Morgunblaðið - 23.01.1999, Blaðsíða 64

64 LAUGARDAGUR 23. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ASGRIMUR
GUÐMUNDUR
BJÖRNSSON
+ Ásgrímur Guð-
muiidur Björns-
son vélstjóri fædd-
ÚJt á Siglufirði 22.
febrúar 1927. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Siglufjarðar 14.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Eiríksína
Kristbjörg Ás-
grímsdóttir frá
Hólakoti í Fljótum,
f. 11.4. 1898, d.
18.9. 1960, og Björn
Zophanías Sigurðs-
son frá Vík í Héð-
insfirði, f. 14.11. 1892, d. 30.8.
1974. Björn var skipstjóri á
skipum frá Siglufirði, in.a. á
mb. Hrönn. Ásgrímur átti níu
systkini en þau voru: Sigurður,
f. 27.5. 1917, d. 12.2. 1944, Ás-
björg Una, f. 19.5. 1919, d. 4.9
1972, Halldóra Guðrún, f. 5.7.
1921, Sveinn Pétur, f. 27.6.
1924, d. 18.12. 1998, Þorsteinn
Helgi, f. 30.5. 1929, Björn, f.
9.8. 1930, María Stefanía, f.
13.9. 1931, Svava Kristín, f.
10.11. 1932, og Sigríður Bjarn-
ey, f. 17.8. 1934.
I október 1957 kvæntist Ás-
grimur Guðbjörgu Oddnýju
Friðriksdóttur, f.
10. apríl 1936. Þau
eignuðust þrjú börn
saman en þau eru:
Björn Zophanías,
tæknifræðingur, f.
27.1. 1958, kvæntur
Jónínu Sóleyju
Ólafsdóttur, f. 9.12.
1960, þau eiga þrjú
börn; Eiríksína
Kristbjörg, kenn-
ari, f. 1.6. 1960, gift
Jónasi Jónassyni, f.
28.10. 1956, þau
eiga tvær dætur;
Stefán, tæknifræð-
ingur, f. 9.9. 1961, kvæntur Hr-
efnu Hjálmarsdóttur, f. 2.9.
1964, þau eiga einn son, áður
átti Hrefna eina dóttur. Ás-
grímur átti einn son áður en
hann kvæntist, Sigurð, raf-
virkja, f. 3.12. 1951, kvæntur
Ingibjörgu Ósk Þorvaldsdóttur,
f. 19.12. 1956, þau eiga þrjú
börn. Guðbjörg átti áður son,
Friðrik Má Jónsson, véltækni-
fræðing, f. 31.7. 1955, kvæntur
Birnu Guðbjörgu Hauksdóttur,
þau eiga þrjú börn.
Útför Ásgríms fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Ásgrímur Guðmundur Björns-
son vélstjóri, mágur minn, er lát-
inn. Ég kynntist Ásgi-ími fyrir
rúmum 42 árum þegar ég tengdist
fjölskyldu hans. Ásgrímur var
hagur og prúður í framkomu og
sérstaklega orðvar, lagði oftast lít-
ið til málanna en var þó fastur fyr-
ir, ef svo bar undir og hann gat
verið hnittinn í svörum og glettinn.
Hann var sérstaklega vandvirkur
og snyrtilegur í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur og vel liðinn af
vinnuveitendum og samstarfs-
raónnum sínum. Ásgrímur byrjaði
á sjó með föður sínum Birni Sig-
urðssyni á mb. Hrönn frá Siglu-
firði, miklu aflaskipi. Hann var alla
tíð stoltur af Hrönninni. Hún var
ekki stór miðað við síldveiðiskipin í
dag, tók 600 mál. Ásgrímur sagði
mér eitt sinn að fyrsta sumarið
sem hann var á Hrönninni 1944
hefðu þeir fiskað 12.500 mál og
tunnur og megnið af aflanum fór í
salt. Hásetahlutur á Hrönn var þá
4.000 kr., með því hæsta á flotan-
um það sumar. Þá var ungi sjó-
maðurinn stoltur eftir sumarút-
haldið og ekki síður var hann stolt-
ur af föður sínum, sem var skip-
stjórinn.
Árið 1945 fór Ásgrímur á vél-
stjóranámskeið og vann við vélar
alla sína starfsævi eftir það eða yf-
ir 50 ár. Hann var á ýmsum skip-
um um ævina, aðallega á skipum
frá Siglufirði, lengst af á Sigurði
SI í 13 ár. Hann hvíldi sig á sjón-
um á milli og vann m.a. við lagn-
ingu rafstrengsins yfir Skarðið og
síðar í Strákagöngunum. Ásgrímur
hætti á sjónum fyrir fáum árum og
hóf þá störf við vélgæslu hjá Þor-
móði ramma á Siglufirði.
Ásgn'mur var fimmta barn af tíu
systkinum næstur á eftir Sveini
Pétri, sem lést á Siglufirði 18. des.
sl. Þeir bræður voru þeir einu af
systkinunum sem bjuggu alla ævi
á Siglufirði. Þeir voru alla tíð mjög
samhentir, voru iðulega samskipa
og enn ferðbúast þeir með tæplega
mánaðar millibili til fyrirheitna
landsins. Blessuð sé minning
þeirra bræðra.
Fyrir um fjórum árum voru þeir
bræður, Ásgrímur og Sveinn,
ásamt eiginkonum þeirra, heiðrað-
ir á sjómannadaginn fyrir vel unn-
in störf.
Ásgrímur gekk ekki heill til
skógar síðustu æviárin. Hann
þurfti að gangast undir erfiðar
skurðaðgerðir og að lokum sigraði
sjúkdómurinn hann. En þrátt fyrir
veikindin sýndi hann alla tíð mik-
inn styrk og æðruleysi og mér er
til efs að við sem þekktum hann
höfum alltaf gert okkur grein fyrir
því hversu sjúkur hann var.
Gugga mín, að lokum viljum við
Svava votta þér og börnunum ykk-
ar og þeirra fjölskyldum okkar
innilegustu samúð. Við vitum að sá
minnisvarði, sem góður orðstír
reisir, lifir.
Hrafnkell Guðjónsson
Elsku Ási minn, nú er komið að
kveðjustund en þinni lífsbók var
lokað 14. janúar sl. Ég hef notið
þeirrar gæfu að vera þér samferða
síðan ég og Björn sonur þinn rugl-
uðum saman reytum okkar fyrir
u.þ.b. 18 árum. Margra samveru-
stunda höfum við notið í návist
þinni og er þitt innlegg í líf okkar
og barnabarna þinna ómetanlegt.
Þú lagðir ástúð, kærleik, trygg-
lyndi og hlýju ofar öllum öðrum
dyggðum lífsins en efnishyggja og
lífsgæðakapphlaup voru þér lítt að
skapi. Ási og Gugga, ekki var ann-
að nafnið nefnt án þess að hitt
fylgdi með en þið voru alla tíð mjög
náin hjón, stóðuð saman í einu og
öllu. Sérstaklega hefur Gugga
reynst þér vel í veikindum þínum.
Ég minnist margra samvera-
stunda okkar í eldhúsinu en þar,
Ási minn, varst þú mjög liðtækur.
Þú bjóst til bestu sósur og kart-
öflumús sem við höfum smakkað.
Einnig liðsinntir þú mér hvernig
best væri að steikja fisk og svo ótal
margt annað sem viðkom elda-
mennsku.
Fastur liður hjá fjölskyldu okkar
er að fara á hverju sumri í Héðins-
fjörð. I þær ferðir hafið þið hjónin
oft fylgt okkur. Þar varst þú öllum
hnútum kunnugur enda ættaður
þaðan. I Héðinsfirði kenndir þú
barnabörnum þínum að umgangast
náttúruna af virðingu og varast
hætturnar, kenndir þeim að veiða
og liðsinntir þeim af yfirvegun og
þolinmæði. Oftast vorum við sam-
stiga um hvar best væri að leggja
netin. Ekkert smakkaðist betur en
Héðinsfjarðarbleikjan nýveidd og
tilreidd á þinn hátt. Ef eitthvað
kom upp á með veiðarfæri eða
mótórinn á bátnum varst þú ekki
lengi að kippa því í lag enda var
þitt ævistarf að vinna við vélar.
I kringum Héðinsfjarðarferðirn-
ar var bróðir þinn Sveinn alltaf
með í ráðum og fylgdist hann vel
með veðurspám og veðurhorfum í
upphafi ferða og einnig hvernig
aflabrögð voru í þessum túrum. Þið
bræður voru mjög samrýndir og
því var missir þinn mikill þegar
Sveinn var skyndilega kallaður á
brott úr þessu jarðlífi 18. des. sl.
Við huggum okkur við það að
Sveinn bróðh- þinn hafi þurft að
undirbúa heimkomu þína og nú
séuð þið bræður sameinaðir á ný.
Barngóður varst þú og hændust
öll börn að þér hvort sem voru þín
eigin barnaböm eða önnur börn og
varst þú því kallaður afi af mörgum
börnum. Sérstaklega voru mín
systkinabörn hænd að þér og varst
þú þeim jafnmikill afi og börnunum
mínum.
Síðastliðið ár hefur þú, Ási minn,
átt við vanheilsu að stríða en aldrei
kvartaðir þú. Lífsvilji, þrautseigja
og ki’aftur voru þér í blóð borin og
þér við hlið hefur Gugga staðið eins
og klettur. Sorg og söknuður ríkir
á heimili okkar en minningin lifir
eins og leiðandi ljós.
Elsku Gugga mín, missir þinn er
mikill. Við getum einungis beðið
Guð að gefa þér styrk á erfiðri
stundu.
Dætur mínar, Anna Lind og
Sunna, vilja kveðja þig, elsku afi,
með bæn sem þær fara með á
hverju kvöldi:
Vertu nú yfir og allt í kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku Ási minn, þetta er mín
hinsta kveðja til þín. Guð geymi
þig-
Þín tengdadóttir,
Sóley Ólafsdóttir.
Elsku afi, nú er komið að kveðju-
stund. Þú hefur reynst mér vel í
þessu lífi og kennt mér mikið. Það
er fastur liður í mínu lífi að vera á
Siglufirði á sumrin. Þá hef ég oft
notið góðra samverustunda með
þér og ömmu frá því ég man fyrst
eftir mér.
Ég var ekki nema þriggja ára
þegar ég fór fyrst með þér til Héð-
insfjarðar og þú reyndir að fá mig
til að veiða silung. Þegar ég var sex
ára tókst það og þú hjálpaðir mér
við að landa fyrsta silungnum.
Seinna kenndirðu mér að sigla á
móti hvössum vindi á Héðinsfjarð-
arvatni. Þar sem ég ber nafn þitt
með stolti mun ég ávallt vera hluti
af þér.
Þinn afadrengur,
Ásgrímur G. Björnsson.
Það liggur í augum uppi að það
hefur verið mikið verk fyrir for-
eldra Ásgríms að sjá heimilinu far-
borða, en það gerðu þau með sóma.
Eiríksína móðir Ásgn'ms var fork-
ur til allra verka hvort heldur við
síldarsöltun eða á félagsmálasvið-
inu. Björn maður hennar var hæg-
látur drengskaparmaður, en frá-
bærlega farsæll skipstjórnarmað-
ur, glöggur og öruggur, mest þeg-
ar á reyndi. Ásgrímur ólst upp við
að fara snemma að vinna til að
létta undir með heimilinu.
Ungur fór Ásgrímur að stunda
sjó, fyrst með föður sínum en eftir
að togaravæðingjn hófst á fimmta
áratugnum fór Ásgrímur á togar-
ana héðan frá Siglufirði og var sjó-
mennskan hans aðallífsstarf. Lengi
var Ásgrímur vélstjóri á togurun-
um.
Eftir að Ásgrímur hætti á sjón-
um fór hann að vinna við vélgæslu í
landi við frystivélar í gamla íshús-
inu við Vetrarbraut og allt þar til
að heilsan leyfði ekki meiri vinnu.
Þau hjón hafa átt heima hér á
Siglufirði öll sín búskaparár, lengst
af á Hvanneyrarbraut 55 og hafa
-ÁaúdsKom
v/ Possvo^ski^kjugafð a
w 5ími. 554 0500
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
JÓHANN N.
JÓHANNESSON
var ákaflega vinsæll
maður, fjölskyldan var
stór og þau hjónin
eignuðust marga vini.
Jói var reglumaður á
vín en hann var aldrei
fanatískur, hélt vinum
sínum og stórum
frændgarði frábærar
veislur sem lengi verða
í minnum hafðar. Hann
hreykti sér ekki af af-
rekum sínum og smá
atvik úr afmælisveislu
vakti mikla undrun og
kátínu þegar Jói reis á
fætur og söng ljóð
Jónasar Hallgrímssonar „Ég bið að
heilsa“. Jói hafði þá gengið til liðs
við kór samstarfsfélaga sinna hjá
Mjólkursamsölunni, ekki bara æft
söng með kórnum heldur orðið ein-
tJóhann N. Jó-
hannesson
fæddist í Reykjavík
31. júlí 1906. Hann
lést í Reykjavík 5.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Háteigs-
kirkju 14.janúar.
Okkur systkinin
langar að minnast Jóa
frænda nú þegar hann
kveður á tíræðisaldri.
Jói varð í raun aldrei
gamall þó hann væri
kannski ekki lengur á besta aldri.
Jói var mjög traustur maður, hann
gaf af sjálfum sér og þau hjónin
bæði - vinum sínum, fjölskyldum
beggja og samferðafólki öllu. Jói
söngvarinn. Enginn hafði heyrt tal-
að um að Jói syngi. En þetta var
Jói! Sérstök vinátta var milli for-
eldra okkar og Þómýjar og Jóa.
Þegar faðir okkar lést snögglega
komu þau Jói og Þórný eins og
þeirra var von og vísa til þess að að
athuga á hvern hátt þau gætu orðið
að liði. Ja, það voru náttúrlega
fimmtudagskvöldin, þá var ekkert
sjónvarp. Og í 12 ár kom Jói og sótti
mömmu í hádegisverð og fór með
hana heim síðla kvölds. Þetta varð
mömmu svo mikilvægur þáttur í til-
verunni að byðist henni eitthvað
annað á fimmtudegi svaraði hún
neei... þá er ég í Blönduhlíðinni. En
það voru fleiri í Blönduhlíðinni.
Gíslína systir Þórnýjar var veik og
dvaldi langdvölum á sjúkrahúsi,
sem þá þótti fyrir utan borgina. Ár-
um saman, er Jói hafði lokið vinnu
sinni á laugardögum, taldi hann
ekki eftir sér að ganga góðan spöl
til vinar síns og fékk þar lánaðan bíl
til þess að sækja systur Þórnýjar og
vísast var þá búið að bjóða einhverj-
um gestum til þess að stytta Gíslínu
stutt börn sín dyggilega við að
mennta sig fyrir lífsstarfið.
I vinahópi var Ásgrímur hrókur
alls fagnaðar. Ég kynntist þeim
Ásgrími og Guðbjörgu ekki að ráði
fyrr en þau Björn Zóphanías og
Sóley dóttir mín giftust og urðu
þau kynni á einn veg, þar fór prúð-
ur drengskaparmaður sem vildi öll-
um vel og hvers manns vanda
leysa.
Á liðnu sumri var Ásgrímur
lengst af á Reykjalundi, en það bar
ekki árangur. Á haustdögum kom
Ásgn'mur heim til Siglufjarðar og
dvaldi á sjúkrahúsinu hér, en um
jólin fór hann heim í Hvanneyrar-
braut 55 því börn hans flest komu
ásamt tengdabörnum og barna-
börnum til að halda jólin með þeim
hjónum.
Tel ég að þegar fram líða stundir
muni þessi jól verða gleðigjafi í
huga þeirra, sem þarna voru mætt
því þetta var gleði fyrir Ásgn'm að
geta haldið jólin á sínu eigin heim-
ili, því flestir vissu hvert stefndi
með heilsufar hans.
Sveinn bróðir Ásgríms varð
bráðkvaddur 18. des. sl., en þeir
bræður voru mjög samrýndir og
vinátta góð á milli heimilanna bæði
í starfi og leik. Það hafa verið vinir
í varpa við vistaskipti Ásgríms til
að taka á móti honum fagnandi mót
hækkandi sól og vaxandi birtu.
Við Ásgrímur vorum saman í Fé-
lagi eldri borgara og stunduðum
boecía á vegum félagsins veturinn
‘97-98. Síðasta mótið sem við vor-
um saman á var Hængsmótið á
Akureyri sl. vor. Nú er Ásgríms
saknað úr hópnum.
Að leiðarlokum eru þér færðar
þakkir fyrir samstarfið og bornar
fram fyrirbænir til þín með vista-
skiptin. Megi herra ljóssins leiða
þig og leiðbeina á Ijóssins landi. Til
eiginkonu þinnar, barna, tengda-
barna og barnabarna og annarra
vandamanna eru bornar fram hug-
heilar samúðarkveðjur. Guðbjörg,
þú getur ornað þér við góðar minn-
ingar eftir prúðan drengskapar-
mann og fjölskylda þín öll.
Guðs blessun verndi ykkur á lífs-
göngu þeim sem framundan er.
Hvíl í friði.
Olafur Jóhannsson.
Elsku afi, nú er komið að kveðju-
stund. Við viljum þakka þér fyrir
allar þær yndislegu stundir sem
við höfum átt saman. Þú varst
ávallt hress og hlýr. Þannig mun-
um við eftir þér.
Þessi einstaka manngæska sem í
þér bjó vann hjarta og hug allra í
kringum þig. Áldrei kvartaðir þú
yfir eigin vandamálum heldur
varstu alltaf reiðubúinn að aðstoða
náungann.
Við munum sakna þín sárt, elsku
afi. En við höfum minningu um
stórkostlegan mann. Hún mun lifa
í hjörtum okkar.
Við biðjum Guð að styrkja og
hugga ömmu í hennar sorg.
Birna Hauksdóttir.
stundimar. Og Jói átti víða leið um
eins og hann orðaði það, þegar
fréttist að hann hefði lengi heimsótt
gamla konu, Viðeying er bjó ein.
„Jói sér um að mig vanhagi ekki um
neitt, hann muni ekkert um að
skjótast með kaffipakka eða eitt-
hvert lítilræði, því hann eigi alltaf
leið framhjá."
Þegar Jói fullorðnaðist var hann
ákaflega þakklátur fjölskyldu sinni
og vinum fyrir alla umhyggju sem
þau veittu. Eitt sinn er hann var
veikur og ég vitjaði hans, sagði
hann: „Hugsaðu þér hvað ég er
heppinn! Það eiga ekki allir svona
góðan tengdason, hann sér um að
ég hafi alltaf spólu með íþróttaefni."
Jói var mjög jákvæður og lifði lífinu
með reisn þess er alls staðar var
fyrinnynd annarra.
Við og fjölskyldur okkar þökkum
samfylgdina og vottum ástvinum
hans innilega samúð og vonum að
lífsstíll hans og heilræði verði þeim
styrkur í söknuði þeirra.
Sigríður, Sigurður og
Krisijana Þórðarbörn.