Morgunblaðið - 09.04.1997, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
una sem þið Dísa amma gáfuð mér.
Pjölskylduboðin á Njálsgötunni
voru alltaf jafn skemmtileg. Þar
sem kræsingarnar hennar Dísu
ömmu voru frábærar, sérstaklega
pönnukökurnar, og fjörið mikið. Þar
var spjallað, spilað, hlegið og leikið
sér þótt plássið væri ekki mikið.
Þú og Dísa amma voruð á þönum.
Þú á hlaupum upp á háalofti eftir
meira gosi, ís, ávöxtum og fleira
góðgæti. Allar áttu að fá nóg að
borða og öllum átti að líða vel enda
fór maður alltaf saddur og ánægður
frá ykkur. Eftir að Dísa amma dó
þá snérist þetta við þannig að þá
komst þú alltaf reglulega til okkar
í Barmahlíðina og fórst héðan sadd-
ur og ánægður eins og á pálma-
sunnudag þegar við kvöddumst í
síðasta sinn með góðu faðmlagi og
knúsi.
Elsku afí, við Ásdís systir, pabbi
og mamma þökkum þér fyrir allar
þær samverustundir sem við höfum
átt og þá ást og hlýju sem þú gafst
okkur. Við vonumst til að einhvers
staðar sé hún Dísa amma til að
taka á móti þér.
Litli glókollurinn þinn,
Sævar Vídalín Kristjánsson.
Það er sunnudagur og ég bíð við
dymar, nú hlýtur afi að fara koma.
Það líður ekki á löngu þar til að
hurðin opnast og inn gengur besti
afi í heimi. „Sæll, elsku nafni minn,
ertu tilbúinn?" Auðvitað var ég til-
búinn, ég hafði verið tilbúinn í eina
viku, eða allt frá því að afí kom
síðast og sótti mig til þess að fara
með mig I sunnudagsgöngutúrinn.
Við fórum alltaf sama rúntinn, nið-
ur að Tjöm að gefa öndunum, það-
an lá leiðin að Gamla Magna sem
var við höfnina og svo enduðum við
í kaffi hjá ömmu Dísu. Svona gekk
þetta viku eftir viku og ár eftir ár,
aldrei fengum við afi leiða á að
fara í þennan sunnudagsgöngutúr.
Það er margt sem við afi höfum
gert saman í gegnum tíðina, mér
er þó sérstaklega minnisstætt þegar
afi fór með mig sjö ára gamlan í
utanlandsferð til Danmerkur, þar
áttum við nafnarnir stórkostlegar
stundir saman, stundir sem ég kem
aldrei til með að gleyma, enda gerði
afi þessa ferð að ferðinni minni,
ferð þar sem ég fékk að stjórna
hvað yrði gert og hvenær það yrði
gert. Oft höfum við síðan rætt um
þessa ferð og alltaf vorum við sam-
mála um það að þessi ferð hefði
verið eins og draumur, svo vel
skemmtum við okkur báðir.
En árin liðu og ég og afi áttum
margar ógleymanlegar stundir
saman. En það má segja að fyrir
rúmum þremur árum hafi komið
nýr kafli í lífið hjá mér og honum
elsku afa mínum, því þá eignaðist
ég lítinn dreng, Agnar Smára Jóns-
son.
Agnar Smári fæddist 11. október
1993, á 75 ára afmælisdeginum
hans afa. Afi var náttúrulega yfir
sig hrifinn af þessari afmælisgjöf
og ekki leið á löngu þar til afi og
Agnar Smári voru búnir að tengj-
ast sterkum tilfinningaböndum. Afí
kom reglulega að hitta litla dreng-
inn sinn og alltaf var tilhlökkunin
jafn mikil hjá þeim stutta að fá að
hitta þennan góða langafa sem
hann átti. Agnar Smári var ekki
lengi að finna það út að ef hann
var eitthvað slappur eða veikur kom
langafi hans alltaf með nokkrar
maltflöskur fyrir hann, hann ákvað
þá upp á sitt eindæmi að þessi afi
skyldi héðan í frá kallaður afi malt.
En nú er hann afi látinn, hann
fékk að sofna hinum langa svefni,
sáttur við lífið og sjálfan sig. Elsku
besti afi minn, nú ertu kominn til
hennar ömmu sem þú hafðir saknað
svo sárt frá því að hún lést fyrir
tæpum fimm árum. Takk fyrir allar
þær yndislegu stundir sem við átt-
um saman, minningarnar um þig
munu lifa með mér að eilífu.
Þinn nafni
Jón Halldórsson.
Elsku afi.
Þótt árin séu orðin 32 síðan við
kynntumst þá finnst mér að þau
hefðu mátt vera fleiri. Raunar man
ég ekki eftir upphafi okkar kynna
en þú þeim mun betur. Við brölluð-
um ýmislegt saman ég og þú og
þar sem ég var fyrsta afabarnið
þitt þá fékk ég að hafa þig og
ömmu útaf fyrir mig fyrstu árin.
Ég man þegar ég var í heimsókn
hjá ykkur ömmu á laugardags-
morgnum og sat við eldhúsborðið á
Njálsgötunni og hlustaði á óskalög
sjúklinga og amma stóð við eldavél-
ina og eldaði „kúlugraut", pylsu að
hætti ömmu eða bara eitthvað gott
sem barnið borðaði. Mér finnst
skrítið að hugsa til þess að eiga
ekki eftir að koma í heimsókn til
þín á Njálsgötuna þar sem þið
amma bjugguð í rúm 50 ár og mér
fannst vera nafli Reykjavíkur. Oft
spiluðum við á spil og ef ég man
rétt þá vann ég oftast en ég gerði
mér grein fyrir því síðar að það var
ekki mín fæmi í spilum sem réð
þar úrslitum heldur vildir þú bara
gleðja afastelpuna þína. Svona voru
öll okkar kynni, afi minn, þú lagðir
þig alltaf fram um að gleðja mig.
Þegar pabbi var í siglingunum á
stóra skipinu skrifuðum við honum
stundum póstkort og þá sat ég í
kjöltu þinni og hélt í pennann en
þú stýrðir hendinni. Oft á þessum
árum löbbuðum við niður á Tjörn.
Þá fórum við gjarnan niður Lauga-
veginn og man ég hvað þú þekktir
marga, varst alltaf að stoppa og
heilsa fólki þannig að mér fannst
að þú hlytir að vera frægasti
maðurinn í Reykjavík og ég var
ekki lítið stolt af því að eiga svo-
leiðis afa. Og hvað þú varst þolin-
móður við mig á þessu rölti okkar
því alltaf þurfti ég að fara upp á
allar útidyratröppur og hoppa svo
niður. Þegar við komum niður á
Tjörn gáfum við öndunum brauð
og ég fékk gjarnan ís. Ekki má
heldur gleyma bíóferðunum okkar.
Við fórum saman í bíó þar til ég
var orðin unglingur, og fannst vin-
konum mínum skrítið að ég væri
að fara í bíó með honum afa mín-
um. Einnig eru þær stundir
ógleymanlegar sem ég átti með þér
þegar þú varst að vinna á litla
verkstæðinu þínu niðri á Vatnsstíg.
Þar í kjallaranum áttir þú þinn eig-
in heim og þar sveif þinn andi yfir
öllu. Þar gat ég dundað við ýmis-
legt heilu dagana meðan þú bólstr-
aðir allskonar húsgögn og sæti
fyrir bíóin í Reykjavík. Þarna
mældir þú hvað ég stækkaði og
settir strik á vegginn með nafni
og dagsetningu og strikin voru
orðin mörg þegar við hættum að
mæla. Önnur afabörn bættust svo
seinna við og öll voru þau mæld
og skráð á þennan vegg sem eftir
öll þessi ár geymir heilmikla sögu
sem þú skráðir, afi minn. Löngu
seinna, þegar ég var farin að búa,
þá þróuðust málin þannig að ég
og maðurinn minn fengum íbúðina
í risinu leigða í þessu sama húsi.
Og enn varst þú að vinna á verk-
stæðinu þínu en stundum gat ég
kallað í þig í kaffi með því að banka
í miðstöðvarrörið uppi hjá mér og
þú heyrðir það niður í kjallarann
og komst þá upp og alltaf höfðum
við nóg að spjalla. Nokkrum árum
seinna, þegar ég gifti mig, þá
komst þú í veisluna til að samgleðj-
ast mér en ég man líka hvað þú
varst áhyggjufullur vegna ömmu
sem þá var á spítala mikið veik
og þú varst þá líka orðinn veill
fyrir hjarta. Ámma dó meðan ég
var í brúðkaupsferðinni og mikið
var erfitt að geta ekki verið hjá
þér þá. Þótt þú bærir þig jafnan
vel eftir dauða ömmu þá duldist
mér aldrei að söknuðurinn var mik-
ill enda sagðir þú mér eitt sinn að
þú værir alveg tilbúinn að fara
þegar kallið kæmi.
Þótt ég væri elsta barnabarnið
þitt þá átti ég yngsta langafabarn-
ið þitt, hana Hildi, og ég man hvað
þú gladdist innilega með okkur
hjónunum þegar þú komst að skoða
stúlkuna okkar. Þú var stoltur af
langafabörnunum þínum og dáðist
mikið að þeim. Ég þakka Guði fyr-
ir að þú fékkst að gleðjast með
okkur þegar Hildur varð 1 árs 13.
mars sl. En nú er komið að kveðju-
stund, afi minn. Þú hafðir síðustu
_________________________________MIÐVIKUDAGUR 9. APRÍL1997 37
MINNINGAR
árin verið iðinn við að sauma út
og perla, og þú varst einmitt að
dunda við svoleiðis nokkuð þegar
kallið kom. Elsku afi, takk fyrir
allt og allt. Guð blessi minningu
þína.
Þín,
Karen.
„Hérna afi malt, ég fann eitt í
viðbót handa þér.“ Þetta sagði litli
strákurinn minn við afa þegar hann
var búinn að tína nokkur vínber upp
í afa sinn. Takk, vinurinn minn,
sagði afi og Agnar Smári skreið
upp í fangið á honum og knúsaði
hann. En hvað þetta er sætt, hugs-
aði ég, þeir eru svo góðir vinir.
Við vorum saman fjölskyldan mín
i kaffiboði hjá foreldrum mínum,
þar sem afa fannst gott að vera
og kom oft í heimsókn. Þennan
dag, föstudaginn langa, var hann
hress og kátur, rabbaði mikið og
naut þess að vera með okkur, sagði
að sér liði svo vel. Afi hafði komið
með bólsturnálina með sér og Agn-
ar Smári hjálpaði honum að festa
tölu á sófann, þetta fannst litla
manninum mjög spennadi. Eftir
kaffið, kökurnar og skemmtilegar
frásagnir afa um gamla daga, stríð-
ið og alheimsmálin stóð hann upp,
kyssti og faðmaði alla bless á sinn
hlýja hátt. Sagðist vera að fara
heim að horfa á handboltann.
Klukkan var hálfsex og átti hann
von á að Halldór sonur sinn kæmi
að ná í sig klukkan sjö í kvöldmat-
inn. „Við sjáumst þá þar,“ sagði
ég og kyssti hann aftur.
Afi dó um klukkan 19.00, hann
hafði talað við Steinu tengdadóttur
sína í símann um klukkan 18.40.
Þau hlógu og gerðu grín að hand-
boltanum, sem var hans líf og yndi.
Og ekki fannst honum slæmt hvem-
ig Haukunum gekk, hann var nú
einn af stofnendum Hauka. Nú,
Steina kvaddi hann og sagði að
hringt yrði í hann þegar lagt væri
af stað að ná í hann. „Allt í þessu
fína, ég bíð rólegur hérna uppi.“
Síminn svaraði ekki stuttu seinna
hjá afa.
Já, lífíð er skrýtið, það var erfitt
að útskýra fyrir litlum strák að afi
mait væri farinn til Guðs svo
skömmu eftir að hann hafði kysst
strákinn sinn. „Ekki afi malt, ekki
minn afi malt, hann var ekki gam-
all maður,“ sagði hann. En afi fékk
að fara frá okkur eins og hann
vildi; heima í stólnum sínum með
saumadótið sitt í hendinni, því mik-
ill handavinnumaður var hann.
Ég kynntist afa fyrir sex árum.
Ég sá strax að þar var góður mað-
ur á ferð, sem allir kölluðu afa.
Svo ég fór til hans og sagði: „Ég
á engan afa, má ég líka kalla þig
afa? Nú, auðvitað elskan mín, ég
er afi allra,“ og það voru orð að
sönnu. Það sýndi sig best í því að
litlu systursynir mínir fengu alltaf
sömu ástúð og gjafir og Agnar
Smári sonur minn. „Nú, auðvitað
er ég afi þeirra líka,“ var svarið.
Þegar ég sagði afa frá því í
mars ’93 að við nafni hans ættum
von á barni í október svaraði hann
því til að ekki þætti honum slæmt
að fá barn í 75 ára afmælisgjöf!
Og mikið varð afi glaður þegar ég
komst ekki í afmælið heldur var á
fæðingardeildinni að eiga lítinn
afmælisstrák handa honum. Ég er
fegin því að þeir fengu að eiga
þijá afmælisdaga saman fyrir utan
allar aðrar góðar stundir sem við
fengum með afa malt. En þetta
kallaði Agnar Smári afi sinn, því
ef hann varð veikur eða kom í
heimsókn til afa þá fékk hann
malt. Því fannst þeim stutta alveg
raunhæft að kalla hann afa malt
og fannst afa það hið besta mál.
Við Agnar Smári viljum kveðja
afa malt með þessum fáu brotum
af góðum minningum okkar um
góðan afa. Hans verður sárt sakn-
aði af okkur sem og af heimili for-
eldra minna og fjölskyldu sem vilja
færa honum hjartans þakkir fyrir
hlýju og góðan vinskap í gegnum
árin.
Guð veri með þér, elsku afi.
Þín
Erla Guðrún og Agnar Smári.
Kveðja frá Knattspyrnufé-
lag'inu Haukum
Einn af öðrum kveðja þeir gömlu
félagarnir sem gátu sagt með stolti
að þeir væru sannir Haukamenn og
gátu rakið þátt sinn I starfinu allt
til upphafsins. Jón Halldórsson var
einn þeirra þrettán ungu drengja sem
tóku sig til á vordögum árið 1931
og stofnuðu Knattspyrnufélagið
Hauka. Það voru ekki margir á þeim
tíma sem spáðu þessu unglingafélagi
langra lífdaga, en tíminn hefur leitt
annað í ljós.
Jón tók virkan þátt í starfsemi
félagsins fyrstu starfsárin, en hann
fór ungur til sjós og hafði ekki sömu
tök á að æfa og keppa í knattspyrnu
og handknattleik líkt og æskufélag-
arnir. En Haukarnir voru alla tíð
ofarlega I huga Jóns og hann hugs-
aði hlýlega til gamla góða félagsins.
Þegar öldungaráð Hauka var stofnað
fyrir tæpum áratug, þar sem gömlu
félagarnir tóku upp þráðinn með
öflugu félagsstarfí, þá var Jón strax
einn af þeim sem lét sig helst aldrei
vanta á spilakvöldum eða í skemmti- ^
ferðum. Hann fylgdist vel með upp-
gangi og góðum árangri Hauka síð-
ustu árin og var stoltur af félaginu
sínu. Hann hafði líka mikinn áhuga
á þeim framkvæmdum sem nú eru
að komast á fulla ferð á framtíðar-
svæðinu á Ásvöllum og sá þar gaml-
an draum brautryðjendanna rætast.
Knattspyrnufélagið Haukar þakk-
ar gömlum og góðum félaga fyrir
giftudijúgt starf og sendir ættingjum
og aðstandendum hugheilar samúð-
arkveðjur. ___________
• Fleiri minningargreinar um
Jón Halldórsson bíða birtingar og •*• -
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR KRISTÓFER
GEORGSSON,
Túngötu 24,
Álftanesi,
Bessastaðahreppi,
lést á heimili s(nu þann 8. apríl.
Jóanna Sæmundsdóttir,
Steinn Sævar Guðmundsson,
Guðmundur Georg Guðmundsson, Helga Haraldsdóttir,
Jóhann Arngrímur Guðmundsson, Katrln Ingibergsdóttir,
Ásdís Harpa Guðmundsdóttir, Kristinn A. Sigurðsson,
börn og barnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar og sonur,
INGVAR BJÖRNSSON
lögmaður,
Skeljagranda 4,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum 7. april 1997.
Kolbrún Baldvinsdóttir,
Margrét Ursula Ingvarsdóttir,
Björn Ólafur Ingvarsson,
Sigurlína Valgerður Ingvarsdóttir,
Margrét Þorsteinsdóttir, Björn Ingvarsson.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JENSÍNA MARÍA KARISDÓTTIR,
Framkaupsstað,
Eskifirði,
lést á hjúkrunardeild Hulduhlíðar Eskifirði, hinn
7. apríl.
Helgi Garðarsson, Herdfs Hallbjörnsdóttir,
Ágústa Garðarsdóttir, Helgi Hálfdánarson,
Jónfna Garðarsdóttir, Svavar Svavarsson,
barnabörn og barnabamaböm.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaöir, afi og
langafi,
STEFÁN ÞORSTEINSSON
frá Ólafsvík,
verður jarðsunginn frá Áskirkju fimmtudaginn
10. apríl kl. 13.30.
Þorsteinn Stefánsson
Aðalbjörg Stefánsdóttir,
Guri Liv Stefánsdóttir,
Sigrún Stefánsdóttir, Jón Ólafsson,
Birgir Stefánsson,
Liv Gunnhildur Stefánsdóttir, Snæbjöm Þórðarson,
Haukur Stefánsson, Jónina Loftsdóttir,
Hilmar Þór Björnsson,
barnabörn og langafabörn.