Morgunblaðið - 12.04.1997, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 12. APRÍL 1997 23
11
IM
blöndunni í skamma hríð. Kjúk-
lingaréttur með hnetum var líka
bragðmikill og svo sterkur að það er
óhætt að segja að við höfum fljót-
lega orðið þyrst.
• • •
g svo var beðið um hrís-
grjón, til að draga úr
munnholshitanum og
hvfla bragðlaukana í smá-
stund. Þá vorum við búin að sóða
dúkana rækilega út, vegna þess að
enginn var með tíu í að borða með
prjónum. En það þykir bara kurteisi
að sóða dúkinn út. Það er merki um
að ekki hafí skort á matinn.
En hrísgrjón liggja ekkert á lausu
í Kína.
í þessum hluta landsins eru hrís-
grjón helst ekki borin á borð.
Ekki fyrr en í restina - ef ske
kynni að gestir væru ekki mettir.
Það þykir alveg voðalegt.
Hrísgrjón eru til að fylla svanga
maga. Þau eru alls ekki hluti af kín-
verskri matargerð.
Auðvitað vitum við á vesturlönd-
um það ekki, vegna þess að hér er
borið í mann mikið magn af hrís-
grjónum til að hægt sé að spara ann-
að og dýrara hráefni, eins og kjöt,
físk og grænmeti.
A Veitingahúsi fjölskyldu Maós
formanns, fengum við svo sannar-
lega að sannreyna hið kínverska
máltæki: Vel ft-amreiddur réttur á
að hafa liti sem höfða til augans, ilm
sem örvar lyktarskynið, hljóm sem
höfðar til eyrans (samanber brak-
andi kínarúllur og wontons), og auð-
vitað bragð sem gleður munninn.
í Kína er litið á matargerð sem
listgrein. Sú tækni sem Kínverjar
beita hefur þróast öld fram af öld;
hefur borist frá einni kynslóð til
annarrar; móðir kennir dóttur og
svo framvegis. Uppskrifth' voru
taldar til fjölskyldudýrgripa, þær
voru vel varðveitt leyndarmál og
hreint ekki skrifaðar niður. Fyrir
þann sem ætlar að læra kínverska
matai'gerð, fer stór hluti af náms-
tímanum í að læra að skera ótal
krydd-, grænmetis- og ávaxtateg-
undir rétt. Það getur reynt á þolrif-
in hjá þeim lærlingi sem ætlar sér
að nema kínverska matargerð og
ekki bætir úr skák að siðareglur
banna að hann spyrji meistara sinn
spurninga. Meistarinn upplýsir
hann ekki heldur um neitt. Ef lær-
lingurinn ætlar eitthvað að læra,
gerir hann það með því að fylgjast
með meistara sínum vinna. Það þarf
því töluvert þolinmóðan einstakling,
til að halda það út að horfa út und-
an sér í þijú ár.
Kannski ein af ástæðunum fyrir
því að kínversk matargerð er list-
grein. Þolinmóðarí þjóð er varla til.
Tveimur kvöldum eftir heimsókn-
ina á Veitingahús fjölskyldu Maós
var snætt á alþýðuveitingahúsi, sem
var í næstu götu við hótel Islending-
anna. Þar var maturinn ekki eins
sterkur, en bragðmikill og „hrika-
lega“ vel útilátinn. Einn vinsælasti
rétturinn á þessum stað var líka
heilgrillaður fiskur, en í þetta sinn í
súrsætri sósu. Það hefur mér aldrei
þótt góð sósa, nema hún sé bragð-
bætt með miklu chili. Sú súrsæta
sósa sem þarna var á fiskinum, var
hins vegar ákaflega bragðgóð; ekki
eins sæt og við eigum að venjast hér
og ekki eins þykk og slímkennd.
Þarna fengum við líka kjúkling með
hnetum, nautakjöt og svínakjöt,
fískrétti í alls kyns hoi sin og
ostrusósum, chilirétti og það sem
mér þótti best það kvöldið; núðlu-
rétt. Það var einstaklega ljúffengur
réttur úr hrísgrjónanúðlum, með
gufusoðnu grænmeti.
Það má segja að þessir tveir stað-
ir hafi farið langt fram úr vænting-
um okkar hvað varðar kínverska
matargerð. Það má líka segja að
þeir hafi verið valdir fyrir okkur.
Hins vegar prófaði ég tvo aðra kín-
verska staði, af handahófi, til að
prófa matinn - og það var alltaf
sama sagan: Maður borðaði þangað
til mann langaði aldrei að þurfa að
borða aftur og nokkrum klukku-
stundum síðar dauðsá maður eftir
að hafa ekki klárað allan matinn,
sem var borinn fyrir mann.
Eg játa að ég gerðist brotleg við
flestallar greinar viðvörunarklúbbs-
ins í þessari ferð. Borðaði kjöt og
fisk og grænmeti; bæði ferskt og
soðið. Líka þessa dýrðlegu kín-
versku ávexti sem við fáum bara
niðursoðna hér. Þeir voru alltaf á
morgunverðarborðinu og það var
bara ekki hægt að standast þá.
Drakk ekki vatn úr krönunum, en af
flöskum. Braut einu sinni grundvall-
arreglu; fékk mér grillmat á teini úti
á götu. Varð ekki meint af; er
kannski eitraðri en gengur og ger-
ist. Fékk aldrei í magann, varð
aldrei bumbult, en á enn eftir að
smakka það sem ég reyndi að fá, en
fékk ekki: Engisprettur og snáka.
Legg drög að því að smakka það
næst. Myndi líka prófa hund og kött.
Það stendur bara ekki til boða.
• • •
egar maður fer til
London, fer maður í leik-
hús. Þegar maður fer til
Parísar, fer maður á lista-
söfn. Þegar maður fer til Kína, borð-
ar maður. Mikinn morgunverð, mik-
inn hádegisverð, mikinn kvöldverð.
Allt er jafn hrikalega gott.
Enda fór það svo, að eftir eina
viku var ég orðin kúguppgefin á að
borða. Eg borða venjulega brauð-
sneið og súpu í hádeginu og svo heit-
an mat á kvöldin - þegar ég nenni
að elda. (Stundum er það bara brauð
steikt í eggi, sem ég baka síðan með
osti í ofni og helli Maple sírópi yfir).
Heil vika af margréttuðum máltíð-
um þrisvar á dag, reyndi því nokk-
uð á þanþol meltingarfæranna.
Kom heim og fastaði. Næstum því.
Vatn og hrísgrjón í fimm daga til að
gefa maganum tækifæri til að finna
sína réttu stærð, eða smæð, aftur.
En þegar mig langar að borða, þá
langar mig bara í eina tegund af
mat:
Kínverskan - svona eins og þeir
elda í Kína.
Shame. Alls seldi Pat
Boone 53 milljónir
platna, en hefur ekki
átt lag á vinsældalistu-
m síðan 1962.
Sjálfur segir Pat
Boone svo frá í bækl-
ingi geisladisksins, þar
sem hann reynir að
rökstyðja ákvörðun
sína, að á tónleikaferð
um England 1987 hafi
hann verið að spjalla
við undirleikara sína,
sem voru allmiklu yngri
en hann. Einn þeirra
stakk upp á því að þeir
myndu bregða sér í hljóðver og taka
upp plötu, sem Boone þótti ekki ráð-
legt; hann væri búinn að taka upp
allar gerðir tónlistar tíu sinnum og
því ekki ástæða til að halda áfram.
Þá var það að annar liðsmanna
Boones stakk upp á því að hann tæki
upp þungarokkplötu, sem vakti
mikla kátínu, en hugmyndin gerjað-
ist með honum og þegar hann fór að
hlusta á þungarokk áttaði hann sig á
því að þar fór hinn besti efniviður,
ekki síst ef almennilegir menn
myndu um véla. Því var
það að hann fékk
nokkra fremstu útsetj-
ara og upptökustjóra
Bandaríkjanna, sem eru
þekktir fyrir flest annað
en þungrokk, valdi lög
og tók síðan upp plöt-
una sem kom út í síða-
sta mánuði.
Platan vakti geysi-
athygli sem vonlegt er
og þó að margir hafi
tekið henni afar illa,
sérstaklega heittrúar-
fólk sem telur Boone
handbendi djöfulsins,
hefur hún selst þokkalega, og
Boone er hæstánægður.
Sem stendur er Boone að
skipuleggja tónleikafór um þver
Bandaríkin, aukinheldur sem MTV-
sjónvarpsstöðin hefur óskað eftir þvi
að hann taki „one on one“ með
Dennis Rodman. Boone segist
mæddur yfir því hvað trúbræður
hans hafi margir tekið honum illa og
bætir við að illa sé komið fyrir trú-
mönnum ef þeir geti ekki gert að
gamni sínu.
FÁÐU ÞÉR MIÐA FYRIR KL. 2
.2