Morgunblaðið - 18.10.1997, Side 50

50 LAUGARDAGUR 18. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN SIGRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Guðrún Sigríð-
ur Guðmunds-
dóttir fæddist á
Lóni í Kelduhverfi
29. mars 1938. Hún
lést í Ólafsvík hinn
8. október siðastlið-
inn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Frið-
rika Jónsdóttir, f.
3. júní 1907, d. 31.
mars 1980, og Guð-
mundur Björnsson,
f. 20. ágúst 1898,
d. 11. maí 1982.
Auk hennar eignuð-
ust þau tvo syni, Björn, f. 7.
apríl 1929, kvæntur Asdísi Ein-
arsdóttur, og Jón, f. 18. maí
1934.
Hinn 5. september 1960 gift-
ist Guðrún eftirlifandi manni
sínum Sigurdóri Steinari
Eggertssyni, bifreiðastjóra og
afgreiðslumanni, f. 10. desem-
ber 1937. Hann er sonur Egg-
erts Guðmundssonar, sem nú
er látinn og Vilborgar Jónsdótt-
ur. Guðrún Sigríður og Sigur-
dór bjuggu alian sinn búskap í
Ólafsvík.
Synir þeirra eru:
1) Guðmundur Ág-
úst, f. 9. ágúst 1960,
verksljóri í Ólafs-
vík, kvæntur Sigur-
laugu Jensey Skúla-
dóttur, f. 24. janúar
1965, og eiga þau
tvö börn, Sigurdór
Steinar, f. 15. febr-
úar 1984 og Guð-
rúnu Sigríði, f. 21.
október 1988. 2)
Arngrímur Ómar,
f. 5. september
1961, rafeindavirki,
búsettur á Kjalar-
nesi, kvæntur Unni Högnadótt-
ur, f. 23. janúar 1966. Börn
þeirra eru Fannar Smári, f. 5.
júní 1986, Arngrímur, f. 13.
desember 1988, og Ellen María,
f. 21. október 1990.
Guðrún Sigríður var heima-
vinnandi framan af, en þegar
synirnir voru vaxnir úr grasi
fór hún að stunda vinnu utan
heimilis og vann lengst af við
fiskvinnslu.
Útför Guðrúnar Sigríðar fer
fram frá Ólafsvíkurkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Enginn veit sína ævina fyrr en
öll er. Guðrún föðursystir mín
varð bráðkvödd við vinnu sína
hinn 8. okt. sl. aðeins 59 ára að
aldri. Föstudaginn 3. október vor-
um við að skemmta okkur saman
og lék hún þá á als oddi og virtist
stálhraust, en fimm dögum síðar
var hún öll. Það var mikið áfall
að frétta lát hennar og enn get
ég vart trúað því að við fáum
ekki að njóta nærveru hennar
lengur.
Gunna Sigga var alin upp á
mannmörgu heimili á Lóni í
Kelduhverfi, þar sem saman
bjuggu fjórar kynslóðir og þegar
ég kom þangað fjögurra mánaða
gömul var hún ellefu ára og hafði
alltaf verið yngsta barnið á bæn-
um. Að hennar sögn var koma
mín kærkomin og tókum við strax
miklu ástfóstri hvor við aðra. Ári
seinna bættist svo við lítil systir,
Margrét, sem ég þurfti að deila
frænku með og nokkrum árum
síðar fjögur systkin í viðbót en
um það leyti flutti frænka mín
úr föðurhúsum.
Gunna Sigga lauk hefðbundinni
skólagöngu eins og hún var á þeim
tíma, en veturinn 1957-1958
stundaði hún nám við húsmæðra-
skólann á Laugalandi í Eyjafírði.
Þar stóð hún sig með þvílíkri prýði
að skólastýran bað hana að koma
aftur að hausti og aðstoða við
kennsluna. Þekktist hún það boð
og var hálfan næsta vetur að-
stoðarkennari á Laugalandi.
Skömmu seinna fór hún svo til
Ólafsvíkur til Arngríms föðurbróð-
ur síns, sem þá var læknir í Ólafs-
vík. Þar hitti hún fljótlega lífsföru-
naut sinn, Sigurdór Steinar eða
Didda eins og hann er alltaf kallað-
ur. Það var gæfa beggja, því að
samband þeirra var einstakt og
aldrei bar þar skugga á. Þau
byggðu sér faliegt heimili í Óiafs-
vík, fyrst að Bæjartúni 11, en fyr-
ir nokkrum árum keyptu þau hús
foreldra Didda, Brautarholt 1. Það
voru þau búin að gera einkar
smekklega upp, enda Diddi lag-
hentur, en einnig nutu þau aðstoð-
ar Jóns, bróður hennar, sem er
afbragðssmiður. Gunna Sigga
frænka kaus að vera heimavinn-
andi og gæta sona sinna meðan
þeir voru litlir, en fór sfðan að
vinna úti. Hún vann um tíma í
verslun en lengst af var starfsvett-
vangur hennar í frystihúsinu. Hún
var afskaplega dugleg, vann öll sín
verk innan heimiiis sem utan af
alúð og samviskusemi og var ætíð
boðin og búin að rétta öðrum hjálp-
arhönd.
Við frænkur héldum alltaf góðu
sambandi þótt um tíma væri langt
á milli okkar og á seinni árum
fórum við fjórum sinnum saman
til útlanda. Það voru skemmtilegar
ferðir. Betri ferðafélaga en þau
hjón, Gunnu og Didda, gátum við
Arni ekki fengið. Áhugamál þeirra
virtust alltaf falla saman við okk-
ar, svo að aldrei varð ágreiningur
um hvemig veija skyldi dögunum.
Einkum er mér minnisstæð páska-
ferð til London fyrir rúmum fimm
árum, þegar við dvöldum þar í
góðu yfírlæti í níu daga. Á daginn
vora merkar byggingar skoðaðar,
en litið á mannlffíð þegar kvölda
tók. Þetta var sérstaklega ánægju-
leg ferð og sárt til þess að hugsa
að slíkar ferðir með þeim hjónum
verði ekki fleiri.
Gunna Sigga var mikil fjöl-
skyldumanneskja og var vakin og
Á Kammerkór Langholtsldrkju - Jón Stefánsson |
vr) Með listrænan metnað - Sími 894 1600 m
UPPIÝSINGAR I SÍMUM
j 562 7575 & 5050 925
1 HOTEL LOFTLEIÐIR
Glæsileg kaffihlaðborð
FALLEGIR SAUR
OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA
sofin yfír velferð sona sinna og
þeirra fjölskyldna. Hún mat
tengdadætumar mikils og þær
hana ekki síður. Bamabörnin fímm
voru augasteinar hennar og á
ferðalögum okkar var alltaf efst f
huga hennar hvernig gleðja mætti
þau þegar heim kæmi. Henni var
líka mjög annt um tengdamóður
sína, Vilborgu, sem dvelur á elli-
heimilinu í Olafsvík og þarf nú að
sjá á bak kærri tengdadóttur.
Gunna Sigga frænka var mikil
mannkostakona, traust, áreiðan-
leg, hlý og góð. Hún sagði eitt sinn
við mig að henni hefði alltaf fund-
ist við Magga frekar vera systur
sínar en bróðurdætur. Þetta þótti
mér afar vænt um og var sérstak-
lega ánægð þegar litla dóttir mín
fæddist á fímmtíu ára afmæli
hennar. Betri fæðingardag gat ég
ekki kosið henni.
Við systkinin og fjölskyldur okk-
ar biðjum Didda, Gumma, Adda
og fjölskyldum þeirra blessunar.
Við kveðjum í dag elskulega
frænku og þökkum henni yndisieg-
ar samverastundir.
Fyrir hönd bróðurbama,
Stefanía Björnsdóttir.
Elsku amma mín, með þessum
fáu orðum vil ég þakka þér allar
okkar samverastundir. I þínum
augum var ég alltaf ömmustrákur,
sem þú áttir svo mikið í og er það
ekki skrýtið því þú passaðir mig
alltaf. Þú komst heim til mín á
morgnana þegar ég var lítill og
beiðst þar til ég vaknaði. Þá fóram
við heim til þín með afa á bláa
vörubílnum.
Amma, takk fyrir alla þá birtu
og hlýju sem þú hefur fært mér
gegnum árin, þín er sárt saknað.
Þinn ömmustrákur,
Signrdór Steinar.
Elsku amma mín, takk fyrir all-
ar okkar stundir. Það verður skrýt-
ið að koma til afa og engin amma
þar. En ég veit að þú ert hjá guði.
Við áttum alltaf góðar stundir
saman, ég gat alltaf komið til þín,
og þú varst alltaf góð. Þannig mun
ég alltaf minnast þín, elsku amma
mfn.
Nú kveð ég þig með kvöldbæn
minni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, guð, þinn náðar kraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Þín ömmustelpa,
Guðrún Sigríður
Guðmundsdóttir.
Kæra tengdamamma. Með fá-
tæklegum orðum kveð ég þig, sem
varst svo skyndilega kvödd burt
frá okkur. Þú varst mér alltaf stoð
og stytta, tókst mér sem dóttur
fyrir fímmtán áram er ég hóf sam-
búð með syni þínum, aðeins sautján
ára þá. Þú slípaðir mig svo ég yrði
góð húsmóðir, kenndir mér að
sauma og í gegnum árin hef ég
alltaf getað treyst á þig. Ef illa
stóð á hjá mér komstu hlaupandi
mér til bjargar.
Elsku Gunna, nú er komið að
kveðjustund, ég á eftir að sakna
þín. En minning þín er í huga
mínum.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)-
Þín tengdadóttir,
Jensey.
Nú vill hann elsku ömmu sinni senda
sannar hjartans þakkir fyrir allt.
^ Og segja að lífið aldrei tekur enda
þó augun lokist og hjartað verði kalt.
Hún amma lifa mun um eilífð alla
til æðri heima stíga þetta spor.
Og eins og blómin fljótt í frosti falla
þau fögur lifna aftur næsta vor.
Guð geymi þig.
Þinn
Fannar Smári.
Það er svo margs að minnast
þegar sest er niður til að skrifa
nokkur orð til minningar um per:
sónu sem manni þykir vænt um. Í
þetta skiptið er það elskuleg
tengdamóðir mín, sem lést langt
fynr aldur fram þann 8. október sl.
Eg minnist þess, er ég kynntist
henni fyrst. Það var um jólaleytið
1987. Eg játa það að ég bar svolít-
inn kvíða í bijósti við þessi fyrstu
kynni. Var það einkum vegna litla
drengsins míns, Fannars Smára,
sem ég eignaðist áður en ég kynnt-
ist Adda. Ég komst fljótt að því
að sá kviði var ástæðulaus, því
móttökumar sem við mæðginin
fengum hjá tengdaforeldranum
vora svo innilegar að þær líða mér
seint úr minni. I öllu jólatilstandinu
hafði svo sannarlega verið gert ráð
fyrir drengnum.
Ég minnist þess, að hún lá ekki
á liði sínu við að sauma eða pijóna
föt á börnin og var hún ávallt boð-
in og búin til að aðstoða þegar á
þurfti að halda.
Ég minnist þess að þegar Gunna
og Diddi komu að heimsækja okk-
ur hjónin í litla sumarhúsið okkur
á Bíldudal sl. sumar áttum við þar
yndislegar stundir og gladdist ég
sérstaklega yfír því hversu ánægð
þau vora þessa daga.
Ég minnist síðustu helgarinnar
sem við hittumst, en það var örfá-
um dögum áður en hún lést. Hún
var svo jákvæð út í allt sem við
hjónin voram að gera og gladdist
fyrir okkar hönd.
Nú þegar ég kveð tengdamóður
mína á ég eftir að sakna sérstak-
lega allra þeirra stunda er við
ræddum saman og skiptumst á
skoðunum, því mörg heilræðin
fékk ég hjá henni. Ég á líka eftir
að sakna þess að geta ekki deilt
með henni gleði og sorg, því á slík-
um stundum reyndist hún mér vel.
Að lokum vil ég þakka fyrir all-
ar þær samverastundir sem við
áttum og bið ég góðan Guð að
veita tengdaföður mínum styrk í
sorginni.
Guð blessi minningu þína.
Við eigum minningar um brosið bjarta,
lífsgleði og marga glaða stund.
Um konu sem átti gott og göfugt hjarta,
sem gengið hefur nú á Guðs sins fund.
(E.V.)
Þín tengdadóttir,
Unnur.
Haustið er komið með allri sinni
litadýrð og vetur er í nánd. Það
er einnig haust í hugum okkar, sem
í dag kveðjum Guðrúnu Sigríði
Guðmundsdóttur eða hann Gunnu
eins og hún var köiluð.
Ég var stödd í Englandi þegar
mér var tilkynnt um andlát svil-
konu minnar. Um stund fannst
mér sem þetta væri draumur, það
gat ekki verið að hún Gunna væri
dáin. En Guð spyr ekki um tíma,
stað né stund.
Gunnu kynntist ég fyrir rúmum
þijátíu áram, er ég kom inn í þessa
fjölskyldu. Strax í upphafi
myndaðist náið samband okkar í
milli, því við voram ekki bara gift-
ar bræðrum, við vorum einnig
skyldar, báðar komnar út af séra
Hjörleifí Guttormssyni á Skinna-
stað í Axarfirði, Gunna í föðurætt
sína, en ég í móðurætt.
Margar minningar koma upp í
hugann á þessari stundu. Heimili
Gunnu og Didda bar þess vott að
þar fóru sérstök snyrtimenni. Þau
vora mjög samhent um hag heimil-
isins. Hún lifði fyrst og fremst
fyrir eiginmann sinn og synina tvo
og síðar tengdadæturnar og bama-
bömin fímm sem voru henni mjög
kær, því hafa þau ekki bara misst
ömmu sína, heldur einnig félaga
og vin.
Gunna var með afbrigðum
myndarleg húsmóðir. Það var sama
hvort það var í matargerð, sauma-
skap, pijóni eða umhirðu blóma,
það lék allt í höndum hennar. Hún
fékk dugnað, hreinlyndi og tryggð
í vöggugjöf.
Þau Gunna og Diddi bjuggu í
Bæjartúninu í tæp 30 ár í tvíbýli
við Siggu systur Didda og Mar-
geir. Á þetta nána sambýli bar
aldrei skugga, og ber það glöggt
vitni um hvað tengdafjölskylda
okkar Gunnu er samhent og hefur
alla tíð verið. Þá er samband þeirra
bræðra Didda og Jóns alveg sér-
stakt, ef annar ætlar að fram-
kvæma eða gera eitthvað þá er
það borið undir hinn.
Mikill samgangur hefur alla tíð
verið á milli heimila fjölskyldnanna
hér í Ólafsvík. Meðan tengdafor-
eldrar okkar Gunnu, þau Vilborg
og Eggert heitinn, bjuggu í Braut-
arholtinu var það samkomustaður
fjölskyldunnar. Þar vora ætíð jóla-
boð þar sem allir mættu. Eftir að
þau fluttu á dvalarheimilið Jaðar
keyptu Gunna og Diddi húsið í
Brautarholtinu og áfram var þetta
hús allrar fjölskyldunnar, því
Gunna hélt þeim sið að hafa jóla-
boð fyrir okkur öll.
Elsku Gunna, það er erfítt að
trúa því að þú sért horfín frá okk-
ur, en ég veit að þú færð góðar
móttökur í nýjum heimkynnum.
Elsku Diddi, Gummi, Addi og
fjölskylda, ég bið algóðan Guð að
vera með ykkur og milda sorgina
sem getur verið svo sár. Sagt er
að tíminn lækni öll sár með Guðs
hjálp, og víst er að fagrar minning-
ar um elskulega eiginkonu, móður
og ömmu hjálpa ykkur að takast
á við sorgina.
Við Jón sendum öllum ástvinum
Gunnu innilegar samúðarkveðjur.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið
sem hugsar til þín aila daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega.
Þá blómgast enn og blómgast alla daga
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Blessuð sé minning þín.
Gréta.
Kveðja frá skólasystrum á
Laugalandi veturinn 1957-8
Kveð ég þig mín kæra vina
kossi með og handabandi.
Alltaf skal ég eftir muna
verunni okkar á Laugalandi.
Þessi gamla vísa, sem var skrif-
uð í margar minningabækur okk-
ar, kom upp í hugann þegar við
fréttum um skyndilegt andlát
skólasystur okkar, Guðrúnar Sig-
ríðar Guðmundsdóttur. Á þessu
hausti era 40 ár liðin frá því að
við, 39 ungar stúlkur, hófum nám
við húsmæðraskólann á Lauga-
landi og áttum allt lífið framundan.
Gunna Sigga er önnur skóla-
systirin úr þessum hópi, sem kveð-
ur þennan heim. Fyrir nokkram
árum lést Inga Svavars, einnig
allt of fljótt.
Næsta vor er fyrirhuguð Par-
ísarferð til að halda upp á 40 ára
útskriftarafmælið. Við vitum að
Gunna Sigga hlakkaði mikið til
þessarar ferðar og nú er erfítt að
sætta sig við þá tilhugsun að henn-
ar sæti verður autt. En hún verður
með okkur í huga og hjarta.
Gunna Sigga kom frá Lóni í
Kelduhverfí, miklu myndarheimili.
Hún bar það með sér, var þrosk-
uð, og miðlaði okkur óspart af
reynslu sinni.
Við minnumst Gunnu Siggu sem
góðs félaga sem var alltaf glöð og
í góðu skapi.
Við sendum eiginmanni hennar
og fjölskyldunni innilegar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Sigríðar Guðmundsdóttur.