagsins á þeim
tíma. Manni sem gaf allan sinn tíma
fyrir félagið og virtist alltaf hafa
tíma og áhuga á að gera allt það
sem hann var beðinn um fyrir Þrótt
og meira en það.
Mikið uppeldislegt gildi er það
fyrir börn og unglinga að hafa feng-
ið tækifæri til að taka þátt í starfí
og leik Knattspyrnufélagsins Þrótt-
ar á þessum ánim, það er ómetan-
legt, því gerir maður sér betur og
betur grein fyrir eftir því sem árin
líða.
Á þessum árum tíðkaðist það
ekki að hugsa um laun fyrir þá vinnu
er látin var í té fyrir íþróttafélög,
allt var lagt fram af áhuga og ekki
spurt um hvað það kostaði.
Það var lærdómsríkt að taka þátt
í söfnun muna á hlutaveltur er
haldnar voru í Listamannaskál-
anum, raða þeim upp og afgreiða.
Koma upp sölutjöldum 17. júní og
vinna í kring um það. Taka á móti
erlendum íþróttafélögum er heim-
sóttu okkur. Fara í keppnisferðir
innan- og utanlands sem voru meiri-
háttar ferðalög er okkur fannst á
þeim tíma, öllu þessu stjórnaði Har-
aldur Snorrason á sinn rólega og
yfirvegaða hátt, ekki voru það læt-
in. Ef eitthvað óvænt eða erfiðleikar
komu upp var það leyst og hann
flautaði lítinn lagstúf á meðan.
Vafalaust hefur það mikla starf
er Haraldur innti af hendi fyrir
Knattspymufélagið Þrótt komið nið-
ur á heimili hans, en hans ágæta
eiginkona Jóhanna Ólafsdóttir lét
það að minnsta kosti aldrei í Ijós en
í mörg ár þvoði hún búninga okkar
strákanna og var alltaf vel tekið á
móti okkur á Hverfisgötunni og síð-
ar f Gnoðarvoginum er við komum
með þá óhreina og náðum í þá
hreina.
Haraldur var kosinn í stjóm
Knattspymufélagsins Þróttar 1950,
sá hann lengi vel um fjármál félags-
ins. Formaður var hann kosinn
1960. Hann sat í stjórn Knatt-
spyrnuráðs Reykjavíkur og stjóm
Knattspymusambands íslands fyrir
hönd Þróttar um árabil. Öll þessi
miklu störf innti hann af hendi með
miklum dugnaði og samviskusemi
og með því mikla jafnaðargeði er
einkenndi hann alla tíð.
Við Þróttarar eigum Haraldi
Snorrasyni mikið að þakka fyrir alla
hans fórnfýsi, dugnað og fyrir þá
fyrirmynd er hann sýndi með fram-
komu sinni og starfi fyrir Knatt-
spyrnufélagið Þrótt.
Fyrir hönd Þróttara sendi ég
börnum hans og ættingjum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Guðjón Oddsson.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegs föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
PÁLS GUÐLAUGSSONAR,
Miðkoti,
Dalvík.
Sérstakar þakkir færum við starfsstúlkum Dalbæjar, heimili aldraðra, fyrir
einstaka umönnun og hlýju.
Jón H. Pálsson, Sesselía Guðmundsdóttir,
Hafsteinn Pálsson, Fílippía Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför bróður okkar og frænda, TlTTi —fflff
KRISTINS TH. HALLGRÍMSSONAR
frá Reykhúsum. \ -Jk 'm'
Sérstakar þakkir til starfsfólks Kristnesspítala •. h: . f ’
fyrir góða umönnun. Æ ' . Í .M** ' '
Systkini og systkinabörn.