Morgunblaðið - 16.12.1997, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 16. DESEMBER 1997 49
málinu komið. Þrátt fyrir að Rafn
byggi í næsta húsi, urðu kynni
okkar ekki eins náin og barnanna
á þeim árum sem þau bjuggu á
Flateyri, en aldurinn skipti þar
auðvitað máli. Rafn varð strax
mikilvirkur í öllu starfi á Flateyri,
sem sést m.a. á því að hann sat í
hreppsnefnd og var oddviti hrepps-
nefndar eitt kjörtímabil. En Rafn
var líka varaþingmaður fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn á Vestfjörðum og
sat á Alþingi um tíma - sem sagt
mikilvirkur athafnamaður, sem
hafði hugsjónir. En heilladísirnar
höfðu ætlað honum aðra framtíð
en á Flateyri.
Forlögin höguðu því þannig til
að móðir mín fékk Karólínu, eigin-
konu Rafns, til þess að taka mig
í fóstur haustið 1969, þegar ég
hélt til höfuðborgarinnar í fram-
haldsnám. En fyrirtæki Rafns á
Flateyri hafði orðið gjaldþrota um
það bil tveim árum áður — í lok
mikils erfiðleikatímabils á íslandi í
útgerð og fiskvinnslu. Rafn og fjöl-
skylda fluttust suður.
Rafn kom heim í Hvassaleitið
um helgar, frá vinnu við Búrfells-
virkjun. Við áttum okkur þar
ánægjulegar og sérstæðar sam-
verustundir. Stundir sem höfðu
■djúp áhrif á „piltinn" að Vestan.
Til dæmis minningarnar frá upp-
vaxtarárum hans í Skagafírði -
þvílíkar ljóslifandi lýsingar frábærs
sögumanns! Ekki skrýtið að synir
hans hafi nokkrum sinnum rifjað
upp framhaldssögurnar sem hann
sagði þeim á rúmstokknum heima,
fyrir háttinn, kvöld eftir kvöld.
Hann hafði sérlega gaman af
því að velta fyrir sér tilgangi lífs-
ins, hvers vegna var þessi hlutur
svona en ekki hinsegin. Hvað réð
hátterni fólks? Hvaða atriði í fram-
komu og framsetningu, skipta
máli þegar maður á erindi við aðra?
Hvað með náttúrulögmálin? Er líf
eftir þetta líf og þá hverslags líf?
Og ekki má gleyma umræðunni um
pólitíkina. Þessum og öðrum mál-
um vorum við vanir að velta fyrir
okkur á þeim árum sem ég var við
nám í Hamrahlíðinni. Samræður
þessar gerðu mér mögulegt að
ræða viðkvæm mál við þennan
„heimspeking af guðs náð“ og
gerðu okkur að góðum vinum.
Eitt sinn er við sátum saman og
lögðum þrautir hvor fyrir annan,
sagði hann: „Eiríkur, hvaða ártal
stendur framan á Alþingishúsinu?"
Ég svaraði að bragði: „1881.“
En svo urðum við sammála um að
við yrðum að fá þetta staðfest.
„Hringjum niður í Alþingi,“ sagði
Rafn. Hvað við og gerðum. En viti
menn, enginn af símaviðmælendum
okkar vissi hvaða ártal stóð á fram-
hlið hússins! Þangað til Rafn segir
við viðmælanda sinn, að það sé
ákaflega mikilvægt fyrir hann að
fá að vita þetta og hvort hann
geti verið svo elskulegur að skjót-
ast út á Austurvöllinn til að tékka
á þessu - og viti menn, eftir ör-
skamma stund kom viðmælandi
hans til baka og sagði: „1881.“ Þar
með var það ljóst.
Rafn var glettinn og gamansam-
ur maður og þótti ekki leitt að vera
í góðra vina hópi og skemmta sér.
En annað var það í fari hans sem
mér þótti ákaflega merkilegt, svo
ekki sé fastar að orði kveðið. Hér
á ég við skyggnigáfu hans. Hann
átti hins vegar ekki auðvelt með
að fitja upp á því umræðuefni. Hef-
ur líklega viljað fá að hafa það fýr-
ir sig - hygg ég. En örsjaldan tókst
mér að nálgast þetta mál en þá
nánast alltaf þegar við höfðum set-
ið einir, góða stund og „spjallað.“
Mér er sérlega minnisstæð sagan
af því, hvernig einn af skipverjum
mótorbátsins Mumma, kom til hans
og gerði honum grein fyrir að
báturinn hafði farist (áður en nokk-
ur vissi hvað gerst hafði). En
Mumminn var einn af þeim bátum
sem var í eigu Fiskiðju Flateyrar.
Fórst hann hinn 10. október 1964,
eða sama sólarhringinn og annar
bátur frá Flateyri fórst, sem hét
mb. Snæfell. Augljóst var að þessi
lífsreynsla hafði haft mikil áhrif á
þennan sumpart dula mann. Að
vera í vissu um afdrif allra skipveij-
anna, hveijir höfðu drukknað og
hvaða tveir menn höfðu bjargast í
gúmmíbát og geta ekki skýrt nein-
um frá, hlýtur að hafa verið lífs-
reynsla sem ekki verður með orðum
lýst.
Að eiga þess kost að vinna með
mönnum eins og Rafni, sem var
einstaklega duglegur, útsjónarsam-
ur en um leið kröfuharður á sig
og aðra, er betri skóli en margt
nám. Dugnaður, ögun, virðing fyrir
vinnunni og samverkamönnum, er
meðal þátta sem mér fannst hann
hafa í ríkum mæli. Mér eru hugleik-
in Ijölmörg minningarbrot, frá
samveru- og samvinnustundum
okkar Rafns, en læt hér staðar
numið.
Erfiðleikarnir sem þessi einstaki
vinur minn, hafði reynt á lífsleið-
inni voru margvíslegir og höfðu
sett sitt mark á hann. En eitt held
ég að við tveir höfum verið sam-
mála um að gæti ekki gerst, mætti
helst ekki gerast, en það var að
Karólína hyrfí frá þessum heimi á
undan honum. Það gerðist þó. En
flestum á óvart - gamli maðurinn
„plumaði“ sig bara ótrúlega. Þrátt
fyrir ofdekrið af hálfu eiginkonunn-
ar heima sem að heiman!
Móðir mín, systkini og fjölskyld-
ur biðja fyrir þakklæti til Rafns og
fjölskyldu, fyrir ánægjulegt og sér-
lega traust vináttusamband á liðn-
um árum. Við þökkum störf hans
á Flateyri og fyrir Flateyringa. Við
þökkum forsjóninni fyrir að hafa
gefið okkur kost á því að kynnast
Rafni og ekki síður Karólínu og
bömum þeirra. Það hlýtur að vera
ómetanlegt hvequm og einum ein-
staklingi að fá að þroskast í ná-
lægð slíks fólks. Hafið öll bestu
þakkir fyrir. Við biðjum algóðan
guð að varðveita Rafn og Karólínu
í eilífri hirð sinni um leið og við
óskum börnum þeirra og öðru
skyldfólki allrar guðsblessunar.
Jæja, kæri Rafn, nú er komið
að leiðarlokum hér á jörð. Guð-
finna, móðir mín, segir að þú hafir
oft talað um það á Grund, að þú
væri forvitinn um: „Hvað væri
handan þessa lífs?“ Nú er þeirri
forvitni þinni svalað. Þú varst aldr-
ei í vafa um framhaldslíf. Fáir hafa
gefið mér meiri vissu um fram-
haldslíf - ef undan er skilin heilög
ritning og trúin á guð almáttugan.
Þú varst vanur að segja: „Jæja“ -
og allir nálægir skildu að þá var
kominn tími aðgerða. Viðkomandi
áfangi var að baki, hvíld eða ný
átök framundan. Stundum nægði
ekki að segja þetta tvisvar, en
þrisvar var þó algjört hámark!
Jæja, - ég bið að heilsa Karól-
ínu, pabba og öllum hinum. Við
sjáumst öll vonandi síðar.
Eiríkur.
Rafn Alexander Pétursson,
tengdafaðir minn, er horfínn á
braut. Með nokkrum orðum ætla
ég að minnast hans og tengdamóð-
ur minnar; Karólínu Júlíusdóttur,
sem dó fyrir þremur árum. Það sem
kemur fyrst upp í huga mér er
hversu samstiga í blíðu og stríðu
þau voru alla tíð og aðdáunarverð-
ur hinn mikli dugnaður við upp-
byggingu fyrirtækja þeirra. Rafn
stjórnaði hinum daglega rekstri
með sínum einstöku skipulagshæfi-
leikum og útsjónarsemi og Lína,
eins og hún var kölluð í daglegu
tali, sá um bókhald og reikninga
og kom enginn að tómum kofunum
á þeim bænum. Rafn var mjög
sterkur og eftirminnilegur maður
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áratöng reynsla.
Sverrir Einarsson, útfararstjóri
Sverrir Otsen, útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn.
og Lína bætti hann upp með sinni
viðkvæmu og ósérhlífnu persónu.
Lína bjó yfir mikilli manngæsku
og fór óspart með hana eins og
allir vita sem þekktu Línu.
Sumarið 1993 fórum við Auður
og synir okkar tveir, með Rafni og
Línu norður í Skagafjörð til að
skoða æskustöðvar Rafns. Það sem
gerði þessa ferð svo eftiminnilega
var kunnátta Rafns á Skagafirði
og hans alkunna frásagnargsnilld.
Þeir sem þekktu Rafn vita að það
var alltaf stutt í glettnina og þekk-
ing á æskustöðvum hans gerði
þessa ferð ekki bara skemmtilega
heldur einnig ákaflega fræðandi.
Ást hans og umhyggja fyrir sveit-
um fjarðarins lýsti sér í hveiju orði,
hann var míkill Skagfírðingur.
Um leið og ég þakka tengdafor-
eldrum mínum samfylgdina vil ég
minna okkur öll sem til þeirra
þekktu á hversu ákveðið þau kenndu
okkur dugnað og heiðarleika. Megi
góður guð geyma þau og vemda.
Eg vil að lokum, fyrir hönd fjöl-
skyldunnar, þakka starfsfólki Dval-
arheimilisins Áss í Hveragerði og
starfsfólki Elli- og hjúkrunar heim-
ilsins Gmndar Reykjavík (Litlu
Gmndar) góða og hlýja umönnun
meðan hann dvaldi þar.
Júlíus Bjarnason.
Okkur systkinin langar í örfáum
orðum að minnast hans Rafns afa
sem jarðsettur verður í dag.
Á þessari kveðjustund rifjast upp
margar góðar minningar og
skemmtileg smáatriði sem við
tengjum við hann afa. Hvað hann
var alltaf flottur á lakkskónum,
ilmaði af neftóbaki, hvering hann
svaraði alltaf sjónvarpinu, vissi allt
um íþróttirnar, iðinn við smíði og
föndur með ömmu Línu á Flórída
og hvernig hann saknaði hennar
eftir að hún dó. Á stóra pallinum
sem afi smíðaði við húsið þeirra
úti á Flórída, sem var hannaður
með það að leiðarljósi að ná öllum
sólargeislum dagsins, voru nokkur
sett af stólum og borðum; eitt þar
sem hægt var að drekka morgun-
kaffið, annað þar sem gott var að
fá sér hressingu í eftirmiðdaginn
og svo var hægt að njóta kvöldsól-
arinnar á enn einum staðnum. Alls
staðar voru tveir stólar við hvert
borð, einn fyrir hann og annar fyr-
ir ömmu, og því var ekki breytt
eftir andlát hennar. Það var eins
og hún hefði aldrei farið, enda fann
afi oft fyrir návist hennar og skil-
aði kveðjum til hennar frá okkur.
Afi var glæsilegur maður.
Stundum, þegar hann var í spari-
fötunum, sáum við íyrir okkur
kvikmyndastjörnu frá Hollywood á
dögum svart/hvítu myndanna.
Hann var ákveðinn og röggsamur
maður en þó ávallt blíður og okkur
krökkunum þótti alltaf jafn vænt
um hvað hann sýndi því mikinn
áhuga sem við vorum að sýsla.
Elsku afi, nú ertu kominn í faðm
ömmu aftur, þar sem þér leið best,
og við kveðjum þig með söknuði
og virðingu.
Hvíl í friði.
Harpa, Tinna, Sólveig og
Arnar Már.
r Biówabúðin
öapðskom
^ v/ Possvogski>4<jMga»*ð a
Símit 554 0500
h
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfídrykkjur
L A N
H
H
H
H
H
H
H
M
H
H
Sími 562 0200 ^
ix i'i'i'mx'X' i aj
SIGRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Sigríður Guð-
mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. september 1917.
Hún lést á heimili
sínu 6. desember
síðastliðinn og hef-
ur útför hennar
farið fram í kyrr-
þey.
Ung að árum giftist
Sigríður Guðmunds-
dóttir Halldóri Hall-
dórssyni, síðar pró-
fessor, og settu þau
hjónin saman heimili,
ólu upp mannvænleg börn sín,
störfuðu fjölmargt guðs um geim
og höfðu gaman af að blanda geði
við ættingja og vini. Hvergi var
betra að koma en heim til þeirra
enda þröskuldar engir við útidyr,
bjart og hlýtt þegar inn var komið,
höfðingskapur í öndvegi og ógern-
ingur að skera úr um hvort hjón-
anna væri skemmtilegra; slíkur
jöfnuður var með þeim Sigríði og
Halldóri. Heimili þeirra var horn-
steinn menningar og fræðasetur
sem átti sér tengsl langt út fyrir
íslensk landhelgismörk. Við því
mátti til að mynda búast að um
stofur Sigríðar gengju stundum
skrýtnir gestir og langt að komnir
til að fá fréttir af íslenskri tungu
hjá prófessor Halldóri. Sumir þess-
ara einstaklinga gátu hafa fengið
þá flugu í höfuðið að fara að kenna
íslensku í sínu heimalandi, höfðu
þá víslega lært eitthvað í þeirri
tungu í fornlegum kennslubókum
og þess albúnir að segja mik, þik,
þat eða jafnvel ok í þeirri trú að
slíkur framburður tíðkaðist enn
þann dag í dag í henni Reykjavík.
Aðrir áttu það hreinlega á hættu
að tala bjagaða íslensku eða jafn-
vel vesturíslensku, en að þeirri
tungu henti Sigríður gaman og
lærði hana fyrir hálf-
um fjórða áratug og
nýtti sér þann lærdóm
síðar á ógleymanlegu
ferðalagi um Norður
Dakóta þar sem vest-
uríslensk tunga eign-
aðist í árdaga sín akur-
lendi. Margur „hafði
þá góðan tíma“ eins
og gamla fólkið vestra
var vant að segja um
sólríkar stundir og fór
Sigríður á kostum inn-
an um alla Dakóta ís-
lenskuna.
Við þessa stuttu frá-
sögn af einstöku atviki er því að
bæta að Sigríður var samferðafólki
sínu ávallt mikill gleðigjafí. Jafn-
framt var hún gædd sálarþrótti til
þess að halda sífellt áfram að miðla
öðrum af sínu eigin þreki og vera
þeim fyrirmynd um heilbrigð lífsvið-
horf, og það jafnvel löngu eftir að
vanheilsa var byijuð að hefta henni
för. Nú þegar hún er horfin af sjón-
arsviðinu dveljast vinir hennar með-
al margs annars við þá þríþættu
hugsun að þeir hlökkuðu ávallt til
að sækja hana heim, þótti viðdvölin
á heimilinu ljúf og þá síðast en
ekki síst að þeir hljóti á þessari
stundu að tengja þakklæti sitt sér-
hverri minningu sem þeir fluttu
þaðan með sér heim.
Skammdegisskuggarnir í ár hafa
lengst vegna andláts Sigríðar Guð-
mundsdóttur og þá helst til varnar
að nýta sér birtu frá endurminning-
unum sem hún sjálf lagði efnivið í
og bíða jafnframt eftir liðsinni sól-
ar sem snýr aftur heim á leið eftir
fáeina daga.
Við Margrét vottum eftirlifandi
eiginmanni Sigríðar, Halldóri Hall-
dórssyni, börnum þeirra hjóna,
ættingjum og venslafólki dýpstu
samúð.
Haraldur Bessason.
+
Móðir okkar, amma og langamma,
JÓHANNA HALLGRÍMSDÓTTIR,
Austurbrún 6,
Reykjavík,
iést 14. desember.
Böm, barnabörn og barnabamaböm.
+
Útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
ÖLFU HJALTALÍN,
Skarðshlíð 10e,
Akureyri,
er lést fimmtudaginn 4. desember síðastliðinn, hefur farið fram [ kyrrþey.
Böm, tengdaböm og barnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
EINARS TRYGGVASONAR,
Melbraut 7,
Garði.
Finna Pálmadóttir,
Tryggvi Einarsson, Sæunn Andrésdóttir,
Pálmi B. Einarsson, Halla Tómasdóttir,
Matthildur Einarsdóttir, Sævar Pétursson,
Ingveldur Einarsdóttir, Kristinn Guðmundsson,
Kristinn B. Einarsson, Edda Halldórsdóttir,
Guðmundur Einarsson, Brynja Gestsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.