Morgunblaðið - 23.01.1999, Blaðsíða 63

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 23. JANÚAR 1999 63
ar held ég að ekkert hafi verið til fyr-
irstöðu að fá allar viðgerðir og meira
að segja kom Einar sér upp aðstöðu
til að sprauta bíla og varð svo vin-
sæll, að um tíma varð hann að draga
mjög úr allri þjónustu annarri. Svo
var sótt eftir að fá hann til að
sprauta bíla, að um tíma taldi hann
sig ekki komast yfir að gera neitt
annað.
Ég sem á árunum frá um sextíu og
fram undir níutíu þurfti harla oft að
koma við í Holti, setti mér lengi vel
að versla við Einar með allt það sem
mig kynni að vanta í þessum ferðum
og hann var lengst af með bensín og
olíusölu og annað sem þessari versl-
un tilheyrði á þessum árum, sælgæti,
gos, vegakort og ýmsa hluti.
Ég gat líka notið þess þó ekki væri
annað en koma aðeins við og fá einn
brandara til að hlæja að á leiðinni,
stundum jafnvel brennivínssnaps ef
kalt var eins og einu sinni í bakaleið
úr berjaferð vestur í Purkhóla, þeg-
ar skall á ein af þessum monsúnrign-
ingum sem allir þekkja sem verið
hafa á Snæfellsnesinu.
Það hljóta allir að sjá, að ekki fer
maður að hætta að tína krækiber
þótt eitthvað rigni, maður klárar túr-
inn, en þá getur líka orðið kalt á
heimleiðinni og maður kannski bara
sumarklæddur og holdvotur, aldrei
meiii þörf fyrir brjósthlýju.
Ég skuldaði Einari því marga
þökk og einu sinni kom hann suður,
eftir að við komum hingað og þá átti
ég tækifæri að bjóða honum heim og
við spjölluðum saman eitt kvöld. Við
tókum upp ginhnall og ræddum mál-
in og báðir vorum við sammála um að
nú væri farið að síga allvel á æviskeið
það sem okkur yrði skammtað. En
báðir þóttust þó nokkuð ánægðir með
það liðna, enda entist kvöldið ekki til
að rifja upp allt sem þurft hefði.
Meðan maðui- enn fær að njóta
lífsins, er oft sárt að sjá á bak, á góð-
um aldri, vinum sínum sem yngri eru
og gætu hafa orðið samferða lengur.
Eg sendi fjölskyldu Einars í Holti
hlýjar kveðjur og votta aðstandend-
um innilega samúð við fráfall hans.
Helgi Ormsson.
í dag er kvaddur þúsund þjala
smiður og hljóðfæraleikari Einar
Halldórsson frá Dal í Miklaholts-
hreppi. Einar var mikill hæfileika-
maður, allt lék í höndum hans sama
hvort var viðgerð á úri eða stórvirk-
um vélum. Um árabil sáu þeir Dal-
bræður um dansmúsík á sveitaböll-
um á Snæfellsnesi og suður um
Borgarfjörð, Einar á harmoniku og
Erlendur á trommur og var það ekki
lítið í þá daga að hafa slíka menn
innan sveitar sem var líf og undir-
staða skemmtanahalds í dreifbýlinu
enda nutu þeir bræður mikilla vin-
sælda og eiga margir góðar minn-
ingar frá þeim árum. Undirritaður
átti því láni að fagna að ferðast mik-
ið með þeim bræðrum vegna aksturs
og var þá oft glatt á hjalla. Einar
byggði og rak um árabil bifreiða-
verkstæðið Holt sem staðsett var af
miklu hugviti á gatnamótum Stykk-
ishólms og Ólafsvíkurvegar og kom
lipurð og miklir hæfileikar Einars
mörgum vegfaranda vel, enda vegir
misgóðir á þeim árum.
A yngri árum vann Einar mikið á
jarðýtum bæði við ræktun og snjó-
mokstur og voru þá oft kaldar og erf-
iðar ferðir um Kerlingarskarð í vond-
um veðrum enda seinfarið á slíkum
farartækjum en þóttu mikil tæki á
móti gömlu góðu handverkfærunum.
Seinustu árin í Holti snéri Einar sér
meira að bílamálningu en varð að
hætta vinnu vegna heilsubrests og
fluttu þau hjón í Borgames fyrir fá-
um árum. Einar var hugsjóna- og
hug\dtsmaður mikill. Byggði og reisti
vindrafstöð í Holti sem framleiddi ein
12 Kw og var það alfarið hans hugvit
og smíð. Margs er að minnast úr
æsku þó ekki sé talið hér en minning
lifir um síkátan, hlátui-mildan dreng
með brandara tilbúna á vörum.
Brynju, börnum og fjölskyldum,
Erlendi og fjölskyldu sendum við
hjónin innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Einars Hall-
dórssonar.
Karl Ásgrímsson.
• Fleiri niinningargreiniir um
Einar Halldórsson bíða birtingar og
munu birtasí í blaðinu næstu daga.
JÓHANN FRÍMANN
PÉTURSSON
+ Jóhann Frím-
ann Pétursson
fæddist á Lækjar-
bakka á Skaga-
strönd 2. febrúar
1918. Hann lést á
Héraðssjúkrahús-
inu á Blönduósi 13.
janúar 1999. For-
eldrar hans voru
Marta Guðmunds-
dóttir, f. 1885, d.
1957, og Pétur Ja-
kop Stefánsson, f.
1878, d. 1962. Þau
bjuggu á Lækjar-
bakka. Systkini Jó-
hanns eru: 1) Sigurbjörg, hálf-
systir samfeðra, f. 1906, d. 1993,
lengi búsett á Sauðárkróki. 2)
Guðmunda, f. 1914, búsett á
Akureyri. 3) Margrét, f. 1915,
búsett í Reykjavík. 4) Elísabet,
f. 1919, búsett í Reykjavík. 5)
Ingibjörg, f. 1921, búsett á
Blönduósi. 6) Ófeigur, f. 1928,
búsettur í Garðabæ.
Hinn 31. des. 1942 kvæntist
Jóhann Sigríði Fanný Ásgeirs-
Elsku pabbi minn, þá er kallið
komið. Eg hringdi í þig aðeins
tveimur dögum áður og allt virtist
eins og það hefur verið sl. ár. Þú
vildir ræða málin og spurðir um
fjölskylduna og aflabrögð eins og
alltaf áður. Við svona tímamót
koma upp í huga manns ýmis atvik
sem við rifjuðum stundum upp þeg-
ar ég kom til þín á Sjúkrahúsið á
Blönduósi.
A þessum árum á Skagaströnd
þegar ég var að alast upp var tals-
vert gert þaðan út. Þú varst mikið
að beita á þeim bátum og síðan var
farið á net í Húnaflóann. Ég man
alltaf eftir því þegar ég fékk að fara
með þér í netaróður með Aðal-
björginni, þá bara polli, og skip;
stjóri var þá Þórhallur Árnason. í
þessum róðri var sjóveikin alveg að
fara með mig. Ég man alltaf að þér
leið illa að sjá mig kveljast og þú
hélst utan um mig aftur í bestykk-
inu og reyndir að láta mér líða bet-
ur.
Þá var mér alltaf minnisstætt
hve það var gaman þegar mamma
vai’ að biðja mann að fara með kaff-
ið til þín í skúrinn. Þið voruð svo
skemmtilegir kallarnir sem voruð
að beita. Það varst þú, Benni Olafs,
Þorbjörn á Flankastöðum og
Bjarni Lofts, Sigurður Guðmons-
son o.fl. góðir menn. Það voru mörg
gullkomin sem fuku þá í skúrnum
og mikið hlegið. Svo stóð maður
uppá kassa og beitti meðan þú
varst að drekka kaffið og sagðm
manni til.
Það vai' alltaf nóg að gera hjá
þér. Þegar þú komst frá því að
beita tók við öll vinnan í kringum
kindurnar sem þér þótti svo vænt
um. Við reyndum að hjálpa þér með
að heyja handa þeim þótt stundum
væri maður latur að fara í heyskap
í mjög góðu veðri en þér var alltaf
eiginlegt að láta okkur strákana
gegna þegar þú byrstir þig.
Það var alltaf gaman að koma
norður þegar við hjónin voru komin
með ung börn því þú hafðir svo
gaman að sýna þeim kindurnar og
allar voi-u þær með nöfnum og
komu þegar kallað var á þær.
Alltaf man ég þegar þú keyptir
Unimoginn eða „múkkann" eins og
hann var oftast kallaður. Þetta var
framúrstefnubíll á þeim tímum.
Bæði hátt undir hann og svo gastu
líka slegið með honum túnin o.fl.
Svo gat hann líka sturtað á báðar
hliðar. Hann fór nánast allt og þú
fórst í margar svaðilfarir á honum,
sérstaklega þegar þú varst að fara
með vistir til Halldórs í Hólma og
oft stóð manni ekki á sama. Einu
sinni fór ég með þér þangað og það
var gaman. Svo var það besta þeg-
ar þú fórst að lofa manni að keyra
hann áður en ég fékk bflpróf.
Ykkur mömmu var báðum annt
um að við stunduðum íþróttir og þið
dóttur frá Höfða-
hóium, f. 14. febrú-
ar 1914. Bþrn
þeirra eru: 1) Ása,
f. 24. júní 1943, bú-
sett á Skagaströnd,
á tvo syni og tvö
ömmubörn. 2) Pét-
ur Steinar, f. 6.
nóvember _ 1947,
búsettur í Ólafsvík,
kona hans Guðrún
Víglundsdóttir og
eiga þau fjögur
börn og fjögur
barnabörn. 3) Giss-
ur Rafn, f. 31.
október 1948, búsettur í
Reykjavík, kona hans Gyða
Þórðardóttir eiga þau fjögur
börn og eitt barnabarn. 4)
Gylfí Njáll, f. 4. mars 1953, bú-
settur í Reykjavík, kona hans
Guðrún Hákonardóttir, þau
eiga tvo syni, Gylfí átti son
fyrir hjónaband.
Jóhann verður jarðsunginn
frá Hólaneskirkju í dag, og
hefst afhöfnin klukkan 14.
fylgdust vel með en aðstaðan var
ekki uppá það besta á þeim tíma.
Mikill sigur var unninn þegar þið
gátuð sannfært Pétur afa um að
leyfa það að sandgryfja yrði gerð í
túnið heima og þá fór „árangurinn"
líka að koma í Ijós.
Við bræðurnir þrír höfðum gam-
an af að tuskast og oft var hart
barist á Lækjarbakka. Þú hafðir oft
gaman af því en mamma síður.
Þegar við vorum uppi og mikil há-
vaði fylgdi þá bentir þú okkur svo
lítið bar á að fara niður og klára lot-
urnar þar. Að lokum stóð einn af
okkur uppi sem sigurvegari og
kannski hafði eitthvað brotnað í lát-
unum.
Þú hafðir alltaf gaman af því að
dansa og varst vinsæll dansherra í
gömlu dönsunum. Þá voru aðal böll-
in á sjómannadaginn og þorrablót-
unum. Þá var líf og fjör á Skaga-
strönd. Á sjómannadaginn voru tvö
böll, annað í Skátabragganum og
hitt í gamla bragganum á Hólanesi.
Ég hafði gaman af að sjá ykkur
dansa og einu sinni elti ég ykkur á
eitt ballið þá smá polli bara til að
horfa á.
Þá eru alltaf minnisstæð öll ára-
mótin þegar Oli norski kom yfír til
okkar á gamlárskvöld. Þá dróst þú
upp flotta vindla og fínasta sherryið
og það var skálað fyrir nýja árinu.
Það kom alltaf svo góður ilmur í
Lækjarbakkann á eftir en annars
varst þú hvorki fyrir vín né tóbak
að jafnaði.
Eg man alltaf þegar þú varst að
vinna fyrir Búnaðarsambandið og
stjórnaðir vinnuflokki sem tók að
sér að reisa bæði hlöður og gripa-
hús fyrir bændur í sveitinni og
dróst steypuhrærivél á „múkkan-
um“. Það var unnið alla vikuna
fram á kvöld og komið heim seint á
laugardegi og þá var það eftir sem
þurfti gera fyrir heimilið.
Þegar uppbygging atvinnulífsins
hófst aftur á Skagaströnd í kring-
um 1970 kom það í þinn hlut að sjá
um löndun úr skipunum og síðar
togurunum þegar þeir komu en
þeir voru í eigu Skagstrendings hf.
Þá var mikið að gera hjá þér. Það
var undravert hve þér gekk vel að
fá góða menn til að vinna þessa
vinnu og sömu mennirnir unnu hjá
þér ár eftir ár. Þetta var aðeins
vinna fýrir duglega menn. Aldrei
var töf á löndunum þó að báðir tog-
ararnir væru inni. Á þessum tíma
varðst þú einnig verkstjóri hjá
Höfðahreppi.
Það var einmitt daginn eftir eina
löndunina í maí 1992 að þú veiktist
illa og um tíma lást þú á Sjúkrahús-
inu á Akureyri illa haldinn og eftir
það á Héraðshælinu á Blönduósi.
Þar sem mamma var einnig komin
á Blönduós sást þú fram á að þú
þyrftir að selja Lækjarbakkann.
Það hefur vafalaust ekki verið þér
léttbært að gera þér grein fyrir því
að þú kæmir ekki heim aftur. Ég vil
nota þetta tækifæri til að þakka
starfsfólki Héraðshælisins á
Blönduósi innilega fyrir þá frábæra
umönnun sem bæði þú og mamma
hafið fengið þar. Það er ómetan-
legt.
Þú hafðir alltaf gaman af að fá til
þín fólk í heimsókn. Þó þú værir í
hjólastól komst þú á ættarmótin
sem haldin vora. Þú hafðir gaman
af því að taka í hendur á fólki og fá
gott faðmlag og klapp á vangann og
ræða liðnar stundir.
Elsku pabbi minn. Nú er komið
að leiðarlokum. Það væri hægt að
setja á blað mörg fleiri minnisstæð
atvik en það geram við saman
seinna.
Þinn sonur
Pétur Steinar.
Með þökk ég kveð þig,
kæri pabbi minn.
Eg kann víst ekki
að skrifa um feril þinn.
En allt það góða
er þú kenndir mér
mun ávallt sýna
réttamyndafþér.
Nú færðu hvíld
og hvfldin sú er góð,
þó hverfi spor
sem vitna um langa slóð.
Nú sveipast blessun
sál og andi þinn
og sofðu í friði
elsku pabbi minn.
(R.K.)
Elsku pabbi minn. Eins og segir í
ljóðinu, ætla ég ekki að skrifa um
feril þinn, en mig langar að kveðja
þig með fáeinum orðum.
Mikið er ég ánægð yfir að þú
gast komið á Skagaströndina þína
um jólin og séð öll skipin þín við
bryggjuna. Útgerðin og sjórinn
áttu hug þinn. Þú varst nú búinn að
starfa lengi hjá Skagastrendingi'
hf., frá stofnun félagsins að ég held
og þangað til þú veiktist í maí 1992.
Þú varst duglegur í veikindum þín-
um.
Alltaf fannst þér gaman að fá
heimsóknir, sérstaklega langafa-
börnin þín. Eins ef barnabörnin
hringdu í þig, sem var nú alltof
sjaldan. Ég vil þakka starfsfólki og
læknum á Héraðssjúkrahúsinu á
Blönduósi fyrir góða umönnun í
gegnum árin.
Eg flyt þér kveðju frá mömmu,
hún þakkar fyrir árin ykkar saman.
Og eins frá Árnari Jóhanni, sem er
úti á sjó, og fékk ekki að koma í
land til að vera við útfórina þína.
Elsku pabbi, þakka þér fyrir öll
árin, alla bfltúrana okkar og bara
allt.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Þín
Ása.
Ég fluttist inn á heimili ömmu og
afa með móður minni og bróður
þegar ég var tveggja ára gamall og
gekk afi mér því nánast í fóðurstað.
Eg á margar góðar og skemmtileg-
ar minningar tengdar afa mínum.
Hann var ráðagóður og gaf af sér
mikinn kærleik. Hann þóttist geta
verið fastur fyrir en þegar langafa-
börnin komu og heimtuðu nammi
þá var hann óðar kominn hálfur of-
an í skúffuna sína að hlýða þeim.
Það er með miklum söknuði sem
við fjölskyldan kveðjum þennan
mann. Elsku afi, nú ertu kominn á
staðinn sem þú varst farinn að bíða
eftir og við vitum að núna líður þér
betur.
Jón Arnarsson og íjölskylda.
Elsku afi minn. Mig langar til að
minnast þín í örfáum orðum. Það
var alltaf svo gaman að koma norð-
ur á Skagaströnd til þín og ömmu.
Ég hafði svo gaman af því að fara
með þér í fjárhúsin og skoða kind-
urnar. Svo fórstu með mig út á tún
til að fylgjast með þeim þar. Þú
varst svo duglegur að hugsa um
kindurnar þínar og þú hafðir líka
alltaf svo mikið að gera í öðram
störfum þínum.
Þú vildir alltaf lána mér gamla
hjólið sem þú áttir þegar ég gat
ekki tekið mitt með norður og svo
var líka svo gott að hjóla fyrir utan
hjá ykkur ömmu.
Þú hafðir gaman af því þegar ég,
stelpan, fór að beita í haust. Þú
vannst svo mikið við það þegar þú
varst yngii. Ég fann að þér þótti
vænt um það þegar ég heimsótti
þig á Sjúkrahúsið á Blönduósi þó að
ég vildi hafa gert það miklu oftar.
Ég veit að þér líður betur núna,
elsku afi minn, og ég vil að lokum
þakka þér fyrir allar góðar stundir
sem við áttum saman.
Marta Sigríður.
Vinur minn, Jóhann á Lækjar-
bakka, líkt og svo margt af þessu
eldra fólki sem ég þekkti sem barn,
er látinn. Ég man það eins og það
hefði gerst í gær þegar ég hitti Jó-
hann í fyrsta skipti. Það var að vori
til, ég hef verið svona fjögurra til
fimm ára gömul og ég var á leiðinni
inn eftir í búðina með henni ömmu
minni. Á leiðinni stoppuðum við hjá
Lækjarbakka til að horfa á lömbin
sem þar vora og amma fór að tala
við manninn sem átti þarna heima.
Þegar mér var farið að leiðast og
vildi fara að fara gaf hann sig á tal
við mig. Ekki man ég nú um hvað
hann spurði í fyrstu en að lokum
spurði hann mig hvort ég vildi sjá
lamb. Ég móðgaðist, ég sjá lamb,
ég hafði sko oft séð lömb, ég hafði
sko meira að segja séð þau fæðast.
En hann sagði að þetta væri alveg
sérstakt lamb og ég yrði að sjá það.
Ég féllst á það og hann sótti lamb-
ið. Hvorki fyrr né síðar hef ég séð
svo hvítt lamb með svo ljósa
snoppu. Ég man svo vel eftir Jó-
hanni í vorsólinni með lambið í
fanginu og húfuna á höfðinu. Þetta
er sú minning sem lýsir honum vel,
því hann var eins góður og lambið
var hvítt. Eftir þetta var ég tíður
gestur á Lækjarbakka hjá þeim
hjónunum.
Ég „týndist" eitt vorið, ég átti að
vera í pössun hjá konunni í næsta
húsi, en sonur hennar og strákarnir
í hverfinu vildu ekki leyfa mér að
vera með í fótbolta svo að ég fór. Án
þess að láta vita af mér fór ég út á
Lækjarbakka til Jóhanns. Þar var
smávandamál, eitt af lömbunum var
veikt og við því var ekkert annað að
gera en fara með það til dýralæknis.
Við settum það í kassa inn í bfl og
brunuðum af stað inn á Blönduós. Á
meðan kom mamma heim úr vinn-
unni og ætlaði að sækja mig, en þar
var engin ég. Nú varð uppi fótur og
fit, en móðir mín vissi hvar mig var
að finna á vorin og hringdi á Lækj-
arbakka. Við Jóhann fengum okkur
pylsu og kók á leiðinni heim með
lambið, enda komið fram yfir há-
degi þegar við voram búin hjá dýra-
lækninum. Þegar Jóhann hætti með
kindur hélt ég ferðum mínum út á
Lækjarbakka áfram. Þá sagði hann
mér sögur af gömlu dögunum og við
fóram í gönguferðir saman. Dag
einn, vorið eftir að hann hætti með
kindurnar, voram við inni í eldhúsi
eftir að hafa fengið okkur kaffi. Þá
spurði hann mig hvort ég gæti þag-
að yfir leyndarmáli. Ég þóttist geta
það. Þá fór hann með mig niður í
kjallara og lánaði mér gömul stígvél
og svo fórum við út í skúr. I endan-
um á skúmum vora baggar og ég
fór að hlæja og spurði af hverju
hann væri með þessa bagga, hann
ætti engar kindur lengur. Hann
brosti við og tók nokkra bagga frá
og við mér blasti svört kind með tvö
hvít lömb. Ég fór aftur að hlæja og
spurði hann hvort hann væri að fela
hana fyrir Siggu, konunni sinni.
Hann sagði að svo væri.
Minningarnar um góðan vin og
góðan mann hrannast upp en þetta
verð ég að láta nægja að sinni. Um
leið og ég votta fjölskyldu hans
samúð mína þakka ég fyrir að hafa
þekkt granna manninn með afahúf-
una, pylsuna og kókið, brúna yfir
kynslóðabilið og síðast en ekki síst
allar stundirnar sem við áttum
saman og minningar sem af þeim
hlutust. Blessuð sé minning Jó-
hanns á Lækjarbakka.
Hildur Inga Rúnarsdóttir.