Morgunblaðið - 04.06.1997, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 4. JÚNÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNAR
ÓLASON
+ Gunnar Ólason
fæddist á
Isafirði þann 30.
október 1931.
Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans að
morgni 28. maí sl.
Foreldrar hans
voru sr. Óli Ketils-
son, prestur í Ög-
urþingapresta-
- ' kalli, N-ísafjarð-
arsýslu, fæddur 26.
september 1896 á
Isafirði, dáinn 25.
mars 1954 og kona
hans María Tómasdóttir, fædd
4. nóvember 1896 á Isafirði
dáin 24. maí 1978. Systkini
Gunnars eru: Kristín Álfheiður,
fædd 11. april 1919, gift Kol-
beini Kristóferssyni lækni;
Ingibjörg, fædd 2. september
1920, átti Gunnar Bjarnason
sjómann á Akranesi sem lést
1971; Katrín, fædd 12.mars
1926, dáin 29. október 1965,
átti Árna Garðar Kristinsson
frv. auglýsingasljóra Morgun-
* blaðsins sem lést 1987 og Bolli,
loftskeytamaður, fæddur 10.
mars 1929, kvæntur Kristínu
Guðjohnsen fulltrúa sem lést
1990.
Gunnar lauk gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum á Akur-
eyri 1950, Iðnskólanum í
Reykjavík 1954, vélvirkjanámi
i Vélsmiðjunni Hamri hf. 1955,
vélstjóraprófi frá
Vélskólanum í
Reykjavík 1958 og
rafmagnsdeild 1959
auk Tækniskóla ís-
lands 1965. Hann
starfaði hjá Skipa-
deild SÍS 1959-1963
og Vélsmiðjunni
Hamri 1963-1964.
Árið 1966 réðst
hann til starfa hjá
Eldvarnareftirliti
Reykjavíkurborgar
og veitti því umsjón
frá árinu 1972.
Gunnar kvæntist
þann 1. október 1965 Guðrúnu
Sigríði Sverrisdóttur meina-
tækni, fædd 8. janúar 1933.
Hún er dóttir Sverris Samúels-
sonar bifreiðaeftirlitsmanns,
fæddur 27. ágúst 1906, dáinn
9. maí 1989, og konu hans,
Ellenar Eyjólfsdóttur verslun-
arkonu, fædd 22. apríl 1911,
dáin 7. júni 1994. Börn Gunn-
ars og Guðrúnar eru: Katrín,
fædd 7. maí 1966 og drengur,
fæddur 8. september 1971,
dáinn 9. sama mánaðar. Kjör-
sonur Gunnars og sonur Guð-
rúnar er Ragnar Þórisson raf-
virki, fæddur 24. júlí 1958.
Dætur Ragnars eru Hrafnhild-
ur Lára, Ellen og Guðrún
Edda.
Utför Gunnars fer fram í
dag frá Bústaðakirkju og hefst
athöfnin klukkan 15.
Þegar náinn samferðamaður í lífi
manns hverfur skyndilega burt úr
^ þessu lífí vakna ýmsar minningar
í huga þess sem eftir stendur. Þann-
ig er það nú þegar starfsfélagi minn
og fyrrum skólafélagi, Gunnar Óla-
son, umsjónarmaður eldvama,
kveður þetta líf eftir skammvinn
en erfið veikindi. Þá vakna í huga
mínum margar góðar minningar og
þakklæti fyrir viðkynningu og vin-
áttu sem varaði í rúm þrjátíu ár
og aldrei bar skugga á.
þegar Tækniskóli íslands var
settur í fyrsta sinn haustið 1964
hittumst við Gunnar fyrst. Vorum
við í hópi 13 nemenda sem hófu
þá tæknifræðinám við íslenskan
tækniskóla fyrstir allra, en Gunnar
er sá fyrsti sem hverfur úr þeim
' -f hópi. Mikið kapp var í okkur nem-
endunum að stunda námið og ná
sem bestum árangri til að láta ekki
rætast hrakspár þeirra er voru van-
trúaðir á að slíkt nám væri hægt
að stunda í alvöru hér á landi. Fljót-
lega kom í ljós að Gunnar bar af
okkur hinum hvað varðaði skilning
á námsefninu. Var það Iíka svo
þegar við lukum prófi að vori 1965
að Gunnar varð langefstur okkar
og hlaut það háar einkunnir að
aðrir munu ekki hafa fengið þær
hærri meðan prófverkefni Tækni-
skóla íslands voru sótt til Danmerk-
ur. Á þessum vetri tókst góð vin-
átta með okkur Gunnari. Fórum við
^ til Danmerkur þá um sumarið til
að ljúka tæknifræðináminu þar.
Eftir skamma veru þar úti veiktist
hann og var lagður inn á spítala
um smátíma. Hætti hann þá við
frekara nám og fór heim. Var það
skaði því hann átti mikið erindi inn
í hóp tæknifræðinga eða lengra því
í honum bjó andi visindamannsins
sem leitar kjarna hvers máls og
rasar ekki að niðurstöðum að óyfir-
veguðu máli. Það eðli hans kom
fram í öllum hans störfum.
Eftir heimkomuna var hann ráð-
inn til Eldvarnaeftirlits Reykjavík-
■*■** urborgar og varð yfirmaður þess í
ársbyijun 1972, og bar starfsheitið
umsjónarmaður eldvarna. Haustið
1972 réð ég mig sem tæknifræðing
hjá Eldvarnaeftirlitinu og störfuð-
um við Gunnar síðan saman í 24
ár eða þar til ég lét af starfí á sl.
ári. Vinátta sú er hafði tekist með
okkur í skólanum dvínaði ekki þó
~J við yrðum samstarfsmenn í tvo ára-
tugi og höfðum stundum ekki alveg
sömu skoðun á afgreiðslu mála, en
það varð okkur aldrei að sundur-
þykkju. Mat ég Gunnar meira eftir
því sem ég kynntist honum nánar.
Sem embættismaður var hann
einstakur. Hann leit ávallt á sig sem
þjón borgaranna en ekki hrokafull-
an refsivönd laga og reglugerða,
en þó kom hann ávallt fram af fullri
festu þegar það átti við. Bókstafir
reglugerða voru honum ekki heilag-
ar kýr. Þegar ráða þurfti úr vanda-
málum var það heilbrigð skynsemi
sem réð, en af henni átti hann gnótt.
Þeir sem til hans leituðu með úr-
lausn sinna mála fóru yfirleitt
ánægðir af hans fundi því hann var
þægilegur í viðmóti við alla og allir
nutu réttlætis og úr málum var
greitt eftir því sem mögulegt var,
stundum svo okkur samstarfsmönn-
um hans fannst fulllangt gengið,
en ávallt kom í ljós síðar að Gunn-
ar sá lengra og fleiri hliðar á hveiju
máli en flestir aðrir. Starfsandi inn-
an Eldvarnaeftirlits Reykjavíkur-
borgar var frábær undir stjórn
Gunnars því hann hélt utan um
störfin af sérstakri ljúfmennsku
sem allir virtu. Svo er sagt að ávallt
komi maður í manns stað. Þótt efa-
laust séu margir vel hæfir menn
færir að setjast í stól Gunnars nú
að honum látnum er það víst að
vandfundið verður meira ljúfmenni,
en þó skapfestumaður þegar við á.
Fjórum dögum áður en Gunnar
skildi við kom ég til hans á spítal-
ann þar sem hann )á. Var hann þá
þjáður og átti erfitt um mál. þegar
ég stóð upp frá rúmi hans til að
fara rétti hann mér höndina og
sagði: „Við sjáumst næst þegar þú
kemur yfir landamærin." Þessi orð
hans lýsa vel æðruleysi hans og
gáfum. Ég er líka sannfærður um
að við munum hittast þegar ég verð
að fara þá sömu braut og hann
hefur nú farið og þá endurnýjum
við vináttuna. Ég bið Drottin að
veita Guðrúnu konu hans og börn-
um þeirra styrk í söknuði þeirra og
til að lifa í þeirri vissu von að við
munum öll hittast seinna þegar far-
ið verður yfir „landamærin".
Ásmundur J. Jóhannsson.
Gunnar Ólason er genginn. Fyrr
en okkur starfsfélaga hans varði.
Við vissum reyndar að sjúkdómur-
inn sem heltók hann sleppir sjaldn-
ast taki sínu. Það er svo stutt síð-
an hann kom í hinstu heimsókn
sína á slökkvistöðina, hress og
kátur, en hann hætti að vinna
nokkru áður. Við sátum í kaffistof-
unni og spjölluðum og áður en leið
á löngu var farið að spyija Gunnar
út í ýmislegt varðandi eldvarnaeft-
irlitið en hann var ótrúlega minn-
ugur og margfróður um þau mál.
I því fólst meðal annars styrkur
hans sem starfsmanns. Hann þurfti
aldrei að svara: „Af því það stend-
ur í reglugerðinni", því hann gat
alltaf leiðbeint með rökum eða
dæmum, um lausnir frá fyrri tíð
eða þá að hann vitnaði til reynslu
sinnar sem stjórnanda á eldstað.
Á þeim þijátíu árum sem Gunn-
ar starfaði hjá Slökkviliði Reykja-
víkur sem yfirmaður eldvarnaeftir-
litsins, ávann hann sér virðingu
bæði innan liðsins og utan. Þegar
hann mætti á eldstað var hann
traustur og yfirvegaður. Margir
aðalvarðstjórar hafa sagt mér
hversu góð áhrif hann hafði á þá
á erfiðum stundum á eldstað, þeg-
ar hann var kallaður út á bakvakt-
inni.
Eitt af verkefnum Gunnars var
að fara yfir teikningar sem lagðar
voru fyrir bygginganefnd Reykja-
víkur og einnig sat hann flölda
bygginganefndarfunda. Þar var
hans minnst á fundi í síðustu viku.
Á þeirri stundu fann ég vel það
traust sem menn báru til Gunnars.
Hann ávann sér einnig virðingu
þeirra fjölmörgu hönnuða sem sótt-
ust eftir leiðbeiningum hans við
brunahönnun húsa. Hann var sann-
gjarn og réttsýnn embættismaður,
oft í vandasamri stöðu. En það
þurfti ekki stjórnsýslulög til að
halda utan um embættisverk hans.
Jafnræði og fagmennska voru hon-
um eðlislæg og með honum fer
mikil reynsla og þekking. Ég vil
þakka samfylgdina sl. sautján ár
og það verður ekki auðvelt að fylla
skarð hans innan Slökkviliðs
Reykjavíkur.
Ég veit að fráfall Gunnars er
mikið áfall fyrir Guðrúnu, eftirlif-
andi konu hans. Þau hjónin voru
samrýnd og votta ég henni og börn-
um þeirra innilegustu samúð mína.
Megi minning Gunnars Ólasonar
lifa meðal okkar og leiðbeina okkur
í störfum okkar.
Hrólfur Jónsson,
slökkviliðsstjóri.
Það er með sárum trega og sökn-
uði sem þessar línur eru skrifaðar
um frábæran samstarfsmann og
vin. Fyrstu kynni okkar voru í vél-
skólanum þar sem Gunnar var einn
besti nemandi sem ég hef kynnst.
Sama kom í ljós þegar hann hélt
áfram námi í fyrsta árganginum í
Tækniskóla íslands. Það var því
auðvelt val fyrir mig að ráða hann
sem fyrsta starfsmann sem ég réð
í slökkviliðið. Gunnar hóf störf í
slökkviliðinu aðeins tveim mánuð-
um á eftir mér og þegar starf
umsjónarmanns eldvarna losnaði
fimm árum síðar var jafnauðvelt
val að mæla með Gunnari í það
starf. Sem umsjónarmaður eld-
varna aflaði Gunnar sér virðingar
og vinsælda allra sem við hann
áttu erindi, hann undirbjó fundi
byggingarnefndar í Reykjavík og
nágrannasveitarfélögum í meira en
aldarfjórðung og lagði á ráðin um
brunavarnir allra húsa sem byggð
voru eða breytt á þeim tíma. Éinn-
ig sat hann marga þessa fundi sem
staðgengill slökkviliðsstjóra.
Gunnar var einnig annar staðgeng-
ill slökkviliðsstjóra sem æðsti yfir-
maður á eldstað og ávann sér þar
traust og virðingu varðliðsins.
Gunnar var fremur hlédrægur en
afar hlýr og drenglyndur. Tel ég
mig hafa misst einn besta vin minn
allt of fljótt og votta ástvinum
hans innilega samúð.
Rúnar Bjarnason.
Ég leyni því ekki að þar sem ég
sit hér og minnist góðs vinar er
ég með kökk í hálsinum og skamm-
ast mín ekki fyrir það.
Þegar fregnin kom um að Gunn-
ar væri látinn kom það sem sting-
ur í hjartastað. Þó við samstarfs-
menn hans höfum vitað um nokk-
urn tíma að hveiju stefndi, gerðist
þetta allt svo hratt, svo hratt. Það
var enginn aðdragandi að veikind-
unum, þau komu svo snöggt. Á
rúmum mánuði var öllu lokið.
En aðdáunarvert var hve Gunn-
ar tók veikindum sínum af miklu
æðruleysi, að minnsta kosti við
okkur félaga sína. Hann var sér
fullkomlega meðvitandi um að
hann ætti ekki langra lífdaga auð-
ið úr því sem komið var og talaði
um það og undirbjó af stóískri ró.
Gunnar var hæglátur, fáorður, en
traustur og vinsæll meðal starfs-
bræðra sinna. Sagt er oft að allir
séu góðir og kostum búnir eftir
andlát sitt. Gunnar var það. Það
þarf ekki að fegra hann umfram
það sem hann var.
Við Gunnar kynntumst fyrst í
Vélsmiðjunni Hamri árið 1952 þeg-
ar ég hóf þar nám í vélvirkjun.
Gunnar var þá þegar kominn á síð-
asta ár í sínu námi. Og þar kynnt-
ist ég fyrst hjálpsemi hans og
greiðvikni í garð okkar byrjend-
anna er hann sýndi okkur m.a.
hvernig ætti að log- og rafsjóða
svo vel færi. Að loknu námi hans
skildu leiðir okkar um hríð. Hann
fór í Vélskólann og þaðan sem
vélstjóri á sjóinn. Meðal annars
sigldi hann lengi á olíuskipinu
Hamrafelli á milli íslands og olíu-
hafnarinnar Bakú í Svartahafinu
og hafði frá mörgu skemmtilegu
að segja úr þeim ferðum.
Árið 1966 lágu síðan leiðir okk-
ar saman á ný er hann réðst til
starfa hjá slökkvistöðinni í Reykja-
vík, þar sem ég hafði ráðið mig
nokkru áður og hefur það sam-
starf staðið í yfir 30 ár.
Árið 1982 fórum við hjónin sam-
an með Gunnari og Guðrúnu á ferj-
unni „Eddu“ í þriggja vikna öku-
ferð um England, allt frá Wales í
norðvestri eftir endilangri vestur-
ströndinni til Cornwallskaga í suðri
og síðan upp með austurströndinni
til London og þaðan áfram til New-
castle þar sem við tókum feijuna
heim á ný. Við bjuggum á „bed
and breakfast“-stöðum og nutum
þess að vera til. Er þessi ferð okk-
ur hjónum ein minnisstæðasta og
yndislegasta utanferð sem við höf-
um farið.
Eftir þessa ferð urðum við Gunn-
ar trúnaðarvinir. Fyrir nokkrum
árum átti ég í veikindum og bjóst
allt eins við því að ég ætti ekki
margra ára lífdaga auðið. Um
þetta spjölluðum við Gunnar af
æðruleysi, m.a. hvernig best væri
að tryggja fjárhagslega afkomu
ijölskyldna okkar þegar stundin
nálgaðist.
Skömmu eftir að Gunnar hafði
fengið úrskurðinn um veikindi sín
og hve alvarleg þau í raun voru,
settist hann hjá mér og tjáði mér
að nú væri hann búinn að ganga
frá sínum málum eins og við höfð-
um rætt um á árum áður. Dæmi-
gert fyrir þennan trausta mann.
Gunnar skilur eftir sig stórt skarð
í hópi samstarfsmanna sjnna og
verður aldrei gleymdur. Ég kveð
mann sem ég bar mikla virðingu
fyrir óg þótti vænt um, eins og
öllum samstarfsmönnum hans.
Guðrúnu og fjölskyldunni send-
um við hjónin okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Tryggvi og Aðalheiður.
Elsku pabbi.
Núna er komið að kveðjustund-
inni hjá okkur en þrátt fyrir það
verður þú alltaf ofarlega í mínum
huga. Sorgin og söknuðurinn er
svo óbærilegur núna en ég vona
að þú verðir mér við hlið og leiðir
mig í gegnum erfiðleikana sem
framundan eru.
Ég veit að tveir síðustu mánuðir
voru ekki auðveldir hjá þér en ég
er fegin að þú þurftir ekki að þjást
lengi. Síðustu dagana sem þú lifðir
var það mikið dregið af þér að ég
veit ekki hvort þú vissir af mér.
En daginn áður en þú lést sat ég
við rúmið þitt og þá opnaðir þú
augun þín, horfðir beint á mig,
tókst um hendur mínar og brostir
til mín. Þú varst að kveðja mig og
þetta fallega augnablik á ég eftir
að varðveita í huga mínum alla
ævi. Betri pabba en þig hefði ég
ekki getað hugsað mér. Þú varst
alltaf mín hetja, stór og sterkur
og vissir allt best. Ekki veit ég hve
oft um ævina ég hef sagt: pabbi
sagði.. . Alla tíð varst þú minn
lærifaðir, hvort sem þú varst að
kenna mér nöfnin á öllum fjörðun-
um sem við keyrðum á ferðalögum
og fjöllunum sem við ókum fram-
hjá eða þegar þú varst að aðstoða
mig við heimalærdóminn. í seinni
tíð, eftir að ég var farin að heim-
an, átti ég það til að hringja í þig
og biðja þig um að aðstoða mig
við það að bora upp ljós, að setja
saman skápa og húsgögn eða eitt-
hvað annað sem ég kunni lítil skil
á. Aldrei stóð á þér að koma og
hjálpa mér þegar ég þurfti á þér
að halda. Oftast þurfti ég ekki einu
sinni að biðja þig því að þú áttir
það til að spyija hvort ég þyrfti
ekki aðstoð við þetta eða hitt.
Stundum gat ég verið óþolinmóð
við þig þegar ég vildi drífa hlutina
af, en nei, þú vildir hugsa málið
til enda, því allt sem þú vannst við
og lést frá þér var fullkomið.
Mér fannst sérstaklega gaman
að fylgjast með þér uppi í sumarbú-
stað þar sem þú naust þín best og
kom þar berlega í ljós nákvæmni
þín og hæfileikar. Sá sumarbústað-
ur hefur tekið miklum stakkaskipt-
um þau ár sem hann hefur verið í
eigu fjölskyldunnar. Alltaf fannst
þú eitthvað nýtt til þess að smíða
eða dytta að. Osköp verður nú tóm-
legt og sársaukafullt að fara upp
í bústað og hafa þig ekki fyrir
augunum.
Elsku pabbi, ég sakna þín svo
mikið en ég vona það í hjarta mínu
að við eigum eftir að hittast á ný.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín dóttir,
Katrín.
Þá ert þú farinn bróðir, mágur
og hollvinur. Megum við sem eftir
sitjum ekki lengur njóta samvistar
þinnar, hollráða og raunsæis. Þú
fórst allt of snöggt og allt of ung-
ur því þótt árin væru orðin nokkur
hélzt þú algerlega andlegum styrk
og óröskuðu tilfinningalegu jafn-
vægi þar til yfir lauk, vissir gjörla
að hveiju'fór.
Enginn má sköpum renna og nú
er skarð fyrir skildi. Sjaldan hef
ég kynnst jafn heilsteyptum manni
og þér, með óbilandi viljastyrk og
samkvæmur sjálfum þér, en jafn-
framt umburðarlyndur í samneyti
við aðra; sannur mannvinur, enda
virtur og vinamargur.
Þú barst hag systkina þinna og
skyldmenna mjög fyrir bijósti og
var djúp vinátta á milli ykkar. Jafn-
framt varstu bæði glaðlyndur og
glettinn en talaðir samt hóflega.
Maður með slíka skaphöfn hlýtur
að eignast góða konu og það gerð-
ir þú og heimili það sem þið bjugg-
uð saman var til fyrirmyndar að
snyrtimennsku og listrænum
smekk.
Ekki reyndist þú síður dóttur
ykkar og fóstursyni. Missir þeirra
og annarra vina við brottfall þitt
er mikill og verður vart bættur.
Um leið og ég og systir þín send-
um þér hinztu kveðjur vottum við
Guðrúnu, Katrínu og Ragnari
dýpstu samúð.
Álfheiður og Kolbeinn.
Nú þegar ég sit hér við gluggann
og stari út í vornóttina er mér ofar-
lega í huga hve vorið hefur verið
dimmt og hráslagalegt. Von okkar
er samt ætíð sú sama, að við taki
sem fyrst sumarið með birtu sinni
og yl. Eins og við þreyjum veturinn
með vissu okkar um að í kjölfar
hans komi sumar með bjartsýni og
iðandi lífi, reynum við að yfirstíga