Morgunblaðið - 18.10.1997, Qupperneq 48

-48 LAUGARDAGUR 18. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Símon Krist-
jánsson, fv. út-
gerðarmaður og
framkvæmdastjóri,
Túngötu 23 í Vest-
mannaeyjum, fædd-
ist á Stað í Vest-
mannaeyjum, 2.
september 1926.
Hann lést í Sjúkra-
húsi Vestmanna-
!• m eyja hinn 6. október
* síðastliðinn. For-
' eldrar hans voru
hjónin Kristján Eg-
ilsson, útgerðar-
maður á Stað og
, kona hans Sigurbjörg Sigurð-
ardóttir, sem bæði voru ættuð
úr Rangárvallasýslu. Systkini
Símonar voru: Bernótus, fv.
skipstjóri í Reykjavík, kvæntur
Þórunni Matthíasdóttur, Egill,
trésmíðameistari í Vestmanna-
eyjum, kvæntur Guðbjörgu
Mörtu Hjörleifsdóttur, Guðrún,
húsfreyja í Reykjavík, gift
Pétri Agústssyni, múrarameist-
ara og Emma, húsfreyja í Vest-
«*• mannaeyjum, gift Hauki Jó-
Skjótt hefír sól brugðið sumri,
því séð hef eg fljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri;
sofinn er nú söngurinn ljúfi
í svölum ijalldölum,
grátþögull harmafugl hnípir
á húsgafli hveijum.
Þetta fyrsta erindi úr minningar-
ljóði Jónasar Hallgrímssonar um
^■•TJjarna Thorarensen flaug mér í
hug, þegar ég frétti lát míns kæra
vinar Símonar Kristjánssonar.
Hvernig mátti það vera, að hann
væri dáinn? Aðeins einum sólar-
hring áður töluðum við saman í
síma og þá var hann svo kátur og
við ræddum saman um bikarúr-
slitaleikinn, sem ég ætlaði á daginn
eftir og báðir vorum við svo vissir
um úrslitin. Þegar þessu síðasta
samtali lauk, sagðist hann vera að
fara út í garð að taka upp kartöfl-
urnar, því Símon var mikill hug-
maður og hann geymdi aldrei það
til morguns, sem hann gat gert í
dag. Við sögðumst síðan hittast
um næstu helgi, því þá ætlaði ég
að koma til Eyja, til þess að vera
við jarðarför móðurbróður míns og
Símon sagði að ef ég fengi ekki
flug til baka gæti ég gist hjá hon-
um. En margt fer öðruvísi en ætlað
i er. Leikurinn tapaðist og um morg-
j uninn er Símon allur.
Ég sagði í upphafí þessara orða,
Íað mér hefði flogið í hug fyrsta
erindið í minningarljóði Jónasar,
en helgina eftir 71 árs afmæli Sím-
i onar voru þau hjón stödd í Reykja-
f vík og við buðum þeim með okkur
f í dagsferð austur undir Eyjafjell, í
; alveg frábæru veðri, glampandi sól
) og ekki skýhnoðri á himni. Eyjarn-
’ ar blöstu við í allri sinni dýrð und-
^jppn Landeyjasandi á hægri hönd og
fögur Hlíðin og jöklasýnin á þá
vinstri. En skjótt hefír sól brugðið
sumri, því séð hef eg fljúga fann-
hvíta svaninn úr sveitum til sól-
j landa fegri.
Símon Kristjánsson fór snemma
að taka til hendinni við fískvinnu,
eins og títt var um unglinga í Eyj-
um. Faðir hans var útgerðarmaður
og fjölskyldan tók öll þátt í þeim
verkum sem vinna þurfti til að
gera aflann að því verðmæti, sem
gerði hann að útflutningsvöru. Það
^ þurfti að gera að aflanum, salta
hann, vaska og breiða til þurrkun-
ar. Við þá vinnu lét Símon ekki
sitt eftir liggja, þegar hann hafði
burði til. A unglingsárunum hóf
hann síðan nám í málaraiðn hjá
Engilbert Gíslasyni, kunnum list-
málara í Eyjum, sem verið hafði
samtíða Ásgrími Jónssyni við list-
málaranám í Kaupmannahöfn.
Meðan hann var í námi hjá Engil-
hannssyni útgerð-
armanni.
Símon kvæntist
8. nóvember 1952,
Önnu Tómasdóttur,
f. 28. apríl 1931, en
foreldrar hennar
voru hjónin Tómas
S. Sveinsson, fv. út-
gerðarmaður og
kona hans Líney
Guðmundsdóttir,
sem lengst af
bjuggu að Faxastíg
13 í Vestmannaeyj-
um.
Börn Símonar og
Önnu eru: Helga, f. 13. maí
1962, húsfreyja í Vestmanna-
eyjum, gift Halldóri Guðbjörns-
syni, skipstjóra, og eiga þau
þrjú börn, og Liney, f. 1. maí
1966, meinatæknir í Reykjavík,
en sambýlismaður hennar er
Friðþjófur Árnason, líffræðing-
ur.
Utför Símonar verður gerð
frá Landakirkju í Vestmanna-
eyjum í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
bert fór hann á Selfoss þar sem
þeir vinnufélagar máluðu m.a. hina
nýreistu Ölfusárbrú. Að námi loknu
hóf hann störf hjá Fiskiðjunni hf.
í Vestmannaeyjum, sem þá var
nýstofnuð. Þar starfaði hann sem
verkstjóri um nokkurra ára skeið.
Á árunum upp úr 1960 stofnar
hann síðan ásamt félaga sínum úr
Fiskiðjunni, Ólafi Pálssyni, útjgerð-
ar- og fiskvinnslufyrirtækið Oli og
Símon hf., sem þeir ráku allt fram
að gosinu í Heimaey 1973. Fljót-
lega eftir gos selja þeir eignir fyrir-
tækisins og tekur Símon þá við
framkvæmdastjórastöðu hjá Stakk
hf., sem annaðist þurrkun á salt-
físki og faðir Símonar hafði verið
einn af frumkvöðlum að því að
stofnað væri. Því starfi gegndi
hann allt til þess að hætt var að
þurrka saltfisk til útflutnings. Þá
tók hann að sér afgreiðslu fyrir
Umbúðalagerinn og Síldarútvegs-
nefnd. Síðustu árin hefur hann
starfað hjá ísfélagi Vestmannaeyja
hf.
Fyrstu kynni mín af Símoni
Kristjánssyni voru þau, að þegar
ég var líklega 6 eða 7 ára peyi í
Sólhlíðinni í Eyjum, heyrði ég einn
daginn einhveija mótorskelli fyrir
utan og lít út um gluggann. Þá sé
ég einhvem ofurhuga koma þeys-
andi á mótorhjóli að Litlu-Heiði,
sem var beint á móti, og stansa
þar. Þetta vakti forvitn-ina í mér
og ég rýk út til þess að athuga
hver þar sé á ferð, því mótorhjól
voru ekki algeng í Eyjum í þann
tíð. Jú, þar er þá kominn Símon,
forframaður frá Selfossi, og er að
sýna vinum sínum, þeim Bjarna og
Guðlaugi Helgasonum, þennan for-
láta grip, sem mig minnir að hafí
verið BSA mótorhjól. Auðvitað
gapti ég af undrun yfír þessum
grip og gleypti í mig hvert orð, sem
þeir sögðu um ágæti gripsins. Síðan
liðu nokkur ár og ég var fluttur
úr Eyjum, en þá frétti ég að mótor-
hjólagarpurinn, Símon, væri
kvæntur frænku minni, Önnu Tóm-
asdóttur. Eftir það hittumst við við
og við, en raunveruleg kynni hó-
fust ekki fyrr en um gos, þegar
þau flytja upp á land. Síðan hafa
vináttuböndin ekki rofnað. Við höf-
um heimsótt þau til Eyja árlega
og þau hafa komið til okkar, þegar
þau hafa komið til Reykjavíkur.
Margar ferðir höfum við farið sam-
an, til Tomma og Stínu í Skarðs-
hlíð, á ættarmót austur undir Fjöll-
um, oft í sumarbústaði og einu sinni
fórum við saman, ásamt fleira fólki
til Amsterdam, sem allir minnast
enn þann dag í dag, því í þeirri
ferð sem öðrum var Símon hrókur
alls fagnaðar, því það var alltaf líf
og fjör í kringum hann.
Heim að sækja voru þau hjón
höfðingjar og gestrisnin ávallt í
fyrirrúmi. Um það vitnar allur sá
ijöldi, sem hefur heimsótt þau,
jafnt erlendir gestir, sem innlendir.
Allir hafa síðan haldið sambandi
við þau, með heimboðum, heim-
sóknum og bréfaskrifum.
Símon var mjög listfengur maður
og allt lék í höndum hans. Hann
var ekki aðeins lærður húsamálari,
hann málaði líka mörg mjög falleg
málverk. Hann byggði húsið sitt
að miklu leyti sjálfur, smíðaði,
múraði, málaði o.fl. o.fl.
Símon Kristjánsson var mjög
heilsteyptur maður og hreinskipt-
inn. Hann sagði sina skoðun á
málunum, þannig að enginn fór í
grafgötur með hans álit. Hann var
mjög traustur og trúmennskan var
honum í blóð borin. Hann var afar
ósérhlífinn og taldi ekki eftir sér
sporin, ef hann vissi að hann gæti
orðið að liði. Það er mikil eftirsjá
í góðum dreng. Það er líka óhætt
að taka undir með Jónasi, að grát-
þögull harmafugl hnípir á húsgafli
hverjum.
Kæri Símon, við Ólöf og fjöl-
skylda þökkum þér áralanga, ein-
læga vináttu og biðjum þér Guðs
blessunar á flugi til sóllanda fegri.
Elsku Anna, Helga, Líney og
fjölskylda. Við biðjum góðan Guð
að gefa ykkur styrk í ykkar miklu
sorg og söknuði.
Ólöf og Hilmar.
í dag verður gerð frá Landa-
kirkju útför Símonar Kristjánsson-
ar, sem venjulega var kenndur við
Stað í Vestmannaeyjum.
Á árum áður vann Símon ýmis
störf, var verkstjóri í Fiskiðjunni í
mörg ár og rak útgerð og saltfisk-
verkun í félagi við aðra.
Eftir gosið var byggt glæsilegt
þurrkhús á Eiðinu í Vestmannaeyj-
um, þar sem þurrkaður var saltfisk-
ur. Þetta þurrkhús, Stakkur, var í
eigu allra frystihúsanna í Vest-
mannaeyjum og varð Símon fram-
kvæmdastjóri þess árið 1974.
Frá því ég fluttist til Vestmanna-
eyja 1975, starfaði Símon við fyrir-
tæki sem ég tengdist eða stjórnaði
til dauðadags.
Eftir að rekstri þurrkhússins var
hætt, tók Símon að sér að veita
forstöðu sameiginlegum umbúða-
lager frystihúsanna og lager fyrir
Síldarútvegsnefnd. Til að sjá um
birgðahald þurfa menn að vera
nákvæmir og vita hvað þeir eru að
gera. Nærri má geta að oft hefur
verið handagangur í öskjunni á
vertíðum þegar kallað var úr öllum
áttum á umbúðir eða síldartunnur.
Símon var þeim hæfíleikum gædd-
ur að annast lagerhaldið með far-
sælum hætti. Hann var mjög ná-
kvæmur og samviskusamur og þótt
ókunnugum þætti hann stundum
htjúfur á ytra borði var hann fljót-
ur að leysa hvers manns vanda.
í framhaldi af sameiningu hjá
frystihúsum í Vestmannaeyjum
árið 1992 var þurrkhúsið selt. Þá
fluttist umbúðalagerinn til og Sím-
on jafnframt því hann var óað-
skiljanlegur hluti af lagernum. Eft-
ir að Vinnslustöðin og ísfélagið
hættu samstarfi um umbúðalager
sá Símon um lagerhald fyrir ísfé-
lagið og sinnti því verki til dauða-
dags ásamt störfum fyrir Síldarút-
vegsnefnd.
Símon var lærður málari og vann
m.a. að viðhaldi fasteigna Isfélags-
ins hin síðustu ár. Þar kom snyrti-
mennska hans og dugnaður vel í
ljós en hann málaði alla skrifstofu-
hæð ísfélagsins seinasta sumarið
sem hann lifði.
Símon var heiðursfélagi í Akóges
og starfaði þar mikið og þótti mjög
góður félagi.
Þeir sem komu á heimili þeirra
hjóna, Önnu og Símonar, tóku eftir
því hvað það var glæsilegt og öllu
haldið vel við bæði utan og innan
dyra.
Mikill harmur er nú kveðinn að
ættingjum Símonar við þetta
snögga fráfali hans og þá sérstak-
lega Ónnu, konu hans, en hann var
hennar stoð og stytta í þeim miklu
veikindum, sem hún hefur átt við
að stríða.
Ég vil að lokum senda ættingjum
Símonar innilegar samúðarkveðjur
og bið þeim Guðs blessunar.
Sigurður Einarsson.
Ekki grunaði mig þegar við
töluðum saman á föstudeginum og
mæltum okkur mót eftir helgina,
að ég sæi þig aldrei framar. Þið
Anna eruð svo samofín öllum mín-
um minningum að erfítt er að skilja
að lífið haldi áfram en þú sért far-
inn.
Bernskuminningar líða hjá þar
sem þið eruð glöð í góðra vina
hópi ásamt foreldrum mínum, í
sumarfríi hjá afa og ömmu, á gaml-
árskvöldum, þú jafn ákafur í flug-
eldunum og hrekkjum og við krakk-
arnir og í sprelii með pabba og
öðrum félögum. Við krakkarnir
hændumst að Símoni, litum upp til
hans og sóttumst eftir að vera þar
sem hann var.
Eftir gos sneru Anna og Símon
aftur til Eyja en foreldrar mínir
urðu eftir. Án þess að spyija nokk-
urn um samþykki fór ég að kalla
ykkur fósturforeldra mína, þið vor-
uð svo óijúfanlegur hluti af tilveru
minni. Ófá spor lágu upp á Tún-
götu á eldhúsbekkinn, þar sem ég
var líka búin að eigna mér sæti.
Þú varst yfirleitt eitthvað að bauka,
gast aldrei setið auðum höndum.
Komst samt og fékkst þér kaffí-
bolla með mér, ræddir dægurmálin,
boltann og bátana. Aldrei hallaðir
þú á nokkurn mann en lagðir stund-
um undir flatt, hlóst og hristir höf-
uðið. Oft barst talið líka að dætrun-
um og bamabörnunum, sem þú
varst svo stoltur af.
Minningar um þig á baðstofu-
loftinu á þorrablótum, kjamsandi á
hákarlsbita og bjóðandi okkur hin-
um úr vel lokaðri glerkrukku, í fjöl-
skylduboðum laumandi ijómatertu-
bita á máfastellsdiski fyrir heimil-
isköttinn við hávær mótmæli Önnu
og grillboðin, sem þú lagðir sömu
alúð við og allt annað.
Natni þín og snyrtimennska í
öllu sem þú tókst þér fyrir hendur
bæði heima og annars staðar. Ná-
kvæmni þín og iðni sem stundum
stangaðist á við leti mína í morg-
unsárið. Þú að skoða með mér nýju
íbúðina mína, ekki vildi ég taka
ákvörðun án þess að þú værir bú-
inn að leggja blessun þína yfir
hana. Þú talaðir oft um þann draum
þinn að komast aftur til Grænlands
og geta haldið þar upp á sjötugsaf-
mælið og gleði þín var mikil þegar
sá draumur rættist þó að ýmis ljón
væru í veginum.
Ótrúlegt æðruleysi þitt, þegar
þú veiktist alvarlega fyrir nokkrum
árum, kjarkur þinn og barátta og
umhyggja þín fyrir öllum öðrum.
Gleði þín þegar þú komst úr eftir-
liti fyrir aðeins mánuði og sagðir
mér glaður í bragði að það væri
sko allt í lagi með þig, nú þyrftum
við bara að hugsa um Önnu. Til
að geta sinnt því enn betur hafðir
þú ákveðið að hætta nú að vinna.
Þú stóðst alltaf eins og klettur
við hliðina á Önnu í veikindum
hennar og ég mun aldrei gleyma
hlýjunni og umhyggjunni í röddinni
+ Oddný Halldórsdóttir fædd-
ist 2. janúar 1942. Hún lést
á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 10.
júlí síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Háteigskirkju
18. júlí.
Elsku Oddný okkar. Okkur lang-
aði mikið að geta kvatt þig, en þrátt
fyrir mikil veikindi fórstu óvænt frá
okkur. Við vorum alltaf velkomnar
á heimilið þitt og þú vildir allt fyrir
okkur gera. Þær eru ófáar stundirn-
ar sem við eyddum saman i eldhús-
inu þínu á spjalli langt fram á rauð-
þinni þegar þú talaðir um hana.
Ókunnugum fannst þú stundum
hijúfur en við sem þekktum þig
vitum að undir skelinni sló hjarta
úr gulli. Við erum öll miklu ríkari
að hafa fengið að kynnast þér og
vera samvistum við þig.
Elsku Anna, Helga og Líney.
Ég votta ykkur og fjölskyldum
ykkar samúð mína og vona að ykk-
ur veitist styrkur til að takast á
við sáran missi.
Helga Hallbergsdóttir.
Söm er lífsgangan - vinimir
kveðja.
Eftir nokkurn lasleika að undan-
förnu kvaddi Símon Kriscjánsson
6. október sl. Hafði hann um skeið
kennt sér meins, sem reyndist al-
varlegra, en vonir stóðu til.
Símon var næstelstur fimm
mannvænlegra barna sæmdarhjón-
anna Sigurbjargar Sigurðardóttur
og Kristjáns Egilssonar, sem jafnan
voru kennd við sitt reisulega hús,
Stað, er þau byggðu við Helgafells-
braut. Þar var vinnusemin í heiðri
höfð og vandist Símon fljótlega á
að taka til hendinni. Hann lærði
málaraiðn hjá hinum þjóðkunna
snillingi Engilbert Gíslasyni og
vann við iðnina með honum og
sonum hans um árabil, en lengst
vann Símon við verkstjórn hjá Fisk-
iðjunni, sem lengi var eitt af um-
svifamestu fyrirtækjum Eyjanna.
Þá rak Símon ásamt öðrum út-
gerð um tíma, en síðustu árin hafði
hann umsjón með umbúðabirgðum
frystihúsanna.
Það fylgdi Símoni gustur at-
hafnamannsins, sem ekki kunni að
slaka á og féll aldrei verk úr hendi.
Símon stóð ekki einn, hann átti
frábæran lífsförunaut, Önnu Tóm-
asdóttur. Þau reistu sér myndarlegt
hús á Túngötu 23 sem alla tíð hef-
ur sett svip á bæinn. Myndarskapur
hjónanna, úti og inni, hefur ávallt
verið í sérflokki, húsið og umhverfi
þess, margrómað og viðurkennt.
Þau nutu þess að ferðast saman
og höfðu gert víðreist í flestum
heimsálfum. Og minnumst við
kirkjukórsfélagarnir ljúfra sam-
vista með þeim á ferðalögum utan-
lands og innan. Síðast í fyrra hélt
Símon upp á sjötugsafmæli sitt á
Grænlandi. Vini eiga þau víða um
heim, enda hefur Anna verið sér-
lega natin að rækta vinagarðinn.
Margar kærar minningar leita á
hugann að skilnaði, alltaf var nota-
legt að sækja þau heim. Síðustu
árin hafa verið erfið vegna sjúk-
leika Önnu, sem hún hefur mátt
þola, og gerði Símon allt sem í
hans valdi stóð, til að Anna gæti
verið heima í þeirra yndislega un-
aðsreit.
Mikill harmur er kveðinn að
dætrunum tveim og fjölskyldum
þeirra við fráfall Símonar, sem auk
þess að vera þeim góður félagi, var
alltaf tilbúinn að létta undir með
sínu snilldarhandbragði, sem alls
staðar munaði um.
Við leiðarlok er hugurinn hjá
þeim og sérstaklega Önnu, sem
mest hefur misst. Megi Guð blessa
þau öll og gefa þeim huggun og
styrk um ókomin ár.
Jóhann Friðfinnsson.
ar nætur. Alltaf sýndir þú okkur
mikinn áhuga, varst alltaf með fullt
hús af vinkonum Áslaugar. Þú ert
okkur afar kær og við eigum aldrei
eftir að gleyma þér.
Elsku Áslaug, við vildum að við
gætum verið hjá þér, tekið utan um
þig og stutt þig á þessum erfiðu
tímum. Við elskum þig og þú ert
alltaf í huga okkar. Guð veri með
þér og gefi þér styrk í framtíðinni.
Auður Edda Birgisdóttir,
Hrafnhildur Svansdóttir,
Birna Jónsdóttir, Guðlaug
Norðdahl Elliðadóttir.
SÍMON
- KRISTJÁNSSON
ODDNÝ
HALLDÓRSDÓTTIR