Morgunblaðið - 12.04.1997, Blaðsíða 42

- "42 LAUGARDAGUR 12. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
INGIBJÖRG
SIG URGEIRSDÓTTIR
+ Ingibjörg Sig-
urgeirsdóttir
var fædd á ísafirði
14. maí 1932. Hún
lést á heimili sínu
6. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sveinsína Björg
Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 17.5.
m 1908, d. 11.9. 1983,
og Sigurgeir
Bjarni Halldórsson
sjómaður, f. 2.3.
1908, d. 31.3. 1972.
Ingibjörg var næst-
elst ellefu barna þeirra hjóna,
hin eru: Hafsteinn, f. 16.9.
1930, Sigrún, f. 23.4. 1935,
Sæunn, f. 12.11. 1936, Garðar,
f. 15.11. 1938, Helga, f. 18.2.
1940, Halldór, f. 7.2. 1943,
Margrét, f. 23.8. 1944, Lilja,
f. 3.3. 1946, Hafþór, f. 28.6.
1949, og Sveinsína Sigurveig,
f. 13.7. 1950. Bróðir Ingibjarg-
ar samfeðra er
Hörður Bergmann,
f. 23.7. 1936. Ingi-
björg eignaðist tvö
börn, þau eru: 1)
Pálína Kristín, f.
6.9. 1951, hennar
maður er Eiríkur
Þórðarson. Hún á
synina Inga Þor-
grím og Ottar. 2)
Sigurgeir Bjarni,
f. 11.4. 1953, hann
á Árna Hlöðver og
Jónu Ingibjörgu og
fóstursoninn Odd-
geir Má. Dóttur-
sonarsynir Ingibjargar eru
Almar, Brynjar og Fannar
Ingasynir.
Eftirlifandi eiginmaður
Ingibjargar er Þorgrímur
Guðnason, f. 17.9. 1933.
Útför Ingibjargar Sigur-
geirsdóttur fer fram frá Isa-
fjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
' 'í’ Elsku Inga amma. Þu varst okk-
ur alltaf svo góð og þú sendir okk-
ur líka alltaf gjafir á jólum og af-
mælisdögum og þá oftast eitthvað
sem þú bjóst til sjálf, því handlagn-
ari konum hef ég ekki kynnst en
þér og Pöllu. Þeir hlutir verða nú
mun dýrmætari en þeir voru áður.
Ef ég kom í heimsókn var alltaf
stjanað við mig og alltaf boðið mjólk
og með því. Þú varst alltaf að baka
og bestu kleinurnar fékk maður hjá
þér.
**■> Það er sárt að kveðja, en við vit-
um að þér líður vel á þeim stað sem
þú ert núna. Guð geymi þig, elsku
amma. Sofðu rótt.
Elsku afí, Palla og Sigurgeir, ég
bið Guð að styrkja ykkur og styðja
í ykkar mikla missi.
Hörður Sævar, Sverrir
Gumundur og Sigrún
Gunndís Harðarbörn.
Nú ertu leidd min ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna fri.
Við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(H. Pétursson.)
Dauðinn kemur alltaf jafn mikið
á óvart, jafnvel þó hann hafi gert
boð á undan sér. Þannig var það
líka þegar ég fékk þær fréttir að
þú værir öll, elsku Inga frænka.
Víst vissum við að þú barðist við
illvígan sjúkdóm, en lífsgleði þín
og kraftur fékk okkur til að gleyma
að það gæti styst í kveðjustundina.
Við getum þakkað almættinu að
þú varst nánast sjálfbjarga til
hinstu stundar, það hefði ekki átt
við þig að liggja rúmföst. Þú varst
"^aldrei með neitt hangs, máttir ekki
vera að því að vera veik. Það sýndi
sig best þegar þú fórst í lyfjagjöfina
á spítalann, þá varst þú farin um
leið og síðasti dropinn féll. Minning-
amar um þig verða okkur sem eft-
ir erum nú, svo dýrmætar. Ég minn-
ist þín í gegnum árin sem fallegrar
konu, þú varst alltaf vel til höfð,
hárið undantekningarlaust vel lagt
og fötin smekkleg. Og þó að þú
starfaðir oft við óhefðbundin kven-
mannsstörf eins og sjómennskuna
og í glerverksmiðjunni varst þú
•j'húsmóðir fram í fíngurgóma. Um
það bar fallegt heimili ykkar Gríms
vott. Fyrir okkur systrabörnunum
þínum var alltaf svolítill ævintýra-
ljómi sveipaður um þig, þegar við
vorum að alast upp, þú og mamma
voruð alltaf svo nánar sem gerði
það að verkum að við vorum alltaf
nálægt þér. Það voru nú ekki allir
*<rsem gátu státað sig af því að eiga
frænku sem hefði siglt til útlanda
og í ofanálag sungið inn á plötu.
Þú varst líka óspör á að stytta okk-
ur stundir, sitjandi uppi á eldhús-
borðinu hennar mömmu, spilandi á
gítarinn þinn og söngst flott dægur-
lög. Við litlu aðdáendurnir sátum á
gólfinu og hrifningin var ósvikin.
Fyrir mér sem barni var alltaf
samasemmerki á milli sumarkom-
unnar og ykkar Gríms. Um leið og
sumarið kom fór Inga „litla“ systir
mín til Dóra bróður þíns og ég fór
til ykkar þau sumur sem þið bjugg-
uð ekki hér fyrir vestan. Fyrir mér
var það heilt ævintýri að fara úr
stórum sysktinahóp og verða allt í
einu eins og prinsessan á bauninni,
enda voru börnin þin orðin fullorðin
þá. Og þú kunnir að láta með litlar
frænkur, við fórum í búðaráp, skoð-
uðum höfuðborgina, fórum á veit-
ingahús, söfn og í útilegur. Það
besta við þessar samverustundir
fyrir utan eftirlætið var það að þeg-
ar ég kom heim, þá gat ég státað
af því við systkini mín að ég væri
búin að eignast nýjan afa á Hrafn-
istu. Þeim þótti eðlilega erfitt að
skilja það, en ég var snögg að út-
skýra að Guðni pabbi Gríms,
tengdapabbi móðursystur minnar,
hann væri jú afi minn. Það nennti
enginn að rökræða þessi mál við
mig og ég var afanum ríkari en þau
hin. Þegar ég svo fullorðnaðist var
það svo eðlilegt að þið Grímur yrð-
uð amma og afi hjá börnunum mín-
um. Þessu hlutverki skiluðuð þið
bæði svo vel að unun var á að horfa
og þið sýnduð börnunum mínum
alltaf ást og alúð sem verður seint
fullþökkuð.
Fyrir viku, á laugardeginum,
kom ég síðast til þín með Pöllu
dóttur þinni, það var eins og eitt-
hvað ýtti okkur af stað. Þú gerðir
lítið úr veikindunum, sagðist vera
svolítið slöpp, en það mátti ekki
tala um annað en að við fengjum
kaffi og meðlæti. Við áttum með
þér góða stund og þú fékkst að sjá
litlu dóttur mína ganga í fyrsta sinn.
Við kvöddum þig og þá hefði ekki
hvarflað að mér að þú yrðir látin
að morgni. í veikindum þínum sýnd-
ir þú æðruleysi og dugnað og þú
stóðst ekki ein, Grímur og börnin
þín, Palla og Sigurgeir, stóðu við
hlið þér og studdu allt til síðasta
dags.
Barnabörnin voru þér hjartfólgin
og augasteinninn þinn Ottar var
duglegur að vitja þín og sýna þér
hlýju. Skarð hefur verið höggvið í
stóra systkinahópinn þinn og ég
veit að þar mun þín sárt saknað.
Vinahópurinn þinn á Hlíf verður
ólíkt fátæklegri þegar þig vantar,
en ég veit að Tolla og Gunna, bestu
vinkonur þínar, verða ólatar að
halda merki þínu á lofti og halda
hópnum saman. Mestur er þó miss-
ir elskulegs eiginmanns, barna og
fjölskyldna þeirra. Ég vil senda
þeim mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Megi minningin um yndislega konu
verða ykkur huggun í ykkar mikla
missi og sefa sárasta söknuðinn.
Að lokum þegar ég kveð þig í
síðasta sinn, elsku frænka mín, þá
vil ég þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig. Það mun verða
tómlegt án þín, en litríkar persónur
eins og þú skilja eftir sig minningar
sem verða okkur hinum fjársjóður
sem aldrei grandast.
Guð geymi þig, þar til við hitt-
umst á ný.
Þín systurdóttur,
Kolbrún Sverrisdóttir.
Vorið er í nánd og með vorkom-
unni fyllumst við bjartsýni að allt
verði betra með hækkandi sól. En
því miður, elsku Inga, auðnaðist þér
ekki að fagna vorinu með okkur.
Það var mér mikils virði að vera
þér stoð í veikindum þínum þar sem
þú þurftir að vera um tíma hér fyr-
ir sunnan. Elsku Inga, ég var stolt
af þér þegar við vorum saman og
þú fékkst úrskurð úr rannsóknum
og læknirinn spurði hvort þú vildir
að hann væri alveg hreinskilinn við
þig og þú svaraðir: „Já, ég vil fá
að vita allt.“ Hvað þú varst sterk
og dugleg þegar hann sagði að
þetta væri krabbamein sem væri
ekki skurðtækt. Þá tók við tími
erfiðrar lyfjameðferðar, en þú varst
svo jákvæð og þið Grímur tókuð á
þessu á svo jákvæðan hátt í alla
staði. Síðast þegar þú komst í lok
mars fannst mér þú svo hress og
lyfjameðferðin lofaði svo góðu að
ég hafði ekki ímyndað mér að þú
færir svona fljótt. Þegar við töluð-
um saman síðastliðinn laugardag
varstu svo veik að við ákváðum að
slíta tali, en ég hringdi í þig kvöld-
ið eftir. En því miður, elsku Inga,
varð ekki af því, því þú andaðist
þá um morguninn, en mikið hugs-
aði ég til þín þetta sunnudagskvöld.
Elsku Inga frænka, ég man hvað
ég var stolt af þér þegar þú varst
sjómaður og talað var um að það
væri ekkert slor að vera í fæði hjá
henni Ingu kokki. Einnig minnist
ég þess þegar ég heimsótti ykkur
Grím í glerverksmiðjuna í Sand-
gerði og svo seinna þegar ég kom
og fór að vinna í humri, þá var
ekkert vandamál hjá ykkur Grími
að hýsa mig. Ég minnist þess líka
hvað mér fannst gott að eiga þig
að þegar ég var unglingur og vildi
ekki ræða mín vandamál við
mömmu. Þá fór ég til þín og ræddi
málin við þig í trúnaði. Það var
alltaf gott að eiga þig að, takk fyr-
ir það.
Síðast þegar þú komst suður,
komstu með skreytingu utan um
kertin fyrir fermingu Telmu, sem
verður ekki fyrr en á næsta ári.
Skreytinguna bjóst þú til sjálf og
mun ég varðveita hana vel þar til
að því kemur að nota hana. Það
er alltaf erfitt að kveðja, hvernig
sem dauðann ber að, en ég er þakk-
lát fyrir að þú þurftir ekki að kvelj-
ast eins og Sigurgeir afi, algerlega
rúmliggjandi. Þú fékkst að halda
meðvitund til hinstu stundar. Nú
ert þú komin til ömmu og afa og
munu þau taka á móti þér og aðrir
ástvinir. Stutt er stundum stórra
högga á milli því ekki eru nema
átta mánuðir síðan við kvöddum
Hödda og Sverri.
Elsku Inga, það var eins og létt-
ir, ósýnilegir hlekkir tengdu okkur
saman sterkari en stál og óslítandi,
hvar sem við vorum, alltaf hélst
sambandið. Ég mun ætíð sakna þín
og minninguna um þig mun ég og
fjölskylda mín geyma vel.
Elsku Grímur, Palla, Eiríkur,
Sigurgeir Bjarni, Ingi, Óttar og all-
ir aðrir ástvinir. Það er erfitt að
horfa á eftir ekki eldri manneskju,
en Inga var tæplega sextíu og fimm
ára gömul.
Ég bið Guð að styðja ykkur öll
í þessari miklu sorg og við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Sveinsína Björg Jónsdóttir
og fjölskylda, Hafnarfirði.
Elsku Inga frænka. Ég man eft-
ir því þegar ég hringdi til þín sumar-
ið 1994 og spurði hvort ég mætti
koma í heimsókn til þín og Gríms
til Siglufjarðar og vera í tvær vik-
ur. Svarið var auðvitað já. Ég kom
keyrandi með Sigurgeiri Hrólfi frá
Hafnarfirði. Þetta voru skemmti-
KARL
JÓNA TANSSON
+ Karl Jónatans-
son bóndi á
Nípá í Köldukinn
var fæddur á Sandi
í Aðaldal 16.
desember 1913.
Hann lést í Sjúkra-
húsi Húsavíkur 3.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðfinna
Friðbjarnardóttir
og Jónatan Jónas-
son. Systkini hans
eru Sigurbjörg,
Friðbjörn, Krist-
jana, Vilborg og
hálfsystir, Hansína.
Eftirlifandi eiginkona Karls
er Sólveig Bjarnadóttir. Börn
þeirra eru: Kári, eiginkona
Hjördís Sævar Harðardóttir,
búsett á Nípá, Guðfinna Aðal-
heiður, eiginmað-
ur Björn Rúriks-
son, búsett á Sel-
tjarnarnesi, og
Bryndís, búsett á
Akureyri, eigin-
maður hennar Áki
Elísson, d. 12. mars
1994. Börn Sólveig-
ar af fyrra hjóna-
bandi eru Bragi
Húnfjörð Kárason,
bóndi á Þverá í
Húnavatnssýslu, og
Rakel Kristín
Káradóttir, eigin-
maður Níels Eyj-
ólfsson, búsett í Hafnarfirði.
Barnabörn þeirra eru þrettán
og eitt barnabarnabarn.
Útför Karls fer fram frá
Þóroddsstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi minn.
Ég gleymi því aldrei hvað þú
varst ánægður þegar ég kallaði þig
pabba í fyrsta sinn. Alltaf hefur
verið kært á milli okkar og aldrei
hef ég fundið fyrir því frá þér að
ég væri ekki eitt af þínum börnum.
Einnig barst þú mikla umhyggju
fyrir Braga, albróður mínum, sem
ólst upp hjá föðurforeldrum okkar
Braga. Ég var á fjórða ári þegar
þið mamma ákváðuð að setjast að
á Nípá og ólst ég þar upp. Þegar
ég hugsa til baka og rifja upp
æskuárin, þá man ég aldrei eftir
þér öðruvísi en sívinnandi. Þú varst
mjög áhugasamur um að rækta
jörðina þína vel og allt lék í höndun-
um á þér. Þú varst einstaklega
vandvirkur og góður smiður, hvort
sem það var við húsbyggingar,
húsgögn eða innréttingar ýmiss
konar. Þegar þú svo áttir stundu
aflögu varstu að dunda við smærri
hluti, sem oft voru ætlaðir okkur
börnunum. Ég man vel eftir skíðun-
um, sem ég fékk frá þér ein jólin,
og fallega dúkkurúminu með
myndunum, sem ég lék mér mikið
að og dóttir mín og dótturdóttir
hafa einnig haft mikla ánægju af.
Síðustu ár hefur þú heilsu þinnar
vegna ekki haft ánægju af lífinu
og veit ég að þú ert hvíldinni feginn.
Elsku pabbi, að leiðarlokum
þakka ég þér samverustundimar
og bið góðan Guð að blessa þig
alla tíð.
legar tvær vikur, sérstaklega þegar
við fórum þijú, ég, þú og Grímur,
á Síldarminjasafnið, það var rosa-
legt fjör. Þar kynntist ég líka stelpu
sem heitir Auður og systkinum
hennar. Þú varst alltaf að kenna
mér að gera körfur úr íspinnum og
Grímur var alltaf að kenna mér
nýja og nýja kapla. Þessi ferð er
mér mjög minnisstæð. -
Mér brá þegar ég frétti að þú
værir rosalega veik fyrir áramótin
og þyrftir að koma suður i rann-
sókn. Við tókum á móti þér 30.
desember og keyrðum þig beint á
spítalann. Það liðu nokkrir dagar
og þú stóðst þig eins og hetja í
þessum erfiðu rannsóknum og þeg-
ar þú fréttir að þú værir með
krabbamein sem ekki væri hægt
að lækna með skurðaðgerð. Eg
dáðist af því hvað þú varst alltaf
dugleg og jákvæð og hvað þið Grím-
ur tókuð samhent á þessum erfiðu
veikindum.
Þú varst alltaf svo glöð og fín
til fara og mikil föndurmanneskja.
Þú varst svo hress þegar þú fórst
heim til þín 21. mars og mig grun-
aði ekki að ég fengi ekki að sjá þig
aftur.
Blessuð sé minning elsku Ingu
frænku.
Telma Dögg.
Elsku Inga frænka. Mig grunaði
ekki að við værum að kveðjast í
síðasta sinn er þú fórst heim til þín
til ísafjarðar fyrir páskana. Þú ætl-
aðir að koma aftur í maí og áttir
þá að fara aftur á spítalann í lyfja-
meðferð og rannsókn. Rannsóknin
fyrir páskana lofaði góðu enda
varstu mun hressari núna en um
árarnótin.
Ég var svo vakin sunnudaginn
6. apríl og þá var mér sagt að þú
værir dáin. Ég trúði því ekki svo
ég sagði bara „er það“, og lagði
mig svo aftur. Svo einni klukkustund
síðar vakti mamma mig. „Hún Inga
frænka þín dó í morgun,“ það var
þá sem ég áttaði mig, fattaði hvað
hafði gerst. Ég vil þakka þér fyrir
allt, elsku Inga, og minningin um
þig mun lifa í hjarta mínu.
Jóna Júlía Sigurbjartsdóttir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín,
Rakel.
Elsku afi. Þá er komið að kveðju-
stund. Margt kemur upp í huga
okkar þegar við hugsum til baka
um þær samverustundir, sem við
áttum meðan þú varst frískur
heima í sveitinni. Við systkinin
vorum mikið hjá ykkur ömmu á
Nípá og þið tókuð okkur alltaf opn-
um örmum.
Mikið fannst okkur gott að koma
í sveitina og vildum við helst fá
að vera eftir í hvert skipti sem við
komum í heimsókn.
Sumrin voru skemmtilegasti
tíminn því þá var svo mikið um að
vera. Minnumst við þess sérstak-
lega þegar mikið var að gera í
heyskapnum og þú varst tímunum
saman á vélunum úti á túni, hvað
það gladdi þig mikið þegar við
færðum þér kaffi og settumst smá
stund í grasið hjá þér og spjölluðum
saman. Þú varst mjög áhugasamur
um það sem við vorum að gera og
þau ár sem við áttum heima í Dan-
mörku varstu oft að spyija um
Helsingjaeyri og það sem við upp-
lifðum þar.
Elsku afi, nú hefur þú fengið
hvíldina og það er gott til þess að
hugsa að nú líður þér vel.
Sól ris frá foldu,
birta umlýkur,
allar kvalir burt strýkur.
Kristur við tekur,
hans kærleikur þekur,
til himna hann leiðir.
(Maren Jakobsd.)
Guð geymi þig.
Eyjólfur Karl og Sólveig.