Morgunblaðið - 17.06.1998, Page 48

MORGUNBLAÐIÐ
418 MIÐVTKUDAGUR 17. JÚNÍ 1998
' MINNINGAR
Hjördís Guð-
mundsdóttir
fæddist á Steinsnesi
við Arnarfjörð 5.
júní 1907. Hún lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 24. maí síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Ilafnarfjarðar-
kirkju 29. mai.
í bjarma æsku
>jninnar sé ég háa og
spengilega konu, ljósa
yfirlitum og kvika á
fæti. Þetta var hún Dísa, fullu nafni
Hjördís Dagbjört, tíguleg kona
sem bar tignarlegt nafn.
Ekki veit ég vel hvaðan hún Dísa
kom og ekki heldur með vissu
hvert hún er farin núna, en eitt veit
ég að þegar ég var bam var hún
svo undurgóð við mig. Dísa var
listakona. Hún málaði
myndir af blómum og
andhtsmyndir af
Steinu dóttur sinni og
öðru fólki og í andliti
hennar sá maður
bregða fyrir þessum
sérstaka viðkvæma
svip sem einkennir
margt Ustrænt fólk.
Dísa var menntuð á
þess tíma mæUkvarða
en hún hafði stundað
nám í Flensborgar-
skóla og gat því lesið
dönsku blöðin og þótti
mér það mjög merkilegt að hún
gæti lesið erlend tungumál. Dísa
var mikil blómakona og garðurinn
hennar var í raun eini garðurinn í
Keflavík á þeim tíma sem eitthvað
kvað að, en hann var margverð-
launaður. Við krakkamir á Smára-
túninu umgengumst garðinn með
mikilU virðingu og vorum ákaflega
stolt yfir gi-ágrýtinu með silfur-
skildinum sem í var grafið „Feg-
ursti garður Keflavíkur" og þótti
okkur mikill heiður að því að feg-
ursti garðurinn skyldi vera í okkar
götu. Þegar ég útbjó minn fyrsta
garð þá ók ég bílíörmum af gróðri
úr garðinum hennar Dísu og plant-
aði í minn garð. Dísa gaf mér ýmis
heilræði hvað varðaði blómarækt
og sagði m.a. við mig að ég skyldi
aldrei henda neinu tré því einn
daginn gæti kræklaðsta tréð mitt
orðið fegursta tréð í garðinum og
hún hafði rétt fyrir sér.
Smáratúnið í Keflavík sjötta ára:
tugarins var fullt af börnum. í
þessu nýbyggða einbýUshúsa-
hverfi, sem af gámngum var
stundum nefnt „millahverfi Black-
bræðranna“, bjuggu ung hjón með
böm sín. Smáratún 3 var eina
heimilið sem var bamlaust en þar
bjuggu þau hjón Dísa og Magnús
bakari Sigurbergsson. Dag einn
kallaði mamma á mig og systur
mína og sagði okkur að nú væri
Dísa búin að eignast barn og við
ættum að hlaupa yfir og leika við
nýju stúlkuna sem væri á aldri við
okkur. Mamma sagði einnig að
Magnús sem væri frændi stúlkunn-
ar ætti núna að verða pabbi hennar
og ég man að okkur systmm þótti
það merkilegt hvernig frændi
hennar gæti líka verið pabbi henn-
ar. Eg gleymi aldrei þeirri sjón er
ég leit þær Dísu og Steinu saman í
fyrsta sinn. Augun hennar Dísu
vom fuU af hlýju og kærleika sem
samt var eins og hún væri feimin
og óömgg en í horninu í litla her-
berginu stóð lítil hrædd stúlka með
þykkt hárið fléttað í tvær fléttur og
hélt dauðahaldi í tuskubrúðu. Þessi
stelpa vildi ekkert tala og mér
fannst hún hálfskrýtin.
En tíminn læknar sárin og Stein-
unn Bima og nýju foreldramir
vöndust nýjum og betri aðstæðum.
Bitur lífsreynsla Steinu í æsku var
minn fyrsti skilningur á því að það
dansa ekki allir á rósum. Áður en
Steina kom til Dísu og Magnúsar
hafði hún verið á Silungapollien
blóðforeldrar hennar, þau Aðal-
heiður Bjarnfreðsdóttir og Anton
Guðjónsson, höfðu fengið berkla og
vom á „Hælinu“ eins og þá var
sagt. Seinna man ég eftir að Hlyn-
ur bróðir Steinu kom til Keflavíkur
og dvaldi lengri og skemmri tíma á
heimili Dísu og Magnúsar.
Eg hef orðið þeirrar gæfu að-
njótandi að hafa lært eitthvað af
öllu því fólki sem ég hef haft sam-
skipti við á lífsleiðinni og þá ekki
hvað síst af fjölskyldunni á Smára-
túni 3. Þetta venjulega fólk sem
sinnti sínu daglega sýsli var í raun
stórmerkilegt fólk, sem átti til svo
mikinn kærleika þegar á reyndi að
það breytti sínu þægilega lífi og
„leyfði bömunum að koma til sín“.
Dísa sinnti því hlutverki sem
hún kom til jarðarinnar til að
sinna. Eflaust hefur hún sem ung
kona ætlað sér annað hlutverk í líf-
inu en að ala upp annarra manna
börn, en svo urðu hennar dagar og
hennar mesta hamingja.
Á efsta degi gat hún því litið
stolt um öxl vitandi að hún hafði
gert það með sóma sem henni bar í
þessu lífshlaupi.
Fjölskyldan á Smáratúni 4 vott-
ar Steinu Bimu og fjölskyldu
hennar samúð.
Auður Guðjónsdóttir.
DAGBJÖRT HJÖRDÍS
G UÐMUNDSDÓTTIR
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÚLFAR GUÐJÓNSSON,
Bláhömrum 19,
lést á heimili sínu mánudaginn 15. júní.
Jónína Jóhannsdóttir,
Jóhann Úlfarsson, Halldóra Viðarsdóttir,
Logi Úlfarsson, Brynja Vermundsdóttir,
Ingibjörg Úlfarsdóttir
og barnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUÐMANN A. AÐALSTEINSSON,
lést á heimili sínu mánudaginn 15. júní sl.
Útför auglýst síðar.
Ingveldur Steindórsdóttir,
Kristín H. Guðmannsdóttir,
Aðalsteinn Guðmannsson,
Svava Guðmannsdóttir,
Ragnar Guðmannsson,
tengdabörn og barnabörn.
+
Eiginkona mín,
GUÐLAUG KRISTINSOÓTTIR,
Hraunbæ 134,
lést á Landspítalanum 15. júní.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Rósant Hjörleifsson.
+
Bróðir okkar,
SIGURÐUR EYVALD
frá Litlu-Völlum,
lést í Skjaldarvík 8. júní.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Systkinin.
+
Ástkær eiginkona mín,
INGUNN BALDURSDÓTTIR,
Beykilundi 13,
Akureyri,
lést af slysförum þann 15. júní.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Gunnlaugur Matthías Jónsson.
TOBIAS
JÓHANNESSON
og dætrum vottum við okkar dýpstu
hluttekningu.
F.h. gamalla Geysisfélaga,
Vigfús Björnsson.
+ Tobias Jóhann-
esson fæddist á
Egg í Hegranesi 25.
mars 1914. Hann
lést á heimili sínu 5.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Akureyrar-
kirlg'u 12. júní.
Skagfirðingurinn í
karlakórnum Geysi
hefur kvatt (að vísu
hafa þeir fleiri Skag-
firðingarir prýtt raðir
kórsins). TotDías Jó-
hannesson fluttist úr sinni heima-
byggð Skagafirðinum til Akureyrar
árið 1943 og að nokkrum dögum
liðnum tók Hjörtur Gíslason, hag-
yrðingur og barnabókahöfundur,
hann með sér á Geysisæfingu. Frá
þeim degi hefur hann sungið annan
bassa í Geysi - eða fimm ár yfir
hálfa öld. Tobías var afar lagvís og
smekkvís söngmaður. Oft var leitað
til hans innan annars bassa til að
fullvissa sig um rétta tóninn. Tobías
var ekki einvörðungu músíkalskur
heldur einnig frábær félagi og söng-
bróðir - góður maður og vel gefinn.
Hann var léttur í lund og jafnlynd-
ur, svo sem sonnum
Skagfirðingi sæmdi.
Nærvera hans yljaði
mönnum um hjarta-
rætur. Já í hartnær 55
ár hefur þessi öðlingur
staðið í fremri röð ann-
ars bassa Geysis, mætt
á æfingar manna best
og tekið þátt í söng-
sigrum kórsins innan-
lands sem erlendis - og
má þar sérstaklega til
nefna hina frægu Nor-
egsför árið 1952. Seinni
árin hefur hann til-
heyrt sveit gamalla
Geysisfélaga. Það er hópur manna
sem er ungur í anda og samheldinn
og hefur einnig fengið orð fyrir að
hafa kraft og sönggleði í besta lagi.
Þar var Tobías síungur í sinni, glað-
ur í lund og með söngmetnað fram á
vordaga 1998. Þá fór hann á sjúkra-
hús og lá á stofu með söngbróður
okkar, undirleikara og söngstjóra,
Ama Ingimundarsyni. Þeir eru
núna báðir fluttir á æðra svið.
Við kveðjum þig, Tobbi minn, og
þökkum innilega fyrir samveruna
allan þennan tíma. Hún er og var
mikils virði. Haltu áfram að syngja
þér og öðrum til yndis. Konu þinni
Nú er hann afi minn farinn yfir
móðuna miklu og syngur nú í öðrum
kór, sennilega hefur vantað góðan
bassa. Hans fallega bassarödd og
meðfætt glaðlyndi lífgaði hvarvetna
upp á félagsskapinn hérna megin,
nú hefur tekið við annað tilverustig
og annar félagsskapur.
Við afi áttum margar ánægjuleg-
ar samverustundir, hann tók mig
með sér í bíltúra og ég fékk líka að
dunda mér hjá honum á verkstæð-
inu. Margt var þá skemmtilegt
brallað og oft var ég látinn lofa að
„segja ömmu alls ekki frá þessu“.
Við vorum alltaf góðir vinir og gott
var að leita til hans ef eitthvað bját-
aði á. Eg er þakklátur fyrir að hafa
notið leiðsagnar og hlýju afa míns,
hvort tveggja hefur reynst mér gott
veganesti.
Hveiju sem ár
og ókomnir dagar
að mér víkja,
er ekkert betra
eneigavini,
sem aldrei svíkja.
(Davið Stefánsson.)
Elsku amma, megi góður guð
veita þér styrk til að takast á við
þinn mikla missi.
Þorkell.
GRÍMUR AÐALBJÖRN
GRÍMSSON
+ Grímur Aðal-
björn Grímsson
fæddist á Svarfhóli í
A-Barðastrandar-
sýslu 27. júlí 1951.
Hann lést í Reykja-
vík 31. maí síðast-
liðinn og fór útfor
hans fram frá Ás-
kirkju ll.júní.
Fallinn er frá dreng-
ur góður, Grímsi, eins
og hann var alltaf kall-
aður, langt um aldur
fram, aðeins 48 ára
gamall. Það er ekki svo
langt síðan ég hitti hann og var
hann þá jafn hress og kátur eins og
hann hafði alltaf verið frá því við
kynntumst íyrir hátt í 30 árum og
áttum oft góðar stundir saman, og á
erfiðum stundum þá reyndum við að
hughreysta hvor annan.
Grímur var drengur góður, þó
hörð væri skelin og má kannski
segja að ekki hafi veitt af í þeim
ólgu sjó sem Grímsi þurfti oft að
ganga í gegn um og hressilega blés
á móti, en hann stóð það af sér eins
og klettur á sjó úti.
Þó skelin hafi verið
hörð og ekki fyrir alla
að brjótast í gegn um
hana þá var ég þó einn
af þeim sem það gerði
og kom þá í ljós öll sú
manngæska, hjálpsemi
og margt fleira er hann
bjó yfir, en eins og áð-
ur sagði fengu ekki
margir að kynnast
þeirri hlið á honum,
enda var og oft mikið
talað um grímsa og oft-
ar en ekki af fávisku
vegna þess að hann var
fastur fyrir og leyfði
mönnum að heyra það ef honum
mislíkaði eitthvað það er verið var
að tala um og hann vissi að ekki var
rétt. Oft ræddum við hin og þessi
mál og stóð hann fastur á sínu og
fékk ég ósjaldan að heyra það ef við
vorum ekki sammála um hlutina, en
það breytti ekki vinskap okkar og
gerðum við ósjaldan góðlátlegt grín
að öllu saman eftir á.
Grímur var stóan hluta sinnar
stuttu ævi sjálfs sín herra og þá
alltaf í sambandi við akstur bif-
reiða. Lengst af var hann leigubif-
reiðarstjóri, en einnig vann hann
við akstur hópferðabifreiða og fór
víða. Nú síðast vann hann við akst-
ur strætisvagna, og barst það
einmitt í tal er ég hitti hann síðast,
og gantaðist hann með það (ein-
hvers staðar verða erfiðir að vera).
Það var alltaf stutt í kímnina hjá
honum enda þótt hlutimir væru
kannski ekki alltaf eins og hann
hefði viljað hafa þá.
Grímur giftist skólasystur minni
Sigrúnu Guðjónsdóttur og varð
þeim þriggja barna auðið og þriggja
barnabama og þótti honum ofur
vænt um þau öll. Ræddum við það
oft, og ef ekki var allt með felldu þá
leyndi hann því ekkert fyrir mér og
féllu þá oft tár á vanga hans, en
hann vissi að ég skildi hann og þá
opnaðist skelin sem oftar. Sama var
með fóður hans er honum þótti
mjög vænt um, en hann lést íyrir
um 14 ámm. Engu að síður varð
honum tíðrætt um hann, og fær
hann nú að hitta hann aftur.
Að lokum vil ég votta þér, Sigrún
mín, og bömum ykkar sem og
barnabörnum mína dýpstu samúð
og bið góðan guð að veita ykkur
styrk á þessum sorgarstundum.
Tíminn deyfir sárin og sorgina
hægt og rólega, þar veist þú að ég
tala af eigin reynslu.
Minningin um góðan dreng mun
lifa með þér.
Pálmi Smári Gunnarsson.