Morgunblaðið - 06.06.1998, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 6. JÚNÍ 1998 51
I
I
I
I
j
j
I
I
í
4
4
4
I
4
4
4
4
d
4
4
4
4
4
H
ara hugleiðinga minna hollvin
minn, en raunar var hann meira,
hann var líklega sá maður mér
óskyldur sem mest og best reyndist
mér á lífsleiðinni þegar mér reið
mest á. Um mig léku andsnúnir
stormar uppgjafar og vonleysis,
þetta hugsa ég að Kristinn hafi
skynjað þó hann hefði ekki orð á.
Fyrir þá hjálp sem hann veitti mér
fyrir tuttugu árum, get ég aldrei að
fullu þakkað, sú hjálp breytti lífí
mínu og gaf því tilgang og öryggi
með nýjum viðhorfum og gildis-
mati. Margir minnast hans nú og
sakna á skilnaðarstund, en eins og
sólaruppkoman lýsir upp og litar
heiðríkan austurhimininn, þá mun
minningin um góðan mann og heil-
steyptan, varpa birtu í hugskot
okkar sem eftir stöndum.
Kæra Brynhildur, sárust er þó
sorg þín og tregi, svo stór er þinn
missir. Megi algóður Guð sem alla
vegi varðar, gefa þér, börnunum
þínum, tengdabörnum, barnabörn-
um, ættingjum og vinum huggun og
styrk í ykkar miklu sorg. Drottinn
blessi minningu Kristins Júlíusson-
ar.
Árni Valdimarsson.
Mínar sælustu æskuminningar
tengjast afa og ömmu, jólaboðun-
um hjá þeim og ófáum sunnudags-
heimsóknum, sem alltaf fylltu
mann mikilli tilhlökkun. Við systk-
inin fórum til þeirra á sumrin þeg-
ar við vorum börn og dvöldum hjá
þeim í góðu yfirlæti, fáeina daga í
senn.
Afí var rólyndismaður og til baka
en einnig gamansamur og stundum
átti hann það til að syngja nokkur
lög við matarborðið, en það bannaði
amma honum, því henni fannst það
ekki nógu góðir mannasiðir. Afí og
amma eru það fólk sem ég hef alltaf
litið hvað mest upp til, sökum gáfna
þeirra og gæsku, með þeim leið
manni alltaf vel og eru þau örugg-
lega það örlátasta fólk sem ég hef
nokkru sinni kynnst. Afi var ákaf-
lega greindur maður og mikill ætt-
fræðingur og um leið og hann frétti
af því að ég væri búin að eignast
nýja vini eða vinkonur, spurði hann
hvaðan þau væru ættuð og hvað
þau hétu og vissi þá óðara einhver
deili á þeim. Þau hjónin sýndu því
sem ég tók mér fyrir hendur áhuga
og afí spurði um það hvernig gengi
í skólanum eða í vinnunni og gladd-
ist þegar vel gekk.
Þeim fannst það spennandi fyrir
mína hönd þegar ég dreif mig til
Parísar í hálft ár sem aupair-stúlka
og í málaskóla. Voru þau ánægð
með það hvað ég var dugleg að
skoða mig um þar í borg. Þangað
skrifaði afi mér nokkur falleg bréf.
Áður en ég hélt út var ég að líta yf-
ir frönsku, óreglulegu sagnirnar í
ýmsum tíðum, það var ekki að því
að spyrja að afí þuldi þær allar upp,
en hann mundi þær síðan hann var
ungur maður í menntaskóla. Afí var
hress fram eftir öllu og keyrði Vol-
vo-inn sinn til Reykjavíkur þegar
þau áttu erindi í bæinn.
Eitt það sem fær mig alltaf til að
hugsa um afa er ilmandi píputó-
bakslykt, því pípu reykti hann í
mörg ár en lét síðan af þeim ósið.
En lyktin minnir mig alltaf á hann.
Hann var ætíð snyrtilegur til fara
og minnist ég þess ekki að hafa séð
hann öðruvísi en í jakkafötum með
hárið greitt aftur og með góðlátlegt
bros á vör.
Guð gefi þér styrk, elsku amma
mín. Blessuð sé minning afa.
Kristín Konráðsdóttir.
Með þessum orðum vil ég minn-
ast afa míns og nafna sem lést síð-
astliðinn laugardag. Við afí áttum
eitt sameiginlegt áhugamál sem var
skákin, en afí var alla tíð mjög
sterkur skákmaður. Þó að mikill
munur væri á getu okkar í þeirri
ágætu íþrótt þá höfðum við alltaf
mjög gaman af því að taka skák
þegar við hittumst. Fyrsta skák
okkar er bæði mér og öðrum í fjöl-
skyldunni minnisstæð. Var þetta
fyrir um tuttugu árum og ég nýbú-
inn að læra mannganginn. Þrátt
fyrir litla reynslu þóttist ég fær í
flestan sjó og hugðist máta afa. Það
þarf ekki að orðlengja það að skák-
in varð hvorki löng né spennandi.
Reiður mjög og sár rauk ég frá
borðinu og lokaði að mér inni í
næsta herbergi. Mamma fór á eftir
mér og reyndi að koma mér í skiln-
ing um, að ekki væri nein skömm
að því að tapa. Fyrst um sinn róað-
ist ég lítið, enda þoldi ég þá, og í
raun enn í dag, mjög illa að tapa.
Nokkru síðar tókst mömmu þó að
róa mig og fá mig til að sættast við
afa og lýsti ég því þá yfir, að það
væri ekki nema von að ég hefði tap-
að fyrir afa, því hann væri heims-
meistari! Þegar ég komst til vits og
ára voru átök okkar við skákborðið
ekki eins tilþrifamikil eins og að
framan var lýst, en þó lögðu við
okkur ávallt alla fram. Það er gam-
an til þess að hugsa að nánast allar
heimsóknir mínar síðustu árin til
afa og ömmu gengu eins fyrir sig.
Ég og Valla komum með rútunni á
Selfoss fyrir hádegið og fengum
dýrindis mat í hádeginu hjá ömmu.'
Upp úr hálftvö fórum við nafnamir
að tvístíga og gerðum svo þar til
annar stakk upp á því að taka skák.
Settumst við þá niður við borð-
stofuborðið og hugsaði ég alltaf
með mér, að það væri réttast að
taka því rólega í fyrstu skákinni,
þar sem ekki væri neitt gaman að
fara illa með gamla manninn. Þegar
ég skömmu síðar virti fyrir mér
rjúkandi rústir stöðu minnar hugs-
aði ég með mér að það væri greini-
lega enn óhætt að taka örlítið á afa.
Eftir tap í fyrstu tveimur skákun-
um var ég kominn með nokkur ein-
kenni unga drengsins sem forðum
tapaði fyrir heimsmeistaranum og
eftir það var barist af fullri hörku
þó að langoftast yrðu úrslitin á
sömu lund og í fyrstu skákunum
tveimur.
Annað áttum við afí sameiginlegt
undir það síðasta og það var lög-
fræðimenntunin. Á meðan ég var í
lagadeildinni fylgdist afí vel með
framvindu mála og ég gaf honum
alltaf skýrslu um leið og niðurstaða
prófa lá fyrir. Hann gaf mér á
námstímanum bækur tengdar lög-
fræði og Úlfljót og Tímarit lög-
fræðinga skorti mig aldrei. Þrátt
fyrir þessa athygli afa fann ég
aldrei fyrir neinni pressu frá hon-
um. Ef miður gekk stappaði hann í
mig stálinu á sinn hógværa hátt, en
ef vel gekk fékk ég hrós á sama
hátt. Þegar ég útskrifaðist á síðasta
ári fékk ég að gjöf frá honum og
ömmu forláta eintak af Jónsbók
hinni fomu, prentað 1858 og áritað
af honum sjálfum. Þessarar bókar
mun ég hér eftir gæta eins og sjá-
aldurs auga míns.
Elsku afí. Þar sem andlát þitt
bar svo brátt að náðum við ekki að
kveðjast á þann hátt sem ég hefði
viljað. Ég verð því að sinni að láta
við það sitja, að þakka þér á þennan
hátt fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum saman og um leið biðja
góðan guð að gefa ömmu styrk í
sorg sinni.
Kristinn.
Að loknum sumarsíldveiðum
1963 átti ég erindi í útibú Lands-
bankans á Eskifírði. Ég hafði þetta
ár verið háseti á Gunnari SU 139
frá Reyðarfirði og þénað vel. Með-
an ég stóð þarna við bað Kristinn
Júlíusson útibússtjóri mig um að
tala við sig áður en ég færi. Mér
datt helst í hug að nú hefði ég eitt-
hvað misstigið mig við tékkaútgáfu,
annað kom ekki upp í hugann með
hvaða erindi Kristinn Júlíusson
ætti við mig. Fram að þessu hafði
það verið ég sem hafði falast eftir
viðtali við Kinstin. Þau voru mörg
viðtölin sem ég átti við hann árið
1962 þegar ég hafði á hendi upp-
gjör og útborgun launa hjá fyrir-
tæki sem var með marga tugi
manna í vinnu og oft vandkvæðum
bundið að fjármagna útborganir
o.fl. á tilsettum tíma. Það var því
ekkert sjálfsagður hlutur að Krist-
inn fyrir hönd Landsbankans
myndi fallast á að veita lán útá
greiðsluáætlanir mínar en ég man
ekki betur en það hafi hann alltaf
gert. Þetta hef ég alltaf metið mik-
ils.
Mér er enn í fersku minni þegar
Kristinn kom þar í viðtali okkar að
kanna hug minn til þess að gerast
opinber starfsmaður! Jú, Ki-istinn
var að bjóða mér vinnu í Lands-
bankanum á Eskifirði frá og með
næstu áramótum. Það verður að
segjast eins og er að þetta erindi
hans kom mér ekki lítið á óvart og
er til efs að mér hafi í annan tíma
fundist mér sýnt viðlíka traust og
heiður. Það er skemmst frá því að
segja að þótt laun mín myndu fyrir-
sjáanlega lækka um helming þá sló
ég til og hóf störf í útibúi Lands-
bankans á Eskifirði hinn 2. janúar
1964.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfúr ið sama.
En orðstír
deyr aldrei
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Þessar hendingar úr Hávamál-
um komu mér fyrst í hug þegar
mér barst andlátsfregn vinar míns
og velgerðarmanns, Kristins Júlí-
ussonar. Tel það mikið lán að hafa
kynnst honum og haft sem yfir-
mann í rúm 6 ár. Þessi tími í útibúi
Landsbankans á Eskifirði var í
alla staði ánægjulegur. Þar voru
fyrir á þessum tíma 6 starfsmenn,
einvala lið, allt karlmenn. St-
arfsandi og samskipti voru eins og
best verður á kosið og bar þar
aldrei á nokkurn skugga. Tel ég að
þar hafí ráðið mestu einstakir
hæfileikar Kristins við að umgang-
ast fólk, vera hvortveggja í senn,
yfirmaður og félagi. Þetta átti
einnig við um samskipti við yfír-
menn hans í Landsbankanum sem
og viðskiptavini útibúsins.
Á þeim árum sem ég vann með
Kristni skiptust á skin og skúrir í
atvinnumálum Austfírðinga.
Fyrstu árin var mikill uppgangur
sem tengdist sívaxandi síldveiðum
og vinnslu. Verksmiðjur voru
reistar, síldarplön spruttu upp
nánast eins og gorkúlur sem og
ýmis þjónustufyrirtæki. Af þessu
leiddi að margir áttu erindi við
útibússtjóra Landsbankans á
Eskifirði enda spannaði viðskipta-
svæði útibúsins frá Vopnafirði til
Hornafjarðar. Þessi uppgangur
fékk hinsvegar snöggan endi þeg-
ar síldin hvarf. Tel ég að það hafi
verið mikið afrek, sem ekki hefur
verið haft hátt um, hversu vel
Landsbankinn komst frá þessu
áfalli sem hrun síldarstofnsins í
raun var. Það voru ekki banka-
stjórar eða sérfræðingar Lands-
bankans sem báru hitann og þung-
ann af þeim málum. Það getur
Landsbankinn fyrst og fremst
þakkað Kristni Júlíussyni sem
hafði til að bera einstaka hæfi-
leika, dómgreind, reynslu og inn-
sæi til að halda farsællega á mál-
um. Um þetta tel ég mig geta vitn-
að því auk þess að starfa með
Kristni á þessum tíma þá var ég í
meira en ártug skrifstofustjóri úti-
búsins á Eskifirði eftir að Kristinn
lét þar af störfum og tók við starfi
útibússtjóra Landsbankans á Sel-
fossi.
Fyrir fáum árum áttum við
Kristinn tal saman og komu þar
atvinnumál á Austurlandi, menn
og málefni mjög við sögu. Spurði
ég hann hvort hann vildi ekki gefa
út ævisögu sína, frá svo mörgu og
merkilegu hefði hann að segja.
Hann kímdi góðlátlega en vildi lít-
ið með það gera. Þar er miður fyr-
ir íslandssöguna og þá sérstaklega
sögu Austurlands að saga Kristins
komi ekki fyrir almenningssjónir.
Lífssaga góð er á enda gengin.
Að leiðarlokum minnist ég góðs
vinar, góðs og gefandi samstarfs
og vinfengi í áratugi þakka ég af
heilum hug um leið og eiginkon-
unni, Brynhildi Stefánsdóttur, og
þeirra fólki öllu, eru sendar ein-
lægar samúðarkveðjur. Heiðbjört
eins og austfirskur vorhiminn er
minningin um Kristin Júlíusson.
Blessuð sé minning hans.
Hilmar F. Thorarensen.
Kristinn B. Júlíusson, fyrrver-
andi útibússtjóri Landsbanka Is-
lands á Eskifirði og síðar á Sel-
fossi, er látinn. Mér er bæði ljúft
og skylt að minnast hans í fáum
orðum. Árið 1971 fluttust þau
Kristinn og Brynhildur á Selfoss
en það ár tók hann við starfi sem
útibússtjóri Landsbankans á Sel-
fossi. Kristinn var hæglátur,
traustur og mjög þægilegur sam-
starfsmaður. Hann vann fljótt
trúnað samstarfsmanna sinna og
hafði gott lag á að stjórna, leið-
beina og virkja það besta í hverj-
um starfsmanni. Kristinn hafði
mikinn áhuga á mönnum og mál-
efnum og vissi fljótt meira um ætt-
ir og uppruna Sunnlendinga en
flestir hér um slóðir. Þessi áhugi
hans hjálpaði honum í daglegu
starfi við lausn ýmissa viðskipta-
mála. Alltaf var gaman að ræða við
Kristin, ekki síst á rólegum stund-
um, enda var hann mjög fróður og
vel að sér um nánast hvað sem er.
Kristinn var lögfræðingur að
mennt og nýtti sér þá þekkingu vel
í störfum sínum og er ég viss um
að hann hefur verið betur að sér í
þeim fræðum en margur annar.
Kristinn var hæfur bankamaður
og vann sín störf af natni og kunn-
áttu, næmur á þarfir viðskiptavina
sinna og fann hvað þeim var fyrir
bestu, var í senn leiðbeinandi og
hvetjandi þegar honum þótti svo
við horfa. Margir viðskiptavinir
bankans hafa haft á orði hve gott
var að leita til hans með sín mál og
hve vel og farsællega hann leysti
úr þeim.
Kristinn var þekktur og snjall
skákmaður og gerði töluvert af því
að tefla á árum áður og lagði þá
iðju ekki alveg á hilluna eftir hann
kom á Selfoss. Stundum var teflt á
bankaloftinum og einnig tefldi
hann fyrir hönd bankans. Þar naut
sín einnig vel skarpskyggni og
rökhugsun sem Kristinn átti í rík-
um mæli.
Kristinn og Brynhildur voru
samrýnd og vel samstiga og það
leyndist engum hversu mikils þau
mátu hvort annað. Þau tóku ávallt
þátt í félagsstarfi með starfsfólki
bankans og frá þeim stundum eig-
um við góðar minningar.
Þegar horft er til baka finn ég
að margt á ég Kristni að þakka og
það sem ég lærði af honum er
geymt. Ég mun ávallt minnast
Kristins sem góðs yfirmanns og fé-
laga og er ég þakklátur fyrir þessi
ár sem við höfum starfað saman.
Ég og fjölskylda mín sendum
Brynhildi og fjölskyldu hennar
samúðarkveðjur.
Ég kveð Kristin með þakklæti í
huga. Blessuð veri minning hans.
Gunnar Einarsson.
Frá því að ég fæddist og fram á
unglingsár dvaldi ég góðan tíma á
hverju ári hjá ömmu Brynhildi og
afa Kristni. Þegar ég man fyrst
bjuggu þau á Esikfirði og það
krafðist þess að ég legði land undir
fót til að komast til þeirra. Þessar
ferðir voru mér eins konar ævin-
týri, ég var yfirleitt ein hjá þeim
og hafði þau oftast út af fyrir mig.
Eg man það að ég var nú svolítið
montin af því að eiga ömmu og afa
svona alveg ein, því hinum ömmum
mínum og öfum deildi ég með hálf-
systrum mínum. Þau voru mér líka
alveg óskaplega góð og vildu allt •
fyrir mig gera, það fann ég og
þótti dálítið mikið til mín koma
fyrir vikið. Við afi náðum vel sam-
an og oft sat ég og beið við dyrnar
eftir því að hann kæmi heim úr
vinnu. Við tvö fórum oft saman í
göngutúra á kvöldin og ef eitthvað
bjátaði á fannst mér ósköp gott að
lauma hendinni í hönd hans og
finna traust hans og hlýju streyma
til mín. Afi fann upp á ýmsu mér
til dundurs, hann kenndi mér að
leggja kapal og á heiðurinn af því
að ég kann nokkurn veginn mann-
ganginn, en hann var mjög góður
skákmaður. Stöku sinnum fékk ég
að fara með afa í bankann á kvöld-
in ef hann þurfti að fara þangað og
það var mér mikil upphefð. Ein-
hvern tímann fékk ég að pikka á
einhverja gamla vél í bankanum og
hafði ég óskaplega gaman af því.
Hann tók eftir því og var fljótur að
fórna skrifstofunni sinni heima
fyrir mig. Þau amma settu upp
bæði ritvél og reiknivél og svo fékk
ég gamla miða úr bankanum til að
skrifa á og var mjög stolt og önn-
um kafin bankamær um tíma.
Afi var afskaplega hlýr og góður
maður, hánn hafði rólegt yfirbragð —
en var samt gamansamur og hafði
alveg einstakt, hlýtt kímnisblik í
augum. Lífsgleði hans og athafna-
semi var mikil, hann átti sér mörg
áhugamál og var sístarfandi.
Samband ömmu og afa var sér-
staklega gott. Kærleikurinn milli
þeirra duldist engum sem sá þau,
þau studdu hvort annað og voru
hvort öðru allt. Saman hafa þau
tekist á við erfiðleikana sem þeim
hafa mætt og hafa þau sýnt ein-
stakt æðruleysi í þeim efnum.
Elsku amma mín, þinn missir er
mestur, megi góður Guð styðja þig
og styrkja. Blessuð sé minning
Kristins afa míns.
Ása.
HAFLIÐI
MAGNÚSSON
+ Hafliði Magnús-
son kjötiðnaðar-
meistari fæddist í
Reykjavík 6. júlí
1917. Hann lést á
Droplaugarstöðum
2. júní síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Frfkirkj-
unni í Reykjavfk 5.
júní.
Fyrsta frétt sem
mér barst þegar ég
kom úr ferðalagi núna
á dögunum, var að
mágur minn, Hafliði Magnússon,
hefði látist þá um morguninn.
Fyrsta hugsun mín var: Þá er langri
og erfiðri baráttu til margra ára við
erfiðan sjúkdóm loks lokið. Þessu
mótlæti tók Hafliði með einstöku
jafnaðargeði. Það var eins og hann
gæti alltaf látið tímann líða með alls
konai- grúski, bundinn við hjólastól-
inn. Þegar komið var í heimsókn til
hans kom hann gjarnan með gamlar
myndir sem voru af ættingjum
bræðranna og var hann vel heima í
þeim fræðum.
Hafliði var nú ekki einn á ferð í
þessum erfiðleikum sínum, þar var
Guðrún kona hans alveg einstök,
það var ekki hægt að
gera betur. Ég dáðist
oft að henni hvað hún
gaf mikið af sér öll
þessu erfiðu ár.
Mig langar að þakka
ykkur hjónum fyrir al-
veg einstaklega gott
sambýli þau 15 ár sem
við bjuggum í sama v
húsi í Sporðagrunni.
Þá vorum við hjónin
með dætur okkar þrjár
ungar. Guðrún og
Hafliði sýndu þeim
sérstaka hlýju og
áhuga sem hefur aldrei
horfið öll þessi ár. Það var gott að
vera samvistum við manneskjur
eins og Hafliða og Guðrúnu sem
gerðu ekki stórmál þó eitthvað bját-
aði á í lífinu. Guðrún er ein af þeim
manneskjum sem tekur hlutum ná-
kvæmlega eins og þeir koma fyrir , _
og gerir gott úr öllu. Hún miklar
ekki hlutina fyrir sér sama á hverju
gengur, en það er eiginleiki sem
ekki er öllum gefinn.
Guðrún mín og Margrét og fjöl-
skylda, ég votta ykkur mína innileg-
ustu samúð við fráfall eiginmanns
og föður.
Margrét Sigurðardóttir.