Morgunblaðið - 23.01.1999, Blaðsíða 60

?60 LAUGARDAGUR 23. JANÚAR 1999
MARGRÉT
- ÞORGEIRSDÓTTIR
+ Margrét Þor-
geirsdóttir
fæddist að Ytra-
Nýpi í Vopnafirði,
18. janúar 1903. Hún
andaðist á heimili
sínu 10. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Kristín Jónsdóttir og
Þorgeir Þorsteins-
son. Hún var fimmta
í röð átta systkina
sem eru öll á lífi.
Þau eru Þorsteinn á
Ytra-Nýpi, Jón í
Skógum, Sigríður á
Ytra-Nýpi, Gróa í Reykjavík,
Jósep á Vopnafirði, Guðlaug á
Höfn og Kristín Karólína í
Reykjavík, auk fóstursysturinn-
ar Kristínar Sveinsdóttur á
Akureyri. Margrét ólst upp á
Ytra-Nýpi og lauk, auk hefð-
bundinnar skólagöngu heima í
Vopnafirði, prófi frá Húsmæðra-
skólanum á Löngumýri í Skaga-
firði vorið 1954.
Margrét giftist eftir-
lifandi manni sínum,
Halldóri Bjömssyni
frá Svínabökkum,
árið 1957. Þau
bjuggu á Svínabökk-
um til ársins 1959 er
þau fluttu í nýbýli
sitt Engihlíð. Böm
Margrétar em
fimm: Þorgeir, bú-
settur á Djúpavogi,
kvæntur Guðbjörgu
Leifsdóttur, Jóna
Kristín, búsett á
Vopnafirði, gift
Gunnari Smára Guðmundssyni,
Bjöm, búsettur í Danmörku,
kvæntur Else Möller, Ólafía Sig-
ríður, búsett í Reykjavík, gift
Þorsteini Kröyer, og Gauti, bú-
settur í Vopnafirði, kvæntur
Halldóru Andrésdóttur.
Utför Margrétar fer fram frá
Vopnafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku mamma.
Því verður ekki með orðum lýst
-Vivað það er erfitt að sitja hér og
skrifa kveðjuorð til þín, þín sem við
elskum svo óendanlega mikið. Þín
sem alltaf hefur verið til staðar íyrir
okkur. En ert nú farin, svo óvænt
og svo allt of fljótt.
Það er svo sárt og erfitt að trúa
því að við fáum ekki að hafa þig
lengur hér hjá okkur og þú, elsku
mamma, sem elskaðir lífið, fegurð-
ina, blómin og sveitina þína en um-
fram allt fjölskylduna þína og gafst
svo mörgum styrk og trú á hið góða,
fáir ekki að vera hér lengur.
Þú varst alltaf að vinna að ein-
hverju, allt lék í höndum þínum, það
var alveg sama hvort það voru hin
daglegu störf í sveitinni, mjólka
kýrnar, hugsa um minkana, hey-
skapur, hjálpa til við að slá upp fyr-
ir fjósinu þegar það var í byggingu,
múra, mála, töfra fram veislumáltíð-
ir með engum fyrirvara, sauma fin
föt eða öll handavinnan sem þú
komst í verk, og þessi handavinna
er svo sérstök fyrir það að þú gerðir
hana oftast ekki eftir neinum snið-
um eða uppskriftum, þú sást
kannski einhvern hlut og bjóst svo
til þín eigin snið til að fara eftir eða
þá þú fékkst bara hugmynd og
framkvæmdir hana. Allt var þetta
^ svo undur vel gert, þú varst aldrei
ánægð fyrr en hluturinn var orðinn
eins og þú vildir hafa hann, sama
þótt það þyrfti að rekja upp og
byrja upp á nýtt. Þú eyddir aldrei
nokkurri stund til ónýtis en áttir
samt, þrátt fyrir þína óendanlegu
vinnusemi, alltaf nægan tíma fyrir
okkur og alla þá sem leituðu til þín
og þurftu á þér að halda. Þú áttir
svo hlýjan faðm og góð ráð. Það er
mikið ríkidæmi að hafa átt svo ynd-
islega móður og góðan vin. Þú hlúð-
ir af þínum einstaka kærleik og
natni að öllu lífi, sama hvort það var
mannfólkið, dýrin eða gróðurinn.
Hvað þú hafðir mikla ánægju af því
að sá blómafræjum og sjá þau vaxa
og verða að blómum, það var ekki
kastað til þess höndunum.
Þú varst svo innilega hamingju-
söm þegar þú fékkst gróðurhúsið
þitt. Þar áttir þú óteljandi ham-
ingjustundir með grænmetinu,
blómunum og runnunum þínum
sem þú hafðir komið til sjálf. Þar
gastu verið að dunda langt fram á
nótt. Svo þegar þú varst komin inn
og ætlaðir að fara að sofa hélstu
áfram í huganum með það sem þú
varst að gera eða fórst að hanna í
huganum einhvem nýjan hlut til að
gera seinna, því oft sagðir þú við
okkur: „Þegar ég ætlaði að fara að
sofa þá sá ég hvernig best var að
gera þetta.“
Og hvað þú varst glöð þegar þú
fékkst garðinn þinn við húsið. Þar
fór enginn afleggjari eða afklippa til
spillis, engu var hent, öllu komið til
lífs, og ef ekki var pláss í þínum
garði eða vina þinna voru þessar
plöntur settar meðfram veginum,
skurðunum eða jafnvel farið með
þær upp í fjall. Þessi óendanlega ást
á lífinu og fegurðinni lýsir þér svo
vel.
Þótt heimili ykkar pabba væri
ekki stórt í fermetrum talið var þar
alltaf pláss fyrir gesti, jafnvel
nokkrar fjölskyldur í einu sem
dvöldu um lengri eða skemmri tíma.
Þar sannast að þar sem er hjarta-
rúm, þar er alltaf pláss. Þú varst
mikil félagsvera og vildir helst alltaf
hafa marga í kringum þig og hafðir
gaman af að ferðast. Seinni árin
hafið þið pabbi verið dugleg að ferð-
ast og eignast marga góða vini í
ferðalögum ykkar. En fyrst og
fremst varstu alltaf með hugann
heima við búskapinn og fjölskyld-
una því þú barst hag okkar fjöl-
skyldunnar svo mjög fyrir brjósti,
+
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýjug við andlát og út-
för ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
FJÓLU RAGNHILDAR HÓLM
SVEINSDÓTTUR, y
Bárustíg 4,
Sauðárkrókí.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Landspítalans
og til kvennanna í Ljósheimum.
Guð blessi ykkur öll.
Gísli Gunnarsson,
Sigríður Gfsladóttir, Björn Ottósson,
Sveinn Gíslason, Jónína Þorvaldsdóttir,
Pálmey Gísladóttir, Rúnar Ingólfsson,
Haraldur Gíslason,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
MINNINGAR
varst vakin og sofin yfir velferð
okkar. Þú máttir ekkert aumt sjá og
vildir alltaf hjálpa ef einhver átti í
erfiðleikum. Svona varst þú, hjálp-
söm, ástrík og yndisleg.
Alltaf stóðst þú eins og klettur
við hliðina á pabba, sama hvort við-
fangsefnið var stórt eða lítið. Við
biðjum algóðan guð að gefa þér
styrk, elsku pabbi, og leiða þig í
gegnum þessa miklu sorg.
Elsku mamma, hér sitjum við
systurnar með sorg í hjarta og skilj-
um ekki af hverju þú varst svo fljótt
frá okkur tekin og af hverju þú sem
áttir svo margt ógert og varst svo
hraust og hress og kát fékkst ekki
að vera lengur hér hjá okkur, en
minningarnar um þig eigum við og
varðveitum í hjörtum okkar, þær
munu ylja okkur um ókomin ár. Því
þar er af nógu að taka, minningar
um þig ástríka, yndislega móðir
okkar sem öllum vildir vel og öllum
gerðir gott.
Við biðjum algóðan guð að
styrkja okkur öll sem eigum um
sárt að binda.
Ó, vina kær, eg sáran sakna þín,
en samt eg veit að ávallt hjá mér skín
þín minning fdgur, göfug, hrein og góð,
sem gimsteinn lögð í minninganna sjóð.
(Margrét Jónsdóttir.)
Elsku mamma, þú lifir í hjörtum
okkar.
Þínar dætur,
Jóna Kristín og Olafía Sigríður.
Elsku amma, nú ert þú farin frá
okkur. Sá tími sem við fengum að
verja með þér var góður tími en
bara svo stuttur. Þú hafðir ekki lif-
að tvo aldai-þriðjunga þegar þú
varst kölluð frá okkur svo alltof
fljótt. Það er stundum sagt að fólk
yfirgefi þessa jarðvist þegar það
hefur lokið þeim verkefnum sem því
eru ætluð. Kannski er þetta rétt því
amma var svo sannarlega búin að
ljúka verkum sem margir komast
ekki yfir á langri ævi. Hún var allaf
að, ýmist við vinnu að heimilisstörf-
um og búskap eða þá að sinna fjöl-
skyldu og vinum sem hún var alltaf
boðin og búin til að aðstoða. Hún
hlúði að mönnum og dýrum, ekki
var henni síst lagið að hjálpa ánum
sínum að bera.
Engri manneskju höfum við
kynnst með jafn stórt hjarta og
ömmu okkar og eru hjálpsemi, ósér-
hlífni, dugnaður og umfram allt
hlýja þau orð sem fyrst koma upp í
hugann þegar litið er til baka til
þess tíma sem hennar naut við.
Amma gat gert hreint ótrúleg-
ustu hluti. Með lagni, útsjónarsemi
og einstakri þolinmæði tókst henni
margt sem aðrir höfðu orðið frá að
hverfa en samt var hún svo hógvær
um eigin afrek. Það var með ólík-
indum hvað hún gerði með stóru
höndunum sínum. Hún bjó til fín-
gerð listaverk af ýmsu tagi og
saumaði frá fjósasloppum til brúð-
arkjóla. Ofá jólafötin var amma bú-
in að sauma á okkur og ef vantaði
sokka eða vettlinga átti amma alltaf
par. Þó að aldursmunur okkar væri
nokkur fundum við ekki fyrir hon-
um vegna þess hve skilningsrík og
ung í anda amma ætíð var. Það voru
góðar stundir sem við fengum að
njóta í návist ömmu og var margt
skemmtilegt brallað enda alltaf
stutt í brosið hennar. Oftar en ekki
bakaði hún lummur handa okkur,
lummur sem voru engu öðru líkar.
Ekki síst viljum við minnast allra
skemmtilegu spilastundanna, því
þótt amma hefði ætíð margt á sinni
könnu átti hún alltaf stund til að
spila við okkur. Hjá ömmu mynduð-
ust margar af okkar bestu minning-
um og hún hlúði vel að okkur,
hverju á sinn hátt, líkt og blómun-
um sem hún ræktaði af svo mikilli
ástúð og með auga fyrir þörfum
hvers og eins.
Það eru einmitt blómin sem okk-
ur finnst lýsa verkum ömmu okkar
best. Það var hugsað um hverja
plöntu af þeirri alúð og natni sem
einkenndi öll hennar verk, hvort
sem það var innan heimilis eða ut-
an.
Elsku amma, takk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir okkur. An þín er tóm
sem ekki verður fyllt. Guð veri með
þér í blómagarðinum þar sem þú ert
núna.
Egill, Kári, Halldóra, Kristín,
Jóna, Einar, Margrét, Bergþór
og Þorsteinn.
Elskulega amma mín, hvemig get
ég horft fram á við þegar þú stendur
mér ekki lengur við hlið? Djúpt sár
hefur myndast í hjarta mitt og eftir
standa ljúfar minningar sem halda
utan um mig í sorginni eins og inni-
legt faðmlag þitt gerði svo oft.
Margs er að minnast um hana
ömmu mína sem allt gat og allt
gerði með bros á vör, það var sama
hvaða verk um ræddi, hún leysti
það á óaðfinnanlegan hátt með
töfrahöndunum sínum. Ein af mín-
um fyrstu minningum er frá því
þegar ég sem smástelpa gisti uppi í
sveit hjá þér og afa, og þú kenndir
mér bænir sem enn þann dag í dag
fylgja mér inní draumalandið. Eg
var varla farin að hjala þegar þið
mamma höfðuð kennt mér alla
barnasöngva sem samdir höfðu ver-
ið, og við sungum þá hástöfum hver
fyrir aðra. Bænirnar og lögin mun
ég kunna um ókomna tíð, og þegar
ég sjálf eignast mín börn og barna-
börn mun ég kenna þeim á sama
hátt söngvana og bænirnar sem þú
kenndir mér.
Eftir því sem árin liðu urðum við
nánari vinkonur og ég gat leitað til
þín með allt, hvort sem um ræddi
mín dýpstu leyndarmál, eða til að
laga rennilásinn á buxunum mínum.
Eg mun sakna sárt allra skemmti-
legu stundanna sem þú, ég og
mamma áttum saman í hlátur-
skrampa vegna allrar þeirrar
ómældu fyndni sem af vörum okkar
spratt.
Þær eru ófáar flíkurnar sem þú
saumaðir á mig í gegnum tíðina með
þinni einstöku Iagni, og þegar ég
geng í fótunum rifjast upp minning-
ar sem fá mig oft á tíðum til að
skella upp úr, því oftar en ekki
engdumst við sundur og saman af
hlátri í miðju pilsi og sáum ekki út
úr augunum fyiár tái'um. Þú mátt
vita að ég naut hverrar mínútu og
eru þessar stundir mér dýi'mætari
en gull, sem ég mun varðveita í
hjarta mínu um aldur og ævi.
Ég mun sakna þess að fara ekki í
spilavist með þér um næstu jól, þess
að geta ekki skorið út laufabrauð,
bakað kleinur eða vakað yfir ánum
með þér. En fyrst og fremst mun ég
sakna þess að geta ekki faðmað þig
að mér og sagt þér hversu vænt
mér þykir um þig og hversu stolt ég
er að hafa fengið nafnið þitt í skírn-
argjöf. Ég vil þakka góðum guði
fyrir þær stundir sem við áttum
saman og þær minningar sem eftir
þær lifa. Elsku amma mín, ég kveð
þig með söknuði og sting fyrir
hjarta með bænum sem þú kenndir
mér sem bami.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma.
Öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku afi minn, kæra fjölskylda,
vinir og vandamenn, Guð geymi
okkur öll og styrki í sorginni og
megi minning ömmu minnar lýsa
upp svartasta myrkrið í skammdeg-
Ég kynntist Möggu fyrir tæpum
tólf ái'um þegar ég kom í Engihlíð í
verknám frá Bændaskólanum á
Hólum. Eftir þriggja mánaða dvöl
höfðu hlutirnir æxlast þannig að ég
var orðin tengdadóttir hennar og
höfum við því átt samleið síðan í leik
og starfi.
Ósérhlífnari og duglegri mann-
eskju hef ég aldrei haft kynni af. Ef
einhvers staðar þurfti aðstoð var
Magga alltaf boðin og búin til að
rétta hjálparhönd þar sem hennar
var þörf.
MORGUNBLAÐIÐ
Mér er minnisstætt þegar ég hitti
Möggu fyrst hvað mér fannst hún
hafa stórar hendur. En með þessum
höndum gat hún gert alveg ótrúleg-
ustu hluti. Fíngert handverkið á
þjóðbúningadúkkunum sem hún bjó
til var hreint ótrúlegt. Það var alveg
sama hvaða handverki Magga
snerti á, allt virtist leika í höndun-
um á henni og nýtnin og útsjónar-
semin var með ólíkindum. Magga
var snillingur þegar kom að fata-
saumi og saumaði útigalla á barna-
börnin jafnt sem dragtir og drag-
síða kvöldkjóla sem virtust renna
fyrirhafnarlaust frá henni. Ef eitt-
hvað þurfti að lagfæra kippti Magga
því í liðinn.
Þó Magga væri svo mikill lista-
maður í höndunum sem verkin
hennar vitna um var hún ham-
hleypa til vinnu. Ég hef ekki komist
í kynni við manneskju sem afkastar
jafn miklu^ enda var hún aldrei
verklaus. í skinnaverkun vann
Magga öll haust á búi sínu utan eitt
er hún þurfti að gangast undir stóra
aðgerð, en þá þurfti tvo til að taka
við hennar starfi, svo iðin var hún.
Magga gekk í öll verk, jafnt utan
dyra sem innan. Stakk út úr fjár-
húsunum, gaf kúm og kindum, mok-
aði heyi og hirti bagga á heyskap og
svona mætti lengi telja. Hún taldi
ekki nokkurt verk eftir sér.
Byggingarvinnu vann Magga eins
og ekkert væri sjálfsagðara og lagði
drjúgan skerf til byggingar fjóss og
minkahúsa í Engihlíð, auk þess sem
hún lagði ómælda vinnu í byggingu
íbúðarhúsanna þriggja sem standa í
landi Engihlíðar.
Magga vann ötult og óeigingjarnt
starf í kvenfélagi sveitarinnar. Hafa
þær félagskonur lyft grettistaki í
mörgum málum, má þar helst nefna
stuðning þeirra við byggingu
Sundabúðar, dvalarheimilis aldr-
aðra hér.
Sumarið 1997 var komið á fót
handverkshúsi hér á staðnum. Að
því vann Magga ötullega ásamt
öðru handverksfólki og átti jafnan
drjúgan hluta þess handverks sem
þar var á boðstólum.
Við Magga höfum unnið mikið
saman þessi tólf ár sem ég hef
þekkt hana, bæði við vinnu á búinu
og önnur störf. Alltaf var hún boðin
og búin til að hjálpa mér við eitt og
annað sem hún kunni betur en ég.
Við áttum okkar sérstöku stundir
sem ég hefði ekki viljað fara á mis
við, eins og þegar við strekktum
dúka saman sem var alveg sérstök
stund fyrir okkur báðar og þegar
við vöktum yfir fénu á sauðburði
var ýmislegt brallað.
Kæra Magga, nú ertu farin til
annarra og æðri staða, þakka þér
fyrir samfylgdina, þú kenndir mér
svo margt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Halldóra.
Eigi má sköpum renna. Þetta
aldna orðtak kom upp í hugann þeg-
ar ég fékk þá harmafregn að hún
Margrét í Engihlíð hefði orðið bráð-
kvödd á heimili sinu. Það mátti með
sanni segja að hin dapurlega and-
látsfregn hafi bæði verið óvænt og
óvægin. Hún Margrét var í einni
andrá af heimi horfin, þessi hressa
og glaðlynda heiðurskona mikillar
hlýju og alúðlegs viðmóts var á vit,
hins ókunna gengin svo sviplega. A
hugarrann sóttu bjartar minningar
um löngu liðnar stundir mikillar og
ljúfrar liðveizlu og gjöfullar gest-
risni. Þessarar góðu gestrisni þeirra
heiðurshjóna, Margrétar og Hall-
dórs, fékk ég vel að njóta og ekki
aðeins það heldur hins fengsæla fé-
lagsskapar þeirra, vermandi vináttu
og síðast en ekki sízt tryggrar
fylgdar við sameiginlegan málstað,
mér ómetanlega alla tíð. A hana bar
aldrei skugga og þótt Margrét hefði
ekki um þetta mörg orð, þá mátti
orðum hennar treysta í hvívetna og
vel ígrunduð voru þau eðlilega hjá
svo athugulli og greindri konu sem
hún var. Síðast í sumar á góðu
gleðimóti hitti ég þau hjón, hress og
veitul á viðmót gott svo sem alltaf